57 செல்ல சண்டை

மீராவுடன் வீட்டுக்கு வந்தான் முகுந்தன். அப்பொழுது அவனுக்கு வாசுதேவனிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. அந்த அழைப்பை ஏற்று,

"ஹாய் வாசு" என்றான்.

"எப்படி இருக்கீங்க?"

"நல்லா இருக்கோம். இன்னும் ரெண்டு நாள்ல நாங்க மும்பை வந்துடுவோம்."

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. டேக் யுவர் டைம். நான் மிஸஸ் முகுந்தன் கிட்ட பேசலாமா?"

அதைக் கேட்டு சிரித்த முகுந்தன்,

"தாராளமா" என்று தன் கைபேசியை மீராவிடம் கொடுத்தான்

"எப்படி இருக்கீங்க மீரா?"

"நான் நல்லா இருக்கேன். நீங்க எப்படி இருக்கீங்க?"

"ஃபென்டாஸ்டிக்... உங்ககிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் கேட்க ஃபோன் பண்ணேன். நம்மளோட நெக்ஸ்ட் ப்ராஜெக்டை நீங்க படிச்சு பாத்தீங்கல்ல? உங்களுக்கு அதுல ஏதாவது ஞாபகம் இருக்கா?"

"நல்லா ஞாபகம் இருக்கே..."

"அந்த ஃபைலை நான் எங்க வச்சேன்னு ஞாபகம் இல்ல. உங்களுக்கு அந்த ஃபைலில் இருக்கிற விஷயங்கள் ஞாபகம் இருந்தா, எனக்கு அதை கொஞ்சம் எழுதி அனுப்ப முடியுமா?"

"நிச்சயமா எழுதி அனுப்புறேன்"

"தேங்க்ஸ் மீரா"

"நந்தா, ஜகா கேபினில் எதுக்கும் ஒரு தடவை செக் பண்ணி பாருங்களேன்"

"ஏற்கனவே எல்லாத்தையும் தலைகீழா புரட்டி போட்டுட்டோம்"

"ஓ... சரி, உங்களுக்கு நான் அனுப்புறேன்"

"தேங்க்ஸ் மீரா" என்று அழைப்பை துண்டித்தான் வாசுதேவன்.

"என்ன ஆச்சு?" என்றான் முகுந்தன்.

"மெஹரா கம்பெனி ஃபைலை, வாசு எங்கேயோ மறந்து வெச்சிட்டாரு போல இருக்கு. அவருக்கு அந்த டீடெயில்ஸ் வேணுமாம்"

"உனக்கு அந்த டீடெய்ல் ஞாபகம் இருக்கா?"

"நம்ம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து தானே அதை செய்யறதா இருந்தோம்? அதனால எல்லாத்தையும் நான் நல்லா தரோவா படிச்சு வச்சிருந்தேன்"

"ஓ..."

தன் கைபேசியை எடுத்து, வாசுதேவனுக்கு ஃபோன் செய்தான் முகுந்தன்.

"சொல்லு முகுந்தா"

"நானும் மீராவும் மும்பைக்கு வரணுமா வாசு?"

"இல்ல, இல்ல, நீங்க வர வேண்டியது இல்ல. நாங்க பார்த்துக்குறோம்"

"உனக்கு அதைப் பத்தி எந்த டீடைல்ஸும் தெரியலன்னா எப்படி பாத்துக்குவ?"

"நான் அதை மெஹரா கம்பெனி கிட்ட இருந்து வாங்க ட்ரை பண்றேன்"

"இல்ல வாசு. அது சரியா வராது. அவங்க நம்ம கம்பெனியை பத்தி என்ன நினைப்பாங்க? நானும் மீராவும் கிளம்பி வறோம்"

"நான் சொல்றதை கேளு முகுந்தா"

"நீ வான்னு சொன்னாலும், சொல்லலனாலும் நாங்கள் வறோம்"

"ஐ அம் சாரி, முகுந்தா"

"பரவாயில்லை விடு"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு மீராவை பார்த்தான் முகுந்தன். அவனது பார்வையின் அர்த்தத்தை புரிந்து கொண்ட மீரா, விஷயத்தை ஜானகியிடம் கூற சமையல் அறைக்கு சென்றாள்.

கேசவனுக்கு ஃபோன் செய்த முகுந்தன்,

"அப்பா, எங்க டிக்கெட்டுக்கு ஏற்பாடு பண்ணுங்க. நாங்க மும்பை போறோம்" என்றான்.

"எப்ப போக போறீங்க?"

"இன்னைக்கு..."

"என்னது, இன்னைக்கா?"

"ஆமாம் பா"

"ஏன் டா? நீ இன்னும் ரெண்டு நாள் எங்க கூட இருப்பேன்னு நினைச்சேன்"

"நாங்களும் அப்படித்தான் பா நினைச்சுக்கிட்டு வந்தோம். வாசுதேவனுக்கு அர்ஜென்டா எங்களோட ஹெல்ப் தேவைப்படுது. மீரா இல்லாம அவனால அந்த ப்ராஜெக்டை செய்ய முடியாது"

"ஓ.."

"நாங்க சீக்கிரமே மறுபடி சென்னை  வர ட்ரை பண்றோம்"

பெருமூச்சு விட்ட கேசவன்,

"சரி, உன் டிக்கெட்டுக்கு நான் ஏற்பாடு செய்றேன்" என்றார்.

"தேங்க்ஸ் பா" அழைப்பை துண்டித்தான் முகுந்தன்

"அவ்வளவு என்ன டா அவசரம்?" என்று சமையலறையில் இருந்து வந்தார் ஜானகி.

"எமர்ஜென்சி மா. அந்த டீலை பத்தின விஷயம் எல்லாம் மீராவுக்கு தான் தெரியும். அதனால தான் அவசரமா கிளம்ப வேண்டி இருக்கு"

சரி என்று அரைமனதாய் தலையசைத்தார் ஜானகி.

"நான் நம்ம திங்ஸை எல்லாம் எடுத்து வைக்கிறேன். நீ உங்க அப்பாவுக்கு ஃபோன் பண்ணி நம்ம இன்னைக்கு ஊருக்கு போற விஷயத்தை சொல்லிடு" என்றான் முகுந்தன்.

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு தன் கைபேசியை எடுத்து வைதேகிக்கு ஃபோன் செய்தாள் மீரா, சட்டென்று மாறிவிட்ட தங்களது திட்டத்தை பற்றி கூற.

"உங்களையும், உங்க மாமனார், மாமியாரையும், நாளைக்கு சாப்பாட்டுக்கு வீட்டுக்கு கூப்பிடலாம்னு அப்பா நெனச்சுக்கிட்டு இருக்காரு" என்றார் வைதேகி ஏமாற்றத்துடன்.

"நாங்க மறுபடியும் வரும் போது நிச்சயம் வறோம் மா"

"அதை முடிஞ்ச அளவுக்கு சீக்கிரம் செய்ய பாருங்க"

"நிச்சயமா செய்றோம்"

"முடிஞ்சா, அப்பாவுக்கு ஃபோன் பண்ணி விஷயத்தை சொல்லிடு"

"சரி மா"

ஜனார்த்தனனிடம் விஷயத்தை கூறிவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தாள் மீரா.

அவள் தங்கள் அறைக்கு சென்ற போது கிட்டத்தட்ட முகுந்தன் பேக்கிங்கை முடித்திருந்தான்.

"முடிச்சிட்டீங்களா?"

"ஆயிடுச்சு"

அப்பொழுது கேசவன் முகுந்தனுக்கு ஃபோன் செய்தார்.

"சொல்லுங்கப்பா"

"உங்க டிக்கெட் கன்ஃபார்ம் ஆயிடுச்சு. நீங்க ஆறு மணிக்கு ஏர்போர்ட்ல இருக்கணும்"
 
"ஓகே பா"

"நான் வீட்டுக்கு வரேன். எல்லாரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்"

"சரிப்பா"

அழைப்பை துண்டித்த முகுந்தன்,

"நம்ம இன்னைக்கு சாயங்காலம் மும்பைக்கு பறக்க போறோம்" என்றான்.

அப்பொழுது அவனுக்கு மறுபடியும் வாசுதேவனிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. அந்த அழைப்பை ஏற்றான் முகுந்தன்.

"சொல்லு வாசு"

"உங்க டிக்கெட்டை நான் அரேஞ்ச்  பண்ணி கொடுக்கட்டுமா?"

"வேண்டாம், வாசு. அப்பா அரேஞ்ச் பண்ணிட்டாரு. எங்களுக்கு ஆறு மணிக்கு ஃபிளைட்"

"உங்க டிக்கெட்டை நான் ஏற்பாடு பண்ணி கொடுக்கலாம்னு நெனச்சேன்"

"பரவாயில்லை வாசு. நம்ம நாளைக்கு காலையில ஆஃபீஸ்ல மீட் பண்ணலாம்"

"தேங்க்யூ முகுந்தா. சீ யூ" அழைப்பை துண்டித்த வாசுதேவன், கோவர்தனுக்கு அவர்கள் வர இருக்கும் அதே விமானத்தில் பயணச்சீட்டை ஏற்பாடு செய்தான்.

பேக்கிங்கை முடித்துவிட்டு மீராவின் பக்கத்தில் அமர்ந்த முகுந்தன், அவளது தோளை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு அவளை பார்த்து நமுட்டு புன்னகை பூத்தான்.

"என்ன?" என்றாள் மீரா.

"ஒரு ரவுண்டு போகலாமா?" என்றான்

"என்ன விளையாடுறீங்களா? அதெல்லாம் மும்பைக்கு போனதுக்கு அப்புறம் வச்சிக்கலாம். இப்போ டைம் இல்ல"

"அதெல்லாம் நிறைய டைம் இருக்கு"

"நீங்க சும்மா இருக்க மாட்டீங்களா?"

"நீ பக்கத்துல இருந்தா, நான் எப்படி சும்மா இருக்குறது?"

"உங்களுக்கு வேற வேலையில்ல" என்று அவனைப் பிடித்து தள்ளி விட்டு அங்கிருந்து எழுந்து ஓடினாள் மீரா.

"ஓடாத மீரா... அப்பறம் நான் உன்கிட்ட பேசமாட்டேன்"

"பாக்கலாம்" என்று சிரித்தபடி ஓடிப் போனாள் மீரா.

.....

தன் வேலைகளை முடித்துக் கொண்டு சாப்பிட வந்தான் முகுந்தன். அவனை பார்த்து தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள் மீரா. அவளைப் பார்த்து முறைத்த முகுந்தன், அதற்குப் பிறகு அவளை பார்க்கவே இல்லை. அது மீராவை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது. நேரம் செல்லச் செல்ல அவனது நடவடிக்கை அவளுக்கு கவலையை தந்தது. அவள் கேட்ட கேள்விகளுக்கு கூட, அவன் கேசவனையும் ஜானகியையும் பார்த்து பதில் கூறினான்.

மதிய உணவை அனைவரும் சேர்ந்து உண்டார்கள்.

"பேக்கிங் எல்லாம் முடிஞ்சிடுச்சா?" என்றார் கேசவன் கையை கழுவிக்கொண்டு.

"முடிஞ்சிடுச்சு பா"

அப்பொழுது ஜனார்த்தனனும் வைதேகியும் அங்கு வந்தார்கள். அவர்களைப் பார்த்த முகுந்தனும் மீராவும் உற்சாகமானார்கள்.

"வாங்க மாமா, வாங்க அத்தை" என்று அவர்களை வரவேற்றான் முகுந்தன்.

மீராவிடம் ஒரு பையை கொடுத்தார் வைதேகி.

"இது என்னம்மா?"

"சாப்பிடுற பொருள் தான்"

"அத்தை, இப்பல்லாம் மும்பையிலேயே எல்லாம் கிடைக்குது" என்று சிரித்தான் முகுந்தன்.

"என்ன இருந்தாலும் அவங்க ஆசையா குடுக்குற மாதிரி வருமா?" என்றார் ஜானகி.

அதை ஒப்புக் கொள்பவர் போல் தலையசைத்தார் வைதேகி.

"கிளம்பியாச்சா?" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

"ஆச்சி மாமா" என்றான் முகுந்தன்.

"அடுத்து எப்ப வர சென்னை போறீங்க?"

"தெரியல மாமா"

"டைம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் சென்னை வர ட்ரை பண்ணுங்க"

"நாங்க வறோம். அதே மாதிரி நீங்களும் எங்களை வந்து பாருங்க" என்றாள் மீரா.

"நாங்க எல்லாரும் சேர்ந்து ஒன்னா வறோம்!" என்றார் ஜானகி.

"உங்களுக்காக நாங்க காத்துக்கிட்டு இருப்போம்."

"நாங்க கிளம்பறோம் மாமா. நாங்க ஏர்போர்ட்ல ஆறு மணிக்கு இருக்கணும்"

"போயிட்டு வாங்க. ஜாக்கிரதை"

டாக்ஸி வந்தது. அவர்களுடைய பையை வைத்து ஏற்றிவிட்டு, மீராவுடன் அமர்ந்தான் முகுந்தன்.

"ஏங்க, நம்ம எப்போ மும்பை போய் சேருவோம்?" என்று மீரா வேண்டுமென்றே அவனிடம் பேச்சு கொடுத்தாள்.

தனக்கு தெரியாது என்பது போல் எங்கோ பார்த்து கொண்டு தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

அதன் பிறகு அவள் எதுவும் கேட்கவில்லை. தங்களுக்குள் பிரச்சனை இருக்கிறது என்பதை அந்த டாக்ஸி ஓட்டுநர் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாம் என்று நினைத்தாள் அவள். முகுந்தன் எதுவுமே பேசாமல் வந்தது அவளுக்கு வருத்தத்தை தந்தது.

இருவரும் விமான நிலையம் வந்தடைந்தார்கள்.

"என்னங்க டைம் என்ன ஆச்சு?" என்றாள் மீரா வேண்டுமென்றே.

அவளுக்கு பதில் கூறாமல், எதிரில் இருந்த பெரிய கடிகாரத்தை நோக்கி தன் கையை உயர்த்தினான் முகுந்தன் மீராவுக்கு ஏமாற்றம் அளித்து.

"என்னங்க எனக்கு தாகமா இருக்கு. நான் வாட்டர் பாட்டில் எடுக்க மறந்துட்டேன்"

அங்கு அமர்ந்திருந்த ஒரு வயதான பெண்மணியிடம் சென்ற முகுந்தன்,

"ஆன்ட்டி, கொஞ்சம் தண்ணீ கொடுக்குறீங்களா?" என்றான்.

தன்னிடம் இருந்த தண்ணீர் பாட்டிலை அவர் அவனிடம் நீட்டினார். அதை அவரிடமிருந்து பெற்ற முகுந்தன், மீராவை பார்க்காமல் அவளிடம் நீட்டினான். முகத்தை உம்மென்று வைத்துக் கொண்டு அதை பெற்றுக் கொண்ட மீரா, ஒரு வாய் தண்ணீர் குடித்துவிட்டு, அதை அந்த பெண்மணியிடம் திருப்பி கொடுத்து,

"தேங்க்யூ ஆன்ட்டி" என்றாள்.

அங்கிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டான் முகுந்தன். அவன் பக்கத்தில் அமர்ந்த மீரா,

"என் மேல கோவமா இருக்கீங்களா?" என்றாள் ரகசியமாய்.

அவன் அவளுக்கு பதில் கூறவும் இல்லை, அவளை பார்க்கவும் இல்லை.

"நான் சும்மா தானே விளையாடினேன்? நீங்க இவ்வளவு சீரியஸா எடுத்துக்குவீங்கன்னு எனக்கு தெரியாது"

அதற்கும் அவன் ஒன்றும் கூறவில்லை. அப்பொழுது அவனது கவனத்தை ஒரு விஷயம் ஈர்த்தது. அவன் மருத்துவமனையில் பார்த்த அதே மனிதன், அங்கு ஓரமாய் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்தான். அவன் தொப்பியும் கண்ணாடியும் அணிந்து கொண்டு, தன் கைபேசியில் ஏதோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் அவர்களை கவனிக்கவில்லை என்றாலும்,  அந்த மனிதன் தங்களை பின்தொடர்வதாய் அவனுக்கு தோன்றவில்லை என்றாலும், முகுந்தன் துணுக்குற்றான். அவன் இங்கு வந்தது தற்செயலாக கூட இருக்கலாம் என்று எண்ணிய அவன், அலட்சியமாக இருக்கவும் விரும்பவில்லை.

அவர்கள் செல்லவிருந்த விமானத்தின் அறிவிப்பை கேட்டு எழுந்த முகுந்தன், போர்டிங் பிரிவை நோக்கி நடக்க துவங்கினான். அப்பொழுது தான், மீரா தன்னுடன் வரவில்லை என்பதை அவன் உணர்ந்தான். அவள் இன்னும் அதே நாற்காலியில்  அமர்ந்து, அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். மீண்டும் அவளை நோக்கி சென்ற அவன், அவள் கையை பிடித்து இழுத்தான்.

"என் கையை விடுங்க. நான் உங்க கூட வரமாட்டேன்" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

நடப்பதை நிறுத்திய முகுந்தன், திரும்பி அவளை முறைதான்.

"இல்ல... வந்து..."

அவளை தன்னுடன் இழுத்துக் கொண்டு, மீண்டும் தன் விமானத்தை நோக்கி நடக்க தொடங்கினான் முகுந்தன்.

மீராவுடன் மும்பை விமானத்தில் ஏறி, தங்களது இருக்கைகளில் அமர்ந்தான். அப்பொழுது அந்த ஹல்க் மனிதன் அதே விமானத்தில் அமருவதை பார்த்து தன் கண்களை சுருக்கினான் முகுந்தன். இது தற்செயல் தானா என்ற சந்தேகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது. அந்த மனிதன் உண்மையிலேயே தங்களை பின் தொடர்கிறானோ என்ற சந்தேகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது. அந்த மனிதனை அவன் இதற்கு முன்னால் பார்த்ததே இல்லை. அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவன் எதற்காக அவர்களை பாதுகாக்க வேண்டும்? அவன் கேள்விகளுக்கு பதில் கிடைக்காவிட்டாலும், தான் கவனமாக இருப்பது என்று முடிவு செய்தான். முகுந்தனின் பார்வை அந்த மனிதனின் மீதே இருந்தது. ஆனால் அவன் ஒரு முறை கூட அவர்களை பார்க்கவே இல்லை. அது முகுந்தனுக்கு ஓரளவுக்கு நிம்மதியை தந்தது.

தொடரும்...