54 உடைந்த மூக்கு

மறுநாள்

மனோகரை பார்ப்பதற்கு மருத்துவமனைக்கு செல்ல தயாரானான் முகுந்தன்.

"ஏங்க, என்னை ஹாஸ்பிடல் பக்கத்துல இருக்குற கோவில்ல விட்டுட்டு நீங்க போங்க. நான் சாமி கும்பிட்டுட்டு உங்களுக்காக வெயிட் பண்றேன். நீங்க வந்து என்னை பிக்கப் பண்ணிக்கோங்க"

"ஓகே"

அவர்கள் இருவரும், கேசவன் மற்றும் ஜானகியுடன் காலை சிற்றுண்டியை முடித்துக் கொண்டார்கள்.

"நானும் உன் கூட வரட்டுமா முகுந்தா?" என்ற கேசவன்.

"எதுக்குப்பா?"

"மனோகரும், அவங்க குடும்பமும் என்ன மனநிலையில இருக்காங்கன்னு தெரியலயே" என்றார் எச்சரிக்கை உணர்வுடன்.

"நான் பார்த்துக்கிறேன் பா"

"நிஜமா தான் சொல்றியா?"

"ஆமாம்..."

"நீ மீராவை உன்கூட கூட்டிட்டு போற. அவங்க உன் கிட்ட ரூடா நடந்துக்கிட்டா என்ன பண்ணுவ?"

"அவ ஹாஸ்பிடலுக்கு வரல. பக்கத்துல இருக்குற கோவிலுக்கு போறா"

"அப்படியா மீரா?"

"ஆமாம் மா"

"அப்படின்னா, நீ ரொம்ப கேர்ஃபுல்லா இருக்கணும். ஆனா, நீ எதுக்காக மீராவை கோவிலில் விட்டுட்டு போற? அவளையும் உன்னோட கூட்டிக்கிட்டு போ. இல்லன்னா, என்னை உன் கூட வர விடு. நான் மீராவை பார்த்துக்கிறேன்" என்றார் கேசவன்.

"எதுக்காக பா மனோகரை பார்த்து இப்படி பயப்படுறீங்க?"

"அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. ஒன்னு நான் வரேன், அப்படி இல்லன்னா, ஜனார்த்தனன் சாருக்கு ஃபோன் பண்ணி வர சொல்லலாம். மீராவை அவர் பாத்துக்குவாரு"

"எதுக்குங்க நீங்க அண்ணனை டென்ஷன் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்க? நான் வேணா மீராவோட போறேன்" என்றார் ஜானகி.

"அம்மா, நீங்க ரெண்டு பேரும் வர வேண்டாம். நான் மீராவோட கோவிலுக்கு போயிட்டு, அதுக்கப்புறம் ஹாஸ்பிடல் போறேன். போதுமா?"

"அப்ப சரி"

"வா மீரா, போகலாம்"

"போயிட்டு வரேன் மா"

"போயிட்டு வாங்க"

மருத்துவமனைக்கு செல்வதற்கு முன், இருவரும் கோவிலுக்கு சென்றார்கள். ஆனால் அவர்களுக்கு தெரியாது அவர்களை பின்தொடர்ந்து யாரோ வந்து கொண்டிருப்பது.
முகுந்தன் முன்பை விட அதிக எச்சரிக்கை உணர்வோடு இருந்த போதிலும், தான் பின்தொடரப்பட்டு கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை அவனால் அறிய முடியவில்லை. கோவர்தன் சிறிதும் அலட்டிக் கொள்ளாமல், தேவையான இடைவெளி விட்டு அவர்களை பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

......

தனக்கு வந்த அழைப்பை ஏற்றான் வாசுதேவன். அந்த அழைப்பு கோவர்தனிடமிருந்து வந்தது.

"சொல்லு கோவர்தன். சென்னையில எல்லாம் நல்லா தானே போய்கிட்டு இருக்கு?"

"இதுவரைக்கும் எல்லாம் நல்லா தான் சார் போய்கிட்டு இருக்கு. இப்போ முகுந்தன் சாரும் மீரா மேடமும் மனோகரை போய் பாப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

"ஓ..."

"ஹாஸ்பிடலுக்கு பக்கத்துல இருக்குற கோவிலுக்கு ரெண்டு பேரும் வந்திருக்காங்க"

"இதுக்கு அப்புறம் மனோகர் அவங்க விஷயத்துல தலையிட மாட்டான்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் வாசுதேவன்.

"நான் கொடுத்ததை அவன் அவ்வளவு சீக்கிரம் மறக்க மாட்டான்"

"ஜாக்கிரதையா இரு. அவன் முகுந்தன் கிட்ட உன்னை பத்தி சொல்ல வாய்ப்பிருக்கு"

"ஆமாம், நிச்சயம் சொல்லுவான்"

"அதை முகுந்தன் வேற விதத்தில் எடுத்துக்கவும் வாய்ப்பிருக்கு" என்றான் முகுந்தனை நன்றாய் அறிந்த வாசுதேவன்.

"அவர் என்னை கண்டுபிடிக்கறதுக்கு முன்னாடி, நீங்க எனக்கு என்கிட்ட கொடுத்த வேலையை நான் முடிச்சிடுவேன்"

"அது உன்னோட ரிஸ்கை கம்மி பண்ணும்"

"நான் பாத்துக்கிறேன்"

"மனோகர் என்ன செய்றான்னு எனக்கு சொல்லிக்கிட்டே இரு"

"ஓகே சார்"

"நான் அவங்களை அபராஜீத் கிட்ட இருந்து காப்பாத்த தான் உன்னை அசைன் பண்ணேன். ஆனா இந்த மனோகர் விஷயம் நம்ம எதிர்பார்க்காதது. உனக்கு கொடுத்த வேலை நீட்டிகிட்டே போகுதுன்னு கவலைப்படாதே. உனக்கு அதுக்கான பேமென்ட் வந்துடும்"

"எனக்கு தெரியும் சார். இந்த மனோகர் மாதிரி காமெடி பீசையெல்லாம் டீல் பண்றது ரொம்ப ஜாலியா இருக்கு. வழக்கமா என்னோட வேலை ரொம்ப சீரியஸா இருக்கும். ஆனா இப்போ, மைண்ட் டைவர்ஷனுக்கு சான்ஸ் கிடைச்சது" என்று சிரித்தான் கோவர்தன்.

சிரித்தபடி அழைப்பை துண்டித்தான்  வாசுதேவன்.

முகுந்தனும் மீராவும் கோவிலை விட்டு வெளியே வருவதை கண்ட கோவர்தன், தனது கைக்குட்டையை எடுத்து, கண் வரைக்கும் முகமூடி போல் கட்டிக்கொண்டான்.

மனோகர் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த மருத்துவமனைக்கு சென்றார்கள் முகுந்தனும் மீராவும். வரவேற்பில் மனோகரைப் பற்றி விசாரித்தான் முகுந்தன்.

"மிஸ்டர் மனோகர் எந்த ரூம்ல அட்மிட் ஆகி இருக்காருன்னு கொஞ்சம் சொல்ல முடியுமா?"

"ஒரு நிமிஷம் இருங்க சார்" என்று தன் கையில் இருந்த ரெஜிஸ்டர் புத்தகத்தை திறந்து பார்த்துவிட்டு,

"ரூம் நம்பர் 893, ஃபர்ஸ்ட் ஃப்ளோர்" என்றாள்.

"தேங்க்யூ" என்று மீராவுடன் மாடிப்படியை நோக்கி நடந்தான் முகுந்தன்.

"அவனுடைய ரூம்ல யாரு இருக்காங்கன்னு தெரியாம, நீங்க பாட்டுக்கு உள்ள போகாதீங்க" என்றாள் அவனது கையைப் பிடித்துக் கொண்ட மீரா.

"ஏன் இப்படி பயப்படுற? ரிலாக்ஸா இரு" என்றான்.

"ஜாக்கிரதையா இருங்க. உங்களை பார்த்த உடனே அவங்க அம்மா அப்பா உங்க மேல கோபப்பட்டா என்ன செய்றது?"

"சரி, நீ சொன்ன மாதிரியே செய்றேன். போதுமா?"

அவர்கள் அறை எண் 893க்கு வந்தார்கள். அந்த இடம் மிக அமைதியாய் காணப்பட்டது. மெல்ல அந்த அறையின் உள்ளே எட்டிப் பார்த்தான் முகுந்தன். அவனுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில், அந்த அறையில் ஒருவரும் இல்லை. ஒருவேளை அவர்கள் மனோகருக்கு சாப்பிட ஏதாவது கொண்டுவர வீட்டிற்கு சென்றிருக்கலாம். மனோகர் மட்டும் தனியாகத்தான் படுத்திருந்தான். அவனது காலில் கட்டு போடப்பட்டிருந்தது. அவனது நெற்றி, மூக்கு, கன்னத்தில் பிளாஸ்டர் ஒட்டப்பட்டு இருந்தது. உள்ளே நுழைந்தான் முகுந்தன். அவனுடன் செல்லாமல், வெளியிலேயே நின்றாள் மீரா.

"நீ வரலையா?" என்று சிரித்தான் முகுந்தன்.

"நானா? வாய்ப்பே இல்ல" என்றாள் மீரா.

சிரித்தபடி உள்ளே சென்றான் முகுந்தன். மீரா உள்ளே செல்லாவிட்டாலும், அங்கிருந்த கண்ணாடியின் வழியாக மனோகரை பார்த்தாள். அவன் முகத்தில் நிறைந்திருந்த பிளாஸ்டரை பார்த்து அவளால் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. முக்கியமாக அவன் மூக்கில் இருந்த பிளாஸ்டர்.

அது மருத்துவமனை என்பதால், தன் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்த முயன்றாள். தன் உள் உதட்டை கடித்துக் கொண்டு தலையை குனிந்து நின்றாள்.

மெல்ல கண்களை திறந்த மனோகர், முகுந்தனை பார்த்து துணுக்குற்றான்.

"ஆஆ..." அவனுக்கு கால் வலித்ததால் அலறினான்.

"ரிலாக்ஸ்... ஏன் டென்ஷன் ஆகுற?" என்றான் முகுந்தன்.

"நீ எதுக்கு இங்க வந்த? நான் உயிரோட இருக்கேனா, செத்தனான்னு பார்க்க வந்தியா?" என்று சீறினான் மனோகர்.

"ஏன் இப்படி எல்லாம் பேசுற?" தனக்கு ஒன்றும் புரியாதது போல் கேட்டான் முகுந்தன்.

"வேற எப்படி பேசணும்னு எதிர்பார்க்கிற? நான் செஞ்சது தப்பு தான், ஒத்துக்கிறேன். அதுக்காக, ஒரு அடியாளை வச்சி என்னை அடிப்பியா?"

"என்னது? அடியாளா? நான் யாரையும் வச்சு உன்னை அடிக்கல"

"பொய் சொல்லாத"

"நான் பொய் சொல்லல"

"அப்படின்னா, என்னை அடிச்ச அந்த எருமை மாடு யாரு?"

"நீ யாரை பத்தி பேசுற?'

"உனக்கு ஒன்னும் தெரியாத மாதிரி நடிக்காத முகுந்தா"

"நீ நம்பினாலும் நம்பலனாலும், எனக்கு ஒன்னும் தெரியாது அப்படிங்கிறது தான் உண்மை"

"உண்மையிலேயே உனக்கு எதுவும் தெரியாதுன்னா, அவன் என்னை அடிக்கும்போது, இனிமே முகுந்தன் விஷயத்துல தலையிடாதேன்னு சொல்லி ஏன் அடிச்சான்?"

தன் முகத்தை சுருக்கிய முகுந்தன்,

"யார் அவன்?" என்றான்.

"பாக்குறதுக்கு ஹல்க் மாதிரி இருந்தான்"

முகுந்தனின் குழப்பம் அதிகரித்தது. யார் அவன்? எதற்காக அவன் மனோகரை அடிக்க வேண்டும்? அவன் தன் விஷயத்தில் தலையிட்டால் அவனுக்கு என்ன வந்தது?

"நீ செஞ்சதை நான் எப்பவும் மறக்க மாட்டேன் முகுந்தா, ஞாபகத்துல வச்சுக்கோ"

"உன்னை அடிச்சது நான் இல்லன்னு சொன்னேன்ல"

"ஆனா..."

அவன் மேலும் பேசாமல் தன் கையை காட்டி தடுத்த முகுந்தன்,

"உன்னை அடிக்கணும்னு தோணுச்சுன்னா, அதை செய்ய எனக்கு வேறொருத்தன் தேவையில்ல. அதை நானே செஞ்சுடுவேன். நானும் உன்னை அடிச்சு உன் மூஞ்சிய உடைக்கணும்னு உன் மேல செம காண்டுல தான் இருந்தேன். நீ என் வைஃபை என்கிட்ட இருந்து பிரிக்க முயற்சி பண்ண. அதுக்கு நான் ( என்பதை அழுத்தி) உன்னை எப்பவும் மன்னிக்க மாட்டேன். அதுக்காக, இப்போ நீ இருக்கிற நிலைமையை பார்த்து நான் சந்தோஷபடுறேன்னு நினைக்காத. நிச்சயமா இல்ல. ஏன்னா, நான் தான் உன் மூஞ்சை உடைக்கணும்னு நினைச்சேன். அது நடக்கலங்குற வருத்தம் எனக்கு இருக்கு"

மனோகரின் முகத்தில் அதிர்ச்சி தெரிந்தது.

"இப்பவும் சொல்றேன், என்கிட்ட இருந்தும், மீரா கிட்ட இருந்தும் விலகி இரு. இல்லனா, இதே வேலையை நான் செய்ய தயங்க மாட்டேன்.  அதை எப்பவும் நான் இன்னொருத்தனை வைச்சி செய்ய மாட்டேன். ஏன்னா நான் கையாலாகாதவன் இல்ல. எனக்கு தேவையானதை என்னால செஞ்சிக்க முடியும்"

அவனது கோபத்தை கண்ட மனோகர் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை வெளியில் இருந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த மீரா உள்ள வந்தாள். அவளைப் பார்த்து தலை குனிந்து கொண்டான் மனோகர். தான் அடிபட்டு விட்டோம் என்ற விஷயம் மீராவுக்கு தெரிந்து விட்டது என்பது அவனுக்கு அவமானமாய் இருந்தது.

"என்னங்க, நமக்கு லேட் ஆகுது, கிளம்பலாமா? எனக்கு ஐஸ்கிரீம் வாங்கி தரேன்னு சொன்னீங்களே, வாங்க ஐஸ்கிரீம் பார்லர் போகலாம்" என்றாள் வேண்டுமென்றே.

முகத்தை சீரியஸா வைத்துக் கொண்டு சரி என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன். கூட்டல், கழித்தல், பெருக்கல் குறிகளுடன் பார்க்க கார்ட்டூன் போல் இருந்த மனோகரை பார்த்தாள் மீரா. அவள் தன் சிரிப்பை அடக்கி கொண்டிருக்கிறாள் என்று மனோகருக்கு நன்றாகவே புரிந்தது.

"வாங்க போகலாம்" என்றாள் அவன் கையை பிடித்துக் கொண்டு.

"உடம்ப பாத்துக்கோ. நான் சொன்னதை மறக்காத" என்று அவனை எச்சரிக்கை செய்துவிட்டு அவளுடன் நடந்தான் முகுந்தன்.

அவர்கள் வெளியே வந்தவுடன் வாய்விட்டு சிரித்தாள் மீரா.

"உள்ள வர மாட்டேன்னு சொன்ன?"

"அவன் ரொம்ப ஓவரா பேசினான் இல்ல? அவனுக்கு பெரிய ஹீரோன்னு நினைப்பு. அவனை ஜீரோவாக தான் நான் உள்ளே வந்தேன்" என்று சிரித்தாள்.

"ஷ்ஷ்ஷ்... இது ஹாஸ்பிடல். இப்படி சிரிக்க கூடாது. கண்ட்ரோல் யுவர் செல்ஃப்" என்று சிரிப்பை கட்டுப்படுத்தியபடி கூறினான் முகுந்தன்.

"மூக்குல பிளாஸ்டர் ஒட்டி அவன் கார்ட்டூன் மாதிரி இருந்தான் இல்ல?" என்று மீண்டும் சிரித்தாள்.

இந்த முறை முகுந்தனும் சிரித்தான். அவர்கள் அப்படி சிரிப்பதை, முகம் சுளித்து பார்த்த ஒரு மருத்துவரை பார்த்து, அவர்கள் அமைதியானார்கள். அவர் கடந்து செல்லும் வரை முகத்தை இறுக்கமாய் வைத்துக்கொண்ட இருவரும், அவர் சென்ற பின் மீண்டும் சிரித்தார்கள்.

தரைதளம் வந்து, நீண்ட வராண்டாவை அவர்கள் கடந்த போது, அங்கிருந்த இரும்பு நாற்காலியில் அமர்ந்து, தனது கைபேசியை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஒருவனின் மீது முகுந்தனின் பார்வை சென்றது. அவன் மனோகரின் வார்த்தைகளை நினைத்து பார்த்துக் கொண்டான். அவன் கூறியது போலவே அந்த மனிதன் ஹல்க் போல இருந்தான். ஆறடி உயரத்திற்கு, கட்டு மஸ்தானாக இருந்த அவன், சிறிய கை வைத்த டைட்டான டீ-ஷர்ட் அணிந்திருந்தான்.

"மீரா ஒரு நிமிஷம்"

ஹல்க் மனிதனை தேடி மீண்டும் அந்த வரண்டாவை கடந்து ஓடினான். ஆனால் அவன் அங்கு இல்லை. இங்கும் அங்கும் தேடிப் பார்த்தும் அவன் கிடைக்கவில்லை. அவனும் மீராவும் சிரித்தபடி சென்றபோது, அந்த மனிதன் அவனை பார்ப்பது போல் தோன்றியது முகுந்தனுக்கு. ஒருவேளை, மனோகர் கூறிய மனிதன் அவனாக இருப்பானோ? அது அவனாக இருந்தால், மருத்துவமனைக்கு வர அவனுக்கு எவ்வளவு துணிச்சல் இருக்க வேண்டும்? அவன் தனக்காக வந்தானா, அல்லது மீராவுக்காக வந்தானா? யார் அவன்? எதற்காக அவன் அவர்களை பின்தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறான்? அவன் அப்படி செய்ய அவனுக்கு ஏதாவது ஒரு உள்நோக்கம் இருக்குமோ? மீராவை வாசலுக்கு பக்கத்தில் விட்டு வந்தது அவன் நினைவுக்கு வந்தது.

மீண்டும் அவளை நோக்கி ஓடினான். அவள் அங்கு நின்று மருத்துவமனையின் மருத்துவர்களின் பெயர் பட்டியலை படித்துக் கொண்டு இருந்ததை பார்த்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான்.

"வா போகலாம்"

"என்ன ஆச்சுங்க? எதுக்காக மறுபடியும் போனீங்க"

"ஒன்னும் இல்ல சும்மா தான்"

தனது இருசக்கர வாகனத்தை உதைத்து ஸ்டார்ட் செய்தான். அவன் பின்னால் அமர்ந்த மீரா, மீண்டும் சிரித்தாள்.

"என்ன ஆச்சு? ஏன் சிரிக்கிற?"

"ஐயோ... நீங்க சரியான போர்... நீங்க எப்படி அவ்வளவு சீக்கிரம் அவன் பிளாஸ்டர் போட்ட மூஞ்சை மறந்தீங்க?" என்றாள்.

அதைக் கேட்டு சிரித்தான் முகுந்தன்.

"இதுக்கு தான் பெரியவங்க சொல்றதை கேட்கணும்னு சொல்றது" என்றாள் மீரா.

"நீ என்ன சொல்றன்னு எனக்கு புரியல"

"தேவையில்லாம அடுத்தவங்க விஷயத்துல மூக்கை நுழைக்கக் கூடாதுன்னு சொல்லுவாங்க இல்ல? பாருங்க, அவன் நம்ம விஷயத்துல மூக்கை நுழைச்சதால, அவன் மூக்கு ஏடாகூடமாக உடைஞ்சு போச்சு"  என்று சிரித்தாள் மீரா.

தொடரும்...