52 மர்ம மனிதன்

பார்கவியை வழி அனுப்ப அவளுடன் வெளியே வந்தார்கள் ஜனார்த்தனனும் வைதேகியும். அப்பொழுது அவர்கள் மனோகர் வருவதை பார்த்தார்கள்.

"பார்கவி, நீ என்ன இங்க?" என்றான் மனோகர் ஏதும் தெரியாதது போல.

"இங்க வீடு காலி இருக்குனு சொன்னாங்க. அதை பார்க்க வந்தேன்"

"இது யாரோட வீடுன்னு உனக்கு தெரியுமா?" என்றான் மனோகர் பொருள் பொதிந்த பார்வையோடு.

"இப்ப தான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன். இது முகுந்தனோட மாமனார் வீடு"

"முகுந்தனை பத்தி பார்கவி எங்க கிட்ட சொன்னாங்க" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

"அப்படியா?" என்றான் மனோகர் ஆர்வத்துடன்.

"ஆமாம்" என்று தலையசைத்தார் ஜனார்த்தனன்.

"அவங்க கிட்ட நீ முகுந்தனை பத்தி எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டியா?" என்றான்.

"ம்ம்" என்றாள் பார்கவி.

"நான் சொல்லல அங்கிள்? நான் முகுந்தனை பத்தி சொன்னப்போ நீங்க என்னை நம்பல. இப்பவாவது நீங்க என்னை நம்புவீங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

"நீங்க எதை பத்தி பேசுறீங்க?" என்றார் ஜனாதனன்.

"நாங்க ஸ்கூல்ல படிச்ச போது முகுந்தன் என்ன செஞ்சான்னு பார்கவி உங்ககிட்ட சொன்னா இல்ல?"

"ஆமாம் சொன்னாங்க" என்றார் வைதேகி.

குழப்பத்துடன் பார்கவியை பார்த்தான் மனோகர்.

"ஒரு பொறுக்கி பையன் கிட்ட இருந்து அவங்களை முகுந்தன் காப்பாத்தினதா சொன்னாங்க"

பார்கவியை கோபத்துடன் ஏறிட்டான் மனோகர்.

"நான் கிளம்புறேன் ஆன்ட்டி" என்று பார்கவி அங்கிருந்து புறப்பட நினைத்தபோது,

"பார்கவி, முகுந்தன் என்ன செஞ்சான்னு நீ அவங்க கிட்ட சொல்லலையா? நீ பயந்துட்டியா? நான் இருக்கேன். நீ பயப்பட வேண்டாம்" என்றான்.

சரியாய் அதே நேரம், மீராவுடன் அங்கு வந்தான் முகுந்தன்.

மனோகரையும், பார்கவியையும் தன் மாமனார் வீட்டில் பார்த்த முகுந்தன், முகம் சுருக்கினான். அவர்கள் இருவரும் இங்கு என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள்?

"என்ன ஆச்சு?" என்றான் தனது இருசக்கர வாகனத்தின் சைடு ஸ்டாண்டை போட்டபடி.

"நான் கிளம்புறேன்" என்று அங்கிருந்து நடந்தாள் பார்கவி.

"நான் உன்னை என்ன செய்ய சொன்னேன், நீ என்ன செஞ்சிருக்க?" என்றான் மனோகர் அவளை பின்தொடர்ந்தவாறு.

"உன்கிட்ட பேச நான் தயாரா இல்ல" என்றாள் பார்கவி.

"ஏன்?"

"நான் ஃபோன்ல அப்புறமா எல்லாத்தையும் விளக்கமா சொல்றேன்"

"ஏன்? இப்ப ஏன் சொல்ல மாட்டே?"

"நீ நினைக்கிறது எதுவும் நடக்காது. அதெல்லாம் நீ நினைக்கிற மாதிரி சாதாரண விஷயம் இல்ல"

"தெளிவா பேசு"

மீராவின் வீடு இருந்த வீதியை விட்டு அவர்கள் திரும்பிய பின், நின்று, மனோகரை நோக்கி திரும்பினாள் பார்கவி.

"என்னோட ஸ்கூலுக்கு ஒரு ஆள் வந்து, உன்னோட பெயரை பயன்படுத்தி  என்னை பார்த்துட்டு போனான்"

"என் பெயரை பயன்படுத்தியா?"

"ஆமாம். அவன் முகுந்தனோட ஆள். முகுந்தனையும் அவன் ஒய்ஃபையும் பாதுகாத்துகிட்டு இருக்கான்.  என்னோட ஸ்கூலுக்கு வந்து என்னை வார்ன் பண்ணான்"

"என்ன்னனது? வார்ன் பண்ணானா? யார் அவன்? அவன் வீடு எங்க இருக்கு?"

"அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. நான் இந்த ஏரியாவுல இதுக்கு முன்னாடி அந்த ஆளை பார்த்ததே கிடையாது. நம்மளோட பிளான் அந்த ஆளுக்கு எப்படி தெரிஞ்சதுன்னு கூட எனக்கு தெரியல"

"என்னன்னு சொல்லி அவன் உன்னை வார்ன் பண்ணான்?"

"முகுந்தனோட வாழ்க்கையை கெடுக்க நினைச்சா, என்னை கொலை பண்ணிடுவேன்னு மிரட்டினான்" என்றாள் இங்கும் அங்கும் பார்த்தவாறு.

"என்ன்னனது, கொலையா?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன் மனோகர்.

"என்னை மட்டுமல்ல, உன்னையும் தான். நீ முகுந்தன் விஷயத்துல தலையிட்டா, அவன் உன்னையும் கொல்லுவான். நீ மறுபடியும் ஏதாவது செஞ்சா, நிச்சயம் அவன் உன் முன்னாள வருவான்"  என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து நடந்தாள் பார்கவி.

யார் அந்த மனிதன்? என்ற கேள்வி, மனோகரின் மனதில் மட்டுமல்ல, அவனை பின்தொடர்ந்து வந்த முகுந்தனின் மனதிலும் எழுந்தது. அவனுக்கு அதிர்ச்சியாகவும், குழப்பமாகவும், ஆச்சரியமாகவும் இருந்தது. அவனையும் மீராவையும் பாதுகாத்துக் கொண்டிருப்பது யார்? அவர்களுக்கே தெரியாமல் அவர்களைப் பற்றி கவலைப்படுவது யார்? எதற்காக அவன் இதையெல்லாம் செய்து கொண்டிருக்கிறான்? பல கேள்விகள் அவன் மனதில் சுழன்றது. அந்த மர்ம மனிதனைப் பற்றி யோசித்தபடி தன் மாமியார் வீட்டிற்கு திரும்பி வந்தான் முகுந்தன்.

வீட்டிற்குள் நுழையும் முன், தன் சுற்றுவட்டாரத்தை கண்களால் ஆராய்ந்தான்.

"என்னங்க, நீங்க பார்கவியை ஏதோ ஒரு பொறுக்கி கிட்ட இருந்து காப்பாத்துனிங்களா?" என்றாள் மீரா நம்ப முடியாமல்.

"மீரா, அப்போ நான் ஸ்கூல்ல படிச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். ஸ்கூல்ல படிக்கிற ஒரு சின்ன பையன், ஒரு பொறுக்கி கிட்ட சண்டை போட்டு ஒரு பொண்ணை காப்பாத்த முடியுமா?" என்று பதில் கேள்வி கேட்டான் முகுந்தன்.

அவனை சிந்தனையுடன் பார்த்தார்கள் அவனது மாமனாரும், மாமியாரும்.

"எதுக்காக அந்த பொண்ணு அப்படி சொல்லுச்சு?"

"மனோகருக்கு என்னோட என்ன பிரச்சனைனு எனக்கு புரியல. அவன் தன்னோட வேலையை எல்லாம் விட்டுட்டு, எதுக்கு என் பின்னாடி சுத்திக்கிட்டு பிரச்சனை பண்ணிட்டு இருக்கான்னு எனக்கு புரியல" என்றான் முகுந்தன், அவனுக்கு காரணம் நன்றாகவே தெரிந்திருந்த போதும்.

"நான் உங்க மேல வச்சிருக்கற நம்பிக்கையை உடைக்கத்தான் அவன் முயற்சி பண்ணிக்கிட்டு இருக்கான்" என்றார் ஜனார்த்தனன் கோபமாக.

"அவன் ஏன் அப்படி செய்றான்னு உங்களுக்கு ஏதாவது ஐடியா இருக்கா மாமா?" என்றான்.

"அவன் மீராவை விரும்பி இருக்கான். அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு நினைச்சு இருக்கான்" என்றார் வைதேகி தயக்கத்துடன். 

"இப்பவும் அவன் அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு நினைக்கிறானோ என்னவோ...! அதனால தான், இதை எல்லாம் செய்றான்னு நான் நினைக்கிறேன். அந்தப் பொண்ணு பார்கவி, நான் ஸ்கூல் படிக்கும் போது என்னை விரும்புறேன்னு சொன்னா. மனோகர் தான் அவளை இங்க கூட்டிகிட்டு வந்து, தேவையில்லாத சீன் போட நினைச்சு இருக்கணும்னு நினைக்கிறேன். அப்படி செஞ்சா, நீங்க என்னை சந்தேக படுவீங்கன்னு அவன் நினைச்சிருக்கணும்"

"ஏன் தான் மனுஷங்க இப்படி எல்லாம் இருக்காங்களோ..." என்றார் வைதேகி சலிப்புடன்.

அப்போது கதவருகில் நிழலாடுவதை கவனித்தாள் மீரா. அங்கு சென்று, அங்கு நிற்பது யார் என்பதை கவனித்தாள். அது மனோகர் தான்.

"நீங்க இங்க என்ன செய்றீங்க?" என்றாள் மீரா.

"நான் உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்"

முகுந்தன் அவர்களிடம் செல்ல நினைத்தபோது, அவனை தன் கையை காட்டி தடுத்து நிறுத்தினாள் மீரா. ஜனார்த்தனனும் அதையே செய்தார். அந்த விஷயத்தை மீரா கையாளட்டும் என்று எண்ணினார் அவர்.

"நீங்க என்கிட்ட என்ன பேசணும்?"

"முகுந்தன் நீங்க நினைக்கிற மாதிரி இல்ல. அவன்..."

அவன் பேச்சை வெட்டி,

"ஆமாம், அவர் நான் நினைச்ச மாதிரி இல்ல. அவரு ரொம்ப சப்போட்டான புருஷன். என்னை ரொம்ப காதலிக்கிறாரு..."

"நான் அதைப் பத்தி சொல்லல!

"ஆமாம், அதெல்லாம் என்னைத் தவிர வேற யாருக்கும் தெரியாது. நீங்க இங்க இருந்து கிளம்புறீங்களா?"

"நான் சொல்றதை கொஞ்சம் கேளுங்க"

"நான் என் காலில் இருக்கிற செருப்பை கிழட்டுறதுக்கு முன்னாடி நீங்க இங்கிருந்து போயிட்டா நல்லது"

அவளை அதிர்ச்சியுடன் ஏறிட்டான் மனோகர்.

தன் பேச்சிலிருந்த மரியாதையை கைவிட்டு,

"என்னைப்பத்தி நீ என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? நீ ஆதாரபூர்வமா என் புருஷனை பத்தி என்கிட்ட நிரூபிச்சு காட்டினா கூட நான் அவரை விடமாட்டேன். எல்லாத்துக்கும் மேல, நிச்சயமா நீ என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க உனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பத்தை கொடுக்க மாட்டேன்" என்றாள்.

வாயடைத்து நின்றான் மனோகரன். 

"எந்த பொண்ணும் உன்ன மாதிரி ஒரு கேடுகெட்டவனை கல்யாணம் பண்ணிக்க நினைக்க மாட்டா. மரியாதையா இங்கிருந்து கிளம்பு"

தொங்கிய முகத்துடன் அங்கிருந்து நடந்தான் மனோகரன். கதவை சாத்திக்கொண்டு உள்ளே நடந்தாள் மீரா. அவளது பெற்றோர் அவளை பார்த்து இதமாய் புன்னகைக்க,
முகுந்தனின் கண்கள் பெருமையில் மின்னின.

அனைவரும் உள்ளே வந்தார்கள்.

முகுந்தனுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது யார் அந்த மர்ம மனிதன்? அவனுக்கே தெரியாமல் அவனைப் பாதுகாத்துக் கொண்டிருப்பது யார்? அதற்கு என்ன காரணம். தன்னை ஒருவன் பின் தொடர்வது கூட தெரியாமல் அவன் எப்படி இருந்தான்?  நண்பனோ உறவினனோ இல்லாத ஒருவன், எந்த ஒரு பிரதிபலனும் எதிர்பார்க்காமல் அதை சும்மா செய்வதற்கு வாய்ப்பு இல்லையே. எவ்வளவு யோசித்தாலும், அந்த ரகத்தில் சேர்ந்த, அவனுக்கு தெரிந்தவர்கள் யாரும் இல்லை.

கடந்த ஐந்தாண்டுகளில் அவன் சென்னையில் இல்லவே இல்லை. அவன் மும்பைக்கு இடம்பெயர்ந்த பின், சென்னையில் இருந்து ஒட்டுமொத்தமாய் விலகியே இருந்தான். சொல்லப்போனால், அவனுக்கு சென்னையில் நண்பர்களே இல்லை. மும்பையில் கூட சொல்லிக் கொள்ளும் விதத்தில் அவனுக்கு நண்பர்கள் இல்லை. அவனது கடுமையான உழைப்பால் கவரப்பட்ட வாசுதேவன் தான் அவனை வலிய நண்பனாக்கிக் கொண்டவன். அவன் மூலமாகத் தான் அவனுக்கு, ஜெகதீஷ் மற்றும் நந்தகுமாரின் நட்பும் கிடைத்தது. அவனிடம் வலிய வந்து பேசுவதும், கலந்து பழக நினைப்பதும், அவர்கள் மட்டும் தான். அப்படி இருக்கும் போது, யார் இந்த மனிதன்? எதற்காக அவன் இந்த அளவிற்கு அவனுக்கு உதவி செய்கிறான்?

ஒருவேளை, அவனை பாதுகாக்க ஏற்பாடு செய்தது அவனது தந்தையாக இருக்குமோ? ஆனால் அவருக்கு இன்ப அதிர்ச்சி கொடுப்பதற்காக தானே அவன் சென்னைக்கு வந்தான்! அவன் மீராவுடன் சென்னைக்கு வருகிறான் என்ற விஷயமே அவருக்கு தெரியாதே! அப்படி இருக்கும் போது, அவர் எப்படி இவனை ஏற்பாடு செய்திருக்க முடியும்? இவனைப் பற்றி தன் தந்தையிடம் கேட்பது எந்த ஒரு பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தப் போவதில்லை. அதனால் அவரிடம் இதைப் பற்றி பேசுவது என்ற முடிவுக்கு வந்தான் முகுந்தன்.

ஒருவேளை, அந்த மர்ம மனிதன் மட்டும் பார்கவியை சென்று சந்திக்காமல் இருந்திருந்தால், என்னவாகி இருக்கும்? அவளுடன் இணைந்து என்ன செய்வதற்காக மனோகர் திட்டமிட்டு இருந்தான் என்று தெரியவில்லை. அவர்கள் அவனை நெருப்பின் மீது நிற்க வைத்திருந்தால் கூட ஆச்சரியப்படுவதற்கு இல்லை. ஒருவேளை அவர்களது திட்டம் பலித்திருந்தால், மீரா அவனைப் பற்றி என்ன நினைத்திருப்பாள்? அவள் அவனை நம்பாமல் போயிருந்தால் கூட அவளை குற்றம் சொல்ல முடியாதே!

"என்ன யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்கீங்க?" என்றாள் மீரா.

"ஒன்னும் இல்ல"

"அவங்களைப் பத்தி யோசிக்காதீங்க"

"எதுக்காக என்னோட வாழ்க்கையை கெடுக்க அவங்க இவ்வளவு முயற்சி பண்றாங்கன்னு எனக்கு புரியல"

"அவங்க எவ்வளவு வேணா முயற்சி எடுக்கட்டுமே, அவங்க சொல்றத யார் நம்ப போறா?"

"அவங்க என்னை பத்தி ஏதாவது சொன்னா, நீ உண்மையிலேயே நம்ப மாட்டியா?"

"உங்களைப் பத்தி எனக்கு நல்லா தெரியும் போது மத்தவங்க சொல்றதை நான் ஏன் நம்பணும்?"

"அவங்க பொய்யான ஆதாரத்தோட வந்தா என்ன செய்வ?"

"அவங்க ஆதாரம் பொய்னு நிரூபிப்பேன்"

"ஏன்?"

"நான் உங்களை நம்புறேன். எனக்கு உங்களை பத்தி தெரியும்"

"ஒருவேளை நானே தப்பானவனா இருந்தா...? உனக்கு தெரியாத மறுபக்கம் எனக்கு இருந்தா? என்ன செய்வ?"

"இந்த மாதிரி சில்லி கொஸ்டின்ஸ் எல்லாம் கேட்காதீங்க"

"என்னை சுத்தி இருக்கவங்க எல்லாம் சில்லியா பிஹேவ் பண்றாங்க. மக்கள், அவர்களுடைய நேரத்தை மத்தவங்களை கெடுக்க இப்படியெல்லாம் செலவு பண்ணுவாங்கன்னு நான் நினைச்சு கூட பார்த்ததில்ல"

"இந்த உலகமே இப்படித்தான். உங்களுக்கு இது வித்தியாசமா தெரியுது. ஏன்னா, நீங்க யார் கூடவும் கலந்து பழகாம இருந்திருக்கீங்க. பழகி இருந்தா, மனுஷங்க எவ்வளவு நரி தந்திரம் நிறைஞ்சவன்னு உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். இப்படிப்பட்ட மனுஷங்களை எல்லாம் பார்க்கும் போது, அவங்க கூட பேசாம, தனிமைலயே இருக்குறது எவ்வளவோ பெட்டர்னு தோணுது" என்றாள் அவள்.

மென்மையாய் புன்னகைத்தான் முகுந்தன்.

அந்த நாள், தன் மாமனார் மாமியாருடன் செவ்வனே கழிந்தது முகுந்தனுக்கு. மாலையில் அவர்கள் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.

தொடரும்...