5 முகுந்தனின் நண்பர்கள்

விடி டிசைன்ஸ்

உணவு இடைவேளை

முகுந்தனுக்கு பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது, அவன் காலை உணவை ஒழுங்காய் சாப்பிடாததால். அவன் தன் உணவு டப்பாவை வெளியே எடுத்த போது, அவனுடைய அறைக்குள் மூன்று பேர் நுழைந்தார்கள். வாசுதேவன், நந்தகோபால் மற்றும் ஜெகதீஷ். அவர்கள் எதற்காக அங்கு வந்திருக்கிறார்கள் என்று முகுந்தனுக்கு நன்றாகவே தெரியும். அவனுடைய அம்மாவின் உடல்நிலை பற்றி விசாரிக்க வந்திருக்கிறார்கள்.  ஊருக்கு செல்வதற்காக அவன் விடுப்பு கேட்ட போது, அவன் அம்மா குளியலறையில் வழுக்கி விழுந்த விஷயம் அவர்களுக்கு தெரிந்து போனது. அவனது யூகம் சரி தான் அவர்கள் அதற்காகத் தான் வந்தார்கள். நேற்று, அவர்கள் மூவரும் வெளிப்புற படப்பிடிப்பிற்காக சென்று விட்டிருந்ததால், அவர்கள் அவனைப் பார்க்கவில்லை.

"நீ நேத்தே ஆபீசுக்கு வந்துட்டியாமே? உங்க அம்மா எப்படி இருக்காங்க?" என்றபடி அவனுக்கு முன்னால் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்  வாசுதேவன்.

நந்தகோபாலும், ஜெகதீஷும் அவன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டார்கள்.

"ஃபைன்" என்று ஒரு வார்த்தையில் பதில் கூறினான் முகுந்தன்.

"சீரியஸா எதுவும் இல்லையே?" என்றான் வாசுதேவன் அக்கறையோடு.

*கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாத அளவிற்கு சீரியஸ் தான்* என்று கூறவேண்டும் என தோன்றியது முகுந்தனுக்கு.

"ஒன்னும் இல்ல. நல்லா இருக்காங்க" என்றான்.

"எதுக்காக இவ்வளவு சீக்கிரமா திரும்பி வந்த? இன்னும் ரெண்டு நாள் அம்மா கூட இருந்துவிட்டு வர வேண்டியது தானே?" என்றான் வாசுதேவன்.

"தேவை படல..."

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவர்களுக்கு முகுந்தனை பற்றி நன்றாகவே தெரியும். இருந்தாலும், சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் அவர்கள் முகுந்தனை கிண்டல் செய்ய தயங்கியதே இல்லை. முகுந்தன் அவர்களுடன் கலந்து பழக விரும்பாவிட்டாலும், அவர்கள் அவனை விட்டதே இல்லை. அவனை தங்களுடன் அமர்த்திக் கொண்டு, தங்களுக்குள் பேசி, சிரித்து வம்பளந்து கொண்டிருப்பார்கள். முகுந்தன் அவர்களை தனது நண்பர்களாக கருதா விட்டாலும், அவர்கள் முகுந்தனை நண்பனாக தான் எண்ணினார்கள்.

அந்த மூவரும் கல்லூரியில் ஒன்றாய் படித்தவர்கள். வாசுதேவன் தான் அந்த கம்பெனியின் முதலாளி என்று கூறினால் யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். விடி என்பது வாசுதேவனின் சுருக்கம் தான். வாசுதேவனை போல் எளிமையான மனிதனை பார்க்கவே முடியாது. தனது நிறுவனத்தை குடும்பம் போல் பாவிக்கும் உயர்ந்த நோக்கம் அவனுடையது. தன்னிடம் பணிபுரியும் ஊழியர்களுக்கு இடையில் எந்த பாகுபாடும் காட்டாதவன். தன் நிறுவனத்தில் வேலைக்கு சேரும் நபர்களிடம் அவன் கூறும் முதல் வேண்டுகோள், தன்னை பெயரைச் சொல்லிக் அழைப்பது தான். அந்த நிறுவனத்தில் பணிபுரியும் அனைவருமே அவனை வாசு என்று தான் அழைப்பார்கள். தனது ஊழியர்களுடன் நட்பாக பழகியே தன் நிறுவனத்தை முன்னேற்ற முடியும் என்று நம்பினான் அவன். அவனது எளிமையின் காரணமாகவே அவனது ஊழியர்கள் அவனை மனதார நேசித்தார்கள்.

முகுந்தனுடைய கடுமையான உழைப்பும், நேர்மையும் வாசுதேவனை வெகுவாய் கவர்ந்தது. அவன் அந்த நிறுவனத்தை தொடங்கியது முதல் முகுந்தன் அவனுடன் பணிபுரிந்து கொண்டிருப்பதால், அவனுக்கு முகுந்தனை ரொம்பவே பிடிக்கும். நந்தகோபாலும், ஜெகதீஷும் வாசுதேவனின் கல்லூரி நண்பர்கள் என்பதால், அவர்களும் முகுந்தனை தங்களது நண்பனாகவே பாவித்தார்கள்.

இதில் மேலும் சிறப்பான விஷயம் என்னவென்றால் அவர்கள் மூவரும் தமிழர்கள் என்பது தான். அந்த நிறுவனத்தில் பணிபுரிந்தவர்கள் பாதிக்கும் மேல் தமிழர்கள்.

"உன்னோட கல்யாணத்துக்கு பிறகாவது நீ இவ்வளவு அவசரமா ஓடி வந்து வேலையில் சேர மாட்டேன்னு நினைக்கிறேன்" என்று முகுந்தனுக்கு கவுண்டர் கொடுத்தான், வேடிக்கையாய் பேசுவதை வாடிக்கையாய் கொண்ட நந்தகோபால்.

தனது மனைவியை நினைத்துப் பார்த்துக் கொண்டான் முகுந்தன்.

"நம்ம நந்து தனக்கு ஒரு பொண்ணு கிடைக்க மாட்டாளான்னு லோலோன்னு அலையிறான். அதனால தான், எப்பவும் அவன் கல்யாண ஞாபகத்திலேயே இருக்கான்" என்று கிண்டலடித்தான் ஜெகதீஷ்.

"என்னப்பா பண்றது? நான் நினைக்கிற மாதிரி பொண்ணு எனக்கு கிடைக்க மாட்டேங்குதே" என்றான் நந்தகோபால்.

"அப்படி என்ன மாதிரி பொண்ணுடா உனக்கு வேணும்?" என்றான் வாசுதேவன்.

"அதை மட்டும் கேட்காத வாசு. மயக்கம் போட்டு விழுந்திடுவ" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"ஏன்டா? மணல் கயிறு படத்துல வற்ர எஸ்.வி. சேகர் மாதிரி ஏகப்பட்ட கண்டிஷன் வச்சிருக்கானா?" என்றான் வாசுதேவன்.

"உன் திரு வாயால அதை நீயே சொல்லு" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"அவ ஒல்லியாவும் இருக்கக் கூடாது குண்டாவும் இருக்கக் கூடாது"

"ஓ..."

"நீளமான முடி... வெள்ளந்தியான முகம்... அழகான சிரிப்பு... என்னை கண்ணாபின்னான்னு காதலிக்கணும்.   எனக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போச்சுன்னா விழுந்து விழுந்து கவனிச்சுக்கணும். என்ன பிரச்சனையா வந்தாந்தாலும், என் மேல தப்பே இருந்தாலும் என்னை விட்டே கொடுக்கக் கூடாது..." என்றான் நந்தகோபால் கனவுலகில் சஞ்சரிப்பவன் போல.

"இப்படிப்பட்ட பொண்ணு ஒரே ஒரு இடத்துல தான் கிடைப்பா" என்றான் வாசுதேவன் சீரியஸாக. 

"எந்த இடத்துல? சொல்லு, நிச்சயம் போய் பாத்துட்டு வரேன்" என்றான் நந்தகோபால்.

"அங்க போகணும்னா, நீ சாகணும்"

"என்னது?" என்றான் அதிர்ச்சியாக.

"பின்ன என்ன? இந்த மாதிரி பொண்ணுங்க சொர்க்கத்துல தான் இருப்பாங்க. அவங்களுக்கு தேவதைங்கன்னு பேரு" என்று சிரித்தான் வாசுதேவன்.

"எவ்வளவு சிரிக்க முடியுமோ சிரிச்சுக்கோ. எனக்கு ஒரு தேவதை கிடைக்கிறாளா இல்லையா பாரு" என்றான் நந்தகோபால்.

"நந்து, தேவதைங்க படைக்கப்பட்டது உன்னை மாதிரி ஜோக்கர்களுக்கு கிடையாது" என்று கவுண்டர் கொடுத்தான் ஜெகதீஷ்.

அமைதியாய் அவர்கள் பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். அவர்கள் பேசுவதற்கு அவன் ரியாக்ட் செய்யவே இல்லை. தன் வாழ்க்கையில் ஏற்கனவே நுழைந்து விட்டிருந்த தேவதையை அவன் கவனித்திருந்தால் தானே அவர்கள் பேசுவதற்கு அவன் ரியாக்ட் செய்ய முடியும்? ஆனால் எவ்வளவு நாளைக்குத் தான் அவனும் கவனிக்காமல் இருந்து விடுவான்? ஒருவேளை அவன் அவளை கவனிக்கத் துவங்கி விட்டால், தான் எவ்வளவு பெரிய அதிர்ஷ்டசாலி என்பதை அவன் உணராமல் விட்டு விடுவானா என்ன?

"காமெடியை எல்லாம் விடுங்க. உனக்கு ஏஞ்சல் கிடைப்பான்னு  நம்பிக்கையில இருக்காத, நந்து. அப்படிப்பட்ட தெய்வீகமான பொண்ணுங்க எல்லாம் நம்ம தாத்தா காலத்தோட வழக்கொழிஞ்சி போயிட்டாங்க. ஒரு பொண்ணு அழகா இருந்தா, நீ நினைக்கிற மாதிரி அவ உன்னை கண்ணா பின்னான்னு காதலிக்க மாட்டா. மனசு அழகா இருந்தா, பார்க்க தேவதை மாதிரி இருக்க மாட்டா. எந்த ஒரு பொண்ணும், உள்ளேயும் வெளியேயும் தேவதையா இருக்கவே முடியாது. எல்லாத்துக்கும் மேல, அவ தேவதையா இருந்தா, அந்த தேவதையோட மதிப்பு தெரியாத ஒருத்தனோட கையில தான் போய் அவ சிக்குவா. அது தான் விதி. அதனால, என்ன கிடைக்குதோ அதை சந்தோஷமா ஏத்துக்கோ" என்றான் வாசுதேவன்.

இப்போது முகுந்தனின் புத்தியில் ஏதோ உரைத்தது. தான் மதிப்பளிக்காத அந்த பெண்ணை எண்ணிப் பார்த்தான். ஆனால் அதில் அவன் செய்யக் கூடியது என்ன இருக்கிறது? அவன் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைக்கவே இல்லையே? அவனது அம்மா தானே வலுக்கட்டாயமாய் அவனுக்கு திருமணம் செய்து வைத்தார்? அவள் வாழ்க்கைக்கு  அவன் எப்படி பொறுப்பாக முடியும்? தன் செயலுக்கு பொருத்தமாய் காரணம் தேடினான் அவன்.

"உனக்கு எப்படிப்பட்ட மனைவி வரணும்னு நீ எதிர்பார்க்கிற முகுந்தன்?" என்றான் வாசுதேவன்.

பதில் கூறாமல் அமைதியாய் இருந்தான் முகுந்தன். தனக்கென்று ஒருத்தி ஏற்கனவே வந்துவிட்டாள் என்று அவன் எப்படி கூறுவான்?

"முகுந்தனுக்கு தேவதை கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கு" என்றான் ஜெகதீஷ்.

மூவரும் அவனை புரியாமல் பார்த்தார்கள்.

"நீ தானே சொன்ன, மதிப்பு தெரியாதவங்க கையில தான் தேவதை போய் சிக்குவான்னு?" என்றான் ஜெகதீஷ் கிண்டலாய்.

"என்னை பொறுத்த வரைக்கும், தேவதையோ இல்லையோ, முகுந்தன் மட்டும் கல்யாணமே பண்ணிக்க கூடாது" என்றான் நந்தகோபால்.

சங்கடத்தில் தவித்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தனை ஏறிட்டான் வாசுதேவன்.

"பின்ன என்ன? எந்த பொண்ணோட வாழ்க்கையும் பாழாக கூடாதுன்னு நான் நினைக்கிறேன். முகுந்தன் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா, நிச்சயம் அந்த பொண்ணோட வாழ்க்கை பாழா தான் போகும். இவன் அவ கிட்ட பேச மாட்டான், சிரிக்க மாட்டான், கலந்து பழக மாட்டான், அப்படி இருக்கும் போது, இவனுக்கு எதுக்கு கல்யாணம்? கல்யாணத்துக்கு பிறகு இவன் பொண்டாட்டியை தன்னோட ரூமுக்குள்ள விடுவானான்னே எனக்கு சந்தேகமா இருக்கு" என்று சிரித்தான் நந்தகோபால்.

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ" என்று தனது உணவு டப்பாவை எடுத்துக் கொண்டு அங்கிருந்து கோபத்துடன் வெளியேறினான் முகுந்தன்.

மக்கள் அவனைப் பற்றிய உண்மையை பேசினால், அவனால் அதை எப்படி பொறுத்துக் கொள்ள முடியுமாம்?

"அவன் அப்செட் ஆயிட்டான்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"நான் உண்மையைத் தானேப்பா சொன்னேன்?" என்றான் நந்தகோபால்.

தன் அறையை விட்டு வெளியே வந்த முகுந்தன் எரிச்சல் அடைந்தான், தனது வழியை மறைத்துக் கொண்டு நின்ற அந்த நபரை பார்த்து. அந்த நபர் அந்த அலுவலகத்தில் பணிபுரியும் ஸ்ரேயா. தனக்கு திருமணம் ஆகிவிட்டது என்ற உண்மையை அவன் கூற நினைக்கும் ஒரே நபர் அவள் தான். அவளுக்கு அவன் வைத்திருக்கும் பெயர் டார்ச்சர். ஆம் அவள் அவனை காதலிக்கிறாள். அவனைப் பொறுத்தவரை காதல் என்றாலே டார்ச்சர் தானே?

"முகுந்தன்..."

அவளை திரும்பி கூட பார்க்காமல் கேண்டினை நோக்கி நடந்தான் முகுந்தன். அவனை பின்தொடர்ந்தாள் ஸ்ரேயா.

"உங்க அம்மா எப்படி இருக்காங்க? நான் அவங்களை நினைச்சு ரொம்ப வருத்தப்பட்டேன்" என்றாள் ஹிந்தியில்.

அவன் பதில் கூறவில்லை. அவள் அதை பற்றி கவலைப்படவில்லை.

"உங்களைப் பார்க்காம என்னால இருக்கவே முடியல. அதனால தான் நேத்து நான் ஆபீசுக்கு வரல"

நின்று பல்லை கடித்துக் கொண்டு அவளை ஏறிட்ட முகுந்தன்,

"எனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு" என்றான்.

அதிர்ச்சியில் உறைந்த ஸ்ரேயா,

"என்ன சொன்னீங்க?" என்றாள்.

"எனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னு சொன்னேன். என் கல்யாணத்தை முடிச்சுக்கிட்டு தான் நான் வந்திருக்கேன்"

"நீங்க... பொய்... சொல்றீங்க"

"நான் எப்பவாவது உன்கிட்ட பேசி இருக்கேனா?"

ஸ்ரேயாவின் கண்கள் கலங்கின.

"நான் சென்னைக்கு போனது கல்யாணம் பண்ணிக்க தான். தேவையில்லாம உன்னோட டைமை வேஸ்ட் பண்ணாத"

கேண்டினுக்கு சென்ற முகுந்தன், தான் கொண்டு வந்திருந்த உணவை உண்டான், தனியாக அமர்ந்து தான். அவன் கொண்டு வந்திருந்த காலிஃப்ளவர் குருமாவில் பல்லி விழுந்திருந்ததை அவன் கவனிக்கவில்லை. அலுவலகம் கிளம்பும் அவசரத்தில் அவன் அதை கவனிக்காமல் விட்டு விட்டான். அதன் சுவை வித்தியாசமாக இருந்த போதிலும், அதை பெரிதாய் எடுத்துக் கொள்ளாமல் சாப்பிட்டான். அதில் சேர்க்க வேண்டிய ஏதோ ஒரு பொருளை, தான் சேர்க்க மறந்து போனதாய் எண்ணினான். சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு மீண்டும் தன் அறைக்கு சென்றான்.

ஜெகதீஷுடன் இருந்த நந்தகோபாலை நோக்கி கலங்கிய கண்களுடன் சென்றாள் ஸ்ரேயா.

"முகுந்தனுக்கு கல்யாணம் ஆன விஷயம் உண்மையா?" என்றாள்.

அவர்கள் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் குழப்பத்தோடு பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

அவளுக்கு பதில் கூற ஜெகதீஷ் முயன்றான்.  அவனது தோளை பற்றி அழுத்திய நந்தகோபால்,

"உனக்கு எப்படி தெரியும்?" என்றான் சீரியஸாக.

"முகுந்தன் தான் சொன்னாரு"

"அவனே சொல்லிட்டானா??? ஆமாம், அவனுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு" என்றான் சோகமாய்.

"ஆனா அவரு மூனே நாள்ல திரும்பி வந்துட்டாரே..."

"கல்யாணம் பண்ணிக்க தான் சென்னைக்கு போனான். அடுத்த மாசம் தான் அவனோட வைஃபை கூட்டிகிட்டு வரப்போறதா சொன்னான்"

ஸ்ரேயாவுக்கு நெஞ்சை அடைத்தது.

"அவனை மறந்துடு ஸ்ரேயா. அவனுக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு. நல்லா கலகலன்னு பேசுற ஒரு ஆளை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு சந்தோஷமா இரு" என்றான்.

வதங்கிய முகத்துடன் அங்கிருந்து சென்றாள் ஸ்ரேயா. சிரித்தபடி அவன் தலையைத் தட்டிய ஜெகதீஷ்,

"ஏன்டா அவ கிட்ட பொய் சொன்ன?" என்றான்.

"எதுக்காக முகுந்தன் அவகிட்ட பொய் சொன்னான்?"

"அவளை தன் கிட்ட இருந்து விலக்கி வைக்க சொல்லியிருக்கலாம்"

"அப்புறம் நான் ஏன் அவ கிட்ட உண்மையை சொல்லணும்? ஸ்ரேயா மட்டும் இல்ல, எந்த பொண்ணுக்கும் முகுந்தன் மாதிரி ஒரு புருஷன் கிடைக்கக் கூடாது. ஸ்ரேயா முகுந்தன் பின்னாடி சுத்திக்கிட்டு இருந்தா அவளோட வாழ்க்கை வீணா தான் போகும். அவ சந்தோஷமா இருக்கட்டும்"

"ஆனா அந்த முடிவை நம்ம எடுக்க கூடாது இல்ல?"

"சரி, என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லு. ஒருவேளை ஸ்ரேயா உன்னோட தங்கச்சியா இருந்தா, முகுந்தன் மாதிரி ஒருத்தனை கல்யாணம் பண்ணிக்க நீ விடுவியா?"

பெருமூச்சு விட்டான் ஜெகதீஷ்.

"நம்ம அவனோட ஃப்ரெண்ட்ஸ். ஆனாலும் நம்மால அவனை ஏத்துக்க முடியல. முகுந்தன் மாதிரி ஆளுங்க கல்யாணமே பண்ணிக்க கூடாது. பண்ணிக்கிட்டா, அவன் பொண்டாட்டிக்கு கண்ணீரைத் தவிர வேறு எதுவும் கிடைக்காது. ஸ்ரேயா ஏன் அப்படி ஒரு வாழ்க்கையை வாழனும்? அவளுக்கு சீக்கிரமே ஒரு நல்லவன் கிடப்பான்"

ஆமோதிப்புடன் தலையசைத்தான் ஜெகதீஷ். அவர்கள் தத்தம் அறைகளுக்கு சென்றார்கள், முகுந்தன் ஸ்ரேயாவை தவிர்ப்பதற்காக பொய் கூறவில்லை, அவன் கூறியது கலப்படமில்லாத உண்மை என்று தெரியாமல்.

தொடரும்...