45 முகுந்தனின் திட்டம்

முகுந்தனுக்கு வழக்கமான *கோட்டாவை* கொடுத்துவிட்டு, கட்டிலில் படுத்தபடி எதையோ யோசித்துக் கொண்டிருந்த மீராவை, ஊடுருவும் பார்வை பார்த்தது கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்.

"என்ன யோசிச்சுகிட்டு இருக்க?" என்றான்.

அவள் ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"இல்ல, உன்னோட மனசுல ஏதோ ஓடிக்கிட்டு இருக்கு. ஏன் என்கிட்ட சொல்ல மாட்டேங்குற?"

"ஒன்னும் இல்ல, நான் அத்தை சொன்னதைப் பத்தி தான் யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்" என்று அவள் கூற, முகம் சுளித்த அவன்,

"எதைப் பத்தி?" என்றான்.

"அவங்க நம்மளை சென்னைக்கு வர வேண்டாம்னு சொன்னாங்கல்ல? அதைத்தான் யோசிச்சிகிட்டு இருக்கேன்"

"அதுல யோசிக்க என்ன இருக்கு?"

"நல்ல காலம் நம்ம சென்னையில இல்ல... இருந்திருந்தா என்னவாகிருக்கும்...?"

"என்னவாகிருக்கும்?"

"மனோகர் நம்மளை பிரிச்சிருப்பாரு" என்றாள் பயத்துடன்.

விட்டத்தை பார்த்தபடி படுத்தான் முகுந்தன்.

"இப்ப தான் நாம ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சுக்க ஆரம்பிச்சிருக்கோம். இப்ப தான் ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா சேர்ந்திருக்க ஆரம்பிச்சிருக்கோம். இப்ப தான் நம்ம ஒருத்தரோட கம்பெனியை மத்தவர் சந்தோஷமா ஏத்துக்கிட்டு என்ஜாய் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம்" என்று அவன் நெஞ்சில் படுத்த அவள், அவனை கவலையுடன் அணைத்துக் கொண்டாள்.

"எதுக்காக பயப்படுற? நான் உன் கூட இருக்கும் போது அவனால என்ன செஞ்சிட முடியும்?" என்றான் அவளை அணைத்துக் கொண்டு.

"அவரால எதுவும் செய்ய முடியாம போகலாம். ஆனா, எங்கப்பாவால முடியுமே...! ஏன்னா, மனோகர் உங்களைப் பத்தி சொன்னது எல்லாமே உண்மை தானே?"

"ஆனா இப்போ அது உண்மை இல்லையே... நான் தான் நிறைய மாறிட்டேனே..."

"அதைப்பத்தி மனோகர்க்கு எதுவும் தெரியாது இல்ல? அவர் நீங்க நடிக்கிறதா கூட நினைக்கலாம் இல்லையா?"

"அவன் என்ன நெனச்சா நமக்கு என்ன இருக்கு? அவன் யாரு என்னை பத்தி நினைக்க? அவனால எதுவும் செய்ய முடியாது" என்றான் நம்பிக்கையோடு

"நீங்க எப்படி அவ்வளவு திடமா சொல்றீங்க?"

அவளை நோக்கி திரும்பிய அவன்,

"ஏன்னா, நீ என்னோட வைஃப். நான் உன்னை நம்புறேன். எவ்வளவு பிரச்சனை வந்தாலும், நீ என்னை விட்டுக் கொடுக்க மாட்ட. உங்க அப்பாவே நமக்கு நடுவுல வந்தாலும், நீ அவருக்கு இடம் கொடுக்க மாட்ட" என்றான்.

அதை கேட்டு புளிங்காகிதம்  அடைந்தாள் மீரா. அவன் தன் மீது இப்படி ஒரு நம்பிக்கை வைக்க வேண்டும் என்பது தான் அவளது கனவு.

"இருப்ப தானே?"

"என் கடைசி மூச்சு இருக்கிற வரைக்கும்" என்றாள் மீரா.

அவள் கன்னத்தில் அழுத்தமாய் முத்தமிட்டு,

"அப்புறம் எதுக்கு நான் மிஸ்டர் ஜனார்த்தனனை பத்தி கவலைப்படணும்? அவரை நான் ஈசியா சமாளிச்சுடுவேன்"

"எப்படி?"

"அவரோட மக, என் மேல உயிரையே வச்சிருக்கா, நான் வச்சிருக்கிற மாதிரியே அப்படின்னு சொல்லுவேன்"

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் என்ன? நான் வேற ஏதாவது செய்யணும்னு நினைக்கிறியா? உன் மனசுல வேற எது இருந்தாலும் என்கிட்ட சொல்லலாம்"

"என் மனசுல உங்களைத் தவிர வேறு எதுவும் இல்ல" என்று அவள் கூற, புன்னகை புரிந்தான்.

"எதுக்காக சிரிக்கிறீங்க?"

"கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி, நம்ம இன்டிமேட் பண்ண போது, நீ என் பேரை சொன்ன" என்றான்.

கன்னம் சிவந்தாள் மீரா.

"கேக்க ரொம்ப நல்லா இருந்தது. நீ என்னை அப்படியே கூப்பிடலாம்" என்றான்.

அவள் அவனது நெஞ்சில் முகம் புதைக்க, அவளை புன்னகையுடன் அனைத்து கொண்டான்.

"என் வாழ்க்கையில ஒருத்தருக்காக இவ்வளவு ஏங்குவேன்னு நான் நினைச்சு கூட பாத்ததில்ல மீரா"

அவன் *ஏக்கத்தை* பற்றி பேச, தன் தலை உயர்த்தி அவனை பார்த்தாள்.

"என் தனிமையை தவிர வேற எதையும் அனுபவிக்க நான் நினைச்சதே இல்ல. ஏன்னா தனிமை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருந்தது. அதைவிட பெஸ்டான விஷயம் உலகத்துல இருக்க முடியும்னு நான் யோசிக்கவே இல்ல. அதனால தான் நம்ம உறவுக்கு நான் சான்ஸ் கொடுக்கல"

"போகட்டும் விடுங்க. நீங்க எப்படி இருந்தீங்கன்னு எனக்கு தெரியும். நீங்க எப்படிப்பட்டவர்னும் எனக்கு தெரியும். போன விஷயங்களை பத்தி யோசிச்சி வருத்தப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. நீங்க நம்ம ரிலேஷன்ஷிப்புக்கு சான்ஸ் கொடுக்க தயாரா இல்லாத போதும் கூட, உங்க வீட்ல இருக்க எனக்கு இடம் கொடுத்தீங்க. எந்த ஈகோவும் இல்லாம என்னை மனசார ஏத்துக்கிட்டீங்க. தனிமையை விட சிறப்பான விஷயங்கள் உலகத்துல இருக்குன்னு புரிஞ்சிக்கிட்டிங்க. என்னை சந்தோஷமா வச்சிருக்கீங்க. என் அம்மா அப்பாவை மரியாதையா நடத்தினீங்க. இதை விட வேற என்ன வேணும் எனக்கு?"

"தேங்க்ஸ்" என்று அவள் கையில் முத்தமிட்டான்.

"நீங்க எனக்கு தேங்க்ஸ் சொல்ல வேண்டாம்" என்று மீண்டும் அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்தாள்.

"நம்ம சென்னைக்கு போலாமா?" என்று அவன் கேட்க, அது அவளை திடுக்கிட்டு மீண்டும் தலையை உயர்த்த வைத்தது.

"சென்னைக்கா?"

"ஆமாம்" என்றான்.

"ஏங்க?"

"மனோகரை பார்க்கத்தான்" என்று அவன் கூற, விழி விரித்தாள் மீரா.

"ஆமாம், நான் அவனை பாக்கணும். நிச்சயம் பார்ப்பேன்"

"நீங்க அவரைப் பத்தி கவலைப்பட வேண்டாம். எனக்கு அவர் யாருன்னு கூட தெரியாது"

"ஆனா எனக்கு தெரியுமே... அவனை மாதிரி ஒரு பொறாமை பிடிச்சவனை நீ பார்க்கவே முடியாது. யாரையுமே நிம்மதியா இருக்க விட மாட்டான். அவன் அப்படித்தான். சரியான கலக்குமூட்டி. இந்த விஷயத்தை கையோட முடிக்கணும்னு நான் நினைக்கிறேன். நான் அவனைப் பார்த்து பயந்துட்டேன்னு அவன் நினைக்க கூடாது"

"நான் தான் சொன்னேனே... நான் உங்க பக்கம் தான் இருப்பேன்னு...! அப்புறம் எதுக்காக இதை செய்யணும்?"

"ஆனா, நீ என் பக்கம் தான் இருப்பேன்னு வேற யாருக்கும் தெரியாதுல்ல? அதனால தான்"

வாதாடுவதை நிறுத்தினாள் மீரா. அவன் என்ன செய்ய முற்படுகிறான் என்பதையும், மற்றவர்கள் என்ன தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவன் நினைக்கிறான் என்பதையும் அவள் புரிந்து கொண்டாள். அவள் தலையை மீண்டும் தன் நெஞ்சில் அழுத்திக்கொண்ட அவன்,

"நம்ம சென்னை வரப்போற விஷயத்தை உன் மாமியார் கிட்ட உளறி வைக்காத" என்றான்.

"ம்ம்ம்" என்று சிரித்தாள் அவள்.

அவர்கள் இப்பொழுது ஈடுபட்டிருக்கும் அந்த ப்ராஜெக்ட்டை முடித்த பிறகு அவர்கள் சென்னை செல்வார்கள் என்று எண்ணினாள் மீரா. ஆனால் முகுந்தனின் திட்டம் வேறாக இருந்தது.

மறுநாள்

மீராவுடன் அலுவலகம் வந்த முகுந்தன், நேராக வாசுதேவனின் அறைக்கு வந்தான். அவனை பார்த்த வாசுதேவன், தனது இருக்கையில் சாய்ந்து அமர்ந்து அவனை பார்த்து சிரித்தான்.

"குட்மார்னிங் வாசு"

"குட்மார்னிங்"

"நான் ஒரு ஆப்ளிகேஷனோட வந்திருக்கேன்"

"என்ன வேணாலும் கேட்கலாம்"

"என்னையும் மீராவையும் இந்த ப்ராஜெக்ட்ல இருந்து ரிலீவ் பண்ணிடு"

தனக்குள் எழுந்த ஆச்சரியத்தை மீறிய புன்னகை வெளிப்பட்டது வாசுதேவனிடமிருந்து.

"சரி, பண்ணிடலாம். ஆனா, திடீர்னு என்ன ஆச்சு? நேத்து தானே இந்த ப்ராஜெக்டை மீராவோட சேர்ந்து நல்லபடியா முடிச்சே தீருவேன்னு பிடிவாதமா இருந்த?"

"ஆமாம், இப்போ ஒரு முக்கியமான பர்சனல் விஷயத்தை முடிச்சே தீர வேண்டிய கண்டிஷன்ல நான் இருக்கேன்"

"உனக்கும் மீராவுக்கும் நடுவுல எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே?"

"இல்ல. அப்படி எல்லாம் எதுவும் இல்ல"

"உனக்கு ஆட்சேபனை இல்லைனா, என்ன பிரச்சனையின்னு நான் தெரிஞ்சிக்கலாமா? அந்த பிரச்சனையை முடிக்க  நான் உனக்கு ஹெல்ப் பண்ண முடியுமான்னு பாக்குறேன்"

அபராஜித் தான் அவர்களுக்கு ஏதோ பிரச்சனையை கிளப்பி விட்டு விட்டானோ என்ற சந்தேகம் வாசுதேவனுக்கு எழுந்தது. அப்படி இருந்தால், அவன் முகுந்தனுக்கு உதவி செய்யலாம் என்று எண்ணினான். 

"நீ நிச்சயமா எங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணி தான் ஆகணும். எனக்கும், மீராவுக்கும் ஒரு வாரம் லீவு கொடு"

"ஒரு வாரம் லீவா?" என்றான் ஆச்சரியமாய்.

"ஆமாம். எங்க அம்மா அப்பாவை பார்க்க நாங்க சென்னைக்கு போகலாம்னு இருக்கோம்"

வாசுதேவனின் முகத்தில் நிம்மதி தெரிந்தது. அவனுக்கும் கூட முகுந்தன் சில நாட்கள் மும்பையை விட்டு செல்வது நல்லது என்று தோன்றியது, அபராஜித்தின் பிரச்சனையை முடிவுக்கு கொண்டு வரும் வரை.

"அப்படியா விஷயம்? உன்கிட்ட இப்படி ஒரு சேஞ்சை பார்க்கவே மனசுக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. தாராளமா போயிட்டு வாங்க"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் வாசு"

"எப்போ போக போறீங்க?"

"நாளைக்கு காலைல"

"சரி, டிக்கெட் கிடைக்கிறதுல ஏதாவது பிரச்சனை இருந்தா சொல்லு, நான் அரேஞ்ச் பண்ணி கொடுக்கிறேன்"

"தேவைப்பட்டா நிச்சயம் சொல்றேன்"

சரி என்று தலையசைத்தான் வாசுதேவன்.

"வாசு, இந்த விஷயத்தை பத்தி மீரா கிட்ட எதுவும் சொல்லாத"

"ஓ... இது சர்ப்ரைஸ் விசிட்டா?"

ஆம் என்று தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"ஆனா, மீரா அவங்களோட லீவ் அப்ளிகேஷனை சப்மிட் பண்ணி ஆகணுமே, அதை எப்படி சமாளிக்க போற?"

"நான் தானே மானேஜர்... அவ என்கிட்ட தானே சப்மிட் பண்ணனும்? அவகிட்ட எதுலையாவது கையெழுத்து வாங்கி நான் சமாளிச்சிடறேன். நீ என்னுடைய லீவை மட்டும் சாங்ஷன் பண்ணு"

"என்னால இதெல்லாம் நம்பவே முடியல" என்று சிரித்தான் வாசுதேவன்.

புன்னகையுடன் அவன் அறையை விட்டு வெளியே வந்தான் முகுந்தன்.

மாலை

மீராவுடன் வீடு வந்து சேர்ந்தான் முகுந்தன். அவள் இரவு உணவை சமைத்துக் கொண்டிருக்கும் போது, சென்னை செல்ல தேவையான துணிமணிகளை பையில் எடுத்து வைத்தான். யோசனையுடன், பைகளை கட்டிலுக்கு அடியில் வைத்து அவன் அதை நிரப்பினான். அதை மீரா பார்த்து விடக்கூடாது என்பதில் அவன் தெளிவாக இருந்தான். சமைத்து முடித்துவிட்டு, குளிக்கச் சென்றாள் மீரா. அவள் வெளியே வந்தவுடன்,

"மீரா, வா சாப்பிடலாம்" என்றான் முகுந்தன்.

அவனை பார்த்து மீரா முகம் சுருக்கினாள். இவ்வளவு சீக்கிரமாகவா? இது அவர்கள் வழக்கமாக உணவருந்தும் வேலை இல்லையே...!

"என்னங்க மணி 7:30 தான் ஆகுது" என்றாள்.

"எனக்கு ரொம்ப பசிக்குது" என்றான்.

அதற்கு பிறகு அதில் யோசிக்க ஒன்றும் இல்லை. இருவரும் உணவு அருந்தினார்கள்.  அரை மணி நேரம் காத்திருந்த முகுந்தன்,

"வா மீரா, படுக்கலாம்" என்றான்.

"இவ்வளவு சீக்கிரமா?"

"ஆமாம். நம்ம தான் சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டோமே... அப்புறம் எதுக்காக காத்திருக்கணும்? வா போகலாம்" என்று அவள் கையைப் பிடித்து இழுத்துச் சென்றான்.

மீராவை படுக்க வைத்த பின், தானும் படுத்துக்கொண்டு,

"குட் நைட் மீரா" என்றான்

"என்னது குட் நைட்டா?" என்று நம்ப முடியாமல் அவனை பார்த்தாள் மீரா.

அன்றைய கோட்டாவை பெறாமல், அவன் தூங்கச் சென்றது, அவளுக்கு பேரதிர்ச்சியையும் ஆச்சரியத்தையும் தந்தது.

"ஆமாம், தூங்கலாம்..."

"தூங்க போறீங்களா? உங்களுக்கு என்னங்க ஆச்சு? உடம்புக்கு ஒன்னும் இல்லையே?"

"ஒன்னும் இல்ல... ஆனா என்னமோ தெரியல, தூக்கமா வருது"

"ஓ...!"

"நீ என் கூட தூங்க போறியா, இல்லையா?"

"எனக்கு இவ்வளவு சீக்கிரம் தூக்கம் வருமான்னு தெரியல"

முகுந்தனுக்கும் அது தெரிந்தது தான். நிச்சயம் அவள் சீக்கிரம் தூங்கப்போவதில்லை. ஆனால் வழக்கத்திற்கு மாறாக சற்று முன்னதாகவே நிச்சயம் உறங்குவாள்.  அப்பொழுது தான் அவர்கள் விடியற்காலையில் எழுந்து விமான நிலையம் சென்றடைய முடியும் என்பது தான் அவனது திட்டம்.

முகுந்தனுக்கு என்னவாயிற்று என்று புரியவில்லை மீராவுக்கு. அவள் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டு தூங்க முற்பட்டாள். முகுந்தன் அவளை தனக்கு நெருக்கமாய் இழுத்து, அணைத்துக்கொள்ள புன்னகை புரிந்தாள் மீரா. அவளுக்கு தெரியாதா, முகுந்தனை பற்றி...! அவனுடைய கோட்டோவை பெறாமல் அவனுக்கு தூக்கம் வராதே...! ஆனால் மீண்டும் அவள் எதிர்பாராத வண்ணம், அவள் இடையை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு, கண்களை மூடிக்கொண்டான் முகுந்தன். அவன் ஏதும் செய்யாமல் தூங்க முற்படுவான் என்பதை அவள் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. அவன் பக்கம் திரும்பி, அவனை அணைத்துக் கொண்டாள். முகுந்தனும் அவளை அணைத்துக் கொண்டான் தான். ஆனால் ஒன்றும் செய்ய முற்படவில்லை.

தொடரும்...