41 மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது

"நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்" என்ற முகுந்தனின் வார்த்தைகளை கேட்ட மீராவின் கண்கள், மழையென பொழிந்தது. அவள் காத்திருந்தது இதற்காக தானே! அவளது கண்ணீரை துடைத்த முகுந்தன், அழாதே என்பது போல் தலையசைத்து, அவளை அணைத்துக் கொண்டான். முதன் முறையாய், அவளும் அவனை அணைத்துக் கொண்டு, அவனது முகத்தில் புன்னகையை இட்டு வந்தாள். முதன் முறையாய் தன் மனைவியால் தொடப்பட்ட சந்தோஷத்தில், அவனது கண்கள் ஆனந்த கண்ணீரை ஏந்தின.

"நீங்க என்னை காதலிக்கிறீங்களா?" என்றாள் தொண்டை அடைக்க.

"உன்னை அடையணும் அப்படின்னு மும்முரமா இருந்த நேரத்துல, நான் என்னை இழந்தேன். ஆனா, உன்னை நான் அடைஞ்ச போது தான், எனக்கு உண்மையா என்ன தேவைன்னு நான் புரிஞ்சுகிட்டேன். நீ தான் என்னோட தேவை மீரா"

ஆனந்த கண்ணீருடன் அவனது அணைப்பியிலிருந்து வெளிவந்த மீரா,

"நானும் உங்களை காதலிக்கிறேன்... நீங்க கற்பனை கூட பண்ணி பார்க்க முடியாத அளவுக்கு..." என்று அவனது முகத்தை முத்த மழையால் நனைத்தாள். உணர்ச்சி பெருக்குடன் அவளை அணைத்துக் கொண்ட முகுந்தன்,

"ஐயம் சாரி" என்றான்.

அதை ஏற்றுக் கொண்டதற்கு அடையாளமாக, அவனை மேலும் இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள் மீரா. கண்களை மூடி ஒருவரது அணைப்பில் மற்றொருவர் தன்னை மறந்து நின்றனர்.

அப்பொழுது அவர்களது அறையின் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டது. மீரா கதவை திறந்தாள். அங்கு நின்றிருந்த தன் அப்பாவை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள்.

"நான் என் ஃப்ரெண்டு கிட்ட சொல்லி எங்க டிக்கெட்டை அரேஞ்ச் பண்ணிட்டேன்" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

முகுந்தனை திரும்பி பார்த்தாள் மீரா.

"அவ்வளவு என்ன மாமா அவசரம்?" என்றான் முகுந்தன்.

"நான் தான் சொன்னேனே மாப்பிள்ளை, நீங்க கூப்பிட்ட உடனே நான் எல்லா வேலையையும் விட்டுட்டு இங்க வந்தேன். அதனால தான் போக வேண்டி இருக்கு"

"நீங்க இன்னும் ரெண்டு மூணு நாள் இருந்தா மீரா சந்தோஷப்படுவால்ல?"

"நாங்க கிளம்பி போனாலும் அவ வருத்தப்படுவான்னு எனக்கு தோணல" என்று சிரித்தார் ஜனார்த்தனன்.

"இதெல்லாம் ரொம்ப ஓவர் பா" என்று உதடு சுளித்தாள் மீரா.

"விளையாட்டுக்கு சொன்னேன் டா"

"இன்னும் ரெண்டு நாள் இருக்கலாம் இல்லப்பா?"

"ஆமாம் மாமா... எங்க ஆபீஸ் பார்ட்டியை அட்டென்ட் பண்ணிட்டு போங்களேன்"

"பரவால்ல மாப்பிள்ளை, நாங்க இன்னொரு தடவை நிச்சயம் வறோம்"

சென்னைக்கு திரும்பி போக ஏன் அவர் இவ்வளவு பிடிவாதமாய் இருக்கிறார் என்று புரியவில்லை முகுந்தனுக்கு. மும்பை வரவேண்டும் என்று மிகவும் ஆர்வமாய் இருந்தார். அப்படி இருக்கும் போது, கிளம்பிச் செல்லவதில் என்ன அவசரம்? அவனுக்கு புரியவில்லை.

"நாங்க சீக்கிரமே சென்னைக்கு வருவோம் மாமா" என்றான் முகுந்தன்.

சரி என்று சந்தோஷமாய் தலையசைத்த ஜனார்த்தனன்,

"நாளைக்கு காலையில எங்களோட ஃபிளைட்" என்றார்.

"நாங்க உங்களை ஏர்போர்ட்ல டிராப் பண்றோம்" என்றான் முகுந்தன்.

அதற்கு எந்த மறுப்பும் கூறவில்லை ஜனார்த்தனன். சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு விருந்தினர் அறைக்கு சென்றார். அவர் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்.

"என்ன யோசிக்கிறீங்க?" என்றாள் மீரா

"அவர் மனசுல என்ன ஓடிக்கிட்டு இருக்குன்னு தெரியல"

ஆமாம் என்ற தலையசைத்தாள் மீரா.

"நாளைக்கு காலையில அவங்க சென்னைக்கு போறாங்க. நீ அவங்க கூட இரு" என்றான்.

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு, அவர்களது அறைக்குச் சென்றாள் மீரா. அங்கு வைதேகி அவர்களது துணிமணிகளை மடித்துக் கொண்டிருந்தார். மீராவை பார்த்து புன்னகைத்தார்.

"என்னம்மா அவசரம், இவ்வளவு சீக்கிரமா கிளம்பி போறீங்க?" என்று அவர் அருகில் அமர்ந்தாள் மீரா.

"எதை பார்க்கணும்னு வந்தோமோ, அதை பார்த்தாச்சு. அதனால தான்"

"போங்கம்மா..." அலுத்து கொண்டாள் மீரா.

"நீ சந்தோஷமா இருக்கிறதை பார்த்ததுக்கு அப்புறம் எங்களுக்கு வேற என்ன வேணும்? அதனால தான் கிளம்பிட்டோம். நீங்க சந்தோஷமா இருக்கிற விஷயத்தை உன் மாமியார் கிட்ட நான் சொல்லணும்"

"அவங்க கிட்டயா? ஏன்மா?"

"அவங்களுக்கு நாங்க தேங்க்ஸ் சொல்ல வேண்டாமா? உன்னோட கல்யாணத்துல எனக்கு சுத்தமா விருப்பமே இல்ல"

"ஏன் மா?"

"என்ன அப்படி கேக்குற? நீ மும்பைக்கு வந்ததுக்கு பிறகு, மாப்பிள்ளை எங்ககிட்ட ஒரு தடவை கூட ஃபோன் பண்ணி பேசவே இல்ல. நாங்க என்ன நினைப்போம்? நாங்க உன்னை பெத்தவங்க. எங்க நிலைமையில இருந்து யோசிச்சு பாரு"

"அத்தை மனசு வருத்தப்படுற மாதிரி ஏதாவது சொன்னீங்களா?" என்றாள் வருத்தத்துடன்.

"அவங்க வருத்தப்படுற மாதிரி நாங்க எதுவும் சொல்லல. ஆனா நாங்க வருத்தத்துல இருக்கோம்னு அவங்களுக்கு தெரியும்"

"அவர் ஆரம்பத்துல அப்படி தான் மா இருந்தாரு. ஆனா இப்போ நிறையவே மாறிட்டாரு"

"நாங்க தான் அதை பார்க்கிறோமே. அதை நினைச்சு எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். என்ன பிரச்சனையா இருந்தாலும் உனக்கு நாங்க இருக்கோம். அதை மறந்துடாத. எதுவாயிருந்தாலும் எங்க கிட்ட பேசு"

"எனக்கு தெரியும் மா"

"மாப்பிள்ளையை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு வர ட்ரை பண்ணு"

"நிச்சயமா ட்ரை பண்றேன்"

"சரி, உன்னோட ரூமுக்கு போ. நாளைக்கு நீங்க ஆஃபீசுக்கு போகணும் இல்ல?"

"நாங்க உங்களை வழியனுப்ப ஏர்போர்ட்டுக்கு வறோம்"

"அப்படின்னா நீ சீக்கிரமா தூங்கணும்"

ஆம் என்று தலையசைத்த மீரா, அங்கிருந்து *தங்கள்* அறையை நோக்கி சென்றாள். கட்டிலில் அமர்ந்து,  முகுந்தன் அவளுக்காக காத்திருந்தான். அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

"பேசி முடிச்சாச்சா?" என்றான்.

"அம்மா என்னை சீக்கிரம் தூங்க சொல்லி அனுப்பிட்டாங்க"

"சரி, லைட்டை ஆஃப் பண்ணிடு"

விளக்கை அணைத்துவிட்டு, வழக்கத்திற்கு மாறாய், அவனை பார்த்தவாறு படுத்துக்கொண்டாள் மீரா. முகுந்தனும் சிரித்தபடி அவளை நோக்கி திரும்பி கொண்டான். அவனது முகத்தில் தெரிந்த புன்னகையை காண, அந்த மெல்லிய ஒளி போதுமானதாய் இருந்தது. தன் கைய கையை அவள் கையுடன் பிணைத்துக் கொண்டான். அவனுக்கு நம்பிக்கையூட்டும் வண்ணம், அவள் அவனது கரத்தை இறுக பற்றினாள்.

"நீ என் மேல அப்செட்டா இருக்கியா?"

அவள் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"ஏன்?"

"உங்க கூட சந்தோஷமா இருக்கணும்னு தான் நான் காத்துகிட்டு இருந்தேன். சந்தோஷமா இருக்குற சந்தர்ப்பம் இப்போ கிடைச்சிருக்கு. அதை நான் ஏன் அப்செட்டா இருந்து கெடுத்துக்கணும்?"

"நான் உன்னை படுக்கையில கட்டாயப்படுத்தி இருக்கேன்..."

"நீங்க என்னை கட்டாயப்படுத்தல. அது என் விருப்பத்தோட தான் நடந்தது"

"நீ எனக்காக தானே என்னை தொட விட்ட?"

"இருக்கலாம்..."

"ஆனா, நான் உன் விருப்பம் இல்லாம உன்னை தொட்டேன்னு சொன்னியே..."

"அப்போ நீங்க என்னை காதலிக்கிறேன்னு என்கிட்ட சொல்லல. அதனால அப்படி சொன்னேன்"

"உன்னை காதலிக்கிறேன்னு நான் சொன்ன வார்த்தைக்கு அவ்வளவு சக்தி இருக்கா?"

"இல்லையா பின்ன?"

"அப்படின்னா நீ இதுக்காக தான் காத்துகிட்டு இருந்தியா?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள். அவள் கரத்தை பற்றி இருந்த அவனது கரத்தை இழுத்து, வாஞ்சையுடன்  தன் கன்னத்தில் வைத்துக் கொண்டாள்.  

"நீ என்னை ரொம்ப காதலிக்கிற இல்ல?"

ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"அதனால தான் எனக்கு அவ்வளவு முத்தம் குடுத்தியா?"

லேசாய் புன்னகைத்தாள் மீரா.

"எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருந்தது" என்றான்.

அவன் எதிர்பார்க்காத படி, அவனை நோக்கி நெருக்கமாய் நகர்ந்த அவள், சற்று நேரத்திற்கு முன்பு செய்ததை போலவே மீண்டும் அவனது முகத்தை முத்தம் மழையால் நனைத்தாள். கண்களை மூடி அதை ஏற்றான் முகுந்தன். அதை அவன் ரசித்தான், மருகினான், நெக்குருகி நின்றான். அவனது இதழ்களை அவள் தன் இதழகளால் வருடினாள். அது அவனை தடுமாறச் செய்தது. அவனுக்கு அது வேண்டும் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை. அதே நேரம், அவனுக்கு அது பயத்தை தந்தது. அவனது உணர்வுகளை சுண்டி விட்டபின், அவள் பாதியில் நிறுத்திவிட்டால் என்ன செய்வது?

"நம்ம நாளைக்கு காலையில ஏர்போர்ட்டுக்கு போகணும்" என்றான் தயக்கத்துடன்.

"ம்ம்ம்ம்"

"நம்ம காலையில சீக்கிரமா எழுந்துக்கணும்"

"நான் இப்படி செய்றது உங்களுக்கு பிடிக்கலையா?"

"ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு. அப்படியே இருந்துடலாம்னு தோணுது. ஆனா, நீ பாதியில விட்டுட்டா என்னால என்னை கட்டுப்படுத்த முடியாது. உனக்கு தான் தெரியுமே, உன் விஷயத்துல நான் எவ்வளவு பெரிய பைத்தியக்காரன்னு. அதுக்கப்புறம் எனக்கு தூக்கமே வராது. அதனால தான் பயப்படுறேன்"

"யார் பாதியில நிறுத்த போறது? நீங்க நிறுத்த போறீங்களா? உங்களோட இன்னைக்கு கோட்டா உங்களுக்கு வேண்டாமா?"

"நிச்சயமா வேணும்..."

"அப்புறம் என்ன?"

 சந்தோஷமாய் அவளை அணைத்துக் கொண்ட முகுந்தன், முதல் முறையாக, தன் மனைவியின் முழு விருப்பத்தோடு அந்த இரவை கடந்தான். அந்த இரவு தந்த கிளர்ச்சியுடன், அதற்கு காரணமான மீராவை அணைத்துக் கொண்டு உறங்க முயன்றான் முகுந்தன்.

ஆனால் அவனுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. அவனது மனதிற்குள் ஏராளமான எண்ணங்கள் உழன்று கொண்டிருந்தது. நம்பவே முடியாத அளவிற்கு மாறிப்போன அவனுடைய வாழ்க்கையை பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். தனது வாழ்க்கையில் யாருக்கும் இடமில்லை என்று இறுக்கமாய் இருந்தான். அவனது அம்மாவிற்கு கூட அவன் தன் வாழ்க்கையில் இடம் அளிக்கவில்லை. திருமணம் செய்து கொள்வதில்லை என்பதில் பிடிவாதமாய் இருந்தான். திருமணம் என்ற வார்த்தையே அவனது எண்ணத்தில் இல்லை. அவனது உலகம் வேறுவிதமானது. அதில் அவனைத் தவிர வேறு யாருக்கும் இடமிருக்கவில்லை. அவனுக்கு அந்த தனிமை பிடித்திருந்தது. தனியாய் இருக்க அவன் பழகி விட்டிருந்தான். அந்த வாழ்க்கையில் எப்பொழுதும் அவன் அதிருப்தி அடைந்ததே இல்லை.

அப்பொழுது தான், அவன் எதிர்பாராத வண்ணம், மீரா அவன் வாழ்க்கையில் அடி எடுத்து வைத்தாள், அவனுடைய அனுமதியின்றி,  அவனது விருப்பமின்றி...! அவளை அவன் தன் வாழ்க்கைக்குள் வர விடவே இல்லை அவன். அவளுடன் இருக்கவும் அவன் விரும்பவில்லை. அவனுக்கு எதுவுமே சரியாய் படவில்லை. அவனால் மற்றவரைப் போல சாதாரணமான வாழ்க்கையை வாழ முடியும் என்று அவன் நம்பவில்லை.

ஆனால் இப்பொழுது, அனைத்தும் மாறிவிட்டது. எப்பொழுது, எந்தக் கட்டத்தில் அவன் மனம் மாறியது என்று அவனுக்கே தெரியவில்லை. மீரா எப்பொழுது அவனது வாழ்க்கையின் இன்றியமையாத ஒருத்தியாய் மாறினாள் என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. அவனது வாழ்க்கையில், அவனுக்கும் கூட ஒருத்தர் தேவைப்படுவார் என்று அவன் எப்பொழுதும் நினைத்ததில்லை. அவனையும் ஒருத்தி மனதார விரும்புவாள் என்றும் அவன் நினைக்கவில்லை.  அவனை யாருக்கும் பிடிக்காது என்று அவன் நினைத்திருந்தான். ஆனால் அது நடந்தது. ஸ்ரேயாவும் அவனை விரும்பினாள் தான். அவனது ஒரு பார்வைக்காக அவள் தவம் கிடந்தாள் தான்.

ஆனால் மீராவின் கதை வித்தியாசமானது. அவனை திருமணமே செய்து கொள்ளும் அளவிற்கு விளைவுகளைப் பற்றி யோசிக்காதது. முகுந்தனைத் தவிர வேறு ஒரு எண்ணத்திற்கு அவளது மனதில் இடமே இருக்கவில்லை. அவளிடம் முகத்திற்கு நேராகவே விவாகரத்து கேட்ட போதிலும், நம்பிக்கையுடன் காத்திருந்தாள். அவனிடம் நெருங்கவோ, அவன் அவளுக்கு அளித்த சலுகைகளை தனது உரிமையாய் மாற்றிக் கொள்ளவோ அவள் முயலவில்லை. அவள், அவளாகவே இருந்து, அவனை ஈர்த்துவிட்டாள். அது தான் அவனை அவளுக்காக விழச் செய்தது.

தொடரும்...