40 காதலிக்கிறேன்

மீரா கடலை ரசித்துக் கொண்டிருக்க,  மீராவை ரசித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். திருமணத்திற்கு பிறகு இருவரும் வெளியே செல்வது அது தான் முதல் முறை. அது மீராவுக்கு சிலிர்ப்பை அளித்தாலும், அவள் முகுந்தனை போல் அதை வெளிப்படையாய் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

அரை மணி நேரத்திற்கு பிறகு ஜனார்த்தனனும், வைதேகியும் மெரைன் டிரைவ் வந்து சேர்ந்தார்கள். நீண்ட வலைவாய், அரைவட்டம் போல் காட்சியளித்த அந்த இடத்தின் அமைப்பு, அவர்களை வெகுவாய் கவர்ந்தது.

"இந்த இடம் எவ்வளவு அழகா இருக்குல்ல?" என்றார் வைதேகி.

"சென்னைல இருக்கிற பீச் வேற மாதிரியும், இது வேற மாதிரியும் இருக்கு. அதனால தான் இவங்க ரொம்ப எக்சைட் ஆயிட்டாங்க" என்றார் ஜனார்த்தனன் சிரித்தபடி.

ஆம் என்ற தலையசைத்தான் முகுந்தன். சுவற்றின் மீது அமர்ந்து, அவர்கள் சிறிது நேரம் கடலை பார்த்து ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"இந்த இடம் மனசுக்கு ரொம்ப அமைதியை தருது இல்ல மா?" என்றாள் மீரா.

"ஆமாம், எனக்கு இந்த இடம் ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு" என்றார் வைதேகி.

"நம்ம சென்னையில் இருக்கும் போது, பீச்சுக்கு போறதை பத்தி எல்லாம் நம்ம யோசிச்சதே இல்ல"

"ஆமாம், நீ ரொம்ப கொடுத்து வச்சவ. உனக்கு ஆஃபீசே பீச்சுக்கு பக்கத்தில் இருக்கிறதுனால நீ அடிக்கடி மாப்பிள்ளையோட இங்க வர முடியும் இல்ல?" என்றார் வைதேகி.

"அட... அவங்க ரெண்டு பேரும் வேலைக்கு போறறவங்க. அவங்க அப்படியெல்லாம் அடிக்கடி வெளியில சுத்திக்கிட்டு இருக்கவா முடியும்?" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

முகுந்தன் மீராவை சங்கடத்துடன் ஏறிட்டான்.

"ஆஃபீஸ்ல வேலை பார்த்துட்டு, வீட்டுக்கு போய் அங்கேயும் வேலை செய்யணுமே... அவங்களுக்கு எப்படி இங்க வர நேரம் இருக்கும்?"

"ஆமாம், வேலைக்கு போறவங்களுக்கு அந்த பிரச்சனை இருக்கு" என்றார் வைதேகி.

"இல்லம்மா, எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும் அப்படிங்கிறதால, அவர் என்னை இங்கே அடிக்கடி கூட்டிக்கிட்டு வருவாரு. வெளியில வரும் போது, நாங்க வீட்ல போய் சமைக்கிறதில்ல. வெளியிலேயே சாப்பிட்டுட்டு போவோம்" என்றாள் மீரா, முகுந்தனின் சங்கடத்தை அதிகரிக்க செய்து.

அவனுக்கு தெரியும், அவள் என்றுமே அவனை விட்டுக் கொடுத்ததே இல்லை. தன் பக்கம் நிற்கவும் அவள் தயங்கியதில்லை. ஆனால், தனக்கு முன்னால் அதை அவள் செய்வதும், அவன் அதை தன் கண்ணெதிரில் பார்ப்பதும், அது தான் முதல் முறை, அதுவும் அவளது பெற்றோருரிடம்.

அதை கேட்ட ஜனார்த்தனனும், வைதேகியும் புலிங்காகிதம் அடைந்தார்கள்.

"எனக்கு இந்த சுவர் மேல நடக்கிறது ரொம்ப பிடிக்கும். அவர் என் கையைப் பிடிச்சுக்கிட்டு, என் கூடவே நடந்து வருவார்" என்று சிரித்தாள் அப்பட்டமான பொய் உரைத்து. 

கண்ணிமைக்காமல் தன் மனைவியை பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தனை, அன்புடன் ஏறிட்ட வைதேகி,

"உன்னை புரிஞ்சுகிட்டு, உன் மேல அன்பு செலுத்துற புருஷன் கிடைச்சதுக்கு நீ ரொம்ப கொடுத்து வச்சிருக்கணும்" என்றார் அவர்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் மீரா, முகுந்தனை பார்க்காமல்.

"அப்படியே கொஞ்ச தூரம் நடக்கலாமா?" என்றார் வைதேகி.

"ஓ, நடக்கலாமே" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

"இங்கிருந்து அம்பது மீட்டர் தூரத்துல ஒரு காபி ஷாப் இருக்கு. அங்க காபி ரொம்ப நல்லா இருக்கும். நாங்க இங்க வரும் போதெல்லாம், இவர் எனக்கு அங்க தான் காபி வாங்கி கொடுப்பாரு"

"அப்படியா? அப்படின்னா நம்மளும் அங்கேயே காபி சாப்பிடலாம்" என்றார் காபி பிரியரான ஜனார்த்தனன்.

அவரும் வைதேகியும் நடக்க துவங்கினார்கள். மீரா அவர்களை பின் தொடர முயல, அவள் கரத்தைப் பற்றி நிறுத்தினான் முகுந்தன். அதை எதிர்பார்க்காத மீரா, அவனை திகைப்புடன் பார்த்தாள். அவளது கரத்தை பற்றி கொண்டு, அவளுடன் சேர்ந்து நடக்க துவங்கினான் முகுந்தன். அவளுக்கு மேலும் ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில், தன் கைவிரல்களை அவளுடன் பிணைத்துக் கொண்டான். தங்கள் கைவிரல்களையும், பின்பு முகுந்தனையும் பார்த்தாள் மீரா.

"அங்க காபி ஷாப் இருக்குன்னு உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"வைஷ்ணவி சொன்னா"

"ஓ...! அந்த சுவர் மேல நடக்க விருப்பப்பட்டா, நீ நடந்து வரலாம். நான் உன் கூட நடந்து வரேன்" என்றான்.

அவள் வேண்டாம் என்று தலையசைத்தாள்.

"ஏன்?"

"நான் அவங்களை சந்தோஷப்படுத்த தான் அப்படி சொன்னேன்"

"ஆனா, உனக்கு அது மேல நடக்க ஆசை தானே?"

"எனக்கு அது மேல நடக்க பயமாவும் இருக்கு"

"நான் தான் உன் கூட இருக்கேனே... நீ பயப்பட வேண்டாம்"

கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், அவளது இடையை பிடித்து தூக்கி சுவற்றின் மீது நிறுத்தினான். அவனது தோள்களை பற்றியவாறு பின்னால் பார்த்த மீரா, பயத்தில் கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

"நீ இப்படி பயப்படுறதை பார்த்தா, உங்க அம்மா அப்பா நீ சொன்னது பொய்யின்னு கண்டுபிடிச்சுடுவாங்க" என்றான்.

கண்ணை திறந்தாள் மீரா.

"உன்னை தைரியப்படுத்திக்கிட்டு என் கையைப் பிடிச்சுகிட்டு நட" என்றான்.

நீண்ட மூச்சை இழுத்துவிட்டு, நிமிர்ந்து நின்றாள்.

"கடலை பாக்காத" என்றான்.

அவள் சரி என்று தலையசைத்து, அவன் கரத்தை பற்றி கொண்டு நடக்க துவங்கினாள். அவளது பிடியின் *இறுக்கம்* கூறியது, அவள் மனதில் இருந்த பயத்தை.

பின்னால் திரும்பிய ஜனார்த்தனன், மீரா, முகுந்தனின் கரத்தை பற்றிக்கொண்டு சுவற்றின் மேல் நடந்து வருவதை பார்த்து, வைதேகியிடம் பார்க்கச் சொல்லி சைகை செய்தார். அதை பார்த்த வைதேகி பூரித்துப் போனார். சிரித்தபடி முன்னே நடந்த அவர்கள், முகுந்தனுக்காகவும் மீராவிற்காகவும் காப்பி ஷாப்பில் காத்திருந்தார்கள். முகுந்தனை தன் பார்வையால் களவாடிய வண்ணம் நடந்தாள் மீரா.

அவர்கள் காபி ஷாப்பின் அருகில் வந்த போது, நடப்பதை நிறுத்தினாள் மீரா. மீண்டும் அவள் இடையை பற்றி அவளை கீழே இறக்கி விட்டான் முகுந்தன். அவர்கள் காபி ஷாப்பிற்கு சென்றார்கள். அவர்களுக்காக காப்பியை ஆர்டர் செய்ய ஜனார்த்தனன் நினைத்த போது, முகுந்தன் முந்திக் கொண்டான். முகத்தை வருடும் ஆனந்தமான கடல் காற்றில், சூடான காப்பியை அவர்கள் இன்பமாய் பருகினார்கள்.

"இந்த சூழ்நிலை ரொம்ப நல்லா இருக்கு" என்றார் வைதேகி.

"ஆமாம்மா" என்றாள் மீரா.

"எல்லாத்தையும் விட மேலா, நீங்க ரெண்டு பேரும் அன்பாவும், ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சிகிட்டும் நடக்கிறதை பார்க்கும் போது, எங்களுக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

காபி குடிப்பதை நிறுத்தினான் முகுந்தன்.

"அவளை நினைச்சு நாங்க ரொம்ப கவலைப்பட்டுக்கிட்டு இருந்தோம். நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்படி இருக்கீங்கன்னு தெரிஞ்சிக்க நினைச்சோம்.  அதுக்காக தான் நாங்க இங்க வந்தோம்" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

"மீரா என்னோட சந்தோஷமா இருப்பா. நீங்க என்னை நம்பலாம்" என்றான் மீராவை பார்த்தபடி.

"எங்களுக்கு அது போதும்"  என்றார் வைதேகி உணர்ச்சிவசப்பட்டு.

சிறிது நேரம் அங்கு செலவிட்டுவிட்டு அனைவரும் காரை நோக்கி நடந்தார்கள். ஜனார்த்தனனை முன்னிருக்கையில் அமர விட்டு, வைதேகியுடன் பின்னிருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டாள் மீரா. அதற்காக முகுந்தன் வருத்தப்படவில்லை. அவளை ரியர் வியூ கண்ணாடியின் மூலம் பார்த்தபடி இருந்ததான்.

ஒரு மூன்று நட்சத்திர உணவகத்தின் முன்பு காரை நிறுத்தினான் முகுந்தன். அவனது எண்ணத்தைப் புரிந்து கொண்ட ஜனார்த்தனன்,

"வைதேகி இன்னிக்கு தேவையான சாப்பாட்டை சமைச்சி வச்சிட்டு தான் வந்திருக்கா" என்றார்.

"நான் உங்களை இன்னைக்கு வெளியில் சாப்பிட வைக்கலாம்னு நெனச்சேன்" என்றான் முகுந்தன்.

"பரவாயில்ல மாப்பிளை, சமைச்ச சாப்பாட்டை வீணாக்க வேண்டாம்" என்றார் வைதேகி.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு காரை செலுத்தினான் முகுந்தன்.

கிளவுட் நைன் அபார்ட்மெண்ட்

கடற்கரை காற்று தந்த பிசுபிசுப்பை போக்க, அனைவரும் குளித்து முடித்தார்கள். வைதேகி நல்ல சுவையான உணவை தயாரித்து வைத்திருந்தார்.

"நீங்க ரொம்ப நல்லா சமைக்கிறீங்க அத்தை, எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு" என்றான் முகுந்தன்.

"ஆமாம் மா சிக்கன் ஃப்ரை வேற லெவல்" என்றாள் மீரா.

"நான் உங்ககிட்ட ஒன்னு சொல்லணும்" என்றார் ஜனார்த்தனன்

"சொல்லுங்க மாமா"

"நாங்க ஊருக்கு போலாம்னு இருக்கோம்" என்றார்.

"ஏன் மாமா திடீர்னு?" என்றான் அதிர்ச்சியாய்.

"நாங்க மீராவை பாக்க, எல்லா வேலையையும் அப்படியே விட்டுட்டு வந்தோம். இங்க வந்து ரெண்டு நாள் தங்கியாச்சு. ரொம்ப சந்தோஷமா இருந்தோம். அது போதும்"

"ஆனா, நம்ம மும்பையை சுத்தி பார்க்க பிளான் பண்ணி இருக்கோமே..."

"பரவாயில்ல, நாங்க அடுத்த தடவை உங்க அம்மா, அப்பா கூட சேர்ந்து வறோம். அப்ப நம்ம எல்லாரும் சேர்ந்து சுத்தி பார்க்கலாம்"

"ஆனா அப்பா..." என்றாள் மீரா.

"இருக்கட்டும் மா, பரவாயில்லை"

"அம்மா, நீங்களாவது அப்பா கிட்ட சொல்லுங்களேன்"

"நாளைக்கு எங்க ஆஃபீஸ்ல ஒரு பார்ட்டி இருக்கு. அதையாவது அட்டென்ட் பண்ணலாம் இல்லையா மாமா?" என்றான் முகுந்தன்.

"பார்ட்டியா?" என்றார் வைதேகி

"ஆமாம்மா, உங்களை விட்டுட்டு பார்ட்டிக்கு போக விரும்பாததனால, அவர் பார்ட்டியே வேண்டாம்னு சொன்னாரு. அதுக்கப்புறம் எங்க சிஇஓ உங்களையும் கூட்டிட்டு வர சொன்னதுக்கு அப்புறம் தான் அவர் ஒத்துக்கிட்டாரு"

"ஆனா எங்களுக்கு இந்த பார்ட்டிக்கு  போறதெல்லாம் பழக்கம் இல்லையே மா" என்றார் ஜனார்த்தனன்

"அது ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல மாமா"

"பரவாயில்ல, விடுங்க மாப்பிள்ளை..."

"நான் வேணும்னா அம்மாவையும் அப்பாவையும் இங்க வர சொல்லட்டுமா?" என்றான்.

"இல்ல இல்ல... நீங்க ரெண்டு பேரும் வேலைக்கு போறீங்க. எங்களால உங்களுடைய ரொட்டின் மாற வேண்டாம். எங்களுக்கும் நிறைய வேலை இருக்கு. ப்ளீஸ் புரிஞ்சுக்கோங்க" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

நீ சொல் என்பது போல் மீராவை பார்த்தான் முகுந்தன்.

"சரிங்கப்பா. ஆனா அடுத்த தடவை அத்தை, மாமாவோட வரும் போது, எங்க கூட நீங்க நிறைய நாள் தங்கணும்" என்றாள் மீரா.

"நிச்சயமா செய்யலாம்" என்றார் ஜனார்த்தனன்.

"எங்களுடைய டிக்கெட்டை கொஞ்சம் ஏற்பாடு பண்ணி கொடுக்க முடியுமா?" என்றார் வைதேகி.

சரி என்று தலையசைத்த முகுந்தன், தன் அறைக்கு  சென்றான். மீரா அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றாள்.

"இப்போ நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?" என்றாள்.

ஒன்றும் கூறாமல் அவளை பார்த்தான் முகுந்தன்.

"நீங்க அவங்களுக்கு டிக்கெட் புக் பண்ணி கொடுக்க போறீங்களா?"

"ஏன்?"

"என்னை உங்க ரூம்ல தங்க வைக்கிறதுக்காக டிக்கெட் கிடைக்கலைன்னு பொய் சொல்லாதீங்க"

"அவங்க சென்னைக்கு போன பிறகு நீ மறுபடியும் அந்த ரூமுக்கு போக போறியா?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன்.

அதற்கு பதில் அளிக்காமல் அமைதியாய் நின்றாள் மீரா.

"இங்க பாரு மீரா, நம்ம ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமா இருக்கிறதா உங்க அம்மா அப்பா நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க"

"நீங்க அவங்க என்ன நினைக்கிறாங்கன்னு சரியா புரிஞ்சுக்கல. என்னோட புருஷன், என்னை புரிஞ்சுகிட்டவரு, ரொம்ப அன்பானவர்னு  நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்க. நீங்க அப்படிப்பட்டவர்னு நினைக்கிறீர்களா?" என்ற அவளது கேள்வி அவன் இதயத்தை துளைத்தது.

"நீங்க எப்பவுமே என்னை புரிஞ்சிகிட்டதே இல்ல. எப்பவும் என்னை தப்பா தான் நினைச்சு இருக்கீங்க. அப்படின்னா நீங்க என்னை புரிஞ்சுகிட்டவரா? என்னை புரிஞ்சிக்காத நீங்க, அன்பானவரா?" போது அவளது கண்கள் கலங்கியது, அவள் மனதில் இருந்த காயம் காரணமாக அல்ல, அந்த கேள்வியை கேட்பதினால் அவனை காயப்படுத்துகிறோம் என்ற வலியில்.

"நான் உன்னை புரிஞ்சுக்கலன்னு ஒத்துக்குறேன். உன்னை மட்டும் இல்ல, என் வாழ்க்கையில நான் யாரையுமே புரிஞ்சுக்கிட்டதில்ல... என் அம்மாவை கூட நான் புரிஞ்சுக்கிட்டதில்ல. ஆனா இப்போ, நான் உன்னை புரிஞ்சுக்க ஆசைப்படுறேன். ஏன்னா நீ தான் வாழ்க்கைனா என்னன்னு என்னை புரிஞ்சிக்க வச்சவ. நான் அன்பானவன் இல்லைன்னு எனக்கு தெரியும். ஏன்னா என்கிட்ட மத்தவங்களுக்கு பிடிக்கிற அளவுக்கு எந்த குணமும் கிடையாது... இருந்தாலும் நீ என்னை காதலிச்ச. மத்தவங்க என்னை கிண்டல் செஞ்ச போது, நீ என்னை மட்டும் தான் என்னை காதலிச்ச. மத்தவங்க என்கிட்ட குறைகளை மட்டுமே பாத்தாங்க. ஆனா நீ எப்பவுமே என்னை தாழ்வா நினைக்க விட்டதே கிடையாது. நீ இல்லாம எனக்கு வாழ்க்கையே இல்லைன்னு நான் புரிஞ்சுகிட்டேன் மீரா. நான் விரும்பி வாழ்ந்த தனிமையை விட ரசிக்கக் கூடிய விஷயங்கள் இந்த உலகத்துல நிறைய இருக்குன்னு எனக்கு புரிஞ்சிடுச்சு. நீ எனக்கு வேணும்... வெறும் கட்டிலை பகிர்ந்துக்க மட்டும் இல்ல... என் வாழ்க்கையோட, சுக, துக்கம், சந்தோஷம், பிரச்சனை, அழுகை, கண்ணீர் எல்லாத்தையும் பகிர்ந்துக்க நீ எனக்கு வேணும்"

"ஏன்? எதுக்காக நான் உங்களுக்கு வேணும்?"

அவளது கன்னம் தொட்ட அவன்,

"ஏன்னா என் மனசு முழுக்க நீ மட்டும் தான் இருக்க மீரா. நான் உன்னை மனசார காதலிக்கிறேன்...! இந்த உலகத்துல இருக்குற எல்லாத்தையும் விட அதிகமா, நான் விரும்பின தனிமையை விட அதிகமா, நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்" என்றான் உணர்ச்சிகளின் குவியலாய்.

தொடரும்...