32 தலைகீழ் மாற்றம்

கோபமாய் தனது காரை செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால், மீரா அவனை விட்டுவிட்டு அலுவலகம் சென்றிருப்பாள்? அவர்களுக்குள் இவ்வளவு நடந்த பிறகும், அவனுக்கு சிறிதும் கட்டுப்பட மாட்டேன் என்கிறாளே...! அவர்கள் தாம்பத்திய வாழ்க்கையை துவங்கிவிட்டால் அவனை மீறி அவள் செல்லமாட்டாள் என்று அவன் நினைத்திருந்தான். ஆனால் இந்தப் பெண்ணோ, அவனை ரொம்பவே வெறுப்பேற்றி பார்க்கிறாள்.

அப்பொழுது அவனுடைய கைபேசி ஒலித்தது. அவனது அம்மாவின் பெயர் ஒளிந்தது. அப்பொழுது தான், அவன் மூளையில் ஒரு விஷயம் உரைத்தது. இந்த ஒரு நாளில், அவன் தன் அம்மாவிற்கு எப்பொழுதும் ஃபோன் செய்ய மறந்ததே இல்லை. அது அவன் அம்மாவின் பிறந்த நாள். காலை எழுந்த உடனேயே அவன் அம்மாவுக்கு ஃபோன் செய்து, வாழ்த்து கூறுவது அவனது வழக்கம். இன்று அவன் மனைவியின் அருகாமையால், அவன் அதை செய்ய மறந்து போனான்.

ஜானகியின் அழைப்பை ஏற்ற அவன்,

"ஹாப்பி பர்த்டே மா" என்றான்.

"நீ செய்யறது உனக்கே நல்லா இருக்கா? உன்னோட ஃபோனுக்காக நான் காலையில அஞ்சு மணியிலிருந்து காத்துகிட்டு இருக்கேன். இந்த ஒரு நாள் தான் நீ என்னை ஞாபகம் வச்சுக்கிட்டு இருந்த. இன்னைக்கு அதுவும் போச்சு" என்றார் ஏமாற்றத்துடன்.

எதையோ யோசித்த முகுந்தன்,

"குறை சொல்றதா இருந்தா, என்னை சொல்லாதீங்க. உங்க மருமகளை சொல்லுங்க" என்றான் வேண்டுமென்றே.

"அவ என்னடா பண்ணா?" என்றார் குழப்பத்துடன் ஜானகி.

"அவ தான் உங்களை மறக்க வச்சா"

அவன் என்ன பேசுகிறான் என்று புரியாத ஜானகி, அமைதியாய் இருந்தார். ஏற்கனவே இந்த விஷயத்தில் தலையிட்டதற்காக அவருடன் சண்டை போட்டவனாயிற்றே அவன்! அவருக்க, இதைப் பற்றி எதுவும் கேட்பதா வேண்டாமா என்று புரியவில்லை.

"மா, ஏன் அமைதி ஆயிட்டீங்க? உங்களை மதிச்சி  நான் எவ்வளவு முக்கியமான விஷயத்தை பத்தி உங்க கிட்ட பேசிகிட்டு இருக்கேன்? நீங்க அமைதியா இருந்தா என்ன அர்த்தம்? கொஞ்சம் கூட உங்களுக்கு பொறுப்பே இல்லையா?" என்று அவரை வம்புக்கு இழுத்தான் அவன்.

எப்போதிலிருந்து முகுந்தன் இப்படி எல்லாம் பேச துவங்கினான் என்று திகைத்தார் ஜானகி.

"முகுந்தா, சத்தியமா எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னே தெரியல டா. உங்க விஷயத்துல தலையிட்டதுக்காக நீ என்கிட்ட சண்டை போட்டா என்ன செய்றது?" அவர் அதை நிச்சயம் கிண்டலாய் கூறவில்லை.

"இதுக்கு அப்புறம் நீங்க எங்க விஷயத்துல தலையிட முடியாது. ஏன்னா, எனக்கு தேவையான பாதையை நானே உருவாக்கிட்டேன்"

"பாதையை உருவாக்கிட்டியா? அதுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

"விடுங்க, அதெல்லாம் உங்களுக்கு புரியாது"

"டேய், டேய், சொல்லுடா, எப்படிடா மீரா உன்னை என் பிறந்த நாளை மறக்க வச்சா?" ஆர்வம் தாங்காமல் கேட்டுவிட்டார் ஜானகி.

"நாங்க நேத்து ராத்திரி லேட்டா தூங்கினோம்" என்றான் தயக்கமில்லாமல்.

சில நொடிகள் பேச்சு வரவில்லை ஜானகிக்கு.

"ஆஃபீஸ் வேலையில பிஸியா இருந்தீங்களா?" என்றார், தன்னை சமாளித்துக் கொண்ட அவர்.

"நாங்க ஒருத்தரோட ஒருத்தர் பிசியா இருந்தோம்" விஷம புன்னகையுடன் கூறினான் அவன்.

விக்கித்து நின்றார் ஜானகி. அவன் கூறுவது உண்மையா? அல்லது ஏதாவது உள்நோக்கத்துடன் கூறுகிறானா?

"சரி சொல்லுங்க, உங்களுக்கு பேரன் வேணுமா? பேத்தி வேணுமா?" என்றான் சீரியஸாய்.

அதிர்ச்சி அடைவதா சந்தோஷப்படுவதா என்று புரியவில்லை ஜானகிக்கு. இப்படி எல்லாம் பேசுவது உண்மையிலேயே அவர் மகன் தானா?

"நீங்க ஏதாவது குழந்தையை தத்தெடுக்கலாம்னு முடிவு பண்ணி இருக்கீங்களா?" என்றார் நம்ப முடியாமல்.

"ஒன்னு பண்ணுங்க... உங்க மருமகளுக்கு ஃபோனை போட்டு, அவ தத்தெடுக்கப் போறாளா, இல்ல பெத்துக்க போறாளான்னு கேளுங்க"

"முகுந்தா, நீ உங்க அம்மா கிட்ட இப்படி எல்லாம் பேசக்கூடாது டா" என்றார் தன் சந்தோஷத்தை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு.

"ஓ அப்படியா? ஒரு அம்மா அவங்க மருமக கிட்ட சொன்னாங்க, மூணு மாசத்துல அவங்க உறவுல முன்னேற்றத்தை காமிக்கணும்னு... நான் அதைத்தானே செஞ்சிக்கிட்டு இருக்கேன்? இந்த முன்னேற்றம் போதுமா? இல்ல இன்னும் கொஞ்சம் வேணுமா?"

"முகுந்தா, பத்து நிமிஷம் கழிச்சு ஃபோன் பண்ணி, நான் இருக்கேனா போயிட்டேனான்னு செக் பண்ணிக்கோ டா... ஹார்ட் அட்டாக் வந்து செத்துடுவன் போல இருக்கு"

"கவலை படாதீங்க... உங்க பேர பிள்ளைங்களை கொஞ்சிக்கிட்டு நீங்க ரொம்ப நாள் இருப்பீங்க. இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துல, அப்பா ரிட்டயர் ஆக போறாரு. அதுக்கப்புறம் மும்பைக்கு வந்து, உங்க பேர பிள்ளைங்க கூட சந்தோஷமா இருங்க"

அவன் கூறிய அந்த வார்த்தைகளை அவரால் நம்பவே முடியவில்லை. அவரை அது உணர்ச்சிவசப்பட செய்தது. அவன் பிள்ளைகளை பற்றி மட்டும் பேசவில்லை, தன் பெற்றோரின் எதிர்காலத்தை பற்றியும் பேசினான். அவர்கள் தன்னுடன் இருக்க வேண்டும் என்று முகுந்தன் விரும்புவான் என்பதை அவர் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை.

"இப்படி ஒரு சந்தோஷமான பிறந்த நாளை, நான் என் வாழ்க்கையில கடந்து வந்ததே இல்ல... ஐ லவ் யூ சோ மச்" என்றார் உணர்ச்சிவசப்பட்டு.

"டேக் கேர்" என்று புன்னகையுடன் அழைப்பை துண்டித்தான் முகுந்தன்.

சந்தோஷ கண்ணீருடன் தனது கைபேசியை கட்டிக்கொண்டார் ஜானகி.

விடி ஃபேஷன்ஸ்

தனது அறைக்கு வந்து அமர்ந்தாள் மீரா. அப்பொழுது அவள் கைபேசி ஒலிக்க, அதில் ஒளிந்த ஜானகியின் பெயரை பார்த்து புன்னகையுடன் அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மீரா.

"எப்படி இருக்கீங்க அத்தை?" என்றாள் வழக்கம் போலவே.

"நான் உன் மேல ரொம்ப கோவமா இருக்கேன்" என்றார் பொய்யான கோபத்துடன்.

"என் மேல கோவமா இருக்கீங்களா? நான் என்ன அத்தை செஞ்சேன்?" என்றாள் ஒன்றும் புரியாத மீரா.

"இன்னைக்கு என்னோட பர்த்டே..."

அவர் பேச்சை துண்டித்த மீரா,

"எனக்கு தெரியாது அத்தை. ஹாப்பி பர்த்டே.... ஐம் சாரி, இன்னைக்கு உங்க பிறந்த நாள்னு எனக்கு தெரியாது. அதனால தான் நான் உங்களை விஷ் பண்ணல" என்றாள்.

"நான் உன் மேல அதுக்காக கோவமா இல்ல"

"வேற எதுக்கு கோவமா இருக்கீங்க?"

"இன்னிக்கு ஒரு நாள் தான், முகுந்தன் எனக்கு மறக்காம ஃபோன் பண்ணி விஷ் பண்ணுவான். ஒரு முறை கூட இதை அவன் மிஸ் பண்ணதே இல்ல. ஆனா இன்னைக்கு, எனக்கு ஃபோன் பண்ண மறந்துட்டான். நான் கேட்டதுக்கு, நீ தான் அவனை மறக்க வச்சேன்னு சொல்றான்" என்றார் தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

கண்களை இறுக்கமாய் மூடி, தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டாள் மீரா. உண்மையாகவே முகுந்தன் அவன் அம்மாவிடம் அப்படி கூறி விட்டானா? இவனை என்ன செய்தால் தகும்?

"மீரா.... நீ லைன்ல இருக்கியா?" என்றார்.

"இருக்கேன் அத்தை"

"எதுக்கு அமைதி ஆயிட்ட?"

"இல்ல... நான் வந்து..."

"என்னால நம்பவே முடியாத ஒரு விஷயத்தை அவன் கேட்டான்" என்றார் ஜானகி.

"என்ன கேட்டாரு?" என்றாள் மீரா ஆர்வத்துடன்.

"எனக்கு பேரன் வேணுமா, பேத்தி வேணுமான்னு கேட்டான்"

"அடப்பாவி" என்று முணுமுணுத்தாள் மீரா. அவளது கண்ணம் சிவப்பேரி போனது.

"அவனை நீ உண்மையிலேயே கவுத்துட்டியா?" என்றார் ஜானகி நம்ப முடியாமல்.

"அதை செஞ்சது நான் இல்ல, அவர்  தான் என்னை கவுத்துட்டார்"என்றாள் வெட்கத்துடன்.

"என்னால இதையெல்லாம் நம்பவே முடியல..."

"என்னாலயும் தான்..." என்றாள் மீரா.

"எப்படியோ நீங்க ரெண்டு பேரும் ஒன்னு சேர்ந்துட்டீங்களே, எனக்கு அதுவே போதும்"

"இல்ல அத்தை, நாங்க இன்னும் ஒன்று சேரல. நான் அவர் மேல ரொம்ப கோவமா இருக்கேன்" சிரித்தாள் மீரா.

"என்னடி இது? அப்புறம் இதெல்லாம் எப்படி நடந்தது?"

"அது தான் உங்க பிள்ளை... என்னை ஃபிசிக்கலா கட்டுப்படுத்திட முடியும்னு அவர் நினைக்கிறாரு" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

 ஜானகிக்கு விஷயம் ஓரளவுக்கு புரிந்தது.

"என்னை மன்னிச்சிடு கண்ணா" என்று வருத்தப்பட்டார்.

"நீங்க ஏன் அத்தை வருத்தப்படுறீங்க? அவரை நான் பார்த்துக்கிறேன், விடுங்க"

"நீ ரொம்ப நல்லவ மீரா..."

"அவர் இன்னும் குழந்தையாவே இருக்காரு அத்தை. ஒரு பொண்ணுக்கு எது உண்மையான சந்தோஷத்தை கொடுக்கும்னு அவருக்கு தெரியல. எது அவளுக்கு பாதுகாப்பு உணர்வை கொடுக்கணும்னும் அவருக்கு புரியல. அதனால தான், அவரோட செய்கை என் மனசுல எந்த மாற்றத்தையும் ஏற்படுத்தாத மாதிரி நான் பாசாங்கு செஞ்சுக்கிட்டு இருக்கேன். நீங்க என்னோட அம்மா மாதிரி. அதனால தான் உங்ககிட்ட இப்போ எல்லாத்தையும் சொல்லிக்கிட்டு இருக்கேன்"

"அவன் உன்னை ரொம்ப கஷ்டப் படுத்துறானா டா?"

"இல்ல அத்தை, நான் அப்படி நினைக்கல. அவர் இதுவரைக்கும் யாரோடவும் கலந்து பழகினதில்லன்னு நமக்கு தான் தெரியுமே... அவர் மத்தவங்க கிட்ட பேசினது கூட இல்ல. அதனால தான் அவருக்கு எதுவும் புரியல. அதை அவருக்கு புரிய வைக்க வேண்டியது என்னோட கடமை. அவரோட ஒய்ஃபா இருக்கிறதால, அதை செய்ய என்னால மட்டும் தான் முடியும். நான் எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்கேன்னு உங்களுக்கு தெரியாது. அவரோட  நான் ரொம்ப ஜாலியா என்ஜாய் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன். நீங்க சொன்னது ரொம்ப உண்மை, அவர் ரொம்ப பொசசிவ்"

"நான் சொன்னேன்ல?" என்றார் ஜானகி.

அப்பொழுது, தனது அறையின் கண்ணாடி கதவின் வழியாக, முகுந்தன் அலுவலகத்திற்குள் நுழைவதை கண்டாள் மீரா.

"அத்தை, உங்க சீமந்த புத்திரன் வந்தாச்சு. நான் அவரோட கார்ல வரல அப்படிங்கிறதுக்காக இப்போ அவர் என்கிட்ட வந்து சண்டை போடுவார்னு நினைக்கிறேன். நான் உங்ககிட்ட அப்புறம் பேசுறேன்"

"சரி டா அம்மா"

அழைப்பை துண்டித்தபடி, தனது கம்ப்யூட்டரை ஆன் செய்தாள் மீரா. அவள் எதிர்பார்த்தபடியே அவளது அழைக்க வந்தான் முகுந்தன்.

"எதுக்காக என்கிட்ட இருந்து நீ ஓடிப்போன? நம்ம ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து ஆஃபீசுக்கு போகலாம்னு நான் சொன்னேன்ல?" என்றான் காட்டமாக.

"அது அவசியம்னு எனக்கு தோணல" என்றாள் அவனை பார்க்காமல்.

"ஏன்?"

"நம்ம ரெண்டு பேரும் புருஷன் பொண்டாட்டின்னு எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சிடும்"

"தெரிஞ்சா இப்ப என்ன? தெரியட்டுமே..."

"ஆனா..."

"இன்னைக்கு சாயங்காலம், நீ என் கூட தான் வீட்டுக்கு வர போற, புரிஞ்சுதா?"

அவனை கோப பார்வை பார்த்தாள் மீரா.

"நேத்து ராத்திரி நமக்குள்ள நடந்ததை மறந்துடாத"

"என்னை கண்ட்ரோல் பண்ணத்தான் அதை நடத்தினீங்களா?"

"நான் அப்படி சொல்லல. என் முழு நினைவோட தான் நான் உன்னை தொட்டேன். அதை நான் சந்தோஷமா தான் செஞ்சேன். மறுபடியும் அந்த சந்தர்ப்பத்துக்காக காத்திருக்கேன்."  சிறிதும் தயக்கமின்றி கூறிவிட்டு புன்னகையுடன் தன் அறைக்கு சென்றான். தன் ஓர உதட்டை கடித்து சிரித்தாள் மீரா.

உணவு இடைவெளிக்குப் பிறகு, மீராவின் அறைக்கு வந்தான் நந்தகோபால். அவன் மீராவிடம் பேசிக் கொண்டிருந்ததை பார்த்த முகுந்தன் கடுப்பாகி போனான். மேலும், அவனை வெறுப்பேற்றும் வகையில், மீரா வேறு நந்தகோபாலை பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

தன் கைபேசியை எடுத்து, மீராவுக்கு ஃபோன் செய்தான் முகுந்தன். அவள் ப்ராஜெக்ட்டை பற்றி நந்தகோபாலுடன் விவாதித்துக் கொண்டிருந்ததால், அந்த அழைப்பை ஏற்காமல் தவிர்த்தாள். நந்தகோபால் அங்கிருந்து சென்ற பிறகு, மீண்டும் அவளை அழைத்தான் முகுந்தன். இந்த முறை அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மீரா. அவள் எதுவும் பேச ஆரம்பிக்கும் முன்,

"எதுக்காக என்னோட காலை நீ அட்டென்ட் பண்ணல?" என்றான் கோபமாய்.

"நான் ப்ராஜெக்ட்டை பத்தி பேசிக்கிட்டிருந்தேன்" என்று உண்மையை கூறினாள் அவள்.

"அதனால என்ன? அவன் கிட்ட பேசாதேன்னு நான் சொன்னேன்ல?"

"ஆஃபீஸ் விஷயமா தான் பேசினேன். நான் யார் கிட்ட பேசணும்னு நீங்க ஒன்னும் எனக்கு சொல்ல வேண்டாம். புரிஞ்சுதா? " என்று அழைப்பை துண்டித்தாள் மீரா.

அவனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. தன் இருக்கையை விட்டு எழுந்தவன்,  கோபமாய்  மீராவின் அறைக்கு வந்தான். அவனது கோபாவேசத்தை பார்த்த மீரா, பயந்து போனாள்.

"நீ என்ன சொன்ன?" என்றான்.

மென்று விழுங்கினாள் மீரா.

"கேக்குறதுக்கு பதில் சொல்லு..." என்று உரத்த குரல் எழுப்பினான்.

அவர்களது அலுவலகம் அமைதியாகி போனது. அனைவரது பார்வையும் அவர்களின் மீதே இருந்தது. முதல் முறையாய் முகுந்தன் கத்துவதை பார்த்த அவர்கள் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அதுவும் அவன் தன் கோபத்தை மீராவிடம் காட்டினான். கோபப்படும் அளவிற்கு அவள் என்ன செய்தாள்?

"எல்லாரும் நம்மளை தான் பார்க்கிறாங்க" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

"பாக்கட்டுமே... ஏன் மத்தவங்களைப் பத்தி நான் கவலை படணும்?" என்று மேலும் குரலை உயர்த்தினான்.

நந்தகோபாலும், ஜெகதீஷும் தத்தம் அறையை விட்டு வெளியே வந்து, ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு, மீராவின் அறைக்கு வந்தார்கள்.

"என்ன ஆச்சு பங்கு? எதுக்காக நீ மீராவை சத்தம் போட்டுக்கிட்டு இருக்க?" என்றான் நந்தகோபால்.

"நீ இதுல தலையிடாத" என்று சீறினான் முகுந்தன்.

அவனது கோபத்தை பார்த்து பின்வாங்கினான் நந்தகோபால்.

"முகுந்தன், இது ஆஃபீஸ்..." என்றான் ஜெகதீஷ்.

அவன் பேச்சை வெட்டிய முகுந்தன்,

"ஆனா, மீரா என்னோட ஒய்ஃப்" என்று குட்டை உடைத்து, மீராவுக்கு மட்டுமல்லாமல் அந்த அலுவலகத்தில் இருந்த அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி அளித்தான் முகுந்தன்.

தொடரும்...