3 இது தான் நான்

மறுநாள் விடியற் காலை

முகுந்தனும் மீராவும்   பறக்க தயாரானார்கள். தன்னை வழி அனுப்ப வந்த பெற்றோரிடமும், மாமனார் மாமியாரிடமும் ஆசீர்வாதம் பெற்றாள் மீரா.

இருவரும் விமானத்தில் சென்று அமர்ந்தார்கள். முகுந்தனுக்கு பக்கத்து இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த போதும், அவனிடமிருந்து விலகியே இருந்தாள் மீரா. தேவையில்லாமல் அவனை எரிச்சல் அடைய செய்ய அவள் விரும்பவில்லை. தனது இருக்கையில் சாய்ந்தமர்ந்து, கண்களை மூடி கொண்டாள். எனினும் அவள் தூங்கவில்லை. ஆனால் முகுந்தன் உறங்கிப் போனான்.

இரண்டு மணி நேர வான் பயணத்திற்கு பிறகு, தன் கணவனுடன் மும்பை மண்ணில் காலடி எடுத்து வைத்தாள் மீரா. விமான நிலையத்தை விட்டு வெளியே வந்து, ஒரு டாக்ஸியை அமர்த்திக் கொண்டு, தான் வசிக்கும் *கிளவுட் நைன்* அப்பார்ட்மெண்ட்டை வந்தடைந்தான் முகுந்தன். அந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பு, ஏற்புடையதாகவும், பண்பார்ந்ததாகவும் இருந்தது.

மீராவுடன் தன் இல்லம் வந்த முகுந்தன், கதவை திறந்தான். அவனது வீடு சுத்தமாகவும், நேர்த்தியாகவும் இருந்தது, மீராவுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

அந்த வீட்டில், இடப்புறமாக, சமையல் அறைக்கு பக்கத்தில் இருந்த ஒரு அறையை சுட்டிக்காட்டி,

"அது தான் உன்னோட ரூம்" என்று கூறிவிட்டு, வாசலுக்கு நேர் எதிரில் இருந்த மற்றொரு அறைக்கு சென்று, அதன் கதவை சாத்தி தாளிட்டுக் கொண்டான் முகுந்தன்.

அவன் கூறிய வார்த்தைகளை மறுபடியும் தன் மனதிற்குள் ஓட விட்டாள் மீரா.

*உனது அறையா?* அதற்கு என்ன அர்த்தம்? அவர்கள் தனித்தனியாகவா வசிக்கப் போகிறார்கள்? தனித்தனி அறையில் தங்க நேர்ந்தால், அவனுடைய கவனத்தை எப்படி அவள் பக்கம் திருப்புவாள்? அவளுடைய தலையெழுத்தில் எழுதி இருப்பது இது தானா? என்ன வாழ்க்கை இது? அவளால் அதை சுலபமாய் எடுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அவர்கள் இருவரும் கணவன் மனைவி. ஆனால் முகுந்தனோ, அவள் தனியாக வேறு அறையில் இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறான்.

அவனது அறைக்குச் சென்று கதவை தட்டினாள். அறையின் கதவை திறந்த முகுந்தன், எந்த சலனமும் இன்றி அவளை ஏறிட்டான். அவளது கலங்கிய கண்கள் அவனுக்கு உறுத்தலை தந்தது.

"உன்னோட ரூம்னு நீங்க சொன்னதுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

"நீ அந்த ரூம்ல தான் தங்க போறேன்னு அர்த்தம்" என்றான் முகத்தில் எந்த மாறுதலும் இன்றி.

"ஏன்? நான் உங்க வைஃப் தானே?"

"என்னை கட்டாயப்படுத்தி தான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணி வச்சாங்க"

"ஆனா நீங்க என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டீங்க இல்ல?"

முகுந்தனிடமிருந்து பதில் இல்லை.

"என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க உங்களுக்கு விருப்பம் இல்லைனா, என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்காம இருக்க வேண்டியது தானே? என் கழுத்துல தாலியை கட்டுனதுக்கு பதில், அதை வீசி எறிஞ்சிருக்க வேண்டியது தானே?"

அதற்கும் முகுந்தனிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை. ஏற்கனவே நடந்து முடிந்து விட்ட விஷயத்தை பற்றி பேசி என்ன பிரயோஜனம் இருக்கிறது? அவன் அமைதியாய் நின்றிருந்ததை பார்த்த அவளுக்கு, ஆத்திரம் கொப்பளித்தது. அவளுக்கு புதிதாய் ஏதோ உறைத்தது. இவன் உண்மையிலேயே தனிமையை விரும்புகிறவனா? அல்லது, வேறு ஏதாவது காரணம் இருக்குமா? அவளுக்கு பக் என்றது.

"நீங்க வேற யாரையாவது காதலிக்கிறீங்களா?" அவள் தொண்டையை அரித்துக் கொண்டிருந்த கேள்வியை கேட்டுவிட்டாள்.

தன் புருவத்தை நெறித்து அவளை விசித்திரமாய் பார்த்தான் முகுந்தன். தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்ட அவன், அவள் அப்படி நினைப்பது சகஜம் தான் என்று எண்ணிக் கொண்டு,

"நான் என் தனிமையை காதலிக்கிறேன். நான் சின்ன வயசுல இருந்தே தனியா இருக்கிறதை தான் விரும்புவேன். என்னோட வாழ்க்கையில யாருக்கும் இடமில்ல. ஏன்னா, எனக்கு மத்தவங்க கூட கலந்து பேசி பழகுறதெல்லாம் பிடிக்காது. எனக்கு தனியா இருக்க தான் பிடிக்கும். நான் இப்படித் தான். என்கிட்ட இருந்து உனக்கு எதுவும் கிடைக்காது. எனக்கு உறவுமுறை கொண்டாடுறதுல எல்லாம் விருப்பமில்ல. புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணு"

குத்துக்கல்லை போல் நின்றாள் மீரா. அவளால் அவனை புரிந்து கொள்ளவே முடியவில்லை.

"அப்படின்னா என்னோட கதி? என்னை என்ன செய்ய சொல்றீங்க? இந்த வீட்ல நான் என்ன செய்யப் போறேன்?"

"இது உன்னோட வாழ்க்கை. நீ என்ன முடிவு வேணும்னாலும் எடுத்துக்கலாம். உனக்கு என்ன வேணும்னு நீ தான் முடிவு பண்ணனும். நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன். என்னால தான் நீ இங்க இருக்க. அதனால உனக்கு சாப்பாடு போட வேண்டியது என்னோட பொறுப்பு. நான் அதை நிச்சயம் செய்வேன். ஆனா, என்னோட பர்சனல் ஸ்பேஸ்ல உன்னை நுழைய என்னால அனுமதிக்க முடியாது. அதே மாதிரி, உன்னோட ஸ்பேஸ்ல நானும் நுழைய மாட்டேன். ( சில நொடி நிறுத்திவிட்டு ) உனக்கு விவாகரத்து வேணும்னு நீ நினைச்சாலும் எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்ல. நான் அதை உனக்கு கொடுக்க தயாரா இருக்கேன்" என்றான் வெகு சாதாரணமாய்.

"அவ்வளவு தானா? இதுக்கு மேல சொல்றதுக்கு உங்ககிட்ட எதுவும் இல்லையா? நமக்கு கல்யாணம் ஆகி இன்னும் ஒரு வாரம் கூட முழுசா முடியல... நீங்க விவாகரத்தை பத்தி பேசுறீங்க... உங்களுக்கு கொஞ்சம் கூட மனசாட்சியே கிடையாதா?" எட்டுக்கட்டையில் கத்தினாள் மீரா.

பல்லைப் கடித்த முகுந்தன்,

"நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லிட்டேன். இது தான் நான். எனக்காக நீ டைம் வேஸ்ட் பண்ண வேண்டாம்னு தான் சொன்னேன். உன்னால என்னை மாத்த முடியாது. உனக்கு வாழ்க்கை இருக்கு. உனக்கு பொருத்தமான ஒருத்தர் கூட உன்னோட வாழ்க்கையை அமைச்சுக்கோ" எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் கூறிவிட்டு மீண்டும் கதவை சாத்தி கொண்டான்.

தொப் என்று தரையில் அமர்ந்தாள் மீரா. அவளுக்கு என்ன செய்வது என்றே புரியவில்லை. அவள் எதிர்பார்த்து இதுவல்ல. முகுந்தனின் புகைப்படத்தை பார்த்த உடனேயே அவன் மீது விருப்பம் கொண்டாள். அவன் யாரிடமும் எளிதில் கலந்து பேசாதவன் என்பது அவள் அறிந்தது தான். ஆனால் விவாகரத்து என்பதெல்லாம் அவள் சிறிதும் எதிர்பார்க்காத ஒன்று. சில நாட்களில் தங்களுக்குள் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று அவள் நம்பியிருந்தாள். தன் இதயத்தில் ஏராளமான கனவுகளை தேக்கிக்கொண்டு இந்த உறவுக்குள் அடி எடுத்து வைத்தாள். முகுந்தன் அதை சுக்கு நூறாய் உடைத்தெறிவான் என்று அவள் கனவிலும் நினைத்திருக்கவில்லை. அவளது கனவை அவன் கசக்கி எறிந்து விட்டான். அவளால் அதை சரி செய்ய முடியுமா, இல்லையா, என்று கூட அவளுக்கு தெரியவில்லை. கண்களை மூடிக்கொண்டு கதறி அழுதாள்.

"கடவுளே... ஏன் என்னை இப்படி எல்லாம் சோதிக்கிற? இப்போ நான் என்ன செய்யணும்? என் புருஷனோட சேர்ந்து வாழற நிம்மதியான வாழ்க்கை எனக்கு கிடைக்காதா? அவரு கசக்கி எறிஞ்ச என்னோட வாழ்க்கையை என்னால சரி செய்ய முடியாதா?"

கண்களைத் திறந்த அவளது கண்ணில் பட்டது, அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்த இஸ்திரி பெட்டி. அவளது முகம் மாறியது. இதனால் தனக்கு தெரியப்படுத்தப்படுவது என்ன? கசக்கப்பட்ட காகிதம் மீண்டும் சீர் செய்யப்படும் என்பதா? ஆனால் எப்படி? சிறிதும் விருப்பமின்றி இருக்கிறானே முகுந்தன்? அவள் மீது எப்படி அவனுக்கு விருப்பத்தை ஏற்படுத்த முடியும்? தரையிலிருந்து  மெல்ல எழுந்து நின்ற அவள், முகுந்தனால் தனக்கு ஒதுக்கி தரப்பட்ட அறைக்குச் சென்றாள். கதவை சாத்தினாளே ஒழிய, தாளிடவில்லை. சுவற்றில் சாய்ந்த படி தரையில் அமர்ந்தாள்.

அவள் எதிர்பார்த்தது போலவே, முகுந்தனின் அறையின் கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. எந்த எதிர்வினையும் இன்றி அப்படியே இருந்தாள். அவனது மெல்லிய நடையின் ஓசை, அங்கு சிறிது நேரம்  வளைய வந்தது. அவன் அவளை தேடி இருக்கலாம். ஆனால் அவளது அறைக்குள் எட்டிப் பார்க்கவில்லை.

அலுவலகம் செல்ல தயாரான அவன், டீப்பாயின் மீது எதையோ வைத்து விட்டு, முன் கதவை சாத்திக்கொண்டு சென்றான்.

வெளியே வந்த மீரா, டீப்பாயின் மீது வைக்கப்பட்டிருந்த கொத்து சாவியை பார்த்தாள். அதில் இருந்தது அவளது அறைக் கதவின் சாவிகளும், முன் கதவின் ஒரு சாவியும். சோபாவில் அமர்ந்த அவளால் தன் கண்களில் இருந்து பெருகிய கண்ணீரை கட்டுப்படுத்த இயலவில்லை. அந்த சாவிகளை கையில் எடுத்த அவள், தன் புறக்கையால் கண்ணீரை துடைத்தாள்.

தனது பைகளை எடுத்துக் கொண்டு தனது அறைக்குச் சென்றாள். தனது பொருட்களை அலமாரியில் அடுக்கி விட்டு, வேண்டிய நேரம் எடுத்துக்கொண்டு பொறுமையாய் குளித்து முடித்தாள். கோபம் தணிந்து, அவளது உடல் குளிர்ந்ததால், அவளது மூளை பரபரவென வேலை செய்தது.

அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்கவே, மேஜிக் ஹோலின் மூலம், வந்திருப்பது யார் என்பதை கவனித்தாள். வெளியே நின்றவன், உணவை டெலிவரி செய்பவன் போல தோற்றமளித்தான். கதவை சிறிதளவே திறந்த அவள்,

"க்யா சாஹியே?" ( என்ன வேண்டும்?) என்றாள், ஹிந்தியில் பிரவீன் பூர்வத்  வரையிலான எட்டு வகுப்புகளை முடித்திருந்த தைரியத்தில் மும்பை வந்த மீரா.

"உங்களோட ஆர்டர் வந்திருக்கு மேடம்" என்றான் அவன் ஹிந்தியில், தன் பையில் இருந்த பையை காட்டி.

"யார் ஆர்டர் பண்ணது?"

"முகுந்தன்"

தன் கையை வெளியே நீட்டி, அவனிடமிருந்து அந்த பையை பெற்றுக் கொண்டாள் மீரா.

அந்தப் பையுடன் சமையலறைக்கு வந்த அவள், அங்கிருந்த பொருட்களை ஆராய்ந்தாள். போதுமான அளவிற்கு மளிகை பொருட்கள் இருந்தன. சாதம் வடித்து, பருப்பை வேகவைத்து சாப்பிட்டுக் கொண்டாள். முகுந்தன் அனுப்பிய உணவை சாப்பிட அவளுக்கு தோன்றவில்லை. அவன் ஒன்றும் அவளை பற்றி கவலைப்பட தேவையில்லை என்று தோன்றியதால்.

வரவேற்பறைக்கு வந்த அவள், அலமாரியில் அழகாய் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த செய்தித்தாள்களை கவனித்தாள். அந்த வாரத்திற்குரிய செய்தித்தாள்களை எடுத்து ஏதாவது வேலைவாய்ப்புக்கான விளம்பரம் இருக்கிறதா என்று தேடிப் பார்த்தாள். அதில் ஒரு நிறுவனத்திற்கான வேலை வாய்ப்பு விளம்பரம் இருந்ததை பார்த்து அவளது கண்கள் பளிச்சிட்டன. நேர்முகத் தேர்வுக்கு விண்ணப்பிக்க அன்று தான் கடைசி நாள். நல்ல வேலை, அந்த நிறுவனம் ஆன்லைனில் விண்ணப்பிக்க சொல்லி இருந்தது. அதில் இருந்த விபரங்களை ஒரு காகிதத்தில் குறிப்பெடுத்துக் கொண்டாள். அந்த செய்தித்தாள்களை மீண்டும் ஒழுங்காய் அடுக்கி வைத்தாள்.

பிறகு அந்த வேலைக்கான விண்ணப்பத்தை ஆன்லைனில் அனுப்பி வைத்தாள். முன் அனுபவம் எதுவும் இல்லாத தனக்கு, வேலை கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கை அவளுக்கு இல்லாத போதும், முயன்று பார்க்க நினைத்தாள்.

அந்த நாள் ஆமை வேகத்தில் நகர்ந்தது. ஆனாலும் அதை  நல்ல விதத்தில் பயன்படுத்திக் கொண்டாள். அலமாரியில் இருந்த புத்தகங்களை படித்தாள். முகுந்தனை பற்றி நினைக்கவே கூடாது என்பதில் அவள் உறுதியாய் இருந்தாள். தன் மனதை அவனிடமிருந்து முழுமையாய் திசை திருப்புவதில் கவனம் செலுத்தினாள். அல்லது, தன் மனதை திசை திருப்பி விட்டதாய், தன்னைத்தானே நம்ப வைக்க முயன்று கொண்டிருந்தாள்.

மாலை

ஆறு மணி ஆனதும், தான் சமைத்ததில் மிச்சம் இருந்த சாதத்தையும் பருப்பையும் ஒரு தட்டில் போட்டு மூடி வைத்துவிட்டு, பாத்திரத்தை கழுவி வைத்தாள். அந்தக் தட்டை  எடுத்துக் கொண்டு தன் அறைக்குச் சென்று கதவை சாத்திக் கொண்டாள்.

தேவையான காய்கறிகளை வாங்கிக் கொண்டு வீட்டினுள் நுழைந்தான் முகுந்தன். சமையலறைக்கு சென்ற அவன், தான் ஆர்டர் செய்த உணவு தொடப்படாமல் இருந்ததை பார்த்தான். அது அவனுக்கு எரிச்சலை தந்தது. அவன் வெறுப்பது இதை தான். இப்போது அவன் என்ன செய்வது? ஏன் சாப்பிடவில்லை என்று அவளிடம் கேட்க வேண்டுமா?

சமையலறையை விட்டு வெளியே வந்த அவன், அவளது அறை கதவு சாத்தப்பட்டு இருப்பதை பார்த்தான். இனம் புரியாத பதற்றம் அவனை ஆட்கொண்டது. அவளுக்கு ஒன்றுமில்லையே...? நன்றாக தானே இருக்கிறாள்? பதற்றத்துடன் கதவை தட்டினான். கண்களை துடைத்துக் கொண்டு எழுந்து வந்து கதவை திறந்த மீரா, கதவுக்கு பின்னால் நின்று கொண்டாள். தான் அழுவதை  அவன் பார்ப்பதை அவள் விரும்பவில்லை.

"ஆர்டர் பண்ண சாப்பாட்டை நீ ஏன் சாப்பிடல?"

"எனக்கு வேண்டாம்"

"இங்க பாரு..."

"உங்களோட அக்கறைக்கு ரொம்ப நன்றி. நீங்க போகலாம்"

"இது தான் எனக்கு பிடிக்காது"

"நான் உங்ககிட்ட எதுவும் கேட்கலையே... நீங்க சொன்ன மாதிரி, நீங்க உங்க பர்சனல் ஸ்பேஸ்லயே இருங்க" உள்ளிருந்தபடியே கூறினாள் மீரா.

"நீ எதுவும் சாப்பிடாம இருக்கேன்னு தான்..."

"நான் சாப்பிட்டேன். எனக்கு தேவையானதை நானே சமைச்சுக்கிட்டேன்"

அவன் அங்கிருந்து ஓரடி எடுத்து வைத்தான்.

"பை த வே, தேங்ஸ்" என்றாள் மீரா.

ஒன்றும் கூறாமல் அங்கிருந்து சென்றான் முகுந்தன். தன் அறைக்கு வந்த அவன், கட்டிலில் அமர்ந்தான். அவன் மனதில் நிம்மதி இல்லை. அவனுக்கு நடப்பது எதுவும் பிடிக்கவில்லை.

தொடரும்...