28 முகுந்தனின் நெருக்கம்

ஜெகதீஷின் பிறந்தநாள் விழாவுக்கு செல்லாமல் மீராவை எப்படி தடுப்பது என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். அவன் சொல்வதை அவள் கேட்கவில்லை என்றால் என்ன செய்வது? அவன் எப்படி அவளுக்கு கட்டளையிட முடியும்? எந்த உரிமையில் அவன் அவளை தடுத்து நிறுத்த முடியும்? என்றெல்லாம் யோசித்தபடி தன் அறையில் வேலை செய்து கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்.

மறுபுறம், ஸ்ரேயா கூறியதைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் மீரா. அவள் கூறியது தவறில்லை. முகுந்தன் தன் காதலை வார்த்தையால் வெளிப்படுத்த வேண்டும் என்று அவள் ஏன் எதிர்பார்க்க வேண்டும்? ஆரம்பத்தில் அவன் இந்த திருமணத்தில் விருப்பம் இல்லாமல் இருந்த பொழுது அவள் எவ்வளவு பயந்தாள்? எந்த ஒரு உத்திரவாதமும் இல்லாமல் அவனுக்காக எவ்வளவு நாள் வேண்டுமானாலும் காத்திருக்க அவள் தயாராய் இருந்தாளே? அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவன் இப்பொழுது அன்பு என்னும் பெயரில் அவளுக்கு தருவதை அவள் ஏன் ஏற்றுக் கொள்ள மறுக்கிறாள்? அவன் அவளது கணவன், அவளுக்கு அவனும், அவனது உறவும் வேண்டும். இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி, அவனிடம் ஏன் அவள் நெருங்கி செல்லக்கூடாது? அதற்காக அவள் அவனிடம் பணிந்து செல்ல வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை தான்... ஆனால், போகிற போக்கில் போகலாம் இல்லையா? பார்க்கலாம், இன்று அவன் அவளை தனது காரில் அழைத்து செல்கிறானா இல்லையா என்று... காத்திருந்தாள் மீரா.

அவள் முகுந்தனுக்காக காத்திருந்தாள் தான். ஆனால், அவள் அலுவலகத்தில் இருக்கவில்லை. வழக்கம்போல் அலுவலகத்தை விட்டுச் சென்று, பேருந்து நிறுத்தத்தில் பேருந்துக்காக காத்திருக்க துவங்கினாள்... இல்லை, இல்லை, பேருந்துக்காக காத்திருக்கிறேன் என்ற சாக்கில், முகுந்தனுக்காக காத்திருந்தாள். அவள் எதிர்பார்த்தபடியே முகுந்தன் தன் காரை கொண்டு வந்து அவள் அருகில் நிறுத்திவிட்டு, அவளை கூர்மையான பார்வை பார்த்தான். மீராவும் அதைப்போலவே அவனை பார்த்தாள்.

"கார்ல ஏறு" என்றான்.

மற்றவர்கள் தன்னை பார்த்து விடுவார்களோ என்ற தயக்கத்துடன் இருப்பவளை போல பாவனை செய்து, இங்கும் அங்கும் பார்த்துவிட்டு, காரில் ஏறினாள் மீரா.

"தேங்க்யூ" என்றாள் அவனைப் பார்த்தபடி.

அவளை முறைத்துவிட்டு காரை செலுத்தினான் முகுந்தன். உள்ளுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள் மீரா.

மீராவுக்கு வைஷ்ணவியிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது. அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மீரா.

"சொல்லு வைஷு"

"மீரா, என்கிட்ட சொல்லாமலேயே நீ ஆஃபீஸை விட்டு கிளம்பி போயிட்ட..."

"நான் உன்னை தேடினேன். நீ உன்னோட கியூபிக்கல்ல இல்ல. எங்க போயிருந்த?"

"நான் நந்துவோட கேபின்ல, அவர் கூட பேசிக்கிட்டு இருந்தேன். அவரும் ஸ்ரேயாவோட எங்கேஜ்மென்ட்க்கு வராராம்" என்றாள் வைஷ்ணவி சந்தோஷமாய்.

"அப்படியா? ரொம்ப சந்தோஷம்... அப்படின்னா, நம்ம எல்லாரும் சேர்ந்து நாளைக்கு பார்ட்டியை ஜாலியா என்ஜாய் பண்ணலாம்" என்று குதூகலமாய் கூறிவிட்டு முகுந்தனை ஏறிட்டாள், அவன் கடுகடுவென்று இருந்தான்.

"உனக்கு எத்தனை தடவை தேங்க்ஸ் சொன்னாலும் பத்தாது. உன்னால தான் நான் இன்னைக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன்" என்றாள் வைஷ்ணவி.

"நீ பேசுறதை பார்த்தா, நாளைக்கு  பார்ட்டியில நான் உன்னை டிஸ்டர்ப் பண்ண கூடாது போல இருக்கே..."

"சே சே... அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. நான் உன்னை தனியா விடமாட்டேன்"

"நீ என்னை பத்தி கவலைப்பட வேண்டாம், வைஷ்ணவி. எனக்கு பார்ட்டியில நிச்சயம் ஒரு பார்ட்னர் கிடைப்பாங்க" என்று சிரித்தாள் மீரா அது முகுந்தனின் அடிவயிற்றில் நெருப்பை மூட்டியது.

தனக்கு ஒரு பார்ட்னரை அந்த பார்ட்டியில் அவள் பெற இருக்கிறாளா? அப்படி என்றால் அவன் யார்? அவன் எதற்காக இருக்கிறான்? எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் அவள் அதை தன் முன்னேயே கூறுவாள்?

"பார்ட்டிக்கு ஃபுல்லா ரெடியா வந்துடு" என்றாள் வைஷ்ணவி.

"ஷூயூர்"

"பை"

"பை" அழைப்பை துண்டித்தாள் மீரா.

"நாளைக்கு பார்ட்டிக்கு நீ போக வேண்டாம்" என்றான் முகுந்தன், சாலையை பார்த்தபடி.

அவனை திகைப்புடன் ஏறிட்டாள் மீரா.

"நான் என்ன சொன்னேன்னு உனக்கு புரிஞ்சதுல்ல?" என்று அவளை ஏறிட்டான்.

அவன் ஸ்ரேயாவின் நிச்சயதார்த்தத்திற்கு செல்வதை பற்றி பேசுகிறான் என்று எண்ணினாள் மீரா. அவளுக்கு தெரியும், அவனுக்கு ஸ்ரேயாவை பிடிக்காது என்று. அவளுக்கு நிச்சயமே ஆனாலும் கூட, அவளை முகுந்தன் நம்ப மாட்டான் என்று மீராவுக்கு தெரியும்.

"ஏன் போகக்கூடாது?" என்றாள்.

"பார்ட்டிக்கெல்லாம் போகணும்னு என்ன அவசியம் இருக்கு? நம்ம ஆஃபீஸ் போறது பணம் சம்பாதிக்க தான்... நட்பு வட்டத்தை சம்பாதிக்க இல்ல. தேவையில்லாதவங்க கிட்ட இருந்து விலகி இரு" என்றான் எந்த தயக்கமும் இன்றி.

பெருமூச்சு விட்டாள் மீரா. அவனுக்கு ஏன் ஸ்ரேயாவின் மீது இவ்வளவு வெறுப்பு? அவள் எவ்வளவு நல்ல பெண்! அவளுக்கு திருமணம் நிச்சயமாகி இருக்கிறது. இவன் என்னடாவென்றால், அவளது நிச்சயதார்த்தத்திற்கு செல்வது வேண்டாத வேலை என்று நினைக்கிறான்.

"நான் பார்ட்டிக்கு போனா என்ன தப்பு?" என்றாள் விடாப்பிடியாக.

"தப்பு இல்ல, சரிதான்னு உன்னால நிச்சயமா சொல்ல முடியுமா? மத்தவங்க மனசுல என்ன இருக்குன்னு நம்மால புரிஞ்சுக்க முடியாது. அதுக்கு தான் சொல்றேன், இவங்களால பிரச்சனை வரும்னு தெரிஞ்சா, அவங்களை விட்டு விலகி இருக்கறது தான் நல்லது"

மீராவுக்கு வருத்தமாய் போனது. தங்களுக்கிடையில் ஸ்ரேயா பிரச்சனையை ஏற்படுத்துவாள் என்று நினைக்கிறான் முகுந்தன். அப்படியே ஸ்ரேயா செய்ய நினைத்தாலும், அவள் கூறுவதை கேட்டு விடுவாளா என்ன மீரா?

"நான் என்னோட மனசை மாத்திக்குவேன்னு நினைக்கிறீங்களா?"

முகுந்தன் எச்சில் விழுங்கினான்.

"எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சதுக்கு பிறகு வருத்தப்படுறதுல யூஸ் இல்ல. பிரச்சனை வரதுக்கு முன்னாடியே அதை அவாய்ட் பண்றது நல்லது இல்லையா?"

"நான் வருத்தப்பட மாட்டேன்..."

"நான் வருத்தப்படலாம்" என்று அதிரடியாய் வந்தது அவனிடமிருந்து.

அதைக் கேட்டு பின்வாங்கினாள் மீரா.

"நீங்க ஏன் வருத்தப்பட போறீங்க?"

அமைதியானான் முகுந்தன்.

நிமிர்ந்து அமர்ந்தாள் மீரா. இப்பொழுது தான் போகிற போக்கில் போகலாம் என்ற முடிவுக்கு அவள் வந்திருந்தாள். இப்போது அவள் என்ன செய்யப் போகிறாள்? நிச்சயதார்த்தத்திற்கு அவள் செல்லாவிட்டால், நிச்சயம் ஸ்ரேயா வருத்தப்படுவாள். அதோடு தன்னை தவறாகவும் நினைப்பாள். தான் முகுந்தனின் மனைவி என்ற உண்மை அவளுக்கு தெரிந்து விட்டதால் தான், தான் செல்லவில்லை என்று நினைக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது.  நிச்சயதார்த்தத்திற்கு நிச்சயம் சென்றாக வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தாள் மீரா. இந்த முறை அவள் முகுந்தனின் பேச்சை மீறி தான் ஆக வேண்டும். அவளுக்கு வேறு வழி இல்லை.

மீரா அமைதியாகிவிட்டதால், அவள் தன் பேச்சை ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டாள் என்று எண்ணினான் முகுந்தன். அந்த எண்ணம் அவன் மனதிற்கு நிம்மதியை தந்தது. மீரா பார்ட்டிக்கு செல்ல மாட்டாள் என்று அவன் நம்பினான்.

கிளவுட் நைன் அப்பார்ட்மெண்ட் 

முகுந்தனும் மீராவும் வீட்டிற்கு வந்தார்கள். தயக்கத்துடன் நின்றான் முகுந்தன். அவனைப் பார்த்து புருவம் உயர்த்தினாலள் மீரா. அவன் ஏதோ சொல்ல நினைக்கிறான் என்று அவளுக்கு தோன்றியது. ஒன்றும் இல்லை என்பது போல் தலையசைத்துவிட்டு, தன் அறைக்குச் சென்றான் அவன்.

அவள் நினைத்தது சரி தான், அவளை தன் அறைக்கு வரும்படி கூப்பிடத்தான் அவன் நின்றான். இவ்வளவு விரைவில் அதை அவன் செய்வது சங்கடமாகத் தான் இருக்கும். ஆனால் தங்கள் இருவருக்கும் இடையில் இருக்கும் இடைவெளியை அழிக்க வேண்டுமென்றால், அது தங்கள் நெருக்கத்தால் தான் முடியும் என்று அவன் நம்பினான். மும்பைக்கு வந்த அன்று, அவளை தனி அறைக்கு செல்ல சொன்ன போது, மீரா எவ்வளவு கோபப்பட்டாள் என்பது அவனுக்கு இன்னும் நினைவில் இருந்தது. தன் அறைக்கு வந்து விடும்படி அவன் கூறினால், அவள் என்ன நினைப்பாள்? முரண்டு பிடிக்காமல் அவன் கூறுவதை ஏற்றுக் கொள்வாளா? அவனுக்கு புரியவில்லை. அவனது எண்ணத்தை அவள் தவறாக புரிந்து கொள்வாளோ? தன்னிடமிருந்து *வேறு எதையோ* எதிர்பார்ப்பதாய் அவள் நினைத்துக் கொள்வாளோ?

சில நொடி திகைத்து நின்ற முகுந்தன், அப்படியே அவன் எதிர்பார்த்தால் தான் என்ன தவறு? அவள் அவனது மனைவி தானே? அவர்கள் எதை வேண்டுமானாலும் பகிர்ந்து கொள்ள உரியவர்கள் தானே... படுக்கையையும் சேர்த்து...! அது அவர்களது உறவை மேலும் வலுப்படுத்த தானே செய்யும்? அவர்கள் ஒன்றாக இருந்தால் ஒருவரை ஒருவர் புரிந்து கொள்ள முடியும் தானே?

மீராவை தன் அறைக்கு அழைத்து வர ஏதாவது ஒரு சந்தர்ப்பத்தை உருவாக்க வேண்டும் என்று எண்ணினான் முகுந்தன். அவளை ஒரு நாள் தன் அறையில் தங்க வைத்துவிட்டால், அதை தொடர்வதில் எந்த பிரச்சனையும் இருக்காது. ஆனால் அவன் அவசரப்படக்கூடாது. ஏனென்றால், இது கத்தியின் மீது நடப்பது போன்ற விஷயம் என்று எண்ணினான் முகுந்தன்.

இரவு உணவை மீரா தான் சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள். அவளை எந்த தொந்தரவும் செய்யாமல் காத்திருந்தான் முகுந்தன். அவள் கிட்டத்தட்ட முடிக்கும் தருவாயில், சமையலறைக்கு வந்தான் முகுந்தன். அவனை கண்டுகொள்ளாதது போல் தன் வேலையை தொடர்ந்தாள் மீரா.

திடீரென்று அவளது ரத்தம் உறைந்து போனது. முகுந்தன் அவளுக்கு பின்னால், வெகு நெருக்கமாய், நின்றிருந்தான். திடுக்கிட்டு, பின்னால் திரும்பி அவனை ஏறிட்டாள் மீரா. ஒரு தேக்கரண்டியை எடுத்து, அவள் சமைத்த உணவை சுவைத்து பார்த்தான் முகுந்தன், அவளை அங்கிருந்து நகர விடாமல். மீராவுக்கு மூச்சு முட்டுவது போல் இருந்தது.

"ரொம்ப நல்லாருக்கு" என்றான் அவளது மருண்ட விழிகளை பார்த்தபடி.

ஒன்றும் கூறாமல் தன் விழிகளை மெல்ல இமைத்தாள் மீரா.

கள்ள புன்னகை சிந்தியபடி அங்கிருந்து சென்றான் முகுந்தன். தன் அறைக்கு ஓடிச்சென்ற மீரா, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். அவளது உடல் நடுங்கியது. தனது கை விரல்களை ஒன்றாய் இணைத்து இறுக்கிக் கொண்டாள். என்ன இது? இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது? அவளது உடல் சூடேறுவதை அவள் உணர்ந்தாள். கடவுளே... அவளுக்குள் என்ன நிகழ்கிறது? குளியலறைக்குச் சென்று, வேண்டிய நேரம் எடுத்துக்கொண்டு, தண்ணீரில் நனைந்தாள்.

தன் மனதையும் உடலையும் குளுமை படுத்திக் கொண்டு குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். அப்போது அவளது அறையின் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டு திடுக்கிட்டாள். கதவை திறந்து, தன் கணவன் நிற்பதை அவள் கண்டாள்.

"வா சாப்பிடலாம். எனக்கு ரொம்ப பசிக்குது" என்று உணவு மேசையை நோக்கி நடந்தான் முகுந்தன்.

அவள் சமைத்த உணவு, உணவுமேஜையில் வைக்கப்பட்டிருந்ததை பார்த்து அவள் திகைத்தாள். ஒன்றும் கூறாமல், வந்து முகுந்தனுடன் அமர்ந்தாள். மீரா கரண்டியை எடுக்க வேண்டுமென்றே காத்திருந்தான் முகுந்தன். அவள் கரண்டியில் கைவைத்த அதே நேரம், அவள் கையின் மீது தன் கையை வைத்தான் அவன். அவனை பதற்றத்துடன் பார்த்த அவள், சட்டென்று தன் கையை இழுத்துக் கொண்டாள். அவளுக்கு உணவை பரிமாறி, மேலும் அவளுக்கு ஆச்சரியமூட்டினான். அவளை தொடுவதற்கு கிடைத்த எந்த சந்தர்ப்பத்தையும் அவன் நழுவ விடவில்லை. அவளுக்கு கலக்கத்தை ஏற்படுத்திவிட்டு, புன்னகையுடன் உணவை உண்டான் முகுந்தன். வேகமாய் சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு, தன் அறைக்கு ஓடிச் சென்றாள் மீரா, தாறுமாறான இதயத்துடிப்புடன்.

முகுந்தனின் இந்த பக்கம் அவளுக்கு நடுக்கத்தை தந்தது. அவனை எதிர் கொள்ள அவள் திணறினாள். அவனுக்கு என்ன வேண்டும்? அவன் ஏன் இப்படி செய்கிறான்? அவளை தொட விரும்புகிறானா? அல்லது, அவள் என்ன செய்கிறாள் என்று பார்க்கிறானா? ஏன் இப்படி அவளை பலவீனப்படுத்துகிறான்? அவனது தொடுதல்களின் மூலம் பலவீனம் அடைவது சரியா? அவள் ஆழமாய் நேசிக்கும் மனிதன் அவளை தொடும் போது, அவள் எப்படி பலவீனமடையாமல் இருக்க முடியும்? அவளை பயம் பிடுங்கி தின்றது. ஏனென்றால், அவள் எவ்வளவு பலவீனமானவள் என்று அவளுக்கு புரிந்து போனது.

அப்பொழுது, அவளுக்கு ஒரு விஷயம் உரைத்தது. இதில் இருக்கும் நேர்மறையான விஷயத்தை அவள் எப்படி கவனிக்க தவறினாள்? முகுந்தன் அவளை தொட்டான்... அவள் தன் வீட்டிலேயே இருக்க வேண்டாம் என்று நினைத்த அவன், அவளை தொட்டான்...! அவளை விட்டு விலகியே இருந்த அவன், அவளை நெருங்கி வந்தான். நிச்சயம் அது தற்செயலாய் நடந்தது அல்ல. அவன் அதை தெரிந்தே தான் செய்தான் என்று அவனது முகபாவமே கூறியது. அவள் பதற்றப்படுவதை பார்த்து அவன் கள்ள புன்னகை பூத்தான். அவனது முகத்தில் தயக்கமோ வெறுப்போ துளியும் இல்லை. அதற்கு என்ன அர்த்தம்? அவனுக்கு இதெல்லாம் பரவாயில்லையா? தன் ஓர உதட்டை கடித்து புன்னகைத்தாள் மீரா.

தொடரும்...