26 முகுந்தனின் செயல்

மீரா வானத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தாள். முகுந்தன் அவளை சத்தம் போட்டான்... ஜெகதீஷிடம் பேசக்கூடாது என்று கூறினான்... அவளது சொந்த விஷயத்தில் எப்பொழுதும் தலையிடவே மாட்டேன் என்று கூறிய அவன், இன்று அவளது சொந்த விஷயத்தில் கோபமாய் தலையிட்டான். அவன் வகுத்து வைத்திருந்த சொந்த விதிகளை அவன் உடைக்க துவங்கி விட்டது நன்றாகவே தெரிந்தது. இதைவிட அவளுக்கு வேறு என்ன வேண்டும்? அவளுக்கு ஒரே ஒரு விஷயம் அவனிடமிருந்து தேவைப்பட்டது...! வாய்மொழி வார்த்தை...! *நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்* என்ற அந்த மூன்று மந்திர வார்த்தைகள்...! அவளிடம் அவனால் சண்டை போட முடிகிறது என்றால்... அவளிடம் அவனால் கோபப்பட முடிகிறது என்றால்... அவளுக்கு உத்தரவிட முடிகிறது என்றால்... உன்னை காதலிக்கிறேன் என்று மட்டும் கூற முடியாதா? என்பது தான் அவளது கேள்வி. அவள் அப்படி நினைப்பது நியாயம் தானே? அவன் வாயை திறந்து அதை சொன்னால் தான் என்ன? அல்லது, அவனை அப்படி சொல்ல வைக்க அவள் முயற்சிக்க வேண்டுமா? நமக்கு பிடித்த நபரிடமிருந்து அந்த வார்த்தைகளை கேட்பது தான் எவ்வளவு பரவசம்...! அவனுக்கு அவள் வேண்டாம்  என்று அவன் கூறவில்லையா...? அப்படி என்றால் இப்பொழுது அவள் எதற்காக வேண்டும் என்று அவன் கூற வேண்டும். அவனுக்கு உண்மையிலேயே அவளை பிடித்திருந்தால், அதை அவன் சொல்லட்டும்...!

சமையலறைக்கு செல்வதற்காக தனது அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள் மீரா. வரவேற்பறையில் அமர்ந்து, தனது மடிக்கணினியில் ஏதோ வேலை செய்து கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். இது தான் முதல் முறை, அவன் வரவேற்பறையில் அமர்ந்து தனது பணியை செய்வது. அவனைப் பார்க்காதவள் போல, சமையலறை நோக்கி நடந்தாள் மீரா. அப்பொழுது முகுந்தனின் குரல், அவளை தடுத்து நிறுத்தியது.

"மீரா..."

முகத்தில் எந்த பாவத்தையும் காட்டாமல் அவனை நோக்கி திரும்பினாள் மீரா.

"எனக்கும் சேர்த்து டின்னர் ப்ரிப்பர் பண்ணு" அது நிச்சயம் வேண்டுதல் அல்ல, உத்தரவு தான்.

அரும்பாடு பட்டு தன் புன்னகையை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, முகத்தை சுருக்கினாள் மீரா.

"என்ன அப்படி பாக்குற? எனக்கு சாப்பாடு சமைச்சு போட மாட்டியா?" என்றான் உரிமையுடன்.

வியப்பின் குறியாய் அவளது புருவங்கள் உயரே எழுந்தது. ஒன்றும் கூறாமல் சமையல் அறைக்குள் சென்றாள் மீரா. முகுந்தனுக்கும் சேர்த்தே இரவு உணவை சமைத்தாள்... சந்தேகமில்லாமல், மகிழ்ச்சியுடன் தான். வழக்கம் போல், தனக்கான உணவை ஒரு தட்டில் எடுத்துக்கொண்டு, தன் அறையை நோக்கி நடந்த அவளது வழியை மறித்தான் முகுந்தன்.

*என்ன?* என்பது போல் அவள் அவனைப் பார்க்க,

"ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்" என்றான்.

அது மீராவை திகைப்படைய  செய்தது.

"ஏன்?" என்றாள் தாழ்ந்த குரலில்.

"மீரா, நான் சொல்றதை கேளு" என்று மீண்டும் உத்தரவிடும் தொணியில் கூறினான்.

"தெரியாம தான் கேட்கிறேன், நான் ஏன் நீங்க சொல்றதை கேட்கணும்? நான் உங்களுக்கும் சேர்த்து சமச்சிருக்கேன். அது, நான் உங்க வீட்ல தங்கியிருக்கேன் அப்படிங்கறதுக்கு மட்டும் தான். நான் மும்பைக்கு வந்த புதுசுல, நீங்க என்ன சொன்னீங்கன்னு மறந்துட்டீங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

முகுந்தன் ஏதோ கூற முயற்சிக்க, அவனை தன் கையை காட்டி தடுத்து நிறுத்தினாள் மீரா.

"நீங்க ஒருவேளை அதை மறந்திருக்கலாம். ஆனா, நான் அதை மறக்கல" என்று பதிலளித்துவிட்டு தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்திக்கொண்டாள்.

முகுந்தனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது. இந்தப் பெண் அவனை ரொம்பத் தான் படுத்தி வைக்கிறாள். எப்பொழுதோ அவன் கூறியவற்றையெல்லாம் ஏன் அவள் இப்பொழுது நினைத்து பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாள்? அவற்றையெல்லாம் மறந்துவிட்டு, இப்பொழுது நடப்பதை மட்டும் அவள் எண்ணிப் பார்க்க கூடாதா?

தன் அறைக்குள் வந்த மீரா, மெல்லிய நகை புரிந்தாள். தன் கன்னத்தைக் கிள்ளி, தன் கையை தானே முத்தமிட்டு கொண்டாள். முகுந்தனுக்குள் நிச்சயம் ஏதோ மாறி இருக்கிறது...!

*தயவுசெய்து நீங்க என்னை காதலிக்கிறீங்கன்னு சொல்லிடுங்களேன்... " என்று தனக்குத்தானே கெஞ்சி கொண்டாள்.

"ஒருவேளை, என்னை காதலிக்கிறேன்னு அவர் சொல்லவே இல்லைன்னா, என்ன செய்யறது?" பதற்றத்துடன் நகம் கடித்தாள்.

"அப்படின்னா,  அவர் ஒன்னும் ஆர்டர்  எனக்கு போட வேண்டாம்"

"ஒருவேளை அவருக்கு என் மேல கோபம் வந்துட்டா?" சப்பாத்தியை எடுத்து தன் வாய்க்குள் அடைத்தாள்.

"கோபப்படட்டும்... அப்ப தான் கோபத்துல தன்னையும் மீறி அவர் ஏதாவது செய்வார். அபராஜித்தை அடிச்ச மாதிரி" கூறிவிட்டு புன்னகைத்தாள்.

"அவர் கோபத்துல என்னை அடிச்சா கூட பரவாயில்ல... அவர் என்னை காதலிக்கிறேன்னு சொல்ற வரைக்கும் அவர் பேச்சை நான் கேட்க போறதில்ல" தனக்குத்தானே உறுதிமொழி எடுத்துக் கொண்டாள்.

தனது அறையில் இப்படியும் அப்படியுமாய் நடந்து கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். அவனுக்கு சாப்பிடவே தோன்றவில்லை. அவனுக்கு தெரியும், மீரா அவனை காதலிக்கிறாள் என்று. அப்படி இருக்கும் போது, எதற்காக அவன் கூறுவதை அவள் கேட்டு, அதற்குத் தகுந்தாற் போல் நடந்து கொள்ள மாட்டேன் என்கிறாள்? அவனது அழைப்பை ஏற்றுக் கொண்டு, அவனது மனம்போல் நடந்து கொள்ளலாம் இல்லையா? ஜெகதீஷின் காதலைப் பற்றி அறிந்துகொண்டு, தன் மனதை அவள் மாற்றிக் கொண்டு விட்டாளோ? தன்னைவிட ஜெகதீஷ் சிறந்தவன் என்று அவள் எண்ணிவிட்டாளோ? தங்கள் இருவரையும் ஒப்பிட்டுப் பார்த்து, அவள் அந்த முடிவுக்கு வந்து விட்டாளோ? ஒருவேளை அவள் ஜெகதீஷை தேர்வு செய்தால், அவனது கதி என்னவாகும்? அப்படி நடக்கக் கூடாது. அவளைத் தடுத்து நிறுத்துவதற்கான வழியை அவன் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும்.  அவள் விருப்பபபடி எதையும் அவளை செய்ய விடக்கூடாது, என்ற முடிவுக்கு வந்த முகுந்தன், அவனை விட்டு செல்ல வேண்டும் என்று நினைக்காமல், எது அவளை தடுத்து நிறுத்தும்? என்று யோசித்தான்.

முகுந்தனின் பதற்றம் அவனது உயிரைக் குடித்தது. அவனுக்கு அவனது மனைவி அவனுடன் இருக்க வேண்டும்... அவன் கூறுவதை அவள் கேட்க வேண்டும்... தன்னைத் தவிர அவள் வேறு யாரிடத்திலும் பேசக்கூடாது... அவள் அவனை முழுமனதாய் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்... இத்தனை *வேண்டும்* களையும், அவன் வேண்டும் என்று நினைத்தது, அவளை அவன் காதலித்ததால் தான் என்று அவன் உணரவில்லை. துரதிஷ்டவசமாய், மீரா அவனிடம் எதிர்பார்த்தது அதை மட்டும் தான்.

மகிழ்ச்சியுடன் தனது கட்டிலில் உருண்டு கொண்டிருந்தாள் மீரா. ஆனால் முகுந்தனோ, பதற்றத்தில் பிரண்டு கொண்டிருந்தான்.

மறுநாள் காலை

சமையலை முடித்துவிட்டு அலுவலகம் செல்ல தயாரானாள் மீரா. அவளுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில் முகுந்தனும் முன்னதாகவே கிளம்பி விட்டான்.

"வா போகலாம்" என்றான்.

"எங்க? நான் இன்னைக்கு ஆஃபீசுக்கு போகணும்" என்றாள் மீரா.

"எனக்கு தெரியும். நானும் அதே ஆஃபீசுக்கு தான் போறேன். நீ என் கூட தான் வரப்போற. அவ்வளவு தான்"

"இல்ல, நான் பஸ்ஸிலேயே போய்க்கிறேன்"

"மீரா, என்னை கோபப்படுத்தாதே" என்று அவன் அவளை நோக்கி முன்னேற, அவள் பின்னோக்கி நகர்ந்தாள்.

"இல்ல. நான் பஸ்ஸிலேயே..."

மீரா சற்றும் எதிர்பாராத வண்ணம், அவளது கையைப் பிடித்து, தன்னுடன் இழுத்துக் கொண்டு நடந்தான் முகுந்தன். தனது கையை இப்படியும் அப்படியுமாய் திருப்பினாள் மீரா. அதைப்பற்றி சிறிதும் கவலைப்படாமல், அவளை இழுத்துக் கொண்டு வெளியே வந்த அவன், கதவை சாத்தி பூட்டினான். அவள் தன் கையை விடுவித்துக் கொள்ளும் போராட்டத்தை நிறுத்தினாள், எதிர் வீட்டு விஷ்ணுவை பார்த்த போது. அவன் அவளைப் பார்த்து புன்னகைக்க, சங்கடத்துடன் அவளும் புன்னகைத்தாள். முகுந்தன் அவளது கரத்தை பற்றிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த விஷ்ணு, தன் புருவம் உயர்த்தினான். அவனுக்கு எந்த முக்கியத்துவமும் வழங்காமல், மீராவுடன் லிஃப்டில் புகுந்தான் முகுந்தன்.

"என் கையை விடுங்க, நான் உங்க கூட வரேன்"

வெற்றிப் புன்னகையுடன் அவளது கையை விடுவித்தான் முகுந்தன். முகத்தை உம்மென்று வைத்துக் கொண்டு நின்றாள் மீரா. தன் மனதில் அவன் என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்? தன் இஷ்டத்துக்கு அவளை என்ன வேண்டுமானாலும் செய்ய வைத்து விடலாம் என்று எண்ணுகிறானா? அந்த லிஃப்ட் தரைதளத்தை நெருங்கிய போது, அதன் கதவு திறந்தவுடன் அங்கிருந்து ஓடிவிட தயாரானாள் மீரா. ஆனால் முகுந்தன் அவளை விட வேகமாய் செயல்பட்டான். லிஃப்டின் கதவு திறக்கும் முன்னரே, மீண்டும் அவளது கரத்தை பற்றி, அவளுக்கு அதிர்ச்சி அளித்தான். இந்த முறை, தன் கரத்தை விடுவித்துக் கொள்ள மீரா போராட வில்லை. ஏனென்றால், மற்றவர்களின் பார்வைக்கு தீனி போட அவள் விரும்பவில்லை. மீராவுடன் பார்க்கிங் லாட்டுக்கு வந்த முகுந்தன், அவளை தன் காரில் அமர வைத்து, காரை செலுத்த துவங்கினான்.

"எதுக்காக இப்படியெல்லாம் செய்றீங்க?" என்றாள் அவள் கோபமாக.

அவளை பார்த்துவிட்டு, மீண்டும் தன் கவனத்தை சாலையில் செலுத்தினான் அவன்.

"நான் உங்ககிட்ட என்னமோ கேட்டேன்"

"நீ என்னோட ஒய்ஃப். ஞாபகம் இருக்குல்ல?"

"அப்படியா? நான் உங்க ஒய்ஃபா? நான் அதை மறந்துட்டேன்" என்றாள் எகத்தாளமாய்.

"அதை உனக்கு ஞாபகப்படுத்தத் தான் இப்படி எல்லாம் செய்றேன்"

"அதை எனக்கு ஞாபகப்படுத்தி நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?"

ஒன்றும் கூறாமல் அவளை சாதாரண பார்வை பார்த்தான் முகுந்தன். அவனிடமிருந்து எந்த பதிலும் வராததை கண்டு, தன் முகத்தை சுளித்தாள் மீரா.

"அவர் மனசுல என்ன நெனச்சுக்கிட்டு இருக்காரு? என்னை பத்தி அவருக்கு தெரியல. அவர் மட்டும் எதையும் சொல்ல மாட்டாரு, ஆனா, நான் மட்டும் அவர் இஷ்டத்துக்கு நடந்துக்கணும்னு நினைப்பாரு... நான் அப்படியெல்லாம் நடக்க விட மாட்டேன்" என்று முணுமுணுத்தாள்.

"என்ன உனக்கு நீயே பேசிக்குற?"

"இவருக்கு எல்லாத்தையும் தெரிஞ்சிக்கணும், ஆனா, இவரு மட்டும் வாயை திறக்க மாட்டாரு..." மீண்டும் முணுமுணுத்தாள்.

சிக்னலில் பிரேக்கை அழுத்தி காரை நிறுத்திய அவன்,

"எது பேசறதா இருந்தாலும் முகத்துக்கு நேரா பேசு" என்றான்.

"நான் உங்களைத்தான் திட்டிக்கிட்டு இருக்கேன்... போதுமா?"

புன்னகையுடன் ஜன்னல் பக்கம் தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டான் முகுந்தன்.

விடி டிசைன்ஸ்

முகுந்தன் காரை நிறுத்திய அடுத்த நொடி, காரை விட்டு இறங்கி சிட்டாய் பறந்து போனாள் மீரா. அவளை காணாமல் இங்கும் அங்கும் தேடிய அவன்,  பெருமூச்சு விட்டான். அவன் அங்கிருந்து சென்ற பின், பார்க்கிங் லாட்டின் ஒரு தூணுக்கு பின்னால் இருந்து மெல்ல எட்டிப் பார்த்த மீரா, பெருமூச்சு விட்டாள்.

"இவருக்கு திடீர்னு என்ன ஆச்சுன்னே தெரியலையே..." சிறிது நேரம் அங்கேயே காத்திருந்து விட்டு, பிறகு அலுவலகம் நோக்கி நடந்தாள் மீரா.

அலுவலகத்தில் உள்ளே வந்த முகுந்தன், அங்கு நந்தகோபால் கையில் ஒரு ரோஜா பூவுடன் நின்றிருப்பதைக் கண்டான்.

"நீ இங்க என்ன செய்ற?" என்றான்.

"ஒன்னும் இல்ல. நீ போ" என்றான் நந்தகோபால்.

"என்ன விஷயம்னு சொல்லு, எதுக்காக இந்த ரோஸ்?"

"டங்கு, எதுக்காக உன்னோட நோஸை என் ரோஸ்ல நுழைக்கிற?"

"பதில் சொல்லு" என்றான் காட்டமாய்.

"இது என் மனம் கவர்ந்த கள்ளிக்கு" என்றான் அந்தப் பூவை அணைத்தபடி.

"கள்ளியா?"

"ஆமாம். இப்போ ரோஸ் கொடுக்கிறேன்... அடுத்தது ஸாரி... அதுக்கப்புறம், ஸ்ட்ரெயிட்டா தாலி தான்" என்றான் ஓர கண்ணால் முகுந்தனை பார்த்தவாறு.

எரிச்சலுடன் அங்கிருந்து சென்றான் முகுந்தன். அப்பொழுது அலுவலகத்தில் நுழைந்தாள் மீரா.

"மீ...ரா..." என்று அந்த பூவை அவளிடம் நீட்டினான் நந்தகோபால்.

பின்னால் திரும்பிய முகுந்தன், நந்தகோபால் மீராவுக்கு பூ கொடுப்பதை பார்த்தான். அப்படி என்றால், நந்தகோபால் பேசியது மீராவை பற்றி தானா? அவளைத் தான் அவன் மனம் கவர்ந்த கள்ளி என்றானா? அவனுக்கு கோபம் பொத்துக் கொண்டு வந்தது.

"இது என்ன நந்தா?" என்றாள் மீரா தயக்கத்துடன்.

"பூவுக்கு, பூ..."

முகுந்தனின் கோபம் எல்லை மீறியது. அவன் அவர்களை நோக்கி வந்ததை கண்டாள் மீரா.

"என்னால இதை வாங்கிக்க முடியாது"

"ஏன் மீரா?"

"பார்க்கிறவங்க தப்பா நினைப்பாங்க. ஏன், நம்ம மேனேஜரே கூட நம்மளை தப்பா நினைக்கலாம்..." என்றாள் முகுந்தனை பார்த்தவாறு.

"இதுல தப்பா நினைக்க என்ன இருக்கு மீரா? நம்ம ரெண்டு பேரும் ஃபிரண்ட்ஸ் தானே?" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஓ, இதை நீங்க ஃபிரண்ட்லியா குடுக்குறீங்களா? அப்படின்னா சரி"

அவள் திருமணமானவள் என்று தெரிந்ததால், தன்னை மீண்டும் தோழியாய் அவன் ஏற்றுக் கொள்வதாய் நினைத்தாள் மீரா. அதை அவனிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டாள்.

"தேங்க்யூ" என்று தன் அறையை நோக்கி நடந்தாள், முகுந்தனை நோக்கி ஒரு பார்வையை வீசிவிட்டு.

"நீ அதை ஃப்ரெண்ட்லியாவா கொடுத்த?" என்றான் முகுந்தன் நந்தகோபாலிடம் எரிச்சலுடன்.

"நிச்சயமா இல்ல"

"அப்புறம் எதுக்காக மீரா கிட்ட பொய் சொன்ன?"

"அவங்க நான் கொடுத்த பூவை வாங்கிக்கணும்னு தான்... நான் பொய் சொன்னதால தானே அவங்க வாங்கிக்கிட்டாங்க...?" என்று சிரித்தபடி அங்கிருந்து ஓடி போனான் அவன்.

மீராவின் அறைக்கு வந்தான் முகுந்தன். ஆனால் அவள் அங்கு இருக்கவில்லை. நந்தகோபால் கொடுத்த பூ மட்டும் இருந்தது. அதை எடுத்து, அதன் இதழ்களைப் பிய்த்து தரையில் வீசினான் அவன்.

தனது அறைக்கு வந்த மீரா, பிய்த்து எறியப்பட்ட பூவை பார்த்து, அந்த *நல்ல* காரியத்தை செய்தது யார் என்று இங்கும் அங்கும் தேடினாள். அதை தன் அறையில் இருந்து பார்த்த முகுந்தன், அலட்டிக் கொள்ளவே இல்லை. ஆனால் ஜெகதீஷ் மீராவின் அறைக்கு செல்வதை பார்த்த போது, அவனால் அலட்டிக் கொள்ளாமல் இருக்க முடியவில்லை.

அவனைக் கண்ட மீரா சங்கடப்பட்டாள்.

"ஐ அம் சாரி மீரா. நேத்து நான் ரொம்ப அப்சட்டா இருந்தேன். அதனால தான் ஏதேதோ பேசிட்டேன். அப்புறம் தான் யோசிச்சேன், நான் அப்படி பேசி இருக்கக் கூடாது. ஐ அம் சாரி"

சரி என்பது போல் தலையசைத்தாள் மீரா.

"நம்ம ஃப்ரெண்ட்ஷிப்பை கண்டின்யூ பண்றதுல உங்களுக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே?"

"நிச்சயம் இல்ல. நீங்க எதார்த்தத்தை புரிஞ்சுக்கிட்டிங்களே, அதுவே போதும்"

"நாளைக்கு என்னோட பர்த்டே"

"ஒ... ஹாப்பி பர்த்டே இன் அட்வான்ஸ்"

"நீங்க என்னோட பர்த்டே பார்ட்டிக்கு வந்தா தான் உங்களுடைய வாழ்த்துக்களை நான் ஏத்துக்குவேன்"

"பர்த்டே பார்ட்டியா?

"ஆமாம், வாசு, நந்து, வைஷ்ணவி ஸ்ரேயா எல்லாரும் வருவாங்க"

"ஓ..." என்றாள் தயக்கத்துடன்.

"நீங்க ஏதாவது சொல்லனும்னு நினைக்கிறீங்களா?"

"ஏன் நீங்க ஏன் நம்ம மேனேஜரை மட்டும் கூப்பிடல?" என்று அவள் கேட்க, உள்ளூர புன்னகைத்தான் ஜெகதீஷ்.

"முகுந்தன் எந்த பார்ட்டிக்கும் வரமாட்டான். நாங்க எத்தனையோ பார்ட்டிக்கு அவனை கூப்பிட்டு இருக்கோம். ஆனா, ஒரு பார்ட்டிக்கு கூட அவன் வந்ததே இல்ல"

"ஓ..."

"நான் உங்களுக்காக காத்துகிட்டு இருப்பேன்"

சரி என்று தலையசைத்தாள் மீரா. அங்கிருந்து சென்றான் ஜெகதீஷ். அவனுக்கு தெரியும், முகுந்தன் அவர்களைத்தான் கவனித்துக் கொண்டிருந்தான் என்று.

தொடரும்...