23 காதலா?

மீராவுக்கு நடந்ததை எண்ணி வருத்தத்தில் ஆழ்ந்தான் வாசுதேவன். அவனால் தானே மீரா இப்படி ஒரு சம்பவத்தை எதிர்கொள்ள நேர்ந்தது? தனது நிறுவனத்தின் பத்திரிக்கை தயாரிப்புக் குழுவின் தலைவனை தொலைபேசியில் அழைத்தான்.

"சொல்லுங்க வாசு"

"நம்ம கம்பெனி மேகசீனை பிரிண்ட் பண்றதை நிறுத்துங்க"

"ஏன் வாசு? கிட்டத்தட்ட நம்ம அதை முடிச்சிட்டோமே"

"எனக்கு தெரியும். அதுல கொஞ்சம் எடிட்டிங் செய்ய வேண்டி இருக்கு"

"அப்படியா??? சரி"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு மீராவுக்கு ஃபோன் செய்தான் வாசுதேவன்.

..........

மீரா தன் அறையை விட்டு வெளியே வராமல் இருந்ததால், கவலையில் ஆழ்ந்தான் முகுந்தன். அவளது கைப்பை, வரவேற்பறையின் தரையில் கிடந்தது. அதிலிருந்த அவளது கைபேசி மணி அடித்தது. தன் அறையில் கட்டிலில் படித்து அழுதபடி இருந்தாள் மீரா. அவளது பையில் இருந்து அவளது கைபேசியை எடுத்த முகுந்தன், வாசுதேவனின் பெயர் ஒளிர்ந்ததை பார்த்து, அதை அவளிடம் சென்று கொடுக்க எண்ணினான். ஆனால் அதற்கு இடம் கொடுக்காமல், மீராவே அவளது அறையில் இருந்து வெளியே வந்தாள். கண்ணீர் வரைந்த கோடுகள், அவளது முகமெங்கும் பரவி கிடந்தது. அவளிடம் சத்தம் போட்டதற்காக மன வருத்தம் கொண்டான் முகுந்தன். அவனிடமிருந்து தன் கைபேசியை எடுத்துக் கொண்ட அவள், தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டு அந்த அழைப்பை ஏற்றாள்.

"சொல்லுங்க வாசு" அவள் தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்டாள் என்றாலும், அவளது உடைந்த குரலை அவளால் மறைக்க முடியவில்லை.

"தயவு செய்து என்னை மன்னிச்சிடுங்க மீரா. என்னால தான் இன்னைக்கு நீங்க இப்படி ஒரு பிரச்சனையை ஃபேஸ் பண்ண வேண்டியதா போச்சு"

அவள் அருகில் நின்று, அவள் முகத்தையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்.

"உங்களை மாடலிங் செய்ய சொல்லி நான் கட்டாயப்படுத்தி இருக்கக் கூடாது" என்று தன் வருத்தத்தை வெளிப்படுத்தினான் வாசுதேவன்.

"ம்ம்ம்"

"நான் நம்ம கம்பெனி மேகஸீனை பிரிண்ட் பண்றதை நிறுத்த சொல்லிட்டேன். நீங்க கவலைப்படாதீங்க. உங்களோட ஃபோட்டோஸ் எதுவும் வெளியே வராது"

அவளுக்கு தொண்டையை அடைத்தது.

"முகுந்தன் உங்களை டிராப் பண்ணானா?"

"ம்ம்ம்" என்றாள் தன் அருகில் நின்றிருந்த முகுந்தனை பார்த்தபடி.

"அவன் உங்களை திட்டினானா?"

பதில் கூறவில்லை மீரா.

"அவன் ஏன் அப்படி ரியாக்ட் பண்ணனு எனக்கு புரியல. அவன் பொதுவாவே யாருடைய பர்சனல் விஷயத்திலும் தலையிடவே மாட்டான் தெரியுமா? அபராஜித்தை அடிச்சு வெளுக்குற அளவுக்கு எது அவனை கோவப்படுத்திச்சின்னு எனக்கு புரியல. நீங்க அவனுடைய மரியாதையையும் சம்பாதிச்சு வச்சிருக்கீங்க மீரா. இது ரொம்ப நல்ல விஷயம். இனிமே அபராஜித் கூட உங்களை பத்தி யோசிக்க மாட்டான். கவலைப்படாதீங்க"

மென்மையாய் புன்னகைத்தாள் மீரா.

"ப்ளீஸ், ரிலாக்ஸா இருங்க மீரா. நாளைக்கு உங்களுக்கு ஆஃபீசுக்கு வரணும்னு தோணுச்சுன்னா வாங்க. உங்களுக்கு மூடு இல்லன்னா விட்டுடுங்க"

"பரவாயில்ல வாசு, நான் வரேன்"

"நாளைக்கு காலையில உங்க மூடு எப்படி இருக்கோ, அப்படி செய்யுங்க. பை"

"பை"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு தன் அறைக்குச் செல்ல நினைத்தாள் மீரா.

"ஐ அம் சாரி. நான் உன்கிட்ட அப்படி சத்தம் போட்டிருக்க கூடாது" என்றான் முகுந்தன்.

முகத்தில் எந்த பாவமும் இன்றி அவனை ஏறிட்டாள் மீரா. இதில் சந்தோஷப்பட என்ன இருக்கிறது? அவன் தான் அவள் விஷயத்தில் தலையிடாதவன் ஆயிற்றே...! அதற்காக தான் அவன் மன்னிப்பு கேட்பதாய் அவள் எண்ணினாள்.

"நான் உன்னை இந்த வீட்டை விட்டு போக சொல்லல" என்றான் தடுமாற்றத்துடன்.

மீராவின் முகத்தில் வியப்புக்கான அறிகுறி தோன்றியது.

"நான் கோவத்துல கத்திட்டேன்..."

அவன் தடுமாறுவது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரிந்தது.

"அபராஜித் நல்லவன் இல்ல. அவன் கண்ணு வச்ச பொண்ணை கட்டிலுக்கு கொண்டு போக என்ன வேணா செய்வான்"

அதைக் கேட்ட மீரா அதிர்ச்சி அடைந்தாள்.

"அதுக்காக தான் அவன் உன்னை கார்ல ஏத்த ட்ரை பண்ணான்"

மீரா திகில் அடைந்தாள்.

"அதனால தான் எனக்கு கோபம் வந்திருச்சு"

"அந்த பொறுக்கி கிட்ட இருந்து என்னை காப்பாத்தி இருக்கீங்க...( சில நொடிகள் நிறுத்திய அவள் ) என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலனாலும் நீங்க அதை செஞ்சதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்" அந்த இடத்தை விட்டு சென்றாள் மீரா.

அதைக் கேட்டு வெறுப்புடன் நின்றான் முகுந்தன்.

........

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு, ஜானகியிடமிருந்து மீராவுக்கு அழைப்பு வந்தது. அந்த அழைப்பை ஏற்ற மீரா,

"ஹலோ அத்தை" என்றாள்

"எப்படி இருக்க மீரா?"

"இருக்கேன் அத்தை..."

"என்னை மன்னிச்சிடு மீரா"

மென்மையாய் புன்னகைத்தாள் மீரா. இன்று என்ன மன்னிப்பு கோரும் நாளா? அனைவரும் அவளிடம் மன்னிப்பு கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறார்கள்...!

"நீங்க எதுக்காக அத்தை சாரி சொல்றீங்க?"

"நான் உன்னை மாடலிங் செய்ய சொல்லி இருக்கக் கூடாது. நீ சொன்னதை நான் யோசிச்சி இருக்கணும். நம்ம முகுந்தனோட ஜாடையை உதாசீனப்படுத்தி இருக்கக் கூடாது"

"அதைப்பத்தி பேசி எந்த பிரயோஜனமும் இல்ல அத்தை. அது முடிஞ்சு போச்சு"

"முகுந்தன் ரொம்ப வருத்தப்பட்டான்"

"ஆமாம். என்கிட்ட அவர் மன்னிப்பு கேட்டாரு"

"எதுக்கு?"

"என்னை சத்தம் போட்டதுக்காக"

"நான் அதைப் பத்தி சொல்லல. அவன் உன்னை மும்பையை விட்டு போக சொன்னான்ல? அதுக்காக வருத்தப்பட்டான். ஆனா அவன் தன் வீட்டை விட்டு உன்னை போக சொல்லல"

"அதையும் அவர் சொன்னாரு"

"அப்படியா?"

"ஆமாம்"

"வேற என்ன சொன்னான்?"

"அவரு என்கிட்ட சத்தம் போட்டதுக்காக சாரி சொன்னாரு"

"என்ன நடந்தது மீரா?"

"என்னோட ஃபோட்டோஸை எல்லாம் பார்த்துட்டு, அபராஜித்னு ஒருத்தன் என்கிட்ட தப்பா நடந்துக்க முயற்சி பண்ணான். அவனை அவர் நல்லா போட்டு அடிச்சுட்டாரு"

"முகுந்தன் அவனை அடிச்சானா?" என்றார் ஆச்சரியமாய்.

"அடிச்சி துவச்சிட்டாரு... அவர் அவனை கொன்னுடுவார்னு நான் ரொம்ப பயந்துட்டேன். ஜெகதீஷும் நந்தகோபாலும் அவரை தடுக்கலன்னா, அப்படி நடந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கு"

ஜானகி புன்னகைத்தார்.

"நீ அவன் கிட்ட என்ன சொன்ன?"

"நான் அமைதியா இருந்தேன்"

"உன்னை இழந்திடுவோமோன்னு அவன் பயந்துட்டான்னு நினைக்கிறேன்"

மீரா அமைதியானாள்.

"அவனோட வாழ்க்கையில உன்னோட இடம் எப்படிப்பட்டதுன்னு அவனுக்கு புரிஞ்சிருக்கு. ஆனா அது தான் காதல்னு இன்னும் அவனுக்கு புரியல"

அதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது என்று புரியவில்லை மீராவுக்கு. காதலா? அப்படி இருக்க முடியுமா?

"அவன் என்கிட்ட பயங்கரமா சத்தம் போட்டான். இனிமே நான் உங்க பர்சனல் விஷயத்துல தலையிடக்கூடாதுன்னு சொன்னான். உனக்கு நான் எந்த சஜஷனும் சொல்லக் கூடாதாம். உங்க விஷயத்துல இருந்து நான் வெளிநடப்பு செய்ய வேண்டிய நேரம் வந்துடுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்"

"அப்படியெல்லாம் இல்ல அத்தை" 

"அதாவது, புருஷன் பொண்டாட்டிக்கு நடுவுல நான் வரமாட்டேன்னு தான் சொன்னேன். இனிமே உங்க விஷயத்துல இருந்து நான் தள்ளி இருக்க போறேன். அதைப்பத்தி நான் இனிமே எதுவும் பேச மாட்டேன். ஆனா, ஒரே ஒரு தடவை, கடைசியா என் பிள்ளைக்காக உன்கிட்ட நான் பேச நினைக்கிறேன் மீரா. அவன் எந்த அர்த்தத்தில் பேசினான்னு உன்கிட்ட என்னை சொல்ல சொல்லி கேட்டுக்கிட்டான். அதனால என் பிள்ளையோட சார்பா நான் உன்கிட்ட பேசப் போறேன்"

மீரா துணுக்குற்றாள்.

"முகுந்தன் உன்னை நேசிக்க ஆரம்பிச்சுட்டானு என்னால நிச்சயமா சொல்ல முடியும். அவன் இப்படியெல்லாம் இருந்ததே இல்ல தெரியுமா? அவன்கிட்ட இருந்து எனக்கு ஃபோன் வந்ததே கிடையாது. ஆனா, இந்த வாரம் அவன் எனக்கு ரெண்டு தடவை ஃபோன் பண்ணி இருக்கான். என்னை பொருத்தவரைக்கும் இது அவன்கிட்ட ஏற்பட்டிருக்கிற ரொம்ப பெரிய மாற்றம். ஏன்னா, அவனைப் பத்தி எனக்கு நல்லா தெரியும். அவன் என்னமோ என்கிட்ட சண்டை போடறதுக்காக தான் ஃபோன் பண்ணான். ஆனா, அவன் சண்டை போட்டது நல்ல காரணத்துக்காக. நீ அவன் கூட இருக்கணும்னு அவன் நினைக்கிறான் மீரா. நீ மும்பையை விட்டோ, அவன் வீட்டை விட்டோ, போக கூடாதுன்னு நினைக்கிறான். அவனால இன்னைக்கு நீ அழுதேன்னு சொல்லும் போது, அவன் குரல்ல இருந்த தவிப்பை நான் உணர்ந்தேன். உன்னை அழ வெச்சதுக்காக மனசார அவன் வருத்தப்பட்டான். அவன் வாயை திறந்து மனசுல இருக்கிறதை பேசணும்னு நீ எதிர்பார்க்கலாம்... தயவுசெய்து அப்படி செய்யாத மீரா. நமக்கு தான் அவனைப் பத்தி நல்லா தெரியுமே...! அவன் இப்ப தான் பேசவே ஆரம்பிச்சிருக்கான். அவன் ஒதுங்கியே இருந்து பழக்கப்பட்டவன். தனிமையை நேசிச்சவன். அவனோட செயலை கவனி. அவனோட கண்ணு நிறைய பேசும். அவனை விட்டுட்டு போகணும்னு நினைக்காத மீரா. அவன் சுக்குநூறா உடைஞ்சி போய்விடுவான். நான் இப்பவே அவனை ஏத்துக்கோன்னு சொல்ல வரல. ஏன்னா, உனக்கும் தன்மானம் இருக்கு. ஆனா அவனை பிரிஞ்சு போகணும் என்கிற எண்ணத்தை மட்டும் அழிச்சிடு மீரா. அவனுக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கொடு"

"அத்தை, எனக்கும் அவரை விட்டுட்டு போகணும்னு எண்ணம் இல்ல. ஆனா..."

"உன்னை மும்பையை விட்டு போக சொல்லி அவன் கோவத்துல சொல்லிட்டான் மீரா. உன்னோட புருஷனா இருந்துகிட்டு, வேற ஒருத்தன் உன்னை தொடரதை பார்த்துகிட்டு அவனால எப்படி சும்மா இருக்க முடியும்? அவன் ரொம்ப பொசசீவ் தெரியுமா? இதுக்கு முன்னாடி அவன் இப்படிப்பட்ட சூழ்நிலையையோ, ஒரு பொண்ணையோ கையாண்டதே கிடையாது. பொம்பள பிள்ளைங்க கிட்ட எப்படி பேசணும்னு கூட அவனுக்கு தெரியாது. அது தான் அவனோட பிரச்சனையே. நீ தான் அவனோட வாழ்க்கையில வந்த முதல் பொண்ணு. அவன் ஏதாவது முட்டாள்தனமா செஞ்சா கூட அவனை தப்பா நினைக்காத மீரா"

"நான் அவரை தப்பா நினைக்க மாட்டேன் அத்தை"

"ரொம்ப தேங்க்ஸ். நான் சொன்ன வார்த்தையை நானே திரும்ப எடுத்துக்கிறேன்"

"எந்த வார்த்தை?"

"நான் உன்கிட்ட சொன்னேன்ல, மூணு மாசத்துக்குள்ள உங்க ரிலேஷன்ஷிப்ல ஒரு நல்ல முன்னேற்றம் ஏற்படணும்னு?"

"அப்படின்னா அந்த முன்னேற்றம் ஏற்பட வேண்டாமா?"

"தேவையில்ல. நான் ஏற்கனவே தேவையான முன்னேற்றத்தை பார்த்துட்டேன். அதுவே போதும்"

நெகிழ்ச்சியுடன் சிரித்தாள் மீரா.

"உங்க ரெண்டு பேரையும் கடவுள் சந்தோஷமா வைக்கட்டும். என் பிள்ளையை பார்த்துக்கோ. அவனால நீ இல்லாம இருக்க முடியாது. ஆனா, அவன் இன்னும் அதை உணரல. இந்த நிமிஷத்துல இருந்து, உங்க பிரச்சனையிலிருந்து நான் வெளியே போறேன். நீயாச்சு, உன் புருஷன் ஆச்சு. நீங்க அடிச்சுக்குவீங்களோ, கூடிக்குவீங்களோ, எது வேணாலும் செஞ்சுக்கோங்க"

வாய்விட்டு சிரித்தாள் மீரா.

"பை"

"பை அத்தை"

உதடு கடித்து சிரித்தாள் மீரா. இது தான் முதல் முறை, ஜானகி தன் மகனுக்காக பேசுவது. அவர் கூறுவது சரி தான். அவரைத் தவிர முகுந்தனை பற்றி வேறு யாருக்கு நன்றாக தெரியும்? யாரிடமும் ஒட்டாமல், விலகியே இருந்து, தனிமையை பழகிய ஒருவன், தன் மனதைப் திறந்து பேச வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது சரியில்லை தானே? அவனுடைய செயல்பாடுகளை அவள் கூர்ந்து கவனிக்க தவறி விட்டாளா? அவர்களுக்கிடையில் சமீபத்தில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளை யோசித்துப் பார்த்தாள் மீரா. அவளிடம் சத்தம் போட்டதற்காக அவன் மன்னிப்பு கேட்டான். ஆனால், அவனுக்கு குறைந்த இரத்த அழுத்தம் ஏற்பட்டு, அவள் மீது அவன் விழுந்த போது, அதற்காக அவன் மன்னிப்பு கோரவில்லை. அவனுக்காக அவள் செய்த எதையும் அவன் மறுக்கவில்லை. அவள் செய்த அனைத்தையும் மறுப்பின்றி ஏற்றுக் கொண்டான். உண்மையிலேயே அவனுக்கு அவளை பிடித்திருக்கிறதா? அவன் என்ன செய்கிறான் என்று கவனிக்க முடிவெடுத்தாள் மீரா.

மணி எட்டு ஆனது. அதை கவனிக்கவே இல்லை மீரா, அவள் நினைவுகள் வேறு விஷயத்தில் குத்திட்டு நின்றதால். இரவு உணவை சமைக்க சமையலறைக்கு வந்தாள் மீரா, அவளது வாழ்க்கையின் அந்த சுவாரசியமான மனிதனை தேடியபடி தான்...! அவன் வரவேற்பு அறையில் இருக்கவில்லை.

சமையலறைக்கு வந்த மீரா, கேஸ் அடுப்பையும் சிலிண்டரையும் இணைக்கும் ரெகுலேட்டரை காணாமல் திகைத்தாள். அது எங்கே போனது? அதை சமையலறை முழுவதும் தேடினாள். ஆனால் அது அவளுக்கு கிடைக்கவே இல்லை. அப்பொழுது சமையலறைக்கு வந்தான் முகுந்தன். 

"நீ இன்னைக்கு சமைக்க வேண்டாம். நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து நான் ஆர்டர் பண்ணி இருக்கேன்" என்றான்.

"எனக்கு வேண்டாம்..."

"மீரா, என்னை மாதிரியே உனக்கும் இன்னைக்கு சமைக்கிற மூடு இல்லன்னு எனக்கு நல்லா தெரியும்"

"எனக்கு மூடு இல்லன்னு யார் சொன்னது? எனக்கு வேண்டியதை நான் சமைச்சுக்குவேன்"

ஒன்றும் கூறாமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் முகுந்தன். அப்பொழுது தான் மீராவுக்கு விஷயம் புரிந்தது.

"இதுக்காக தான் ரெகுலேட்டரை கழட்டி வச்சிட்டீங்களா?" என்றாள்.

அவன் ஆம் என்று தலையசைத்தான். மீரா ஏதோ சொல்ல விழைய, அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்டது. முகுந்தன் சென்று கதவை திறந்தான். அவன் ஆர்டர் செய்திருந்த உணவு வந்திருந்தது. மீராவுக்கு மேலும் வியப்பளிக்கும் வகையில், அவளை பார்த்தபடி அந்த உணவை உணவு மேசையின் மீது எடுத்து வைத்தான் அவன்.

"எனக்கு பிபி லோ ஆனபோது நீ என்னை கவனிச்சிகிட்ட இல்ல?"

"அதை இப்போ சரி கட்றீங்களா?" என்றாள் அவள்.

அவன் ஒன்றும் கூறவில்லை. உண்மையை கூறப்போனால், அவன் எதையும் சரி கட்டவில்லை.

மீரா உணவு மேசையை நோக்கி வந்த போது, உள்ளூர மகிழ்ந்தான் முகுந்தன். அவளை அமர வைப்பதற்காக ஒரு நாற்காலியை அவன் இழுக்க நினைத்தபோது, மேஜையின் மீது இருந்த ஒரு டப்பாவை எடுத்துக் கொண்டு, தன் அறையை நோக்கி நமுட்டு புன்னகையுடன் சென்றாள் மீரா.

தொடரும்...