21 தெளிவு

மீராவை தன்னுடன் நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்ற தனது நிலைப்பாட்டில் வெற்றி கண்டான் முகுந்தன். அவள் அவனுடன் அமர்ந்து இருக்காவிட்டாலும், அவனது தேவைகளை கவனிக்க அவள் தவறவில்லை. அடிக்கடி வரவேற்பறைக்கு வந்து அவன் நன்றாக இருக்கிறானா என்பதை கவனித்த வண்ணம் இருந்தாள் அவள்.  மாலை சிற்றுண்டியை குறைந்த அளவு உப்போடு சமைத்துக் கொடுத்தாள். தனக்கு யாரும் வேண்டாம் என்று இருந்த அவன்,  வெகுவாய் ஈர்க்கப்பட்டான்... தன் மனைவியால்... அவளது கவனிப்பால்... இதற்கு முன் தான் எப்போதும் அனுபவித்திராத வாழ்க்கையால்...!

அவள் எப்பொழுதெல்லாம் வரவேற்பறையை கடந்து சென்றாளோ, அப்பொழுதெல்லாம் அவன் அவளையே பார்த்த வண்ணம் இருந்தான். ஆனால் மீரா அவனை ஒரு முறை கூட பார்க்கவே இல்லை. அவளது புத்தியை மழுங்கடித்துக் கொண்டிருந்த உணர்வுகளால் அவள் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தாள். முகுந்தன் தன் மீது விழுந்த காட்சி அவளது மணக்கண்ணில் ஓடிக்கொண்டே இருந்தது. அப்படி ஓடிய போதெல்லாம் அவளது இதயத்துடிப்பு அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. அதை இயல்பு நிலைக்கு கொண்டு வர அவள் எவ்வளவு முயன்ற போதும் அது அவளால் முடியவில்லை.

அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்ட மீரா, தன் எண்ணத்திலிருந்து வெளி வந்தாள். முகுந்தன் சோபாவை விட்டு எழுவதற்கு முன், விரைந்து ஓடிச் சென்று கதவை திறந்தாள். அழைப்பு மணியின் ஓசையால் முகுந்தன் சற்று குழம்பித்தான் போயிருந்தான். அவன் வீட்டிற்க்கு தான் யாருமே வர மாட்டார்களே...! கதவை திறந்து, அங்கு நின்றிருந்த பிள்ளைகளை பார்த்து புன்னகைத்தாள் மீரா. முகுந்தனோ கடுப்பானான்.

"அக்கா, பாருங்க இவ மறுபடியும் ஊஞ்சலுக்காக என் கூட சண்டை போடுறா. நீங்க சாயங்காலம் பார்க்குக்கு வரேன்னு சொல்லி இருந்தீங்கல்ல? நீங்க வரலையா?" என்றாள் பாயல்.

"ஷ்ஷ்... அவருக்கு உடம்பு சரியில்ல" என்றாள் மீரா மெல்லிய குரலில்.

"அவருன்னா யாரு?" என்றாள் பிங்கி.

"அவங்க ஹஸ்பண்ட்" என்றான் ரேஹான்.

"அவருக்கு மறுபடியும் உடம்பு சரியில்லாம போயிடுச்சா?" என்றாள் பாயல்.

மறுபடியுமா? அப்படி என்றால் என்ன அர்த்தம்? அவனுக்கு இதற்கு முன் எப்பொழுது உடல்நிலை சரியில்லாமல் போனது? ஒருவேளை அவனுக்கு ஃபுட் பாய்சன் ஆனதை பற்றி பிள்ளைகளிடம் அவள் கூறியிருப்பாளோ? என்று எண்ணினான் முகுந்தன்.
 
முகுந்தனின் மனதில் எழுந்த அதே கேள்வி தான் பிங்கியின் மனதிலும் எழுந்தது. ஏனென்றால், மீரா மற்ற பிள்ளைகளுடன் பேசிக் கொண்டிருந்த போது, அவள் தான் ஊஞ்சலில் ஆடிக் கொண்டிருந்தாளே...!

"அவருக்கு அடிக்கடி உடம்பு சரியில்லாம போகுமா?" என்றாள் பிங்கி.

"இல்ல இல்ல, ஒருநாள் படிக்கட்டுல சத்தம் போட்டதுக்காக அவர் நம்மளை திட்டினார் இல்ல? அன்னைக்கு அவருக்கு ரொம்ப தலைவலியாம். அதனால தான் நம்மளை திட்டினாராம். நீ ஊஞ்சலில் விளையாடிகிட்டு இருந்தப்போ அக்கா தான் அதை எங்க கிட்ட சொன்னாங்க. அவர் ரொம்ப நல்லவராம். நம்மளை திட்டினதுக்காக வருத்தப்பட்டாராம். ஆமா தானே கா?" என்றாள் பாயல்.

சங்கடத்துடன் முகுந்தனை ஏறிட்டாள் மீரா. அவன் கண்களை மூடியபடி எச்சில் விழுங்கினான். ஏன் இந்தப் பெண் எப்பொழுதும் அவனை உயர்த்தியே பிடிக்கிறாள்? ஏன் மற்றவர் கண்களில் அவனை நல்லவனாகவே காட்ட முயல்கிறாள்? அவனுக்கு தெரியவில்லை.

"இன்னைக்கும் அவருக்கு தலைவலி தானா?" என்றான் ரேஹான்.

"இல்ல, லோ பிபி"

"ஓ..."

"இன்னைக்கு என்னால பார்க்குக்கு வர முடியாது. நம்ம இன்னொரு நாள் மீட் பண்ணலாம். ஓகேவா?"

"சரிங்க அக்கா"

"பை" என்று அவள் மெல்லிய குரலில் கூற, பிள்ளைகளும் ரகசியமாய் *பை* கூறிவிட்டு சென்றார்கள்.

தன் தலையை திருப்பி மீராவை ஏறிட்டான் முகுந்தன். தயக்கத்துடன் நின்ற மீரா,

"உங்களுக்கு ஏதாவது வேணுமா?" என்றாள்.

"காஃபி???"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு சமையலறைக்கு சென்றாள் மீரா. முகுந்தன் அவள் மீது விழுந்த காட்சி, மீண்டும் அவள் தலைக்குள் நுழைந்து குடைந்தது. நீண்ட மூச்சை இழுத்து விட்ட மீரா,

"நீ பலவீனம் ஆகக்கூடாது மீரா. அவருக்கு உடம்பு சரியில்ல. அவரால நிக்க கூட முடியாம தான் உன் மேல விழுந்தாரு. நடந்தது ஒரு விபத்து. அதுல உன்னோட மனசை தொலைக்காத. அவரு இந்த உறவுக்கு தயார் இல்ல. அவருக்கு இது தேவையும் இல்ல.அவரு உன்னை ஏத்துக்கணும்னு நீ காத்திருக்கிறது உண்மை தான். ஆனா அதுக்காக தற்செயலா நடந்த விஷயத்தை உன்னோட மனசுல ஏத்தி உன்னை நீயே ஏமாத்திக்காத"

காப்பியை கலந்து, அதை ஒரு குவளையில் ஊற்றி, வரவேற்பறைக்கு கொண்டு வந்தாள் மீரா. இப்போது அவள் என்ன செய்யப் போகிறாள் என்று பார்க்க, கண்களை மூடி சோபாவில்  படுத்திருந்தான் முகுந்தன்.

"ஏங்க..."

"ஆங்?"

"காஃபி"

"ம்ம்ம்"

அவன் எழுந்து அமர முயன்றான். அவனை நெருங்கவே பயந்தாள் மீரா. அவனுக்கு உதவாமல் மீரா நின்றிருப்பதை பார்த்த அவன், அதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது என்று தெரியாமல் குழம்பினான். எழுந்தமர முயன்ற படி அவளை ஏறிட்டான். காபி குவளையை மேசையின் மீது வைத்துவிட்டு, அவன் அமர உதவினாள் மீரா. சௌகரியமாய் அமர்ந்து கொண்டான் முகுந்தன். காபி குவளையை அவனிடம் தந்தாள் மீரா. அந்த காப்பியை சுவைத்து பருகினான் முகுந்தன். அப்போது அவனது மனதில் ஒரு விஷம எண்ணம் தோன்றியது. கடைசி வாய் காப்பியை பருகிய போது, புறை ஏறியது போல் இரும்மினான். அதைப் பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருந்து விடுவாளா மீரா? ஒரு கையால் அவன் முதுகை தட்டியபடி, மறு கையால் அவனது முகத்தை உயர்த்திப் பிடித்தாள்.

"பார்த்து.... பார்த்து..." முகத்தில் கவலையை தேக்கி கூறினாள் அவள்.

அவளது முகத்தை பார்த்தபடி மெல்ல கண்ணிமைத்தான் முகுந்தன்.

அவனது கையில் இருந்த குவளையை வாங்கிக் கொண்டு அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றாள் மீரா. அவளது நடவடிக்கையில் ஏற்பட்டிருந்த மிகப்பெரிய தயக்கத்தை உணர்ந்தான் அவன். அது ஏன் என்பதும் அவனுக்கு புரிந்து தான் இருந்தது.

அவன் செய்வது சரியா? அவளை தன் மனைவியாக ஏற்றுக் கொள்ள அவன் முழுதாய் தயாராகி விட்டானா? தனது வாழ்க்கையை அவளுடன் பகிர்ந்து கொள்ள அவன் தயாரா? அவளுடன் அவனால் சந்தோஷமாய் வாழ முடியுமா? எதிர்காலத்தில் அவளை எதுவும் குறை கூறாமல் இருக்க முடியுமா? இன்று, அவனது மனம் அவளை அணைக்க துடிக்கிறது... அவளது கதகதப்பில் கிடக்க நினைக்கிறது... இந்த எண்ணம் அவனது வாழ்நாள் முழுவதும் இருக்குமா? ஒருவேளை, இது வெறும் பாலின கவர்ச்சியாய் இருந்தால் என்ன செய்வது? அவன் தொட்ட முதல் பெண் மீரா தான்... அதை அவன் முழு மனதோடு தான் செய்தான். ஆனால் அவளுக்கு வேண்டியது இதுவல்ல. அவளது எதிர்பார்ப்புகள் இதற்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டது. அவனால் அவளை சந்தோஷப்படுத்த முடியாமல் போய்விட்டால் என்ன செய்வது? ஒருவேளை அவர்களது உறவை நினைத்து அவள் வருத்தப்பட்டால் என்ன செய்வது? அவர்களுடைய வாழ்க்கை நன்றாக இருக்குமா? இப்படிப்பட்ட எந்த கேள்வியும் முகுந்தனின் மனதில் இல்லை. முடியாது என்ற எதைப் பற்றியும் யோசிக்க அவன் தயாராக இல்லை. மீராவின் மீது அவனுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் இந்த உணர்வு பற்றி அவனுக்கே தெளிவில்லாத போதும், அவளை விட்டுக் கொடுக்க அவன் தயாராக இல்லை.

ஒருவேளை இவற்றையெல்லாம் அவன் யோசித்தால் கூட, *தன்னுடையது தனக்கு மட்டும் தான்* என்ற அவனது எண்ணத்தை அவன் என்ன செய்து விட முடியும்? தன் மனைவி மற்றவருடன் நெருங்கி பழகுவதை பார்க்கும் போது அவனுக்குள் ஏற்படும் பொறாமை உணர்வை அவன் கொன்று விடவா முடியும்? அதை அவன் சுலபமாக எடுத்துக் கொண்டு விடுவானா, அல்லது, போனால் போகட்டும் என்று விட்டு விடுவானா? நிச்சயம் இல்லை... தனக்கு என்ன வேண்டும் என்பதில் அவனுக்கு உறுதியான தெளிவு ஏற்பட்டது.

இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு, தனது அறைக்கு சென்று படுத்துக் கொண்டான் முகுந்தன். தன்னை கவனித்துக் கொள்வதற்காக மீரா அவளது தூக்கத்தை இழக்க வேண்டாம் என்று நினைத்தான் அவன். ஏனென்றால், மறுநாள் அவர்கள் அலுவலகம் செல்ல வேண்டும். அவன் வரவேற்பறையில் படுத்திருந்தால், அவள் நிச்சயம் நிம்மதியாய் உறங்க மாட்டாள். அதனால் தன் அறைக்கு சென்றான் அவன்.

அவன் தன் அறைக்கு செல்வதை பார்த்த மீரா, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். ஏனென்றால் அவனது நடையில் தள்ளாட்டம் இல்லை. அதனால் அவளும் நிம்மதியாய் உறங்கினாள்.

மறுநாள் காலை

முகுந்தன் சமைத்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தாள் மீரா. அவள் வந்ததை உணர்ந்த அவன், தன் தலையை திருப்பி, அவளை ஏறிட்டான்.

"இப்போ உங்களுக்கு உடம்பு எப்படி இருக்கு?" என்றாள் நேர்மையான அக்கறையோடு.

"பெட்டரா இருக்கு" என்றான்.

மேலும் அவனோடு உரையாட வேண்டாம் என்று எண்ணி அங்கிருந்து சென்றாள் மீரா. அது முகுந்தனை ஏமாற்றமடைய செய்தது.

*நீங்கள் ஏன் சமைக்கிறீர்கள்? உங்களுக்கும் சேர்த்து நானே சமைத்திருப்பேனே?" என்று மீரா கூறுவாள் என்று அவன் எதிர்பார்த்து இருந்தான்.

ஆனால், அவள் சாதாரணமாய் அங்கிருந்து சென்று விட்டாள். அவள் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. அவன் மனதில் கவலை படர்ந்தது.

முகுந்தன் தயாராகி தன் அறையை விட்டு வெளிவரும் முன்பே, மீரா வீட்டை விட்டு வெளியேறினாள். அவள் தரைதளம் வந்த போது, அவளது புதிய நண்பர்களான பிள்ளைகள் பள்ளி பேருந்துக்காக காத்திருந்தார்கள். அவளை பார்த்தவுடன், பிரகாசமான புன்னகையுடன் அவளை நோக்கி கையசைத்து அவள் பெயரை கூறி அழைத்தார்கள்.

"பை மீரா அக்கா"

பிள்ளைகளுடன் இருந்த பெரியவர்களின் கவனத்தை அது மீராவின் பக்கம் திருப்பியது. அவளும் பிள்ளைகளைப் பார்த்து புன்னகையுடன் கையசைத்த படி நடந்தாள். அவளைப் பற்றி பிள்ளைகளிடம் கேட்டு தெரிந்து கொண்டார்கள் பெரியவர்கள்.

விடி டிசைன்ஸ்

அவர்களது நிறுவனத்தின் வளாகத்தில் முகுந்தனின் கார் நுழைந்த அதே நேரம், மீராவும் பேருந்தை விட்டு கீழே இறங்கினாள். முகுந்தன் தாமதமாக கிளம்பினாலும் சரியான நேரத்திற்கு அலுவலகம் வந்து சேர்ந்தான் அவன்.

அலுவலக நுழைவு வாயிலில் நின்றிருந்த நந்தகோபாலை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள் மீரா. அவனைப் பார்த்தவுடன் முகுந்தனின் கால்களின் வேகம் குறைந்தது.

"ஹாய் மீரா" என்றான் சுறுசுறுப்புடன்.

"ஹலோ" என்றாள் உள்ளே நடந்தபடி மீரா.

"உங்க சண்டே எப்படி போச்சு?" என்று கேட்டான் நந்தகோபால்.

அவள் எதிர்பாராத விதமாய்,  பல நிகழ்வுகளுடன் கடந்து சென்ற ஞாயிற்றுக் கிழமையை அசை போட்டாள் மீரா. தங்களுக்குள் நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தி தந்த அந்த ஞாயிறு பற்றி அவள் என்ன கூற போகிறாள் என்று முகுந்தனுக்கு கூட ஆர்வமாய் தான் இருந்தது.

"வழக்கம் போல தான்..." என்றாள் மீரா சாதாரணமாய்.

அது மீண்டும் முகுந்தனுக்கு ஏமாற்றத்தை தந்தது.

"என்னோட சண்டே ரொம்ப போரிங்... மனசுக்கு பிடிச்ச ஒன்னை மிஸ் பண்ற மாதிரியே இருந்தது" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஏன் நந்தா?"

"அது தான் எனக்கும் தெரியல. நானும் அதை தெரிஞ்சுக்க தான் முயற்சி பண்றேன். ஏன் தான் என்னுடைய இதயம் ஆஃபீஸ்லயே இருக்கணும்னு நினைக்குதோ தெரியல" என்றான் நந்தகோபால்.

அவன் கூறியதன் உள்ளர்த்தம் மீராவுக்கு புரியவில்லை. ஆனால், அவள் கணவனுக்கு நன்றாகவே புரிந்தது. இங்கிருக்கும் யாரும் அவனைப் போல் யோசிக்கவே மாட்டார்களா? அவனுக்கு மட்டும் ஏன் சூழ்நிலையை தனக்கு சாதகமாக திருப்பிக் கொள்ளும் தைரியம் வரமாட்டேன் என்கிறது? அலுத்துக் கொண்டான் முகுந்தன்.
 
"நீங்க செய்ற வேலையில அவ்வளவு ஆர்வம் உள்ளவரா?" என்றாள் மீரா.

*அட போங்கடா* என்றானது நந்தகோபாலுக்கு.

"நான் அதை சொல்லல மீரா" என்று அவன் மேலும் ஏதோ கூற போக,

"குட் மார்னிங் மீரா" என்றான் அங்கு வந்த ஜெகதீஷ்.

கண்ணாடி காகிதத்தில் சுற்றப்பட்டிருந்த ஒரு ரோஜா பூவை அவளிடம் நீட்டினான் ஜெகதீஷ். மீராவின் பார்வை, பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு நின்றிருந்த முகுந்தனின் பக்கம் அனிச்சையாய்  திரும்பியது.

"இதெல்லாம் வேண்டாம்" என்றாள் தயக்கத்துடன்.

"இல்ல இல்ல... நீங்க என்னை தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க. ஃபோட்டோ ஷூட்டை நீங்க ரொம்ப நல்லா பண்ணிங்க. அதுக்காக தான் இது" சமாளித்தான் ஜெகதீஷ்.

"வாங்கிக்கோங்க மீரா. நான் கூட அந்த ஃபோட்டோ செஷன்க்காக உங்களை அப்ரிஷியேட் பண்ணனும்னு நெனச்சேன். ஃபோட்டோஸ் எல்லாம் ரொம்ப நல்லா வந்திருக்கிறதா வாசு சொன்னான்" என்றான் நந்தகோபால்.

அது ஜெகதீஷுக்கு வியப்பளித்தது. இந்த விஷயத்தில் நந்தகோபால் தனக்கு சாதகமாய் பேசுவான் என்று அவன் எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை. உண்மையிலேயே அவன் ஒரு ஜென்டில்மேன் தான் என்று எண்ணினான் ஜெகதீஷ்.

தயக்கம் மாறாமல் அதை அவனிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டு,

"தேங்க்யூ" என்றாள் மீரா.

முகுந்தனுக்கு இருப்பு கொள்ளவில்லை. இதற்கு என்ன அர்த்தம்? அவள் வேண்டாம் என்று அதை தவிர்க்க முடியாதா? அவனுக்கு தெரியும் ஜெகதீஷ் அவளிடம் பொய் தான் கூறினான் என்று. அவன் ஃபோட்டோ ஷுட்டுக்காக அந்த பூவை அவளிடம் கொடுக்கவில்லை. அது ஒரு சாக்கு.

"என்னை ஜகானு கூப்பிடுங்க" என்றான் ஜெகதீஷ்.

சரி என்று புன்னகையுடன் தலையசைத்து விட்டு, தன் அறையை நோக்கி நடந்தாள் மீரா.

மதிய உணவுக்குப் பிறகு

தனது அறையில் வாசுதேவனின் நிகழ்ச்சி நிரலை தட்டச்சு செய்து கொண்டிருந்தாள் மீரா. அப்போது அங்கு வந்த வாசுதேவன், அவளிடம் ஒரு உரையை நீட்டினான்.

"மீரா இதை பாருங்க" என்றான்.

அந்த உரையை அவனிடம் இருந்து பெற்று அதை பார்ததாள் மீரா. அதில் ஜான்சன் எடுத்த அவளது புகைப்படங்கள் இருந்தன.

"ரொம்ப சூப்பரா இருக்கு இல்ல?" என்றான் வாசுதேவன்.

ஆம் என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

"வச்சுக்கோங்க. இது உங்களுக்கு தான்" என்றான்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ்"

"நம்ம கம்பெனியோட மேகஸின் ரெடி ஆகிட்டு இருக்கு"

"அப்படியா?"

"தேங்க்யூ சோ மச். நிஷா வந்திருந்தா கூட இவ்வளவு அழகான அவுட்புட் கிடைச்சிருக்காது"

"இல்ல நான் உங்களுக்காக தான்..." என்று அவள் முடிக்கும் முன்

"இந்த போட்டோசை பார்த்துட்டு நிறைய பேர் உங்களை மாடலிங் பண்ண கூப்பிடுவாங்க பாருங்க" என்றான்.

"இல்ல நான் அதைப் பத்தி எல்லாம் யோசிக்கல வாசு" என்றாள்.

"எனக்கு தெரியும். நானும் உங்களை மறுபடியும் மாடலிங் செய்ங்கன்னு கேட்க மாட்டேன். கவலை படாதீங்க" என்றான்.

சரி என்று புன்னகைத்தாள் மீரா.

அவளது அறையில் இருந்து வெளியே வந்த வாசுதேவன், தனது நிறுவனத்தின் டீலரான அபராஜித்  தன் அலுவலகத்தில் நுழைவதை கண்டான். எதிர்மறையான அதிர்வலைகளை உணர்ந்தான் வாசுதேவன். அபராஜித் ஒரு ஒழுக்கம் கெட்டவன்... சிறிதும் வெட்கமில்லாதவன்... பிறன்மனை நாட தயங்காதவன். அவன் இங்கு என்ன செய்கிறான் என்று எண்ணினான் வாசுதேவன்.

வாசுதேவனை பார்த்து பிரகாசமாய் புன்னகைத்தான் அபராஜித். அவனிடம் வந்த வாசுதேவன், சம்பிரதாயமாய்  கைகுலுக்கினான்.

"எப்படி இருக்க?" என்றான் வாசுதேவன்

"அதைப் பத்தி மட்டும் கேட்காத வாசு" என்றான் அலுப்புடன்.

அவனை விசித்திரமாய் பார்த்தான் வாசுதேவன்.

"என்னோட தூக்கமே போச்சு"

"ஏன்?" என்றான் வாசுதேவன்.

அவன் அளித்த பதில் வாசுதேவனை அடியாழம் வரை ஆட்டம் காணச் செய்தது.

"உன் கம்பெனி மாடல்... மீராவோட ஃபோட்டோஸை பார்த்தேன்... அவ என் தூக்கத்தை திருடிட்டா" 

அபராஜித்தின் கண்கள், மீராவின் மீது விழுந்ததை தெரிந்துகொண்ட வாசுதேவன், அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

தொடரும்...