2 இழுபறி ஆட்டம்

முகுந்தன் தனது பொருட்களை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருப்பதை கண்ட மீராவால் அவனைப் போல் இருக்க முடியவில்லை. அவனைப் போல் இருக்க அவள் விரும்பவுமில்லை.

"நானும் என்னோட ட்ரெஸ்ஸை பேக் பண்ணட்டுமா?" என்றாள்.

தான் செய்த வேலையை நிறுத்திவிட்டு அவளை ஏறிட்டான் முகுந்தன். அவளுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று அவனுக்கு தெரியவில்லை. அவன் அம்மாவால் தான் அவளை அவன் மணந்து கொள்ள நேர்ந்தது என்ற சாக்கை சொல்லி, அவளை இங்கு விட்டு அவனால் மும்பை தப்பிச் செல்ல இயலாது.

"நீ மும்பைக்கு வந்து என்ன செய்யப் போற?" என்றான்.

"எல்லா ஒய்ஃபும் என்ன செய்வாங்களோ அதை நானும் செய்வேன்"

"ஆனா எல்லா புருஷங்களையும் மாதிரி நான் இருக்க மாட்டேன்"

"ஆமாம், எல்லாரும் ஒரே மாதிரி இருக்க முடியாது தான்"

"இங்க பாரு பொண்ணு..."

"மீரா... மிஸஸ் மீரா முகுந்தன்..."

திகைத்துப் போனான் முகுந்தன். இதன் மூலம் அவள் அவனுக்கு உணர்த்த விரும்புவது என்ன? அவள் அவனது மனைவி என்பதை இடித்துக் கூறுகிறாளோ?

"நீ மும்பைக்கு வந்தா உனக்கு ரொம்ப போரடிக்கும். நான் தினமும் வீட்டுக்கு வர ரொம்ப லேட் ஆகும்" சிறுபிள்ளைத்தனமான காரணம் கூறினான் முகுந்தன்.

"எவ்வளவு லேட் ஆனாலும் நீங்க வீட்டுக்கு தானே வருவீங்க?"

மறுபடியும் திகைத்தான் முகுந்தன்.

"எனக்கு... எனக்கு உங்களை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு" என்றாள் வெளிப்படையாக.

அவளை ஒரு விசித்திர ஜந்து போல் பார்த்தான் அவன்.

"என்னை பத்தி உனக்கு என்ன தெரியும்னு என்னை உனக்கு பிடிக்கும்னு சொல்ற?" தாங்க முடியாமல் கேட்டே விட்டான் அவன்.

"உங்களைப் பத்தி எல்லாம் தெரிஞ்ச பிறகு தான் உங்களை பிடிக்கணும்னு அவசியமில்ல. உங்க போட்டோவை பார்த்த உடனேயே எனக்கு உங்களை பிடிச்சிருச்சி" அழகாய் புன்னகைத்தாள் அவள்.

பெருமூச்சுவிட்டு இடவலமாய் தலையசைத்தான் முகுந்தன்.

"உங்களுக்கு என்னை பிடிக்கலையா?" என்றாள் சோகமாய்.

பதில் கூறாமல் அமைதி காத்தான் முகுந்தன்.

"எப்படி இருந்தா உங்களுக்கு பிடிக்கும்னு சொல்லுங்க. நான் உங்களுக்கு பிடிச்ச மாதிரி நடந்துக்குறேன்"

தன் பொருட்களையும், பையையும் போட்டது போட்டபடி விட்டுவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு நடந்தான் முகுந்தன். இது தான் அவனுக்கு சுத்தமாய் பிடிப்பதில்லை.  வளவளவென ஓயாமல் பேசுபவர்களை அவனுக்கு பிடிப்பதில்லை. இது அவனது அமைதியை கெடுக்கும். நேராக தன் பெற்றோரிடம் வந்த அவன்,

"அம்மா, எங்க இருந்தும்மா அவளை புடிச்சுகிட்டு வந்தீங்க? இப்படி ஓயாம பேசிக்கிட்டே இருக்கா" என்றான் எரிச்சலுடன்.

"ஓயாம பேசுறாளா? நீ உன்னோட ரூமுக்கு போய் கொஞ்ச நேரம் தானடா ஆச்சு? அதுக்குள்ள உனக்கு வெறுத்து போச்சா? இதையெல்லாம் பழகிக்கோ. ஒழுங்கா அவளை உன் கூட மும்பைக்கு கூட்டிக்கிட்டு போ"

"அம்மா, அவளுக்கு என்னை புடிச்சிருக்குன்னு சொல்றா மா...! அது எப்படி மா, ஒரே நாள்ல ஒருத்தரை பிடிக்கும்?"

"ஒரே நாள்லையா? அவளுக்கு உன்னை பிடிச்சி ரெண்டு மாசம் ஆச்சு"

"என்னது? ரெண்டு மாசமா?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன்.

"ஆமாம். நாங்க உன்னோட கல்யாண பேச்சை ஆரம்பிச்சு ரெண்டு மாசம் ஆச்சு. மீராவுக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிச்சிருச்சு. அப்போதிலிருந்தே அவ உன்னை விரும்ப ஆரம்பிச்சி இருக்கணும். இது தான் நம்ம நாட்டு பெண்களோட தன்மை. கல்யாண பேச்சு ஆரம்பிச்ச உடனேயே அவங்க காதலும் ஆரம்பிச்சிடும்"

"அப்படின்னா, நீங்க என்னைப் பத்தி அவகிட்ட எதுவும் சொல்லலையா?" அவனுக்கே தெரியும், அவனைப் பற்றி முழுமையாய் தெரிந்த யாராலும் அவனை காதலிக்க முடியாது என்று.

"எதை சொல்ல சொல்ற? உனக்கு மனுஷங்க யாரையும் பிடிக்காது, தனியா இருக்கிறது தான் பிடிக்கும்னு சொல்ல சொல்றியா?"

"நீங்க நிச்சயம் சொல்லி இருக்கணும்"

"நான் சொல்லல... அவளும் மத்த பொண்ணுங்களை மாதிரி தெறிச்சு ஓடிட கூடாதுன்னு தான் நான் சொல்லல"

"எதுக்காக மா இப்படி செஞ்சீங்க? இல்லாத நம்பிக்கையை ஏன் அந்த பொண்ணுக்கு கொடுத்தீங்க?" என்றான் அவனுடைய அம்மா செய்யக்கூடாத பெருந்தவறை செய்து விட்டது போல.

"ஏன்னா, எனக்கு உன் மேல நம்பிக்கை இருக்கு"

"கடவுளே..." அலுத்துக் கொண்டான் அவன்.

"ஒழுங்கா அவளை உன் கூட கூட்டிக்கிட்டு போ. இல்லன்னா, அவளோட அம்மா அப்பாவையும் கூட்டிக்கிட்டு மும்பைக்கு வந்து, நாங்க ஒரு மாசம் உன் வீட்ல தங்குவோம்"

"என்ன்னனது?" அதிர்ந்தான் அவன்.

"என்ன சொல்ற?" என்றார் விடாப்பிடியாக.

"அம்மா... "

"முடியுமா முடியாதா?

"சரி, நான் அவளை என்கூட கூட்டிகிட்டு போகணும், அவ்வளவு தானே? சரி கூட்டிக்கிட்டு போறேன். ஆனா நீங்க யாரும் என்கூட வர வேண்டாம்" என்று அவனும் தன் பங்குக்கு ஒரு கண்டிஷனை போட்டான்.

"சரி, இந்த தடவை நாங்க வரல. ஆனா அவ ஏதாவது உன் மேல கம்ப்ளைன்ட் பண்ணா, உடனே ஆங்க வந்து நிப்போம். உன்னோட தனிமையை மூட்டை கட்டி வச்சிட்டு, அவளை சந்தோஷமா வச்சுக்க பாரு"

அங்கிருந்து தன் அறைக்கு செல்லலாம் என்று எண்ணிய அவன், ஒரு நொடி நின்றான். அவனது மனைவி அவனது அறையில் இருப்பாளே...! விடாமல் ஏதாவது கேட்டுக் கொண்டே இருப்பாளே...! என்று அவனது அறைக்கு செல்ல தயங்கினான். அப்போது அவனது உறவினர்கள் சிலர் வீட்டிற்குள் நுழைவதை பார்த்த அவன், அதிர்ச்சி அடைந்தான். இவர்களுக்கு அவள் எவ்வளவோ தேவலாம். அவனை கிண்டல் செய்கிறேன் என்று  வேண்டாததை எல்லாம் உளறி கொட்டி அவன் பிராணனை வாங்குவார்கள். நாலு கால் பாய்ச்சலில் தன் அறையை நோக்கி ஓடினான். அங்கு மீரா, ஜன்னல் அருகில் நின்று எதையோ யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"நானும் கிளம்பட்டுமா?" என்றாள் 

அவன் சரி என்று தலையசைத்தவுடன் அவளது முகம், பளிச் என்ற புன்னகையுடன் பூவை போல மலர்ந்தது. முகுந்தனின் இடத்தில் வேறு யாராவது இருந்திருந்தால், அப்படிப்பட்ட கவர்ந்திருக்கும் புன்னகையில் தங்களது மனதை தொலைத்து இருப்பார்கள்.

"இங்க பாரு, என் கூட வர உன்னை அனுமதிச்சிட்டேன்னு, என் கூட சந்தோஷமா குடும்பம் நடத்தலாம்னு நினைக்காத" அவளை பார்க்காமல் தன் வேலையை தொடர்ந்தான் அவன்.

சமையலறைக்கு வந்த மீரா, ஏதோ ஒரு வேலையை செய்ய துவங்கினாள். அவள் கவலையாய் இருந்தாள். அவள் இடத்தில் யார் இருந்தாலும் அப்படித் தான் இருப்பார்கள். அவளை மீறி பெருகிய கண்ணீரை, தன் புறக்கரத்தால் துடைத்துக் கொண்டாள். அவளது தோளை யாரோ தொட, திரும்பியவள், ஜானகி நின்றிருப்பதை பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

"நான் அவனைப் பத்தி ஏற்கனவே உன்கிட்ட சொல்லியிருக்கேன்ல..."

"ஆமாம். ஆனா, அவர் இவ்வளவு ரூடா இருப்பார்னு நான் நினைக்கல"

"அவனுக்காக காத்திருக்க தயார்னு நீ தானே சொன்ன? அப்படி இருக்கும் போது முதல் நாளே இப்படி நீ உடைஞ்சு போகலாமா?"

"நான் உடஞ்சு போகல... என்னமோ அழ தோணுது"

"இல்ல... நீ தைரியமா இருக்கணும். அழக்கூடாது"

"மும்பை போனதுக்கு பிறகு, அவர் என்கிட்ட பேசவே இல்லைனா நான் என்ன செய்யறது அத்தை?"

"அவன் பேச மாட்டான். ஆனா, நீ அவனை உன்கிட்ட பேச வைக்கணும். அவனுக்கு தனியா இருக்கிறது பிடிக்கும் தான். அதுக்காக உன் கூட இருக்கிறது பிடிக்காதுன்னு அர்த்தம் இல்ல"

"ஒருவேளை பிடிக்கலைன்னா?"

"இல்ல. அப்படி யோசிக்கக்கூட யோசிக்காதே. கல்யாண வாழ்க்கை ஒரு பொண்ணுக்கு முக்கியம் அப்படிங்கிறதை நான் ஒத்துக்கிறேன். ஆனா அதே நேரம், ரொம்பவும் உன் புருஷனை சார்ந்து இருக்காத. மும்பை ரொம்ப பெரிய சிட்டி. வீட்ல சும்மா உக்காந்து இருக்காத. வேலைக்கு போ. புது ஃபிரண்ட்சை பிடி. அவங்க உனக்கு நம்பகமானவங்க தானான்னு தெரிஞ்சுக்கோ. அவங்களோடவும் டைம் ஸ்பென்ட் பண்ணு. புருஷனோட கம்பெனியை விட, ஒரு பொண்ணு அனுபவிக்க வேண்டிய விஷயங்கள் இந்த உலகத்துல நிறைய இருக்கு. உன் வாழ்க்கையை உனக்காக வாழு. புருஷன் உன் வாழ்க்கையோட ஒரு பகுதி மட்டும் தான்... அவனே உன்னோட மொத்த வாழ்க்கையும் இல்ல. உன்னை நீ ஸ்திர படுத்திக்கோ. உன்னோட கம்பெனியை நீ என்ஜாய் பண்ணு. அவன் உன்னை நிச்சயம் புரிஞ்சிக்குவான். அது நிச்சயம் நடக்கும். ஆனா அதுவரைக்கும் உன்னோட நேரத்தை வீணாக்காத" மீரா மனம் தளர்ந்து விடக்கூடாது என்பதற்காக ஜானகி அவளுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டினார்.

தனக்கு வாய்த்த மாமியாரை ஆச்சரியமாய் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மீரா.

"அதே நேரத்துல அவனையும் ஃப்ரீயா  இருக்க விடாத... நீ கவலையா இருக்கேன்னு அவனுக்கு தெரியப்படுத்து... அதுக்கு அவன் தான் காரணம்னு புரியவை. அது நாடகத்தனமா இல்லாம பாத்துக்கோ"

"எனக்கு ரொம்ப பயமா இருக்கு அத்தை. கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி எது வந்தாலும் பாத்துக்கலாம்னு ஒரு தைரியம் இருந்துச்சு. ஆனா மிஸஸ் முகுந்தன் ஆனதுக்கு பிறகு, என்னோட மொத்த சக்தியையும் இழந்த மாதிரி தோணுது"

"உன்னோட நம்பிக்கை தான் உன்னோட பலம்... நீ ரொம்ப அழகா இருக்க. அதுவும் உன்னோட பலம். நீ ரொம்ப நல்ல பொண்ணு. அதுவும் உன்னோட பலம் தான். நீ செய்ய வேண்டியது எல்லாம் ஒன்னே ஒன்னு தான்"

"என்ன அது?"

"அவனோட கவனத்தை உன் பக்கம் திருப்புறது... அவ்வளவு தான் நீ செய்யணும்"

சரி என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

"என்னை மன்னிச்சிடு மீரா. அவனை கல்யாணம் பண்ணிக்க நான் உன்னை விட்டிருக்க கூடாது... ஒரு அம்மாவா என்னால அதை செய்ய முடியல"

"இதுல உங்க தப்பு எதுவும் இல்ல அத்தை. எனக்கு அவரை பிடிச்சிருக்குன்னு தெரிஞ்ச பிறகு நீங்க என்கிட்ட எதையும் மறைக்கலையே. எனக்கு ஏன் அவரைப் பிடிச்சதுன்னு எனக்கே தெரியல. அவரைப் பத்தி எதுவும் தெரியறதுக்கு முன்னாடியே எனக்கு அவரை ரொம்ப பிடிச்சிருச்சு. அவரோட கவனத்தை என் பக்கம் திருப்ப முடியும்னு எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கு"

"உன் நம்பிக்கை உன்னை கைவிடாது. மும்பை போறதுக்கு முன்னாடி, உங்க அப்பா அம்மா கிட்ட ஆசிர்வாதம் வாங்கிக்கோ"

சரி என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

"உன் புருஷனையும் உன் கூட கூட்டிகிட்டு போகணும்னு நினைக்கிறியா?"

"வேண்டாம் அத்தை. அவரை நம்ம தொந்தரவு பண்ண வேண்டாம். நான் தனியாவே போயிட்டு வரேன்"

"சரி, கார் ஓட்ட தெரிஞ்ச யாரையாவது உன்னை கூட்டிக்கிட்டு போக சொல்றேன்"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு தங்கள் அறையை நோக்கி சென்றாள் மீரா. கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு, விட்டத்தை முறைத்துக் கொண்டு இருந்தான் முகுந்தன். சத்தம் செய்யாமல் மெல்ல கதவைத் திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தாள் மீரா. அவளைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் தன் பார்வையை விட்டதற்கு கொடுத்தான் முகுந்தன்.

"நான் எங்க அம்மா வீட்டுக்கு போறேன்" என்று அவள் கூற, அதிசயமாய் அவளை ஏறிட்டவன், அவள் கூறிய அடுத்த வார்த்தைகளை கேட்டு, காற்று போன பலூனை போல் ஆனான்.

"சீக்கிரம் திரும்பி வந்துடுவேன்" அறையை விட்டு சென்றாள் அவள்.

அவன் மனதை புரிந்து கொள்ளாமல் இருக்க அவள் ஒன்றும் குழந்தை அல்ல. எது எப்படி இருந்தாலும் அவள் அவனுடன் மும்பை செல்ல போகிறாள். மற்றதை அங்கு சென்ற பின் திட்டமிட்டு கொள்ளலாம்.

மீரா கூறியதைப் போலவே, இரண்டு மணி நேரத்தில் அவள் திரும்பி வந்தாள். வீட்டின் உள்ளே நுழைந்தவள், முகுந்தன் தன் பெற்றோரிடம் காரசார விவாதத்தில் ஈடுபட்டிருப்பதை பார்த்தாள். அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பது அவளைப் பற்றியோ என்று எண்ணினாள் அவள். ஆனால் அந்த விவாதம் அவளைப் பற்றியது அல்ல, முகுந்தனின் அறையைப் பற்றியது என்று தெரிந்த போது நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். 

"என்னோட ரூமை யாரையும் யூஸ் பண்ண நான் விடமாட்டேன். அவ்வளவு தான். சொல்லிட்டேன்"

"நீ தான் இங்க இருக்க போறதில்லையே... உன்னோட ரூம் சும்மா தானே பூட்டி இருக்கு? அப்பாவோட ஃப்ரெண்டோட மகன் இங்க வரான். அவன் தங்கிக்கிட்டா என்ன?"

"அவன் கெஸ்ட் தானே? அப்படின்னா கெஸ்ட் ரூம்ல தங்க சொல்லுங்க. எதுக்காக நான் என்னோட ரூமை கொடுக்கணும்? என்னோட பொருளை யார் எடுத்தாலும் எனக்கு பிடிக்காதுன்னு உங்களுக்கு தெரியுமில்ல?"

"உன்னோட ரூம் அவனுக்கு கம்ஃபர்ட்டபிளா இருக்கும் டா..."

"என்னோட ரூம்ல தங்கி அவன் ஒன்னும் கம்ஃபர்ட்டபிளா இருக்க வேண்டாம். என்னோட பொருளை யார் தொட்டாலும் எனக்கு பிடிக்காது. என்னோட ரூமை பூட்டி சாவியை நான் எடுத்துக்கிட்டு போயிடுவேன்"

"ரொம்ப சில்லியா இருக்கு"

"இருக்கட்டும்" என்று கூறிவிட்டு தன் அறையை நோக்கி சென்றான், மேலும் தன் அறையைப் பற்றி பேச விரும்பாத முகுந்தன்.

உள்ளே வந்த மீரா,

"என்ன ஆச்சு அத்தை?" என்றாள்.

"அதை விடுமா. அவன் இப்படித் தான்" என்றார் ஜானகி.

ஏனோ மீராவால் அதை அவ்வளவு சுலபமாய் விட்டுவிட முடியவில்லை. தனது பொருட்களின் மீது அவனுக்கு அவ்வளவு பற்றுதலா? ஒரு அறைக்காக இவ்வளவு கோபமா?

இரவு வரை தங்கள் அறைக்கு செல்லவில்லை மீரா. முகுந்தன் உறங்கி விட்டான் என்பதை நிச்சயப்படுத்திக் கொண்ட பின்பே தங்கள் அறைக்கு சென்றாள் அவள்.

அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். இல்லை, இல்லை, அவன் கண்களை மூடிக்கொண்டு இருந்தான்... அவ்வளவே.

சத்தம் செய்யாமல் உடை மாற்றிக் கொண்டு வந்த மீரா, விளக்கை அனைத்துவிட்டு படுத்துக்கொண்டாள்.

*இதைப் போலவே, அவனை தொந்தரவு செய்யாமல் அவள் இருப்பாளா? அப்படி இருந்து தான் அவள் என்ன சாதிக்கப் போகிறாள்? அல்லது, அவனது வாழ்க்கையில் ஒரு இடத்தை பிடித்து விடலாம் என்று எண்ணிக் கொண்டிருக்கிறாளா? அதற்கு நிச்சயம் வாய்ப்பில்லை. அப்படி ஒரு நாளும் நடக்காது. வெறுத்துப் போய் அவளே அவன் வீட்டை விட்டு வெளியேறப் போகிறாள்* என்று எண்ணினான் முகுந்தன்.

மறுபுறம், தன் மாமியாரின் அறிவுரையை பற்றி யோசித்து கொண்டு இருந்தாள் மீரா. மும்பை சென்ற பின் அதை எப்படி நடைமுறைப்படுத்துவது என்பதை பற்றி அவள் மனம் ஆலோசித்துக் கொண்டிருந்தது.

இது ஒரு இழுபறி ஆட்டம். வாழ்க்கை என்னும் கயிற்றை, இருவரும் இருபுறங்களில் இருந்தும் இழுத்துக் கொண்டு இருக்கிறார்கள். ஒருவர் ஜெயித்தால், மற்றவர் தோற்பர். ஒருவர் கயிறை விட்டு விட்டால், மற்றொருவர் கீழே விழுவர். விழப்போவது யார், எழப்போவது யார் என்று தான் பார்ப்போமே...!

தொடரும்...