19 முதல் அணைப்பு

முகுந்தன் குளித்துவிட்டு வந்த போது, மீரா சமைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.  அவனும் சமையலறையில் நுழைந்தான், அவளுக்கு வியப்பளித்து.

"உன்னோட வலையலை ஏன் அடகு வச்ச? அப்படி செய்யணும்னு என்ன அவசியம்? உனக்கு பணம் வேணும்னா என்னை கேட்டிருக்கலாம் இல்ல? நான் கொடுத்திருப்பேனே..." என்றான் தயக்கத்துடனும், சிறிது தடுமாற்றத்துடனும். அது அவளை மேலும் வியப்படைய வைத்தது.

"பரவாயில்ல, இருக்கட்டும்" சாதாரணமாய் கூறிவிட்டு வேலையை தொடர்ந்தாள் மீரா.

"உன்கிட்ட பணம் இல்லன்னு எனக்கு தெரியாது. உன்கிட்ட பணம் இருக்கிறதால தான் நீ செலவு செய்றேன்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். வீட்ல தான் எல்லாம் தேவையான அளவுக்கு இருக்கே... அப்படி இருக்கும் போது, எதுக்காக நகையை அடகு வச்சு இதெல்லாம் செஞ்ச?"

அவனை கண் கொட்டாமல் ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள் மீரா. ஆனால் முகத்தில் எந்த உணர்வையும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

"என்னை *உங்க* வீட்ல இருக்க அனுமதிச்சி, இருக்க இடம் கொடுத்திருக்கீங்க... எனக்கு அது போதும். உங்க தனிமையோட அமைதியை கெடுத்து, நான் உங்களை சங்கடப்படுத்த மாட்டேன். உங்களுக்கு நான் ப்ராமிஸ் பண்ண மாதிரி, உங்களோட பர்சனல் ஸ்பேஸை விட்டு நான் எப்பவும் விலகியே இருப்பேன். என்னை பாத்துக்க என்னால முடியும். எனக்கு தேவையானதை சமைச்சுக்கவும் என்னால முடியும். என்னை பத்தி நீங்க கவலைப்படாதீங்க. பை த வே, தேங்க்ஸ் ஃபார் எவ்ரி திங்"

அவன் அவளையே வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு தெரியாத எதையும் அவள் கூறவும் இல்லை, அவனை காயப்படுத்தும் அளவிற்கு அவளது வார்த்தைகளும் இல்லை. அவள் எழுதியிருந்த கடிதத்தில் இருந்ததை தான் அவள் நினைவு கூர்ந்தாள். ஆனால் அது அவனை சந்தோஷ படுத்தவில்லை. அவள் கூறியது அவனுக்கு பிடிக்கவும் இல்லை. அது ஏன் என்று தான் அவனுக்கு தெரியவில்லை.

தனக்கு தேவையானதை சமைத்துக் கொண்டு தன் அறைக்கு சென்றாள் மீரா. முகுந்தனின் வார்த்தைகளை சுற்றியே அவளது மனம் வட்டமடித்துக் கொண்டிருந்தது. இந்த அளவிற்காவது அவளிடம் ஏதோ கேட்க வேண்டும் என்று அவனுக்கு தோன்றியதே...! இது நல்ல முன்னேற்றம் தானே...! ஆனால் இது தொடருமா என்று தான் அவளுக்கு தெரியவில்லை. அவன் தான் கணிக்க முடியாதவன் ஆயிற்றே...!

மறுநாள் காலை

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. சீக்கிரமே எழுந்து, தனது துணிகளை துவைத்து போட்டாள் மீரா. அவர்கள் வீட்டில் வாஷிங் மெஷின் இருந்த போதிலும் அவள் அதை பயன்படுத்தவில்லை. காலை சிற்றுண்டியை சமைத்து சாப்பிட்டாள்.

முகுந்தன் சமையலறைக்கு வந்த போது, அவள் தான் சாப்பிட்ட தட்டை கழுவிக் கொண்டிருப்பதை கண்டான். எதற்காக இன்று இவ்வளவு சீக்கிரம் அவள் எழுந்தாள்? இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை தானே...! இன்றாவது நன்றாக தூங்கினால் என்ன? அவள் தாமதமாய் எழுவாள் என்று தான் நினைத்திருந்தான் முகுந்தன். வேலைக்குச் செல்லும் அனைத்து பெண்களும் அப்படி செய்வது தானே வழக்கம்? அவள் மனதில் என்ன தான் இருக்கிறதோ தெரியவில்லை. தனது உடைகளை வாஷிங்மெஷினில் போட்டுவிட்டு, தன் வழக்கமான பணிகளை துவங்கினான் முகுந்தன்.

மீராவை வீட்டில் காணாமல் குழம்பினான் அவன். அவளது அறை, வெளிப்பக்கமாய் தாளிடப்பட்டிருந்தது. அவள் எங்கு சென்றாள், அதுவும் அவனிடம் எதுவும் கூறாமல்? அவனுக்கு வெறுப்பாய் இருந்தது. மீராவைப் பற்றி எண்ணியபடி காலை உணவை உண்டான். அவள் மும்பைக்கு புதியவள். மிகக் குறுகிய காலத்திலேயே, அந்த புதிய நகரத்தையும் அதன் போக்கையும் புரிந்து கொண்டு விட்டாள். தனியாக அலுவலகம் செல்கிறாள். தங்கள் குடியிருப்பை சுற்றி இருக்கும் கடைகளையும் நன்றாக பழக்கப்படுத்தி வைத்திருக்கிறாள். தயக்கமின்றி அடகு கடைக்குச் சென்று தனது நகைகளை அடமானம் வைக்கிறாள். தனியாக வாழ்க்கை நடத்தும் அளவிற்கு அவளுக்கு தைரியம் இருக்கிறது. அவளுடைய தேவைகளை சமாளிக்க அவளுக்கு யாருடைய உதவியும் தேவையில்லை. அல்லது, ஒருவேளை, அவனது அம்மாவின் வார்த்தைகளை மும்முறமாய் எடுத்துக் கொண்டு, தனியாக வாழ தன்னை தயார் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறாளா? இப்போது எங்கு சென்றாளோ தெரியவில்லையே...

வாஷிங் மெஷின் எழுப்பிய ஒலி, அவனது என்ன ஓட்டத்தை தடுத்தது. அதிலிருந்த துணிகளை எடுத்துக்கொண்டு, அவற்றை காய வைக்க பால்கனிக்கு சென்றான். ஒவ்வொன்றாய் கொடியில் போட்டு அவற்றை க்ளிப் செய்தான்.

அப்போது, அவனது குடியிருப்பில் இருந்த ஒரு விளையாட்டு பூங்காவில், மீரா அமர்ந்திருப்பதை அவன் கண்டான். அவள் பிள்ளைகளின் பிரச்சனையை தீர்ப்பது போல் தெரிந்தது.

அவன் நினைத்தது சரி தான். காய்கறி வாங்கத் தான் மீரா கீழே சென்றாள்.  காய்கறிகளை வாங்கிக் கொண்டு அவள் வீட்டுக்கு திரும்பிய போது, பிள்ளைகள் பூங்காவில் விளையாடிக் கொண்டிருப்பதை கண்டாள். மாறுதலை வேண்டி நின்ற அவள், சற்று நேரம் பூங்காவில் அமர்ந்து, பிள்ளைகள் விளையாடுவதை பார்க்கலாம் என்று எண்ணினாள். பிள்ளைகளின் சுட்டித்தனத்தை விட வேறு எது ஒரு மனிதனுக்கு சந்தோஷத்தையும் மாறுதாலையும் தந்துவிட முடியும்?

அங்கு அமர்ந்திருந்த நேரத்தில் பிள்ளைகளுடன் பேச்சு கொடுத்தாள். அவர்களது பெயர்கள், வீடு, பள்ளிக்கூடம், அனைத்தையும் பற்றி விசாரித்து தெரிந்து கொண்டாள்.

அப்போது, இரு சிறுமிகளுக்கு இடையில் ஊஞ்சலில் விளையாடுவது குறித்து சச்சரவு எழுந்தது. அந்த *தலையாய* பிரச்சினையை தான் இப்பொழுது மீரா தீர்த்து வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

"அஞ்சு நிமிஷம் பிங்கி விளையாடட்டும்... அடுத்த அஞ்சு நிமிஷம் பாயல் விளையாடட்டும்." என்றாள் மீரா.

"சரி, டைம் ஆயிடுச்சுன்னா நீங்க சொல்றீங்களா?" என்றாள் பாயல்.

"ஷூயூர்..."

பிங்கி ஊஞ்சலை நோக்கி ஓடினாள். மீராவின் பக்கத்தில் அமர்ந்து அவளது முறைக்காக காத்திருந்த பாயல்,

"உங்க பேரு என்ன கா?" என்றாள்.

"மீரா"

"உங்க ஃப்ளாட் நம்பர்?" என்றான் ரேஹான்.

"ஹெச் பில்டிங் செவன்த் ஃப்ளோர்"

"வீட்டு நம்பர்?" என்றாள் சோனியா.

மீரா தயங்கினாள்.
 
"உங்களுக்கு தெரியாதா?" என்றான் நிஷான்.

"சி 3"

அவர்கள் முகம் சுருக்கினார்கள். தன் அருகில் வருமாறு ஜாடை காட்டினாள் ரிங்கி. தன் புருவம் உயர்த்தினாள் மீரா.

"அப்படின்னா, அந்த வீட்ல இருக்கிற ஆளு உங்க ஹஸ்பண்டா?"

தன் உள் உதட்டை கடித்து சிரிப்பை அடக்கினாள் மீரா.

"ஆளா? அவரை அங்கிள் இல்ல அண்ணான்னு கூப்பிட மாட்டீங்களா?" முகுந்தன் தன் கணவன் என்று அவள் கூறவில்லை, அந்த பிள்ளைகள் அதை கண்டுபிடித்து விட்ட பின்பும்.

"அவர் யார்கிட்டயும் பேசவும் மாட்டாரு, சிரிக்கவும் மாட்டாரு. அவர் பேர் என்னன்னு கூட எங்களுக்கு தெரியாது" என்றான் ரேஹான்.

"அவர் யார்கிட்டயும் பேசல அப்படிங்கறதுக்காக அவர் கெட்டவர்னு அர்த்தம் இல்லயே" வழக்கம் போல் முகுந்தனுக்கு வக்காலத்து வாங்கினாள் மீரா.

"ஒரு நாள் நாங்க படிக்கட்டுல சத்தம் போட்டோம்னு அவர் எங்களை எப்படி திட்டினார் தெரியுமா?"

"அப்படியா?"

"ஆமாம். அன்னைக்கு பவர் கட். அதனால நாங்க படிக்கட்டை யூஸ் பண்ணோம். அதே நேரம், அவரும் படிக்கட்டில் ஏறினாரு. நாங்க ஜாலியா கத்திகிட்டே போனோம். அப்போ அமைதியா இருக்க சொல்லி எங்களை திட்டிட்டாரு"

"ஒ... அந்த விஷயமா? அவர் அதைப் பத்தி என்கிட்ட சொன்னாரு. அன்னைக்கு அவருக்கு உடம்பு சரியில்ல. பயங்கர தலைவலி. அதனால தான், உங்ககிட்ட சத்தம் போட்டாராம். அதை நினைச்சு ரொம்ப வருத்தப்பட்டார் தெரியுமா?" என்றாள் மீரா வருத்தத்துடன்.

"அப்படியா கா?"

"ஆமாம். அவர் ஒன்னும் அவ்வளவு மோசமானவர் இல்ல"

"உங்களுக்கு அவரை ரொம்ப பிடிக்குமா?" என்றாள் சோனியா.

ஆம் என தலையசைத்து சிரித்தாள் மீரா.

"அவர் அவங்களோட புருஷன் ஆச்சே... எங்க அம்மாவுக்கு கூட எங்க அப்பாவை ரொம்ப பிடிக்கும்" என்றாள் ரிங்கி.

மேலே பார்த்த சோனியா, முகுந்தன் பால்கனியில் நின்று கொண்டு அவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருந்ததை கண்டாள்.

"அக்கா, அங்கிள் உங்களை பார்த்து கிட்டு இருக்காரு" என்றாள் சோனியா.

மீரா நிமிர்ந்து பார்க்க, அவள் சொன்னது உண்மை தான் என்று தெரிந்து கொண்டாள்.

"எங்க கூட பேசறதுக்காக அவர் உங்ககிட்ட சண்டை போட போறாரு" என்றான் ரேஹான்.

இல்லை என்று தலையசைத்த மீரா,

"அவர் என்கிட்ட சண்டை போட மாட்டார்" என்றாள்.

"அவர் உங்களுக்காக தான் வெயிட் பண்றாரு போல இருக்கு" என்றாள் ரிங்கி.

முகுந்தனாவது, அவளுக்காக காத்திருப்பதாவது...! அப்படி நடந்தால் இந்த உலகத்திலேயே சந்தோஷமான நபர் அவளாகத் தான் இருப்பாள். முகுந்தனை பற்றி அந்த பிள்ளைகளின் மனதில் தான் ஏற்படுத்திவிட்ட நல்லெண்ணம் பாழாக வேண்டாம் என்று எண்ணி, எழுந்து நின்றாள் மீரா.

"பாயல், இப்போ உன்னோட டைம். நீ போய் ஊஞ்சல்ல விளையாடு. நம்ம அப்புறமா மீட் பண்ணலாம்"

"மறுபடியும் வருவீங்களா அக்கா?"

ஆம் என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

"பை அக்கா"

"பை"

"சாயங்காலம் வாங்க" என்று ஒரு வாண்டு கத்தியது முகுந்தனின் காதில் நன்றாகவே விழுந்தது.

சரி என்று புன்னகையுடன் தலையசைத்தாள் மீரா. அப்படி என்றால், அவள் மீண்டும் பூங்காவிற்கு செல்லப் போகிறாள்... அவனை *தனியாக* விட்டு. எப்போதும் தனியாக இருப்பதையே விரும்பிய அவன், தான் தனியாக விடப்பட்டதற்காக வருத்தப்பட்டான். அவனுக்கு அப்படி இருப்பது அறவே பிடிக்கவில்லை. ஒருவேளை இதை மீரா தொடர்ந்தால் என்ன ஆவது?

பிள்ளைகளுடன் நேரம் செலவிடுவதை அவள் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டு விட்டால், அந்தப் பிள்ளைகள் அவளை விட மாட்டார்கள். அதுவும், அந்த பிள்ளைகள் அனைவரும் அறுந்த வால் குரங்கு ரகம். அவர்கள் மீராவை தங்கள் வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்று அவர்களது அம்மாவிடம் அறிமுகம் செய்து வைத்துவிட்டால் என்னவாகும்? அதன் பிறகு மீரா வீட்டில் தங்கவே மாட்டாள். அவர்களுக்கு இடையில் இருக்கும் இடைவெளி நீண்டு கொண்டே செல்லும். அப்படி நடக்க விடக்கூடாது. அவளை தன்னுடன் நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும். ஆனால் அதை எப்படி செய்வது? அவளுக்கு என்ன காரணம் சொல்வது? அவள் அவனுடன் இருப்பாளா? மாட்டாள்... காரணம் கேட்பாள்...

முகுந்தனின் புத்தி பரபரவென வேலை செய்தது. அவனது மூளையில் பல்ப் எரிந்தது போல் ஒரு உத்தி தோன்றியது. அவனுக்கு உடல்நிலை சரியில்லாமல் போன போது, மீரா அவனை எவ்வளவு அக்கறையாக கவனித்துக் கொண்டாள் என்று அவனுக்கு ஞாபகம் வந்தது. என்ன செய்ய வேண்டும் என்று அவனுக்கு புரிந்து போனது.

தன்னிடம் இருக்கும் சாவியை கொண்டு மீரா கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே நுழைந்தாள். அவனது கண்களை சந்திக்காமல் நேராக சமையலறைக்குச் சென்று சமையலை தொடங்கினாள். வெகு சொற்ப நேரமே எடுத்துக் கொண்டு, சமையலை முடித்தாள், அவள் அன்று எளிமையான உணவை சமைத்ததால்.
வெளியே வந்த அவள், முகுந்தன் தொலைக்காட்சியில் செய்தி பார்த்துக் கொண்டிருந்தை பார்த்தபடி, தன் அறைக்குச் சென்று குளித்து முடித்தாள்.

அவள் வெளியே வந்த போது, முகுந்தன் தன் தலையை அழுத்தி பிடித்தவாறு நின்று கொண்டிருப்பதை கண்டாள். அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவனுக்கு என்ன ஆனது? அவன் தடுமாறுவது அவளுக்கு புரிந்தது. ஆம், இது தான் அவனது திட்டம். அவனுக்கு உடல் நலமில்லை என்றால், அவனை தனியே விட்டு மீரா செல்ல மாட்டாள் என்று அவன் ஆணித்தரமாய் நம்பினான். அவன் நினைத்தது நூறு சதவீதம் உண்மை. அவனுக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்றால் அவனை விட்டு செல்லும் தைரியம் நிச்சயம் மீராவுக்கு வரப்போவதில்லை.

ஆனால் அவனது திட்டத்தில் இருந்த ஆபத்தான பக்கத்தை அவன் அறியவில்லை. மீரா அவனுடன் வீட்டில் இருப்பாள் என்று மட்டும் தான் அவன் எண்ணினான். ஆனால் அவன் எதிர்பாராத வண்ணம்,

அவன் தள்ளாடுவதை பார்த்த மீரா பதறிப் போனாள். அவர்களுக்கிடையில் இருந்த அனைத்து பிரச்சனைகளையும் ஓரம் கட்டி விட்டு, எதைப்பற்றியும் யோசிக்காமல்,

"என்னங்க..." என்றபடி அவனை நோக்கி ஓடிய மீரா, அவன் கீழே விழுந்து விடுவானோ என்ற பயத்தில் அவனை இறுக்கமாய் அணைத்துக் கொண்டாள்.

தன் அடி ஆதாரமே ஆட்டம் கண்டவனாய் திகைத்து நின்றான் முகுந்தன். நூற்றுக்கணக்கான மின்னல்கள் தன் உடலில் இறங்குவது போல் இருந்தது அவனுக்கு. அவனது முதுகெலும்பில் நடுக்கம் தோன்றியது. தனது உடலை அதிரசெய்த அந்த உணர்வை தாங்க முடியாத அவன், கண்களை இறுக்கமாய் மூடினான். தன் வாழ்நாளின் முதல் அணைப்பை சந்தித்த அவனுக்கு, மயிர் கூச்செறிந்தது, அதுவும் சமீபத்தில் அவனை வெகுவாய் கவர துவங்கியிருந்த அவனது மனைவியின் அணைப்பு...! அவளை தன் அருகில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்று தான் அவன் மயங்குவது போல் நடித்தான்...! ஆனால் இப்போது, அவளது அணைப்பின் மூலம் அவன் உண்மையிலேயே மயக்க நிலைக்கு ஆளானான்... உண்மையிலேயே விழுந்து விடுவோமோ என்று அவன் அஞ்சினான்...!

தொடரும்...