18 தொலைந்த நிம்மதி

அவர்கள் மீரா உள்ளே நுழைவதை கண்டார்கள். அவள் ஜீன்ஸ், டாப்ஸும் அணிநதிருந்ததை பார்த்த ஜெகதீஷ், அனிச்சையாய் புன்னகை புரிந்தான். அவளும் அவர்களைப் பார்த்து வழக்கம் போல் புன்னகைத்தாள். அவர்கள் அனைவரது கவனமும் முகுந்தன் பக்கம் திரும்பியது, அவன் கூறியதை கேட்டு,

"அவங்க எங்க கம்பெனி மாடல் இல்ல, வாசுவோட பிஏ" என்றான் ஜான்சனிடம்.

"அவங்க மாடலிங் பண்ணுவாங்களா?" என்றான் ஜான்சன். 

வாசுதேவன் அவனுக்கு பதில் கூறும் முன்,

"இல்ல, அவங்க பண்ண மாட்டாங்க" என்றான் முகுந்தன் அவசரமாய்.

அவனை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்த அந்த மூவரும், தங்களுக்குள் பொருள் பொதிந்த பார்வையை பகிர்ந்து கொண்டார்கள்.

"எப்போதிலிருந்து நீ மத்தவங்க விஷயத்துல முடிவெடுக்க ஆரம்பிச்ச?" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஐ ஜஸ்ட்..."

"கெஸ் பண்ணியா?" என்றான் நந்தகோபால்.

"ம்ம்ம்" ஆம் என்றான் முகுந்தன்.

"அவங்களுக்கு நல்ல போட்டோஜெனிக் ஃபேஸ். அவங்க விருப்பப்பட்டா அவங்க மாடலிங் பண்ணலாம்" என்றான் ஜான்சன்.

அதற்குள் அவர்களை வந்தடைந்து விட்ட மீரா,

"குட் மார்னிங் கைஸ்" என்றாள் புன்னகையுடன்.

அவளது புன்னகை முகுந்தனுக்கு உறுத்தலை தந்தது. சமீபத்தில் அவள் அவனைப் பார்த்து புன்னகைப்பதையே அடியோடு நிறுத்தி விட்டிருந்தாள் அல்லவா?

"இன்னும் ஷூட்டிங் ஆரம்பிக்கலையா?" என்றாள் மீரா.

"நாங்க ஒன்னும் புரியாம நின்னுகிட்டு இருக்கோம்" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஏன், என்ன ஆச்சு?"

"நிஷா வரலையாம்"

"அய்யய்யோ ஏன்?" என்றாள் அதிர்ச்சியுடன். அவளுக்கு தெரியும் அந்த ஃபோட்டோ ஷூட்டுக்காக அவர்கள் அனைவரும் எவ்வளவு கடினமாய் உழைத்தார்கள் என்று.

"அவங்க அம்மாவை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்காங்க. அதனால தான் அவளால வர முடியல" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"அடக்கடவுளே! இப்போ நம்ம என்ன செய்றது?"

"வேற ஒரு மாடலை தான் புக் பண்ணனும்" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஒ..."

"உங்களுக்கு நல்ல ஃபோட்டோ ஜெனிக் ஃபேஸ்னு ஜான்சன் சொல்றாரு" என்றான் வாசுதேவன்.

தன்னைப் பற்றி அவன் ஏன் கூறுகிறான் என்று புரியவில்லை மீராவுக்கு.

"நீங்க இந்த ஃபோட்டோ ஷூட்டுக்கு மாடலா இருக்கீங்களா மீரா?" என்றான் வாசுதேவன்.

மீராவின் கண்கள் அனிச்சையாய் முகுந்தனின் பக்கம் திரும்பியது. அவன் அவளையே சங்கடத்துடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனது முகபாவம் கூறியது, அவள் மாடலிங் செய்வதில் அவனுக்கு விருப்பமில்லை என்று.

"நானா? நிச்சயமா என்னால முடியாது" என்றாள் உறுதியாய்.

"ப்ளீஸ் கொஞ்சம் கன்சிடர் பண்ணுங்க மீரா"

"தயவுசெய்து புரிஞ்சுக்கோங்க வாசு. நான் மிடில் கிளாஸ் ஃபேமிலியை சேர்ந்த பொண்ணு. மாடலிங் எல்லாம் எனக்கு சரிப்பட்டு வராது. ஐ அம் சாரி" என்று மறுத்தாள் மீரா.

"ஸாரியா இருந்தா உங்களுக்கு ஓகேவா?" என்றான் வாசுதேவன்.

"ஸாரியா?" புருவம் நெறித்தான் ஜான்சன்.

"ஸாரில மீரா ரொம்ப அழகா இருப்பாங்க. அவங்க இன்டர்வியூக்கு வந்ததே ஸாரி கட்டிக்கிட்டு தான் வந்தாங்க. எனக்கு நல்ல ஞாபகம் இருக்கு" என்று சிரித்தான் வாசுதேவன்.

ஜெகதீஷும் நந்தகோபாலும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். போற போக்கை பார்த்தால், வாசுதேவன் அவர்களுக்கு போட்டியாய் வந்து விடுவான் போல் தெரிந்தது அவர்களுக்கு.

மறுபடியும் முகுந்தனை ஏறிட்டாள் மீரா. அவன் *வேண்டாம்* என்பது போல் லேசாய் தன் தலையை அசைப்பதை பார்த்து அவள் பிரமித்து போனாள். நீ சம்பந்தப்பட்ட எந்த விஷயத்திலும் நான் தலையிட மாட்டேன் என்று கூறிய அந்த மனிதனா இவன்?

"மீரா நீங்க இதை ஃப்ரீயா பண்ண வேண்டாம். இஷாவுக்கு எவ்வளவு பேமென்ட் கொடுத்திருப்பேனோ அதை நான் உங்களுக்கும் கொடுக்கிறேன்" என்றான் வாசுதேவன்.

வேண்டாம் என்று யோசிக்காமல் தலையசைத்தாள் மீரா.

"என்னை நம்புங்க மீரா. இந்த ஃபோட்டோஸ் எல்லாம் நிச்சயமா டீசன்ட்டா தான் இருக்கும்"

"அவங்க தான் வேண்டாம்னு சொல்றாங்களே... எதுக்காக அவங்களை ஃபோர்ஸ் பண்ற?" என்றான் முகுந்தன்.

அனைவரும் அவனை வியப்புடன் பார்த்தார்கள்.

"அவங்க தயங்குறாங்க அவ்வளவு தான்" என்றான் வாசுதேவன் மீராவை பார்த்தவாறு.

"பரவாயில்லையே... முகுந்தன் பேசக்கூட ஆரம்பிச்சுட்டானா?" என்றான் ஜான்சன்.

அவனுக்கு பதில் அளிக்காமல்,

"ஜான்சன் நாளைக்கு ஊர்ல இருக்க மாட்டான். அதனால தான் இந்த ஷூட்டை இன்னைக்கே முடிக்கணும்னு நினைக்கிறேன். மீதி ஷூட்டிங்கை வேற யாரையாவது வச்சி நான் மதியானம் நடத்திக்கிறேன். ஆனா நம்ம கம்பெனி ஆல்பத்துல நீங்க இருந்தா நல்லா இருக்கும்னு எனக்கு தோணுது. அந்த ஆல்பம் வெளியில எங்கேயும் போகாது. நம்ம டீலர் கிட்டயும், டிஸ்ட்ரிபியூட்டர் கிட்டயும் மட்டும் தான் போகும். இது பப்ளிக் ஆல்பம் கிடையாது. அதனால் தான் உங்களை செய்ய சொல்லி கேட்கிறேன்" என்றான் வாசுதேவன்.

சிறிது நேரம் யோசித்த மீரா,

"இது நான் முடிவெடுக்கிற விஷயம் இல்ல. நான் பர்மிஷன் கேக்குறேன். கிடைக்குதா பார்க்கலாம்" என்று முகுந்தனை ஏறிட்டாள்.

"தாராளமா கேளுங்க" என்றான் வாசுதேவன்.

அவள் யாருடைய அனுமதியை பெற நினைக்கிறாள் என்று தெரிந்துகொள்ள முகுந்தன் ஆர்வமானான். அவள் தன்னுடைய அனுமதியை பெற நினைக்கிறாளா? அல்லது, அவளுடைய பெற்றோரின் அனுமதியை பெற நினைக்கிறாளா?

தனது கைபேசியில் ஏதோ ஒரு எண்ணை தேடுவது போல் பாசாங்கு செய்த படி முகுந்தனுக்கு அருகில் வந்த அவள், சில நொடி அவன் அருகில் நின்றாள், 'நீ இதற்கு ஒப்புக் கொள்ளாதே' என்று அவன் கூறுவான் என்று எதிர்பார்த்து. ஏனென்றால் அவன் வேண்டாம் என்று கண் ஜாடை  காட்டியதை அவள் கவனித்தாள். ஆனால், அவன் வார்த்தைகளால் பேசவில்லை.

அதனால், அங்கிருந்து சற்று தூரம் சென்ற அவள், ஜானகிக்கு ஃபோன் செய்தாள்.

"ஹாய் மீரா..."

"அத்தை, எனக்கு உங்க சஜஷன் வேணும்"

அய்யய்யோ என்று ஆனது ஜானகிக்கு. நேற்று தான் அவரது மகன், அவனது மனைவிக்கு எந்த உபதேசமும் செய்ய கூடாது என்று அவரிடம் சண்டை போட்டான். இப்போது மறுபடியுமா?

"உனக்கு என்ன செய்யணும்னு தோணுதோ அதை நீ தாராளமா செய் மீரா" என்றார் உடனடியாக... ஏன் வம்பு?

"அத்தை, விஷயம் என்னன்னு நான் இன்னும் சொல்லவே இல்லையே..."

"சரி சொல்லு..."

விஷயத்தை அவரிடம் கூறினாள் மீரா.

"உன் புருஷன் அங்க இல்லையா?"

"இங்க தான் இருக்காரு" என்றாள், அவளை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக் கொண்டிருந்த முகுந்தனை பார்த்தபடி.

"அந்த *அழகான* மூஞ்சில அவன் எந்த ரியாக்ஷனும் காட்டலையா?" என்றார் கிண்டலாக.

அதை கேட்டு சிரித்த மீரா,

"நீங்க ஒத்துக்கிட்டாலும் ஒத்துக்கலனாலும் அவர் அழகு தான்" என்றாள்.

"சரி சரி..." என்று சிரித்தார் ஜானகி.

"நான் மாடலிங் பண்றதுல அவருக்கு விருப்பமில்ல. அவர் கண்ணால அதை சொல்றதை நான் கவனிச்சேன்"

"கண்ணால சொன்னானா? அப்போ நீ நிச்சயமா மாடலிங் பண்ணனும்" என்றார் யோசிக்காமல்.

"நிஜமா தான் சொல்றீங்களா?"

"நீ சொல்ற மாதிரி, அது டீசன்டா இருந்தா... நீ புடவை கட்டிக்கிட்டு தான் நடிக்கப் போறேன்னா, தாராளமா செய்"

"ஆமாம் அத்தை..."

"அப்புறம் ஏன் யோசிக்கிற?"

"ஏதாவது பிரச்சனை வந்தா என்ன செய்றது?"

"என்ன பிரச்சனை வரும்னு நினைக்கிற?"

"அவர் இந்த ஃபீல்டுல ரொம்ப வருஷமா இருக்காரு. இதுல இருக்குற பிரச்சனைகள் அவருக்கு தானே அத்தை நல்லா தெரியும்?"

"நீ ஒன்னும் ப்ரொஃபஷனல் மாடலா ஆகப்போறது இல்லையே... கம்பெனி ஆல்பத்துக்காக தானே இதை நீ செய்யப் போற? உன் புருஷனும் அங்க தானே வேலை செய்றான்? அப்புறம் எதுக்கு பயப்படுற?"

அப்படியே ஏதாவது பிரச்சனை ஏற்பட்டாலும்,  மீராவுக்கு உதவ முகுந்தன் தான் இருக்கிறானே என்ற தைரியத்தில் அப்படி கூறினார் ஜானகி.

"ஓகே அத்தை. தேங்க்யூ சோ மச்"

"பை"

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு வாசுதேவனிடம் வந்தாள் மீரா. வாசுதேவனை விட முகுந்தன் தான் அவளது முடிவை தெரிந்து கொள்ள ஆர்வமாய் இருந்தான் என்று கூறத் தேவையில்லை.

"நான் எங்க அத்தை கிட்ட பேசினேன். அவங்க ஓகே சொல்லிட்டாங்க" என்றாள் புன்னகையுடன்.

அவளுடைய அத்தை யார் என்று புரிந்து கொள்ள அவ்வளவு ஒன்னும் கஷ்டமாய் இல்லை முகுந்தனுக்கு. அவனுடைய அம்மா தான் அவனுக்கு முதல் எதிரி... என்று நினைத்தான் அவன். தன் மகனை விட மருமகளை பெரிதாய் நினைக்கும் இப்படி ஒரு அம்மாவை வைத்துக் கொண்டு அவன் என்ன செய்வது?

"தேங்க்யூ சோ மச் மீரா" என்றான் வாசுதேவன் சந்தோஷமாய்.

தன் நிறுவனத்தின் ப்ரொடக்ஷன் குழுவிடம் மீராவுக்கு தேவையான உடைகளை எடுத்து வரச் செய்தான். அடுத்த அரை மணி நேரத்தில் அனைத்தும் தயார். மீராவை புடவையில் பார்த்த ஜான்சன் புன்னகை புரிந்தான்.

"ஆமாம் இவங்க புடவைல ரொம்ப அழகா இருக்காங்க"

"நான் தான் சொன்னேனே" என்றான் வாசுதேவன்.

மீரா என்னவோ அழகாகத் தான் இருந்தாள். ஆனால் அவளை ரசிக்கும் நிலையில் இல்லை முகுந்தன். அவள் மாடலிங் செய்வதில் அவனுக்கு சிறிதும் விருப்பமில்லை. ஒருவேளை, அவள் *க்ளிக்* ஆகிவிட்டால், அவளுக்கு மார்க்கெட்டில் மிகப்பெரிய டிமாண்ட் ஏற்படும். அவள் *க்ளிக்* ஆகிவிடுவாள் என்பதில் அவனுக்கு சந்தேகம் இருக்கவில்லை. அது தான் அவனது பயமே.

அந்த ஃபோட்டோ ஷூட்டை முடித்து விட்டாள் மீரா. வாசுதேவன் கூறியது போலவே, அனைத்து புகைப்படங்களும் வெகு பண்பாய் இருந்தது. ஏன் இருக்காது? ஜான்சனுடன் இணைந்து அவளது புகைப்படங்களை தேர்ந்தெடுத்து கொடுத்தது முகுந்தன் தானே...! ஏன் இந்தப் பெண் இவ்வளவு அழகாய் இருக்கிறாள் என்று அலுத்துக் கொண்டான் முகுந்தன். அதிலும் புடவையில் சொல்லவே வேண்டாம்...! அவன் இருதலைக் கொல்லி எறும்பை போல் தவித்தான் அவன். அவள் தன் பேச்சை மீறி நடக்க மாட்டாள் என்று நினைத்தான் அவன். ஆனால், தவறு அவள் மீது மட்டும் இல்லை. அவனது அம்மா அனுமதி அளித்ததால் தானே அவள் இதை செய்ய ஒப்புக்கொண்டாள்! உள்ளுக்குள் புழுங்கினான் அவன்.

மீரா எதிர்பார்க்காத அளவிற்கு,  அவளுக்கு ஊதியம் வழங்கப்பட்டது. அவள் மிகுந்த சந்தோஷமடைந்தாள். ஏனென்றால் அடமானத்தில் இருக்கும் தன் வளையல்களை மீட்டு விடலாம் என்று நினைத்தாள் அவள்.

மாலை

அலுவலகம் முடிந்ததும், நேராக அடகு கடைக்கு சென்று தனது வளையல்களை மீட்டாள் மீரா. அவற்றை சந்தோஷமாய் தன் பைக்குள் வைத்துக் கொண்டு புன்னகையுடன் நிமிர்ந்த அவளது புன்னகை, காணாமல் போனது, அவளை முகுந்தன் மயிர்கூச்செறியும் பார்வை பார்த்துக் கொண்டு நின்றதை பார்த்து.

தன்னை ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்ட அவள், அவனை கண்டுகொள்ளாமல் அவனை கடந்து சென்றாள். தனது கண்களை கையாளாகாமல் மூடினான் அவன். அவள் செலவுகளை எப்படி சமாளிக்கிறாள் என்று கூட அவன் கேட்கவில்லையே...! அவளிடம் தேவையான பணம் இருக்கும் என்று அவன் எண்ணி விட்டான். அவளிடம் பணம் இல்லை என்றால், எதற்காக காய்கறிகளும் மளிகை பொருட்களும் வாங்க வேண்டும்? அவள் தன் வளையல்களை அடகு வைத்தது அந்த செலவுகளை சமாளிக்க தானா? அவள் இப்படி எல்லாம் செய்ய ஆரம்பித்தது, அவனது அம்மாவின் அறிவுரைக்கு பிறகு தான். இது அவனுக்கு நல்லதல்ல. அவள் தன்னிடம் இருந்து விலகிப் போவதை உணர்ந்தான் முகுந்தன். தன் கோபத்தை கட்டுப்படுத்திய படி வீட்டிற்கு வந்தான்.

மீராவின் அறை கதவு சாத்தப்பட்டிருந்தது. ஆனால், வழக்கம் போல் தாளிடப்படாமல் விடப்பட்டிருந்தது. அவள் வெளியே வரட்டும் என்று காத்திருந்தான். ஆனால் அவள் வரவில்லை. அதனால் அவன் தன் அறைக்கு சென்றான்.

அவன் எப்போதும் தனியாக இருக்க விரும்பியவன். தனது மன அமைதிக்கு எந்த தொந்தரவும் ஏற்படக்கூடாது என்று எண்ணியவன். அதனால் தான் திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டாம் என்று எண்ணினான். ஆனால், எதிர்பாராத விதமாக அவன் திருமணம் செய்து கொண்டான். அவன் எதிர்பார்த்தபடியே அவனது மன நிம்மதியை தொலைத்தான்.

இப்பொழுதெல்லாம் அவனது மனமும் புத்தியும் தனியாய் இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பதே இல்லை. அவனது மனைவியை பற்றியே அவனது மனம் நினைத்துக் கொண்டிருந்தது. அவனை அவள் எந்த தொந்தரவும் செய்யவில்லை... அவள் அவனிடமிருந்து விலகியே தான் இருக்கிறாள்... ஆனாலும் அவனுக்கு நிம்மதி இல்லை. அது ஏன் என்று தான் அவனுக்கு புரியவில்லை.

தொடரும்...