17 கணவனின் மனோநிலை

மாலை

மீரா வந்த பேருந்து பழுதாகி விட்டதால், அவள் அன்று மாலை வீட்டிற்கு தாமதமாய் வந்தாள். மீராவை காணாமல் பதட்டமானான் முகுந்தன். வழக்கமான நேரத்தை விட ஒரு மணி நேரம் அவள் தாமதமாய் வீட்டிற்கு வந்தாள். வீட்டிற்குள் நுழைந்த மீரா, முகுந்தன் தன்னை பார்த்துக் கொண்டு நிற்பதை பார்த்த போதிலும், பார்க்காததைப் போல நேராக தன் அறைக்கு சென்றாள். நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டு சமையல் அறைக்கு சென்றான் முகுந்தன். மீரா ஏற்கனவே தாமதமாய் வந்ததால், அவளை சமைக்க விட வேண்டாம் என்று எண்ணினான் அவன். மீராவுக்கும் சேர்த்து சமைக்க துவங்கினான். நாற்பது நிமிடத்தில் சமையலை முடித்துவிட்டு தன் அறைக்கு குளிக்கச் சென்றான். அவன் குளித்து முடித்து திரும்பி வந்து பார்த்த போது மீரா சமைத்துக் கொண்டு இருந்தாள். அவன் சமைத்து வைத்ததை அவள் கவனிக்கவில்லையோ என்று எண்ணினான் அவன். அவன் அங்கு வந்து நின்றதை கவனித்த போதும் தன் வேலையை தொடர்ந்தாள் மீரா.

"வந்து... நான்..." என்று தயக்கத்துடன் துவங்கினான் முகுந்தன்.

தன் முகத்தை திருப்பி அவள் அவனைப் பார்க்க,

"நான் சமைச்சிட்டேன்" என்று தான் சமைத்து வைத்திருந்ததை சுட்டிக்காட்டினான்.

*அதனால் என்ன?* என்பது போல் அவள் அவனைப் பார்த்ததால், எரிச்சல் அடைந்தான் முகுந்தன். அவன் முகத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றம், மீராவுக்கு விசித்திரமாய் இருந்தது. *இப்பொழுது நீங்கள் என்ன சொல்ல வருகிறீர்கள்?* என்பது போல் அவள் அவனைப் பார்த்தாள்.

"நீ லேட்டா வந்த. அதனால நான் சமைச்சிட்டேன்" என்றான்.

அவன் என்ன கூற வருகிறான் என்று புரிந்த போதும், அவள் தன் வேலையை தொடர்ந்தாள். அது அவனுக்கு மேலும் எரிச்சலை தந்தது.

"நான் யாரையும் சார்ந்து இருக்க விரும்பல. ஏன்னா, உங்க கிட்ட இருந்து நான் எதையும் எதிர்பார்க்க கூடாதுன்னு நினைக்கிறேன். அதனால, நான் எனக்கு தனியா சமைச்சுக்கிறேன்" என்று தன் வேலையை தொடர்ந்தாள்.

தன் தாடையை அழுத்தமாய் கடித்தான் முகுந்தன். *திடீர்னு என்ன?* என்று கேட்க வேண்டும் என்று தான் அவனுக்கு தோன்றியது. ஆனால் அவனால் அப்படி செய்ய முடியாது. அவளை எதற்காகவும் அவன் கேள்வி கேட்க முடியாது. அதை அவனே அவளிடம் கூறியிருக்கிறான். எரிச்சலுடன் அங்கிருந்து சென்றான்.

அவன் செல்வதை ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள் மீரா. அவள் மீது அவனுக்கு அக்கறை இருக்கிறதா? அல்லது, உணவை வீணாக்க வேண்டாம் என்று எண்ணுகிறானா? அவளுக்கும் கூட உணவை வீணாக்குவதில் விருப்பம் இல்லை தான். ஆனால் இன்று, அவளுக்கு வேறு வழி இல்லை. அவளுடைய நிலைப்பாடு என்ன என்பது முகுந்தனுக்கு தெரிய வேண்டும் என்று நினைத்தாள் மீரா.

முகுந்தனுக்கு தெரியும் மீரா ஏன் இப்படி எல்லாம் நடந்து கொள்கிறாள் என்று. அவனுக்கு அவனது அம்மாவின் மீது ஆத்திரமாய் வந்தது. அவரால் தானே, அவனுடன் எதையும் பகிர்ந்து கொள்வதில்லை என்ற முடிவை மீரா மேற்கொண்டு இருக்கிறாள். ஏனோ அவனுக்கு சாப்பிட பிடிக்கவில்லை. ஏன் என்று தெரியவில்லை.

சென்னை

தனது இரண்டு நாள் *கேம்பை* முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்பினார் கேசவன்.

"உங்க கேம்ப் எப்படி இருந்தது?" என்றார் ஜானகி.

"பயங்கர டைட். நேரமே இல்ல" என்று தன் பையை சோபாவின் மீது வைத்தார்.

"எனக்கு தெரியும்" என்றார் குத்தலாய்.

"சாரி ஜானு, என்னால உனக்கு ஃபோன் கூட பண்ண முடியல. அந்த அளவுக்கு நான் பிஸியா இருந்தேன்" என்றார் அவரது குத்தலை புரிந்து கொண்டு.

"ம்ம்ம்"

"நேத்து நீ எதுக்காக எனக்கு கால் பண்ண?"

"உங்க பிள்ளை எனக்கு ஃபோன் பண்ணி இருந்தான்"

தனது பாக்கெட்டில் இருந்து ஃபோனை எடுக்க உயர்த்திய அவரது கரம் அப்படியே நின்றது.

"எட்டாவது உலக அதிசயமா இருக்கு...! எப்போதிலிருந்து உன் பையன் உனக்கு ஃபோன் பண்ண ஆரம்பிச்சான்?" என்று சிரித்தார் அவர்.

"விஷயத்தை சொன்னா நீங்க நம்ப மாட்டீங்க"

"ஏற்கனவே நீ சொன்னதையே என்னால நம்ப முடியலையே..." மேலும் சிரித்தார் அவர்.

"எனக்கு ஃபோன் பண்ணி என்கிட்ட அவன் சண்டை போட்டான்"

"சண்டை போட்டானா????" என்று முகத்தை சுருக்கினார் அவர்.

ஆம் என்று சிரித்தபடி தலையசைத்தார் ஜானகி.
 
"மீராவை கட்டாயப்படுத்தி அவனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சதுக்காக உன் கிட்ட சண்டை போட்டு இருப்பான்" என்று பெருமூச்சு விட்டார்.

"இல்ல, நான் அவளை வேற யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணிக்க சொன்னேன். அதுக்காக என்கிட்ட சண்டை போட்டான்"

தன் இடுப்பில் கைவைத்துக் கொண்டு அவரை விசித்திரமாய் பார்த்த கேசவன்,

"உனக்கு என்ன பைத்தியமா புடிச்சிருக்கு? நீ மீரா கிட்ட அப்படியா சொன்ன?" என்றார்.

"இப்போ நான் அப்படி சொன்னா என்ன? இவனுக்கு அவ கூட வாழ விருப்பம் இல்லைனா, அது ஏன் உங்க பையனை பாதிக்குது? இவனுக்கு ஏன் கோவம் வருது?"

பின் வாங்கினார் கேசவன். ஜானகியை பார்த்து அவர் புருவம் உயர்த்த, ஆம் என்று தலையசைத்தார் ஜானகி.

"அப்படியா சொல்ற?"

"ஆமாம்"

"நீ மீராவை வேற கல்யாணம் பண்ணிக்க சொன்ன விஷயம் அவனுக்கு எப்படி தெரிஞ்சது?"

"அவனோட ஃபோன் ஆட்டோ ரெக்கார்டிங்கில் இருந்துதாமாம்..." என்றார் கிண்டலாய்.

"ஆட்டோ ரெக்கார்டிங்லயா? அது எப்படி இருக்க முடியும்?"

"அது அவனுக்கு மட்டும் தான் தெரியும்"

"நீ என்ன நினைக்கிற?"

"அவனை விட்டுட்டு அவ வேற யாரையும் கல்யாணம் பண்ணிக்க கூடாதுன்னு அவன் நினைக்கிறான். அது சம்பந்தமா நான் அவளுக்கு எந்த அட்வைசும் பண்ண கூடாதாம். ஏன்னு தெரியுமா?"

நம்ப முடியாமல் அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் கேசவன், பதில் ஏதும் கூறாமல்.

"ஏன்னா, என்னை விட அவன் பொண்டாட்டிக்கு நல்லது எது, கெட்டது எதுன்னு நல்லா தெரியுமாம்... அவ எல்லாரையும் விட எல்லாத்தையும் நல்லாவே புரிஞ்சுக்குவாளாம்"

"அப்படின்னு அவனா சொன்னான்?"

"உங்க பிள்ளையே தான் சொன்னான்"

"உன் பிள்ளை மாட்டிக்கிட்டான் போல தெரியுதே..." சிரித்தார் அவர்.

"ஆனா அந்த திமிரு புடிச்சவன் அதை ஒத்துக்க தயாரா இல்ல"

"அவளை விட்டுட கூடாதுன்னு அவன் நினைக்கிறான். அது எவ்வளவு பெரிய மாற்றம்...! அது நமக்கு போதாதா?"

"ஆமாம், அவன்கிட்ட இப்படி ஒரு மாற்றத்தை நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல. அதுவும் இவ்வளவு சீக்கிரம்..."

"பொசசிவ் இடியட்..." சிரித்தார் கேசவன்.

"அதே தான். மா, நீங்க ஒன்னும் வேற யாரையாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கோன்னு அவளுக்கு சொல்ல வேண்டாம்" முகுந்தன் பேசுவது போல் பேசி காட்டினார் ஜானகி.

வாய்விட்டு சிரித்தார் கேசவன்.

"ஒரு வழியா உன் பிள்ளை வழிக்கு வந்துட்டான் போல இருக்கு"

"முழுசா இன்னும் வரல"

"ஆனா இந்த கல்யாணம் உடைய அவன் விடமாட்டான்"

"அதேநேரம், அவனை சுத்தி அவனே ஏற்படுத்திக்கிட்டு இருக்கிற ரொம்ப பெரிய கோட்டையை உடைச்சுக்கிட்டு வெளியில் வர்றது ரொம்ப கஷ்டம்"

"நிச்சயம் வருவான் கவலைப்படாதே"

"அவனை யாராவது லேசா பிடிச்சு தள்ளணும்"

"ஆமாம்... மீரா அவனை தொங்கிக்கிட்டு இருந்தா, தனக்கு என்ன வேணும்னு அவன் புரிஞ்சுக்க மாட்டான்..."

"அதனால தான், அவ அவன் பின்னாடி சுத்தமா இருக்க ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கேன்"

"பாப்போம் என்ன நடக்குதுன்னு"

"ம்ம்ம்"

மறுநாள்

அன்றும் தனக்கு தேவையான உணவை தானே சமைத்துக் கொண்டு சமையலறையை விட்டு வெளியேறினாள் மீரா. வழக்கத்திற்கு மாறாக, சற்று முன்னதாகவே அலுவலகம் புறப்பட்டாள். அன்று அவர்களது அலுவலகத்தில் ஒரு போட்டோ ஷூட் நடக்க இருந்தது. முகுந்தனும் விரைவாகவே தயாரானான். அவன் தன் அறையை விட்டு வெளியே வந்த அதே நேரம், மீராவும் தன் அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள். அவளைப் புதிய தோற்றத்தில் கண்ட முகுந்தன் மலைத்தான். கருப்பு நிற ஜீன்ஸும் வெள்ளை நிற டாப்ஸும் அணிந்து, தன் கூந்தலை பின்னாமல் விட்டிருந்தாள் மீரா. அவளது உடை எளிமையாய் இருந்தாலும், அவள் பார்ப்போர் கலவரம் அடையும் அளவிற்கு அழகாக இருந்தாள். வீட்டை பூட்டிக்கொண்டு அவளை பின்தொடர்ந்தான் முகுந்தன். இருவரும் ஒன்றாக லிஃப்டில் ஏறினார்கள். லிஃப்டின் கதவையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த மீராவை, தன் ஓரக்கண்ணால் சலித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன்.

"இன்னைக்கு... நான்... உன்னை டிராப் பண்றேன்" என்ற அவனை நம்ப முடியாமல் ஏறிட்டாள் மீரா.

"நம்ம இன்னைக்கு சீக்கிரம் ஆஃபீஸ்ல இருக்கணும்..." தயக்கத்துடன் கூறினான் அவன்.

"நோ தேங்க்ஸ்..." அவள் கூறிய அதே நேரம், லிஃப்டின் கதவு திறக்க, அவள் விறுவிறுவென்று நடந்தாள். ஏமாற்றத்துடன் அவளை பின்தொடர்ந்தான் முகுந்தன். அந்த குடியிருப்பை விட்டு வெளியே வந்த மீரா, ஒரு ஆட்டோவை பிடித்துக் கொண்டு அந்த இடம் விட்டு கிளம்பினாள்.

விடி டிசைன்ஸ்

ஃபோட்டோ ஷூட்டுக்காக தயாராகிக் கொண்டிருந்தது அந்த நிறுவனம். அதற்காகவே, அந்த நிறுவனத்தின் வளாகத்தில், பிரத்தியேகமாய் ஒரு புதிய *செட்* போடப்பட்டிருந்தது,  அனைத்தும் *புதிதாய்* இருக்க வேண்டும் என்று வாசுதேவன் விரும்பியதால். அதற்காக, இந்தியாவின் டாப் மாடலான இஷாவை அவன் புக் செய்திருந்தான். அனைத்தும் தயார். மிகச் சிறந்த புகைப்படக் கலைஞனான ஜான்சனும் வந்து விட்டான். அவர்கள் இஷாவுக்காக காத்திருந்தார்கள்.

முகுந்தனுடனும் ஜெகதீஷுடனும் அதைப் பற்றி விவாதித்துக் கொண்டிருந்தான் வாசுதேவன்.

"நிஷா வந்தவுடனே ஆரம்பிச்சிடலாம்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"ஆமாம் அவ எப்ப வேணாலும் இங்கே இருப்பா"

"அவ எப்பவுமே லேட் தான்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"ஆமாம் எல்லாரும் அவளுக்காக காத்திருக்கணும்னு நினைப்பா" என்றான் எரிச்சலுடன் வாசுதேவன்.

"அவளுக்கு மார்க்கெட் இருக்கு" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"ம்ம்ம்... அதை விடு. நீ எப்போ உன்னோட லவ்வை சொல்ல போற?" என்றான் வாசுதேவன்.

மென்மையாய் சிரித்தான் ஜெகதீஷ். அதுவரை அவன் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கோப்பிலிருந்து தன் தலையை உயர்த்தினான் முகுந்தன்.

"இவ்வளவு சீக்கிரம் எப்படி சொல்ல முடியும்? முதல்ல அவங்க என்னை புரிஞ்சுக்கட்டும். அதுக்கு பிறகு தான் சொல்வேன். என்னை மறுக்கறதுக்கு அவங்களுக்கு எந்த ஒரு சந்தர்ப்பத்தையும் கொடுக்கக் கூடாதுன்னு நான் நினைக்கிறேன்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"ஆனா, நந்து வெயிட் பண்ண மாட்டான். அவன் முழு மூச்சா இருக்கான். அதனால அவன் முந்திக்குவான்" சிரித்தான் வாசுதேவன்.

"அப்படின்னா நானும் சொல்லிடுவேன். அவங்க நந்துவோட ப்ரொபோசலை உடனே ஏத்துக்க மாட்டாங்கல்ல..."

முகுந்தன் கேட்ட கேள்வியால் அவர்கள் அவனை நோக்கி திரும்பினார்கள்.

"என்ன ப்ரோபோசல்?" என்றான் அவன்.

"இவங்க ரெண்டு பேரும் ஒரே பொண்ணை காதலிக்கிறாங்க. யார் முதல்ல காதலை சொல்லி, அவங்க யாரோட காதலை ஏத்துக்க போறாங்கன்னு தெரியல"

முகுந்தன் துணுக்குற்றான். அவன் மனதில் எழுந்த கேள்வியை அவர்களிடம் கேட்டான்.

"யார் அந்த பொண்ணு?"

"வேற யாரு? நம்ம மீரா தான்" என்றான் வாசுதேவன்.

"என்ன்னனது....???" என்றான் அதிர்ச்சியாய்.

"ஆமாம் இவங்க ரெண்டு பேரும் மீராவை காதலிக்கிறாங்க..."

"ஒரு பொண்ணுக்காக சண்டை போட்டுகிறது நல்லாவா இருக்கு?" என்றான் முகுந்தன், என்னவோ அவனது கவலையெல்லாம் அவர்களது நட்பை பற்றி மட்டும் தான் என்பது போல.

"அதுக்காகத் தான் எங்களுக்குள்ள ஒரு ஜென்டில்மேன் அக்ரீமெண்ட் போட்டுகிட்டோம்" என்றான் ஜெகதீஷ் பெருமையாய்.

"ஜென்டில்மேன் அக்ரிமெண்ட்டா? எதுக்கு?"

"அவங்க யாரை ஏத்துக்கிட்டாலும் அவங்களோட முடிவை நாங்க ரெண்டு பேரும் ஏத்துக்கணும். அடுத்தவங்க, கடைசி வரைக்கும் அவங்களுக்கு ஃப்ரண்டாவே இருப்போம். நாங்க ஒருத்தரை ஒருத்தர் டிஸ்டர்ப் பண்ணவோ, அடுத்தவங்க வழியில குறுக்கிடவோ மாட்டோம்"

முகுந்தனுக்கு வாயில் நன்றாக வந்தது... அதை சொல்லாமல் இருக்க, உதட்டை கடித்துக் கொண்டான். என்ன கண்றாவி இது? ஒரு கணவனின் மனோநிலை எப்படி இருந்திருக்கும் என்று கூற வேண்டிய அவசியம் இல்லை. அவனது மனைவியை அடைய அவர்கள் போட்டி போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். திகிலடைந்து போனான் முகுந்தன். அவனே ஏற்கனவே அவனது மனைவி எடுத்திருக்கும் முடிவை நினைத்து பொறுமிக் கொண்டிருக்கிறான். எரியும் நெருப்பில் எண்ணெயை ஊற்றுவது போல, இந்த பைத்தியக்காரர்கள் வேறு அவளிடம் காதலை சொல்ல துடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அப்போது புன்னகையுடன் அங்கு வந்த நந்தகோபால்,

"ஹாய் ஹாய், ஹாய்," என்றான்.

"ஏன் இவ்வளவு லேட்டா வந்த?" என்றான் வாசுதேவன்.

"என்னோட ஸ்வீட் ஹார்ட்டுக்கு குட் மார்னிங் சொல்லிட்டு வர  காத்திருந்தேன்"

"நான் சொல்லல, ஜகா?" என்று சிரித்தான் வாசுதேவன்.

பெருமூச்சு விட்டான் ஜெகதீஷ். அவர்களை முறைத்தான் முகுந்தன். நல்ல வேளை, அவனது பார்வைக்கு நெருப்பைக் கக்கும் சக்தி இல்லை. இருந்திருந்தால், அவன் அனைவரையும் உயிரோடு எரித்திருப்பான்.

"வாசு, உன்னோட மாடல் வர எவ்வளவு நேரமாகும்?" என்றான் ஜான்சன்.

இஷாவுக்கு ஃபோன் செய்தான் வாசுதேவன். ஆனால் அவளுக்கு பதிலாக அந்த அழைப்பை ஏற்றது வேறு யாரோ.

"இஷா எங்க?"

"அவ ஹாஸ்பிடல் இருக்கா. அவங்க அம்மா பாத்ரூம்ல வழுக்கி விழுந்துட்டாங்க. அதனால இன்னிக்கு ஷூட்டுக்கு அவளால வர முடியாது" என்றாள் அவளது பிஏ தியா.

எரிச்சலுடன் அழைப்பை துண்டித்தான் வாசுதேவன்.

"என்ன ஆச்சு வாசு?"

"இஷா வரலையாம்"

"என்னது, இப்படி சொன்னா எப்படி?" என்றான் நந்தகோபால்.

"அவங்க அம்மாவை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்காங்களாம். அவ இன்னிக்கு வர்ற நிலைமையில இல்ல. எனக்கு என்ன செய்யறதுன்னு ஒன்னும் புரியல" என்றான் வாசுதேவன்.

"விடு வாசு. வேற மாடலை புக் பண்ணி நம்ம ஷூட்டை நடத்திக்கலாம். எத்தனையோ பேர் சான்ஸ்ஸுக்காக காத்திருக்காங்க" என்றான் நந்தகோபால்.

அப்போது புகைப்படக் கலைஞனான ஜான்சன்,

"ஏய், இது யாரு, உங்க கம்பெனியோட புது மாடலா? பார்க்க ரொம்ப ஃப்ரெஷ்ஷா இருக்காங்க" என்றான்.

அவர்கள் மீரா அந்த அறைக்குள் நுழைவதை கண்டார்கள்.

தொடரும்...