14 விசித்திர எண்ணம்

மீராவின் பயிற்சி நந்தகோபாலுடன் சுமுகமான முறையில் சென்று கொண்டிருந்தது. அவளது அறைக்கு வந்த வாசுதேவன்

"ஹாய் மீரா" என்றான்.

"ஹாய் வாசு"

"இன்னைக்கு மத்தியானம் எங்க கூட நீங்க லஞ்ச் சாப்பிடணும்"

"இன்னிக்கு மத்தியானமா? ஏதாவது ஸ்பெஷலா?"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல. உங்களை வெல்கம் பண்ணத் தான்"

"அப்படியா? நான் உங்களோட இன்விடேஷனை அக்செப்ட் பண்ணனும்னா, நான் கொண்டு வந்த சாப்பாட்டை தான் நான் சாப்பிடுவேன் அப்படிங்கிற கண்டிஷனுக்கு நீங்க ஒத்துக்கணும்" என்றாள் மீரா.

அதைக் கேட்டு சிரித்தான் வாசுதேவன்.

"தேங்க்யூ... என்னோட இன்விடேஷனை ஏத்துக்கிட்டதுக்கு..."

"மை பிளஷர்... உங்களை லஞ்சில் மீட் பண்றேன்... என்னோட லஞ்ச் பாக்ஸோட"

"வாங்க" என்று சிரித்தபடி அங்கிருந்து நகர்ந்தான் வாசுதேவன்.

எதையோ யோசித்தாள் மீரா.

"இதுல யோசிக்க ஒன்னும் இல்ல மீரா. இது நம்ம கம்பெனியோட ப்ரொசீஜர் தான்" என்றான் நந்தகோபால்.

"ஒ..."

"புதுசா வந்தவங்களை கொஞ்சம் சகஜமாக உணர வைக்கத்தான்"

"சோ நைஸ்"

"ம்ம்ம்"

"லஞ்சுக்கு யாரெல்லாம் வருவாங்க?"

"நான், வாசு, ஜகா"

மீராவுக்கு ஏமாற்றமாய் போனது. அந்த நிறுவனத்தின் மேலாளர் என்பதால், முகுந்தனும் அழைக்கப்படுவான் என்று அவள் நினைத்திருந்தாள்.

"நம்ம மேனேஜரும் வருவாருன்னு நெனச்சேன்" என்று கூற, அவள் தயங்கவில்லை.

அவளை யோசனையுடன் பார்த்த நந்தகோபால்,

"நான் தான் உங்ககிட்ட சொன்னேனே, அவன் ஜோவியல் டைப் கிடையாது. இன்னைக்கு காலையில அவன் உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணான் அப்படிங்கிறதுக்காக, அவனும் நம்ம கூட கலந்துக்குவான்னு நம்ம எதிர்பார்க்க முடியாது மீரா"

மீரா திடுக்கிட்டாள். முகுந்தன் அவளுக்கு உதவிய விஷயம், இவனுக்கு எப்படி தெரிந்தது?

"அதுக்காக நீங்க முகுந்தனுக்கு  தேங்க்ஸ் சொல்ல நினைக்கிறது நியாயம் தான். நான் வாசு கிட்ட சொல்லி, முகுந்தனையும் கூப்பிட சொல்றேன். ஆனா அவன் நம்ம சாப்பாட்டை தொட மாட்டான்"

சங்கடத்துடன் புன்னகைத்தாள் மீரா. வாசுவின் அழைப்பை முகுந்தன் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று கடவுளை பிரார்த்தித்தாள் அவள்.

மீராவின் வேண்டுதலுக்கு இணங்க, வாசுதேவனும் முகுந்தனை அழைக்க ஒப்புக்கொண்டு அவனை ஃபோனில் அழைத்தான்.

தனது கையில் இருந்த கோப்பை சரி பார்த்தபடி அந்த அழைப்பை ஏற்ற முகுந்தன்,

"சொல்லு வாசு" என்றான்.

"இன்னைக்கு லஞ்சுக்கு நீயும் எங்க கூட ஜாயின் பண்ணிக்கணும்னு நான் விரும்பறேன்"

வழக்கம் போல் அவன் மறுக்க நினைத்த போது,

"என்னோட புது பிஏ மீராவோட சேர்ந்து லஞ்ச் சாப்பிடலாம்னு நாங்க முடிவு பண்ணி இருக்கோம். அவங்களையும் கூப்பிட்டு இருக்கோம்"

திகைப்பில் ஆழ்ந்த முகுந்தன்,

"என்னை பத்தி உனக்கு தெரியாதா வாசு?" என்றான், உடனே அவனது அழைப்பை ஏற்றுக் கொள்ளக்கூடாது என்று.

"எனக்கு தெரியும். ஆனா இன்னைக்கு காலையில நீ மீராவுக்கு ஹெல்ப் பண்ண. அதை கூட தான் இதுக்கு முன்னாடி நீ செஞ்சதில்ல. அதே மாதிரி இதையும் நீ ஏத்துக்கலாம் இல்லையா?"

நிமிர்ந்து அமர்ந்தான் முகுந்தன். அதை பற்றி மீரா அவர்களிடம் கூறிவிட்டாளா?

"அதை உன்னோட புது பிஏ உன்கிட்ட சொன்னாங்களா?" என்றான் அதை  தெளிவுபடுத்திக் கொள்ள விரும்பி.

"இல்ல. அவங்க சொல்லல. நீ அவங்களை நோக்கி ஓடுறதை நானே பார்த்தேன். உன்னை நான் அப்ரிஷியேட் பண்ணியே ஆகணும். ஒரு பொண்ணுக்கு சரியான நேரத்தில் செய்ய வேண்டிய உதவியை நீ செஞ்சிருக்க"

அமைதியாய் இருந்தான் முகுந்தன். அவனால் என்ன கூற முடியும்? அவள் என் மனைவி, அவளை காக்க வேண்டியது என் கடமை என்றா?

"என்னோட மேனேஜரா இருக்கிறதால, என் பிஏ கிட்ட பேசி பழகி தான் ஆகணும். அதனால தான் உன்னையும் வரச் சொல்றேன். வா முகுந்தா"

"சரி" என்று ஒரே வார்த்தையில் பதில் அளித்தான் வழக்கம் போலவே.

வாசுதேவனால் நம்பவே முடியவில்லை. உண்மையிலேயே முகுந்தன் ஒப்புக்கொண்டானா? அவனுக்கு மலைப்பாய் இருந்தது.

"தேங்க்யூ முகுந்தா"

"ம்ம்ம்" அழைப்பை துண்டித்தான் முகுந்தன்.

அவள் ஆண்களின் மத்தியில் கலந்து பழகும் போது, அவளை விட்டு விலகி இருக்க வேண்டாம் என்று எண்ணினான் முகுந்தன். அவர்கள் நண்பர்களாக இருந்தால் தான் என்ன? அவனுக்கு தெரியாதா அவர்கள் மீராவை பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள் என்று? அவர்களைப் பொறுத்தவரை அவள் ஒரு தேவதை. தன் மனைவியின் மீது தனக்கு ஏற்பட்டுள்ள பாதுகாப்பு உணர்வு, அவனுக்கே ஒரு மாதிரியாக தான் இருந்தது. ஆனாலும் அவன் அலட்சியமாய் இருக்க விரும்பவில்லை. அவள் மும்பையில் இருக்கும் வரை அவள் அவனது பொறுப்பு, என்று பொறுப்புடன் யோசித்தான் முகுந்தன்.

உணவு இடைவேளை

நந்தகோபாலும் ஜெகதீஷும் நேரத்தை வீணாக்காமல் வாசுதேவனின் அறைக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். முகுந்தன் வருகிறானா இல்லையா என்று மீராவுக்கு தெரியவில்லை. அதனால் அவள் அவசரம் காட்டவில்லை. வைஷ்ணவியை சந்தித்த பிறகே அங்கு சென்றாள். முகுந்தன் அங்கிருந்ததை பார்த்த அவளுக்கு, அவள் தலையை சுற்றி, குட்டி குட்டி தேவதைகள் பறந்து வலம் வருவது போல் இருந்தது. அவர்களைப் பார்த்து வழக்கமான புன்னகையை உதிர்த்தாள். ஆனால் முகுந்தன் அவளை நிமிர்ந்து பார்க்கவில்லை. வாசுதேவனுக்கும் முகுந்தனுக்கும் இடையில் இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

"ஆரம்பிக்கலாமா மீரா?" என்றான் வாசுதேவன்.

சரி என்று தலையசைத்த மீரா, தனது உணவு டப்பாவை திறந்தாள்.

"என்ன சாப்பாடு கொண்டு வந்திருக்கீங்க மீரா?" என்றான் நந்தகோபால்.

"பட்டாணி குருமா, உருளைக்கிழங்கு ஃப்ரை"

முகுந்தனுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. ஏனென்றால் அவர்கள் இருவரும் ஒரே உணவை தானே கொண்டு வந்திருந்தார்கள்...!

"முகுந்தனும் அதே தான் கொண்டு வந்திருக்கான்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"வாவ், என்ன ஒரு கோ இன்சிடெண்ட்ஸ்..." என்றான் நந்தகோபால்.

"நான் ஊறுகாயும் கொண்டு வந்திருக்கேன்" என்று அவர்களை திசைத்திருப்பினாள் மீரா.

"பை தி வே, உங்க ஹஸ்பண்ட் எப்படி இருக்காரு மீரா? உங்களுக்கு அவரை பிடிச்சிருக்கா?" என்றான் வாசுதேவன்.

அதைக் கேட்ட முகுந்தனுக்கு புறை ஏறியது. அவனுக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த மீரா, அவசரமாய் அவனிடம் தண்ணீரை நீட்டினாள்.

"எனக்கு என் ஹஸ்பண்டை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு... ஐ மீன், என்னோட வேலையை" என்று சிரித்தாள் மீரா.

"நீங்க ரொம்ப ஸ்மார்ட் மீரா" என்றான் வாசுதேவன்.

அவளைப் பார்த்தபடி தண்ணீரை குடித்தான் முகுந்தன்.

"நீங்க இன்னும் உங்க ட்ரெய்னிங்கையே முடிக்கலையே... ரெண்டே நாள்ல எப்படி உங்க ஹஸ்பண்டை பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்றீங்க? ஐ மீன் உங்க ஜாபை?" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"என்னோட ஹஸ்பண்ட் யாருன்னு எனக்கு தெரியும்... எனக்கு கல்யாணம் ஆயிட்டதால, நான் அவரை காதலிக்க தான் செய்வேன்... ரெண்டு நாளோ இருபது வருஷமோ விஷயம் இல்ல... மனைவி, மனைவியா தானே இருப்பா? அவரை காதலிக்காம, மனைவிங்கிற கதாபாத்திரத்தை என்னால முழுமையா செய்ய முடியாது இல்லையா?"

"இம்ப்ரெஸ்ஸிவ்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

வேகமாய் சாப்பிட்டு முடித்த மீரா,

"நான் கிளம்புறேன்" என்றாள்.

"அவ்வளவு என்ன அவசரம் மீரா?" என்றான் நந்தகோபால்.

"எனக்காக வைஷ்ணவி காத்துக்கிட்டு இருப்பா"

"ரெண்டு பேரும் ரொம்ப ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஆயிட்டீங்க போல இருக்கு..."

"ஆமாம்..."

"சரிங்க மீரா. நீங்க கிளம்புங்க" என்றான் வாசுதேவன்.

"உங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணதுக்காக முகுந்தனுக்கு நீங்க தேங்க்ஸ் சொல்லலையா? அவனுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்றதுக்காக தானே வாசு அவனையும் லஞ்சுக்கு கூப்பிடனும்னு நீங்க கேட்டுகிட்டீங்க?" என்றான் நந்தகோபால்.

அதைக் கேட்ட முகுந்தன் வியப்படைந்தான் என்று கூறத் தேவையில்லை. அவனை அழைக்கச் சொன்னது மீராவா? முகுந்தனை பார்த்த மீரா,

"தேங்க்யூ" என்றாள்.

அவன் லேசாய் தலையசைக்க, அங்கிருந்து சென்றாள் மீரா.

"மீரா ரொம்ப ஸ்வீட்" என்றான் நந்தகோபால்.

"ரொம்ப வித்தியாசமானவங்க கூட..." என்றான் ஜெகதீஷ்.

தன் நாற்காலியை விட்டு எழுந்து நின்ற முகுந்தன்,

"பை" என்று அங்கிருந்து நடந்தான்.

அந்த மூவரும் பெருமூச்சு விட்டார்கள்.

இதற்கிடையில்,

வாசுதேவனின் அறையில் இருந்து வெளியே வந்த மீராவை நோக்கி ஓடிவந்தாள் ஸ்ரேயா. அவளைப் பின்தொடர்ந்து வந்த வைஷ்ணவி, மீராவை பார்த்து ஜாடை செய்தாள்.

"நீங்க முகுந்தனை பத்தி விசாரிச்சீங்களா?" என்றாள் ஸ்ரேயா.

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

"அப்படியா?"

"ஆமாம். அவர் பொய் சொல்லல" என்றாள் மீரா.

வைஷ்ணவியின் முகம் தொங்கி போனது.

"அவர் சொன்னது உண்மை தானா?"

"ஆமாம் அவருக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு"

"நீங்க அவருடைய வைஃபை பாத்தீங்களா? அவங்க பார்க்க எப்படி இருந்தாங்க?" என்ற தரமான கேள்வியை கேட்டாள் ஸ்ரேயா.

மருட்ச்சியுடன் நின்றாள் மீரா. இதற்கு அவள் என்ன பதில் கூறுவது? நான் என்னை தினமும் கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றா? ஆனால் அவளது கணவன் தான் கூறி இருக்கிறானே, அவளைப் பற்றி அவள் யாரிடமும் கூறக்கூடாது என்று. ஆதனால் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"அவருக்கு கல்யாணம் ஆன விஷயத்தை எப்படி தெரிஞ்சுக்கிட்டிங்க?"

வைஷ்ணவியை கேள்விக்குறியோடு பார்த்தாள் மீரா.

"என்கிட்ட சொன்னதை அவகிட்ட சொல்லு மீரா" என்றாள் வைஷ்ணவி.

வைஷ்ணவியை பார்த்தாள் ஸ்ரேயா.

"நான் உன்கிட்ட சொன்னதை நீ இன்னும் ஸ்ரேயாகிட்ட சொல்லலையா?" என்றாள் மீரா, நிலைமையை வைஷ்ணவியே சமாளிக்கட்டும் என்று.

"இல்ல. நான் காலையில இருந்து கொஞ்சம் பிஸியா இருந்தேன்"

"மீரா உன்கிட்ட என்ன சொன்னாங்கன்னு நீ எனக்கு சொல்லு" என்றாள் ஸ்ரேயா.

"நேத்து சாயங்காலம், முகுந்தன் அவங்க வைஃபோட கோவிலுக்கு வந்திருந்தாராம்"

"நெஜமாவா?" என்றாள் சோகமாக.

"ம்ம்ம்"

வாடிய முகத்தோடு அங்கிருந்து சென்றாள் ஸ்ரேயா.

"தேங்க்யூ மீரா. தயவுசெய்து இந்த *பொய்யை* காப்பாத்து" என்றாள் வைஷ்ணவி.

சரி என்று தலையசைத்தாள் மீரா.

.......

மீராவைப் பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். ஏன் அவளது அனைத்து பேச்சும், எண்ணமும் அவனையே சுற்றி வந்து கொண்டிருக்கிறது? தனக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்காத ஒருவன் மீது எப்படி ஒரு பெண் இந்த அளவிற்கு ஈடுபாட்டுடன் இருக்க முடியும்? அவனும் அவர்களுடன் இணைந்து சாப்பிட வேண்டும் என்று விரும்புகிறாள்... யார் என்ன கேட்டாலும் அவளது கணவனைப் பற்றியே பேசுகிறாள்...!

இதுவரை, அவள் பேச கேட்டதெல்லாம், அவளது நிஜ வாழ்க்கையைப் பற்றி அறியாதவர்களிடம். அவளது வாழ்க்கையைப் பற்றி அறிந்தவர்களிடமும், தன்னை விட்டுக் கொடுக்காமல் அவள் இப்படித்தான் பேசுவாளா? முகுந்தனின் மனதில் விசித்திர எண்ணம் தோன்றியது. அதை சோதித்துப் பார்த்து விடுவது என்றும் முடிவு செய்தான் அவன்.

மாலை

வீட்டிற்கு வந்த முகுந்தன், மீராவின் வருகைக்காக காத்திருந்தான். அவள் வீட்டிற்கு வந்த பின் அவளுக்கு ஃப்ரெஷ் ஆக நேரம் அளித்தான். அவள் முகம் கழுவிக்கொண்டு, தேநீர் தயாரிக்க சமையலறைக்கு சென்றாள்.

தனது கைபேசியின் செட்டிங்ஸை, *ஆட்டோ ரெக்கார்டிங்குக்கு*  மாற்றிவிட்ட பின், தனது அம்மாவுக்கு ஃபோன் செய்தான் முகுந்தன். ஆச்சரியத்துடன் அந்த அழைப்பை ஏற்றார் ஜானகி.

"ஹலோ யாருங்க சார் பேசுறீங்க?" என்றார் வேண்டுமென்றே.

முகுந்தனுக்கு தெரியும், அவனது அம்மா அவனை *ஓட்டுகிறார்* என்று.

"அம்மா, போதும் நிறுத்துறிங்களா...?"

"முகுந்தா, நீயாடா? உனக்கு ஒரு அம்மா இருக்கான்னு உனக்கு எப்படிடா திடீர்னு ஞாபகம் வந்தது?"

"அந்த ஞாபகம் எனக்கு எப்பவும் தான் இருக்கு"

"அப்படியா? கடவுள் இருக்கான் டா..."

"போதும் மா..."

"சரி சொல்லு, எப்படி இருக்க?"

"நீங்க மீராவை பத்தி என்ன நினைக்கிறீங்க?"

"நானா? அவளைப் பத்தி நான் என்ன நினைக்கணும்னு நீ நினைக்கிற?"

"அவளுக்கு என்னோட ஆஃபீஸ்ல வேலை கிடைச்சிருக்கு"

"தெரியும். அவங்க அம்மா அப்பா, அந்த வேலையை நீ தான் வாங்கி கொடுத்ததா நினைச்சுக்கிட்டு இருக்காங்க"

"அது உண்மை இல்ல"

"அது தான் எனக்கு தெரியுமே... நீ தான் அப்படிப்பட்ட நல்ல காரியத்தை எல்லாம் செய்ய மாட்டியே..."

"அம்மா அவ இங்க சந்தோஷமா இல்ல. அவளை அவங்க அம்மா வீட்டுக்கு கிளம்பி போக சொல்லுங்க"

"அவ சந்தோஷமா இல்லைன்னா என்ன அர்த்தம்?" அவரது குரலின் தோரணை மாறியது.

"என்னை பத்தி உங்களுக்கு தெரியாதா?"

"இதை சொல்லத்தான் எனக்கு ஃபோன் பண்ணியா?" கோபமாய் கேட்டார் ஜானகி.

"புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணுங்க. அவளோட வாழ்க்கையை அவ வீணாக்கிக்கிட்டு இருக்கா"

"நீ தான்டா அவளோட வாழ்க்கையை வீணாக்கிக்கிட்டு இருக்க"

"அதை செய்யக்கூடாதுன்னு தான் நானும் நினைக்கிறேன். தயவு செய்து இங்கிருந்து அவளை கிளம்பி போக சொல்லுங்க. அவ இங்க இருக்க வேண்டாம். அவளுக்கு வேலைக்கு போகணும்னு என்ன அவசியம்? அவங்க அப்பா அம்மா கூட அவ சந்தோஷமா இருக்கட்டும்"

"நீ ஒன்னும் அவளைப் பத்தி கவலைப்பட வேண்டிய அவசியம் இல்ல. அவளுக்கு பிடிச்சதை அவளை செய்ய விடு"

"அப்படின்னா இதைப் பத்தி நீங்க  அவகிட்ட எதுவும் சொல்ல மாட்டீங்களா?"

"அவளோட வாழ்க்கையை, அவ இஷ்டத்துக்கு வாழ சொல்லுவேன்"

"அதையாவது செய்ங்க"

எரிச்சல் அடைந்தார் ஜானகி.

"ஃபோனை அவகிட்ட கொடுக்கட்டுமா?"

"அவ அங்க தான் இருக்காளா?"

"இல்ல... அவ இங்க இல்ல" என்று அறையை விட்டு வெளியே வந்தான் முகுந்தன்.

தான் தயாரித்த தேநீரை பருகி முடித்து, காலி குவலையுடன் வெளியே வந்தாள் மீரா.

"அம்மா லைன்ல இருக்காங்க. அவங்க உன்கிட்ட பேசணுமாம்" என்று தன் கைபேசியை அவளிடம் கொடுத்தான்.

குழப்பத்துடன் அந்த கைபேசியை பெற்றுக் கொண்டாள் மீரா. எதற்காக வழக்கத்திற்கு மாறாய் முகுந்தனின் கைபேசியில் தன்னிடம் ஜானகி தொடர்பு கொள்ள வேண்டும்? வழக்கம் போல் நேரடியாகவே அழைத்திருக்கலாமே?

கைபேசியை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு தன் அறைக்க சென்றான் முகுந்தன். ஜானகியிடம் பேசியபடி தன்னறைக்குச் சென்றாள் மீரா.

தொடரும்...