13 தான் ஆடாவிட்டாலும்...

மீரா தன்னிடம் கேட்டதை பற்றி எண்ணியபடி கட்டிலில் படுத்திருந்தான் முகுந்தன். ஸ்ரேயாவுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று அவள் கேட்டாள். ஆனால், ஸ்ரேயாவை பற்றி அவள் எந்த கேள்வியும் எழுப்பவில்லை. ஸ்ரேயா அவனை காதலிப்பதில் அவளுக்கு வருத்தமில்லையா? அல்லது, அதை காட்டிக் கொள்ள அவள் விரும்பவில்லையா? ஸ்ரேயா அவனைப் பற்றி மீராவிடம் என்ன கூறினாள் என்று தெரியவில்லை. உண்மையிலேயே ஸ்ரேயாவிடம்  மீரா தான் தன் மனைவி என்று கூறவில்லையா? ஆம் அவள் சொல்லியிருக்க மாட்டாள். ஒருவேளை அவள் கூறி இருந்தால், ஸ்ரேயா அதை அலுவலகம் முழுவதும் பரவச் செய்திருப்பாள். ஸ்ரேயா அதை செய்யாவிட்டாலும், நிச்சயம் வைஷ்ணவி செய்திருப்பாள். அந்த செய்தியால், அவர்களது அலுவலகம் பற்றி எரிந்திருக்கும். ஏன் இந்தப் பெண் (மீரா) இப்படி இருக்கிறாள்? அவளுக்கு என்ன வேண்டும்? அவர்களது திருமணத்தைப் பற்றிய அவளது கண்ணோட்டம் தான் என்ன? அவனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை.

மறுநாள் காலை

மீரா சமைத்துக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தான் முகுந்தன். அவன் குரல் கேட்டு பின்னால் திரும்பினாள் மீரா.

"இன்னைக்கு நான் சமைக்கிறேன். நேத்து கூட நீ தானே சமைச்ச?" என்றான்.

"பரவாயில்ல இருக்கட்டும்... என் சைடுல இருந்து நானும் இந்த *குடும்பத்துக்கு*... கரெக்ஷன்.... இந்த *வீட்டுக்கு* ஏதாவது செய்யணும்ல?"

குடும்பத்துக்கும் வீட்டுக்கும் இடையில் இருக்கும் வித்தியாசத்தை புரிந்து கொள்ள முடியாத அளவிற்கு ஒன்றும் முகுந்தன் திறமையற்றவன் அல்ல. கணவன் மனைவியாகவே இருந்த போதிலும் அவர்களுக்கிடையில், குடும்பத்திற்கு தேவையான உணர்வுகளோ, உணர்ச்சிகளுக்கோ இல்லை... இது ஒரு கான்கிரீட் சுவரால் அமைந்த வீடு. அதற்கு எந்தவித உணர்வுகளோ உணர்ச்சிகளோ தேவையில்லை. அதைத்தான் அவள் குறிப்பால் உணர்த்தினாள்.

இன்னும் கூட முகுந்தன் அங்கேயே நின்றிருப்பதை கண்டாள் மீரா. அவன் தயங்கி நின்றதை பார்த்த அவள், அவன் தன்னிடம் ஏதோ சொல்ல தயங்குகிறான் என்பதை புரிந்து கொண்டு, புருவம் உயர்த்தினாள்.

"வந்து... அந்த பொண்ணு..." 

அவன் ஸ்ரேயாவை பற்றி பேசுகிறான் என்று அவளுக்கு புரிந்து போனது. அவன் பேசி முடிக்கட்டும் என்று நேரம் கொடுத்து காத்திருந்தாள்.

"அதான்... நம்ம ஆபீஸ்ல வேலை செய்றாளே..." 

மீராவுக்கு வியப்பாய் இருந்தது. எதற்காக ஸ்ரேயாவின் பெயரை சொல்லக்கூட அவனுக்கு இவ்வளவு தயக்கம்? அவனுக்கு உதவ வேண்டுமென்று நினைத்தாள். ஆனால், அவ்வளவு சீக்கிரம் அல்ல...

"வைஷ்ணவியா?"

"இல்ல... இன்னொருத்தி..."

"ஓ... ஸ்ரேயாவா?"

"ஆமாம். அவ என் பின்னாடி சுத்திக்கிட்டு இருப்பா... என்னை ப்ரொபோஸ் பண்ணா. ( சற்று நிறுத்திய அவன் ) உனக்கு தான் என்னை பத்தி தெரியுமே... ( அவன் கூறியதை கேட்டு வியப்படைந்து புருவம் உயர்த்தினாள் மீரா. அவளுக்கு அவனைப் பற்றி தெரியுமா?) நான் அந்த பொண்ணுக்கு எந்த முக்கியத்துவமும் கொடுத்ததில்ல... எப்பவும்..." நிறுத்திவிட்டு அவளது முகபாவத்தை கவனித்தான்.

"ஆனா, இதையெல்லாம் நீங்க ஏன் என்கிட்ட சொல்லிக்கிட்டு இருக்கீங்க?" என்ற மில்லியன்-டாலர் கேள்வியை கேட்டாள் மீரா.

அது முகுந்தனை திகைக்க செய்தது. அவன் எதற்காக அவளிடம் இதைப் பற்றி கூற நினைக்க வேண்டும்? எதற்காக ஸ்ரேயாவை பற்றி மீராவுக்கு தெளிவுபடுத்த நினைக்கிறான்? என்ன பதில் கூறுவது என்று தெரியாமல் இங்கும் அங்கும் பார்த்தபடி நின்ற அவன்,

"ஐ ஜஸ்ட்...." அவசரமாய் அந்த இடம் விட்டு நகர்ந்தான்.

சிரித்தபடி நின்றாள் மீரா.

மதிய உணவையும், சிற்றுண்டியையும் சமைத்த பிறகு, அலுவலகத்திற்கு தயாரானாள். தனது கைப்பையையும் மதிய உணவுபையையும் எடுத்துக்கொண்டு, முகுந்தனுக்கு அரை மணி முன்பாகவே அலுவலகம் கிளம்பினாள். ஏனென்றால், அவள் செல்ல வேண்டிய  பேருந்தை பிடிக்க வேண்டுமே...! அவள் வீட்டை விட்டு கிளம்பும் போது, குளித்துக் கொண்டிருந்தான் முகுந்தன். அவன் முழுவதும் தயாரான நிலையில் வெளியே வந்த போது, மீரா அங்கு இல்லை என்பதை உணர்ந்தான். அவனது மதிய உணவுக்கான பை, டீபாய் மீது வைக்கப்பட்டிருந்தது. பெருமூச்சு விட்டான் முகுந்தன்.

அவனுக்குள் குழப்பம் அதிகரித்தது. மீரா அவளது அம்மா வீட்டிற்கு செல்ல தயாராக இல்லை. அவன் வேலை செய்யும் அதே அலுவலகத்தில் அவளுக்கும் வேலை கிடைத்திருக்கிறது. அங்கு தனக்கு திருமணமான விஷயத்தை அவள் யாரிடமும் கூறவில்லை. தன் கணவனுக்கு உண்மையாக இருப்பேன் என்றும், அவனை எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் காதலிப்பேன் என்றும் அவள் கூறினாள். அவனுக்கு செய்து கொடுத்த சத்தியத்தை அவள் காப்பாற்றி வருகிறாள். அவனை அவள் எந்த தொந்தரவும் செய்வதில்லை. அவனுடைய சொந்த விஷயத்தைப் பற்றி அவனிடம் எந்த கேள்வியும் எழுப்பவும் இல்லை. இப்படியே இவ்வளவு நாள் அவளால் இருக்க முடியும்? கடைசி வரை இப்படி இருப்பது சாத்தியமா? அவனுக்கு உறுத்தலாய் இருந்தது.

அவன் தன் தனிமையுடன் திருப்தியான வாழ்க்கை வாழ்ந்து வந்தான். தனியாக இருப்பதற்கு அவனுக்கு என்றும் அலுப்பு தட்டியதே இல்லை. அவனது மனதிலும் எந்தவித எண்ணங்களும் இல்லை. அது தெள்ளிய நீரோடை போல் நிர்மலமாய் இருந்தது. ஆனால் இப்போது, மீரா அவன் வாழ்க்கையில் வந்த பிறகு, அவனது எண்ணங்கள் முழுவதையும் அவள் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டாள். அவனால் நிம்மதியாய் உறங்க கூட முடியவில்லை. எப்பொழுதும் அவளைப் பற்றியே சிந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவள் இங்கு, அவனுடன் இருக்கும் வரை, அவனால் நிச்சயம் நிம்மதியாக இருக்க முடியாது. அவளை திருப்பி அனுப்ப ஏதாவது முயற்சி மேற்கொண்டாக வேண்டும். இன்று மாலை அவள் அலுவலகத்தில் இருந்து திரும்பி வந்தபின் அவளிடம் அது பற்றி பேசுவது என்று நினைத்தான் முகுந்தன்.

விடி டிசைன்ஸ்

வீட்டை விட்டு முதலில் கிளம்பியது என்னவோ மீரா தான். ஆனால் அலுவலகத்திற்க்கு வந்தடைந்தது என்னவோ முகுந்தன். அவளுக்கு பேருந்து கிடைக்காமல் இல்லை. வந்த பேருந்து அனைத்திலுமே கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. கூட்டம் இல்லாத பேருந்துக்காக காத்திருந்ததாள் மீரா. கூட்டம் இல்லாத பேருந்துக்காக காத்திருப்பது பயனற்றது என்பது வெகு நேரம் கழித்து தான் அவளுக்கு புரிந்தது. மும்பை மனிதர்கள் ஓடும் ஓட்டம் அவளுக்கு புதிது. அவர்களது வாழ்க்கை முறையின் அசுர வேகம், அவளுக்கு திகைப்பை தந்தது. சர்வ சகஜமாய், பெண்கள் ஓடும் பேருந்தில் ஏறுவதும், இறங்குவதும் அவளுக்கு வியப்பளித்தது. கடைசியில், கிடைத்த பேருந்தில், கூட்டத்தில் முண்டியடித்துக் கொண்டு ஏறிக்கொண்டாள்.

காரை நிறுத்திவிட்டு, அலுவலகத்தை நோக்கி நடந்தான் முகுந்தன். அலுவலகத்தின் வாசலில் வந்து நின்ற பேருந்தில் அவனது பார்வை சென்றது. கூட்டத்திற்கு இடையில் அதிலிருந்து இறங்க சிரமப்பட்டு கொண்டிருந்தாள் மீரா. அவள் இறங்கிய போது, யாரோ அவளது புடவையில் கால் வைக்க, தடுமாறி பேருந்து நிறுத்தத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த இரும்பு வேலியில் மோதிக்கொண்டாள். அவளது புடவை அலங்கோலமாய் காட்சி அளித்தது.

தான் ஆடாவிட்டாலும் தன் சதை ஆடும் அல்லவா? எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் அவளை நோக்கி ஓடினான் முகுந்தன். கோப கனல் வீச அவள் முன் வந்து நின்றான்.

"எதுக்காக ஆபீசுக்கு வரும் போது புடவை கட்டிக்கிட்டு வர? கம்ஃபர்ட்டபிளான டிரஸ் போட்டுக்கிட்டு வரத் தெரியாதா உனக்கு?" என்றான் கோவமாய்.

தலை குனிந்தபடி நின்றாள் மீரா.

"வா..." தங்கள் அலுவலக சுற்றுச்சுவரை நோக்கி தன் கையை நீட்டினான். அவள் தன் புடவையை சரி செய்து கொள்ள, அது ஓரளவுக்கு மறைவை தரும் என்பதால்.

மெல்ல நடந்தாள் மீரா. யாரும் அவளை பார்த்து விடாத வண்ணம் அவளுடன் கூடவே நடந்தான் முகுந்தன். அலுவலக சுற்றுச்சுவரின் அருகில் அவர்கள் வந்தவுடன், அவள் தோளில் இருந்த கைப்பை நழுவியது. மீரா அதை எடுக்கும் முன், அவளிடமிருந்து அதை வாங்கிக் கொண்டான் முகுந்தன். அவனை நோக்கி அவள் பொருள் புரிந்த பார்வை பார்க்க, தன் பார்வையை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டான் முகுந்தன், அவளது கண்களை பார்க்க வேண்டாம் என்று.

தன் புடவையை சரி செய்துகொண்ட மீரா,

"தேங்க்ஸ்" என்றாள்.

அந்த *தேங்க்ஸ்* அவனை ஏதோ செய்தது.

அவனிடமிருந்து தன் கைப்பையை வாங்கிக் கொண்ட மீரா, தங்கள் அலுவலகம் நோக்கி நடக்க தொடங்கினாள். எண்ணங்களின் கலவையாய் அவளை பின்தொடர்ந்தான் முகுந்தன். அவள் பாதுகாப்பாய் இல்லாததை கண்ட அவனுக்கு ஏன் கோபம் வருகிறது? அவளது சொந்த விருப்பு, வெறுப்புகளில்  தலையிட மாட்டேன் என்று அவன் கூறவில்லையா? அப்படி இருக்கும் போது, எதற்காக அவன் அவள் மீது கோபம் கொண்டான்? அவள் புடவை அணிந்து வந்ததற்காக ஏன் கடிந்து கொண்டான்? அவளது மரியாதையை காக்க வேண்டும் என்று அவனுக்கு ஏன் துடிக்கிறது? உரிமையுடன் ஏன் அவளை திட்டினான்? ஏன்? தனக்குத்தானே ஏராளமான கேள்விகளைக் கேட்டுக் கொண்டான் முகுந்தன்.

ஆனால் மீரா எதைப் பற்றியும் யோசிக்கவில்லை. அவளுக்கு அவன் உதவினான்... அவ்வளவு தான்! அவளிடத்தில் எந்த பெண் இருந்தாலும் அவன் அப்படித்தான் செய்திருப்பான். ஏனென்றால் அது ஒரு பெண்ணின் மான பிரச்சனை, என்றெண்ணினாள். அதே நேரம் அவளுக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது. குறைந்தபட்சம், இதற்காகவாவது அவன் ரியாக்ட் செய்தானே...!

மீரா அலுவலகத்திற்குள் நுழைந்த போது, அங்கு நந்தகோபாலும் ஜெகதீஷும் நின்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். மீராவை பார்த்த அவர்கள் பளிச்சென்று சிரித்தார்கள். மீராவும் அவர்களை பார்த்து புன்னகைத்தாள்.

"ஹாய் மீரா, குட் மார்னிங்" என்றான் நந்தகோபால்.

"குட் மார்னிங், நந்தா. குட் மார்னிங் ஜெகதீஷ் சார்..."

"ஜெகதீஷ் மட்டும் போதும்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"இந்த ஆபீஸ்ல எல்லாரும் ரொம்ப கூல்" என்றாள் மீரா

"எல்லாரும் இல்ல..." என்றான், அவளுக்கு பின்னால் வந்த முகுந்தனை பார்த்தபடி ஜெகதீஷ்.

அவனைப் பார்த்து முறைத்தபடி நடந்தான் முகுந்தன்.

"ஜகா, மீரா முன்னாடி முகுந்தனை கிண்டல் பண்ணாத. அவங்க எல்லா செயலுக்கும் ஒரு நியாயமான காரணத்தை வச்சிருப்பாங்க" என்றான் நந்தா.

"அப்படியா மீரா?" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"எல்லா மூங்கில்குள்ளேயும் ஒரு புல்லாங்குழல் இருக்கும் தானே?" என்றாள் மீரா.

"வாவ்... என்ன ஒரு தத்துவம்!" என்று கைதட்டி சிரித்தான் நந்தா.

சிரித்தபடி உள்ளே சென்றாள் மீரா.  தன் அறைக்குள் நுழைவதற்கு முன்னால் திரும்பிப் பார்த்த முகுந்தன் அதை கவனித்தான்.

அப்பொழுது, வாசுதேவன் ஏதோ ஆழ்ந்த யோசனையுடன் வருவதை ஜெகதீஷும் நந்தகோபாலும் பார்த்தார்கள்.

"என்ன ஆச்சு ஜகா? நம்ம சிஇஓ ரொம்ப ஆழமா எதையோ யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்காரு...!" என்று சிரித்தான் நந்தா.

"நான் பார்த்த விஷயத்தை என்னால நம்பவே முடியல" என்றான் வாசுதேவன்.

"பத்து கையோட நீ கடவுளை ஒன்னும் பார்த்துடலையே..?" என்றான் கிண்டலாய் நந்தா.

"கடவுளையே பாத்திருந்தா கூட நான் நம்பி இருப்பேன்..."

"என்ன ஆச்சு வாசு?" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"மீராவுக்கு முகுந்தன் ஹெல்ப் பண்ணான்"

"என்ன்னனது?" என்று இருவரும் முகம் சுருக்கினார்கள்.

"பஸ்ஸை விட்டு கீழே இறங்கும் போது, மீரா கட்டியிருந்த ஸாரி கொலாப்ஸ் ஆயிடுச்சு. அவங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணலாம்னு நினைச்சேன். ஆனா முகுந்தன் அவங்களை நோக்கி ஓடுறதை பார்த்து அப்படியே நின்னுட்டேன். அவன் அவங்க கிட்ட என்ன சொன்னான்னு தெரியல. அவன் எனக்கு எதிர் பக்கம் திரும்பிக்கிட்டு இருந்தான். அவங்க தோளில் மாட்டி இருந்த ஹேண்ட் பேக்கை வாங்கிக்கிட்டு, அவங்க ஸாரியை நீட் பண்ண ஹெல்ப் பண்ணினான்"

நந்தகோபாலும் ஜெகதீஷும் வாயடைத்து நின்றார்கள். வாசுதேவன் கூறியதை அவர்களால் நம்ப முடியவில்லை.

"உங்களை மாதிரி தான் நானும் நின்னேன்" என்றான் வாசுதேவன்.

"நம்ம கூட வேலை செய்றவங்க அப்படிங்கறதால அவன் ஹெல்ப் பண்ணியிருப்பான்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் ஜெகதீஷ்.

ஆம் என்று தலையசைத்தான் வாசுதேவன்.

"மீரா சொன்னது சரி தான். முகுந்தன் கிட்டயும் சில நல்ல குவாலிட்டிஸ் இருக்கு தான் போல இருக்கு" என்றான் ஜெகதீஷ்.

"கரெக்ட்" என்றான் நந்தகோபால்.

........

"குட் மார்னிங் மீரா" என்றாள் வைஷ்ணவி.

"குட் மார்னிங் வைஷு"

"முகுந்தன் சாரை பத்தி விசாரிச்சிட்டியா?"

"இல்லப்பா. அதை செய்ய எனக்கு டைம் கிடைக்கல" என்றாள் மீரா. உடனே சுடச்சுட வந்து கூறினால், அவர்கள் சந்தேகப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது என்று பொய் கூறினாள் மீரா.

"இந்த வீக்எண்டு நான் நிச்சயம் அவரை பத்தி விசாரிக்கிறேன்"

"முகுந்தன் சார் கல்யாணம் ஆகாதவராவே இருந்தாலும், நீ ஸ்ரேயா கிட்ட உண்மையை சொல்லாத. அவருக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னு சொல்லு" என்றாள் வைஷ்ணவி.

"ஏன் என்னை பொய் சொல்ல சொல்ற?" என்றாள் மீரா.

"ஒரு மனுஷன் பார்க்க நல்லா  இருக்கான் அப்படிங்கிறதுக்காக அவன் குடும்ப வாழ்க்கைக்கு சரிப்பட்டு வரமாட்டான் மீரா. அவரை அனுசரிச்சு வாழறது ரொம்ப கஷ்டம். ஏதோ ஒரு விதத்துல, எப்படியோ ஸ்ரேயா அவரை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறானே வச்சுக்குவோம்... ஆனா அதுக்கப்புறம் என்ன ஆகும்? எந்த ஒரு உறவும் கட்டாயத்தால ஏற்படக் கூடாது. கல்யாணத்துக்கு அப்புறமும் அவர் அவகிட்ட இருந்து விலகியே இருந்தா என்ன ஆகும்? அவளோட வாழ்க்கை வீணா போகாதா? அதனால, தயவு செய்து நான் சொன்ன மாதிரியே அவ கிட்ட சொல்லிடு"

மீராவுக்கு என்ன கூறுவது என்றே புரியவில்லை அவளது வாழ்க்கை வீணாகி விட்டதா?

சரி என்று தலையைசைத்தாள் புன்னகையுடன்.

தொடரும்...