1 திருமணம்

மும்பை

சாண்டாக்ரூஸ் விமான நிலையத்தின் உள்ளே தலை தெறிக்க ஓடிச் சென்றான் முகுந்தன், சென்னை செல்லும் விமானத்தை சென்றடைய. அவன் தான் நமது கதையின் கதாநாயகன். மும்பையில் ஒரு விளம்பர நிறுவனத்தில் வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறான். இன்று விடியற்காலையில் அவனது அப்பாவிடம் இருந்து அவனுக்கு ஒரு குறுஞ்செய்தி வந்தது. அவனது அம்மா குளியலறையில் வழுக்கி விழுந்து விட்டதாகவும், அவரது நிலைமை மிகவும் மோசமாக இருப்பதாகவும் அந்த செய்தி கூறியது. எதைப் பற்றியும் யோசிக்காத முகுந்தன், உடனடியாய் சென்னைக்கு கிளம்பி விட்டான்.

சென்னை

இரண்டு மணி நேரத்தில் சென்னையை வந்தடைந்தது அந்த ஏர்-இந்தியா விமானம். முகுந்தனிடம் இருந்தது வெறும் ஹேண்ட் லக்கேஜ் மட்டும் தான் என்பதால், தனது லக்கேஜ்க்காக அவன் அங்கு காத்திருக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்படவில்லை. ஒரு டாக்ஸியை பிடித்துக் கொண்டு, தனது வீடு இருக்கும் சிங்கப்பெருமாள் கோவிலை நோக்கி விரைந்தான்.

அவன் தன் வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்த போது, வாசலில் வாழை மரமும், தோரணங்களும் அலங்கரித்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து  குழப்பத்துடன் முகம் சுருக்கினான். அது அவன் தாத்தா கட்டிய வீடு. அதை அப்படியே நவீனமாய் புதுப்பித்து இருந்தார் அவனது அப்பா கேசவன். வீட்டின் உள்ளே நுழைந்தவன், அவனது பந்துக்கள் முற்றத்தில் அமர்ந்து காபி குடித்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டான்.

அவனது அம்மா சீரியஸாக இருக்கிறார் என்று கூறினார்களே? இவர்களையெல்லாம் பார்த்தால் அப்படி தெரியவில்லையே...! தன் அம்மாவின் அறையை நோக்கி ஓடிய அவன், யார் மீதோ மோதிக்கொள்ள, எதிரில் நின்றிருந்தது சாட்சாத் அவனது அம்மா ஜானகியே தான். அவரைப் பார்த்து மேலும் குழம்பினான் முகுந்தன்.

"அம்மா, உங்களுக்கு..."

"எனக்கு ஒண்ணுமில்ல. நான் நல்லா இருக்கேன்" என்றார் அவனது பேச்சை துண்டித்த ஜானகி.

"அப்போ எதுக்கு மா அப்பா பொய் சொன்னாரு?"

அவனது கையைப் பிடித்து, நேராக அவனது அப்பா கேசவன் இருந்த அறைக்கு அவனை இழுத்துச் சென்றார் ஜானகி. அவனைப் பார்த்த கேசவன்,

"அப்பாடா, நீ வந்துட்டியா? வெல்கம் பேக் டு சென்னை" என்றார்.

"என்னப்பா இதெல்லாம்? அம்மா சீரியஸா இருக்காங்கன்னு எதுக்காக என்கிட்ட பொய் சொன்னீங்க?"

"நான் எங்க பொய் சொன்னேன்? அவ நிஜமாவே சீரியஸா தான் இருக்கா" என்று சிரித்தார்.

"என்னப்பா நடக்குது இங்க?" என்றான் எரிச்சலுடன் முகுந்தன்.

"இனிமே தான் நடக்கப்போகுது" என்றார் ஜானகி.

"என்ன நடக்க போகுது?"

"உன்னோட கல்யாணம் தான்"

"என்ன்னனது???? மா, இதெல்லாம் விளையாட்டு இல்ல"

"நாங்களும் அதையே தாண்டா சொல்றோம். உன்னோட வாழ்க்கை ஒன்னும் விளையாட்டு இல்ல. உனக்குன்னு ஒரு துணை வேணும். நாங்க ஒருத்தியை தேடி கண்டுபிடிச்சிட்டோம். நீ அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்க போற. அவ்வளவு தான்..."

"மா, தயவு செய்து இப்படி செய்யாதீங்க"

"நீயும் இப்படி செய்யாத... நீ எங்களோட ஒரே பிள்ளை. எவ்வளவு நாளைக்கு நாங்களும் உன்னை தனியா இருக்க விடுறது?"

"எனக்கு தனியா இருக்கிறது பிடிச்சிருக்கு, மா. நான் தனியா தான் இருக்க விரும்புறேன்"

"எவ்வளவு நாளைக்கு?"

"எனக்கு எவ்வளவு நாளைக்கு தோணுதோ, அவ்வளவு நாளைக்கு..."

"முடியாது... ஏற்கனவே உனக்கு 30 வயசு ஆயிடுச்சு. இதுக்கு அப்புறம் அந்த பேச்சை எல்லாம் நான் கேட்கப் போறதில்ல"

"நான் கல்யாண பொண்ணு கிட்ட போய் எனக்கு இந்த கல்யாணத்துல விருப்பம் இல்லன்னு சொல்ல போறேன்"

"சரி, போய் சொல்லு... வந்தது வந்துட்ட, போறதுக்கு முன்னாடி எனக்கு கொள்ளி வச்சிட்டு ஒரேடியா போயிடு... போய், தனியா சந்தோஷமா இரு"

"அம்மா, தயவு செய்து இப்படி எல்லாம் பேசுறதை நிறுத்துங்க"

"ஏன் பேசக்கூடாது? நான் ஏன்டா பேசக்கூடாது? நீ எப்போ எங்களை பத்தி கவலைபட்ட? மும்பைக்கே திரும்பி போ. ஆனா, மறுபடியும் வரவே வராத. நான் செத்தா கூட நீ வரக்கூடாது"

"நான் கல்யாணம் பண்ணிக்க தயாரா இல்ல மா... புரிஞ்சுக்கோங்க"

"உங்க அம்மா உயிரோட இருக்கணும்னு நினைச்சா, உன்னை நீ தயார் பண்ணிக்கோ"

அலமாரியில் இருந்த ஒரு டப்பாவை எடுத்து அவனது கையில் திணித்த ஜானகி,

"உனக்கு பிடிக்காதுன்னு தான், ரொம்ப கிராண்டா இல்லாம, பக்கத்துல இருக்கிற கோவில்ல கல்யாணத்தை சிம்பிளா ஏற்பாடு பண்ணி இருக்கோம். பொண்ணு வீட்டுக்காரங்க வர்ற நேரமாச்சு. போய் ரெடியாகு" அவனுக்கு கட்டளையிட்டு விட்டு அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றார் ஜானகி.

தனது அப்பாவை கெஞ்சலாய் பார்த்தான் முகுந்தன்.

"ரெடி ஆகுடா கண்ணா... நாங்க உன்னை பெத்தவங்க. நீ சந்தோஷமா இருக்கணும்னு தான் நாங்க நினைப்போம்"

"நான் சந்தோஷமா தான் பா இருக்கேன்"

"ஆனா, நீ தனியா எங்களுக்கு ஒரு பேரப் பிள்ளையை பெத்து கொடுக்க முடியாதே டா...!"

குட்டி சுவற்றில் முட்டிக் கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது முகுந்தனுக்கு.

"நீ எங்களைப் பத்தி யோசிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்ல. ஆனா உன்னை பத்தி நீ யோசிச்சு பாரு. வாழ்க்கையில சில விஷயங்கள் கடந்து போச்சுன்னா திரும்ப கிடைக்கவே கிடைக்காது. இளமையும் அதுல ஒன்னு. உனக்கு அது இப்போ புரியாம இருக்கலாம். ஆனா, எதிர்காலத்துல, ஒரு நாள் நிச்சயம் நான் சொன்ன வார்த்தைகள் உன்னோட காதுல எதிரொலிக்கும் பாரு" என்று கூறிவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு சென்றார் கேசவன்.

தன் கையில் இருந்த டப்பாவை கட்டிலின் மீது விட்டெறிந்தான் முகுந்தன். அவனது பெற்றோர்கள் ஏன் அவனை புரிந்து கொள்ளவில்லை? தனியாய் இருக்க விரும்புவதில் என்ன தவறு இருக்கிறது? அது என்ன அவ்வளவு பெரிய கொலை குற்றமா? அவனிடம் கேட்காமல் அவர்கள் எப்படி அவனது திருமணத்திற்கு ஏற்பாடு செய்யலாம்? அவனிடம் கேட்டிருந்தால் அவன் நிச்சயம் சென்னைக்கு வந்திருக்க மாட்டான் என்பது வேறு விஷயம்...! அவர்களது மகனைப் பற்றி அவர்களுக்கு தெரியாதா? அதனால், அவனிடம் கேட்காமலேயே தங்களது கடமையை செய்து விடுவது என்று முடிவு செய்து, பொய் கூறி அவனை சென்னைக்கு வரவழைத்து விட்டார்கள். 

தன் அம்மாவின் மிரட்டலை கேட்ட பிறகு, அவருக்கு எதிராய் நடந்து கொள்ள அவனுக்கு தைரியம் வரவில்லை. அவனது அம்மாவின் பிடிவாத சுபாவம் அவனுக்கு நன்றாய் தெரியும். அவர்கள் திருமணத்திற்கான ஏற்பாடுகள் அனைத்தையும் முடித்துவிட்டு இருந்தார்கள். அவனால் நிச்சயம் இங்கிருந்து ஓட முடியாது. ஆனால் அதே நேரம், திருமணத்தில் சிறிதும் விருப்பமில்லாத அவன் எப்படி திருமணம் செய்து கொள்வது? ஒரு பெண்ணுக்கு நல்ல கணவனாய் நடந்து கொள்ள முடியாது என்று தெரிந்தே எப்படி ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையை அவனால் பாழாக்க முடியும்?

ஆனால் இப்பொழுது அவன் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை. வெள்ளம் ஏற்கனவே தலைக்கு மேலே சென்று விட்டிருந்தது. அவனுக்கு வேறு வழி இல்லை. அவன் இந்த திருமணத்தை செய்து கொண்டு தான் ஆக வேண்டும்... அவனது அம்மாவிற்காக...!

நாதஸ்வரம் மேள சத்தம் அவனது காதுகளில் விழுந்தது. அது, மணப்பெண் கோவிலுக்கு வந்து விட்டாள் என்பதை நிச்சயப்படுத்தியது.

தனது பெற்றோருடன் கோவிலுக்கு வந்து சேர்ந்தான் முகுந்தன். அந்த குடும்பத்தின் பெரியவர்கள் அவனை மணமேடையில் அமர வைத்தார்கள். தொங்கிய முகத்துடன் சென்று மேடையில் அமர்ந்தான் முகுந்தன். சிறிது நேரத்தில் மணப்பெண் அழைக்கப்பட்டு, அவன் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள்.

ஐயர் கூறியதை, சாவி கொடுத்த பொம்மை போல் செய்தான் முகுந்தன். தாலி கட்டும் போது கூட அவன் அவளது முகத்தை பார்க்கவில்லை. அவளது தலையை சுற்றி வகிட்டில் குங்குமம் இட்டான். அவன் அனுமதியின்றி, அவனது விருப்பமின்றி, அவனுக்கு மனைவியானாள் மீரா...!

இரவு

அவனது அறைக்கு அனுப்பி வைக்கப்பட்டாள் மீரா. ஒன்றும் செய்ய இயலாதவனாய் தன் அறையை நோக்கி சென்றான் முகுந்தன். அந்தப் பெண் அவனது அறையில் மட்டும் நுழையவில்லை, அவன் இதுவரை யாரையும் அனுமதித்திறாத, யாரையும் அனுமதிக்க விரும்பாத, அவனது தனிமை உலகில் அடி எடுத்து வைத்திருக்கிறாள். 

தன் மனைவியாகிவிட்ட அந்தப் பெண், அவனது கட்டிலில் அமர்ந்திருப்பதை கண்டான். அவள் அங்கு இருக்கிறாள் என்பதையே உணராதவனை போல, நேராக தனது அலமாரிக்கு சென்று, மாற்று உடையை எடுத்துக் கொண்டு குளியலறைக்கு சென்றான். சில நிமிடங்களில் உடையை மாற்றிக் கொண்டு வந்தவன், அமைதியாய் எதிர்புறம் திரும்பி படுத்துக் கொண்டான்.

அவனது செயல்பாடுகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்த மீராவிடம் எந்த சங்கடமும் இல்லை. கட்டிலை விட்டு கீழே இறங்கிய அவள், தன் பையில் இருந்த துணிகளை எடுத்து கொண்டு குளியலறை சென்று, தன் கணவனை எண்ணியபடி உடைமாற்றிக் கொண்டாள்.

முகுந்தனுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. அவனது வாழ்க்கை தலைகீழாய் மாறிவிட்டது... அவன் தன் வாழ்க்கையை எப்படி வாழ வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்டானோ அதற்கு நேர் எதிராய். அவனுடைய *பர்சனல் ஸ்பேஸில்* அவள் நுழைவதை அவனால் அனுமதிக்க முடியவில்லை. படுக்கையில் புரண்டு கொண்டிருந்தான். கதவை திறக்கும் ஓசை கேட்டவுடன், அசையாமல் படுத்துக் கொண்டான். இந்த திருமணத்தால் தான் பெரிதாய் பாதிக்கப்படவில்லை என்பது போல் மனதை தேற்றிக்கொண்டு தூங்க முயன்றான். ஆனால் அது சாத்தியப்படவில்லை. பின்னால் இருந்து எந்த அசைவும் தென்படவில்லை. ஒருவேளை அவள் தூங்கி விட்டாளோ? மெல்ல பின்னால் திரும்பிய அவன், தன் முழங்கால்களை கட்டிக்கொண்டு மீரா அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டு, சட்டென்று எழுந்து அமர்ந்தான்.

"என்ன பாத்துகிட்டு இருக்க?" என்றான் குழப்பமாய்.

"உங்களை தான்"

"நீ தூங்கலையா?"

பதில் கூறாமல் மெலிதாய் புன்னகைத்தாள்.

"படுத்து தூங்கு" என்று மீண்டும் தன் முதுகை காட்டிக்கொண்டு படுத்துக்கொண்டான்.

அதன் பிறகு அவன் திரும்பி பார்க்கவில்லை. அவன் முதுகை பார்த்தபடி அவளும் படுத்து கொண்டாள். அவனது இதயம் பல மடங்கு வேகமாய் துடித்தது. என்ன கொடுமை இது? எதற்காக அவள் அவனை அப்படி பார்க்கிறாள்? இப்பொழுது கூட அவள் அவனைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருப்பாளோ? ஆனால் பின்னால் திரும்பி பார்க்க வேண்டும் என்று அவனுக்கு தோன்றவில்லை. அவன் ஏன் அந்த பெண்ணைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டும்? அவளது எண்ணத்தை உதறிவிட்டு தூங்க முயன்றான்.

மறுநாள்

காலை சிற்றுண்டியை தனது  மாமனார் மாமியார் மற்றும் கணவனுடன் சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தாள் மீரா. எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடிக்கட்டும் என்று காத்திருந்த  அவளது கணவன், பேச்சை துவங்கினான்.

"அம்மா, நான் மறுபடி போய் வேலையில் சேர்ந்தாகணும். அவசரம் அப்படிங்கறதால மூணு நாள் லீவு தான் எடுத்துக்கிட்டு வந்திருக்கேன்"

ஜானகி என்ன கூறப் போகிறார் என்று அவரை ஏறிட்டாள் மீரா.

"சரி நீ கிளம்பு" என்றார் ஜானகி, மீராவுக்கு ஏமாற்றத்தை அளித்து.

கேசவனை நோக்கி திரும்பிய ஜானகி,

"நமக்கும் சேர்த்து டிக்கெட் புக் பண்ணுங்க. நம்மளும் அவங்க கூட போய் அவங்களை செட்டில் பண்ணி விட்டுட்டு வரலாம்" என்றார்.

"என்ன்னனது??? ஆனா எதுக்கு மா?" என்றான் அதிர்ச்சியுடன் முகுந்தன்.
 
"ஏன்னா, இப்போ உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சு. இது தான் வழக்கமான ஃபார்மாலிட்டி. எங்க பொறுப்பை நாங்க முடிக்கணும் இல்ல?"

"நான் அவளை என்னோட கூட்டிக்கிட்டு போக போறதில்ல" என்றான் தன் தட்டை பார்த்தபடி.

மீராவின் முகம் மாறிப்போனதை கவனித்த ஜானகி,

"மா, என்னை தப்பா நினைச்சுக்காத. ஒரு பத்து நிமிஷம் உன் புருஷன் கிட்ட நாங்க தனியா பேசலாமா?" என்றார்.

செயற்கையாய் ஒரு புன்னகையை கடத்தி விட்டு, அங்கிருந்து சென்றாள் மீரா.

முகுந்தன் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"உன் மனசுல நீ என்னடா நினைச்சுகிட்டு இருக்க? அவ உன்னோட பொண்டாட்டி" என்றார் ஜானகி.

"நானா உங்களை கல்யாணம் பண்ணி வைங்கன்னு கேட்டேன்?"

"ஆனா நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டல்ல?"

"நீங்க பிளாக் மெயில் பண்ணதால தான் பண்ணிக்கிட்டேன்"

"அதை மறுபடியும் செய்ய முடியாதுன்னு நினைக்கிறியா நீ?"

"நான் அவளைக் என் கூட கூட்டிக்கிட்டு போக மாட்டேன். ஒரு நல்ல புருஷனா என்னால இருக்க முடியாதும்மா..." என்றான் கெஞ்சலாய்.

"நீ ஒன்னும் அவளைப் பத்தி யோசிக்க வேண்டாம். நீ அவளை கூட்டிக்கிட்டு போ. அவ உன் கூட தான் இருக்கணும்" என்றார் கண்டிப்புடன்.

"சொல்றத புரிஞ்சிக்க முயற்சி பண்ணு.  தனியா தான் நான் இருக்க விரும்புறேன்னு நீ சொல்றதை கேட்கவே ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு. ஏதோ ஒரு கட்டத்துல, எல்லாருக்கும் யாராவது ஒருத்தரோட துணை தேவைப்படும். வாழ்க்கை நம்ம நினைக்கிற மாதிரியே கடைசி வரைக்கும் இருந்துடாது. நீ இப்படி இருக்க கூடாது" என்றார் கேசவன்.

ஒன்றும் கூறாமல் தன் அறையை நோக்கி நடந்தான் முகுந்தன்.

"என்ன பிள்ளை இவன்? எவ்வளவு அழகான பொண்ணா பாத்து கல்யாணம் பண்ணி வச்சிருக்கோம். அப்படி இருந்தும் தனியா இருக்கேன்னு சொல்றானே...!" என்றார் ஜானகி.

அவர் கூறியது முகுந்தனின் காதிலும் விழுந்தது. ஆனால் அவன் அதை காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

தன் அறைக்கு வந்த அவன், மீரா கட்டிலில் அமர்ந்து, பதற்றத்துடன் நகம் கடித்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தான். ஒன்றும் கூறாமல் தனது பொருட்களை தன் பையில் திணிக்க துவங்கினான் அவன்.

தொடரும்...