4 விருந்தாளி

வழக்கம் போலவே தன் இசையோடு ஐக்கியமானான் ஸ்வரன். தன் வீட்டிலேயே ஒரு சிறிய ரெக்கார்டிங் அறையை அவன் உருவாக்கி வைத்திருந்தான். வீட்டில் இருக்கும் போதெல்லாம் அங்கேயே பழியாய் கிடப்பது அவனது பழக்கம். அப்பொழுது அவனுக்கு ஓர் அழைப்பு வர அதை ஏற்று,

"ம்ம்ம், சொல்லு ஸ்ரீ." என்றான்.

"நீ தான் என்னோட அடுத்த படத்துக்கு மியூசிக் டைரக்டர்."

"ம்ம்..."

"இத சொல்றதுக்கு எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு. எவ்வளவு பெரிய சான்ஸ் கிடைச்சாலும் எப்படி ஒரே மாதிரியாவே இருக்க?"

ஸ்வரன் பதில் கூறவில்லை.

"அடுத்த படத்தைப் பத்தி டிஸ்கஸ் பண்ண நான் உன் வீட்டுக்கு வரட்டுமா?"

"முதல்ல ஸ்டோரி லைன் என்னன்னு சொல்லு. அதுக்கப்புறம் உன்னை சந்திக்குறதை பத்தி நான் யோசிக்கிறேன்."

"ஹீரோவுக்கு காதல்னாலே பிடிக்காது. யாரையும் நம்ப மாட்டான். யாரையும் விரும்பவும் மாட்டான். அவனை மாதிரியே குணம் கொண்ட ஒரு அழகான பொண்ணு அவனோட வாழ்க்கையில வரா..."

"அவனை மாதிரியே குணம்னா?"

"அவளுக்கும் காதல் தான் பிடிக்காது. காதலைப் பத்தி பேசுறவங்களை வெறுக்கிறவ"

"ம்ம்ம்..."

"அவங்க ரெண்டு பேரும் சந்திக்கிறாங்க. ஆனா முதல் சந்திப்பு அவ்வளவு இனிமையா இல்ல. அது சண்டையில தான் ஆரம்பிக்குது. சந்தர்ப்பம் அவங்களை மறுபடியும் சந்திக்க வைக்குது. அவங்க ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருவர் காதலிக்கிறாங்க"

ஸ்வரனிடமிருந்து எந்த பதிலும் ஸ்ரீக்கு கிடைக்கவில்லை. அவன் பக்கம் அமைதியாய் போனது.

"ஸ்வரா..."

அமைதி.

"ஸ்வரா...!" என்று உரத்த குரல் எழுப்பினான் ஸ்ரீ.

"ஹாங்...?"

"லைன்ல இருக்கியா, இல்லையா."

"ம்ம்ம்"

"உனக்கு ஏதோ பிரச்சனைன்னு நினைக்கிறேன்."

"இல்ல, ஐ மீன், ஆமாம்."

"சரி, ரிலாக்ஸ். நான் அப்புறமா ஃபோன் பண்றேன்"

"ம்ம்..."

அழைப்பை துண்டித்தான் ஸ்ரீ. நாற்காலியில் சாய்ந்து கண்களை மூடினான் ஸ்வரன். ஒரே குணம் கொண்ட பெண்ணா? சமீபத்தில் அப்படிப்பட்ட ஒரு பெண்ணை அவன் சந்திக்கவில்லையா? அவளும் காதலை வெறுப்பவள் தானே? அவள் பேச்சிலிருந்து அதை புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் அவள் ஏன் காதலை வெறுக்கிறாள்? அதைப் பற்றி பேசும் போது அவளுக்கு ஏன் எரிச்சல் ஏற்பட்டது? அது தான் முதல் முறை ஸ்வரன் ஒரு பெண்ணை பற்றி நினைத்தது, அதுவும் தன் இசையை நிறுத்திவிட்டு.

அவள் மறுபடியும் அவர்கள் வீட்டிற்கு வரும் போது என்ன செய்கிறாள் என்று பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது அவனுக்கு. ஆனால், அடுத்த மூன்று நாட்கள் வரை அவள் அங்கு வரவில்லை.

ஒரு பொன் மாலைப்பொழுதில் தனது ரெக்கார்டிங்கை முடித்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு வந்தான் ஸ்வரன். பாட்டி ஃபோனில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.

"இல்ல ரித்து, நான் நல்லா தான் இருக்கேன். எங்க டிரைவர் லீவ்ல போயிருக்காரு. அதனால தான் நேத்து கோவிலுக்கு வர முடியல."

"......"

"ஓ... எனக்காக வெயிட் பண்ணியா?"

"...... "

"வீட்டுக்கு ஒரு தடவை வந்துட்டு போயேன்."

"......."

"நீ வேலை செய்றியா?"

"......"

"ஓ... சரி நேரம் கிடைக்கும் போது எங்க வீட்டுக்கு வா "

"......"

"நம்ம சந்திச்சி கொஞ்ச நாள் தான் ஆகுது. ஆனா உன்னை பாக்காம நேரம் போகவே மாட்டேங்குது எனக்கு. "

"......"

"சரி." என்று அழைப்பை துண்டித்த பாட்டி ஸ்வரனை ஏறிட்டார்.

"உனக்கு ஏதாவது வேணுமா, பப்லு?"

"நீங்க அவளுக்கு பணம் கொடுத்தீங்களா?"

"யாருக்கு? என்ன பணம்?"

"அவ தானே உங்க ஹாஸ்பிடல் பில்லுக்கு பணம் கொடுத்தா?"

"ஓ, நீ ரிதமியை பத்தி பேசுறியா?"

"ம்ம்ம்"

"அவளுக்கு பணம் கொடுக்க மறந்தே போயிட்டேன். அடுத்த தடவை வரும் போது நிச்சயம் கொடுத்துடுறேன்."

"அவ ஃபோன் நம்பரை சொல்லுங்க. நான் அவளுக்கு அனுப்பி வைக்கிறேன்."

"தேவையில்ல. அவ நாளைக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வரேன்னு சொல்லி இருக்கா. அப்போ கொடுத்துடறேன்."

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு தன் அறைக்கு சென்றான்.

"ஒரு நிமிஷம், பப்லு."

"சொல்லுங்க, பாட்டி."

"அவ நம்ம வீட்டுக்கு வரும் போது அவகிட்ட ரொம்ப கடுமையா நடந்துக்காதே. நீ அவளைப் பத்தி கவலைப்படாத. நான் அவளை என் ரூமுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போயிடுறேன். அவ ரொம்ப நல்ல பொண்ணு."

ஒன்றும் கூறாமல் தன் அறைக்குச் சென்றான் ஸ்வரன்.

மறுநாள்

அதிர்ஷ்டவசமாகவோ அல்லது துரதிஷ்டவசமாகவோ அன்று ஸ்வரனுக்கு ரெக்கார்டிங் இல்லை. அவன் வீட்டிலேயே இருந்தான். பாட்டியை சந்திக்க வந்தாள் ரிதமி. பாட்டியின் அறைக்கு நேராக சென்றாள்.

"வணக்கம், பாட்டி." என்று சிரித்தாள்.

"எப்படி இருக்க, ரித்து?"

"நல்லா இருக்கேன்"

"என்னோட ஹாஸ்பிடல் பில்லுக்கு எவ்வளவு பணம் கொடுத்த?"

"இப்போ எதுக்கு அதைப் பத்தி கேட்கிறீங்க, பாட்டி?"

"உனக்கு கொடுக்கத்தான்."

"அதுக்காகத்தான் என்னை இங்கே வர சொன்னீங்களா?"

"இல்ல, இல்ல, பப்லு உன்கிட்ட அதைப்பத்தி கேட்க சொன்னான். அதுக்கப்புறம் தான் எனக்கு ஞாபகம் வந்தது."

"அது இருக்கட்டும் விடுங்க."

"இல்ல, இல்ல, நீ வேலைக்கு கூட போகல. அந்த பணத்தை நீ எப்படி புரட்டினேன்னு எனக்கு தெரியல. எவ்வளவு கொடுத்தேன்னு சொல்லு"

"தயவுசெஞ்சு அதை பத்தி கேட்காதீங்க, பாட்டி. நீங்க அத எனக்கு கொடுத்துட்டீங்கன்னா அதுக்கப்புறம் நான் இங்க வர மாட்டேன்."

அதைக் கேட்டு திகைத்த பாட்டி, புன்னகை புரிந்தார்.

"சரி, அதை எப்படி உனக்கு திருப்பிக் கொடுக்கணும்னு எனக்கு தெரியும்."

அப்பொழுது, அவளுக்கு அவளது தோழி சிந்துவிடமிருந்து அழைப்பு வந்தது.

"ஒரு நிமிஷம், பாட்டி." என்று அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள், அந்த அழைப்பை ஏற்று பேச.

"சொல்லு."

"ரித்து, அவன் என்னை ப்ரொபோஸ் பண்ணிட்டான்." என்றாள் மகிழ்ச்சியோடு.

அவள் சந்தோஷத்தில் கூச்சலிட எண்ணிய போது, ஸ்வரனின் பிரதிபலிப்பு அங்கிருந்த அலமாரியின் கண்ணாடியில் தெரிந்தது. தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு,

"நீ அவனோட ப்ரோபோசலை ஒத்துக்கிட்டியா?" என்றாள் பொய்யான அதிர்ச்சி காட்டி.

"இன்னும் இல்ல. ஆனா ஏத்துக்குவேன். உனக்கு தான் தெரியுமே, எனக்கு அவனை எவ்வளவு பிடிக்கும்னு...!"

"என்ன வேலை செஞ்சு வச்சிருக்க? நான் ஏற்கனவே உன்னை வார்ன் பண்ணேன், யாரையும் லவ் பண்ணி தொலைக்காதேன்னு...! எனக்கு ஃபிரண்டா இருந்துகிட்டு நீ எப்படி உன்னோட மனசை அலைபாய விட்ட? உன்கிட்ட பேசறதை நான் நிறுத்திடணும்னு நினைக்கிறேன்."

"ஏன் ரித்து இப்படி எல்லாம் பேசுற?"

"பின்ன என்ன? லவ் பண்றவங்களுக்கு ஃபிரண்டா இருக்கிறது எவ்வளவு கஷ்டமான விஷயம் தெரியுமா?"

"ஏன்?"

"வாய் ஓயாம நீ உன் பாய்ஃபிரண்டை  பத்தி பேசி என்னை வெறுப்பேத்த போற... யார் இதையெல்லாம் கேட்டுகிட்டு இருக்கிறது?"

"உனக்கு என்ன ஆச்சு, ரித்து? நான் அவன் ப்ரொபோசலை ஏத்துக்கணும்னு நீ கூட தானே சொன்ன?"

"அவன் உன்கிட்ட நல்லா பேசினா, நீ சந்தோஷமா இருப்ப. அவன் ஏதாவது கேவலமா செஞ்சு வச்சா, நீ உட்கார்ந்து அழுவ. உங்க ரெண்டு பேருக்கும் நடுவுல மாட்டிக்கிட்டு இதையெல்லாம் சகிச்சுக்கிட்டு, உன்னோட புலம்பலை எல்லாம் நான் கேட்டுக்கிட்டு இருக்கணும்..."

"அப்படின்னா நான் அவன் ப்ரொபோசலை ஏத்துக்க கூடாதுன்னு சொல்றியா?"

"வாயை மூடு. நான் எப்போ அப்படி சொன்னேன்?"

"அப்போ நான் என்ன செய்யணும்னு சொல்ற?"

"உனக்கு எது சந்தோஷத்தை தருதோ அதை செய். ஆனா உன்னை கஷ்டப்படுத்துற மாயையை விட்டுடு அவ்வளவு தான்."

"நீ ஏதோ குழப்பத்துல இருக்கேன்னு நினைக்கிறேன். நான் உன்கிட்ட அப்புறம் பேசுறேன்."

"அதையே தான் நானும் சொல்லணும்னு நினைச்சேன்."

"சரி, பை" என்று அழைப்பை துண்டித்தாள் சிந்து.

ரிதமிக்கு தெரியும், ஸ்வரன் அவள் பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறான் என்று. அவள் பாட்டியின் அறைக்கு செல்லலாம் என்று எண்ணிய போது,

"ஏய் பொண்ணு," என்று அவன் கூப்பிடுவதை கேட்டு நின்றாள்.

பின்னால் திரும்பிப் பார்க்க, ஸ்வரன் அங்கு நின்றிருந்தான். அதைப் பற்றி தனக்கு தெரியாததைப் போல் முகபாவம் காட்டினாள். அவன் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"இங்க பாருங்க மிஸ்டர் ஸ்வரன், நான் இங்க உங்களை பார்க்கவும் வரல, உங்க ஆட்டோகிராஃபையும் கேட்க போறதும் இல்ல. எனக்கு காதல்ல எல்லாம் நம்பிக்கை இல்ல. அதை முதல்ல புரிஞ்சுக்கோங்க. எனக்கு அந்த மாதிரி டிராமாவுக்கெல்லாம் டைம் இல்ல. நான் பாட்டியை பார்க்க தான் வந்தேன். நேத்து ஃபோன் பண்ணி அவங்க என்னை வர சொல்லி இருந்தாங்க. அதுக்காக தான் வந்தேன் " கடகடவென்று ஒப்பித்து விட்டு மூச்சு வாங்க தன் இடுப்பில் கை வைத்துக் கொண்டு நின்றாள்.

"பேசி முடிச்சிட்டியா? நீ ரொம்ப பேசுற. மத்தவங்க பேசறதையும் கேட்க முயற்சி பண்ணு. அப்ப தான் அவங்க என்ன சொல்ல வராங்கன்னு உனக்கு தெரியும்."

"சரி, நீங்க என்ன சொல்ல வந்தீங்க? சொல்லுங்க." என்று தன் கைகளைக் கட்டிக் கொண்டாள்

"உன்னோட அக்கௌன்ட் டீடைல்சை கொடு. உனக்கு நான் பணம் அனுப்புறேன்."

"என்ன பணம்?"

"பாட்டியோட ஹாஸ்பிடல் பில்லுக்கு நீ தான் பணம் கொடுத்தேன்னு பாட்டி சொன்னாங்க."

"நான் உங்ககிட்ட கேட்டேனா?"

"ஆனா அதை உனக்கு கொடுக்க வேண்டியது என்னோட கடமை"

"இதைப் பத்தி நான் ஏற்கனவே பாட்டி கிட்ட பேசிட்டேன். அதனால அதை விட்டுடுங்க."

"ஒரு நிமிஷம் இரு."

"சொல்லுங்க."

"பாட்டிகிட்ட நீ என்ன சொன்ன?"

"நாங்க நிறைய விஷயம் பேசுவோம். அது எல்லாத்தையும் உங்ககிட்ட சொல்ல முடியும்னு எனக்கு தோணல."

"நான் பணத்தைப் பத்தி கேட்டேன்."

"நான் தான் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டேனே..."

"ஏன்? நீ என்ன தர்மா ஸ்தாபனமா நடத்துற?"

"பரவாயில்லையே, இது கூட நல்ல ஐடியாவா இருக்கே... நான் இதை என் மனசுல வச்சிக்கிட்டு நிச்சயமா இதை பத்தி யோசிக்கிறேன்."

"காமெடி பண்ணது போதும். என் கூட வா."

பாட்டியின் அறையை நோக்கி அவன் நடந்தான். ஆனால் ரிதமி அங்கிருந்து நகரவில்லை.

"என் கூட வான்னு சொன்னேன்." என்று அவள் மேற்கையை பிடித்து பாட்டியின் அறைக்கு இழுத்து வந்தான்.

அதை பார்த்த பாட்டி அதிர்ச்சி அடைந்தார். அவர்கள் மீண்டும் சண்டையிட்டுக் கொண்டதாய் நினைத்தார்.

"பப்லு, என்ன இது? அவ கையை விடு. என்ன ஆச்சு ரித்து?"

"உங்ககிட்ட அவ பணம் வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாளாமே... உண்மையாவா?"

"ஆமாம்."

"ஆனா, ஏன்? அவளுக்கு நீங்க பணம் கொடுக்காம எப்படி இருக்க முடியும்? அவளுக்கு கட்டாயப்படுத்தி குடுத்திருக்கணும்." என்றான் ரிதமியை பார்த்தவாறு.

"நான் பணம் குடுத்தா, அவ மறுபடியும் இங்க வர மாட்டேன்னு சொல்லிட்டா. அதனால தான். எனக்குன்னு இருக்குற ஒரே ஒரு நல்ல நட்பை பிடிவாதம் பிடிச்சி நான் இழக்க தயாரா இல்ல."

எதையோ, காதில் விழாத அளவிற்கு முணுமுணுத்துக் கொண்டு நின்ற அவளை ஏறிட்ட அவன்,

"என்ன முணுமுணுக்குற?" என்றான்.

"என்ன நடக்க போகுதுன்னு எனக்கு தெரியும். எனக்கு தரவேண்டிய பணத்தை கொடுத்து, உடனடியா என்னை இங்கிருந்து அனுப்பிட போறீங்க. அப்படித்தானே?"

அவன் தன் கண்களை சுழற்றி விட்டு, ஒன்றும் கூறாமல் அங்கிருந்து சென்றான்.

"நான் சொன்னதை நீங்க ஏன் அவர்கிட்ட சொன்னீங்க, பாட்டி? அவர் இப்போ ஒரு செக்கோட வரப்போறாரு..."

பாட்டிக்கு கவலையாகி போனது அவள் கூறுவது தவறில்லை. அவன் நிச்சயம் அப்படி செய்வான். ஏனென்றால், யாரும் அவன் வீட்டிற்கு வருவது அவனுக்கு பிடிப்பதில்லை. அதிலும் ரிதமி வேறு அவனுடன் சண்டையிட்டு, அவன் காரின் கண்ணாடியை உடைத்திருக்கிறாள்...!

"எக்காரணத்துக்காகவும் இங்க வர்றதை மட்டும் நிறுத்திடாத, ரித்து. எனக்கு உன்னை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு." என்றார் பாட்டி.

"எனக்கும் உங்களை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு, பாட்டி. ஆனா நம்ம கதையோட வில்லன் உங்க பப்லுவாச்சே...!"

பாட்டி வாய்விட்டு சிரித்தார்.

"அவனை நான் சமாளிச்சுக்கிறேன். நீ அவனை விட்டு தள்ளு."

பெருமூச்சு விட்டாள் அவள்.

"கொஞ்சம் பிலஹரியை கூப்பிடுறியா?"

"அவர் வீட்ல இல்ல, பாட்டி. நான் உள்ள வரும் போது தான் அவர் வெளியில் போனாரு."

"அடக்கடவுளே! நான் உனக்கு ஒரு நல்ல டீ கொடுக்கலாம்னு நினைச்சேனே..."

"உங்களுக்கு டீ வேணுமா?"

ஆம் என்று தலையசைத்தார்.

"நான் உங்களுக்கு டீ போட்டுக் கொண்டு வரவா?"

"பரவாயில்லைம்மா. பிலஹரி வந்துடட்டும்"

"நான் உங்க சமையல் அறைக்குள்ள போக கூடாதா?"

"அப்படியெல்லாம் இல்ல. நீ எங்க வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளி. உன்னை வேலை வாங்க வேண்டாம்னு நினைச்சேன்."

"இப்ப தானே நான் உங்கள் ஃபிரண்டுன்னு சொன்னீங்க? நான் போட்டுக் கொண்டு வரேன்."

"சரி" என்று தலைசைத்தார். அவள் சமையலறைக்கு வந்து பாலை அடுப்பில் வைத்து சூடேற செய்துவிட்டு, டீ தூளையும் சர்க்கரையையும் தேடி எடுத்தாள்.

அவள் பாலில் தூளை போட நினைத்தபோது,

"பிலஹரி, எனக்கு டீ கொண்டு வா." என்றான் ஸ்வரன்.

அதைக் கேட்டு அவளது கரங்கள் அப்படியே நின்றது. மனதை தைரியப்படுத்திக் கொண்டு, அவனுக்கும் சேர்த்து தேனீர் தயாரித்து கொண்டு வந்தாள். ஸ்வரன் வரவேற்பு அறையில் அமர்ந்து தன் கைபேசியில் எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு முன்னால் ஒரு குவளையை கொண்டு வந்து வைத்தாள் ரிதமி. தலையை நிமிர்த்திய அவன், ரதமி தனக்கு தேனீர் கொடுப்பதை பார்த்து திகைத்து நின்றான்.

தொடரும்...