3 காதலை வெறுப்பவளா?

அந்தப் பெண்மணி யார் என்று தெரிந்து கொண்ட ரிதமி திடுக்கிட்டாள். இவர் ஸ்வரனின் பாட்டி. பப்லு என்பது வேறு யாருமல்ல, ஸ்வரனே தான்...! அதனால் என்ன? திக்கற்று நின்ற அவனது பாட்டிக்கு அவள் உதவினாள். அவரை அழைத்து வந்து வீட்டில் விட வந்திருக்கிறாள். தன் பாட்டியின் அழைப்பை ஏற்க கூட முடியாத அளவிற்கு அவனுக்கு ஓயாத வேலை இருந்தது. பிறகு அவள் ஏன் பயப்பட வேண்டும்?

பாட்டியை அவரது அறைக்கு அழைத்துச் சென்று கட்டிலில் வசதியாய் அமர வைத்தாள்.

"உங்களுக்கு ஏதாவது வேணுமா பாட்டி?"

"வெந்நீர் குடிக்கணும் போல இருக்கு. கொஞ்சம் பிலஹரியை கூப்பிடுறியா?"

"அது யாரு பாட்டி?"

"இந்த வீட்டில வேலை செய்றவர்."

"இருங்க பாட்டி, கூட்டிக்கிட்டு வரேன்."

"சமையலறை இடது பக்கம் இருக்கு"

"சரி"

அறையை விட்டு வெளியே வந்த ரிதமி,

"பிலஹரி அண்ணா..." என்றாள்.

சமையலறையில் இருந்து பிலஹரி எட்டிப் பார்த்தார்.

"நீங்க தான் பிலஹறியா?"

"ஆமாம்"

"பாட்டிக்கு வெந்நீர் வேணுமாம்."

"நீங்க யாரு?"

"நான் ரிதமி. பாட்டியோட ஃப்ரெண்ட்."

"ஓ... இதோ கொண்டு வரேன்..."

பாட்டியின் அறையை நோக்கி சென்ற ரிதமி, புயலைப் போல் உள்ளே நுழைந்த ஸ்வரனை பார்த்து நின்றாள். தனது காரின் விளக்கை உடைத்த அந்த பெண்ணை அங்கு பார்த்த அவன் கோபமடைந்தான் என்று கூறத் தேவையில்லை. எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் அவள் தன் முன்னாள் வந்து நிற்பாள்... அதுவும் தன் வீட்டில்...!

"நீயா? நீ இங்க என்ன செய்ற? எப்படி இங்க வந்த? என் வீட்டுக்குள்ள நுழைய யார் உனக்கு பர்மிஷன் கொடுத்தது? என்னை ஃபாலோ பண்றதை தவிர உனக்கு வேற வேலையே இல்லையா? என்னை நிம்மதியா இருக்க விட மாட்டியா?"

"நீங்க ரொம்ப ஓவரா பேசுறீங்க, மிஸ்டர் ஸ்வரன்."

"ஷட் அப்... என்கிட்ட பேசுறதுக்கு உனக்கு எந்த ரைட்ஸும் கிடையாது. உன்னை மாதிரி சீப் மைன்டட் பொண்ணு கிட்ட பேசுறதுக்கு எனக்கு டைம் இல்ல."

"என்னது? நான் சீப்பா?"

"பின்ன என்ன? எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா நீ என் கார் லைட்டை உடைச்சிருப்ப?"

"நீங்க என்னோட சைக்கிளை ஒடச்சிங்களே, அப்போ அதுக்கு என்ன சொல்றீங்க?"

"உனக்கு பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் எனக்கு இல்ல. மரியாதையா இங்கிருந்து வெளியே போ"

"என்ன்னனது?"

"ஐ செட் கெட் அவுட்...!" என்று அந்த வீடு அதிரும்படி கத்தினான் ஸ்வரன்.

வேறு எதையும் பற்றி யோசிக்காமல், அந்த வீட்டை விட்டு நடந்தாள் ரிதமி. அவள் அதை அவமானமாய் உணர்ந்தாள்.  எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் அவன் அப்படி கத்துவான்? ஸ்வரன் இவ்வளவு திமிர் பிடித்தவனா? உலகிற்கு இனிமையான இசையை தரும் அவன் மனம் முழுக்க நஞ்சு தான் நிறைந்திருக்கிறது. அவனுடன் ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது பாகற்காய் கூட இனிக்கும். கலங்கிய கண்களுடன் அங்கிருந்து சென்றாள்.

பாட்டியை பார்ப்பதற்காக பாட்டியின் அறைக்கு செல்லலாம் என்று எண்ணி அவன் ஓரடி எடுத்து வைத்த போது, பாட்டியே வெளியே ஓடி வந்தார்,

"ரிதமி..." என்று அழைத்தபடி.

அவரைப் பார்த்த ஸ்வரன், ரிதமி சாத்தி விட்டு சென்ற தனது வீட்டின் முன் வாயிலை பார்த்தான்.

"என்ன பப்லு, இப்படி பண்ணிட்ட? உன் கோபத்தை உன்னால கட்டுப்படுத்தவே முடியாதா?"

"அந்த பொண்ணு என் கார் லைட்டை உடைச்சா"

அதைக் கேட்டு திகைத்த பாட்டி,

"ரிதமி உன் கார் கண்ணாடியை உடைச்சாளா? "

"ஆமாம்"

"என்ன நடந்ததுன்னு முழுசா சொல்லு... அதுக்கு முன்னாடி என்ன நடந்தது?"

ஸ்வரன் அமைதியானான். 

"நீ ஏதாவது செஞ்சிருக்கணும். அதனால தான் அவ அப்படி செஞ்சிருப்பா."

"பாட்டி, நீங்க ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் ஆயிருக்கீங்கன்னு தெரிஞ்சு உங்களை பாக்குறதுக்காக நான் வந்தா, நீங்க என்கிட்ட ஒரு யூஸ்லெஸ் பொண்ணுக்காக சண்டை போடுறீங்க...?"

"ஓ, எனக்கு உடம்பு சரியில்லன்னு கேள்விப்பட்டு வந்தியா? எப்ப வந்த? நான் ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் ஆகி, டிஸ்சார்ஜ் ஆகி, வீட்டுக்கு வந்ததுக்கு பிறகு வந்திருக்க. நீ சொன்னியே அந்த யூஸ்லெஸ் பொண்ணு, அவ தான் என்னை ஆஸ்பிட்டல்ல அட்மிட் பண்ணி, ஒரு நைட் முழுக்க என் கூடவே இருந்து, என்னை கவனிச்சி, ஹாஸ்பிடல் பில்லையும் கட்டி, வீட்ல கொண்டு வந்து விட்டுட்டு போறா. இங்க வந்து சேர்ற வரைக்கும், நான் யாருன்னு அவளுக்கு தெரியாது. சுயநலம் இல்லாத ஒரு பொண்ணை நீ காயப்படுத்திட்ட."

ஸ்வரன் திகைத்து நின்றான். ஃபோனில் பேசியது அவள் தானா? பாட்டி இருந்த மருத்துவமனையை சேர்ந்த செவிலி தன்னிடம் பேசுவதாக அவன் நினைத்திருந்தான்.

"இதனால தான் கண் முன்னாடி யாராவது மயங்கி விழுந்தா கூட அவங்களுக்கு உதவி பண்ணணும்னு யாருக்குமே தோன மாட்டேங்குது. ஏன்னா, அவங்க செய்ற நல்ல விஷயங்களுக்கு இங்க மதிப்பே இல்ல. பாவம் அந்த பொண்ணு, அவ எனக்கு செலவு பண்ண பணத்தை கூட அவளுக்கு கொடுக்கல. அதுக்கு முன்னாடி நீ அவளை கத்தி, அசிங்கப்படுத்தி, அனுப்பிட்ட."

"இது என்ன பெரிய விஷயம்? அவ வீடு எங்க இருக்குன்னு சொல்லுங்க. அவளுக்கு சேர வேண்டிய பணத்தை அனுப்பி வச்சிடுறேன்."

"இது பணம் பத்தின சமாச்சாரம் இல்ல, பப்லு. அந்த பொண்ணோட எண்ணம் ரொம்ப தூய்மையானது. நான் கோவில்ல மயங்கி விழுந்தேன். அவ என்னை எப்படி ஹாஸ்பிடல்ல கொண்டு போய் சேர்த்தான்னு கூட எனக்கு தெரியாது. அவளை பத்தின விவரத்தை கூட அந்த பொண்ணு என்கிட்ட சொல்லல. அப்புறம் நான் எப்படி அந்த பொண்ணுக்கு பணத்தை திருப்பி கொடுப்பேன்?"

"பாட்டி, கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோங்க. நீங்க ஏற்கனவே வீக்கா இருக்கீங்க..."

"நான் வீக்கா இருந்தேன்... அவளால தான் இப்போ நல்லா இருக்கேன். நம்ம வீட்ல அவளுக்கு கிடைச்ச மரியாதை என்னை கூனி குறுக வைக்குது...!" என்று கூறிவிட்டு வருத்தத்தோடு தன் அறைக்கு சென்றார் பாட்டி. 

அவளிடம் சத்தம் போட்டதற்காக வருத்தப்பட்டான் ஸ்வரன். தன் பாட்டியை பார்த்துக்கொண்டது அவள் தான் என்று அவனுக்கு எப்படி தெரியும்? அவனுக்கென்று இருக்கும் ஒரே உறவு பாட்டி மட்டும் தான். ஆனால் அவருக்கு கூட தேவையான நேரத்தில் அவனால் உதவ முடியாமல் போய்விட்டது. அதோடு மட்டும் நில்லாது, தன் இடத்தில் இருந்து பாட்டிக்கு சரியான நேரத்தில் உதவிய அந்த பெண்ணையும் அவன் அவமானப்படுத்தி விட்டான். அந்தப் பெண்ணை பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்தான். அவன் அவளிடம் தவறாக நடந்து கொண்டதற்காக அல்ல, பாட்டிக்கு உதவி செய்ததற்காக.

ஆனால் அது அவ்வளவு சுலபமாய் நடந்துவிடவில்லை. அவனால் அந்த பெண்ணை பார்க்க முடியவில்லை. அவளைப் பற்றிய எந்த விவரமும் இல்லாமல், அவள் வீடு எங்கிருக்கிறது என்று தெரியாமல் எப்படி அவனால் அவளை சந்திக்க முடியும்?

பாட்டி அவனிடம் முறைப்போடு இருந்தார். அவனை கவலை கொள்ளச் செய்ய அதுவே போதுமானது. ஆனால் என்ன செய்வது என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. அவனுக்கு தெரியும், தான் செய்தது தவறு என்று...! அதனால் அவன் அமைதியாய் இருந்தான். அதே நேரம் அந்தப் பெண்ணை தேடுவதை அவன் நிறுத்தவில்லை. இதற்கு முன் எங்கு அவளை சந்தித்தானோ அந்த இடத்தை கடக்கும் போதெல்லாம் அவளை அவன் கண்கள் தேடின.

மறுபுறம் பாட்டியும் அவளை தேடிக்கொண்டு தான் இருந்தார். ஆனால் ஸ்வரன் செய்தது போல் அல்ல. தினமும் அவளை சந்தித்த அதே கோவிலுக்கு சென்றார், அவள் அங்கு வருவாள் என்று எதிர்பார்த்து. ஆனால் அவருக்கு தெரியாது, அவள் வெள்ளிக்கிழமைகளில் மட்டும் தான் கோவிலுக்கு வருவது வழக்கம் என்று. அதனால் அவளை சந்திக்க அவருக்கு ஒரு வாரம் ஆனது. அவரது எதிர்பார்ப்பு வீணாகவில்லை. அந்த வாரமும் ரிதமி கோவிலுக்கு சென்றாள். அவளைப் பார்த்த பாட்டி மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.

கண்களை மூடி பிரார்த்தனை செய்த ரிதமி, தன் தோளை மென்மையான கரம் ஒன்று தொட்டதை உணர்ந்து திரும்பினாள். கல்யாணியை பார்த்து புன்னகைத்த அவள்,

"பாட்டி, நீங்களா? எப்படி இருக்கீங்க?" என்றாள் ஆர்வத்தோடு.

"கவலைப்படாத, நான் மறுபடி மயங்கி விழுந்துட மாட்டேன்" என்று புன்னகைத்தார் கல்யாணி.

"நீங்க மயங்கி விழுந்தா கூட, நான் மறுபடி உங்க பப்லுவை கூப்பிட மாட்டேன், நிச்சயமா உங்க வீட்டுக்கு வரவே மாட்டேன்...!"

அதைக் கேட்டு பாட்டியின் முகம் மாறியது.

"என்னை மன்னிச்சிடுமா"

"நீங்க ஏன் பாட்டி வருத்தப்படுறீங்க? உங்க பப்லுவை பத்தி தான் எல்லாருக்கும் தெரியுமே... விட்டு தள்ளுங்க."

"அப்படி என்னால விட முடியாது, பாப்பா. அவனுக்கு என்னை விட்டா வேற யாருமே இல்ல. நானும் அவனை விட்டுட்டா அவன் சுக்கு நூறா உடஞ்சி போய்விடுவான்."

புரியாமல் விழித்தாள் ரிதமி, பாட்டி ஸ்வரனை பற்றி அவ்வாறு பேசியதை கேட்டு.

"எல்லாருக்கும் அவனைப் பத்தி தெரியும்னு சொன்ன. ஆனா அது தப்பு. அவனைப் பத்தி யாருக்கும் தெரியாது. அவன் எதையெல்லாம் அனுபவிச்சான்னு யாருக்கும் தெரியாது. பொதுவா நான் இதைப் பத்தி யார்கிட்டயும் பேசறதில்ல. ஆனா ஏனோ உன்கிட்ட இதையெல்லாம் சொல்ல தோணுது. ஏன்னா நீ மத்தவங்களை மாதிரி இல்ல."

குறுக்கீடு செய்யாமல் அவர் கூறுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள் ரிதமி.

"பொதுவாவே, எல்லாரும் மத்தவங்க தன்னை நேசிக்கணும்னு நினைப்பாங்க. ஆனா, என்னோட பப்லுக்கு அன்பு, பாசம்னாலே பயம்." 

"பயமா?"

"அவனுக்கு பிரியமானவங்க கிட்ட இருந்து அவனுக்கு கிடைச்சது எல்லாமே வெறும் காயங்கள் மட்டும் தான்னா அவன் என்ன செய்வான்?"

"நீங்க யாரை பத்தி பேசுறீங்க, பாட்டி? அவர் யாரையாவது காதலிச்சாரா?"

"இல்ல, நான் அவனோட அம்மா அப்பாவை பத்தி தான் பேசுறேன்."

"அவங்க எங்க இருக்காங்க?"

"சென்னையில தான். அவங்கவங்க துணையோட..."

"என்ன பாட்டி சொல்றீங்க?"

"ஸ்வரனுக்கு பத்து வயசு இருக்கும் போது, அவங்க அம்மா அப்பா விவாகரத்து பண்ணிட்டு வேற கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாங்க."

"அப்படின்னா அவரு?"

"அவனை அம்போன்னு விட்டுட்டாங்க... அவன் தங்களுக்கு தொல்லை கொடுக்கக் கூடாதுன்னு ஹாஸ்டல்ல சேர்த்தாங்க. நான் அவனுக்கு எப்போ ஃபோன் பண்ணாலும் ஓன்னு அழுவான். அவனை பெத்தவங்க அவனை கிட்டத்தட்ட மறந்துட்டாங்க. ஒரு வருஷத்துக்கு பிறகு அவனை நான் என் வீட்டுக்கு கூட்டிகிட்டு வந்துட்டேன். அப்போ நான் பார்த்த ஸ்வரன், என்னோட பழைய பேரன் இல்ல. அவன் மொத்தமா மாறிப் போயிருந்தான். யார்கிட்டயும் பேசுறதையே தவிர்த்தான். யார்கிட்டயும் ஃப்ரெண்ட்லியா இருக்கிறதை நிறுத்திட்டான். அவனைப் புரிஞ்சுகிட்ட நாலஞ்சு பேரு தான் இன்னும் அவன் கூட இருக்காங்க." என்றார் வேதனையோடு.

"அவன் பார்த்ததெல்லாம் அவங்க அம்மா அப்பாவோட சண்டையை மட்டும் தான். அவங்களுக்குள்ள சண்டை வரும் போதெல்லாம் இவன் தான் அவங்க கிட்ட மாட்டுவான். அவங்களை எதிர்க்க கூட முடியாத அளவுக்கு அவன் அப்போ ரொம்ப சின்ன பையனா இருந்தான். ஒரு சின்ன பையனால அவங்க அம்மா அப்பாவுக்கு எதிரா என்ன செஞ்சிட முடியும்? அப்பவே அவனை என்கூட கூட்டிகிட்டு வந்துடணும்னு நினைச்சேன். ஆனா அவனுக்காகவாவது அவங்க அம்மா அப்பா ஒன்னா இருப்பாங்கன்னு நான் தப்பு கணக்கு போட்டுட்டேன். அவங்க அப்பா வேற ஒரு பொண்ணோட கமிட் ஆயிட்டாரு. என்னோட பொண்ணும் வேற ஒருத்தரை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா."

ஸ்வரனுக்காக வருத்தப்பட்டாள் ரிதமி.

"அவன் கெட்டவன் இல்ல. சீக்கிரமே தன் பொறுமையை இழந்துடுவான். தன்னை கட்டுப்படுத்த அவனுக்கு தெரியாது. ஆனா ரொம்ப நல்லவன்."

மெதுவாய் தலையசைத்தாள் ரிதமி.

"நீ எங்க வீட்டுக்கு வந்தா நான் ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன்." என்று பாட்டி கூற, தயக்கத்தோடு அவரைப் பார்த்தாள் ரிதமி.

"அவன் உன் மேல கோபப்பட மாட்டான். நான் நிச்சயமா சொல்றேன். ப்ளீஸ் எங்க வீட்டுக்கு வாயேன்"

"ஒருவேளை, அவர் என்கிட்ட மறுபடி சண்டை போட்டா என்ன செய்றது?"  

"அவன் கூட சண்டை போட உனக்கு நான் முழு உரிமை தரேன்."

"அப்படின்னா உங்க பப்லு உங்க வீட்டை விட்டு ஓடிப் போயிடுவாரே..." என்று சிரித்தாள்.

"நிச்சயமா மாட்டான்" என்றார் நம்பிக்கையோடு.

"பார்க்கலாம்"

"நீ எங்க வீட்டுக்கு வருவ தானே?"

ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"ரொம்ப நன்றி மா!"

மறுநாள்

ஸ்வரனின் வீட்டிற்கு வந்தாள் ரிதமி. அவளுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வண்ணம், அங்கிருந்த காவலாளி அவளை ஒரு கேள்வி கூட கேட்காமல் உள்ளே அனுமதித்தார். மாடியில் இருந்து ஸ்வரன் கீழே இறங்கி வந்ததை பார்த்த அவள், ஒரு நொடி திகைத்து நின்று, அவனுக்கு எந்த முக்கியத்துவமும் வழங்காமல் பாட்டியின் அறையை நோக்கி நடந்தாள், அவனை கையால அவள் தயாராய் வந்திருந்த போதும்...!

"ஏய் பொண்ணு..." என்று அவளை அழைத்தான் ஸ்வரன்.

தன் கண்களை சுருக்கி அவனை ஏறிட்டாள்.

"நீ தான் என் பாட்டியை  ஹாஸ்பிடல்ல சேர்த்தேன்னு எனக்கு தெரியாது..."

"பரவாயில்ல" என்று புன்னகைத்து விட்டு அவள் அங்கிருந்து செல்ல நினைத்தபோது,

"பாட்டிக்கு ஹெல்ப் பண்ணதுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்."

"யூ ஆர் வெல்கம்" என்று மென்மையாய் புன்னகை புரிந்தாள்.

"எதுக்காக நீ அளவுக்கு அதிகமா ஸ்மைல் பண்ற? நான் உனக்கு தேங்க்ஸ் சொன்னேன் அப்படிங்குறதுக்காக தேவையில்லாத எண்ணத்தை எல்லாம் மனசுல வச்சுக்கிட்டு கற்பனைல மிதக்காத. அப்படிப்பட்ட எண்ணத்துக்கு எல்லாம் இங்க இடமில்ல" என்று முகத்தை இறுக்கமாய் வைத்துக் கொண்டு அவன் கூறிவிட்டு செல்ல நினைத்தபோது,

"ஒரு நிமிஷம் மிஸ்டர் ஸ்வரன்..." என்றாள் கடுமையான குரலில்.

அவன் அவளை திரும்பி பார்க்க,

"உங்களைப் பத்தி நீங்க என்ன நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கீங்க? நீங்க பார்க்க நல்லா இருக்கீங்க அப்படிங்குறதுக்காக உங்களை பார்த்த உடனே எல்லாரும் விழுந்துடுவாங்களா?"

மலைத்து நின்றான் ஸ்வரன்.

"ஸ்மைல் பண்றது ஒரு கர்ட்ஸி. அதைக்கூட நீங்க தப்பா தான் பாப்பிங்களா? உங்களைப் பொறுத்த வரைக்கும் ஸ்மைல் பண்றது ஒரு பெரிய கிரைம் போல இருக்கு. என்னவா வேணும்னாலும் இருந்துகிட்டு போகட்டும். உங்க எண்ணங்களை உங்ககிட்டையே வச்சுக்கோங்க. என் மனசுல எந்த ஐடியாவும் கிடையாது. நிச்சயமா உங்களை பத்தி நான் யோசிக்கக்கூட மாட்டேன்."

அவன் ஏதோ கூற நினைத்தபோது அவள் தனக்குத்தானே பேசியபடி அங்கிருந்து நடக்கத் துவங்கினாள்.

"என்ன கருமத்துக்கு காதல் கத்திரிக்காய்ன்னு மனசை போட்டு குழப்பிக்கிறாங்களோ தெரியல. காதலையும் செஞ்சிட்டு அதுக்காக சாகவும் செய்றாங்க... சுத்த வேஸ்ட். புத்தி இல்லாத மனுஷங்க. நான் காதலிக்கவும் விரும்பல, சாகவும் விரும்பல" என்றபடி மனதிற்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டு பாட்டியின் அறைக்குள் நுழைந்தாள் ரிதமி.

யோசனையுடன் நின்றான் ஸ்வரன். அவனைப் போலவே அந்தப் பெண்ணும் காதலை வெறுப்பவளா? ஒரு பெண் இப்படி எல்லாம் பேசுவதை அவன் கேட்பது அது தான் முதல் முறை... அதுவும் அவன் முன்னால்...! பெரும்பாலும் பெண்கள் அவனிடம் வந்து ஒட்டிக் கொள்ளத்தான் முயல்வார்கள். காதலை வெறுக்கும் பெண்ணை அவன் இதுவரை கண்டதில்லை. இந்தப் பெண் அவனது இனம் போல் தெரிகிறது. ஆனாலும் அது உண்மையா என்று சோதித்து பார்க்க நினைத்தான். ஏனென்றால் அவன் யாரையும் நம்ப தயாராக இல்லை. அவளுக்காக வரவேற்பறையில் காத்திருந்தான்.

சிறிது நேரத்திற்கு பிறகு பாட்டியின் அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள் ரிதமி. அவனுடைய இருப்புக்கு எந்த மதிப்பும் அளிக்காமல் அங்கிருந்து வெளியே சென்றாள், முழுவதுமாய் அவனை தவிர்த்து விட்டு. அது அவனுக்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது. இப்படி எந்தப் பெண்ணும் அவனை தவிர்த்து விட்டு சென்றதில்லையே...!

அவன் ஓடிச் சென்று வெளியே பார்க்க, அவன் இடித்து தள்ளிய அதே மிதிவண்டியை பழுது பார்த்து, ஓட்டிச் சென்றாள் அவள்.

தொடரும்...