2 என்ன உறவு?

நொறுங்கி கிடந்த தனது மிதிவண்டியை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்து நின்றாள் ரிதமி. ஓடி சென்று தன் மிதிவண்டியை தூக்கி நிறுத்தினாள். அதன் முன் சக்கரம் நெளிந்தும், அதன் கம்பிகள் உடைந்தும் போயிருந்தன. கைப்பிடி வளைந்து போனது. கோபமாய் தன் கால்களை தரையில் உதைத்தாள்.

"கோபப்படுறதுனால எந்த பிரயோஜனமும் இல்ல. உன் தலையை பாறையில மோதிக்கிறதுக்கு சமம்." என்றார் பின்னால் இருந்த மனிதர்.

அவரை ஆச்சரியமாய் பார்த்தாள் ரிதமி.

"அவர பத்தி நீ சோஷியல் மீடியாவிலும் பத்திரிகைலயும் படிச்சதில்லையா? அந்த ஆளோட கோபம் ரொம்ப பாப்புலர். யாரையும் மதிக்க மாட்டாரு. அவருடைய ஃபேன்சையும் சேர்த்து தான். பாரு, அவர் வீடு எப்படி இருக்குன்னு... வெளியில நேம் போர்டு கூட இல்ல. இவ்வளவு ஃபேமஸான ஒரு மியூசிக் டைரக்டர் வீடு இப்படியா இருக்கும்? அந்த ஆளுக்கு யாரும் கிட்ட போனாலும் பிடிக்காது. கூட்டத்தை கண்டாலே அவருக்கு ஆகாது. அதனாலbதான் எந்த சினிமா ஃபங்ஷன்லயும் அவர் கலந்துகிறது இல்ல. அவர் ஒரு விசித்திரமான ஆளு. எந்த டைரக்டரும் அவர் கூட சேர்ந்து வேலை செய்ய விரும்பவே மாட்டாங்க. அவரோட ஃப்ரெண்டுங்க தான் அவர் கூட வேலை செய்றாங்க, அவர் பண்ற அட்டூழியத்தை எல்லாம் சகிச்சுக்கிட்டு..." என்றார் ஸ்வரனின் வீட்டின் பக்கத்தில் இருந்த கடையில் இருந்த அந்த மனிதர்.

"ஆமாம் பாப்பா, போன மாசம் அவரு ஒரு பாடகியை அடிச்சிட்டார்னு நீ கேள்விப்படலயா?" என்றார் அந்த கடைக்காரர்.

தன் நகத்தை கடித்தாள் ரிதமி. ஆம் அவள் அதை பற்றி படித்திருந்தாள்.  ஆனால் அது புரளி என்று எண்ணினாள்.

"அந்த செய்தி பொய்யில்லயா?"

"இல்ல, அவரைப் பத்தி வர எல்லா விஷயமும் உண்மைதான். அந்த ஆளு ரொம்ப ரூடு"

தனது மிதி வண்டியை மென்று விழுங்கியபடி பார்த்தாள் ரிதமி.

"இந்த சைக்கிளுக்கு நஷ்ட ஈடெல்லாம் கிடைக்காது. அதை தூக்கி போட்டுட்டு வேற சைக்கிள் வாங்கிக்கோ."

அந்தப் பக்கம் வந்த ஒரு ஆட்டோவை நிறுத்தி, தன் சைக்கிளை ஏற்றிக்கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினாள் ரிதமி, ஸ்வரனின் அகங்காரத்தை எண்ணியபடி. தனது அருமையான இசையால் மக்களின் மனதை கட்டி போடக் கூடிய வல்லமை படைத்த ஒருவன் எப்படி இவ்வளவு அகங்காரம் பிடித்தவனாய் இருக்க முடியும்? அவன் மிகப்பெரிய திறமைசாலி என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை. ஆனால் அவனது நடத்தை விரும்பும் விதத்தில் இல்லையே. அவன் மனதிலிருந்து பிறக்கும் இசை அனைத்தும் அவனது மனதின் பிரதி பிம்பம் என்று அவள் எண்ணியிருந்தாள். ஆனால் அப்படி இல்லை போலிருக்கிறது. அவனது இசை எவ்வளவு இனிமையானது! மனதை வருடக்கூடியது! எப்படி அவன் இவ்வளவு மோசமானவனாய் இருக்கிறான் என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.

தனது மிதிவண்டியை கடையில் பழுது பார்க்க கொடுத்துவிட்டு, தன் வீட்டிற்கு வந்தாள். வழக்கம் போலவே மாளவிகா ஓடிவந்து அவளை அணைத்துக் கொள்ள, அவளை தூக்கிக் கொண்டாள் ரிதமி.

"எங்க போயிருந்த?" என்றாள் அவளது அக்கா மஹதி.

"வேலைக்கு அப்ளை பண்ண கம்ப்யூட்டர் சென்டர் போயிருந்தேன், கா."

"வேலைக்கு போகணும்னு என்ன அவசியம்?"

"இப்படி கேட்டா என்னக்கா அர்த்தம்? நான் என் சொந்த காலில் நிக்கணும். அதுக்காக தான்."

"உனக்கு என் கூட இருக்க விருப்பம் இல்லயா?"

"அக்கா, என்னை நீ கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்க போறதில்லயா?" என்றாள் பொய்யான அதிர்ச்சியோடு.

சில நொடி திகைத்து நின்ற மஹதி, வாய்விட்டு சிரித்தாள்.

"பைத்தியக்காரி" என்று அவள் தோளில் ஒரு அடி போட்டாள்.

"அக்கா நான் இல்லாத வெறுமையை இப்பவே பழகிக்கோ. அது தான் உங்க ரெண்டு பேருக்கும் நல்லது." என்றாள்.

"மாளுவுக்கும் இதையே தான் சொல்லுவியா?"

இந்த முறை ரிதமி திகைத்தாள்.  தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு,

"நான் அவளை என்கூட கூட்டிக்கிட்டு போயிடுவேன்" என்றாள்.

"அப்போ என் கதை என்ன ஆகிறது?" என்றாள் மஹதி அதிர்ச்சியோடு.

"மிஸஸ் சங்கு, உன் புருஷன் கிட்டயே நீ போயிடு" என்று சிரித்தாள்.

"நீ உண்மையிலேயே பைத்தியக்காரி தான்."

"நாளைக்கு எனக்கு ஒரு இன்டர்வியூ இருக்கு"

சரி என்று தலையசைத்தாள் மஹதி.

எவ்வளவு சீக்கிரம் அந்த வீட்டை விட்டு செல்ல முடியுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் செல்ல வேண்டும் என்று எண்ணினாள் ரிதமி, அதுவும் சங்கநாதன் இந்தியா வருவதற்கு முன்னால். அதனால் அவசரமாய் தனக்கு ஒரு வேலை தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.

மறுநாள்

ஒரு ரெக்கார்டிங் தியேட்டரில் வாய்ஸ் டெஸ்ட் கொடுத்துவிட்டு வெளியே வந்தாள். அங்கு ஸ்வரன் தன் காரில் அமர்ந்து, சிக்னலுக்காக காத்திருந்தான். ஓடி சென்று அவனது காரின் கண்ணாடி ஜன்னலை தட்டினாள். அவளைப் பார்த்த ஸ்வரன், கண்ணாடியை கீழே இறக்கவில்லை. இந்த முறை மேலும் பலமாய் தட்டினாள். கண்ணாடியை கீழே இறக்கி, முகத்தை இறுக்கமாய் வைத்த படி அவளை பார்த்தான்.

"என்னோட சைக்கிளுக்கு என்ன ஆச்சுன்னு தெரியுமா? எப்படி நீங்க அந்த மாதிரி செய்யலாம்? உங்களை பத்தி நீங்க என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்கீங்க?" என்றாள் தன் முகத்தை பலவிதமாய் மாற்றியபடி.

சிக்னல் மாறியவுடன் காரை கிளப்பிக்கொண்டு அங்கிருந்து சென்றான், அவளுக்கு பதில் சொல்லும் அக்கறை சிறிதும் இன்றி. அதை பார்த்து கடுப்பாகிப் போன அவள், இங்கும் அங்கும் பார்த்து ஒரு கல்லை கண்டாள். அதை எடுத்து அவன் காரின் மீது விட்டெறிந்தாள். அவன் காரின் பின்னால் இருந்த விளக்கின் கண்ணாடி உடைந்து போனது. காரை நிறுத்திவிட்டு அவளை கோபமாய் பார்த்தான். அவன் பார்வையை சட்டை செய்யாமல், அங்கிருந்து தெனாவெட்டாய் சென்றாள் ரிதமி.

மாலை

ஒவ்வொரு வெள்ளிக்கிழமையும் கோவிலுக்கு செல்வது ரிதமியின் வழக்கம். அன்றும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை. சாமி கும்பிட்டு விட்டு கோவிலை விட்டு வெளியே வந்தாள். அப்பொழுது வயதான ஒரு பெண்மணி நிற்கவே தடுமாறிக் கொண்டிருந்தார். ஓடிச் சென்று அவரைக் கைதாங்கலாய் பற்றி கொண்டாள்.

"என்ன ஆச்சு பாட்டி உங்களுக்கு?"

அந்த முதிய பெண்மணி அவளிடம் ஏதோ கூற நினைத்தார். ஆனால் அதற்கு முன் மயக்கம் அடைந்தார்.

"யாராவது கொஞ்சம் தண்ணி கொடுங்களேன்" என்று அவள் கத்த, யாரோ ஒருவர் தண்ணீர் கொடுத்தார். 

அதை வாங்கி அவர் முகத்தில் தெளித்தும் எந்த பயனும் இல்லை.

"யாராவது ஒரு ஆட்டோவை கூப்பிடுங்களேன்" என்றாள்.

ஒரு ஆட்டோ அங்கு வந்து நிற்கவும், அந்த வயதான பெண்மணியை மக்களின் உதவியோடு ஏற்றிக்கொண்டு,

"பக்கத்தில் இருக்கிற ஹாஸ்பிடலுக்கு போங்க" என்றாள் ஓட்டுநரிடம்.

அந்த பாட்டி தன் கையில் ஒரு கைபேசியை இறுக்கமாய் பற்றி இருந்தார். அதை அவரிடமிருந்து எடுத்து ஏதாவது பெயர் பதியப்பட்டிருக்கிறதா என்று பார்த்தாள். அதில் பப்லு என்ற ஒரே ஒரு பெயர் தான் இருந்தது. 

"பப்லுவா?" என்று முணுமுணுத்து விட்டு நேரத்தை கடத்தாமல் அந்த எண்ணை அழைத்தாள். மணி அடித்தது. ஆனால் யாரும் எடுத்துப் பேசவில்லை. பெருமூச்சு விட்டு அந்த கைபேசியை தன் பையில் வைத்துக் கொண்டாள். சிறிது நேரம் கழித்து மீண்டும் அந்த நபருக்கு ஃபோன் செய்யலாம் என்று நினைத்தாள். ஒருவேளை, அந்த நபரே கூட, அவளது மிஸ்டு காலை பார்த்து அவளுக்கு ஃபோன் செய்யலாம் என்று எண்ணினாள்.

அருகில் இருந்த மருத்துவமனைக்கு ஆட்டோ வந்து சேர்ந்தது. அந்த வயதான பெண்மணியை உள்ளே அழைத்து செல்வதற்காக, அந்த மருத்துவமனையின் ஊழியர்களை அழைத்தார் ஆட்டோ ஓட்டுநர். ஆட்டோவுக்கு உண்டான பணத்தை கொடுத்து, அவரை அனுப்பிவிட்டு மீண்டும் அந்த பாட்டியின் கைபேசியை எடுத்து பப்லுவின் எண்ணுக்கு அழைத்தாள். ஆனால் இப்பொழுதும் அந்த அழைப்பு ஏற்கப்படவில்லை.

பாட்டிக்கு சிகிச்சை அளித்துவிட்டு மருத்துவர் அவளிடம் வந்தார்.

"அவங்க ரொம்ப வீக்கா இருக்காங்க. வயசாகிட்டதால இந்த மாதிரி மயக்கம் வரதெல்லாம் சகஜம் தான். அவங்களை கவனிச்சுக்க வேண்டியது ரொம்ப முக்கியம். அவங்களுக்கு சலைன் ஏத்தி இருக்கு. இன்னிக்கு ராத்திரி அவங்க அப்சர்வேஷன்ல இருக்கட்டும். நாளைக்கு காலையில நீங்க அவங்களை வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போகலாம்."

சரி என்று தலையசைத்தாள் ரிதமி. மீண்டும் பப்லுவிற்கு ஃபோன் செய்ய, மீண்டும் அவளது அழைப்பு ஏற்கப்படவில்லை. இந்த முறை அவள் எரிச்சல் அடைந்தாள். அதே நேரம் அவளுக்கு பதற்றமாகவும் இருந்தது. அந்த பாட்டிக்கு யாரும் இல்லை போலிருக்கிறது, பப்லு ஒருவனைத் தவிர. ஆனால் அவன் அழைப்பை ஏற்கவில்லை. அந்த பாட்டியின் வீடு எங்கிருக்கிறது என்றும் அவளுக்கு தெரியாது. அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவர் குடும்பத்தைச் சார்ந்தவர்களுக்கு இருந்த விஷயத்தை எப்படி கொண்டு சேர்ப்பது? மருத்துவரோ இரவு முழுவதும் பாட்டி மருத்துவமனையில் இருக்க வேண்டும் என்று கூறிவிட்டார். இப்போது அவள் என்ன செய்வது? மருத்துவமனைக்கு பணம் செலுத்தப்பட வேண்டும். அவளிடம் அவ்வளவு பணம் இல்லை. சிறிது நேரம் யோசித்த அவள், மணி எட்டானதை கவனித்தாள். இன்னும் அந்த பெண்மணிக்கு நினைவு திரும்பவில்லை. ஒருவேளை இவர் மருத்துவமனையில் இருந்து டிஸ்சார்ஜ் ஆகும் வரை பப்லு போனை எடுக்கவில்லை என்றால் என்ன ஆவது? இதற்குப் பிறகு பப்லுவிற்காக காத்திருப்பது சரியாக இருக்காது. எப்படியாவது மருத்துவமனைக்கு பணத்தை செலுத்தியாக வேண்டும்.

தனது கைப்பையின் உள் அறையில் இருந்து ஒரு தங்க சங்கிலியை எடுத்தாள். அது சங்கநாதன் அவளுக்கு பிறந்தநாள் பரிசாய் கொடுத்தது. அதை அணிவதை அவள் அருவருப்பாய் உணர்ந்ததால், தன் அக்காவிடம் அது தொலைந்து விட்டது என்று பொய்க் கூறிவிட்டாள்.  இப்பொழுது அந்த சங்கிலியை இதற்கு பயன்படுத்தலாம் என்று எண்ணினாள்.

மஹதிக்கு ஃபோன் செய்ய ரிதமி எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"நீ எங்க இருக்க? மணி 8 ஆயிடுச்சு..." என்றாள் மஹதி.

"நான் என்னோட ஃபிரண்டு சிந்து வீட்ல இருக்கேன், கா. அவளுக்கு பயங்கர ஜுரம். அவ வீட்ல யாருமே இல்ல"

"எங்க போனாங்க?"

"கல்யாணத்துக்காக காஞ்சிபுரம் போயிருக்காங்களாம்."

"ஓஹோ..."

"அவ தனியா இருக்கா. என்னால எப்படி அவளை தனியா விட்டுட்டு வர முடியும்?"

"அப்படின்னா நீ அவளை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு வந்துடேன்."

"அவ நடக்க கூட முடியாத அளவுக்கு ரொம்ப வீக்கா இருக்கா."

"ஓ..."

"நாளைக்கு காலையில அவங்க பேரன்ட்ஸ் வந்த உடனே நான் விட்டுட்டு வந்துடறேன்."

"சரி, ஜாக்கிரதையா பாத்துக்கோ. ஏதாவது வேணும்னா எனக்கு கால் பண்ணு."

"தேங்க்யூ கா" என்று அழைப்பை துண்டித்து விட்டு, உடனடியாக சிந்துவுக்கு ஃபோன் செய்து அவளிடம் விஷயத்தை கூறினாள்.

"அக்கா உனக்கு ஃபோன் பண்ணா எடுக்காத. உடனே எனக்கு ஃபோன் பண்ணி சொல்லு."

"நீ அவங்ககிட்ட உண்மையை சொல்லி இருக்கலாமே"

"இல்ல, அக்கா கிளம்பி ஹாஸ்பிடலுக்கு வந்துருவாங்க. மாளுவை வச்சுக்கிட்டு அவங்களால இங்க இருக்க முடியாது."

"ஜாக்கிரதையா இரு. ஏதாவது பிரச்சனைனா எனக்கு ஃபோன் பண்ணு."

"நிச்சயமா..."

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு மருத்துவமனையின் பக்கத்தில் இருந்த ஒரு அடகு கடைக்கு சென்றாள். 

"இந்த செயினுக்கு உனக்கு எவ்வளவுமா வேணும்?"

"நான் இந்த செயினை வித்துடலாம்னு இருக்கேன்."

"விக்க போறியா?"

"ஆமாம். என் பாட்டியை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி இருக்கேன். பில் கட்டறதுக்கு எனக்கு பணம் தேவைப்படுது."

"இந்த செயின் எட்டு கிராம் இருக்கு. ஃபாரின் பொருள் அப்படிங்கறதால இதுக்கு நான் 60 ஆயிரம் ரூபாய் கொடுக்கலாம்."

"அட்லீஸ்ட் இதுக்காவது இந்த செயின் யூஸ் ஆச்சே" என்று முணுமுணுத்தாள்.

"ஏதாவது சொன்னியா மா?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.  சங்கிலியை விற்று பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் மருத்துவமனைக்கு வந்தாள். அந்த பாட்டியின் கைபேசியை மீண்டும் மீண்டும் பார்த்தவாறு இருந்தாள். மருத்துவமனையின் கேண்டினுக்கு சென்று சாப்பிட்டு முடித்தாள்.

*அந்த வீணா போன பப்லு என்ன பண்ணிட்டு இருக்கான்னு தெரியல. தண்ணி அடிச்சிட்டு எங்கேயாவது மல்லாந்துட்டானோ என்னமோ... பாவம் இந்த பாட்டி. எமர்ஜென்சி நம்பர்ன்னு அவன் நம்பரை போய் சேவ் பண்ணி வச்சிருக்காங்க. அவனுக்கு எமர்ஜென்சினா என்னாவது தெரியுமான்னு தெரியலையே. பரதேசி..." என்று பப்ளுவை திட்டித் தீர்த்தாள். 

அந்த பாட்டியின் கட்டிலின் அருகே சென்று, அமர்ந்த அவள் அப்படியே உறங்கிப் போனாள்.

தன்னை யாரோ உலுக்கி எழுப்புவது போல் தோன்ற, கண்ணை திறந்து பார்த்தாள். அந்த பாட்டி அவளையை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

"இப்போ உங்களுக்கு எப்படி இருக்கு?" என்றாள் தூக்கம் கலையாத குரலில்.

"நீ தான் என்னை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணியா, பாப்பா?"

"ஆமாம். என் பேர் ரிதமி."

"உனக்கு ரொம்ப சிரமம் கொடுத்துட்டேன்"

"பரவாயில்ல விடுங்க, பாட்டி."

"எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணதுக்கு ரொம்ப, தேங்க்ஸ்."

"வேற என்ன பாட்டி பண்றது? உங்க பப்லு ஃபோனை எடுக்கவே இல்ல..."

"நீ அவனுக்கு ஃபோன் பண்ணியா?"

"ஆமாம்"

"அவன் பிஸியா இருந்திருப்பான்." என்றார் தயக்கத்தோடு.

"ஓஹோ"

"உங்க வீட்ல உன்னை தேட மாட்டாங்களா, பாப்பா?"

பதில் கூறாமல் புன்னகைத்தாள்.

"இப்போ டைம் என்ன?"

தனது கைக்கடிகாரத்தை பார்க்க மணி 5 என்றது.

"மணி அஞ்சு ஆச்சி, பாட்டி."

"நீ வீட்டுக்கு போகணும்னா போ பாப்பா, நான் மேனேஜ் பண்ணிக்கிறேன்."

"ஒன்னும் பிரச்சனை இல்ல. நான் உங்களை வீட்ல விட்டுட்டு போறேன். இல்லன்னா, மறுபடியும் உங்களை வேற யாராவது கொண்டு வந்து ஹாஸ்பிடல்ல சேர்க்க வேண்டி இருக்கும்." என்றாள் கிண்டலாய்.

அதைக் கேட்டு அந்த பெண்மணி சிரித்தார்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ் மா. இந்த மாதிரி அடுத்தவங்களுக்கு உதவி செய்ற மனோபாவம் உள்ளவங்கள பார்க்குறது ரொம்ப சிரமம். இந்த காலத்துல அதெல்லாம் முடியுறல்ல."

"நீங்க ரொம்ப வீக்கா இருக்கீங்கன்னு டாக்டர் சொன்னாரு. ஏன் தனியா கோவிலுக்கு வந்தீங்க?"

"நேத்து எங்க டிரைவருக்கு வெட்டிங் டே. வைப்போட கோவிலுக்கு போகணும்னு சொன்னான். அதனால அவனுக்கு நான் லீவு கொடுத்தேன்."

"ஓஹோ... சரி பாட்டி நீங்க ஏதாவது சாப்பிடுறீங்களா?"

"காபி மட்டும் போதும்."

"இருங்க வாங்கிட்டு வரேன்"

கேண்டினுக்கு சென்று இரண்டு குவளை காப்பி வாங்கி வந்து, ஒன்றை பாட்டியிடம் கொடுத்தாள். 

"என் பெயர் கல்யாணி. என் பேரன் ரொம்ப பிசியா இருக்கிறவன். அவன் வேலை செய்யும் போது ஃபோனை சைலன்ட்ல போட்டுடுவான்."

"அப்படின்னா நீங்க உங்க டிரைவர் பெயரை எமர்ஜென்சி நம்பர்ல போட்டு வச்சிருந்திருக்கலாம்." என்று அவள் கூற, சிரித்த கல்யாணி,

"அப்படியே செஞ்சுடுறேன்" என்றார்.

மருத்துவர் வந்து அவரை பரிசோதித்து விட்டு,

"நீங்க அவரை வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போகலாம்" என்றார்.

"தேங்க்யூ டாக்டர்."

மருத்துவமனைக்கு செலுத்த வேண்டிய பணத்தை செலுத்தி விட்டு மீண்டும் கல்யாணியிடம் வந்தாள் ரிதமி.

அப்பொழுது கல்யாணியின் கைபேசி ஒலித்தது. அதில் பப்லு என்ற பெயரை பார்த்து, அலுப்புடன் ரிதமி அந்த அழைப்பை ஏற்றாள்.

"பாட்டி..."

"நல்ல காலம், உங்களுக்கு இப்பவாவது உங்க பாட்டி ஞாபகம் வந்ததே...! அவங்க ஃபோன் பண்ணா உங்களுக்கு எடுக்கணும்னு தோணாதா? பாவம் நீங்க என்னமோ பெரிய சூப்பர் ஹீரோ மாதிரி, அவங்க ஃபோன் பண்ண உடனே முன்னாடி வந்து நிப்பீங்கன்னு உங்க நம்பரை அவங்க எமர்ஜென்சி நம்பர்ல சேவ் பண்ணி வச்சிருந்தாங்க...!"

"யார் பேசுறது? என் பாட்டி ஃபோன் உன் கிட்ட எப்படி வந்தது?" என்று ஒரு கடும் குரல் கேட்டது.

"இந்த கேள்வி எல்லாம் கேக்குறதுக்கு முன்னாடி, உங்க பாட்டி எப்படி இருக்காங்கன்னு கேளுங்க."

"அவங்களுக்கு என்ன ஆச்சு?"

"அவங்க மயங்கி விழுந்துட்டாங்க. அவங்க ரொம்ப வீக்கா இருக்காங்கன்னு டாக்டர் சொன்னாரு"

"எந்த ஹாஸ்பிடல்?"

"நீங்க ஒன்னும் வர வேண்டாம். அவங்களை ஹாஸ்பிடலில் இருந்து டிஸ்டார்ஜ் பண்ணியாச்சு. வீட்டுக்கு போய் அவங்களை நல்லா பார்த்துக்கோங்க." என்று அழைப்பை துண்டித்தாள்.

மருத்துவமனையில் இருந்து அவரை வெளியே அழைத்து வந்து ஒரு ஆட்டோவில் ஏற்றி, அவரை வீட்டில் விட அவருடன் வந்தாள். அதேநேரம் பப்லு என்று பெயர் கொண்ட அவனும் தன் வீட்டை நோக்கி பயணமானான்.

தன் வீட்டிற்கான வழியை கூறினார் கல்யாணி. ஸ்வரனின் வீட்டின் முன்னால், கல்யாணி இறங்கியதை பார்த்து விக்கித்து போனாள் ரிதமி.

"இது யாரோட வீடு பாட்டி?" என்றாள் பதற்றத்துடன்.

"என்னோட வீடு தான், பாப்பா."

"அப்படின்னா பப்லு?"

"என்னோட பேரன்."

"யார் உங்க பேரன்?" என்றாள் நிச்சயப்படுத்தி கொள்வதற்காக.

"மியூசிக் டைரக்டர் ஸ்வரன் தான் என்னோட பேரன் பப்லு" என்று அவர் கூற, பயத்தில் மென்று விழுங்கினாள். ரிதமி.

தொடரும்...