1 கூர்மதி படைத்த

புத்துணர்ச்சியுடன் கூடிய புன்னகையை தன் முகத்தில் அணிந்த அழகான இளம் பெண் ஒருத்தி, தன் மிதிவண்டியில் சென்று கொண்டிருந்தாள். ஒரு குறிப்பிட்ட இடம் வந்ததும், தன் மிதிவண்டியை நிறுத்திவிட்டு காத்திருந்தாள். பக்கத்தில் இருந்த வீட்டின் மீது அவள் பார்வை பதிந்திருந்தது. அது ஒரு வீடு தான். ஆனால் கோட்டை சுவர்கள் போன்ற உயர்ந்து நின்ற மதில் சுவர்களையும் பெருங்கதவையும் கொண்டிருந்தது. அந்த வீட்டினுள் அவளால் பார்க்க முடியாது என்பது திண்ணம். இருந்தாலும் அந்த வீட்டை பார்த்தபடி நின்றிருந்தாள். அன்று மட்டுமல்ல, அப்படி செய்வது அவளுடைய வாடிக்கை. அந்த ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் தினமும் வந்து அங்கு அவள் காத்திருக்கிறாள்.

சில நாட்களுக்கு முன், அந்த வீட்டை அவள் கடந்து சென்றபோது இதயத்தை வருடும் மெல்லிய இசையை அவள் கேட்க நேர்ந்தது. அந்த இசை அந்த வீட்டில் இருந்து வந்தது. தன்னை மறந்து அதை கேட்டுக் கொண்டு நின்றாள். இசை பயிலும் மாணவி என்பதால், சாதாரண மக்கள் உணர்வதை விட, அவள் சற்று அதிகமாகவே அந்த இசையில் ஏதோ ஒன்றை உணர்ந்திருக்க வேண்டும்.

இன்றும் அந்த இசையை கேட்க முடியுமா என்ற எதிர்பார்ப்புடன் தான் அவள் அங்கு நின்று இருக்கிறாள். அதைக் கேட்க முடியாததால், ஏமாற்றத்துடன் திரும்பிச் சென்றாள். அந்த இசையை அவள் கேட்டு கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் ஆகிவிட்டது அதற்குப் பிறகு, அந்த இசையை அவளால் எப்பொழுதும் கேட்க முடியவில்லை. அந்த இசையை மறுபடியும் கேட்க வேண்டும் என்பது மட்டுமல்ல, அதை இசைத்தவரையும் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் இருந்தது. அதை இசையமைத்தவரிடம் ஆட்டோகிராப் பெற வேண்டும் என்று அவள் எண்ணினாள். ஏனென்றால் அதை கேட்ட நாள் முதல் அந்த இசை அவளது காதுகளில் ரிங்காரம் இட்டுக் கொண்டிருந்தது. அந்த இசையை இசையமைக்க அவள் முயன்றாள். ஆனால் முடியவில்லை. அந்த இசையின் சந்தத்தை அவளால் வடிக்கவே முடியவில்லை. இதுவரை அவள் கேட்டதிலேயே மிகவும் கடினமான சந்தம் அது தான். அது எவ்வளவு கடினமானது என்று தெரிந்த பிறகு, அதை இசையமைத்தவரை பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆவல் அவளுக்குள் அதிகரித்தது. அதை இசையமைத்தவர் கூர்மதி படைத்தவராய் இருக்க வேண்டும். அந்த நபரை சந்திக்க வேண்டும் என்ற ஆவல் ஒவ்வொரு நாளும் அவளுக்குள் பொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

இவற்றையெல்லாம் யோசித்தபடி, மாளவி பவனம் என்று பெயரிடப்பட்ட அந்த வீட்டிற்குள் நுழைந்தாள் அந்த பெண். அப்போது,

"ரிது..." என்று அழுதபடி  அவளை நோக்கி ஓடி வந்தாள் இரண்டரை வயதான பெண் குழந்தை மாளவிகா.

அந்த குழந்தையை தூக்கிக் கொண்ட அந்தப் பெண்,

"என்ன ஆச்சு, மாளு குட்டி?  ஏன் அழறீங்க?" என்றாள் குழந்தை குரலில்.

"அம்மா... ஊசி..." என்று அவள் பின்புறத்தை சுட்டிக் காட்டினாள், மருத்துவர் தனக்கு ஊசி போட்டு விட்டார் என்று பொருள் படும்படி.

"எந்த லூசு பய என் மாளு குட்டிக்கு ஊசி போட்டான்?"

"டாக்டர்..."

"ஓஹோ, உனக்கு ஊசி போட்டது டாக்டரா?"

ஆம் என்று தலையசைத்தது குழந்தை.

"அப்படின்னா, அது உன் நல்லதுக்கு தான் டா செல்லம் இருக்கும்." என்று அவள் கன்னத்தை துடைத்து விட்டாள்.

அவள் கழுத்தை இறுக்கமாய் கட்டிக் கொண்ட குழந்தை,

"ஊசி வேணா" என்றது.

"சரி, இனிமே உனக்கு ஊசி போட வேண்டாம்னு நான் டாக்டர் கிட்ட சொல்றேன்."

"ப்ராமிஸ்?"

"ப்ராமிஸ்"

அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டது குழந்தை.

"ரிதமி சித்தி மியூசிக்ல கிராஜுவேட் ஆயிட்டேன்." என்று குழந்தையின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள் ரிதமி.

"வாங்கியாச்சா?" என்றபடி அங்கு வந்தாள் இருபத்தி ஐந்து வயது மதிக்கத்தக்க பெண் ஒருத்தி. அவள் ரிதமியின் அக்கா மற்றும் மாளவிகாவின் அம்மா, மஹதி.

"வாங்கிட்டேன் கா. நீயும் மாளுவும் என்னோட கான்வகேஷனுக்கு வரணும்னு நெனச்சேன்..."

"என்ன பண்றது ரிது, நேத்து ராத்திரியிலிருந்து மாளுவுக்கு லூஸ் மோஷன். அப்புறம் எப்படி நான் அவளை ஃபங்ஷனுக்கு கூட்டிகிட்டு வர்றது? பங்க்ஷன் ஹால் நாறிடாது?" என்றாள் கிண்டலாய்.

அதைக் கேட்ட ரிதமி வெடித்து சிரித்தாள்.

"இப்போ இவளுக்கு எப்படி இருக்கு?"

"இப்போ பரவாயில்ல. டாக்டர் இன்ஜெக்ஷன் பண்ணியிருக்காரு."

சோபாவை விட்டு எழுந்து நின்ற ரிதமி,  

"அக்கா, நான் உன்னை வார்ன் பண்றேன். இன்னொரு தடவை அவளுக்கு ஊசி போட்டா, நான் பொல்லாதவளா மாறிடுவேன்" என்றாள்.

சரி என்று உண்மையிலேயே பயந்து விட்டவள் போல் போல் தலையசைத்தாள் மஹதி.

"நம்ம மாளுவுக்கு ஊசி போடாத டாக்டரை தேடி கண்டுபிடி."

"சரிங்க, மேடம்" என்று சிரித்தாள் மஹதி.

அப்பொழுது மஹதிக்கு ஒரு கைபேசி அழைப்பு வந்தது. அதை பார்த்தவுடன் மஹதியின் முகம் பிரகாசம் அடைந்தது.

"உங்க மாமா தான் பேசுறாரு" என்றாள் சந்தோஷமாக.

அந்த சந்தோஷத்தில் அவளது தங்கையின் முகம் மாறிப்போனதை அவள் கவனிக்கவில்லை. அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மஹதி.

தனது அறைக்கு சென்ற ரிதமி, மாளவிகாவுடன் பந்து விளையாட துவங்கினாள். அவள் அங்கு இல்லாததை கண்ட மஹதி,

"அவ இங்க இல்ல, சங்கு." என்றாள் தன் கணவனிடம்.

"அவ ரூம்ல இருப்பா" என்றான் சங்கநாதன்.

ரிதமியின் அறைக்கு வந்த மஹதி, அவளது அறையின் கதவை தள்ளி,

"நேத்து மாமா ஃபோன் பண்ணப்போ ஏன் நீ அட்டென்ட் பண்ணல?" என்றாள்.

"நான் என் காலேஜ்ல இருந்தேன். என் ஃபோன் சைலன்ட்ல இருந்தது."

"நீ என்கிட்ட சொல்லி இருக்கலாம் இல்ல?"

"நான் வாட்ஸாப்பை பாக்கல. அதனால மிஸ்டு கால் வந்ததை கவனிக்கல"

"சரி இந்தா, அவர்கிட்ட பேசு." என்று தன் கைபேசியை அவளிடம் நீட்டினாள்.

"ஸ்பீக்கரை ஆன் பண்ணுக்கா" என்று அவள் சொன்னது சங்கநாதனின் காதில் விழுந்தது.

"இந்தப் பொண்ணு...!" என்று சலிப்புடன் ஸ்பீக்கரை ஆன் செய்தாள் மஹதி.

"எப்படி இருக்க, ரிது?" என்றான் சங்கநாதன்.

"நல்லா இருக்கேன். மாளு, அந்த பாலை எடு" என்று அவளுடன் விளையாடியபடி பேசினாள் ரிதமி.

"உன் கான்வகேஷன் முடிஞ்சிடுச்சா?"

"ஆங்... மாளு, பாலு தூக்கி போடு."

"உனக்கு என்ன கிஃப்ட் வேணும்?"

"மாளு, அப்பா என்ன வேணும்னு கேக்குறாரு பாரு, சொல்லு."

"நான் உன்னைத்தான் கேட்டேன், ரிது"

"எனக்கு எதுவும் வேணாம்" என்று எழுந்து நின்ற அவள்,

"மாளு, வா, நாம போலாம்" என்று அங்கிருந்து நடந்தாள்.

"ரெண்டும் ஓடிடுச்சி" என்று சிரித்தாள் மஹதி.

அவர்கள் பேசி முடிக்கும் வரை அந்த அறைக்குள் நுழையவில்லை ரிதமி. அழைப்பை துண்டித்து விட்டு ஆர்வத்தோடு வெளியே வந்தாள் மஹதி.

"ரிது, மாமா அடுத்த மாசம் வராராம்." என்று அவர்கள் இருவரையும் சந்தோஷமாய் அணைத்துக் கொண்டாள் மஹதி.

அதைக் கேட்ட ரிதமி அச்சமடைந்தாள். அவளுக்கு சங்கு ஊத வருகிறான் சங்கநாதன். மஹதியின் தோளை பயத்தோடு பற்றினாள் அவள்.

மஹதியை திருமணம் செய்து கொண்ட போது சங்கநாதன் மிகவும் நல்லவனாக தான் இருந்தான். ரிதமி தான் அவர்கள் இருவருக்கும் காதல் கடிதங்களை பரிமாறி அவர்கள் காதலுக்கு துணைப் புரிந்தவள். மஹதியை திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காகவே, குவைத்திற்கு வேலைக்கு சென்றான் சங்கநாதன்.

அப்பொழுது தான், எதிர்பாராத விதமாக மஹதி மற்றும் ரிதமியின் தந்தை மாரடைப்பால் காலமானார். இந்தியாவிற்கு வந்த சங்கநாதன், மஹதியை திருமணம் செய்து கொண்டான். அப்பொழுது ரிதமி பதினோராம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்ததால், மஹதியை அவளுடன் விட்டு மீண்டும் குவைத்திற்க்கு சென்றான். அவன் மஹதியை மிகவும் நேசித்தான். இரண்டு வருடத்திற்கு ஒரு முறை இந்தியா வந்து சென்றான். அது போலத்தான் மாளவிகா பிறந்த போதும் அவன் இந்தியா வந்தான். அப்பொழுது ரிதமி கல்லூரியில் சேர்ந்திருந்தாள். அப்பொழுது தான், அவன் ரிதமியை பார்த்த பார்வை மாறியது. பருவப் பெண்ணாய் தளதளவென வளர்ந்து நின்ற அவளைக் கண்ட அவனது மனம் அடியோடு மாறிப்போனது. அவன் அவளிடம் பேசிய தோரணை மாறியது. ஆரம்பத்தில் அதை அவள் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஏனென்றால் ஆரம்பத்தில் இருந்தே அவன் அவளிடம் சகஜமாய் பழகியவன் தானே. ஆனால் ஒரு கட்டத்தில் அவனது கண்கள் அவள் மீது உலவியதை அவள் கவனித்தாள். அவன் மீண்டும் குவைத்திற்கு சென்ற போது அவள் நிம்மதி அடைந்தாள். ஆனால் வழக்கத்திற்கு மாறாக அடுத்த ஆறாவது மாதம் அவன் இந்தியா வந்தான். அவளை கல்லூரியில் இருந்து அழைக்க செல்வதை வழக்கமாக்கினான். அவன் தான் ஒவ்வொரு நாளும் அவளை கல்லூரியில் அழைத்துச் சென்று விட்டான். அவளை தொடுவதற்கு சாக்கை தேடினான். நெருப்பின் மீது அமர்ந்திருப்பது போல் தோன்றிய ரிதமிக்கு. அவனைப் பற்றி தன் அக்காவிடம் அவளால் கூற முடியவில்லை. மஹதி எந்த அளவிற்கு ஆழமாய் சங்கநாதனை காதலித்தாள் என்று அவளுக்கு தெரியும். அக்காவின் மகிழ்ச்சியை குலைக்க அவளுக்கு மனம் வரவில்லை.

இப்பொழுது, மறுபடியும் சங்கநாதன் வரவிருக்கிறான். இந்த பிரச்சனைக்கு ஒரு தீர்வை அவள் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும். தன் அக்காவின் வாழ்க்கையை காப்பாற்ற வேண்டும். தன் கணவனின் கேடுகெட்ட புத்தியை பற்றி தெரிந்து கொண்டால், மஹதி உயிரையே விட்டு விடுவாள். இதுவரை அந்த பிரச்சனையை எப்படி சமாளிப்பது என்று வழி அவளுக்கு புரிபடவில்லை.

மறுநாள்

சங்கநாதனை பற்றி எண்ணியபடி மிதிவண்டியில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தாள் ரிதமி. தான் அந்த இசை வீட்டின் அருகில் வந்து விட்டோம் என்பதை கூட அவள் கவனிக்கவில்லை. அந்த வீட்டில் இருந்து ஒரு கார் வெளியே வருவதை பார்த்ததும், பிரேக்கை அழுத்தி மிதிவண்டியை நிறுத்தினாள். அழகான வாலிபன் ஒருவன் அந்த காரில் அமர்ந்திருந்தான். அப்போது அவள் மூளைக்குள் ஓர் விஷயம் உறைத்தது.  தனது மிதிவண்டியை காருக்கு குறுக்காக நிறுத்திவிட்டு, அந்த காரில் அமர்ந்திருந்தவனை நோக்கி ஓடினாள்.

தன் உதட்டை மடித்தபடி காரின் கண்ணாடி கதவை தட்டினாள். அதில் அமர்ந்திருந்தவன் கண்ணாடியை கீழே இறக்கினான்.

"உன் சைக்கிளை எடு." என்றான் இறுகிய முகத்தோடு.

"எடுக்கிறேன், ஆனா அதுக்கு முன்னாடி, அந்த பிளசண்டான மியூசிக்கை ப்ளே பண்ணது நீங்க தானான்னு சொல்லுங்க."

அவன் முகம் சுளிக்கினான்.

"உன் சைக்கிளை எடுன்னு சொன்னேன்" என்றான் கோபமாய்.

"எனக்கு பதில் சொல்ல மாட்டீங்களா? சரி அந்த மியூசிக்கோட ஓனர் யாரா இருந்தாலும் அவர்கிட்ட சொல்லுங்க, அந்த மியூசிக் ரொம்ப ரொம்ப சூப்பரா இருந்தது..."

அப்பொழுது அவளுக்கு பின்னால் இருந்த ஒருவர் கூறினார்,

"ஏய் பொண்ணு, அவர் தான் மியூசிக் டைரக்டர் ஸ்வரன்...!"

அதைக் கேட்டு ஆச்சரியத்தில் கூற புருவம் உயர்த்திய அவள், அவனைப் பார்த்து வாயை பிளந்தாள்.

"நீங்க மியூசிக் டைரக்டர் ஸ்வரனா?" 

அவளை உணர்ச்சியின்றி ஏறிட்டான் அவன்.

"சார், உங்க மியூசிக் செம்ம சூப்பர். நான் உங்களோட ரொம்ப பெரிய ஃபேன். உங்க மியூசிக் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்கும். நீங்க ஒரு ஜீனியஸ். நீங்க ஒரு..."

காரை ஸ்டார்ட் செய்த அவன், முன்னாள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்த அவளது மிதிவண்டியை பற்றி கவலைப்படாமல், அதை தன் காரில் அடித்து தள்ளிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றான், ரிதமியை அதிர்ச்சிக்கு உள்ளாக்கி...!

இசைக்கும்...