6 நான் தான் அவள்

ரிஷியின் நண்பர்கள் மூவரும் ஒரு மரத்தடியில் அமர்ந்து கொண்டு, ரிஷியை காப்பாற்றிய அந்த பெண்ணை பற்றி பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"பெரியப்பா ஹாஸ்பிடலுக்கு  வர்றதுக்கு முன்னாடி, அந்த பொண்ணு அங்கிருந்து ஏன் போனான்னு உனக்கு ஏதாவது தோணுதா?" என்றான் சுதாகர்.

"நானும் அதைப் பத்தி தான் யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"ராத்திரி எல்லாம் அவன் கூடவே இருந்து அவனை கவனிச்சுக்கிட்டு இருந்திருக்கா... அங்கிளுக்கு ஐசியுவுக்கு வரதுக்கு வழி சொல்ற வரைக்கும் அங்க இருந்திருக்கா. ஆனா, அவர் வரும் போது அவ அங்க இல்ல... எது அவளை அங்கிருந்து அவ்வளவு அவசரமா போக வச்சது?" என்றான் பாலா யோசனையுடன்.

"நான் நினைக்கிறேன், அந்த பொண்ணு, நமக்கு ரொம்ப நல்லா தெரிஞ்ச யாரோ ஒருத்தியா இருக்கணும்..." என்றான் சுதாகர் சரியாக.

"வாய்ப்பே இல்ல... பொண்ணுங்க நம்ம ரிஷிகாக சாகுறாளுங்க... அப்படி எல்லாம் அவனை விட்டுட்டு எவளும் போயிட மாட்டா..." என்றான் பாலா.

"அப்படின்னா, அந்த பொண்ணு நமக்கு முன்ன பின்ன தெரியாதவளா தான் இருக்கணும்னு சொல்றியா?" - சுதாகர்.

"அப்படித் தான் இருக்கணும்..." பாலா

"ஒருவேளை, அந்த பொண்ணுக்கு அவங்க அப்பா, அம்மா கிட்ட இருந்து கால் வந்திருக்கலாம்... இல்லனா, வேற ஏதாவது முக்கிய வேலையா அவ அங்க இருந்து போயிருக்கலாம்..." என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"இருக்கலாம்..." என்றார்கள் மற்ற இருவரும்.

அப்பொழுது கல்லூரிக்குள் நுழைந்தாள் மதுமிதா. அவர்கள் மூவரும் மரத்தடியில் அமர்ந்திருப்பதை கண்ட அவள், வழக்கத்திற்கு மாறாக, வேண்டுமென்றே அவர்களுக்கு அருகில் சென்றாள், அவர்கள் என்ன பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று கேட்பதற்காக. அவள் எதிர்பார்த்தது போலவே, அவர்கள் ரிஷியை பற்றி தான் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"நம்ம சாயங்காலம் ஹாஸ்பிடலுக்கு போய் ரிஷியை பாக்கலாம்" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"ஆமாம். இன்னைக்கு ராத்திரி, நான் அவன் கூட இருக்க போறேன்" என்றான் பாலா.

"நானும் உன் கூட இருக்கேன்" என்றான் சுதாகர்.

"ஆமாம், இன்னைக்கு அங்கிள் ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும்" என்றான் ஜெயப்பிரகாஷ்.

"சுதா, நீ ஹாஸ்டல் வார்டன் கிட்ட பர்மிஷன் வாங்க மறக்காதே" என்றான் பாலா.

சரி என்று தலையசைத்தான் சுதாகர்.

"நீ ஹாஸ்டலை ஏறகட்டிட்டு, பர்மனெண்டா ரிஷியோட வீட்டுக்கு மாறிடுறது நல்லது"

"ஆமாம் சுதா... என்ஜாய் பண்ணதெல்லாம் போதும். ரிஷி வீட்டுக்கு போய் அங்கிளுக்கு ஹெல்ப்ஃபுல்லா இரு. அவர் ஒரு பிஸியான பிசினஸ் மேன். அவருக்கு இப்போ நம்ம ஹெல்ப் தேவை" என்றான் ஜெயப்பிரகாஷ்.

"சரி, நான் வார்டன் கிட்ட பேசிட்டு, அங்க ஷிஃப்ட் ஆயிக்கிறேன்..." என்றான் ரிஷியின் சித்தி மகனான சுதாகர்.

அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை கேட்ட மதுமிதா, ரிஷிக்கு விபத்து நிகழ்ந்த விஷயம் அவர்களுக்கு தெரிந்திருக்கிறது என்று எண்ணிக் கொண்டு, தன் வகுப்பை நோக்கி நடந்தாள்.

பாலா எதையோ தீவிரமாய் யோசிப்பதை கவனித்த சுதாகர்,

"என்ன யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்க?" என்றான்.

"உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? போன வாரம் நான் பாத்ரூம் போன போது, எனக்கு ஒரு சிட்டு கிடைச்சது. அதுல நம்ம எல்லாரையும் ஜாக்கிரதையா இருக்க சொல்லி எழுதி இருந்தது"

"முக்கியமா ரிஷியை ஜாக்கிரதையா இருக்க சொல்லி இருந்தது"

"அதை வச்சி பார்க்கும் போது, இந்த ஆக்சிடென்ட் பிளான் பண்ணி பண்ண விஷயமா இருக்கும்னு தோணுது"

"அப்படி இருந்தா, அதை நம்ம காலேஜை சேர்ந்த ஏதோ ஒரு குரூப் தான் செஞ்சிருக்கணும்"

"நம்ம கவனமா இருக்கணும். எல்லார் மேலயும் ஒரு கண்ணு வையுங்க... வார்த்தையை அளந்து பேசுங்க. நம்ம எங்க போறோம், வறோம்னு யாருக்கும் தெரிய வேண்டாம்" எச்சரித்தான் பாலா.

அப்பொழுது கல்லூரி மணி ஒலிக்கவே,

"வாங்க கிளாசுக்கு போகலாம்" என்று மூவரும் எழுந்து, தூசி தட்டி விட்டு நடந்தார்கள்.

அவர்கள் பேசுவதை மரத்திற்கு பின்னால் ஒளிந்து கொண்டு கேட்டுக் கொண்டிருந்த அந்த நபர் அவர்கள் கண்களில் படாமல் நன்றாய் ஒளிந்து கொண்டாள். அவள் அவர்களது வகுப்பைச் சேர்ந்த, ரிஷியை ஒருதலையாய் காதலிக்கும் தேஜஸ்வினி தான். நடந்த விஷயத்தை தெள்ளத்தெளிவாய் புரிந்து கொண்ட அவள், அதை தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொள்ள முடிவு செய்தாள். கல்லூரியை *பங்க்* அடித்து விட்டு, அரசு பொது மருத்துவமனைக்கு சென்றாள். அங்கு ரிஷி எங்கே அனுமதிக்கப்பட்டு இருக்கிறான் என்பதை யூகிக்க அவளுக்கு எந்த சிரமமும் இருக்கவில்லை. விபத்து பிரிவு அல்லது அவசர சிகிச்சை பிரிவில் இருப்பான் என்பதை கணித்துக் கொண்டு வந்தாள் அவள்.

அரசு மருத்துவமனை

ரிஷிக்கு நாக்கு வறண்டு தாகம் எடுத்ததால், அவனுக்கு லேசாய் தண்ணீர் புகட்டிக் கொண்டிருந்தார் அவனது அப்பா கிரிவரன்.

"டாட், நீங்க போய் ஏதாவது சாப்பிட்டுட்டு வாங்க. உங்களுக்கு நிச்சயம் பசிக்கும்..."

ஆமாம் என்று தலையசைத்தார் கிரிவரன். ரிஷியின் எண்ணம் சரி தான். அவனுக்கு விபத்து நேர்ந்த விஷயம் தெரிந்ததிலிருந்து அவர் ஒன்றுமே சாப்பிடாமல் இருந்தார்.

"நான் சீக்கிரம் வந்துடுறேன்"

"சரி" என்று, வசதியாய் சாய்ந்து கொண்டு கண்களை மூடினான் ரிஷி. ரத்த இழப்பின் காரணமாக அவனுக்கு மிகவும் சோர்வாக இருந்தது. அவனை மருத்துவமனையில் சேர்த்த அந்த பெண்ணை பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான் ரிஷி. இன்னும் சற்று நேரம் அவள் இங்கு இருந்திருக்கக் கூடாதா...? எதற்காக அவனது அப்பா அங்கு வருவதற்கு முன் அவள் சென்று விட்டாள்?

அப்பொழுது அவன் கையை யாரோ தொட, கண் விழித்தான். அவனுக்கு முன்னால் புன்னகையுடன் நின்றிருந்தாள் தேஜஸ்வினி.

"*இப்போ*( என்பதை அழுத்தி) உனக்கு எப்படி இருக்கு?" என்றாள்.

"நீயா...? நான் ஹாஸ்பிடல்ல இருக்கேன்னு உனக்கு எப்படி தெரியும்? என் பிரெண்ட்ஸ் உன்கிட்ட என்ன சொன்னாங்க?"

"நீ ஹாஸ்பிடல் இருக்கிற விஷயம் எனக்கு எப்படி தெரியாம போகும்? உன்னை இங்க அட்மிட் பண்ணதே நான் தானே...!"

"நீயா என்னை அட்மிட் பண்ண?" என்று முகம் சுருக்கினான் ரிஷி.

"ஆமாம்" என்று புன்னகைத்தாள் தேஜஸ்வினி.

"எதுக்காக எங்க அப்பாவை பாக்காமலேயே போயிட்ட?"

"அம்மா கிட்ட இருந்து உடனே வர சொல்லி ஃபோன் வந்தது. அதனால தான் அவசரமா போக வேண்டியதா போச்சு" என்று ஜெயபிரகாஷ் எடுத்து கொடுத்த *பாயிண்ட்டை* அங்கு பயன்படுத்திக் கொண்டாள் தேஜஸ்வினி.

அவள் கூறிய பதில் நிச்சயம் ரிஷிக்கு திருப்தி அளிக்கவில்லை. அவனுக்கு தேஜஸ்வணியை பற்றி நன்றாகவே தெரியும். அவள் எப்போதும் அவன் மீது கண் வைத்திருப்பவள். அவனிடம் நெருங்கி பழகும் சந்தர்ப்பத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருப்பவள். அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவனுடைய அப்பாவிடம் நல்ல பெயர் வாங்கும் இப்படிப்பட்ட அருமையான சந்தர்ப்பத்தை எப்படி அவள் தவறவிடுவாள்?

அப்போது,

"குட்டி..." என்று அவர்களுக்கு பின்னால் இருந்து அழைத்தார் கிரிவரன்.

அவரை நோக்கி திரும்பிய தேஜஸ்வினி,

"ஹலோ அங்கிள், டாக்டர் ரிஷிக்கு எப்படி இருக்குன்னு சொன்னாங்க?" என்றாள் சர்வ சகஜமாக.

அவளுக்கு பதில் கூறாமல், ரிஷியை கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தார் கிரிவரன்.

"இவ என்னோட கிளாஸ்மேட் தேஜஸ்வினி. இவ தான் என்னை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணாளாம்" என்றான் ரிஷி.

"என்னது இவளா?" என்று முகம் சுருக்கினார் கிரிவரன்.

"என்னங்க அங்கிள், என்னை மறந்துட்டீங்களா? நேற்று ராத்திரி உங்ககிட்ட ஃபோன்ல பேசினேனே..."

"அப்போ குரல் வேற மாதிரி இருந்ததே..."

"நேத்து ராத்திரி, எனக்கு கொஞ்சம் கோல்ட் இருந்தது அங்கிள்"

"கோல்ட் இருந்ததா? ஆனா, வாய்ஸ் ஸ்வீட்டா இருந்துதே..."

"ஓ... ஃபோன்ல அப்படி இருந்துச்சு போல இருக்கு" என்று தினறினாள் தேஜஸ்வினி.

அவளை சந்தேக கண்ணோடு பார்த்தார் கிரிவரன்.

"ஆனா நேத்து, நீங்க ரெண்டு பேரும் ஃபிரண்ட்ஸ் இல்லனு சொன்னியே...?"

"ஓ... அதைப் பத்தி கேக்குறீங்களா அங்கிள்? நாங்க ஃபிரண்ட்ஸ் கிடையாது. ஆனா கிளாஸ்மேட்ஸ்..." என்று பல்லை காட்டி சிரித்தாள் தேஜஸ்வினி.

ரிஷியின் சந்தேகம் இரு மடங்கானது. உண்மையிலேயே அது தேஜஸ்வினியாக இருந்திருந்தால், அவளது முழு பயோடேட்டாவையும் அவள் நிச்சயம் ஒப்பித்திருப்பாள்.

"டாட், அந்த நர்சை கூப்பிடுங்க. என்னை காப்பாத்தின பொண்ணை பார்க்கணும்னு அவங்க ரொம்ப ஆர்வமா இருந்தாங்க" என்றான் நிலைத்த பார்வையுடன்.

கிரிவரனும் அந்த செவிலியை தேட துவங்கினார். தேஜஸ்வினிக்கு வியர்த்து போனது. இந்த விஷயத்தை அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை.

"அப்போ நான் கிளம்புறேன்" என்றாள்.

"இரு தேஜஸ்வினி. அந்த நர்ஸ் தான் நீ என்னை எந்த அளவுக்கு அக்கறையா பார்த்துகிட்டேன்னு சொன்னாங்க. அவங்களை பார்க்காம போறேன்னு சொல்றியே..."

"இல்ல, காலேஜுக்கு டைம் ஆகுது... நான் அப்புறம் வரேன்"

அதற்கு மேல் அங்கு நிற்காமல், ஓட்டம் எடுத்தாள் தேஜஸ்வினி. அவள் அந்த அறையின் கதவருகே வந்த போது, யார் மீது மோதோ கொண்டாள்.

"சாரி..." என்றாள் தேஜஸ்வினி.

"இட்ஸ் ஓகே..." என்றது வேறு யாரும் அல்ல, ரிஷியை காண வந்த டாக்டர் ஜெயச்சந்திரன் தான்.

அவர்கள் மோதிக்கொண்டதை கிரிவரன் கவனித்தார். ரிஷியிடம் வந்த ஜெயச்சந்திரன்,

"இப்போ எப்படி இருக்கீங்க ரிஷி?" என்றார்.

"பெட்டர் டாக்டர்..."

"குட்..."

தன் மீது மோதிக்கொண்ட பெண்ணை பார்த்த பிறகும், அவளை பற்றி அவர் ஒன்றும் கூறாமல் இருப்பதை கவனித்த கிரிவரன்,

"டாக்டர், அந்த பொண்ணு ரிஷியை பார்க்க வந்திருந்தா" என்றார் கிரிவரன்.

"எந்த பொண்ணு?"

"ரிஷியை ஹாஸ்பிடல்ல சேர்த்தாளே அந்த பொண்ணு தான்"

அதை கேட்ட ஜெயச்சந்திரன் அதிர்ச்சியானார். மதுமிதா இங்கு வந்திருந்தாளா? ஆனால், இவர்களை சந்திக்க மாட்டேன் என்று கூறியிருந்தாளே...!

"எப்ப சார் வந்தா?"

"இப்போ தான் வந்தா. உங்க மேல கூட மோதிக்கிட்டாளே..."

"என்னது...?அவளா?"

"ஆங்..."

"யார் சொன்னது?"

"அவ தான் சொன்னா"

"அவ பொய் சொல்றா..."

"என்ன சொல்றீங்க டாக்டர்?"

"அந்த பொண்ணு இவ இல்லன்னு சொல்றேன்"

"நிஜமா தான் சொல்றீங்களா டாக்டர்?"

"டூ ஹண்ட்ரட் பர்சண்ட் ஷ்யூரா சொல்றேன்"

"அந்த பொண்ணு பார்க்க எப்படி இருந்த டாக்டர்?" என்றான் ரிஷி.

மாட்டிக்கொண்டு விட்டார் ஜெயச்சந்திரன். அவருக்கு இப்பொழுது உண்மையை கூறுவதா, பொய் கூறுவதா என்று புரியவில்லை. உண்மையை மறைக்க வேண்டும் என்ற மதுமிதாவின் முடிவில் அவருக்கு சிறிதும் விருப்பமில்லை என்பதால், உண்மையை கூறுவது என்ற முடிவுக்கு வந்தார்.

"குண்டும் இல்லாம, ஒல்லியும் இல்லாம பூசினா மாதிரி இருந்தா. நல்ல கலையான முகம். நல்ல கலர்ன்னு சொல்ல முடியாது... அதே நேரத்துல, மாநிறம்னும் சொல்ல முடியாது. ஆங்... முடியை ஃபெதர் கட் பண்ணி இருந்தா..."

யோசனையுடன் கண்களை சுருக்கினான் ரிஷி. சமீபத்தில் அவனது பாதையை அடிக்கடி கடந்து சென்ற மதுமிதாவின் முகம் அவன் மனதில் நிழலாடியது. ஜெயச்சந்திரன் கூறிய உருவ அமைப்பு, அவளுடன் கச்சிதமாய் பொருந்தியது.

"பை தி வே, யார் இந்த பொண்ணு?" என்றார் ஜெயச்சந்திரன்.

"அவ என்னோட கிளாஸ்மேட், டாக்டர்"

"உங்க ஃபிரண்ட்ஸ்ங்க பேசினதை கேட்டுட்டு, அவ இங்க வந்திருக்கான்னு நினைக்கிறேன்" என்று சரியாய் யூகித்தார் ஜெயச்சந்திரன்.

"அவ கதையை நான் பார்த்துக்கிறேன்" என்றான் ரிஷி கோபமாய்.

"கோபப்படாத ரிஷி. உண்மையை சொன்னதுக்காக நம்ம டாக்டருக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லு" என்றார்.

"டாக்டர் சரியான டைம்க்கு வராம போயிருந்தா, என்ன ஆகி இருக்கும், டாட்?"

"என்ன ஆகியிருக்கும்?" என்றார் ஜெயச்சந்திரன் ஆர்வமாய்.

"என்னை காப்பாத்தின பொண்ணு, சம்திங் ஸ்பெஷல்... அவ்வளவு சீக்கிரம் பார்க்க முடியாத கிரேட் கேரக்டர்... ஆனா, இவ...?  எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என்கிட்ட வந்து பொய் சொல்லி இருப்பா?"

"ஆமாம் டாக்டர். என்கிட்ட ஃபோன்ல பேசினதுல இருந்தே, அந்த பொண்ணு ரொம்ப நல்லவன்னு எனக்கும் கூட தோணிச்சி"

"ஆமாம், ரொம்ப  அடக்கமா, பொறுப்போட இருந்தா" என்று மேலும் அவர்கள் ஆர்வத்தை தூண்டினார் ஜெயச்சந்திரன்.

"நீங்க அவளை எங்கேயாவது பார்த்தீங்கன்னா, எங்களை மீட் பண்ண சொல்லி, சொல்ல முடியுமா டாக்டர்?" என்றான் ரிஷி.

"கண்டிப்பா சொல்றேன்"

புன்னகையுடன் அங்கிருந்து நடந்தார் ஜெயச்சந்திரன். மதுமிதாவிற்கு இவர்களை பார்க்க வேண்டும் என்று ஆர்வம் துளியும் இல்லை. ஆனால், அப்பாவும், பிள்ளையும் அவளை எப்படியாவது பார்த்தே தீருவது என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த கதை எங்கு சென்று முடிய போகிறது என்று பார்க்கும் ஆவல் அவர் மனதிலும் மேலோங்கியது.

தொடரும்...