47 ரிஷி வீட்டில் மது

தன் கைபேசி மணியின் ஓசை கேட்டு அதை எடுத்தாள் மதுமிதா. அந்த அழைப்பு அவளது அம்மாவிடம் இருந்து வந்ததால் சற்று பதற்றம் ஏற்பட்டது. இருக்க தானே செய்யும்? வீட்டை விட்டு வந்ததற்காக அவளது அம்மா அவளை சாடப் போகிறார். இருந்த போதிலும் தயக்கத்துடன் அந்த அழைப்பை ஏற்று,

"அம்மா..." என்று மெல்ல அழைத்தாள்.

"மது, எக்காரணத்தைக் கொண்டும் அவங்க வீட்டை விட்டு வெளியில வந்துடாத" என்றார் தாட்சாயணி.

"என்னம்மா ஆச்சி?எதுக்காக அப்படி சொல்றீங்க?" என்றாள் குழப்பத்துடன்.

"அருணாச்சலம் நம்ம வீட்டுக்கு வந்து, உன்னை கிரிவரன் கூட அனுப்பினதுக்காக அப்பா கிட்ட அவ்வளவு பிரச்சனை பண்ணிட்டு போயிருக்கான்"

"நான் இங்க வந்த விஷயம் அவனுக்கு எப்படிம்மா தெரிஞ்சது?"

"அவனுடைய ஆளுங்க நம்ம வீட்டை நோட்டம் விட்டுக்கிட்டு இருக்காங்க"

"என்னம்மா சொல்றீங்க?" அதிர்ந்தாள் மதுமிதா.

"ஆமாம் மது. நம்ம நினைச்ச மாதிரி இது சாதாரண விஷயமா தெரியல. ஜாக்கிரதையா இரு. அருணாச்சலம் ரொம்ப கோவமா இருக்கான். அவன் ஏதாவது ஏடாகூடமாக செஞ்சி வைக்கப் போறான். வீட்டை விட்டு மட்டும் வெளியே வந்துடாத. விஷயத்தோட தீவிரம் என்னன்னு கிரிவரன் சார்கிட்ட சொல்லு"

" சரி மா"

"அப்பா வராரு நான் உன்கிட்ட அப்புறம் பேசுறேன்"  அழைப்பை துண்டித்து விட்டு நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார் தாட்சாயணி.

தாட்சாயணி கூறியதைப் பற்றி தீவிரமாய் ஆலோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. அருணாச்சலத்திற்கு என்ன தான் பிரச்சனை? ஏன் அவன் அவளுக்கு பின்னால் அலைந்து கொண்டிருக்கிறான்? அவனுக்கு கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லையா? ஏற்கனவே ஒருவனை விரும்பும் பெண்ணை திருமணம் செய்து கொண்டால், அவனது வாழ்க்கை இனிக்காது என்று அவனுக்கு தெரியாதா? அவன் நினைத்தால் அவனுக்கு ஆயிரம் பெண்கள் கிடைப்பார்களே...! அவர்களை எல்லாம் விட்டுவிட்டு, எதற்காக அவள் உயிரை வாங்குகிறான்? இந்த பிரச்சனை அவர்களை எங்கு அழைத்துக் கொண்டு செல்கிறது என்று அவளுக்கு புரியவில்லை.

அவளது கைபேசி மீண்டும் அழைத்தது. இந்த முறை அவளை அழைத்தது ரோகிணி.

"சொல்லுங்க ஆன்ட்டி"

"மது, சாப்பிட வா மா"

"இதோ வரேன் ஆன்ட்டி" அழைப்பை துண்டித்து விட்டு கீழ்தளம் சென்றாள்.

கிரிவரனும் ரிஷிவரனும் ஏற்கனவே அங்கு அமர்ந்திருந்தார்கள். அவர்களுக்கு முன்னால் வந்து அமர்ந்த மதுமிதாவின் முன் ஒரு தட்டை வைத்து அவளுக்கு உணவு பரிமாறினார் ரோகிணி.

"கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி அம்மா ஃபோன் பண்ணி இருந்தாங்க அங்கிள்" என்றாள் மதுமிதா மெல்லிய குரலில்.

கிரிவரன் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு அவளை நோக்கி தன் விழிகளை உயர்த்தினார். ரிஷிவரன் அவள் கூறப்போவது என்ன என்று காத்திருந்தான்.

"அருணாச்சலம் எங்க வீட்டுக்கு போய், என்னை உங்க கூட அனுப்பினதுக்காக அப்பா கிட்ட சண்டை போட்டானாம்"

"அவனுக்கு என்ன அவ்வளவு திமிரு..." என்று பல்லை கடித்தான் ரிஷிவரன்.

"இந்த பையன் ஏன் இப்படி எல்லாம் செய்றான்" என்றார் ரோகிணி கவலையுடன்.

"உங்க அம்மா வேற என்னம்மா சொன்னாங்க?" என்றார் கிரிவரன்.

"என்னை வீட்டை விட்டு வெளியே வர வேண்டாம்னு சொன்னாங்க அங்கிள்"

"இந்த விஷயம் ரொம்ப பெருசா ஆகும் போல தெரியுது" என்றார் ரோகிணி.

"இந்த பிரச்சனையை நான் தீர்க்கிற வரைக்கும் நீ காலேஜுக்கு போக வேண்டாம் மது. (ரிஷிவரனை நோக்கி திரும்பிய அவர்) ரிஷி உன்னையும் தான் சொல்றேன். நீயும் வீட்ல இரு" என்றார் கிரிவரன்.

"நான் எதுக்குப்பா அவனுக்கு பயந்துகிட்டு கோழை மாதிரி வீட்ல இருக்கணும்?" என்று வழக்கம் போல் எகிறினான் ரிஷிவரன்.

"இதுக்கு பேர் கோழைத்தனம் இல்ல... புத்திசாலித்தனம். நீ எவ்வளவு தைரியசாலின்னு எல்லாருக்கும் தெரியும். அதை மறுபடி நிரூபிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்ல. ஒரு விஷயத்தை முழுசா ஆராய்ந்து பார்க்காமல் அதுக்குள்ள இறங்குறது புத்திசாலித்தனம் இல்ல. முதல்ல விஷயத்தின் தீவிரத்தை புரிஞ்சுக்கோ."
அவனை எச்சரித்தார் கிரிவரன்.

"அங்கிள் சொல்றது கரெக்டு தான் ரிஷி. ப்ளீஸ் ஏதாவது பிரச்சனையில போய் மாட்டிக்காத" என்றாள் மதுமிதா நேரடியாகவே.

ரிஷிவரன் ரோகிணியை பார்க்க, அமைதியாய் இரு என்பது போல் அவர் தன் கண்களை இமைத்து காட்டினார். வேறு வழியின்றி அமைதியானான் ரிஷிவரன்.

"நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?" என்றார் ரோகிணி கிரிவரனிடம்.

"அப்பாவை தொட்ர தைரியம் எவனுக்கு இருக்கு?" என்று முஷ்டியை மடக்கினான் ரிஷிவரன்.

"தேவையில்லாம டென்ஷன் ஆகாத குட்டி. எனக்கு தெரியும் என்ன செய்யணும்னு. நீ அமைதியா இரு. நான் சொல்றத மட்டும் செய்" என்றார் கிரிவரன்.

தன் கைகளை சங்கிலியால் பிணைந்தது போல் இருந்தது ரிஷிவரனுக்கு.

"மது, இவன் வீட்டை விட்டு வெளியில வரக்கூடாது. அதுக்கு நீ தான் பொறுப்பு" என்றார் கிரிவரன் புன்னகையுடன்.

"நான் என்ன செய்ய முடியும் அங்கிள்? நீங்க சொல்றதையே அவன் கேட்கலைனா, நான் சொல்றதை எப்படி கேட்பான்?" என்றாள் மதுமிதா.

அவள் கூறியதை கேட்டு சிரித்தார் ரோகிணி.

"நீ ரொம்ப அப்பாவி பொண்ணா இருக்க மது. உனக்கு பசங்களை பத்தி ஒன்னும் தெரியல. அவங்க அப்பா, அம்மா சொல்றதை கேட்க மாட்டாங்க. ஆனா, தன்னுடைய கேர்ள் பிரண்டுக்கு பிடிக்காத விஷயத்தை செய்யணும்னு யோசிக்கக் கூட மாட்டாங்க" சிரித்தார் கிரிவரன்.

"ஆமாம் அவருக்கு நிறைய எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இருக்கு. ஏன்னா, அவரும் அதைத் தான் செஞ்சாரு" என்று அவர் காலை வாரினான் ரிஷிவரன்.

"நான் அதை ஒதுக்க என்னைக்கும் வெக்கப்பட்டதே இல்ல" என்று சிரித்தார் கிரிவரன்.

"நானும் அப்படி செய்ய ஆரம்பிச்சதுக்கு பிறகு ஒத்துக்க தயங்க மாட்டேன்" என்றான் ரிஷிவரன்.

"அப்படின்னா, நீ இன்னும் அதை ஆரம்பிக்கலயா மகனே?" என்றார் கிரிவரன் கிண்டலாய்.

"இப்போ தான் டாட் ஆரம்பிக்கப் போறேன்" என்று அவன் மதுமிதாவை பார்த்து கூற, அவள் வெட்கத்துடன் தலை குனிந்து கொண்டாள்.

கிண்டலும் கேளியுமாய் அவர்கள் இரவு உணவை சாப்பிட்டு முடித்தார்கள். அவர்கள் தங்கள் அறைக்கு செல்ல ஆயத்தமான போது, ரிஷியை அழைத்தார் கிரிவரன்.

"குட்டி"என்றார் ரகசியமாய்.

"சொல்லுங்க டாட்"

"நல்லா தூங்கு... உன்னோட ரூம்ல... தனியா..." என்றார்.

அதைக் கேட்டு சிரித்த ரிஷிவரன்,

"நான் என்னோட ரூம்ல, தனியா தூங்கினா, நல்லா தான் டாட் தூங்குவேன்" என்றான்.

அப்பொழுது அவர்கள்,

"நீங்களும் நம்ம ரூம்ல தனியா தூங்குங்க" என்றார் ரோகிணி கிரிவரனிடம்.

"என்னது? ஏன்?" என்று அலறினார் கிரிவரன்

"நான் மதுமிதாவோட தூங்க போறேன்" என்றார் ரோகிணி.

பேய் அறைந்தது போல் இருந்த அவர் முகத்தைப் பார்த்து, விழுந்து விழுந்து சிரித்தான் ரிஷிவரன். அவர் அவனை அடிக்க முயல, அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தான் அவன்.

விருந்தினர் அறைக்கு சென்ற ரோகிணி, மதுமிதாவை பார்த்து புன்னகை புரிந்தார்.

"உங்க சர்ச் ஃபாதர் கிட்ட ஃபோன் பண்ணி பேசுறீங்களா ஆன்ட்டி?" என்றாள் மதுமிதா வேளாங்கண்ணி தேவாலய அருட்தந்தையை பற்றி விசாரித்து.

"ஆமாண்டா. ரெகுலரா பேசிக்கிட்டு தான் இருக்கேன். கிரியும், ரிஷியும் குழந்தைகளுடைய பொறுப்பை ஏத்துக்கிட்டதால், எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமாவும் நிம்மதியாகவும் இருக்கு"

"குழந்தைங்க உங்களை ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவாங்க இல்ல ஆன்ட்டி?"

"ஆமாம் ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவாங்க"

"நம்ம எல்லாரும் சேர்ந்து ஒரு தடவை அங்க போகலாமா?"

"தாராளமா போகலாம். நானும் கிரியும் கூட அங்க மூணு மாசத்துக்கு ஒரு தடவை போகணும்னு பிளான் பண்ணி இருக்கோம்"

" தட்ஸ் கிரேட்"

"உனக்கு தூக்கம் வரலையா?"

"நான் இங்க தூங்குறேன். நீங்க உங்க ரூமுக்கு போங்க ஆன்ட்டி"

"நான் போயிட்டேன்னா உன்னால தூங்க முடியாது. எனக்கு என் பையனை பத்தி நல்லா தெரியும்" என்றார் கிண்டலாய்.

"அப்படியெல்லாம் அவனைப் பத்தி நினைக்காதீங்க ஆன்ட்டி. அவன் ஒரு ஜென்டில்மேன் தான்" என்று அவனுக்கு வக்காலத்து வாங்கினாள் மதுமிதா

"நீ அப்படிப்பட்ட ஐடியாவில் எல்லாம் இருக்காத. அவன் நிச்சயம் அதை ஒடைச்சிடுவான்" என்று சிரித்தார் ரோகிணி.

தன் உதடு கடித்து சிரிப்பை அடக்கினாள் மதுமிதா.

"அவன்கிட்ட நெருங்கி பழக சந்தர்ப்பம் உனக்கு கிடைக்கல இல்லையா, அதனால தான் உனக்கு அவனைப் பத்தி தெரியல" சில நொடிகள் இடைவெளி விட்டு,

"அவன் உன்னை ரொம்ப காதலிக்கிறான். நீ இங்க வந்திருக்கும் போது, அவனுக்கு நிச்சயம் தூக்கமே வராது. நான் வேணா சேலஞ்ச் பண்றேன், இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல, ஏதாவது ஒரு சாக்கு சொல்லி, இங்க அவன் வரானா இல்லையா பாரு" என்றார்.

"எனக்கு அப்படி தோணல ஆன்ட்டி"

அடுத்த நொடி கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டது. தன் புருவம் உயர்த்தி உதடு கடித்தாள் மதுமிதா. ரோகிணியோ வாய்விட்டு சிரித்தார். அவர் சென்று கதவை திறக்க, தண்ணீர் பாட்டிலுடன் நின்றிருந்தான் ரிஷி.

"என்ன குட்டி?"

"நீங்க ராத்திரியில தண்ணி குடிப்பீங்கல்ல, அதனால தான் இதை உங்ககிட்ட கொடுத்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்" என்று அந்த பாட்டிலை அவரிடம் நீட்டினான்.

"ரொம்ப தேங்க்ஸ்"

"மது தூங்கிட்டாளா?"

"இல்ல. நாங்க சும்மா பேசிகிட்டு இருக்கோம்"

"அப்படியா?" என்று ஆர்வத்துடன் உள்ளேன் நுழைந்தான் ரிஷிவரன்.

"குட்டி, நீ உன்னோட ரூமுக்கு போ" என்றார் ரோகிணி.

"மாம், நீங்க ரெண்டு பேரும் பேசிகிட்டு தானே இருக்கீங்க... இன்னும் தூங்கல இல்ல... நானும் கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கிட்டு இருக்கேனே" என்று கட்டிலின் மீது வந்து அமர்ந்து கொண்டு, ஒரு தலையணையை எடுத்து தன் மடியில் வைத்துக் கொண்டான். அவன் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்தார் ரோகிணி.

"மாம், நம்ம டாடையும் இங்க கூப்பிட்டா என்ன? பாவம் அவர் தனியா இருக்காரு" என்றான்.

அப்பொழுது அவர்கள்,

"குட்டி நீ இங்க என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்க?" என்று கேட்ட கிரிவரனை திரும்பிப் பார்த்தார்கள். அவர் அதிர்ச்சியுடன் வாசல் படியில் நின்று இருந்தார்.

"இது கொஞ்சம் கூட நியாயமே இல்ல ரோகிணி. இதெல்லாம் ஓரவச்சனை. நீ உன் பையனை மட்டும் கூப்பிட்டுகிட்ட  பாத்தியா..." என்றார்.

"டாட், நான் தண்ணி கொடுத்துட்டு போகலாம்னு, இப்ப தான் வந்தேன். மாம் கிட்ட உங்களையும் இங்க கூப்பிடுறதுக்கு பர்மிஷன் கேட்டுக்கிட்டு இருந்தேன்"

"அப்படியா? நான் உன்னை தேடி உன்னோடு ரூமுக்கு போனேன். நீ அங்க இல்லைன்னு பார்த்ததும், இங்க வந்தேன்" என்று கட்டிலின் மறுபக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டார்.

"உங்களுக்கு ஒன்னு தெரியுமா டாட்?" என்று அவரிடம் எதையோ பற்றி பேச துவங்கினான் ரிஷிவரன்.

ரோகிணியும் மதுமிதாவும் அவர்கள் பேசுவதை மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தார்கள்.

"மது, நம்ம வேற ரூமுக்கு போயிட்டா நல்லதுன்னு எனக்கு தோணுது" என்றார் ரோகிணி.

"அட... இவங்களை நம்ம தனியா தான் விடக்கூடாது. நம்ம கூட இருந்தா அதுல என்ன தப்பு?" என்றார் கிரிவரன்

"அப்பாவுக்கு பிள்ளை தப்பாம பிறந்து இருக்கான். இவங்க ரெண்டு பேரும் ஒரே மாதிரி" என்றார் ரோகிணி.

"மாம் என்னை எதுவும் சொல்லாதீங்க. எனக்கு இந்த குவாலிட்டி எல்லாம் அப்பா கிட்ட இருந்து தான் வந்தது" என்று சிரித்தான் ரிஷிவரன்.

தன் சிரிப்பை அடக்க முயன்றாள் மதுமிதா. அந்த மூவருக்குள்ளும் இருந்த பிணைப்பு அவளுக்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது அவளுக்கு அது மிகவும் பிடித்தும் இருந்தது. அவர்களது கிண்டலைம் கேலியையும்  பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தால், யாருக்குத் தான் தூக்கம் வரும்? அவளுக்கும் தூங்கவே தோன்றவில்லை. இரவு முழுதும் தூங்காமல் அமர்ந்திருந்தாலும், அவர்களை பார்த்துக் கொண்டிருக்க அலுக்காது என்று தோன்றியது அவளுக்கு.

தொடரும்...