39 ரிஷியும் சாம்பசிவமும்

அந்த இடத்தை விட்டு அமைதியாய் நகர்ந்து சென்ற தேஜஸ்வினி, ஜெனிஃபருக்கு ஃபோன் செய்தாள். ஜெனிஃபர் யார் என்பதை வாசகர்கள் மறந்திருக்க மாட்டார்கள். அருணாச்சலத்தின் நண்பனான பேட்டரிக்கின் சகோதரி அவள். தேஜஸ்வினியின் தோழி. ஜெனிஃபருக்கும் அது உணவு இடைவேளை என்பதால், அந்த அழைப்பை ஏற்றாள்.

"என்ன தேஜு, நீ இன்னைக்கு காலேஜுக்கு போகலையா?" கல்லூரி நேரத்தில் தேஜஸ்வினி தனக்கு ஃபோன் செய்ய மாட்டாள் என்பதால், அவள் அப்படி கேட்டாள்.

"நான் காலேஜ்ல தான் இருக்கேன்"

"அப்படியா? சரி சொல்லு என்ன விஷயம்?"

"எனக்கு உன் அண்ணனோட ஃபோன் நம்பர் வேணும்"

"என் அண்ணனோட ஃபோன் நம்பரா? எதுக்கு?"

"அவருக்கு தேவையான ஒரு விஷயம் எனக்கு தெரியும். அதை அவர்கிட்ட சொல்லணும்"

"எதை பத்தி?"

"ரிஷியைப் பத்தி"

"இங்க பாரு தேஜு, இந்த விஷயம் அருணாச்சலம் சம்பந்தப்பட்டது. எந்த ஒரு வார்த்தையை விடறதுக்கு முன்னாடியும், நீ பேசறது கரெக்டுதான்னு தெரிஞ்சு பேசு. இல்லன்னா, அதோட விளைவுகள் ரொம்ப மோசமா இருக்கும்"

"இல்ல, இல்ல, ஜெனி. எனக்கு நிச்சயமா தெரியும். ரிஷியும் மதுமிதாவும் பேசிகிட்டு இருந்ததை நானே கேட்டேன்" என்றாள் ஆர்வமிகுதியுடன்.

"நான் கேட்கிறேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காத. எதுக்காக நீ அவங்க பின்னாடி சுத்திக்கிட்டு இருக்க, தேஜு? ரிஷிக்கு உன்னை பிடிக்கலைன்னு நல்லா தெரிஞ்சு போச்சு இல்ல? அப்புறம் எதுக்காக நீ தேவயில்லாம அவங்க விஷயத்துல தலையிடுற?"

"நீ என்னை தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு இருக்க. நான் உங்க அண்ணனுக்கு ஹெல்ப் பண்ண தான் நெனச்சேன்"

"எந்த விதத்தில நீ அவருக்கு ஹெல்ப் பண்ண நினைக்கிற? அவங்களோட உண்மையான பிரச்சனை என்னன்னு உனக்கு தெரியுமா? தெரியாது இல்ல? அப்படி இருக்கும் போது, எதுக்காக அவருக்கு ஹெல்ப் பண்றதுக்கு நீ இவ்வளவு ஆர்வம் காட்டுற?"

அமைதியாய் இருந்தாள் தேஜஸ்வினி.

"ரிஷியையும் அவன் காதலிக்கிற பொண்ணையும் பழி வாங்கணும். அதுக்காக தானே என்னோட அண்ணனுக்கு ஹெல்ப் பண்ண நினைக்கிற? நீ என்னோட ஃப்ரெண்ட். நீ தேவையில்லாத பழி பாவத்துக்கு ஆளாகுறதை நான் விரும்பல. நான் சொல்றதை நீ புரிஞ்சுக்கவேன்னு நினைக்கிறேன்" பேட்ரிக்கின் கைபேசி எண்ணை கொடுக்காமலேயே அழைப்பை துண்டித்தாள் ஜெனிஃபர்.

கோபத்தில் தன் பல்லை கடித்தாள் தேஜஸ்வினி. இந்த ஜெனிஃபர் தன் எல்லையை மீறி செல்கிறாள். அன்று மாலை ஜெனிஃபரை சமாதானம் செய்யும் சாக்கில், அவள் வீட்டிற்கு சென்று, பேட்டரிக்கை நேரடியாய் சந்திப்பது என்று தீர்மானித்தாள்.

.........

மறுபுறம், கோபத்தில் கொந்தளித்துக் கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. இதன் பிறகு ரிஷியை பார்ப்பதில்லை என்று சபதம் ஏற்றாள். எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் அவளிடம் இருந்து அவன் விலகி இருப்பான்? அவனைப் பற்றி அவன் என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்? அவளது அப்பாவிற்கு பிடிக்கவில்லை என்றால், தான் உண்டு தன் வேலை உண்டு என்று இருந்து விடுவானா அவன்?

கல்லூரியின் கடைசி மணி அடித்தது. தன் வகுப்பறையை விட்டு வெளியே வந்தாள் மதுமிதா. கல்லூரியின் தலைவாசலில், அவளுக்காக ரிஷி காத்திருந்ததை பார்த்து அவள் துணுக்குற்றாள். அவளைப் பார்த்ததும் ரிஷியின் முகத்தில் அழகிய புன்னகை தவழ்ந்தது. தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டு, வேகமாய் நடந்தாள் அவள். அவளை பின்தொடர்ந்து பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு வந்த ரிஷி, அவளுக்கு முன்னாள் தன் நண்பர்களுடன் நின்று கொண்டான்.

"சுதா, என்னோட பைக்கை எடுத்துக்கிட்டு, மது வீட்டுக்குப் போய் வெயிட் பண்ணு" என்று அவள் காதில் விழும் படி சத்தமாய் கூறினான்.

திடுக்கிட்டு அவனை நோக்கி திரும்பினாள் மதுமிதா.  அவன் அவளை பார்த்து புன்னகைக்க, அவனை பார்த்து முறைத்தாள் மதுமிதா.

"நான் அங்க வந்து என்னோட பைக்கை வாங்கிக்கிறேன்"

"ஓகே..." அவனது இருசக்கர வாகனத்தை உதைத்து ஸ்டார்ட் செய்து, அங்கிருந்து கிளம்பினான் சுதாகர்.

ரிஷியுடன் நின்றிருந்த பாலாவை பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள் காயத்ரி. அவனும் பதிலுக்கு புன்னகைத்தான். மதுமிதாவின் காதில், காயத்ரி ஏதோ கிசுகிசுத்தாள். மதுமிதா சரி என்று தலை அசைக்கவும், அவளை விட்டு விலகி தனியே வந்தாள் காயத்ரி. அவளது சைகையை புரிந்து கொண்ட பாலா, அவளை நோக்கி சென்றான்.

"என்ன விஷயம் பாலா, எதுக்காக ரிஷி இங்க வந்து வெயிட் பண்றார்?" என்றாள்.

"மதுமிதாவை ஃபாலோ பண்ணத்தான்" என்று சிரித்தான் அவன்.

"ஆனா எதுக்கு?"

"ஏன், உனக்கு எதுவும் தெரியாதா?

அவன் என்ன கூறுகிறான் என்று புரியாமல் முகம் சுளித்தாள் காயத்ரி.

"அவன் அவளை காதலிக்கிறான்" யாரும் அறியாத விஷயத்தை கூறுவது போல் கூறினான் பாலா.

"ஆனா, மதுவோட அப்பா தான் அவருக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டாராமே...? ரிஷி கூட அதே காரணத்துக்காக தான் அவ கிட்ட இருந்து விலகி இருக்கிறதா சொன்னாராமே..."

"சரி அப்படின்னா அவன் எதுக்காக இங்க வந்திருக்கான்?"

"எதுக்கு?"

"அவன் மதுமிதாவை அவாய்ட் பண்ணா, அவ எப்படி ரியாக்ட் பண்றான்னு பார்க்கத்தான்"

"அப்படியா?"

"அவன், அவளை கண்டுக்காம இருக்கிறதால, அவ கோவத்துல இருக்கா தானே?"

"செம கோவத்துல இருக்கா"

"அவ அவனை காதலிக்கலன்னா எதுக்காக கோபப்படனும்?"

"அவளும் அவரை காதலிக்கிறான்னு தான் நினைக்கிறேன். ஆனா, வெளியில சொல்ல மாட்டேங்குறா"

ஆம் என்று தலையசைத்த பாலா, அவளை ஆழமான பார்வை பார்த்து,

"அப்படி செய்யறது, மது மட்டும் தானா?" என்றான்.

சில நொடிகள் திகைத்து நின்ற காயத்ரி, தன்னை சமாளித்துக் கொண்டு,

"ஆமாம். நிறைய பேர் அப்படித் தான் செய்றாங்க" என்றாள்.

"நீங்க எப்படி?" என்று நேரடியாய் விஷயத்திற்கு வந்தான் பாலா.

அதை எதிர்பார்க்காத காயத்ரி, தடுமாறித்தான் போனாள்.

"நீங்க என்ன சொல்றீங்கன்னு எனக்கு புரியல" என்று தனது வழித்தட பேருந்து வந்து விடுமோ என்று பார்த்தாள். பாலாவால்  ஆரம்பிக்கப்பட்ட விஷயம் முடியட்டும் என்பது தான் அவளது ஆசையும்.

"நீங்களும் அதைத் தானே செய்றீங்க?"
என்ற அவனை திடமாய் பார்த்த அவள்,

"நான் என்ன சொல்லனும்னு  நினைக்கிறீங்க?" என்றாள்.

"உண்மையை சொல்லுங்க"

"ஆமாம், நான் உங்களை காதலிக்கிறேன். இப்ப அதுக்கு என்ன?" என்றாள், அதில் பாலாவால் செய்யக் கூடியது ஒன்றுமே இல்லை என்பதை போல.

தன் உதடு மடித்து பாலா சிரிக்க, அங்கிருந்து நகர்ந்து சென்ற காயத்ரி, ஒன்றுமே நடக்காதது போல், சர்வ சகஜமாய் மதுமிதாவின் அருகில் நின்று கொண்டாள். அதைப் பார்த்து அதிசயத்தான் பாலா. இவள் என்ன ரகம்?

"அவன் என்ன சொன்னான்?" என்றாள் மதுமிதா.

"அவருக்கு ஒன்னும் தெரியாதாம்"

"அவன் பொய் சொல்றான்"

"எனக்கும் அப்படித்தான் தோணுது"

"விடு, ரிஷி என்ன செய்றான்னு பார்க்கலாம்"

அவர்கள் பேருந்துக்காக காத்திருந்தார்கள். மதுமிதா செல்ல வேண்டிய பேருந்து வந்தது. அவளை வழி அனுப்பி விட்டு காத்திருந்தாள் காயத்ரி. பேருந்து கிளம்பும் வரை காத்திருந்த ரிஷி, அது நகர துவங்கியவுடன் ஓடி சென்று ஏறிக்கொண்டான், தான் ஒரு வடிகட்டிய கலைக் கல்லூரி மாணவன் என்பதை நிரூபித்து. ஒசில இருக்கைகள் காலியாய் இருந்த போதிலும், மதுமிதாவின் முன் சென்று நின்று கொண்டான். அவனை ஏரெடுத்தும் பார்க்காமல், வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு வந்தாள் மதுமிதா.

 அரை மணி நேரத்திற்கு பிறகு,

தான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் வந்ததும் தன் இருக்கையை விட்டு எழுந்து வந்தாள் மதுமிதா. அவளுக்கு முன்னதாக இறங்கி அவளுக்காக காத்திருந்தான் ரிஷிவரன். தன் வீட்டை நோக்கி மதுமிதா நடக்க, அவளை பின்தொடர்ந்து சென்றான் ரிஷிவரன். மீண்டும் மீண்டும் பின்னால் திரும்பி அவனை பார்த்தபடி சென்றாள் அவள். அவன் என்ன செய்ய காத்திருக்கிறானோ என்று அவளுக்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. அவள் வீடு இருக்கும் தெரு முனைக்கு வந்தவுடன், நின்று அவனைப் பார்த்து,

"எதுக்காக என்னை ஃபாலோ பண்ணிக்கிட்டு வர?" என்றாள்.

"ஏன்னா, நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்" என்றான் சீரியஸாக.

"உனக்கு என்ன பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கா?"

"ரொம்ப நாளைக்கு முன்னாடியே பைத்தியம் பிடிச்சிருச்சு. எப்போ உன்னை காதலிக்க ஆரம்பிச்சேனோ அப்போதிலிருந்து" அதை கூறும் போது  அவன் முகத்தில் எள்ளளவும் புன்னகை இல்லை.

"நீ உண்மையிலேயே பைத்தியம் தான்" அவள் அங்கிருந்து செல்ல முற்பட,

"நீயும் என்னை காதலிக்கிறேன்னு எனக்கு தெரியும்" என்று சிரித்தான்.

அவனை அவள் திகைப்புடன் பார்க்க,

"அதை நான் இன்னைக்கு தான் தெரிஞ்சுகிட்டேன். அதை தெரிஞ்சுக்கத் தான் வெளியில வராம என்னோட கிளாஸ்லையே இருந்தேன்" என்றான்.

ஒன்றும் கூறாமல் அவள் நடக்கத் துவங்க,

"என்னை யாராலும் தடுக்க முடியாது மது. நான் நிச்சயம் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்குவேன். உங்க அப்பா கிட்ட போய் சொல்லு, ரிஷி அதை நிச்சயம் செய்வான்னு சொல்லு" என்றான்.

அழகிய புன்னகையுடன் அவளது முகம் மலர்ந்தது. திரும்பி பார்க்காமல், சிரித்தபடி நடந்தாள். அவள் வீடு சென்று சேரும் வரை, அங்கேயே நின்றிருந்த ரிஷிவரன், அவள் வீடு சென்று சேர்ந்ததும், அங்கிருந்து திரும்பிச் செல்ல முனைந்தான். அப்பொழுது சாம்பசிவம் வருவதை பார்த்து அப்படியே நின்றான். அவரும் அவனைப் பார்த்து திகைப்படைந்தார். அவருக்கு அந்த சூழ்நிலையை எப்படி கையாள்வது என்று புரியவில்லை, ஆனால், ரிஷிவரன் முந்திக் கொண்டான்.

"ஹலோ அங்கிள்" என்றான் சகஜமாய்.

லேசாய் தலையசைத்த சாம்பசிவம்,

"நீங்க எங்க இங்க?" என்றார்.

"மதுவை வீட்ல விட்டுட்டு போக வந்தேன்" என்றான் துளியும் பயமின்றி. அது சாம்பசிவத்தை அசைத்துப் பார்த்தது.

"அவளுக்கு யாரும் பாடிகாட் வேலை செய்ய வேண்டிய அவசியம் இல்ல. ஏன்னா, அவ எல்லா இடத்துக்கும் தனியா போய் பழகினவ"

"இல்ல அங்கிள். நீங்க நினைக்கிறது தப்பு. அவளுக்கு என்ன வேணும்னு  உங்களுக்கு தெரியாது"

"எனக்கு பிடிக்காத எதையும் அவ ஆசைப்பட மாட்டா"

"உங்களுக்கு என்னை பிடிக்க, நான் என்ன செய்யணும்?" என்று தலையை சுற்றி மூக்கை தொடாமல், நேராய் விஷயத்திற்கு வந்தான்.

"நீ எதார்த்தத்தை புரிஞ்சிக்கனும் ரிஷி. என்னால அவளை உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுக்க முடியாது"

"ஏன் அங்கிள்? ஏன்? நீங்க மதுவுக்கு பார்க்க போற மாப்பிள்ளை நல்லவனா தான் இருப்பானு உங்களால கேரன்ட்டி கொடுக்க முடியுமா? முடியும்னு சொல்லாதீங்க. அது உங்களால முடியாது. ஏன்னா, யார் வேணா, எப்ப வேணா மாறலாம். இந்த உலகத்துல மாற்றம் மட்டும் தான் நிலையானது"

"அதே மாதிரி தானே உன் விஷயமும்? நீயும் எப்ப வேணாலும் மாறுலாம் தானே?"

"மாட்டேன்... நான் மறுபடி மாற மாட்டேன். ஏன்னா, நான் மதுமிதாவை காதலிக்கிறேன். நான் அவ மேல வச்சிருக்கிற காதல் நிலையானது... மாறாதது...! என்னோட மூச்சு நிக்கும் போது தான் அது மாறும்" நிலைத்த பார்வையுடன் கூறிவிட்டு அந்த இடம் விட்டு சென்றான் ரிஷிவரன், சாம்பசிவத்தை திகைப்பில் ஆழ்த்தி.

தொடரும்...