30 சவால்

ரிஷிவரனின் புன்னகை துடைத்தெறியப்பட்டது, மதுமிதா கூறியதை கேட்டு. தேநீர் பருகுவதை நிறுத்திவிட்டு, அவளது முகத்தை ஆராய்ந்தான்.

என்ன அர்த்தத்தில் அவள் அப்படி கூறினாள்? அவனுக்கு அவள் எதையாவது புரிய வைக்கிறாளா? அவளை திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாது என்று அவனுக்கு சவால் விடுகிறாளா அல்லது என்னை திருமணம் செய்து கொள் என்று கூறுகிறாளா?

அதைப்பற்றி கேட்க அவன் வாயெடுக்கும் முன், தாட்சாயணி வருவதை பார்த்து அமைதியானான். இனிப்பு போளிகளை தட்டில் வைத்து, எடுத்து வந்த அவர், அதை மதுமிதாவின் முன்னால் வைத்து எடுத்துக் கொள்ளுமாறு சைகை செய்தார். அங்கு ஒன்றுமே நடக்காதது போல் அவற்றை எடுத்து ருசிக்கத் தொடங்கினாள் மதுமிதா.

"எங்களுக்கு போளி ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு அம்மா கிட்ட சொல்லுங்க" என்றார் தாட்சாயினி.

"எங்க அம்மாவுடைய *தயாரிப்பு* எல்லாமே நல்லா இருக்கும்" என்றான் அவன் மதுமிதாவை பார்த்தபடி. அவன் *தன்னை* தான்  ரோகிணியின் தயாரிப்பு என்று பெருமையுடன் கூறிக் கொள்கிறான் என்று மதுமிதாவுக்கு புரிந்து இருந்தது. அவனும் அவருடைய தயாரிப்பு தானே...!

தாட்சாயணி சிரித்தபடி மதுமிதாவை பார்க்க, மதுமிதாவோ ரிஷிவரனைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். அவன் தன்னைத்தானே சுட்டிக்காட்டி 'என்னைத்தான் கூறுகிறேன்' என்பது போல் சைகை செய்தான். அவள் *அப்படியா?* என்பது போல் தலையசைக்க, புன்னகைத்தான் ரிஷிவரன். அவளது மனம் மாறிக் கொண்டு வருவதை அவன் உணர்ந்தான். அப்படி என்றால், அவளும் அவனை மணக்க விரும்புவதாக தானே அர்த்தம்?

அவளை திருமணம் செய்து கொள்வது ஒன்றும், நடக்க முடியாத காரியம் அல்ல. அவனது அம்மாவிடம் கூறினால், அவனுக்காக அவர் பெண் கேட்க தயங்க போவதில்லை. ஆனால் ரோகிணிக்கு வேண்டியதோ, மதுமிதாவின் முழு சம்மதம். அப்படியிருக்க, அவன் ரோகிணியிடம் என்ன கூறுவான்?

'உன்னால் என்னை திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாது' என்று மதுமிதா கூறியதாக எப்படி கூறுவான்? இந்த வாக்கியத்தை வைத்து அவளுக்கு திருமணத்தில் சம்மதம் என்று எப்படி கூற முடியும்? ரோகிணி அவனை விரட்டி அடிக்க மாட்டாரா? அவன் எப்படி இதை சாதித்து காட்டப் போகிறான்? ஒன்று மட்டும் நிச்சயம், தன்னை மணக்க, அவன் கடினமாய் போராட வேண்டும் என்று மதுமிதாவை நினைக்கிறாள்.

"நான் கிளம்புறேன் ஆன்ட்டி" என்று எழுந்து நின்றான்.

"எங்களுக்கு போளி கொண்டு வந்து கொடுத்ததுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்" என்றார் தாட்சாயினி.

"அம்மா, ரிஷிக்கு தேங்க்ஸ் சொல்றதை விட்டுட்டு, அதை யாரு செஞ்சி கொடுத்தாங்களோ, அவர்களுக்கு சொல்லுங்க" என்றாள் மதுமிதா இன்னொரு போளியை கையில் எடுத்துக் கொண்டு.

"நீ சொன்னதை அப்படியே கொண்டு போய் எங்க அம்மா கிட்ட சொல்லிடுறேன்" கூறிவிட்டு நடக்கத் துவங்கினான் ரிஷிவரன்.

அப்போது சமையலறையில் இருந்த தாட்சாயணியின் கைபேசி ஒலிக்கவே,

"மது, அவரை வழி அனுப்பு" என்ற படி,
அவர் சமையலறை நோக்கி சென்றார்.

தன் கையில் இருந்த போளியை தட்டில் வைத்து விட்டு, ரிஷிவரனை தொடர்ந்து வந்தாள் மதுமிதா. அவன் வெளியே வந்த போது,

"பை" என்றாள்.

பின்னால் திரும்பிப் பார்த்த அவன், தாட்சாயணி அங்கு இல்லை என்பதை நிச்சயம் செய்து கொண்டு, அவளை தன்னை நோக்கி இழுத்து அவளது கரங்களை பற்றிக் கொண்டான்.

"என்ன வேலை செய்ற நீ? விடு என்னை..." அவன் கையில் இருந்து வெளியேற திமிரினாள்.

"நீ என்ன சொன்ன? நீ சொன்னதுக்கு என்ன அர்த்தம்?"

"அதுக்கு என்ன அர்த்தமோ, அந்த அர்த்தத்தில் தான் சொன்னேன்" என்றாள் வேறு பக்கம் பார்த்துக் கொண்டு.

"அப்படின்னா நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்னு நீ நினைக்கிற, அப்படித் தானே?"

"அதுக்கு இன்னொரு அர்த்தமும் இருக்கு... உன்னால என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. மறைஞ்சி இருக்கிற அர்த்தத்தை தேடுறதை விட்டுட்டு, நேரடியான அர்த்தத்தை எடுத்துக்கோ"

"அது மறைமுகமான அர்த்தமா இருக்கலாம். ஆனா, அதை நீ எப்ப சொன்ன அப்படிங்கறது, இங்க வேற அர்த்தத்தை தானே கொடுக்குது?

"நீ என்ன வேணா நினைச்சுக்கோ. இப்போ என்னை விடு"

"விடலைன்னா என்ன செய்வ?"

"நீ எங்க அப்பா அம்மா கிட்ட அடி வாங்குவ"

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் என்ன?"

"நீயும் என்னை காதலிக்கிறேன்னு அவங்க நினைப்பாங்க இல்ல?"

அவனை அவள் அதிர்ச்சியுடன் ஏறிட, அப்படி ஒரு சாத்தியக்கூறி இருப்பது உண்மை தானே என்பது போல் புன்னகைத்தான்.

"நம்ம ரெண்டு பேரும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் காதலிக்கிறோம்னு நான் சொன்னா, அவங்க நம்புவாங்க தானே?"

"நான் அதை ஒத்துக்கலைன்னா என்ன செய்வ?"

"பொதுவா, பொண்ணுங்க தங்களோட காதலை, எடுத்த உடனேயே ஒத்துக்க மாட்டாங்கன்னு எல்லா பேரண்ட்ஸ்க்கும் தெரியும்"

"அப்பா" என்றாள் மதுமிதா பதற்றத்துடன் அவனுக்கு பின்னால் பார்த்து.

சிறிதும் பயமின்றி, அவள் பார்த்த திசையை சாதாரணமாய் திரும்பி பார்த்தான் ரிஷிவரன்.

"உனக்கு எவ்வளவு தைரியம்...!" என்றாள் பல்லை கடித்துக் கொண்டு.

"எனக்கு தைரியம் இருக்குன்னு உனக்கு தெரியாதா?"

"உண்மையிலேயே எங்க அப்பா வந்திருந்தா என்ன செஞ்சிருப்ப?"

"வந்திருந்தா நல்லா இருந்திருக்கும்... இந்த பிரச்சனை இங்கேயே முடிஞ்சிருக்கும்... உன்னோட சம்மதமே இல்லாம, நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு இருந்திருப்பேன்"

"உனக்கு அவ்வளவு நம்பிக்கையா?"

"அதுல என்ன சந்தேகம்? நான் ரிஷிவரன்... அதை மறந்துடாத..."

"ஓகே, ட்ரை பண்ணி பாரு. ஆல் த பெஸ்ட்"

"தேங்க்ஸ்"

"இப்போ கிளம்பு"

"பை"

தன் பிடியில் இருந்த அவளது கையை விடுவித்தான் ரிஷிவரன். அவள் சிறிதும் தாமதிக்காமல் உள்ளே ஓடிச் சென்றாள். வழியேற சிரித்தபடி, தன் இல்லம் வந்தடைந்தான் ரிஷிவரன்.

அன்பு இல்லம்

"அவங்களுக்கு போளி பிடிச்சிருந்தா? என்ன சொன்னாங்க?" என்றார் ரோகிணி.

"உங்களுக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்ன்னு சொல்ல சொன்னாங்க... உங்களோட கை பக்குவம் ரொம்ப பிரமாதமா இருக்காம்... நீங்க ரொம்ப நல்லா சமைக்கிறீங்களாம்... எக்ஸட்ரா எக்ஸட்ரா..."

 அதைக் கேட்டு சிரித்த ரோகிணி,

"மது சாப்பிட்டாளா?" என்றார்.

"என் முன்னால ரெண்டு சாப்பிட்டா"

ரோகிணியின் முகத்தில் திருப்தி தெரிந்தது.

"டாட் எங்க?"

"உனக்கு தெரியாதா? சோணாச்சலத்தை பார்க்க போயிருக்காரு. எலெக்ஷன் வருதுல்ல?"

"மாம்... அவர் தானே இவரை வந்து பாக்கணும்? எதுக்காக டாட் அவரை பார்க்கப் போனாரு?"

"அவர் தான் இவரை பார்க்க, நம்ம ஆஃபீஸுக்கு வராரு"

"அதானே பார்த்தேன்...? டாட் கிட்ட இருந்து எலக்சனுக்கு ஃபண்ட் வாங்க தான் அவர் வராரு"

"தெரியும். அப்பா சொன்னாரு"

"அவருக்கு எவ்வளவு அரசியல் செல்வாக்கு இருக்குன்னு சொன்னாரா?"

இடவலமாய் தலையசைத்தார் ரோகிணி.

"உங்க வீட்டுக்காரர் ஒரு பெரிய மாஸ் பவர்... அவரால முடியாதது எதுவுமே இல்ல"

"நெஜமாவா?"

"நிஜமா தான்"

"ஆனா அவர் இதைப் பத்தி எதுவுமே என்கிட்ட சொல்லலையே?"

"அவரைப் பத்தி உங்களுக்கு தெரியாதா? அவருக்கு தான் தற்பெருமை பிடிக்காதே... "

"அது தான் அவரோட ஸ்பெஷாலிட்டி" என்றார் ரோகிணி பெருமையுடன்.

"அப்பாவை நினைச்சு உங்களுக்கு ரொம்ப பெருமை... இல்ல?"

"இருக்காதா பின்ன? அவர் சொக்கத்தங்கம்... அவர் என்னை எவ்வளவு ஆழமாக காதலிச்சாருன்னு தெரியுமா..."

"இப்பவும் தான் காதலிக்கிறாரு..." என்று சிரித்தான்.

"ஆமாம். உனக்கு தெரியுமா குட்டி, ஒரு பொண்ணு விரும்புற எல்லா குவாலிட்டியும் அவர்கிட்ட இருந்தது. ஆனாலும் அவர் தன் காதலை சொன்ன உடனே நான் அவரை ஏத்துக்கவே இல்ல. அவர் விடாப்பிடியா இருந்தாரு. நல்ல காலம் நான் அவரை ஏத்துக்கிட்டேன். இல்லன்னா ஒரு நல்ல மனுஷனை நான் இழந்திருப்பேன்"

அவரை ரசனையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் ரிஷிவரன்.

"அது சரி, மது எப்படி இருக்கா? உன் மேல கொஞ்சமாவது கருணை காட்டுறாளா இல்லையா?" சிரித்தார் அவர்.

"நானே உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லனும்னு நினைச்சுகிட்டு இருந்தேன்... இன்னைக்கு அவங்க வீட்ல என்ன நடந்தது தெரியுமா?"

"என்ன நடந்தது?"

"நான் சொன்னேன், யாராவது என்கிட்ட சேலஞ்ச் பண்ணா, என்னால செஞ்சு முடிக்க முடியாத விஷயத்தை கூட நான் செஞ்சு முடிப்பேன்னு சொன்னேன்"

"கிரேட்"

"அதுக்கு அவ என்ன சொன்னா தெரியுமா? "

"என்ன சொன்னா?"

"என்னால அவளை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாதுன்னு சொன்னா"

"அப்படியா சொன்னா?"

"ஆமாம் மாம்"

"அப்படின்னா இது கிட்டத்தட்ட முடிஞ்சிடுச்சு"

"நீங்க என்ன சொல்றீங்க?"

"அப்படின்னா, நீ அதை செஞ்சு முடிக்கணும்னு அவ நினைக்கிறா. இதை செஞ்சு காட்டுன்னு உனக்கு சேலஞ்ச் பண்ணியிருக்கா...."

"அப்படின்னா அந்த சேலஞ்சை நான் எடுத்துக்கணும்னு சொல்றீங்களா?"

"பின்ன...? நீ எடுத்துக்க போறதில்லையா? பொறுத்தது போதும்... பொங்கி எழு மனோகரா..."

"தேங்க்யூ மாம்" குதுக்களித்தான் ரிஷிவரன்.

மறுநாள்

மதுமிதா ரிஷிவரனை பார்த்து புன்னகைக்க, அவளுடன் வந்த காயத்ரி, பாலாவை பார்த்து புன்னகைத்தாள். அவனும் அவளது புன்னகையை ஏற்று சிரித்தான். சிரித்தபடி அவன் தன் முகத்தை திருப்ப, ஜெயப்பிரகாஷும், சுதாகரும் அவனை கிண்டலாய் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவன் அவர்களைப் பார்த்து, *என்ன?* என்பது போல் தலையசைக்க, அவர்கள் *ஒன்றும் இல்லையே...* என்பது போல், சிரித்தபடி தோள்களை குலுக்கினார்கள்.

"ரிஷி, உனக்கு ஒரு விஷயம் தெரியுமா?" என்றான் சுதாகர்.

"என்ன விஷயம்?" என்றான் ரிஷி.

"நம்ம காலேஜ்ல இன்னொரு லவ் ஸ்டோரி கூட ஓடிக்கிட்டு இருக்கு"

"என்ன ஸ்டோரி?"

"வாய மூடு" என்று அதட்டினான் பாலா.

அவனை விசித்திரமாய் பார்த்தான் ரிஷி.

"ரிஷி, அவங்க சொல்றதை நம்பாதே. அவங்க இல்லாததையும் பொல்லாததையும் உளறுறானுங்க"

"ஆனா அவங்க இன்னும் எதையும் சொல்லவே ஆரம்பிக்கலையே..." என்று ரிஷி மற்ற இருவரையும் பார்க்க, அவர்கள் வாய்விட்டு சிரித்தார்கள்.

"ரிஷி..." என்று ஜெயபிரகாஷ் ஏதோ கூறத் துவங்க,

"ஜெயா, நான் உன்னை வார்ன் பண்றேன். தேவையில்லாம, இல்லாததை எல்லாம் பேசாத..." மீண்டும் அவனைத் தடுத்தான் பாலா.

"அடிங்க... இங்க என்னடா நடக்குது?" என்றான் ரிஷி தன் பொறுமை இழந்து.

"ஒன்னும் இல்ல ரிஷி"

"உங்க மூணு பேருக்கும் தெரிஞ்சிருக்கு. ஆனா எனக்கு மட்டும் தெரியல..." என்றான் ஏமாற்றத்துடன்.

"அவன் என்ன பண்ணுவான் ரிஷி? நீ தான் காலேஜை விட்டு சீக்கிரம் கிளம்பி போயிடுறியே..."

"அதுக்கும் இதுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?"

"அப்படின்னா, நீ காலேஜை விட்டு கிளம்பி போனதுக்கு பிறகு, *அந்த* விஷயம் நடக்குதுன்னு அர்த்தம்"

"அந்த விஷயம்னா, எந்த விஷயம்?"

"ரிஷி அவனுங்க நிச்சயமா தெரியாத விஷயத்தை பேசுறானுங்க..." என்று கூறிய பாலாவை பார்த்து முறைத்தான் ரிஷி.

"ஓகே, நானே சொல்றேன்... இந்த பசங்க, என்னையும் காயத்ரியையும் சேர்த்து வச்சு கிண்டல் பண்றானுங்க"

அதை கேட்ட ரிஷிவரன் பின்வாங்கினான்.

"வா.... ட்ட்ட்?" அதிர்ச்சியுடன் வெளியேறியது ரிஷியின் வாயிலிருந்து.

"விஷ்வாவை பத்தியும் தேஜஸ்வினியை பத்தியும் அவ தான் என்கிட்ட சொன்னா"

"ஓ..."

"அதை மனசுல வச்சுக்கிட்டு, இவனுங்க இல்லாத புள்ளியை சேர்த்து கோலம் போடுறாங்க..."

"அவ்வளவு தானா?"

"அவ்வளவு தான் ரிஷி..."

"ரிஷி, காயத்ரியை நீயே வாட்ச் பண்ணி பாரு, எது உண்மைன்னு உனக்கே புரியும்"

"சரி விடுங்கடா" என்று அவர்களைப் பார்த்து கண்ணடித்தான் ரிஷி. அவர்களும் அதை புரிந்து கொண்டார்கள்.

பாலாவையும், காயத்ரியையும் கண்காணிப்பது என்று முடிவு செய்தான் ரிஷி. அவன் கண்காணிக்கும் விஷயம் அவர்களுக்கு தெரிந்தால், அவர்கள் உஷாராகி விடுவார்கள் என்பதால், அவனுக்கு அதில் விருப்பம் இல்லாததை போல் காட்டிக்கொண்டான்.

.........

அருணாச்சலம் கல்லூரிக்குள் நுழைவதை கண்டாள் மதுமிதா. அவனை பார்த்ததும் பதறி அடித்து ஓடி சென்று ஒளிந்து கொண்டாள். மதுமிதா கல்லூரியில் சேர்ந்த புதிதில், ஊமை போல் நடித்து ஒருவனை அவள் ஏமாற்றியது வாசகர்களுக்கு நினைவிருககலாம்...! அந்த ஒருவன் தான் அருணாச்சலம்... அரசியல்வாதி சோணாச்சலத்தின் மகன். அவள் ஊமையாய் நடித்த விஷயம் மட்டும் அவனுக்கு தெரிந்தால், அவன் அவளை கொன்று விடுவான் அல்லவா? 

தான் ஒளிந்திருந்த கட்டிடத்தின் பின்னால் இருந்து மெல்ல எட்டிப் பார்த்தாள் அவள். அவன் சில மாணவர்களிடம் அளவளாவி கொண்டிருந்தான். தன் தலையை பின்னால் இழுத்துக் கொண்டாள் அவள். அவள் அருணாச்சலத்தை பார்த்து ஒளிந்து கொண்டதை விஷ்வா கவனித்து விட்டான். அருணாச்சலத்தை பார்த்து மதுமிதா ஏன் ஒளிந்து கொண்டாள்? இதில் ஏதோ விஷயம் இருக்க வேண்டும். அதை தெரிந்து கொள்ள அருணாச்சலத்தை நோக்கி நடந்தான் விஷ்வா.

தொடரும்...