3 குறி

கல்லூரியிலிருந்து வீட்டிற்கு செல்ல, பேருந்துக்காக காத்திருந்தாள் மதுமிதா. பேருந்து வந்ததும், அதில் ஏறியவள், ஓட்டுனர் இருக்கைக்கு பின்னால் ஒரு இருக்கை காலியாக இருக்கவே, அதில் அமர்ந்து கொண்டாள். பேருந்து புறப்பட்டது. அப்பொழுது ஒருவன், அவர்களது பேருந்தை இருசக்கர வாகனத்தில் கடந்து சென்றான். அவனுடைய இருசக்கர வாகனத்தின் *சைடு ஸ்டாண்ட்* மேலே தூக்கி விடப்படாமல் இருந்ததை கவனித்த அவள், திகிலடைந்தாள். ஏதாவது ஒரு கல்லிலோ அல்லது ஸ்பீட் பிரேக்கரிலோ அந்த சைடு ஸ்டாண்ட் தட்டினால் அவன் நிச்சயம் கீழே விழுவான்.

"அண்ணா, அண்ணா, கொஞ்சம் ஃபாஸ்டா போங்களேன்... அந்த பையன் பைக் ஸ்டாண்ட்டை எடுக்காம போறான்" என்று ஓட்டுநரிடம் கூறினாள் மதுமிதா.

அவளை விசித்திர ஜந்துவை போல் பார்த்தார் ஓட்டுநர்.

"நம்மளால அவனை பிடிக்க முடியாது. நம்ம பஸ்ல போறோம், அவன் பைக்ல போறான். எப்படி அவன் கிட்ட நம்ம போறது?" என்றார்.

"ப்ளீஸ், கொஞ்சம் ட்ரை பண்ணுங்க அண்ணா... அவனுக்கு ஏதாவது ஆயிடப்போகுது"

அவளுக்கு அந்த ஓட்டுநர் பதில் கூறும் முன், திடுக்கிடும் சத்தம் கேட்டு அவர் பிரேக்கை அழுத்தினார். அந்த வாலிபனின் இருசக்கர வாகனத்தின் சைடு ஸ்டாண்ட், ஒரு ஸ்பீட் பிரேக்கரில் தட்டி, அவன் உயரே பறந்து, கீழே விழுந்தான். சாலையை இரண்டாய்  பிரிப்பதற்காக இடையில் வைக்கப்பட்டிருந்த சிமெண்ட் பிரிப்பானில் அவன் தலை மோதியது. ரத்த வெள்ளத்தில் சரிந்தான் அந்த வாலிபன்.

பேருந்தை விட்டு இறங்கி, தலைதெறிக்க ஓடினாள் மதுமிதா, தன் உயிருக்காக போராடிக் கொண்டிருந்த அந்த வாலிபனை நோக்கி. எதிர்புறமிருந்து வந்த ஒரு ஆட்டோவை கையை காட்டி நிறுத்தினாள் அவள், அந்த வாலிபனை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லும் நோக்கில்.

"அவன் செத்துட்டான் பாப்பா" என்றார் யாரோ ஒருவர்.

அதிர்ச்சியுடன் அவனை ஏறிட்டாள்  மதுமிதா. அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் அருவி எனப் பொழிந்தது. அங்கு வந்த டிராபிக் போலீசார் கூடியிருந்த மக்களை கலைந்து செல்லும்படி பணித்தார்கள். அந்த வாலிபனின் விதியை பற்றி பேசியபடி மக்கள் கலைந்து சென்றார்கள். அந்த வாலிபனை வலி நிறைந்த பார்வை பார்த்தபடி நின்றாள் மதுமிதா.

"இவன் உன் ஃபிரெண்டா மா?" என்றார் ஒரு போலீஸ்காரர்.

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் மதுமிதா.

"அப்புறம் ஏம்மா நிக்கிற? கிளம்பி போ"

தான் வந்த பேருந்து தன்னை கடந்து சென்றதை பற்றி கவலைப்படாமல் நின்றாள். அவளுக்கு துக்கம் தொண்டையை அடைத்தது.

அன்று முழுதும் மதுமிதாவால் அந்த விபத்திலிருந்து மீளவே முடியவில்லை. அவள் சோகமாய் இருப்பதை, அவளை பார்த்த உடனேயே புரிந்து கொண்டார் அவளது அப்பா சாம்பசிவம். அவள் பக்கத்தில் வந்து அமர்ந்து கொண்ட அவர் அவளது தோள்களை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டார். அவரை கலங்கிய கண்களுடன் ஏறிட்டாள் மதுமிதா. அவள் அழுவதை கண்ட சாம்பசிவம் பதறினார்.

"என்ன ஆச்சுடா, எதுக்காக அழற?"

"இன்னைக்கு ஒரு பையன் ரோடு ஆக்ஸிடென்ட்ல இறந்துட்டான் பா"

"யார் அவன்?"

"எனக்கு தெரியாது. ஆனா, அவனை காப்பாத்துற சந்தர்ப்பம் எனக்கு இருந்தது. ஆனா, என்னால காப்பாத்த முடியாம போச்சு" என்று விம்மினாள்.

"எப்படி?"

நடந்துவற்றை அவரிடம் கூறினாள் மதுமிதா.

"இதுல உன்னோட தப்பு என்னடா இருக்கு? அவனுடைய கேர்லெஸ்னால தானே இது நடந்திருக்கு?"

"இருக்கலாம். ஆனா, இவ்வளவு பெரிய தண்டனை கிடைக்கிற அளவுக்கு ஒன்னும் அது பெரிய தப்பு இல்லையேப்பா..."

"நீ அவனோட சைட் ஸ்டாண்டை பாத்துட்டு சும்மா ஒன்னும் இருக்கலையே... நீ அவனை காப்பாத்த முயற்சி தானே பண்ண? அந்த டிரைவர் பஸ்சை நிறுத்தாம போனதுக்கு நீ என்ன செய்வ?"

அமைதியாய் இருந்தாள் மதுமிதா.

"எல்லாமே விதிப்படி தாண்டா நடக்கும். அழுது எதுவும் ஆகப்போறது இல்ல"

தன் கண்களை துடைத்துக் கொண்டாள் மதுமிதா.

"நீ டின்னர் சாப்பிட்டியா இல்லையா?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"சரி வா சாப்பிடலாம்" என்று அவள் பதிளுக்காக காத்திராமல், அவள் கையை பற்றி கொண்டு தன்னுடன் அழைத்துச் சென்றார் சாம்பசிவம்.

மறுநாள்

காயத்ரியுடன் கல்லூரிக்குள் நுழைந்தாள் மதுமிதா. ஒரு மரத்தின் அடியில் *டான் கேங்* அமர்ந்து கொண்டு சிரித்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டாள். அவள் வருவதை பார்த்த பாலா, ரிஷியை சீண்டி, *அங்கே பார்* என்பது போல் சைகை செய்தான். ரிஷி மட்டுமல்லாது, மற்ற இருவரும் கூட மதுமிதா வருவதை கவனித்தார்கள். அவள் அவர்களை கடந்து சென்ற போது, அவர்களுக்குள் பேசிக் கொள்வதைப் போல,

"பே பே..."

"பே பே பே..."

"பே பே பே..."

என்று மதுமிதாவை பார்த்தபடி பேசி சிரித்தார்கள்.

மதுமிதாவுடன் இருந்த காயத்ரி தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொள்ள, வேகமாய் நடக்கத் துவங்கினாள் மதுமிதா. தன் வகுப்பறைக்குள் நுழைவதற்கு முன் திரும்பிப் பார்த்த மதுமிதா, ரிஷிவரன் அவளை பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டிருப்பதை கண்டாள்.

"அவங்க உன்னை தான் கிண்டல் பண்றாங்க" என்றாள் காயத்ரி.

உதட்டை சுழித்து, ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் மதுமிதா சோகமாய்.

அப்பொழுது அவர்களிடம் மற்றொரு கேங் வந்தது.

"அவனுங்க உன்னை கிண்டல் பண்ணானுங்களா?" என்றான் அவர்களின் தலைவன் போல் இருந்த ஒருவன்.

*அதைக் கேட்க நீ யார்?* என்பது போல் அவனை நோக்கி ஒரு பார்வையை வீசினாள் மதுமிதா.

"நான் விஷ்வா... உன்னோட சீனியர்... ஐ மீன், கம்ப்யூட்டர் சயின்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட்... உன்னோட டிபார்ட்மென்ட்... அவனுங்க உன்னை கிண்டல் பண்ணா, என்கிட்ட சொல்லு"

"அவங்க என்னை கிண்டல் பண்ணல"

"அவங்க உன்னை பாத்து சிரிச்சதை தான் நான் பார்த்தேனே..."

"ஓ... நான் அதை பார்க்கல" என்று கூறிவிட்டு தன் வகுப்பறைக்குள் சென்றாள் மதுமிதா.

அந்த காட்சியை கண்ட ரிஷிவரனும், அவனது நண்பர்களும், விஷ்வா மதுமிதாவிடம் என்ன கூறியிருப்பான் என்பதை ஊகித்துக் கொண்டார்கள். அவர்கள் தங்களை நோக்கி வராமல் செல்வதை கண்ட அவர்கள், மதுமிதா தங்களைப் பற்றி விஷ்வாவிடம் எதுவும் கூறவில்லை என்பதை புரிந்து கொண்டார்கள்.

"நம்மள பத்தி அவ எதுவும் சொல்லல போல இருக்கு" என்றான் சுதாகர்.

"சரியா சொல்லணும்னா, அவ அவங்களை உசுப்பேத்தி விடல" என்றான் பாலா.

"ஆமாம். இல்லனா விஷ்வாவும் அவனோட கைத்தடிங்களும், மதுமிதா முன்னாடி அலட்டிக்கிட்டு இருப்பானுங்க" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"அதுக்கப்புறம், நம்ம கிட்ட உதை வாங்கிகிட்டு ஓடி இருப்பானுங்க" என்றான் ரிஷிவரன் சாதாரணமாய்.

தனது கை கடிகாரத்தை பார்த்த பாலா,

"டேய், ஒழுங்கா கிளாசுக்கு போகலாம் வாங்க... இல்லன்னா, ஃபினான்ஷியல் மேனேஜ்மென்ட் மேடம் நம்ம காதுல ரத்தம் வர்ற அளவுக்கு அட்வைஸ் பண்ண ஆரம்பிச்சிடுவாங்க" என்றான்.

"ஆமாண்டா மச்சான், அவங்க எடுக்கற பாடத்தை கூட என்னால சகிச்சுக்க முடியும். ஆனா அட்வைஸ்ங்கிற பேர்ல அவங்க போடுற ரம்பம் இருக்கே... தாங்க முடியல" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"யூ டிடின்ட் கெட் மீ பிராப்பர்லி... யூ ஷுட் பி பாஸ்ட் லைக் எ டைகர்" என்று டாக்டர் படத்தில் வரும் *யோயோ* பேசுவது போன்ற ஆங்கிலத்தில் பேசி சிரித்தான் சுதாகர். அவர்களது ஃபைனான்ஷியல் மேனேஜ்மென்ட் பேராசிரியை அப்படித்தான் பேசுவார்.

அவர்கள் சிரித்தபடி தங்கள் வகுப்பறையை நோக்கி நடந்தார்கள்.

"டேய், மதுமிதாவை யாரும் கிண்டல் பண்ணாதீங்க. அவ ரொம்ப நல்ல பொண்ணா தெரியுறா" என்றான் ரிஷிவரன் நடந்து கொண்டு.

"ஓஓஓஓ...." என்றார்கள் மூவரும் ஒரே நேரத்தில் கிண்டலாய்.

"ஸ்டாப் இட்..."

"இது என்ன மச்சான் நியாயம்? இந்த சுதந்திர நாட்டுல, ஒரு அழகான பொண்ண கிண்டல் பண்ண கூட எங்களுக்கு உரிமை இல்லையா?" என்றான் பாலா.

இல்லை என்பது போல் தலையசைத்து சிரித்தான் ரிஷிவரன்.

"இங்க பாரு மாப்ள, அவ நல்ல பொண்ணு தான். அதுக்காக கிண்டல் பண்ணாம எல்லாம் இருக்க முடியாது. நம்ம கிண்டல் பண்ணி அவளை ஸ்பெஷலா ஃபீல் பண்ண வைக்கலாம் மச்சான்..." என்றான் பாலா, ஏதோ சமூக சேவை செய்வது போல.

"அவன் சொல்றது சரி தான். நல்ல பொண்ணுக்கு நம்ம ஸ்பெஷல் அட்டென்ஷன் கொடுக்கணும்" என்று அவனுக்கு ஒத்து ஓதினான் சுதாகர்.

"எப்படியோ தொலைங்க" என்றான் ரிஷிவரன்.

ஃபினான்சியல் மேனேஜ்மென்ட் பேராசிரியை வகுப்பறைக்கு வருவதற்கு முன் அவர்கள் வந்து சேர்ந்துவிட்டார்கள். அப்பொழுது அவர்களிடம் வந்த ஒரு பெண், ஸ்வீட் பாக்ஸை நீட்டினாள்.

"இன்னைக்கு உனக்கு பர்த்டேவா தேஜு?" என்றான் சுதாகர்.

அவள் ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"ஹாப்பி பர்த்டே" என்று அனைவரும் ஒரே குரலில் சொல்லி, அதில் இருந்த ஸ்வீட்டை எடுத்துக் கொண்டார்கள்.

"இன்னைக்கு நீ என் கூட டின்னருக்கு வரனும் ரிஷி" என்றாள் தேஜஸ்வினி.

"சாரி, நான் ஃப்ரீ இல்ல" என்றான் ரிஷி.

"நீ தினமும் உங்க அப்பா கூட தான் டின்னர் சாப்பிடுவேன்னு எனக்கு தெரியும். ஆனா இன்னிக்கி என்னோட ஸ்பெஷல் டே. அதை கொஞ்சம் கன்சிடர் பண்ணேன்..." என்றாள் குழைவாக.

"உன்னோட ஸ்பெஷல் டேயும் அதுவுமா, என்னை மறுபடி மறுபடி முடியாதுன்னு சொல்ல வைக்காதே" என்றான் ரிஷி.

பெருமூச்சு விட்ட தேஜஸ்வினி,

"நம்ம அஞ்சு வருஷமா ஒண்ணா படிக்கிறோம். ஆனாலும் நீ எல்லாரையும் மாதிரி தான் என்னையும் நடத்துற. நான் உனக்கு ஸ்பெஷல் இல்லையா?" என்றாள்.

"நாங்க ஏழு வருஷமா ஒண்ணா படிக்கிறோம், எங்களையும் ஒரே மாதிரி தானே நடத்துறான்..." என்று வெடி சிரிப்பு சிரித்தான் பாலா.

"நானும் உன் கூட அஞ்சு வருஷமா படிக்கிறேன்... என்னை உன் கூட டின்னருக்கு கூட்டிக்கிட்டு போயேன்" என்றான் சுதாகர் தன் காலரை தூக்கிவிட்டு.

அவனைப் பார்த்து முறைத்த தேஜஸ்வினி, தன் இடத்திற்கு சென்று அமர்ந்து கொண்டாள். அவள் முறைப்பைப் பற்றி கவலைப்படாத அவர்கள், நகைத்துக் கொண்டார்கள்.

"ரிஷி, அவகிட்ட கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா இரு. அவ உன்னை லவ் பண்றான்னு நினைக்கிறேன்" என்றான் பாலா.

"அவ கெடக்குறா" என்றான் ரிஷி ஆர்வமில்லாமல்.

"ஆமாம் ப்ரோ, நானும் அப்படித்தான் நினைக்கிறேன்" என்றான் சுதாகர்.

"அதைப் பத்தி யார் கவலைப்பட்டது?"

அப்பொழுது அவர்களது வகுப்பு அமைதியில் மூழ்கியது, அவர்களது காது கிழிய அறிவுரை கூறும் பேராசிரியை பார்த்தவுடன்.

இடைவேளை நேரம்

சுதாகருடனும் ஜெயபிரகாஷுடனும் கேண்டினுக்கு வந்தான் ரிஷிவரன்.

"பாலா எங்க?" என்றான்.

"அவன் ரெஸ்ட் ரூம் போயிருக்கான்" என்று கூறினான் பிரகாஷ்.

அப்பொழுது பாலா அவர்களை நோக்கி பதட்டத்துடன் வருவதை கண்டார்கள்.

"ரிஷி, சயின்ஸ் டிபார்ட்மெண்ட் ஸ்டுடென்ட்ஸ் நம்மளை ஏதோ செய்ய ப்ளான் பண்ணி இருக்காங்கன்னு நினைக்கிறேன். முக்கியமா உன்னை..." என்றான்.

"உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"இதைப் பாரு" என்று அவனிடம் ஒரு காகிதத்தை கொடுத்தான் பாலா.

*நீங்கள் குறி வைக்கப்படுகிறீர்கள்... முக்கியமாய் ரிஷி...* என்று அந்த காகிதத்தில் எழுதி இருந்தது.

"இதை யாரு உன்கிட்ட கொடுத்தது?"

"எனக்கு தெரியாது. நான் வாஷ்ரூம்ல இருந்தப்போ, இதை யாரோ என் மேல தூக்கி போட்டாங்க. வெளியில் வந்து பார்க்கும் போது யாருமே இல்ல"

"நம்ம ஜாக்கிரதையா இருக்கணும். நம்ம அடிச்ச அடி ஒவ்வொன்னுக்கும் அவனுங்க பதில் சொல்ல நினைப்பானுங்க" என்றான் சுதாகர்.

எதுவும் கூறாமல் ஆழமாய் யோசித்தான் ரிஷி.

ஆனால் அவர்கள் எதிர்பார்த்தது போல் எதுவும் நடக்கவில்லை. அந்த வாரம் முழுவதுமே சாதாரணமாய் சென்றது. அந்த ஒரு வாரத்தில், ரிஷிவரனின் நண்பர்கள் மதுமிதாவை கேலி செய்வதையும் நிறுத்தவில்லை. அவர்களது கிண்டலுக்கும் கேளிக்கும் மதுமிதா செவிசாய்க்காமல் அமைதி காத்தாள்.

அன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை... மதுமிதாவின் பெற்றோர்கள் திருவண்ணாமலைக்கு கிரிவலம் சென்றிருந்தார்கள். ஒவ்வொரு மாதமும் பௌர்ணமிக்கு அவர்கள் செல்வது வழக்கம். அடுத்த நாள் கல்லூரிக்கு செல்ல வேண்டும் என்பதற்காக மதுமிதா அவர்களுடன் செல்லவில்லை. ஏனென்றால் இன்று கிரிவலம் சென்றால், மறுநாள், கால் வலி பின்னி எடுக்கும் என்று அவளுக்கு தெரியும்.

வழக்கம் போல், ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் நடக்கும் நடன வகுப்பிற்கு சென்றாள் மதுமிதா. வகுப்பை முடித்துக் கொண்டு வந்து பேருந்துக்காக காத்திருந்தாள் அவள். ஞாயிற்றுக்கிழமை என்பதால், பேருந்து போக்குவரத்து சற்று குறைவு தான். ஷேர் ஆட்டோ கிடைத்தாலும் சென்றுவிடலாம் என்று தான் அவள் காத்திருந்தாள். அவள் தன் கைக்கடிகாரத்தை பார்க்க மணி 7:45 என்று காட்டியது. அந்த பேருந்து நிறுத்தத்தின் விளக்கு வெளிச்சம் மிகவும் குறைவாகவே இருந்ததால், அவளுக்கு லேசாய் பதட்டம் பீடித்தது.

தூரத்தில், இருசக்கர வாகனத்தில், ஹெல்மெட் அணிந்த ஒருவன் வருவதை கண்ட அவள், தன் முகத்தை எதிர்பக்கம் திருப்பி தன் பேருந்து வருகிறதா என்பதை கவனித்தாள் அவள்.

அப்பொழுது திகிலூட்டும் சத்தம் கேட்க, திடுக்கிட்டு திரும்பியவள், இருசக்கர வாகனத்தில் வந்த அவனை ஒரு லாரி இடித்து தள்ளிவிட்டு வேகமாய் செல்வதை கண்டாள். வண்டியிலிருந்து கீழே விழுந்த அவன், சாலையில் தேய்த்துக் கொண்டு செல்வதை கண்டாள். கீழே விழுந்து கிடந்த அவனை நோக்கி ஓடினாள் மதுமிதா. அவ்வளவு நேரம் காலியாய் கிடந்த சாலையில், எப்படித் தான் அவ்வளவு பேர் கூடினார்களோ தெரியவில்லை. அங்கு வந்த ஒருவர், அவன் அணிந்திருந்த ஹெல்மெட்டை கழட்டினார். அவனைப் பார்த்த மதுமிதா, பேயறைந்தது போல் நின்றாள். அது வேறு யாரும் அல்ல ரிஷிவரன் தான்.

தொடரும்...