29 என்ன அர்த்தம்?

தன்னை வியப்புடன் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மாணவர்களின் மீது தன் பார்வையை ஓட்டினான் ரிஷிவரன்.

"என்ன மச்சான் விஷயம்? எதுக்காக மதுவோட அப்பா, உங்க அம்மா அப்பாவை பார்க்கணுமாம்?" என்றான் பாலா சந்தோஷமாக.

பதில் கூறாமல் பெருமையாய் சிரித்தான் ரிஷிவரன்.

"சொல்லு ப்ரோ, எங்களுக்கும் விஷயத்தை சொல்லேன்" என்றான் சுதாகர்.

"அவங்க அப்பாவை பார்த்துட்டு வந்த பிறகு என்ன விஷயம்னு தீர்க்கமா சொல்றேன்" என்று சிரித்தபடி அங்கிருந்து நடந்தான் ரிஷிவரன்.

அவனுக்கு தெரியும், எதற்காக மது அதை அனைவரின் முன்னிலையிலும் கூறினாள் என்று. அவனுக்கும் விஷ்வாவுக்கும் இடையில் நடந்த சண்டையை நிறுத்துவதற்காக தான் அவள் அதை செய்திருக்க வேண்டும். காரணம் என்னவாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும். அவள் அவனிடம் பேசினாள்... அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள்... அவனைப் பொறுத்தவரை, அது மிகப்பெரிய அதிசயம். அவர்களது கதையின் மிகப்பெரிய திருப்புமுனை... இப்போதைக்கு அதுவே அவனுக்கு போதுமானது. அவற்றைப் பற்றி எண்ணியபடி கல்லூரியை விட்டு கிளம்பினான் ரிஷிவரன்.

பேருந்து நிறுத்தத்தில் நின்றிருந்த காயத்ரியை கண்ட பாலா, அவளை நோக்கி வந்தான்.

"ஹாய்" என்றாள் காயத்ரி அவனை பார்த்து.

"உங்களுடைய ஹெல்ப்புக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்" என்றான் பாலா.

"நீங்க எதுக்கு எனக்கு தேங்க்ஸ் சொல்றீங்க? என்னோட ஃப்ரெண்டை ஸ்ட்ரெஸ்ல இருந்து காப்பாத்த வேண்டியது என்னோட பொறுப்பு தானே?"

"என்ன ஸ்ட்ரெஸ்?" கேட்டான் பாலா குழப்பத்துடன்.

"தேஜஸ்வினி மட்டும் அவளோட பிளான்ல சக்சஸ் ஆகி இருந்தா, மது ஸ்ட்ரெஸ்ல தானே இருந்திருப்பா?"

"மது தான் ரிஷியை காதலிக்கவே இல்லையே... அப்புறம் எதுக்காக ஸ்ட்ரெஸ் ஆகணும்?"

"அவ ரிஷிகிட்ட எப்படி நடந்துக்கிறா அப்படிங்கறது விஷயமே இல்ல. தனியா இருக்கும் போது அவ மனசுல என்ன ஃபீல் பண்றா அப்படிங்கறது தான் இங்க விஷயமே..."

"அதுக்கு என்ன அர்த்தம்? மது ரிஷியை விரும்புறாங்களா?"

"அது எனக்கு நிச்சயமா தெரியாது. ஆனா தேஜஸ்வினியோட பிளானை பத்தி எங்க கிட்ட சொல்லும் போது, அவ ரொம்ப கோவப்பட்டா"

"ஓ..."

"வழக்கமா, எதிராளியோட உண்மையான உணர்வுகள் மேல நம்பிக்கை வராத வரைக்கும், பொம்பள பசங்க அவங்களுடைய ஃபீலிங்ஸை வெளியில் காட்டிக்க மாட்டாங்க. அதை பசங்க புரிஞ்சுக்கணும்"

"பொம்பள பசங்களோட ஃபீலிங்கை புரிஞ்சிக்கிற அளவுக்கு ரிஷி ஒன்னும் பெரிய எக்ஸ்பர்ட் கிடையாது" என்றான் சீரியஸாக

"அப்படின்னா, நீங்க பெரிய எக்ஸ்பர்ட்டா?" என்றாள் காயத்ரி.

சிரித்தபடி இல்லை என்று தலையசைத்தான்.

"அது எனக்கு தெரியும்" எக்களித்தாள் காயத்ரி.

உதடுகளை அழுத்தி, புருவம் உயர்த்தினான் பாலா. அவனுக்கு அதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது என்று புரியவில்லை. ஆனால் ஒன்று மட்டும் நிச்சயம், அவள் அவனை கேலி செய்கிறாள் என்பது மட்டும் அவனுக்கு புரிந்திருந்தது.

"பொம்பளை பசங்களை புரிஞ்சிக்கிற அவசியம் எனக்கு இதுவரைக்கும் ஏற்படல" சமாளித்தான் அவன்

அப்போது காயத்ரி செல்ல வேண்டிய பேருந்து வருவதை கண்டாள் அவள்.

"அப்படி ஒரு அவசியம் உங்களுக்கு சீக்கிரம் கிடைக்கட்டும்" என்று கூறியபடி அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றாள் காயத்ரி.

ஒன்றும் புரியாமல் முகத்தை சுருக்கினான் பாலா.

"அப்படி ஒரு அவசியம் உங்களுக்கு சீக்கிரம் கிடைக்கட்டும்" காயத்ரி கூறியதை, அவள் கூறிய விதத்திலேயே கூறினான், அவனுக்கு பின்னால் நின்றிருந்த சுதாகர்.

*போச்சுடா* என்று முணுமுணுத்தான்  பாலா.

"நீ பொம்பள பசங்களை புரிஞ்சிக்கணும்னு அவ ஆசைப்படுறா போலிருக்கு" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல... நம்ம பாலா, *அவளை* புரிஞ்சுக்கணும்னு அவ ஆசைப்படுறா" என்றான் சுதாகர்.

"வாயை மூடுறீங்களா? எதுக்காக நான் அவளை புரிஞ்சிக்கணும்னு அவ நினைக்கணும்?"

"ஏன்னா, நீ ஒரு மக்கு"

இருவரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள். அவர்களை அடிக்க பாலா கையை உயர்த்த, அங்கிருந்து ஓட்டம் பிடித்தார்கள்.

"டேய் மக்கு, அவ உன்னை காதலிக்கிறா டா... அதை நீ புரிஞ்சுக்கணும்னு நினைக்கிறா" என்று கத்தினான் சுதாகர்.

அவர்களை துரத்துவதை நிறுத்தினான் பாலா. இப்போது அவன் என்ன கூறினான்? அவனைப் பார்த்து சிரித்தார்கள் சுதாகரும், ஜெயபிரகாஷும். அவன் முகத்தில் தெரிந்த குழப்பத்தை பார்த்து அவர்கள் மேலும் சிரித்தார்கள்.

"அவ சொன்னது இதை தான். அதை புரிஞ்சுக்கோ" என்றான் ஜெயப்பிரகாஷ்.

குழம்பி இருந்த பாலாவை தனியே விட்டு, அவர்கள் அங்கிருந்து சிரித்தபடி ஓடிப் போனார்கள்.

அன்பு இல்லம்

தனது அறைக்கு வந்த ரிஷிவரன், குளித்துவிட்டு புத்துணர்ச்சியுடன் வந்து சோபாவில் அமர்ந்தான்.

"அப்பா, உங்க அம்மா அப்பாவை வந்து பார்க்க சொன்னாரு" என்ற மதுமிதாவின் வார்த்தைகளை நினைவில் கொண்டு, தன் கைபேசியை எடுத்து அவளுக்கு ஃபோன் செய்தான்.

தன் கையிலேயே கைபேசி இருந்த போதும், மூன்றாவது மணி வரை காத்திருந்து அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் மதுமிதா. அவனது அழைப்பை ஏற்க தான் ஆர்வத்துடன் இருந்ததாய் அவன் எண்ணக் கூடாது என்று அந்த முன்னேற்பாடு.

"ஹலோ..."

பதில் கூறாமல் அமைதியாய் இருந்தான் ரிஷி.

"ஹலோ" என்றாள் மறுபடியும்.

"உங்க அப்பா பார்க்க சொன்னதா, நான் என்னோட பேரண்ட்ஸ் கிட்ட சொல்லிட்டேன்"

"அய்யய்யோ உண்மையிலேயே சொல்லிட்டீயா?" என்று பதறினாள்.

"ஆங்... நீ தானே சொல்ல சொன்ன? அதனால சொல்லிட்டேன்"

"ஆனா அது உண்மை இல்ல..."

"அப்படின்னா நீ சொன்னது பொய்யா?"

"நான் அதை வேணும்னு சொல்லல"

"நான் இதை உன்கிட்ட எதிர்பார்க்கல மது... நீ என்னை டிசப்பாய்ண்ட் பண்ணிட்ட... யூ ஹர்ட் மீ..."

"ரிஷி ப்ளீஸ், உனக்கும் விஷ்வாவுக்கும் நடந்த சண்டையை நிறுத்த தான் நான் அப்படி சொன்னேன்"

அதை கேட்டு புன்முறுவளித்தான் ரிஷி அவன் எண்ணியது சரி தான்.

"ஏன்? எதுக்காக என்னை நிறுத்தின?"

"அந்த இடியட்டை உன்கிட்ட இருந்து காப்பாத்த தான்"

"ஆமாம், இல்லன்னா நான் அவனை கொன்னு போட்டிருப்பேன்"

"அதுக்காக தான் நான் உன்னை நிறுத்தினேன்"

"எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா அவன் உன்னை ப்ரொபோஸ் பண்ணி இருப்பான்?"

"அவன் ப்ரொபோஸ் பண்ணா இப்போ என்ன? நான் அதை ஏத்துக்கிட்டேனா?"

"நீ அதை ஏத்துக்கிட்டியா இல்லையா அப்படிங்கிறது விஷயமே இல்ல. யாராவது உன்னை ப்ரொபோஸ் பண்ணா, யாராயிருந்தாலும் நான் சும்மா விடமாட்டேன்"

"ஏன், நான் என்ன உன் பொண்டாட்டியா?"

"பொண்டாட்டியா ஆக போற... இல்லைன்னு சொல்லு பாக்கலாம்? இல்லைன்னா எதுக்காக உனக்கு என் மேல இவ்வளவு அக்கறை?"

"இங்க பாரு ரிஷி..."

"ஃபோன்ல எப்படி பாக்குறது?" சிரித்தான்.

"சரி, நான் சொல்றதை கேளு"

"கேட்டுகிட்டு தான் இருக்கேன்"

"நான் உன் மேல அக்கறை காமிக்கிறேன் அப்படிங்கிறதுக்காக, நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க தயாராக இருக்கேன்னு அர்த்தம் இல்ல. சரியா?"

"சரியில்ல " அதற்கும் சிரித்தான்.

"அப்படியே இருக்கட்டும். பை " 

"ஒரு நிமிஷம்"

"என்ன?"

"என் பேரண்ட்ஸ் கிட்ட நான் எதுவும் சொல்லல"

"ஏன்?" என்றாள் நம்ப முடியாமல்.

"நீ எங்க சண்டையை நிறுத்த தான்  அப்படி சொன்னேன்னு எனக்கு தெரியும்..."

"உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"அது அப்படித் தான்..."

தன் உதடு கடித்து சிரித்தாள் மதுமிதா.

"எனக்கும் கூட ஒரு விஷயம் தெரியும், நீ என்கிட்ட கொடுத்த சாக்லேட், உங்க அம்மா எனக்கு கொடுக்க சொன்னது இல்ல..."

"அப்படின்னா நீ என்னை புரிஞ்சுக்க ஆரம்பிச்சிட்ட போல இருக்கு..."

"நான் ஆன்ட்டிக்கு ஃபோன் பண்ணி இருந்தேன். அவங்க அந்த சாக்லேட் பத்தி எதுவும் சொல்லல"

"ஆஹா... இப்படி ஒரு சாத்தியக்கூறு இருக்கிறத நான் யோசிக்காம விட்டுட்டேனே..." மீண்டும் சிரித்தான்.

"எதுக்காக நீ எனக்கு சாக்லேட் கொடுத்த?"

"சும்மா கொடுத்தேன்"

"அது தான் ஏன்னு கேக்குறேன்"

"நீ அதை சாப்பிடலையா?"

"இல்ல... அது என் கையில தான் இருக்கு" அவள் கையில் இருந்த, அவள் ஏற்கனவே சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு இருந்த சாக்லேட்டின்  காலி கவரை பார்த்தபடி கூறினாள்.  

"நான் கொடுக்கிற சாக்லேட்டை கூட ஏத்துக்க மாட்டியா?"

"அதை நான் ஏன் ஏத்துக்கணும்னு எனக்கு ஒரே ஒரு காரணம் சொல்லு"

"அது வெறும் சாக்லேட் தானே... ரிஷி இல்லையே..." சிரித்தான் அவன்.

"நீ இப்படி எல்லாம் பேசினா நான் ஃபோனை கட் பண்ணிடுவேன்"

"நீ ஃபோனை கட் பண்ணிட்டா, என்னால உன் வீட்டுக்கு வந்து உன் கிட்ட பேச முடியாதுன்னு நினைக்கிறியா?"

அதைக் கேட்டு தன் வாயை பிளந்தாள்  மதுமிதா.

"நான் ஏற்கனவே உங்க அப்பா அம்மா கிட்ட நல்ல பிள்ளைன்னு பேர் எடுத்திருக்கேன் அதை மறந்துடாத"

"நீ நல்ல பிள்ளைன்னு பேர் எடுத்ததுக்காக, காரணமே இல்லாம எங்க வீட்டுக்கு வந்துற முடியுமா?"

"முடியுமே..."

"நான் ஃபோனை வைக்கிறேன். பை" இந்த முறை அவள் காத்திருக்க வில்லை. ரிஷியும் அவளை தடுக்கவில்லை.

தரைதளம் வந்தான் ரிஷிவரன். தான் சமைத்த இனிப்பு போளிகளை அவனிடம் கொடுத்தார் ரோகிணி. அதை சுவைத்து பார்த்த ரிஷிவரன்,

"மாம், செம்ம... வேற லெவல்ல இருக்கு" என்றான்.

"நீ சாப்பிட்டு முடிச்சுட்டு, தாட்சாயனிக்கு கொஞ்சம் கொடுத்துட்டு போறியா?"

அவரை விசித்திரமாய் பார்த்தான் ரிஷி.

"எந்த தாட்சாயணி மா?"

"அட, நம்ம மதுவோட அம்மாவை தான் சொல்றேன்"

"அவங்களுக்கு எதுக்கு கொடுக்கணும்?" சந்தோஷத்தை காட்டிக் கொள்ளாமல்.

"நாங்க நேத்து ஃபோன்ல பேசிக்கிட்டு இருந்தோம். அவங்க தான் சொன்னாங்க, மதுவுக்கு இனிப்பு போளினா ரொம்ப பிடிக்குமாம்"

"ஓஹோ..."

"போய் கொடுத்துட்டு வரியா?"

"சரி..." என்று பெருமூச்சு விட்டான், ஏதோ அவனுக்கு விருப்பமே இல்லை என்பது போல.

சில போளிகளை டப்பாவில் அடைத்து அவனிடம் கொடுத்தார் ரோகிணி. மதுமிதாவிற்கு பிடித்த போளியுடன் அவள் வீட்டிற்கு சென்றான் ரிஷி.

.......

"ஓ அப்படியா? ரொம்ப நன்றிங்க ரோகிணி" அழைப்பை துண்டித்தார் தாட்சாயணி. ரிஷி அவர்கள் வீட்டிற்கு வரும் விஷயத்தை ஃபோனில் கூறிவிட்டார் ரோகிணி.

அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்கவே, கதவை சென்று திறந்தார். கையில் பையுடன் அங்கு நின்றிருந்தான் ரிஷிவரன்.

"உள்ள வாங்க தம்பி"

தான் கொண்டு சென்ற பையை அவரிடம் கொடுத்துவிட்டு மதுமிதாவை தேடியபடி உள்ளே நுழைந்தான், ரிஷிவரன்.

"வீட்ல யாரும் இல்ல போல இருக்கே ஆன்ட்டி..."

"அங்கிள் இன்னும் வீட்டுக்கு வரல. மது இப்பதான் வந்து ஃபிரஷ் ஆயிக்கிட்டு இருக்கா"

"ஓ..."

"ரெண்டு நிமிஷம் வெயிட் பண்ணுங்க. நான் உங்களுக்கு டீ கொண்டு வரேன்" அவன் பதிலுக்காக காத்திராமல் சமையல் அறை நோக்கி சென்றார் தாட்சாயணி.

மதுமிதாவிற்கு ரிஷி ஃபோன் செய்ய, அவள் அவனது அழைப்பை ஏற்றாள்.

"வீட்டுக்கு வந்தவங்களை வான்னு கூப்பிட மாட்டியா?"

"யாரை கூப்பிடனும்?"

"என்னை தான்"

"உன்னையா?

"நான் இப்போ உன் வீட்டில் தான் இருக்கிறேன்"

"என்ன்ன்னனனது?"

"வந்து என்னை க்ரீட் பண்ணு" சிரித்தபடி அழைப்பை துண்டித்தான்.

தன் அறையை விட்டு வெளியே ஓடிவந்த மதுமிதா, அவனை பார்த்து திக்பிரம்மை பிடித்தவள் போல் நின்றாள். சொன்னது போலவே அவன் இங்கு வந்து விட்டானா? திறந்திருந்த கதவை பார்த்த அவள், அவனாகவே உள்ளே வந்து விட்டதாய் எண்ணிக்கொண்டாள்.

"நீ எங்க வீட்டுக்கு இப்ப எதுக்கு வந்த?" என்றாள் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தபடி.

"நீ தானே சொன்ன, காரணம் இல்லாம நான் உங்க வீட்டுக்கு வர முடியாதுன்னு..."

"ஆமாம் சொன்னேன்... இப்போ என்ன அதுக்கு??"

"இதோ வந்துட்டேன் பாரு..."

"அட கடவுளே..." தன் தலையில் கை வைத்துக் கொண்டாள்.

"உன்னை பாக்கணும்னு நான் நினைகிறதே ஒரு காரணம் இல்லையா? அதுக்கு மேல வேற என்ன காரணம் வேணும்?"

"இதெல்லாம் ரொம்ப ஓவர், ஆமாம்..."

"அப்படியா நினைக்கிற? "

அப்பொழுது தேநீர் குவளைகளுடன் அங்கு வந்தார் தாட்சாயணி. அவர் அதை ரிஷியிடம் கொடுத்ததை பார்த்து, குழப்பத்தில் முகம் சுருக்கினாள் மதுமிதா.

"மது, ரோகிணி ஆன்ட்டி உனக்காக இனிப்பு போளி கொடுத்து அனுப்பி இருக்காங்க. இரு கொண்டு வரேன்" என்று மீண்டும் சமையலறைக்கு சென்றார்.

சிரித்தபடி தேநீர் பருகிக் கொண்டிருந்த ரிஷியை பார்த்துவிட்டு, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டு சோபாவில்  அமர்ந்தாள் மதுமிதா. அவளைப் பார்த்து கிண்டலாய் புன்னகைத்தான் ரிஷி.

"என்னோட பவர் என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கோ. என்னால எதையும் செய்ய முடியாதுன்னு மட்டும் என்கிட்ட சேலஞ்ச் பண்ணாத. என்னால முடியும்னு முடிச்சு காட்டுவேன்" மீண்டும் தன் கையில் இருந்த இஞ்சி மனம் வீசிய தேநீரை பருகினான்.

தன் உதடு கடித்து கூரிய பார்வை பார்த்தாள் மதுமிதா. சிரித்தபடி தன் புருவம் உயர்த்தினான் ரிஷிவரன். மதுமிதாவின் அடுத்த வார்த்தைகள் அவனது புன்னகையை துடைத்து எறிந்தது.

"உன்னால என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது"

தொடரும்...