23 பொறுப்பு

முகம் கை கால் கழுவி, உடை மாற்றிக்கொண்டு தன் அறையை விட்டு வெளியே வந்தாள் மதுமிதா. முழு நீள லீவ்லெஸ் கவுன் அணிந்து கொண்டு, பார்க்க பொம்மை போல் இருந்தாள் அவள். தாட்சாணி கொடுத்த காப்பியை பெற்று, அதை ரசித்து குடிக்க துவங்கினாள். காப்பியை குடித்து முடித்துவிட்டு, தன் அறைக்கு செல்லலாம் என்று அவள் எண்ணிய போது, அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்டது.

"அம்மா, அப்பா வந்துட்டாரு..." மீதம் இருந்த காப்பியை வாயில் ஊற்றியபடி கதவை திறக்க ஓடினாள் மதுமிதா.

"அப்ப்ப்ப்பா..." உற்சாகமாய் கத்தியபடி கதவை திறந்த அவளது சிரிப்பு மாயமாய் மறைந்தது, ரிஷிவரனின் குடும்பம் அங்கு நின்றதை பார்த்து. விழி விரித்து, தன் கையில் இருந்த காபி குவளையை சட்டென்று பின்னால் மறைத்துக் கொண்டாள்.

"எப்படி இருக்க மது?" என்றார் ரோகிணி.

*நன்றாக இருக்கிறேன்* என்பது போல் சங்கடத்துடன் தலையசைத்தாள் மதுமிதா.

"உள்ள வாங்க ஆன்ட்டி, உள்ள வாங்க அங்கிள்" என்று அவர்களுக்கு வழிவிட்டு நின்றாள் மதுமிதா.

கிரிவரனும் ரோகிணியும் உள்ளே நுழைந்தார்கள். ஆனால், ரிஷி மட்டும் அங்கேயே நின்றான்.

"என்ன ஆச்சி, குட்டி?" என்றார் கிரிவரன்.

"அவ உங்களை மட்டும் தான் உள்ளே கூப்பிட்டா. என்னை கூப்பிடலையே..." என்றான் மதுமிதாவை பார்த்து சிரித்தபடி.

அவன் தன்னை பற்றி பேசியதால், சங்கடமுற்றாள் மதுமிதா. ஏனென்றால், கல்லூரியில் அவன் எப்படி அவளை கண்டுகொள்ளாமல் சென்றானோ, அப்படித் தான் இங்கேயும் நடந்து கொள்வான் என்று அவள் எதிர்பார்த்து இருந்தாள். அவனை உள்ளே வரச்சொல்லி அவள் கூறும் முன்,

"அட உள்ள வாங்க தம்பி. ஏன் அங்கேயே நிற்கிறீங்க?" என்றார் தாட்சாயினி.

வேறு வழியின்றி உள்ளே நுழைந்தான் ரிஷிவரன்.

"அம்மா, இவங்க தான் ரிஷியோட பேரண்ட்ஸ்" அவர்களை தாட்சாயணிக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் மதுமிதா.

"வணக்கம்ங்க..." கைகூப்பி அவர்களை வரவேற்றார் தாட்சாயினி.

அவர்களும் தாட்சாயணிக்கு பதில் வணக்கம் வைத்தார்கள்.

"உட்காருங்க நான் உங்களுக்கு டீ கொண்டு வரேன்" தாட்சாயணி சமையலறைக்கு செல்ல முற்படும் போது,

"அம்மா, நீங்க அவங்க கூட உட்கார்ந்து பேசிக்கிட்டு இருங்க. நான் டீ கொண்டு வரேன்" என்றாள் மதுமிதா.

தாட்சாயினி சரி என்று தலையசைக்க, மதுமிதா சமையல் அறைக்கு சென்றாள். ரிஷிவரனோ சலித்துக் கொண்டான். டீ தயாரிக்கும் இடைபட்ட நேரத்தில், தன் அப்பா சாம்பசிவத்திற்கு ஃபோன் செய்து விஷயத்தை கூறினாள் மதுமிதா. அனைத்து வேலைகளையும் அப்படியே போட்டுவிட்டு வீட்டுக்கு விரைந்தார் சாம்பசிவம்.

"மது, உங்களை பத்தியே தான் பேசிக்கிட்டு இருக்கா" என்றார் தாட்சாயினி.

"நாங்களும் அவளைப் பத்தி தான் பேசிக்கிட்டு இருக்கோம்" என்றார் ரோகிணி.

அவர்களை வியப்புடன் ஏறிட்டான் ரிஷிவரன். அவனது அம்மா கூறியது உண்மையா? அல்லது, முகஸ்துதிக்காக கூறினாரா என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை.

"உங்களுக்கு நாங்க நன்றி சொல்லிட்டு போக தான் வந்தோம்" என்றார் ரோகிணி

"அதுக்கு என்னங்க அவசியம் இருக்கு? உங்களுக்கு உதவி செய்யற சந்தர்ப்பம் எங்களுக்கு கிடைச்சதுக்காக நாங்க ரொம்ப சந்தோஷப்படுறோம்"

"நீங்க மதுவை ரொம்ப நல்லா வளர்த்திருக்கீங்க. அவ ரொம்ப தங்கமான பொண்ணு" என்றார் ரோகிணி.

அது தாட்சாயினியின் முகத்தில், பெருமையுடன் கூடிய புன்னகையை வரவழைத்தது.

அப்பொழுது அவசரமாய் வீட்டுக்குள் நுழைந்தார் சாம்பசிவம்.

"வாங்க சார், வாங்கம்மா, எப்படி இருக்கீங்க?"

"நல்லா இருக்கோம்" அவருடன் கைகுலுக்கினார் கிரிவரன்.

"இவங்களுக்கு சாப்பிட ஏதாவது குடுத்தியா?" தாட்சாயினியை பார்த்து கேட்டார் சம்பசிவம்.

"மது டீ போட்டுக்கிட்டு இருக்கா"

அப்பொழுது, தேனீர்  குவளைகளை ஒரு தட்டில் அடுக்கி, கொண்டு வந்தாள் மதுமிதா.

"நீங்க வந்திருக்கீங்கன்னு மது சொல்லும் போது என்னால நம்பவே முடியல. நல்ல காலம் நான் பக்கத்துல இருந்தேன். அதனால தான் உடனே வர முடிஞ்சது"

"நாங்க தான் உங்ககிட்ட சொன்னோமே, நாங்க உங்க வீட்டுக்கு ஒரு நாள் வருவோம்னு..."

"சொன்னிங்க. ஆனா, சொல்லிட்டு வருவீங்கன்னு நெனச்சேன்"

"உங்களை தொல்லை படுத்த வேண்டாம்னு தான் சொல்லாம வந்தோம்"

"அப்படின்னா, உங்க வீட்டுக்கு வரும் போது, நாங்களும் உங்களை தொல்லை படுத்தாம, சொல்லாம வறோம்"

"நாங்க எப்பவுமே ரெடியா இருப்போம்" என்றார் கிரிவரன்.

"நாங்க மட்டும் என்ன, உங்களை சாப்பிடாம அனுப்பிடுவோம்னு நினைச்சிங்களா?" என்று சிரித்தார் சாம்பசிவம்.

கிரிவரனும் ரோகிணியும் புன்னகையுடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவர்களுக்கு தேநீர் வழங்கினாள் மதுமிதா. அவள் ரிஷிவரனிடம் தட்டை நீட்டிய போது, அவன் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஏனென்றால் மதுமிதா அவனை பார்க்கவில்லை. குழப்பத்துடன் அவனை ஏறிட்ட மதுமிதா, ஒரு குவளையை எடுத்து அதை அவன் கையில் கொடுத்தாள். சிரித்தபடி அதைப் பெற்றுக் கொண்டான் ரிஷி.

"நீங்க இவங்க கிட்ட பேசிகிட்டிருங்க. நான் சமையல் செஞ்சுடுறேன்" என்றார் தாட்சாயணி.

"இல்லம்மா. நாங்க நிச்சயம் ஒரு நாள் உங்க வீட்டுக்கு சாப்பிட வறோம்" என்றார் கிரிவரன்.

"நீங்க செய்யறது கொஞ்சம் கூட நல்லா இல்ல சார்" என்றார் சாம்பசிவம்.

"இன்னைக்கு நாங்க சொல்லாம வந்திருக்கோம். ஒரு நாள் நிச்சயம் சொல்லிட்டு வரோம்... நீங்க விரும்பினா வர்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை நாங்க வறோம்"

"அடுத்த ஞாயிற்றுக்கிழமை நீங்க எங்க வீட்டுக்கு வரணும். நீங்க வரேன்னு சொன்னா தான் நாங்க உங்க வீட்டுக்கு வருவோம்" என்றார் ரோகிணி.

"உங்க நட்பு கிடைக்க நாங்க ரொம்ப கொடுத்து வச்சிருக்கணும். நிச்சயம் வறோம்" என்றார் சாம்பசிவம். ஆம் என்பது போல் தலையசைத்தார் தாட்சாயணி.

"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க சாம்பசிவம் சார். உங்க பொண்ணு மட்டும் எங்களுக்கு ஹெல்ப் பண்ணலன்னா, என்னோட வைஃபை நான் பார்த்திருக்கவே முடியாது. நம்முடைய நட்பு, ஸ்டேட்டஸுக்கு எல்லாம் அப்பாற்பட்டது"

"ரொம்ப நன்றி சார்"

"நான் இங்க வந்தது இன்னொரு முக்கியமான விஷயத்தை உங்ககிட்ட சொல்லத்தான்"

ரோகிணியை பார்த்து தன் புருவம் உயர்த்தினான் ரிஷி, *அது என்ன?* என்பது போல். தனக்குத் தெரியாது என்பது போல் தோள்களை குலுக்கினார் ரோகிணி. தன் அம்மாவிற்கு கூட தெரியாத விஷயமா? அப்படி என்ன அது?

"என்னோட பிசினஸ்ல உங்களை மெயின் டீலர் ஆக்கலாம்னு நினைக்கிறேன்"

சாம்பசிவம் வாயடைத்துப் போனார். அப்படிப்பட்ட ஒரு வாய்ப்பை அவரிடம் கொடுப்பது கிரிவரன் என்ற மிகப்பெரிய புள்ளி. தாட்சாயனியும் கிட்டத்தட்ட அவரது நிலையில் தான் இருந்தார். சிலை போல் நின்றிருந்த மதுமிதாவை பார்த்த ரிஷியின் தொண்டையில் இருந்து மெல்லிய சிரிப்பொலி எழுந்தது.

"நாளைக்கு காலையில பத்து மணிக்கு என்னோட ஆபிசுக்கு வாங்க. எழுத்து மூலமா நம்ம அதை ஃபைனலைஸ் பண்ணிடலாம்"

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல சார்"

"நீங்க ஒன்னும் சொல்ல வேண்டாம் சார். நாளைக்கு காலையில, என்னோட ஆஃபீஸ்ல மீட் பண்ணலாம்"

சரி என தலையசைத்தார் சாம்பசிவம்.

"அடுத்து என்ன பண்றதா பிளான் பண்ணி இருக்க மது?" என்றார் ரோகிணி.

"மாஸ்டர்ஸ் முடிச்சதுக்கு பிறகு தான் அதை பத்தி யோசிக்கணும் ஆன்ட்டி"

"வேலைக்கு போற ஐடியா எதுவும் இல்லையா?"

மதுமிதா பதில் கூறும் முன் தாட்சாயினி முந்தி கொண்டார்.

"இல்லங்க. எனக்கு அவளை வேலைக்கு அனுப்புற எண்ணம் இல்ல"

"ஏங்க அப்படி சொல்றீங்க?"

"சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற விருப்பம் இல்லைன்னு அவ சொன்னதால தான் மேற்கொண்டு படிக்க வச்சோம். ஆனா அதுக்காக, அவ இஷ்டத்துக்கு விட முடியாது இல்லையா? இதுக்குப் பிறகு கல்யாணத்தை தள்ளிப் போட முடியாதே..."

ரிஷி தன்னைப் பார்த்து கிண்டலாய் சிரித்துக்கொண்டிருந்ததை கவனித்த மதுமிதா தன் விழி தாழ்த்திக் கொண்டாள்.

"வேலைக்கு போறதுக்கும், கல்யாணம் பண்ணிக்கறதுக்கும் என்னங்க சம்பந்தம்?" என்றார் ரோகிணி.

"அவளை வேலைக்கு அனுப்புறதா வேணாமான்னு அவளுக்கு வர போற புருஷன் முடிவு பண்ணிக்கட்டும். அவருக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லைன்னா, தாராளமா வேலைக்கு போகட்டும்"

ரிஷியின் புன்னகை விரிவடைந்தது.

"மாப்பிள்ளை எப்படி இருக்கணும்னு எதிர்பார்க்கிறிங்க?" என்ற ரோகிணியின் கேள்வியை ரிஷி எதிர்பார்த்து இருக்கவில்லை.

"நல்ல குடும்பத்தில் இருந்து வந்த, நல்ல பிள்ளையா இருந்தா போதும். நாங்க வேற எதுவும் எதிர்பார்க்கல"

"தாட்சாயணி, அவ முதல்ல படிப்பை முடிக்கட்டும். அதுக்கு தான் இன்னும் ஒரு வருஷத்துக்கு மேலே இருக்கே. ஏன் அவசரப்படுறீங்க?" என்றார் சாம்பசிவம் புன்னகையுடன்.

"கவலைப்படாதீங்க. மதுவோட நல்ல மனசுக்கு, அவளுக்கு நல்ல புருஷன் தான் கிடைப்பார்" என்றார் ரோகிணி

அப்பொழுது மதுமிதா எதிர்பார்க்காத வகையில்,

"மது..." என்று அவளை அழைத்தான் ரிஷி.

திடுக்கிட்டு அவனைப் பார்த்தாள்  மதுமிதா.

"எனக்கு கொஞ்சம் தண்ணி கிடைக்குமா?" என்றான் தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

 அவள் திரு திருவென விழிக்க,

"தண்ணி கேட்டேன் மது" என்று சிரித்தான்.

தலையசைத்து விட்டு சமையல் அறையை நோக்கி ஓடினாள் மதுமிதா.

"என்னாச்சு இவளுக்கு?" என்றார் தாட்சாயினி.

"கல்யாணத்தை பத்தி பேசி, நீ அவளை பதட்டப்பட வச்சிட்ட" என்றார் சாம்பசிவம்.

"நீங்க சொல்றதும் சரி தான். கல்யாணம், ஒரு பொண்ணோட வாழ்க்கையில ரொம்ப முக்கியமான பகுதி இல்லையா..." என்றார் கிரிவரன்.

"ஆமாம், அதிர்ஷ்டம் இருந்தா தான் நல்ல புருஷன் கிடைப்பான்" என்றார் ரோகிணி.

"எல்லா பொண்ணுங்களும் அந்த கட்டத்தை கடந்து தானே ஆகணும்?" என்றார் தாட்சயணி.

அப்பொழுது தண்ணீருடன் வந்த மதுமிதா, தம்ளரை ரிஷிவரனிடம் நீட்டினாள்.

"ரிஷி, மதுமிதா காலேஜ்ல உங்களுக்கு ஜூனியர். அவளை கொஞ்சம் பார்த்துக்கோங்க தம்பி" என்றார் தாட்சாயணி கெஞ்சலாக.

"நீங்க கவலைப்படாதீங்க ஆன்ட்டி. நான் இருக்கிற வரைக்கும் அவ சேஃப்பா இருப்பா. அவ என் பொறுப்பு" என்றான் மிகவும் நல்ல பிள்ளை போல.

"தேங்க்யூ ரிஷி" என்றார் சம்பசிவம்.

"வெல்கம் அங்கிள்" மதுமிதாவை பார்த்து புன்னகைத்தான் ரிஷிவரன்.

மதுமிதாவை பார்த்துக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை, யாராவது அவனுக்கு சொல்லித்தான் அவன் செய்ய வேண்டுமா என்ன? அவன் தான் அதை, தன் வாழ்நாள் கடமை போல, ஏற்கனவே செய்ய ஆரம்பித்து விட்டானே.

....

இதற்கிடையில்,

"எதுக்காக நீ தேவையில்லாம ரிஷி, மது விஷயத்துல தலையிடுற?" என்றான் லோகநாதன் விஷ்வாவிடம்.

"ஏன்னா, நான் மதுவை காதலிக்கிறேன்"

"என்னடா சொல்ற? ஆனா ரிஷி அவளை காதலிக்கிறானே..."

"ஆனா மது அவனை காதலிக்கலையே..."

"அவங்க ரெண்டு குடும்பத்துக்கும் நல்ல பாண்டிங் இருக்கு. அவங்க எப்ப வேணும்னாலும் ஒண்ணா சேர்ந்துக்குவாங்க"

"அப்படி எதுவும் நடக்க கூடாதுன்னு தானே நான் இவ்வளவு கஷ்டப்படுறேன். என்னோட ப்ரொபோசலை நான் சீக்கிரமே அவளை அக்ஸப்ட் பண்ண வைப்பேன்"

"அவ அக்ஸப்ட் பண்ணிக்குவான்னு நீ நினைக்கிறியா?"

"ஏன் மாட்டா? ஏற்கனவே ரிஷி அவனைப் பத்தி மோசமான ஒரு இமேஜை கிரியேட் பண்ணி வச்சிருக்கான். அதை நான் எனக்கு சாதகமா பயன்படுத்திக்குவேன்"

"நீ அவகிட்ட ரூடா பிஹேவ் பண்ணா, அவ எப்படி உன்னை லவ் பண்ணுவா?"

யோசனையில் ஆழ்ந்தான் விஷ்வா.

"நீ அவளை காதலிக்கிறேன்னு என்கிட்ட சொன்னதே இல்லையே? திடீர்னு என்ன?"

"ரிஷி நம்ம காலேஜோட அசைக்க முடியாத பவர். அவன் சந்தோஷமா இருந்தா அவனை யாராலையும் கட்டுப்படுத்தவே முடியாது. மது தான் அவனுடைய சந்தோஷம். அவன் அவளை அடைய நம்ம விடக்கூடாது"

"அப்படின்னா, நீ உண்மையா அவளை காதலிக்கல..."

"அதனால என்ன? அவ என் காதலை ஏத்துக்கிட்ட பிறகு லவ் பண்ணா போகுது..."

"அப்படின்னா அவ உன்னை காதலிப்பான்னு உனக்கு நம்பிக்கை இல்ல... அப்படித் தானே?"

"ஆமாம். ரிஷியை குறைச்சி மதிப்பிட முடியாது..."

"அப்படின்னா என்ன செய்யப் போற?"

"மதுவை அடைய என்னென்ன செய்ய முடியுமோ, அத்தனையும் செய்ய போறேன். அதே நேரம், மது என்னை காதலிக்கிறான்னு ரிஷியை நம்ப வைக்கணும். மது தன் கையில் இருந்து நழுவிட்டான்னு ரிஷிக்கு தெரிஞ்சா, அவன் மொத்தமா நொறுங்கிப் போயிடுவான்... அவனை அப்படித்தான் அடிக்கணும்"

"அவன் மறுபடியும் பொண்ணுங்க கூட சுத்த ஆரம்பிச்சா என்ன செய்வ?"

"ரொம்ப நல்லது... மது அவனை அடியோடு வெறுத்து ஒதுக்குவா. அவங்க குடும்பத்துக்கு இடையில இருக்கிற பிணைப்பும் அறுந்து போகும்" பேய் சிரிப்பு சிரித்தான் விஷ்வா.

தொடரும்...