17 பழைய நினைவுகள்

ஆசிரமத்தில் இருந்த பிள்ளைகள், எப்போதும் இல்லாத அளவிற்கு சந்தோஷமாய் இருந்தார்கள். ஒரே நேரத்தில், இவ்வளவு புது துணிகள் அவர்களுக்கு கிடைப்பது இது தான் முதல் முறை. அதே நேரம், அவர்களுக்கு பிரியமான ரோகிணி அம்மா அவர்களை விட்டு செல்ல போகிறார் என்பது அவர்களுக்கு தாளாத துயரை தந்தது.

"நீங்க மறுபடியும் இங்க வரவே மாட்டீங்களா ரோகிணி அம்மா?" என்றான் ஒரு சிறுவன் கவலையாய்.

ரோகிணியின் கண்கள் கலங்கிவிட்டது என்று கூற வேண்டிய அவசியம் இல்லை அல்லவா?

"நான் ஏன் வராம போக போறேன்? நீங்க எல்லாரும் என்னை இங்கிருந்து ஒரேடியா அனுப்பிடலாம்னு நினைச்சீங்களா? அது நடக்காது. நான் அடிக்கடி இங்க வந்துகிட்டு தான் இருப்பேன். வரும் போதெல்லாம் உங்க எல்லாருக்கும் நிறைய கிஃப்ட் வாங்கிட்டு வருவேன்" என்றார் ரோகிணி தன் சோகத்தை வெளி காட்டிக் கொள்ளாமல்.

அதைக் கேட்டு சந்தோஷமான அந்த சிறுவன், அதை எல்லோரிடமும் கூற ஓடிச் சென்றான்.

"ரோகிணி அம்மா நம்மளை பார்க்க அடிக்கடி வருவாங்களாம். நிறைய கிஃப்ட் வாங்கிட்டு வருவாங்களாம்" என்றான் சந்தோஷ மிகுதியில்.

அதைக் கேட்டு மற்ற பிள்ளைகளும் ஆர்ப்பரித்தார்கள். அந்தப் பிள்ளைகளுக்காக வருத்தப்பட்டார் கிரிவரன். ரோகிணியை பற்றி அவருக்கு நன்றாக தெரியும். அவரை விரும்பாதவர்கள் யாரும் இருக்க முடியாது. அவ்வளவு இனிமையான குணநலமுடையவர். அவரை இங்கிருந்து அழைத்துச் சென்றால், நிச்சயம் பிள்ளைகள் தவித்து தான் போவார்கள்.

கடையில் இருந்து கொண்டுவரப்பட்ட துணிமணிகளை, அடுக்கிக் கொண்டிருந்ததை மேற்பார்வையிட்டுக் கொண்டிருந்தான் ரிஷிவரன். அந்த ஆசிரமத்தில் இருந்த அறைகளை அவன் கவனித்தான். அவனைச் சுற்றி வளைத்துக் கொண்ட பிள்ளைகள், ஏராளமான கேள்விகளை கேட்டு அவனை துளைத்து எடுத்தார்கள். அவன் அனைத்திற்கும் பொறுமையாய் பதிலளித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த வேலையை முடித்துக் கொண்டு, தன் பெற்றோரை நோக்கி வந்தவன், மதுமிதாவை தேடினான். அவள் அங்கு இல்லாமல் போகவே, அவள் எங்கே என்று கிரிவரனிடம் பார்வையால் கேள்வி கேட்டான். அவரும் கடற்கரையை நோக்கி தன் கண்களை காட்டினார்.

"குட்டி, நீயும் பீச்சுக்கு போறது தானே? மதுமிதா பீச்ல தான் இருக்கா. நீயும் அவ கூட போயிரு. நமக்கு எங்க இதுக்கெல்லாம் சென்னைக்கு போனா நேரம் இருக்க போகுது? என்றார் கிரிவரன்.

"மாம், நான் கொஞ்ச நேரம் பீச்ல இருந்துட்டு வரேன்" என்றான்.

ரோகிணி சரி என்ற தலையசைக்க, கடற்கரையை நோக்கி நடந்தான் ரிஷிவரன். கடற்கரையை நெருங்க, நெருங்க, அவனால் பழைய நினைவுகளான சுனாமி தினத்தை நினைக்காமல் இருக்க முடியவில்லை. தன் அம்மாவை, தன்னிடம் இருந்து பிரித்து விட்ட அந்த பேரலையை அவனால் எப்படி மறந்து விட முடியும்?  ஒரு வித பதற்றம், அவனது இதயத்தை ஆட்கொண்டது. இதனால் தான், சென்னையில் இருந்தவரை அவன் கடற்கரைக்கு செல்வதையே தவிர்த்து வந்தான்.

அவர்கள் முதன்முறை வேளாங்கண்ணி வந்த போது, ஏரியில் எழும் சிற்றலைகள் போல், பார்க்கவே ரம்யமான அலைகளைக் கொண்டிருந்தது கடல். கிட்டத்தட்ட இருநூறு மீட்டர் தூரத்திற்கு, முழங்கால் அளவு வரை தான் ஆழம் இருந்தது.
ஆனால் இப்போது, கடல் அலைகள் ஆக்ரோஷமாய் கரையை மோதிக் கொண்டிருந்தது. கடற்கரையும், தேவாலயத்திற்கு வெகு அருகில் வந்து விட்டிருந்தது. இந்திய வரைபடத்தில் பல மாற்றங்களை சுனாமி நிகழ்த்தி விட்டது என்று, புவியியல் நிபுணர்கள்  கூறியது உண்மை தான் என்று தோன்றியது அவனுக்கு.

ஷெர்லினுடன் கடல் அலையில் விளையாடிக் கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. முழுக்க நனைந்து விட்டிருந்தாலும் அவள் அதை பற்றி கவலைப்படவில்லை. ரிஷியை போல் அல்லாமல், அவள் மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தாள. ஒவ்வொருவருக்கும், அவருக்கு ஏற்படும் அனுபவங்களை பொறுத்து தானே மனநிலை மாறுபடுகிறது? மதுமிதா மட்டுமல்ல, அவள் வயது பிள்ளைகள் யாருக்குமே சுனாமியை பற்றி தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படிப்பட்ட வாய்ப்பு யாருக்கும் கிடைக்க வேண்டாம் என்று எண்ணினான் ரிஷி.

கடலையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த ரிஷியை கண்ட ஷெர்லின், மதுமிதாவிற்கு ஜாடை காட்டினாள். அவன் மனதில் எழுந்து கொண்டிருந்த எண்ண அலைகளை புரிந்து கொண்டாள் மதுமிதா.  அப்போது, யாரோ ரிஷியின் தோளை தொட, அவன் பின்னால்  திரும்பினான். அவனுக்கு இருந்த அதே ஒத்த மனநிலையில், கிரிவரனும் ரோகிணியும் நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் இருவரும் அவனை ஒன்றாய் அணைத்துக் கொண்டார்கள்.

"காம் டவுன் குட்டி"

தன்னை சமநிலைப்படுத்திக் கொண்டான் ரிஷி. அவனை அவ்வளவு உணர்ச்சி வசப்பட்டவனாய் பார்த்த மதுமிதாவிற்கு ஆச்சரியமாய் இருந்தது.

"டாட், உங்ககிட்ட நான் ரொம்ப முக்கியமான ஒரு விஷயம் பேசணும்" என்றான்.

கிரிவரனும் ரோகிணியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"நீ முதல்ல ரிலாக்ஸ் ஆகு" என்ற கிரிவரன் மதுமிதாவையும் ஷெர்லினையும் தன்னிடம் வருமாறு சைகை செய்தார். அவர்கள் அவரை நோக்கி வந்தவுடன்,

"வாங்க போகலாம்" என்றார் கடற்கரையின் அருகில் இருந்த ஒரு உணவு விடுதியை சுட்டிக்காட்டி.

சரி என்று தலையசைத்தாள் மதுமிதா. தண்ணீரில் நனைந்திருந்த அவளுக்கு, சூடாக ஏதாவது சாப்பிட வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆறு பேர் அமரக்கூடிய மேஜையை தேர்ந்தெடுத்து, அவர்கள் அமர்ந்து கொண்டார்கள். அந்த உணவு விடுதியின் பணியாளர் அவர்களிடம் வந்தார்.

"ரோகிணி, இங்க என்ன நல்லா இருக்கும்னு தெரியல. எங்க எல்லாருக்கும் சேர்த்து நீயே ஆர்டர் பண்ணிடு" என்றார் கிரிவரன்.

"அஞ்சு சாம்பார் வடை கொண்டு வாங்க" என்றார் ரோகிணி.

மதுமிதாவை நோக்கி குனிந்த ஷெர்லின்,

"இந்த ஹோட்டல்ல சாம்பார் வடை செமையா இருக்கும்" என்றாள்.

"நெஜமாவா?" மதுமிதா அவளை பார்க்க, அவள் ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

சில நிமிடங்களில் சாம்பார் வடை வந்து சேர்ந்தது. அதை சுவைத்த மதுமிதா, ஷெர்லினை நோக்கி புருவம் உயர்த்தி, * நீ கூறியது உண்மை தான்* என்பது போல் தலையசைத்தாள். அவள் ஜாடை காட்டிய விதத்தைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தான் ரிஷிவரன். அதை சுவைத்து உண்டாள் மதுமிதா. சூடான சாம்பார் வடை பிரமாதமாய் இருந்தது.

"மாம், எல்லாருக்கும் இன்னொரு சாம்பார் வடை சொல்லுங்க" என்றான் ரிஷிவரன், மதுமிதாவை பார்த்தபடி.

சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அவனை மதுமிதா பார்க்க, தன்னை நிதானப்படுத்திக் கொண்ட அவன்,

"சாம்பார் வடை ரொம்ப நல்லா இருக்கு இல்ல டாட்?" என்றான் அது தனக்கு பிடித்ததால் தான் அவன் இன்னொன்று கேட்டான் என்பது போல்.

"ஆமாம். ரொம்ப நல்லா இருக்கு" என்றார் கிரிவரன்.

மேலும் ஐந்து சாம்பார் வடைக்கு ஆர்டர் கொடுத்தார் ரோகிணி.

"நீ என்கிட்ட என்ன பேசணும்னு சொன்ன குட்டி?" கேட்டார் கிரிவரன்.

"நம்ம இங்க இருக்குற பசங்களுக்கு ஏதாவது செய்யணும் டாட். ஐ மீன் அவங்களோட படிப்புக்கு. அவங்க நல்லா படிச்சிட்டாங்கன்னா, அவங்களுக்கு ஒரு நல்ல ஃபியூச்சர் அமைஞ்சிடும் இல்லையா?"

"அதோட மட்டுமில்லாம, நான் ஃபாதர் ஜான் பாலோட பர்மிஷனோட, சில கேர்டேக்கர்ஸை இங்க அப்பாயிண்ட் பண்ணலாம்னு இருக்கேன். ஏன்னா, நம்ம தான் அவங்களோட ரோகிணி அம்மாவை அவங்க கிட்ட இருந்து பறிச்சுக்கிட்டு போறோமே..." என்று ரோகிணியை பார்த்து புன்னகை புரிந்தார் கிரிவரன்.

"குட் ஐடியா டாட். ஆனா, இவ்வளவு ஷார்ட் பீரியட்ல நம்மால எப்படி அதை செய்ய முடியும்? நமக்கு நாளைக்கு ஒரு நாள் தானே டைம் இருக்கு?"

"ஆமாம், நம்ம இங்கிருந்து கிளம்புறதுக்கு முன்னாடி அதை செய்யணும்னு நான் நினைக்கிறேன்"

"இங்க லோக்கல் டிவி சேனல்ஸ் இருக்கா?" ஷெர்லினிடம் வினவினான் ரிஷிவரன்.

"ஓ... நாலு சேனல்ஸ் இருக்கு..."

"அப்படின்னா நம்ம அந்த சேனல்ஸ்ல விளம்பரம் கொடுக்கலாம்"

"நல்ல ஐடியா" என்றார் கிரிவரன்.
 
"ஆனா நீங்க அதை ஒரு நாளில் செய்ய முடியுமான்னு தெரியலையே அங்கிள்" என்றாள் ஷெர்லின்.

"ஏன் முடியாது? நம்ம நல்ல சேலரி கொடுக்கப் போறோம்னு தெரிஞ்சா, வேலைக்கு யாரும் வர மாட்டாங்களா என்ன?" என்றான் ரிஷி.

"அதுமட்டுமில்ல, ஒவ்வொரு மாசமும், பிள்ளைங்க கிட்ட யார் நிறைய பாய்ண்ட்ஸ் எடுக்கறாங்களோ, அவங்களுக்கு போனஸ் உண்டு" என்றார் கிரிவரன்.

"ஃபென்டாஸ்டிக் டாட்... அப்படின்னா, நிச்சயமா அவங்க குழந்தைகளை நல்லா கவனிச்சுக்குவாங்க" குதூதலமாய் கூறினான் ரிஷிவரன்.

அப்பாவையும் பிள்ளையையும் மாறி மாறி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. பிள்ளைகளுக்கு ஒரு விடிவு காலம் பிறக்கப் போவதை எண்ணி ரோகிணி மகிழ்ச்சியில் திளைத்தார்.

"இதை கொஞ்சம் வேகமாக செய்ய முடியுமா ஷெர்லின்?" என்றார் கிரிவரன்.

"இதோ செஞ்சிடலாம் அங்கிள்" என்று தன் கைபேசியுடன் தூரமாய் சென்றாள் செர்லின், அவளது கணவனுக்கு ஃபோன் செய்ய.

"அப்புறம், நான் உங்களுக்கு தேங்க்ஸ் சொல்லனும் டாட்"

"தேங்க்ஸா? எதுக்கு?"

"இவ்வளவு நாளா, நான் வாழ்ந்துகிட்டிருக்கிற வாழ்க்கை எப்படிப்பட்டதுன்னு நான் யோசிச்சு பாத்ததே இல்ல. இன்னைக்கு, இங்க வந்து, இந்த குழந்தைகளோட வாழ்க்கை தரத்தை பார்க்கும் போது தான், நான் எவ்வளவு பெரிய அதிர்ஷ்டசாலின்னு புரியுது. எனக்கு ரொம்ப நல்ல லைஃப் குடுத்திருக்கிங்க டாட்..." அவன் நெகிழ்ச்சியுடன் கூறியது அவன் உணர்ச்சிவசப்பட்டிருந்ததை காட்டியது.

ரிஷி நினைத்தது தவறு ஒன்றுமில்லை. கடவுள் நமக்கு அளித்த அருமையான வாழ்க்கையை வரமாய் நினைக்காமல், அதில் இருக்கும் குறைகளை மட்டும் பெரிதுபடுத்தி பார்த்துக் கொண்டு வாழும் நமக்கெல்லாம் எங்கே தெரியப்போகிறது, அந்த அனாதை குழந்தைகளின் ஏக்கங்கள் என்னவென்று? என்று எண்ணினாள் மதுமிதா.

ரிஷிக்கு ஏதோ ஞாபகம் வர, அவனது முகம் சட்டென்று மாறியது. கிரிவரனின் காதை நோக்கி குனிந்தவன் அவரிடம் கிசுகிசுப்பாய் ஏதோ கூறினான். அவன் அப்படி செய்தது தான் தாமதம், வெடித்து சிரித்தார் கிரிவரன். அவர் ஏன் அப்படி சிரிக்கிறார் என்று புரியாத ரோகிணி, அவரை பார்த்து முகம் சுருக்கினார்.

"டாட், ப்ளீஸ் சும்மா இருங்க டாட்..." என்று கெஞ்சினான் ரிஷி மெல்லிய குரலில்.

"விஷயம் என்னன்னு சொன்னீங்கன்னா நாங்களும் சேர்ந்து சிரிப்போம்ல?" என்றார் ரோகிணி, தனக்கு முன்னாள் அமர்ந்திருந்த மதுமிதாவை பார்த்தபடி.

அவளும் ஆம் என்று தலையசைத்தாள்.

"விஷயம் என்னன்னா...." என்று கிரிவரன் ஏதோ சொல்ல முயல, அவர் வாயைப் பொத்தி, வேண்டாம் என்று அவசரமாய் தலையசைத்தான் ரிஷிவரன்.

"பயப்படாதே குட்டி, ரோகிணி உன் மேல வருத்தப்பட மாட்டா" அவன் கையை இறக்கிவிட்டு கூறினார் கிரிவரன்.

"என்ன விஷயம்? எதுவா இருந்தாலும் நான் உன் மேல வருத்தப்பட மாட்டேன். தாராளமா என்கிட்ட சொல்லலாம்" என்றார் ரோகிணி.

சோகமாய் கிரிவரனை பார்த்தான் ரிஷிவரன்.

"ஒரு தடவை, என்னை ரெண்டாவது கல்யாணம் பண்ணிக்க சொல்லி கேட்டான் ரிஷி. அதை உன்கிட்ட சொல்ல வேண்டாம்னு சொல்றான்" என்று சிரித்தார் கிரிவரன்.

அதிர்ச்சியுடன் அவனை ஏறிட்டாள் மதுமிதா. தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டு, தலையைப் பிடித்துக் கொண்டு குனிந்து கொண்டான் ரிஷிவரன்.

 தொடரும்...