15 கிரிவரனின் ரோகிணி

ரோகிணியின் புகைப்படத்தை பார்க்க விடாமல் தடுத்துக் கொண்டிருந்த, தன் கண்களிலிருந்து வழிந்து கொண்டிருந்த கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு, மதுமிதாவின் கையிலிருந்த கைபேசியை பிடுங்கி பார்த்தார் கிரிவரன். அவர் வாயிலிருந்து வார்த்தைகள் வெளிவரவில்லை. அந்த புகைப்படத்தை பார்த்த ரிஷிவரன்,

"டாட்..." என்றான்.

"என்னோட ரோகிணி..."

"அவங்க எங்க இருக்காங்க? உனக்கு அவங்க இருக்கிற இடம் எப்படி தெரியும்?" என்றான் ரிஷிவரன்.

"அவங்க நாகப்பட்டினத்துல இருக்காங்க. என் ஃபிரண்டோட மேரேஜ்காக, போன வருஷம் நான் வேளாங்கண்ணி சர்ச்சுக்கு போயிருந்தேன். அங்க தான் அவங்களை மீட் பண்ணினேன். இன்னைக்கு லாவண்யா உன்னோட ஸ்டேட்டஸ்ஸை என்கிட்ட காட்டினா. நான் அவங்களை அடையாளம் தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். நாகப்பட்டினத்துல இருக்கிற என்னுடைய ஃபிரண்ட் ஷெர்லீனுக்கு ஃபோன் பண்ணி ரோகிணி அம்மா அங்க தான் இருக்காங்களான்னு நிச்சய படுத்திக்கிட்டேன். அவங்க இன்னும் அங்க தான் இருக்காங்க. என்னோட ஃபிரண்ட் ஷெர்லின் தான் அந்த போட்டோவை எனக்கு அனுப்பினா"

அவள் கூறியதை கேட்ட கிரிவரன், அவள் கரங்களை பற்றி, தன் நெற்றியில் வைத்துக்கொண்டு வாய்விட்டு அழுதார்.

"அங்கிள், ப்ளீஸ் கம்போஸ் யுவர்செல்ஃப்..." என்றாள் கெஞ்சலாக.

இல்லை என்று தலையசைத்தபடி அவர் ஏதோ கூற முயன்றார். ஆனால், அவரால் ஒன்றும் கூற முடியவில்லை. தங்கள் வாழ்க்கையில் நிகழ்ந்துவிட்ட திடீர் மாற்றத்தை புரிந்து கொள்ள முடியாத ரிஷிவரன், சிலை போல் நின்றான். பதினைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன், இறந்து விட்டதாக நினைத்துக் கொண்டிருந்த அவனது அம்மா உயிரோடு இருக்கிறார் என்பதை அவனால் நம்ப முடியவில்லை.

அசைவற்று நின்று கொண்டிருந்த அவனால் தனக்கு எந்த பிரயோஜனமும் இல்லை என்பதை உணர்ந்து கொண்ட மதுமிதா, பாலாவை நோக்கினாள். பாலாவும் சுதாகரனும் அவர்களை நோக்கி விரைந்தார்கள்.

"பெரியப்பா, பெரியம்மா உயிரோட இருக்குறதுக்காக நீங்க சந்தோஷம் தான் படணும். போய் அவங்கள கூட்டிகிட்டு வாங்க, பெரியப்பா" என்றான்.

தன் தலையை உயர்த்திய கிரிவரன்,

"ரோகிணி எங்க இருக்கா மா?" என்றார்.

"அங்கிள், என்னோட ஃப்ரெண்ட் ஷெர்லின் உங்களுக்கு எல்லா ஹெல்ப்பும் செய்வா. அவகிட்ட ஏற்கனவே பேசிட்டேன். ரோகிணி அம்மாவை பார்க்க தேவையான ஏற்பாட்டை அவ செய்வா"

அவள் அருகில் நின்று கொண்டிருந்த சாம்பசிவத்தை பார்த்தார் கிரிவரன்.

"இவர் என்னோட அப்பா"

"வணக்கம் சார்" என்றார் சம்பசிவம்.

"ரொம்ப நன்றி சார்... இதுக்கெல்லாம் நான் உங்களுக்கு என்ன கைமாறு செய்யப் போறேனோ தெரியல. முதல்ல என் பிள்ளையோட உயிரை காப்பாத்தினா..."

ரிஷிவரனும் மதுமிதாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள். மதுமிதா தலையை குனிந்து கொண்டாள். சூழ்நிலை அவளை சங்கடத்திற்கு ஆளாக்கி இருந்தது.

"...இப்போ, என் மனைவியை கண்டுபிடிச்சி கொடுத்து, எங்க வாழ்க்கையோட சந்தோஷத்தை மீட்டுக் கொடுத்துட்டா" உணர்ச்சிவசப்பட்டார் கிரிவரன்.

"எது நடக்கணும்னு இருக்கோ, அது தானே சார் நடக்குது. நீங்க போய் அவங்களை  கூட்டிட்டு வாங்க" என்றார் சாம்பசிவம்.

மதுமிதாவின் பக்கம் திரும்பிய கிரிவரன்,

"ரோகிணி எங்க இருக்கான்னு எல்லா டீடைல்ஸ்ஸையும் கொஞ்சம் விவரமா சொல்லுமா. ( ரிஷிவரனை பார்த்து ) குட்டி, மதுமிதா கிட்ட இருந்து விவரத்தை எல்லாம் எழுதி வாங்கிக்கோ" என்றார்.

"நீங்க விருப்பப்பட்டா, மதுவை உங்க கூட கூட்டிகிட்டு போங்களேன். விஷயம் இன்னும் சுலபமா முடிஞ்சிடுமே" என்றார் சாம்பசிவம்.

அதிர்ச்சியுடன் அவரை ஏறிட்டாள் மதுமிதா. மற்றவர்களோ வியப்பில் ஆழ்ந்தார்கள்.

"அப்பா..."  என்று மதுமிதா ஏதோ சொல்ல முயல, அவள் பேச்சை துண்டித்து,

"நீங்க உண்மையா தான் சொல்றீங்களா?" என்றார் கிரிவரன்.

"உண்மையா தான் சார் சொல்றேன். நீங்க அவ கூட இருக்கும் போது எனக்கு என்ன சார் தயக்கம் இருக்க போகுது? இது எவ்வளவு இக்கட்டான சூழ்நிலையின்னு என்னால புரிஞ்சுக்க முடியாதா என்ன? நேரத்தை வீணாக்காம, மதுவை உங்க கூட கூட்டிகிட்டு போங்க சார். அவ உங்களை கைடு பண்ணுவா. அவ ஃபிரெண்டு ஏற்கனவே அங்க ரெடியா இருக்கிறதால உங்களுக்கு வேலை சுலபமா முடியும்"

"ரொம்ப ரொம்ப தேங்க்ஸ் சாம்பசிவம்"

"பரவாயில்ல சார். நீங்க கிளம்புங்க"

"மது..." என்றார் சாம்பசிவம்.

"ஆங்...?"

"அவங்க கூட போயிட்டு வா"

அமைதியாய் அவர்களை ஏறிட்டாள் மதுமிதா.

"நீ ஆரம்பிச்சதை நீயே முடிச்சி வை" புன்னகைத்தார் சாம்பசிவம்.

சரி என்று தலைசைத்தாள் மதுமிதா.

"வீட்டுக்கு வந்து உனக்கு தேவையானதை எடுத்துக்கோ" -சாம்பசிவம்.

"சுதா, மதுவையும், சாம்பசிவம் சாரையும் அவங்க வீட்டு கிட்ட கூட்டிகிட்டு போயிட்டு, கூட்டிகிட்டு வா" என்றார் கிரிவரன்.

"சரிங்க பெரியப்பா"

மதுமிதாவும், சாம்பசிவமும், மதுமிதாவின் உடைமைகளை கொண்டு வர, சுதாகருடன் தங்கள் வீட்டிற்கு சென்றார்கள்.

தன் அப்பாவை உணர்ச்சி பெருக்குடன் அணைத்துக் கொண்டான் ரிஷிவரன்.

"என்னால இதை நம்பவே முடியல டாட்"

"என்னாலயும் நம்ப முடியல. நடக்குறது எல்லாம் கனவு மாதிரி இருக்கு. நம்ம என் ரோகிணியை பாக்க போறோம்" குதூலித்தார் கிரிவரன்.

ஆம் என்று சந்தோஷமாய் தலையசைத்தான் ரிஷிவரன்.

"போய் உன்னோட டிரெஸ்ஸை பேக் பண்ணு. நம்ம கிளம்பணும்"

தன் அறையை நோக்கி ஓடினான் ரிஷிவரன். அவசர அவசரமாய் தன் துணிமணிகளை எடுத்து வைக்க துவங்கினார் கிரிவரன், அதை செய்ய தாமதித்தால், அவரது மனைவியை பார்க்க முடியாது என்பதை போல.

மதுமிதா இல்லம்

மதுமிதா நாகப்பட்டினம் செல்கிறாள் என்று சாம்பசிவம் கூறியதை கேட்டு, முகம் சுருக்கினார் அவளது அம்மா தாட்சாயணி.

"மது, நீ போய் உன்னோட டிரஸ்ஸை எல்லாம் எடுத்து வை" என்றார்  சாம்பசிவம்.

"அதுக்கு என்னங்க அவசியம் வந்துச்சு?"

"பிரிஞ்சி இருக்கிற ஒரு குடும்பத்தை, உன் பொண்ணு ஒன்னு சேர்க்கப் போறா"

"என்ன சொல்றீங்க நீங்க?"

விஷயத்தை அவரிடம் விவரித்தார் சாம்பசிவம்.

"அடக்கடவுளே, அந்த அம்மா இன்னும் உயிரோட தான் இருக்காங்களா?"

"ஆமாம்"

"ஏன் தான் கடவுள் எப்பவும் நல்லவங்களையே சோதிக்கிறாரோ?" அலுத்துக்கொண்டார் தாட்சாயணி.

"இப்போ தெரிஞ்சுதா, எப்படிப்பட்ட வேலையை முடிக்க உன் பொண்ணு போறான்னு? கிரிவரன் சாரை பார்க்கவே ரொம்ப வேதனையா இருந்தது. அவர் இப்போ இருக்கிற நிலைமையில, அந்த இடத்தை விசாரிச்சு போய் சேர்ற பொறுமை அவருக்கு இருக்குமான்னு எனக்கு தெரியல. அதனால தான் மதுவை கூட்டிகிட்டு போக சொன்னேன். அதுவும், கிரிவரன் மாதிரி ஒரு மரியாதையான மனுஷன் கூட நம்ம பொண்ணை அனுப்ப நம்ம தயங்க வேண்டிய அவசியம் இல்ல"

உண்மை தான் என்பது போல் தலையசைத்தார் தாட்சாயணி.

தனது துணிமணிகள் அடங்கிய பையை எடுத்துக் கொண்டு வந்த மதுமிதா, தாட்சாயனிடம் சொல்லிவிட்டு புறப்பட்டாள்.

அன்பு இல்லம்

கிரிவரனும், ரிஷிவரனும் மதுமிதாவிற்காக காத்திருந்தார்கள். அவள் வந்ததும் அனைவரும் விமான நிலையம் நோக்கி புறப்பட்டார்கள். ஒரு மணி நேரத்தில் விமான நிலையம் வந்தடைந்தார்கள்.

"சுதா, சாம்பசிவம் சாரை அவங்க வீட்ல கொண்டு போய் விட்டுட்டு அப்புறம் நீ வீட்டுக்கு போ" என்றார் கிரிவரன்.

"சரிங்க பெரியப்பா"

"இல்லங்க சார். நான் உங்க வீட்டுக்கு பைக்ல தான் வந்தேன். என்னை உங்க வீட்ல விட்டுட்டா போதும். நான் அங்கிருந்து பைக்ல போயிடுவேன்" என்றார் சாம்பசிவம்.

"சரிங்க அங்கிள். அப்படியே செஞ்சிடுறேன்" என்றான் சுதா.

"நாகப்பட்டினத்துல ஏர்போர்ட் கிடையாது. நாங்க இங்க இருந்து ஃபிளைட்ல பாண்டிச்சேரி போயிட்டு, அங்கிருந்து நாகப்பட்டினத்துக்கு  ஹெலிகாப்டரில் போகலாம்னு இருக்கோம். பாண்டிச்சேரியிலிருந்து நாகப்பட்டினத்துக்கு போக நாலு மணி நேரம் ஆகும். கடலூரில் ரோடு போட்டுக்கிட்டு இருக்கிறதா கேள்விப்பட்டேன். அதுக்கு டைம் எடுக்கும்கிறதால நாங்க ஹெலிகாப்டர் புக் பண்ணி இருக்கோம்" என்றார் கிரிவரன் சாதாரணமாக.

"அங்கிளுக்கு பணம் செலவாகிறதை பத்தி கவலையே இல்ல. அவரோட பிரிய சகிகை பாக்குறது தான் அவருக்கு இப்ப ரொம்ப முக்கியம். அப்படித் தானே அங்கிள்?" என்றான் ஜெயபிரகாஷ் கிண்டலாய்.

பதில் கூறாமல் சிரித்தார் கிரிவரன். அவர்கள் கிண்டலாய் பேசிக் கொள்வதை பார்த்த மதுமிதா, தலைகுனிந்து கொண்டாள்.

"நாங்க கிளம்புறோம் சாம்பசிவம் சார். ரொம்ப நன்றி" சாம்பசிவத்துடன் கைகுலுக்கினார் கிரிவரன்.

"போயிட்டு வறேன் பா" மதுமிதாவும் விடை பெற்றாள்.

"சந்தோஷமா போயிட்டு வா" என்றார் சாம்பசிவம்.

அடுத்த இருபது நிமிடங்களில் விமானம் புறப்பட்டது.

ரிஷிவரனின் நண்பர்களுடன் விமான நிலையத்திலிருந்து கிளம்பினார் சாம்பசிவம்.

"நீங்க ஒரு ஜென்டில்மேன், அங்கிள்" என்றான் பாலா.
 
"ஆமாம், உங்க டாட்டரையே  பெரியப்பா கூட நீங்க அனுப்பி வச்சிருக்கீங்களே" என்றான் சுதாகர்.

"கிரிவரன் சாருக்கு இந்த சமுதாயத்தில் ரொம்ப பெரிய மதிப்பு இருக்கு. என் பொண்ணு அவர் கூட நிச்சயம் நல்லபடியா போயிட்டு வருவா"

"அதெல்லாம் சரி தான்... ஆனா, கூட ரிஷியும் இருக்கானே... அவன் கூட அவ சேஃபா இருப்பாளா?" என்று பாலாவின் காதை கடித்தான் சுதாகர்.

தன் முழங்கையால் அவன் வயிற்றில் குத்தினான் பாலா.

"வாய மூடு. அவர் கேட்டா என்ன ஆகும்?" என்று சாம்பசிவத்தை எச்சரிக்கையுடன் ஏறிட்டான் பாலா. முன்னாள் சென்று கொண்டிருந்த அவர் அவர்கள் பேசியதை கவனிக்கவில்லை.

காரை கிளப்பிக் கொண்டு அன்பு இல்லம் புறப்பட்டார்கள் அவர்கள்.

விமானத்தில்....

கிரிவரனின் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள் மதுமிதா. ஆனாலும் அவள் ஒரு விஷயத்தை கவனிக்க தவறவில்லை. ரிஷி மிகவும் அமைதியாய் காணப்பட்டான். அவன் குழம்பிப் போயிருப்பது நன்றாய் தெரிந்தது. ஏன் இருக்காது? தன் வாழ்வின் முக்கியமான நபரை வெகு நாட்களுக்கு முன் தொலைத்து விட்டு... இப்போது அவர் உயிருடன் தான் இருக்கிறார் என்று தெரிய வந்தால், அனைவரது மனநிலையும் அப்படித் தானே இருக்கும்?

புதுச்சேரியை வந்தடைந்த அவர்களுக்காக, அங்கு ஒரு ஹெலிகாப்டர் காத்திருந்தது. அவர்கள் அதில் அமர்ந்து கொண்டதும், அவர்களை சுமந்து கொண்டு, அது நாகப்பட்டினத்தை நோக்கி பறந்தது.

நாகப்பட்டினத்தில்  ஹெலிகாப்டர் இறங்கும் அளவிற்கு வசதியுடைய ஒரே ஒரு இடம் காவலர் பயிற்சி மைதானம் மட்டும் தான். உள்ளூர் முக்கிய பிரமுகர்களுடன் நல்லபடியான தொடர்பில் இருந்த ஷெர்லினின் கணவன், ஹெலிகாப்டரை அங்கு தரையிறக்க தேவையான அனுமதியை பெற்றிருந்தார்.

மதுமிதா ஹெலிகாப்டரை விட்டு இறங்கியவுடன், ஷெர்லின் அவளை சந்தோஷமாய் அணைத்துக் கொண்டாள்.

"இவங்க தான் ரோகிணி அம்மாவோட ஹஸ்பண்டும், சன்னும்" கிரிவரனையும், ரிஷிவரனையும், ஷெர்லினுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தாள் மதுமிதா.

"நைஸ் டு மீட் யு அங்கிள்... கடவுள் கிருபையால நீங்க ரோகிணி அம்மாவை பார்க்க போறீங்க"

"மதுவோட கிருபையால..." என்றார் கிரிவரன்.

"ஷெர்லின், நம்ம சீக்கிரமா கிளம்பனும். அங்கிள் அவரோட வைஃபை பார்க்க ரொம்ப ஆர்வமா இருக்காரு" என்றாள் மதுமிதா.

"ஷ்யூர்... வாங்க நம்ம கார்லயே போயிடலாம்"

ஷெர்லினின் கார் ஓட்டுநர் வேளாங்கண்ணியை நோக்கி காரை விரட்ட துவங்கினார். பத்து கிலோமீட்டர் தூரம் இருந்த வேளாங்கண்ணியின் சாலை பயணம், கிரிவரனுக்கும், ரிஷிவரனுக்கும் மிக நீண்டதாய் தெரிந்தது. மதுமிதாவும் ஷெர்லினும் கூட எதுவும் பேசாமல் அமைதி காத்தார்கள். பொறுமை இழந்திருந்த கிரிவரனின் பொறுமையை மேலும் சோதிக்க அவர்கள் விரும்பவில்லை.

ரோகிணி தங்கியிருந்த அந்த அனாதை இல்லத்தின் முன் வண்டி சென்று நின்றது.

"அம்மா இங்க தான் இருக்காங்களான்னு நாங்க பாத்துட்டு வந்துடறோம் அங்கிள்" என்று மதுமிதாவுடன் உள்ளே சென்றாள் ஷெர்லின்.

இல்லத்தின் பின்னால் இருந்த சிறிய பூங்காவில், பிள்ளைகள் விளையாடிக் கொண்டிருந்ததை, ஓரமாய் அமர்ந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் ரோகிணி. வெளியே காத்திருக்கும் பொறுமை இல்லாத கிரிவரன், அவர்களை பின்தொடர்ந்து உள்ளே வந்தார். பதினான்கு ஆண்டுகள் தன் மனைவியை இழந்து வாழ்ந்த மனிதனால், அவரை பார்க்காமல் சில நொடிகள் கூட தாமதிக்க முடியவில்லை. ரிஷிவரனும் அவரை பித்தொடர்ந்தான்.

மதுமிதாவுடன் ரோகிணியின் முன்னால் வந்து நின்றாள் ஷெர்லின்.

"எப்படி இருக்கீங்க ரோகிணி அம்மா?" என்றாள் மதுமிதா.

"நீ...?" என்று யோசித்தார் ரோகிணி.

"மதுமிதா..."

"ஆங்... மதுமிதா... நீ இங்க எப்போ வந்த?"

"இப்போ தான் வந்தேன்..."

"உங்க ஃபேமிலியோட வந்தியா?"

"இல்ல, *உங்க* ஃபேமிலியோட வந்தேன்"

அவள் கூறியதை புரிந்துகொள்ள முடியாமல் முகம் சுருக்கினார் ரோகிணி. அப்போது,

"ரோகிணி..." என்ற குரல் கேட்டு அவரது மூச்சு முட்டியது.

அவரது விழிகள் விரிவடைந்தது. அவரது கைகள் அவரது சேலை முந்தானையை இறுக்கமாய் பற்றியது. அவர் அதிர்ச்சியில் உறைந்தார். சுனாமிக்கு முன்னால், ஒவ்வொரு நாலும் அவர் கேட்டுக்கொண்டிருந்த அதே குரல். அவரது கண்கள் அணிச்சையாய் பொழிந்தது. தான் கேட்டது உண்மை தான் என்பதை அவரால் நம்ப முடியவில்லை. ஆனால், மறுபடியும் அதே குரலை கேட்ட போது, அவரால் நம்பாமல் இருக்க முடியவில்லை.

"ரோகிணி..." மீண்டும் அழைத்தார் கிரிவரன்.

தொடரும்...