14 உண்மை

தன் மூளையை கசக்கி பிழிந்து கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. அவளுக்கு நிச்சயம் தெரியும், அவள் ரிஷவரனின் அம்மாவை எங்கோ பார்த்திருக்கிறாள். ஆனால், எங்கு என்பது தான் அவளுக்கு நினைவுக்கு வரவில்லை.

தனது கைபேசியை எடுத்து, அதில் இருந்த காண்டாக்ட் லிஸ்ட்டை பார்வையிட்டாள். அவளது காண்டாக்ட் லிஸ்டில் இருந்த யாரோ ஒருவர், நிச்சயம் ரிஷிவரனின் அம்மாவுடன் தொடர்புடையவராய் இருக்க வேண்டும் என்று எண்ணினாள் அவள். தன் பொறுமையை இழந்து, அந்த காண்டாக்ட் லிஸ்ட்டை ஸ்க்ரோல் செய்து கொண்டிருந்தாள்.

சட்டென்று அவள் மனதில் ஏதோ ஒரு எண்ணம் உதிக்க, கிரிவரனின் வாட்ஸ் அப் ஸ்டேட்டஸ்ஸை பார்த்தாள்.   

*சுனாமி கொண்டு சென்றது உன் உயிரை மட்டுமல்ல... எங்கள் உயிரையும் தான்* என்று ஸ்டேட்டஸ் வைத்திருந்தார் அவர்.

சுனாமியா? ரிஷிவரனின் அம்மா இறந்தது சுனாமியிலா? ஆனால், அவர்கள் வீடு இருப்பது சைதாப்பேட்டையில் ஆயிற்றே? தினமும் வாக்கிங் செல்பவராக இருந்தால் கூட, அவ்வளவு தூரம் பீச்சுக்கு சென்றா வாக்கிங் சென்றிருப்பார்? அவள் ரிஷியின் அம்மாவை கண்டது சென்னையில் இல்லை என்பதிலும் அவளுக்கு சந்தேகமில்லை.

அப்பொழுது, அவளது தோழியின் திருமணத்திற்காக நாகப்பட்டினம் வேளாங்கண்ணி தேவாலயத்திற்கு சென்றிருந்தது அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது. அங்கு, சுனாமியில் இறந்தவர்களுக்காக எழுப்பப்பட்டிருந்த நினைவுச் சின்னமும் அவள் மனதில் தோன்றியது.

அவளது கண்கள் பாப்கார்ன் போல் பொறிந்தது. ஆம்... அவள் அங்கு தான் ரோகிணி என்னும் குழந்தைகள் காப்பாளரை சந்தித்திருந்தாள். பிள்ளைகள் அவரை *ரோகிணி மா* என்று அழைத்தார்கள். தனது தோழியான ஷெர்லினுக்கு ஃபோன் செய்வது என்று முடிவுக்கு வந்தாள் அவள்.

அப்பொழுது அவர்கள் கல்லூரி மணி அடித்தது. அவளது தோழிகள் அவளை பார்த்து முகம் சுருக்கினார்கள், தனது பையை எடுத்துக் கொண்டு, அவள் எழுந்து நின்றதை பார்த்த போது.

"என்ன ஆச்சு?" என்றாள் பவானி.

"நான் கிளம்புறேன்"

"எங்க கிளம்பற?"

"தெரியல" என்று தன் டெஸ்கை விட்டு வெளியே வந்தாள்.

"இரு மது..."

"இல்ல... எனக்கு டைம் இல்ல. நம்ம நாளைக்கு பாக்கலாம்"

"என்னது? நாளைக்கா?"

பதில் கூறாமல் அங்கிருந்து வெளியே ஓடினாள் மதுமிதா. அப்போது அவர்களது பேராசிரியை அவர்களது வகுப்பை நோக்கி வருவதைக் கண்ட அவள், ஒரு தூணுக்கு பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள். பேராசிரியை வகுப்பறைக்கு சென்றுவிட்டார் என்று நிச்சயப்படுத்தி கொண்டு, ஒரே ஓட்டமாய் கல்லூரியை விட்டு வெளியேறினாள்.

பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு வந்தவள், தன் கைபேசியை எடுத்து, அவளது தோழி ஷெர்லினுக்கு ஃபோன் செய்தாள். மூன்றாவது மணியில், அந்த அழைப்பை ஏற்றாள் ஷெர்லின். 

"ஹேய் மது... வாட் எ பிளசென்ட் சர்ப்ரைஸ்... எப்படி இருக்க? என் ஞாபகம் உனக்கு எப்படி வந்தது?"

"ஷெர்லின், உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா, உன்னோட கல்யாணத்துக்கு முதல் நாள், சர்ச்ல ஒரு லேடியை பார்த்தோமே...?" அவளுக்கு பதில் கூறாமல், கேள்வி எழுப்பினாள்.

"நீ யாரைப் பத்தி கேட்கிற, மது?"

"ரோகிணி அம்மா"

"அவங்களா? அவங்க இன்னும் அந்த சர்ச்சோட ஹோம்ல தான் இருக்காங்க"

"நீ அவங்களை பார்த்தியா?"

"இல்ல, ரீசண்டா நான் அவங்களை பார்க்கல"

"கடைசியா நீ அவங்களை எப்ப பார்த்த?"

"ஒரு மாசம் இருக்கும்..."

"அவங்க இப்பவும் அங்க தான் இருப்பாங்கன்னு நிச்சயமா தெரியுமா?"

"நிச்சயமா தெரியும். ஆனா, திடீர்னு நீ ஏன் அவங்களை பத்தி கேக்குற?"

"அவங்க எப்படி அந்த ஹோமுக்கு வந்து சேர்ந்தாங்கன்னு உனக்கு தெரியுமா?"

"எனக்கு நிச்சயமா தெரியாது. ஆனா, சிலர் பேசிக்கிட்டதை கேட்டேன்"

"என்ன கேட்ட?"

"அவங்களோட ஹஸ்பண்டும், சன்னும் சுனாமியில் இறந்துட்டாங்களாம்"

"அவங்க சொந்த ஊர் என்னன்னு தெரியுமா?"

"அவங்க சென்னையை சேர்ந்தவங்க. நம்ம குழந்தைகளுக்கு சாப்பாடு கொடுக்க போனப்போ, நம்ம சென்னையில் இருந்து வந்தோம்னு தெரிஞ்சு, அவங்களும் சென்னை தான்னு சொன்னாங்களே உனக்கு ஞாபகம் இல்லையா?"

"ஆமாம், நான் மறந்துட்டேன்"

"அது சரி... என்ன விஷயம்?"

"அவங்க ஹஸ்பண்டும், சன்னும்  உயிரோட தான் இருக்காங்க... சென்னையில..."

"என்னடி சொல்ற? நீ சொல்றது உண்மையா?"

"ஆமாம். இப்போ தான் அவங்களோட டெத் அனிவர்சரி ஸ்டேட்டஸ் பார்த்தேன்"

"ஓ, ஜீசஸ்... அப்படின்னா, இவங்களை மாதிரியே அவங்களும், இவங்க இறந்துட்டதா நினைச்சுகிட்டு இருக்காங்களா?"

"ஆமாம். நான் ரோகிணி அம்மாவை பத்தி அவங்க கிட்ட சொல்லப் போறேன். அதுக்கு முன்னாடி, உன்கிட்ட கன்ஃபார்ம் பண்ணிக்க நினைச்சேன். ஏன்னா, இத்தனை வருஷம் கழிச்சு அவங்களுக்கு நம்பிக்கையை கொடுத்துட்டு, நான் டிசப்பாய்ண்ட் பண்ண விரும்பல"

"சரி, நான் சர்ச்சுக்கு போயி அவங்களை பத்தி விசாரிக்கிறேன்"

"உன்னால முடியுமா?"

"ஏன் முடியாது? நிச்சயம் செய்றேன்."

"நீ மட்டும் அதை செஞ்சா, அவங்க குடும்பம் உனக்கு ரொம்ப நன்றியோட இருப்பாங்க"

"இல்ல... இதெல்லாம் உன்னால தான் நடக்குது"

"நான் உனக்காக காத்துக்கிட்டு இருப்பேன்"

"இதோ, நானும் கிளம்பிட்டேன்"

"ஷெர்லின்"

"சொல்லுடா"

"இப்போதைக்கு ரோகிணி அம்மாவுக்கு எதுவும் தெரிய வேண்டாம்"

"கவலைப்படாதே. நான் எதுவும் சொல்ல மாட்டேன். ஆனா, அவங்களோட ஹஸ்பண்டையும், மகனையும் அவங்க பார்க்கும் போது, நான் நிச்சயம் அவங்க கூட இருப்பேன். அது ரொம்ப பெரிய எமோஷனல் கேத்ரிங்கா இருக்கப் போகுது"

"சந்தேகமில்லாம..."

"நான் உனக்கு சீக்கிரம் கால் பண்றேன்"

"தேங்க்யூ ஷெர்லின்"

"யூ ஆர் வெல்கம் மேடம்"

புன்னகை புரிந்தாள் மதுமிதா. ஷெர்லின் வேளாங்கண்ணி தேவாலயம் நோக்கி புறப்பட, தனது இல்லம் நோக்கி புறப்பட்டாள் மதுமிதா.

மதுமிதாவிற்கு மிகுந்த படபடப்பாகவும்  அதே நேரம், சந்தோஷமாகவும் இருந்தது. பிரிந்த ஒரு குடும்பத்தை சேர்த்து வைத்து விட்டால், அது அவளது வாழ்வில் மிகப்பெரிய சாதனையாக திகழும். அவர்கள் அனைவரும் உயிருடன் இருக்கிறார்கள். ஆனால் ஒருவர் இறந்து விட்டதாய் மற்றொருவர் நினைத்துக் கொண்டு, வாழ்க்கையை கடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இது எவ்வளவு கொடுமையான விஷயம். கிட்டத்தட்ட பதினான்கு  ஆண்டுகளாய், தன் கணவனையும் மகனையும் பிரிந்து, ஒரு அனாதை ஆசிரமத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார் ரோகினி அம்மா. பாவம் அவர், என்று எண்ணிய போதே மதுமிதாவின் கண்கள் கலங்கியது.

தனது இஷ்ட தெய்வமான விநாயகரை பிரார்த்தனை செய்தாள்.

"ப்ளீஸ் பிள்ளையாரே, அவங்க ரிஷியோட அம்மாவா இருக்கணும். எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம அவங்க ஒன்னா சேர்ந்துடனும். ப்ளீஸ் ப்ளீஸ்... நான் உங்களுக்கு கொழுக்கட்டை செஞ்சு வைக்கிறேன்." நேர்ந்து கொண்டாள் மதுமிதா.

நாகப்பட்டினம், வேளாங்கண்ணி தேவாலயம்

தேவாலயத்திற்கு வருகை தந்த ஷெர்லினை பார்த்து புன்னகை புரிந்தார் ஃபாதர் ஜான் பால்.

"குட் மார்னிங் ஃபாதர்"

"குட் மார்னிங். இன்னைக்கு என்ன ஸ்பெஷல்? நீங்க வந்திருக்கீங்க?" வயது வித்தியாசமின்றி மரியாதை தந்தார் ஃபாதர் ஜான் பால்.

"இன்னைக்கு சுனாமி டே இல்லையா ஃபாதர்... அதனால குழந்தைகளை பாத்துட்டு போலாம்னு வந்தேன்" தான் வாங்கி சென்ற பிஸ்கட் பாக்கெட்டுகளை அவரிடம் காட்டினாள்.

"தாராளமா போய் பாருமா" அங்கிருந்து சென்றார் ஃபாதர் ஜான் பால்.

ரோகினி அம்மா தங்கியிருந்த ஹோமுக்கு வந்தாள் ஷெர்லின்.

"எப்படி இருக்கீங்க ரோகிணி அம்மா?"

தனது கண்களை துடைத்துக் கொண்டு அவளை பார்த்து புன்னகை புரிந்தார் ரோகிணி. அவர் கண்களை துடைத்துக் கொண்டு விட்டாலும், அவர் கன்னத்தில் இருந்த ஈரம், அவர் அழுது கொண்டிருக்கிறார் என்பதை ஷெர்லினுக்கு காட்டிக் கொடுத்தது. அது, அவர் தனது கணவனையும் மகனையும் பறி கொடுத்த தினம் ஆயிற்றே...!

"எப்படி இருக்கீங்க அம்மா?"

"நான் நல்லா இருக்கேன்"

"ஐ அம் ரியலி சாரி. உங்க ஹஸ்பண்டும், சன்னும் சுனாமியில் இருந்ததா நான் கேள்விப்பட்டேன்"

தன் கண்ணீரை கட்டுப்படுத்த முடியாதவராய், முகத்தை மூடிக்கொண்டு அழுதார் ரோகிணி.

"ப்ளீஸ் அழாதீங்கம்மா..."

"என் கண்ணு முன்னாடியே அந்த அலை, என் குழந்தையை இழுத்துக்கிட்டு போச்சு மா... என்னை பிடிச்சுக்கிட்டு இருந்த கையை விட்டுட்டு, 'அம்ம்ம்ம்மான்னு' கத்திக்கிட்டு என் பையன் தண்ணியில அடிச்சுகிட்டு போனான்" ஓவென்று அழுதார் அவர்.

அவரது கணவனும், மகனும் உயிரோடு இருக்கிறார்கள் என்று தெரிந்த போதும் கூட, ஷெலினால் தன் கண்ணீரை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. ஒரு தாய்க்கு ஏற்பட்ட மிகக் கொடூரமான அனுபவம் அல்லவா அது? எத்தனையோ தாய்மார்கள், அப்படித் தான், சுனாமியின் கோர தாண்டவத்தில் தான் பெற்ற குழந்தைகளை கண்ணெதிரில் பறிகொடுத்தார்கள். 

"பதினாலு வருஷம் ஆச்சி... ஆனா நேத்து தான் நடந்த மாதிரி இருக்கு. அந்த கசப்பான நினைவுகள் மனசை அறிச்சுக்கிட்டே இருக்கு" அவரது கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கொட்டியது.

"அவங்க பேர் என்னம்மா?"

"கிரிவரன், ரிஷிவரன்... அவரு ஒரு பிசினஸ் மேன். வியாபாரத்துல ரொம்ப பெரிய ஆளா வரணும்னு ஆசைப்பட்டாரு"

அவரிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போது, அவருக்கே தெரியாமல் அவரை புகைப்படம் எடுத்து மதுமிதாவிற்கு அனுப்பி வைத்தாள் ஷெர்லின். அதை பார்த்த மதுமிதா, ஷெர்லினுக்கு உடனே ஃபோன் செய்தாள்.

"ஒரு நிமிஷம் மா" என்று சற்று தூரமாய் வந்த ஷெர்லின், அந்த அழைப்பை ஏற்று,

"மது, அவங்க ஹஸ்பண்டோட பேரு  கிரிவரன். மகன் பேரு ரிஷிவரன்..."

"கடவுளே..."

"அவங்க தானா?"

"அவங்களே தான். ரொம்ப ரொம்ப தேங்க்ஸ் ஷெர்லின்"

"நீ நடக்க வேண்டியதை பாரு. அவங்க இங்க வர்றதா இருந்தா, எனக்கு ஃபோன் பண்ணி சொல்லு. அவங்களுக்கு நான் ரூம் அரேஞ்ச் பண்றேன்"

"நிச்சயமா... அவங்க ரொம்ப சீக்கிரமே அங்க இருப்பாங்க..."

அழைப்பை துண்டித்த மதுமிதா, உடனடியாக கிரிவரனுக்கு ஃபோன் செய்தாள். ஆனால் அவரது கைபேசி அணைக்கப்பட்டு இருந்தது. அவரும் ரிஷியும், ரோகிணிக்கு திதி கொடுத்துக்கொண்டு  இருந்தார்கள்.

அப்பொழுது தான் மதுமிதாவிற்கு உரைத்தது, இது ஃபோனில் பேசக்கூடிய விஷயமா? இல்லை அல்லவா...! அதனால் தன் அப்பாவுக்கு ஃபோன் செய்தாள்.

"மது?"

"அப்பா நீங்க எங்க இருக்கீங்க?"

"ஒரு கிளையன்ட் பார்க்க போய்கிட்டு இருக்கேன்"

"கொஞ்சம் வர முடியுமா?"

"ஏதாவது பிரச்சனையா?"

"பிரச்சனையை முடிக்கத்தான் பா கூப்பிடுறேன்"

"நீ என்ன சொல்ற?"

"கிரிவரன் அங்கிள் வீட்டுக்கு வாங்க. நான் எல்லா விஷயத்தையும் சொல்றேன்"

"கிரிவரன் வீட்டுக்கா?"

"ஆமாம்"

"நான் பக்கத்துல தான் இருக்கேன். நேரா அங்க வந்துடறேன்"

"சரி, அவங்க வீட்டு லொகேஷனை எனக்கு ஷேர் பண்ணுங்க. எனக்கு அவங்க வீடு தெரியாது"

"சரி"

அழைப்பை துண்டித்துக் கொண்டார்கள். சாம்பசிவம், மதுமிதாவிற்கு கிரிவரன் வீட்டு லொகேஷனை ஷேர் செய்ய, அவள் அங்கு ஆட்டோவில் சென்று இறங்கினாள். 

"என்ன ஆச்சு மது? எதுக்காக நீ இன்னைக்கு காலேஜுக்கு போகாம என்னை இங்க வர சொன்ன?"

"அப்பா, கிரிவரன் அங்கிளோட வைஃப் இன்னும் உயிரோட தான் இருக்காங்க. ஆனா, அவங்க இறந்துட்டதா நினைச்சு, அங்கிள் அவங்களுக்கு இன்னைக்கு திதி கொடுத்துக்கிட்டு இருக்காரு"

"அடக்கடவுளே..."

இருவரும் உள்ளே நுழைந்த போது, அந்த வீட்டின் காவலாளி அவர்களை தடுத்து நிறுத்தினார்.

"நாங்க கிரிவரன் அங்கிளை பார்க்கணும்"

"இருங்க நீங்க வந்திருக்கிறதை ஃபோன் பண்ணி சொல்றேன்" என்று தன் கைபேசியை எடுத்தார் அந்த காவலாளி.

அப்போது, ஒரு அழைப்பை ஏற்பதற்காக வெளியே வந்த பாலா மதுமிதாவை பார்த்து,

"மதுமிதா?" நம்ப முடியாமல் முகம் சுருக்கினான்.

"செக்யூரிட்டி..."

"சொல்லுங்க சார்"

"அவங்களை உள்ளே விடுங்க. அவங்க எங்க ஃப்ரண்ட் தான்"

சாம்பசிவத்துடன் உள்ளே சென்றாள் மதுமிதா. அவள் ஏன் இங்கு வந்திருக்கிறாள் என்று பாலாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. ரிஷியுடன் சண்டை போட, தன் அப்பாவை அழைத்து வந்து விட்டாளோ? என்று எண்ணினான்.
 
காலதாமதம் செய்யாமல், தன் அப்பாவுடன் வீட்டினுள் நுழைந்தாள் மதுமிதா. பாலாவும் அவர்களை பின்தொடர்ந்தான்.

தன் வீட்டில் மதுமிதாவை கண்ட ரிஷியின் முகம் மலர்ந்தது. கிரிவரனும் அவளை பார்த்து புன்னகைத்தார். பண்டிதர் மந்திரங்களை உச்சாடனம் செய்து கொண்டிருந்தார்.

"ப்ளீஸ், மந்திரம் சொல்றதை நிறுத்துங்க" என்றாள் மதுமிதா.

"என்ன ஆச்சு மது?" என்றார் கிரிவரன் ஒன்றும் புரியாமல்.

"அங்கிள், ரோகிணி அம்மா சாகல. இன்னும் உயிரோட தான் இருக்காங்க" என்றாள் தவிப்புடன்.

மந்திரம் கூறுவதை நிறுத்தினார் பண்டிதர். நம்ப முடியாத முகபாவத்துடன் தன் இடம் விட்டு எழுந்தார் கிரிவரன். மதுமிதா கூறியதை அவரால் நம்ப முடியவில்லை. அதே நேரம், அவரால் அதை நம்பாமல் இருக்கவும் முடியவில்லை. ஏனென்றால், மதுமிதா, *ரோகிணி அம்மா* என்று அவரது மனைவியின் பெயரை கூறினாள்.

"நீ என்ன சொல்ற மது?" என்றார் அதிர்ச்சியுடன்.

ஆமாம் என்று தலையசைத்த மதுமிதா, தனது கைபேசியை எடுத்து, ரோகிணியின் புகைப்படத்தை அவரிடம் காட்டினாள். சொல்ல முடியாத அதிர்ச்சியுடன் அந்த புகைப்படத்தை பார்த்துக் கொண்டு நின்றார் கிரிவரன். அவரது கண்கள் அடக்க முடியாததாய் கண்ணீரை சொரிந்தன.

தொடரும்...