13 ரிஷியின் அம்மா

மறுநாள்

ரிஷியுடன் பேசி தீர்த்து விடுவது என்ற தீர்மானத்தோடு கல்லூரிக்கு வந்தாள் மதுமிதா. ஒரு பெரிய மரத்தடியில் போடப்பட்டிருந்த மேடையில், ரிஷியும் அவனது நண்பர்களும் அமர்ந்திருப்பதை கண்ட அவள், அவர்களை நோக்கி நடந்தாள். அவள் தங்களை நோக்கி வருவதை கண்ட பாலா,

"மச்சான், யாரும் திரும்பி பார்க்காதீங்க" என்றான்.

"என்ன விஷயம் சொல்லு" என்றான் ரிஷி.

"மது நம்ம கிட்ட வரா"

"ஓஹோ..."

"நம்ம கிட்டயிருந்து பத்தடி தூரத்துல இருக்கா"

ரிஷி ஆரம்பித்தான்,

"என்னோட மாமனாரும் மாமியாரும் இவ்வளவு நல்லவங்களா இருப்பாங்கன்னு நான் எதிர்பார்க்கவே இல்ல" என்றான் சத்தமாக.

"நெஜமாவா சொல்ற?"

"ஆமாம், அப்படியே நம்ம மது மாதிரியே... என்னை அவ்வளவு நல்லா ட்ரீட் பண்ணாங்க"

தன் பெற்றோரை, அவன் மாமனார், மாமியார் என்று கூறியதை கேட்ட மதுமிதாவிற்கு, ஓங்கி அவன் தலையில் ஒரு குட்டு வைக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது.

"அவங்க ரொம்ப ஸ்வீட். எங்க அப்பா மேல ரொம்ப மரியாதை வச்சிருக்காங்க"

"ரிஷி..." அவனை அழைத்தாள் மதுமிதா.

"பாரேன், இப்ப கூட எனக்கு மது என்னை கூப்பிடுற மாதிரியே தோணுது" என்றான் அவள் பக்கம் திரும்பாமல்.

"ரிஷி, நான் உன்னை உண்மையிலேயே கூப்பிட்டேன்" என்றாள் அவள்.

அவள் அங்கு வந்ததே தெரியாததை போல, தன் விழிகளை விரித்து, அவளை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்த ரிஷி, அவளை நோக்கி ஓடினான்.

"நீ என்னை கூப்பிட்டியா?"

"நான் உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்"

"வாவ்... ரியலி?"

அவள் ஆமாம் என்று தலையசைக்க,

"சொல்லு டார்லிங்" என்றான்.

அவள் எரிச்சலுடன் கண்களை மூட, சிரித்துக் கொண்டான் ரிஷி.

"நீ என் டைப் இல்ல" என்றாள் தீர்க்கமாய்.

அவள் என்ன கூற வருகிறாள் என்பது நன்றாகவே புரிந்திருந்தது ரிஷிக்கு.

"நீ என்னை பத்தி நெனச்சுக்கிட்டு இருக்கிறது சரி கிடையாது. உன்னை மாதிரி பசங்களை எனக்கு பிடிக்காது. நீ நிச்சயமா என் டைப் இல்ல. தயவு செய்து என்னை சேஸ் பண்றதை நிறுத்து"

"நான் என்ன டைப்?" என்றான் முகத்தை இறுக்கமாய் வைத்துக் கொண்டு.

"ஒரு பிளேபாய்க்கு கேர்ள் ஃபிரண்டா இருக்கிறதுல எனக்கு விருப்பமில்ல" என்றாள் தயக்கமின்றி.

"பிளேபாயா? நானா? நான் ப்ளே பாய்ன்னு உனக்கு யார் சொன்னது?"

"யார் சொல்லணும்? நீ பொண்ணுங்க கூட சுத்துறதை நானே பார்த்திருக்கேனே... ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு பொண்ணோட நீ பைக்ல போகலையா?"

"பொண்ணுங்க கூட பைக்ல போனா, நான் பிளேபாயா?"

"உன்னை பொறுத்த வரைக்கும் இல்லாம இருக்கலாம். என்னால அந்த சாக்கையெல்லாம் ஏத்துக்க முடியாது"

"அது சாக்கு இல்ல உண்மை"

"உன்னை பத்தின உண்மை எனக்கு நல்லாவே தெரியும்"

"நான் பொண்ணுங்க கூட டேட்டுக்கு போறதை நீ பார்த்திருக்கலாம்... ஆனா நான் உனக்காக ஃபீல் பண்றது அப்படி இல்ல. இட்ஸ் டிஃப்ரண்ட்"

"ஐ அம் சாரி... எனக்கு பிடிக்கல"

"உனக்கு என்னை பிடிக்கலையா? இல்ல, என்னோட பாஸ்ட் பிஹேவியர் பிடிக்கலையா?"

"எதுவா வேணாலும் இருக்கட்டும்... எனக்கு எதுவும் வேண்டாம்" அந்த இடம் விட்டு அகன்றாள் மதுமிதா.

அவள் செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றான் ரிஷி, அவனது நண்பர்கள் அங்கு வந்து அவன் தோளை தொடும் வரை.

"என்ன சொன்னா?" என்றான் பாலா.

"என்னோட பிஹேவியர் அவளுக்கு பிடிக்கலைன்னு சொன்னா"

"எந்த பிஹேவியர்?"

"என்னை பிளே பாய்னு சொல்லிட்டு போறா"

அவர்கள் வருத்தத்துடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"இப்போ நீ என்ன செய்யப் போற?" என்றான் பாலா.

"அவ பின்னாடி சுத்துறதை நிறுத்துறதை தவிர வேற என்ன செய்ய முடியும்?" என்றான் சுதாகர் சோகமாய்.

"என்னை அவ பிளே பாய்னு சொன்னால்ல. கொஞ்சம் அவ கூட ப்ளே பண்ணி பார்க்கலாம்" என்று சிரித்தான் ரிஷி.

"என்ன மச்சான் பேசற நீ? எதுக்காக உன்னோட டைமை வேஸ்ட் பண்ற? அவளுக்கு உன்னை பிடிக்கலைன்னு சொல்லிட்டா இல்ல?" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"அவ என்னை பிடிக்கலைன்னு சொல்லல. என்னோட பிஹேவியர் பிடிக்கலைன்னு தானே சொன்னா?"

"அப்படி சொல்லு மச்சான் நீ" என்றான் பாலா.

"அப்படின்னா என்ன செய்யப் போற?" என்றான் சுதாகர்.

"விடாம அவளை துரத்த போறான்னு அர்த்தம்" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"வேண்டாம்னு சொன்னா கேட்கவா போற? நடத்து..." என்றான் சுதாகர்.

மதுமிதா கம்ப்யூட்டர் லேபை நோக்கி செல்வதை அவர்கள் பார்த்தார்கள்.

"இரு வரேன்" என்று அவளை நோக்கி ஓடினான் ரிஷி.

அவன், அவள் முன்னாள் சென்று நிற்க,

"நான் ஏற்கனவே சொல்லிட்டேன்..." என்று மதுமிதா ஆரம்பிக்க,

"நீ சொன்ன, ஆனா நான் சொன்னதை நீ கேட்கல..." என்றான்.

"என்ன சொல்லணும்?"

ஒன்றுமில்லை என்று தலையசைத்தபடி, பின்னோக்கி நகர்ந்தான் ரிஷி. அவன் ஒன்றும் கூறாவிட்டாலும் அவன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்று நன்றாகவே புரிந்து விட்டது மதுமிதாவிற்கு. அவன் நிச்சயம் அவளை விடப்போவதில்லை. கம்ப்யூட்டர் லேபுக்கு வந்தவள், லலிதாவின் பக்கத்தில் அமர்ந்தாள்.

"ஆக்சிடென்ட் ஆனதுக்கப்புறம், ரிஷி யார் கூடையும் டேட்டிங் போறதில்லைன்னு கேள்விப்பட்டேன்" என்றாள் ரகசியமாக.

தட்டச்சு செய்வதை சில நொடி நிறுத்திவிட்டு, மீண்டும் தொடர்ந்தாள் மதுமிதா.

"அதனால?"

"அதுக்கு நீ தான் காரணம்னு எல்லாரும் பேசிக்கிறாங்க"

பதில் கூறவில்லை மதுமிதா.

"நம்ம காலேஜ் பொண்ணுங்க எல்லாம் உன் மேல பயங்கர கோவத்துல இருக்காங்க"

"ஏன்?" என்றாள் மதுமிதா, அந்த காரணம் என்னவென்று அவளுக்கு தெரிந்திருந்த போதும்.

"ஏன்னா, நீ நம்ம காலேஜ் ஹீரோவ மாட்டிக்கிட்ட"

"நான் ஒண்ணும் அவனை மடக்கல" 

"அதை யார் நம்புவா? நீ அவன் கூட, ஹாஸ்பிடல்ல ஒரு நைட் ஃபுல்லா இருந்து, அவனை கவனிச்சுக்கிட்டு இருந்திருக்க..."

"அது தப்பா?"

"தப்புன்னு சொல்ல முடியாது...
 தப்பு இல்லைன்னும் சொல்ல முடியாது"

அவளைப் பார்த்து முறைத்தாள் மதுமிதா.

"ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்றது வேணும்னா மனிதாபிமானமா இருக்கலாம்... ஆனா, ராத்திரி எல்லாம் அவன் கூட இருக்கணும்னு என்ன அவசியம்?"

"அவன் கூட ஹெல்ப்புக்கு யாருமே இல்ல. அவங்க அப்பாவும் வெளியூர் போயிருந்தாரு. அப்புறம் எப்படி நான் அவனை தனியா விட்டுட்டு போறது?"

"அது தான் எல்லாரையும் உன் மேல பொறாமை பட வச்சிருக்கு. ஏன்னா, ரிஷியை கூடவே இருந்து கவனிச்சிக்கிற  அப்படி ஒரு சான்ஸ், அவங்க யாருக்கும் கிடைக்கலை இல்லையா?" என்றாள் கிண்டலாக.

"இந்த மாதிரி பிரச்சனை எல்லாம் அவாய்ட் பண்றதுக்காக தான் விஷயத்தை நான் யார்கிட்டயும் சொல்லாமல் இருந்தேன்"

"எங்களையும் சேர்த்து..."

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் மதுமிதா.

"நான் தான் ஏற்கனவே சொன்னேனே, இந்த விஷயம் வெளியில லீக் ஆகறதுல எனக்கு சுத்தமா உடன்பாடு இல்ல. அதனால தான் உங்ககிட்ட கூட நான் சொல்லல"

"சரி, போனதை எல்லாம் விடு. நீ ஏன் ரிஷிக்கு ஒரு சான்ஸ் கொடுக்க கூடாது?" என்றாள் தன் சிரிப்பை அடக்கியபடி.

தன் பல்லை கடித்த படி, கண்களை சுருக்கினாள் மதுமிதா.

"அவசரப்பட்டு எந்த முடிவுக்கும் வராத. அவனை க்ளோசா வாட்ச் பண்ணி பாரு"

"என்னை பிராக்டிகல் செய்ய விடுறியா?" என்று தன் கணினியில் கவனத்தை திருப்பினாள் மதுமிதா.

தனது கைபேசியை எடுத்து பார்த்த லலிதா,

"ஏய், இங்க பாரு, ரிஷியோட   ஸ்டேட்டஸ்ஸை..." என்றாள் சிரித்தபடி.

அவளது கைபேசி திரையை பார்த்தாள் மதுமிதா.

*பிளேபாய், குட்பாய் ஆகிவிட்டான்* என்று படித்து விட்டு சிரித்தாள் லலிதா.

"சிரிக்கிறதை நிறுத்து. ப்ரொஃபசர் பாத்தா, நம்மளை தூக்கி வெளியில வீசிடுவாரு" 

தன் கையால் வாயை பொத்திக் கொண்டாள் லலிதா.

"அது சரி, ரிஷியோட நம்பர் உனக்கு எப்படி கிடைச்சது?"

"நேத்து நீ வாஷ்ரூம் போயிருந்தப்போ, அவன் உனக்கு கால் பண்ணான். அப்போ அவன் நம்பரை நான் ஸேவ் பண்ணிக்கிட்டேன்"

"ஆனா, நான் அவன் நம்பரை ஸேவ் பண்ணவே இல்லையே... அது அவன் நம்பர் தான்னு உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"நான் அந்த காலை அட்டென்ட் பண்ணேன்"

அவளை பட்டென்று ஒரு அடி போட்டாள் மதுமிதா.

"காலை அட்டென்ட் பண்ணது நீ தான்னு நெனச்சு அவன் எவ்வளவு சந்தோஷப்பட்டான் தெரியுமா?"

ஒன்றும் பேசவில்லை மதுமிதா. அவளுக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. எப்படி ரிஷியை தன் பின்னால் வராமல் தடுப்பது என்றும்
தெரியவில்லை. நடப்பதை எல்லாம் பார்க்கும் போது, அது அவ்வளவு சுலபமல்ல என்று தோன்றியது.

கல்லூரி முடிந்ததும், மதுமிதாவின் வீடு வரை அவளை பின்தொடர்ந்து வந்தான் ரிஷி. அவளை விட்டு விட்டு மீண்டும் அங்கிருந்து சென்று விட்டான். அவளுக்கு அவன் *பாடிகாட்* வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவள் செல்லும் இடமெல்லாம் அவனும் சென்றான், அவளுக்கு சங்கடத்தை தந்து. என்ன செய்வது என்று புரியாமல் திணறினாள் மதுமிதா, ஏனென்றால் அவன் அவளை எந்த தொந்தரவும் செய்யாமல் அவளை பின்தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான்.

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு,

வழக்கம் போல கல்லூரிக்கு வந்தாள் மதுமிதா. வழக்கம் போல் அல்லாமல், ரிஷியும், சுதாகரும் அவர்களது நண்பர்களுடன் இருக்கவில்லை. பாலாவும், ஜெயப்பிரகாஷும் மட்டும் தான் மரத்தடியில் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

அவள், அவர்களை கடந்து சென்ற போது,

"இன்னைக்கு ரிஷி காலேஜுக்கு வர மாட்டா மச்சான்" என்றான் பாலா.

"எனக்கு தான் தெரியுமே மாமா" என்றான் ஜெயபிரகாஷ்.

"நான் உன்கிட்ட சொல்லல" என்றான் பாலா.

"ஓகே... ஓகே..." என்று சிரித்தான் ஜெயப்பிரகாஷ்.

அமைதியாய் தன் வகுப்பறைக்கு சென்றாள் மதுமிதா.

"வா மச்சான், நம்ம ரிஷி வீட்டுக்கு போகலாம். அவன் நமக்காக காத்துகிட்டு இருப்பான்" என்றான் பாலா.

ஜெயப்பிரகாஷும் அவனும் கல்லூரியை விட்டு கிளம்பினார்கள்.

தன் வகுப்பறைக்கு வந்த மதுமிதா, லலிதாவின் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

"இன்னைக்கு ரிஷி காலேஜ்க்கு வர மாட்டான்" என்ற லலிதாவை பார்த்து முறைத்த மதுமிதா, அவளது முக குறிப்பை பார்த்து சாந்தமானாள்.

"என்ன ஆச்சு?"

"இன்னைக்கு ரிஷிவோட அம்மாவுக்கு நினைவு நாள்" என்றாள் லலிதா சோகமாக.

"உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

அவளிடம் ரிஷியின் வாட்ஸ் அப் ஸ்டேட்டஸை காட்டினாள் லலிதா. அதில் அவன், *மிஸ் யூ மாம்* என்று தன் அம்மாவின் புகைப்படத்தை வைத்திருந்தான்.

லலிதாவின் கையில் இருந்த கைபேசியை வெடுக்கென்று பிடுங்கிய மதுமிதா, அந்த புகைப்படத்தை உற்று நோக்கினாள்.

"என்ன ஆச்சு மது?"

"நான் இவங்களை எங்கேயோ பார்த்திருக்கேன்"

"நீ எப்படி அவங்களை பார்த்திருக்க முடியும்? அவங்க தான் உயிரோட இல்லையே?"

மதுமிதாவின் பதில் லலிதாவை ஸ்தம்பிக்கச் செய்தது.

"இல்ல... இவங்க சகல... உயிரோட தான் இருக்காங்க" என்றாள் பதட்டத்துடன்.

தொடரும்...