9 செய்நன்றி அறிதல்

மறுநாள்

தன் வகுப்பில் பாடத்தை கவனித்துக் கொண்டிருந்தாள் மதுமிதா. சட்டென்று அவள் வகுப்பின் சூழ்நிலை சூடேறிப் போனது. மதுமிதாவின் இதயத்துடிப்பு தறிகெட்டு ஓடத் துவங்கியது, அவளது வகுப்பின் வாசலில் பூங்கொத்துடன் நின்றிருந்த ரிஷியை பார்த்து. அவளுக்கு முன்னால் அமர்ந்திருந்த லலிதாவின் பின்னால் ஒளிந்து கொள்ள முயன்றாள் மதுமிதா. ஆனால், ரிஷியின் அலசும் கண்களில் இருந்து அவளால் தப்ப முடியவில்லை.

அந்த வகுப்பின் பேராசிரியர் அவனை கேள்விக்குறியுடன் பார்த்தார். ஆனால் கேள்வி எழுப்பவில்லை. ஏனென்றால், அவருக்குத் தெரியும், ரிஷி யார் என்று.

"நான் வந்த வேலையை, ஃப்யூ மினிட்ஸ்ல முடிச்சிட்டு போயிடுறேன் சார்" என்றான்.

"சரி" என்றார் அந்த பேராசிரியர்.

வகுப்பின் உள்ளே நுழைந்த ரிஷி, நேராக மதுமிதாவிடம் சென்றான். அவள் பேராசிரியரை பார்த்து மென்று விழுங்கினாள்.

"நீ எனக்காக செஞ்ச எல்லாத்துக்காகவும் உனக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்" என்று அந்த பூங்கொத்தை அவளிடம் நீட்டினான்.

"என்ன ஆச்சு ரிஷி?" என்றார் அந்த பேராசிரியர்.

"கொஞ்ச நாளுக்கு முன்னாடி எனக்கு ஆக்சிடென்ட் ஆச்சி, சார்..."

"ஆமாம்... நானும் கேள்விப்பட்டேன். ஸ்டுடென்ட்ஸ் எல்லாம் அதைப்பத்தி பேசிக்கிட்டாங்க"

"என்னை ஹாஸ்பிடல்ல அட்மிட் பண்ணி, பாத்துக்கிட்டது மது தான் சார்"

"அப்படியா?" என்றார் அந்த பேராசிரியர் ஆச்சரியத்துடன்.

மதுமிதாவின் தோழிகள் அனைவரும் அவளை நம்ப முடியாமல் பார்த்தார்கள். இதுவரை, அவள் அவர்களிடம் கூட அதை பற்றி எதுவும் கூறவில்லையே...!

"வாங்கிக்கோ மது" என்றார் அந்த பேராசிரியர். அவருக்கு தெரியும், அவள் வாங்காத வரை, ரிஷி அங்கிருந்து செல்ல மாட்டான் என்று.

அவனிடமிருந்து அந்த பூங்கொத்தை பெற்றுக் கொண்டாள் மதுமிதா, அவன் முகத்தை பார்க்காமல்.

"தேங்க்யூ ஒன்ஸ் அகைன்"  இதழோர  சிரிப்போடு கூறினான் ரிஷி.

அமைதியாய் அமர்ந்து கொண்டாள் மதுமிதா. அவன் அவளுக்கு இந்த விதத்தில் நன்றி கூறுவான் என்று அவள் கனவிலும் நினைத்து இருக்கவில்லை.

"தேங்க்யூ சார்" என்று கூறியபடி நடந்தான் ரிஷி, மீண்டும் மீண்டும் மதுமிதாவை திரும்பி பார்த்தபடி.

எல்லோருடைய கண்களும் மதுமிதாவின் மீது தான் இருந்தது என்று கூறத் தேவையில்லை... முக்கியமாய் அவளது தோழிகளின் கண்கள்...! பொறாமை நெருப்பு அந்த வகுப்பு முழுவதும் பற்றி எரிந்தது. ரிஷி இதுவரை எந்த பெண்ணிடமும் தானாக சென்று பேசியதே இல்லை. அவன் தான் அந்தக் கல்லூரியின் டான் ஆயிற்றே...!

"என்ன ஒரு தேங்கிங் ஸ்டைல்...! இதுக்கு முன்னாடி, யாராவது இப்படி தேங்க்ஸ் சொல்லி பார்த்திருக்கீங்களா? *செய்நன்றி அறிதல்* அதிகாரத்தை நல்லா படிச்சிருப்பான் போல" என்று கிண்டலாய் கூறி சிரித்தார் அந்த பேராசிரியர்.

அவர் தன் பணியை தொடர்ந்தார். ஆனால் யாரும் அவரது பாடத்தை கவனிப்பதாய் தெரியவில்லை. தலை குனிந்த படி அமர்ந்திருந்தாள் மதுமிதா.

"அந்தப் பொண்ணு நீ தானா?" என்றாள் லலிதா ரகசியமாய்.

"எங்க கிட்ட ஏன் இதை பத்தி நீ சொல்லல?" என்றாள் பவானி.

"எதுக்காக எங்க கிட்டயிருந்து நீ மறச்ச?" என்றாள் காயத்ரி.

ஒன்றும் கூறாமல் தன் கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள் மதுமிதா.

இடைவேளை மணி அடித்தவுடன், அங்கிருந்து விரைவாய் வெளியேறினாள். அவளது தோழிகள் அவளை பின்தொடர்ந்தார்கள்.

அந்த கல்லூரி மாணவர்கள் சிலர், அவளை பார்த்து கிசுகிசுப்பது அவளுக்கு நன்றாகவே தெரிந்தது. அவளது டிபார்ட்மெண்ட் சீனியரான விஷ்வா, அவளை பார்த்து முறைத்தான். விஷயம் கல்லூரி முழுக்க பரவி விட்டது என்பதை அவள் உணர்ந்தாள்

அவளை நோக்கி வந்தான் விஷ்வா. அவள் அங்கிருந்து செல்ல முயன்ற போது, அவளை தடுத்து நிறுத்தினான்.

"என்ன?" என்றாள் மதுமிதா.

"நீ ரிஷியை காப்பாத்துனியா?"

"ஆமாம்... என்ன இப்போ அதுக்கு?"

"எதுக்காக காப்பாத்துன?"

"எதுக்காக காப்பாத்தினேன்னா என்ன அர்த்தம்? அவனுக்கு ஆக்சிடென்ட் ஆச்சு. நான் அங்க இருந்தேன். அதனால காப்பாத்தினேன்"

"உனக்கு வேற வேலை எதுவும் இல்லையா?"

"இல்ல... உதவி தேவைப்படுறவங்களுக்கு அதை செய்யறத தவிர எனக்கு வேற வேலை  இல்ல"

"உனக்கு என்ன மனசுல பெரிய சமூக சேவகின்னு நினைப்பா?" என்றான் எகத்தாளமாக.

"உனக்கு நான் ஏன் பதில் சொல்லணும்? நீ யார் என்னை கேள்வி கேட்க? ஆமாம், நான் அவனை காப்பாத்தினேன். இப்ப என்ன அதுக்கு? என்று சீறினாள் மதுமிதா.

அவள் முகத்தில் தெரிந்த அனலை பார்த்து பேச்சிழந்து நின்றான் விஷ்வா. தன் தோழிகள் பின்தொடர அங்கிருந்து சென்றாள் மதுமிதா.

"அவளுக்கு எவ்வளவு திமிரு பாரு" என்றான் விஷ்வாவின் நண்பன்.

"ரிஷி மாதிரி ஒரு பாய் ஃபிரண்ட் இருந்தா, அவ ஏன் இவ்வளவு திமிரா இருக்க மாட்டா?" என்றான் விஷ்வா கடுப்புடன்.

மதுமிதாவை நிறுத்தினாள் பவானி.

"என்ன மது இதெல்லாம்? எதுக்காக நீ இதைப் பத்தியெல்லாம் என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லல?"

"இந்த மாதிரி நான்சென்சை எல்லாம் அவாய்ட் பண்ண தான் யார்கிட்டயும் எதையும் சொல்லாம இருந்தேன். பாரு, இப்ப என்ன நடக்குதுன்னு... இதுக்காகத் தான், இது வெளியில தெரிய வேண்டாம்னு நெனச்சேன்" என்றாள் எரிச்சலுடன்.

"அப்புறம் எப்படி இந்த விஷயம் வெளியில தெரிஞ்சது?"

"ஜிஹெச் நர்ஸ் மூலமா ரிஷி என்னை கண்டுபிடிச்சிட்டான்"

"ஒ..."

"அவன் இந்த மாதிரி ஏதாவது கிறுக்குத்தனமா செய்வான்னு எனக்கு தெரியும்..." என்று பெருமூச்சு விட்டாள் மதுமிதா.

"உன்னால மாத்த முடியாத விஷயத்தை நினைச்சு ஃபீல் பண்றத விட்டுட்டு, அடுத்து என்ன செய்யணும்னு யோசி" என்றாள் காயத்ரி

"ரிஷியோட அப்பா என்னை பார்க்கணும்னு சொல்லி இருக்கார். அவரைப் பார்க்க இன்னைக்கு சாயங்காலம் அஞ்சு மணிக்கு நான் காந்தி பார்க்குக்கு போறேன்"

"நெஜமாவா?"

"ஆமாம்"

"எதுக்காக அவரைப் பார்க்க நீ ஒத்துக்கிட்ட?"

"அவரு என்னை ரொம்ப ரெக்வஸ்ட் பண்ணி கேட்கும் போது என்னால் முடியாதுன்னு சொல்ல முடியல" என்று வருத்தத்துடன் கூறினாள் மதுமிதா.

"அவர் கூட ரிஷியும் வருவானா?"

"இல்ல. அவர் தனியா வருவேன்னு சொல்லியிருக்காரு. அப்படியே அவன் வந்தாலும், யார் அதை பத்தி கவலை பட போறது?"

அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"வாங்க, கேர்ள்ஸ் ரூமுக்கு போகலாம்" என்றாள் மதுமிதா.

அவர்கள் அங்கிருந்து செல்ல முற்படும் போது, ரிஷியை பார்த்து, சட்டென்று லலிதாவின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள் மதுமிதா. அவளது தோழிகள் கிண்டலாய் சிரித்தார்கள்.

"பவானி, கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி யாரோ ரொம்ப தைரியமா பேசுனாங்களே... அவங்களை நீ பார்த்த?" என்றாள் காயத்ரி கிண்டலாய்.

மற்ற இருவரும் வாய்விட்டு சிரிக்க,

"ஷ்ஷ்... வாயை மூடுங்க. அவன் என்னை பார்த்துட போறான்" என்றாள் மதுமிதா.

"இப்ப என்ன செய்யணும்னு சொல்ற?"

"நம்ம கிளாசுக்கு திரும்பி போயிடலாம்"

"மது, எத்தனை நாளைக்கு நீ அவன்கிட்ட இருந்து இப்படி ஒளிஞ்சிக்க முடியும்? அவன், நம்ம காலேஜ்ல தான் படிக்கிறான்னு மறந்துடாத"

பெருமூச்சு விட்டபடி நிமிர்ந்து கொண்டாள் மதுமிதா, அவனை கையாளும் திறத்தை ஏற்படுத்திக் கொண்டு. அவள் பயந்தது போலவே அவளை பார்த்து விட்டான் ரிஷி. உடனே அவளை நோக்கி ஓடிவந்து புன்னகையுடன் அவள் முன்னாள் நின்றவன்,

"ஹாய் டார்லிங்..." என்றான் அவளுக்கு அதிர்ச்சி அளித்து.

"என்ன்னனது...? பிஹேவ் யுவர்செல்ஃப்... என்னை டார்லிங்னு கூப்பிட்டா எனக்கு ரொம்ப கோவம் வரும்" என்றபடி பெண்கள் அறையை நோக்கி நடந்தாள் மதுமிதா.

"ஓகே... அப்படின்னா உன்னை எப்படி கூப்பிட்டா பிடிக்கும்னு நீயே சொல்லு.... பேபி? ஸ்வீட் ஹார்ட்? ஸ்வீட்டி? எப்படி கூப்பிடனும்?" என்றான் அவளுடன் நடந்த படி.

"இங்க பாரு ரிஷி... "

"ம்ம்ம்..." தன் கைகளை கட்டிக் கொண்டான் ரிஷி.

"மனிதாபிமானத்தின் அடிப்படையில தான் நான் உன்னை காப்பாத்தினேன். ஏண்டா இவனை காப்பாத்தினோம்னு தயவுசெய்து என்னை ஃபீல் பண்ண வச்சிடாத"

"நீ கண்டிப்பா ஃபீல் பண்ண மாட்ட. என்னை நம்பு. நான் உன்னை நல்லா பாத்துக்குவேன்"

"பாத்துக்குவியா???? நீ ஏன் என்னை பாத்துக்கணும்?" என்றாள் குழப்பத்துடன்.

"ஏன்னா, நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்"

"வாட் நான்சென்ஸ்..."

"நோ... நான் என் ஃபுல் சென்சில் தான் இருக்கேன். ஐ ரியலி லவ் யூ"

"எக்ஸ்கியூஸ் மீ" அங்கிருந்து ஓடிப் போனாள் மதுமிதா.

"நான் உன்னை எக்ஸ்க்யூஸ் பண்ணிட்டேன்" என்று பின்னால் இருந்து கத்தினான் ரிஷி.

ரிஷியின் அப்பாவை சந்திப்பதை பற்றி மதுமிதாவிற்கு குழப்பம் ஏற்பட்டது. அதை ரிஷி தவறாக எண்ணிக் கொண்டால் என்ன செய்வது? இல்லை... அவரிடம் இவனை பற்றி கூறி, அவனை அடக்க சொல்ல வேண்டும். இந்த சந்தர்ப்பத்தை அவள் இழந்து விடக்கூடாது என்ற முடிவுக்கு வந்தாள் மதுமிதா.

மாலை

தன் நண்பர்களுடன் முதல் ஆளாக காந்தி பூங்காவிற்கு வந்து சேர்ந்தான் ரிஷி. அவனை ஒளிந்து கொள்ளும்படி கூறினார் கிரிவரன், அவர்களது திட்டத்தின் படி. மதுமிதா, காயத்ரியுடன் வருவதை பார்த்தார்கள் அவர்கள். கிரிவரன் அவளைப் பார்த்ததில்லை என்பதால் அவருக்கு அவளை தெரியவில்லை. ஆனால் மதுமிதா அவரைப் பார்த்தவுடன் அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு, அவரை நோக்கி வந்தாள்.

"வணக்கம் அங்கிள்"

"மதுமிதா?" என்றார் அவர் ஆவலாக.

ஆம் என்று தலையசைத்தாள் மதுமிதா.

"நைஸ் டு மீட் யு" புன்னகைத்தார்.

"எப்படி இருக்கீங்க அங்கிள்?"

"ரொம்ப நல்லா இருக்கேன்... உன்னால..."

"சாதாரண விஷயத்தை நீங்க ரொம்ப பெருசு பண்றீங்க அங்கிள்"

"உன்னைப் பொறுத்த வரைக்கும், அது சாதாரணமான விஷயமா இருக்கலாம். என்னை பொறுத்த வரைக்கும், இது என் வாழ்க்கை பிரச்சனை. ஏன்னா, ரிஷி தான் எனக்கு எல்லாம்"

அமைதியானாள் மதுமிதா.

"இதை வாங்கிக்கோமா" என்று ஒரு இனிப்பு டப்பாவை அவளிடம் நீட்டினார்.

"எதுக்காக அங்கிள் இந்த ஃபார்மாலிட்டிஸ் எல்லாம்?"

"இதை நான் ஃபார்மாலிட்டிக்காக கொடுக்கல"

தயக்கத்துடன் அதை அவரிடம் இருந்து பெற்றுக் கொண்டாள் மதுமிதா.

"நான் கிளம்புறேன் அங்கிள்"

"என்னை  மீட் பண்ணதுல  உனக்கு சந்தோஷம் இல்லையா மா?"

"அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல அங்கிள்"

"உங்க அப்பா என்ன செய்றாரு?"

"எக்ஸ்போர்ட் அண்ட் இம்போர்ட் கூட்ஸ் டீலரா இருக்காரு அங்கிள்"

"அவர் பேரு?"

"சாம்பசிவம்"

"உங்க அப்பாவை எனக்கு தெரியும்னு நினைக்கிறேன்"

"ஒ..."

"அவர்கிட்ட என்னை பத்தி கேட்டுப்பாரு. அவர் சொல்லுவாரு"

"கேட்கிறேன் அங்கிள்"

ரிஷியைப் பற்றி அவரிடம் எப்படி கூறுவது என்று தயங்கினாள் மதுமிதா.

"நீ ஒரு நாள் எங்க வீட்டுக்கு வரணும்மா" என்று அழைப்பு விடுத்தார் கிரிவரன்.

"நான் உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லனும் அங்கிள்" என்றாள் தயங்கியபடி.

"நீ என்கிட்ட என்ன வேணா சொல்லலாம்"

"காலேஜ்ல என்கிட்ட பேச வேண்டாம்னு ரிஷிகிட்ட சொல்றீங்களா?" என்றாள் கெஞ்சலாய்.

அதை எதிர்பார்க்காத கிரிவரன் தன் புருவம் உயர்த்தினார். அதே நேரம்,

"டா.....ட்....." என்ற குரல் கேட்டு அவர்கள் திரும்ப, தன் நண்பர்களுடன் வந்த ரிஷியை பார்த்து திகைத்து நின்றாள் மதுமிதா. கிரிவரனோ உள்ளுக்குள் புன்னகைத்துக் கொண்டார்.

தொடரும்...