அறிமுக உரை

இன்று அமெரிக்காவிலிருந்து இந்தியா திரும்புகிறான் விக்ரமாதித்யா. அரண்மனை போன்ற அவனது வீடான பொன்னகரம் பரபரப்பாய் காணப்பட்டது. அதன் வேலையாட்கள் பம்பரமாய் சுழன்று கொண்டு இருந்தார்கள்... இல்லை இல்லை, ராணி நந்தினி தேவி அவர்களை அப்படி சுழற்றிக் கொண்டிருந்தார். இன்று அவருடைய பெயரன் அமெரிக்காவிலிருந்து திரும்பி வர போகிறான். ஹார்வார்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் தனது முதுகலைப் பட்டத்தை முடித்துவிட்ட பின், அமெரிக்காவில் தங்களது தொழில் ஸ்தாபனத்தை நிறுவி, இரண்டு ஆண்டுகள் அங்கு பணிபுரிந்து விட்டு,  இன்று அவன் இந்தியா திரும்புகிறான்.

பத்து ஆண்டுகளுக்கு பிறகு, இன்று தான் தன் தாய் மண்ணில் கால் வைக்கப் போகிறான் விக்ரமாதித்யா. அந்த பத்து ஆண்டுகளில், அவன் ஒரு முறை கூட இந்தியா வருவதற்கு அனுமதிக்கப்படவில்லை. அவனுக்கு விருப்பம் இல்லாததால் அல்ல... ஒரு முக்கியமான காரணத்திற்காக, அவன் இந்தியா வருவதை ராணி நந்தினி தேவி விரும்பவில்லை.

விக்ரமாதித்யாவின் அம்மா ராணி சாவித்திரி தேவி, மகன் திரும்பி வரப் போவதை எண்ணி மகிழ்ச்சியில் திளைத்தார். வருடத்திற்கு ஒரு முறை தான் அவர் தன் மகனை பார்க்க அனுமதிக்கப் பட்டிருந்தார். வருடத்திற்கு ஒருமுறை தன் கணவன் விமலாதித்தனுடன் அமெரிக்கா சென்று தன் மகனை சந்தித்துவிட்டு வருவார். அங்கு செல்லும் போதெல்லாம், தன்னை அமெரிக்காவில் தனியாய் இருக்க வைப்பதற்காக அவருடன் ஓயாமல் சண்டையிடுவான் விக்ரமாதித்யா. ஆனால், அதில் சாவித்திரி செய்யக் கூடியது எதுவுமில்லை. மகனின் கோப வார்த்தைகளை ஏற்றுக் கொண்டு கண்ணீர் சிந்துவார். இன்று அவருடைய மகன் வரப்போகிறான்.

தன் கையைப் பிசைந்துகொண்டு பதற்றமாக இருந்தார் சாவித்திரி. அவர் என்ன நினைக்கிறார் என்பது நன்றாகவே புரிந்திருந்தது விமலாதித்தனுக்கு.

"எதுக்காக இவ்வளவு பதட்டமா இருக்க?" என்றார் தனக்கு எதுவும் புரியவில்லை என்பது போல்.

"இன்னைக்கு நம்ம சின்னா வரான். ஒருவேளை அவன்..."

அவரை மேலும் பேசவிடாமல்,

"தேவையில்லாம எதையும் யோசிக்காதே. எல்லாமே ஏற்கனவே முடிவான விஷயம் தான். அம்மா சொல்றதை நம்ம கேட்டு தான் ஆகணும்"

"அப்படின்னா, செஞ்சு கொடுத்த சத்தியத்துக்கு மதிப்பே இல்லையா?"

"அதைப் பத்தி எல்லாம் யோசிச்சு எந்த பிரயோஜனமும் இல்ல. அதனால உன் மனசை போட்டு குழப்பிக்காத"

"இப்படியெல்லாம் தயவு செய்து செய்யாதீங்க" என்று கெஞ்சினார் சாவித்திரி.

"நான் உன்னை எச்சரிக்கிறேன், சாவித்திரி... நீ பேசுறதை அம்மா கேட்டா அவங்களுக்கு கோபம் வரும். அதனால கவனமா இரு"

இயலாமையுடன் நின்றார் சாவித்திரி.

அதே நேரம், அவர்கள் பேசுவதை கேட்டு விட்டவர் போல் அந்த அறைக்குள் புயலென நுழைந்தார் ராணி நந்தினி தேவி. அவருக்கு வயது 70 என்பதை யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். இந்த வயதிலும் சற்றும் மிடுக்கு குறையாமல் இருந்தார் நந்தினி தேவி. கரும்பச்சை நிற பட்டுப்புடவையில், முத்தாரத்துடன் அதற்கு பொருத்தமான காதணிகளை அணிந்து, கம்பீரமாய் இருந்தார் நந்தினி. அவர்களுக்கு முன், தலையை உயர்த்தி நின்றார்.

"நான் சொல்றதை கவனமா கேளுங்க. யாரும், எதையும் விக்கிரமனுக்கு ஞாபகப்படுத்த கூடாது. புரிஞ்சுதா?"

அவர் அங்கிருந்து செல்ல திரும்பினார். அப்போது சாவித்திரி, எதிர்பாராத ஒரு கேள்வியை கேட்க திரும்பி அவரைப் பார்த்தார். அவர் பார்த்தாரா அல்லது முறைத்தாரா என்று நமக்குப் புரியவில்லை.

"ஒருவேளை, விக்ரம் எதையுமே மறக்காம இருந்தா என்ன செய்யறது?"

அந்த கேள்வியை கேட்ட நந்தினி செயல் இழந்தது போல் உணர்ந்தார். ஏனென்றால், அதற்கு வாய்ப்பு இருப்பது போல் இது வரை அவர் எண்ணவே இல்லை. அப்பொழுது விக்ரமனுக்கு பதினான்கு வயது. அந்த நினைவுகளிலிருந்து அவனை தூரமாய் வைப்பதற்காகத் தான் அவனை வெகுதூரம் அனுப்பி வைத்தார் நந்தினி. கடந்த பத்து ஆண்டுகளில், விக்ரமன் அதைப் பற்றி ஒரு முறை கூட பேசியதே இல்லை. சாவித்திரியும் பேசியிருக்க மாட்டார் என்று அவருக்கு தெரியும். அப்படி இருக்கும் பொழுது, அவனுக்கு அந்த ஞாபகங்கள் இருக்க வாய்ப்பே இல்லை.

சாவித்திரிக்கு பதில் கூறாமல் அந்த இடத்தை விட்டு விறுவிறுவென நடந்தார் நந்தினி.

ஆனால்... இப்போது விக்ரமன் பதினான்கு வயது சிறுவன் அல்ல. தன்னந்தனியாய் அயல்நாட்டில் தங்கள் நிறுவனத்தின் ஒரு கிளையை உருவாக்கி நிர்வகிப்பவன். அதற்கு அசராத திறமையும், அசாதாரண துணிவும் தேவை. ஆனால்... ராஜ பரம்பரையில் உதித்த அவன், ஒரு சாதாரண நடுத்தர வர்க்கத்து பெண்ணை இன்னுமா நினைத்துக் கொண்டிருப்பான்? அப்படி எதுவும் நிகழ்ந்து விட கூடாது என்று தான், அவன் இந்தியா வருவதையே தடுத்து கொண்டிருந்தார் நந்தினி தேவி. அப்படி ஒருவேளை சாவித்ரி கூறியது போல அவன் இன்னும் அதை மறக்காமல் இருந்தால்? நிச்சயம் இருக்காது... அவன் விக்ரமாதித்யன்... அவன் உடலில் ஓடுவது ராஜ ரத்தம்... தன்னுடைய பெயரன், தன்னைப் போலவே ராஜ பரம்பரையின் கவுரவத்தை காப்பவனாகத் தான்  இருப்பான்...

ராணி நந்தினி தேவி தனக்கு தானே சமாதானம் கூறிக் கொண்டார் உண்மையை உணராமல்...!

தொடரும்...