8 திருமண திட்டம்

தனக்கு முன்னால் படுத்திருந்த பெண்ணை பார்த்து துவண்டு போனான் விக்ரம். இந்தப் பெண்ணையா அவன் திருமணம் செய்து கொள்ளப் போகிறான்? பொம்மியை திருமணம் செய்து கொள்ளவேண்டும் என்பதற்காக, எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல், சாக இருக்கும் ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்துகொள்ள அவன் ஒப்புக் கொண்டுவிட்டான். அவனுக்கு ஜோசியம், சாஸ்திரம், சடங்குகளில் நம்பிக்கை இல்லாவிட்டாலும், தன் தாத்தாவிற்கு செய்து கொடுத்த சத்தியத்தை காப்பாற்ற, அவற்றை எல்லாம் செய்ய ஒப்புக் கொண்டான். ஏனென்றால் அவனுடைய ஒரே நோக்கம், பொம்மியை திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்பது தான்.

தனக்கு முன் பின் தெரியாத ஒரு பெண்ணை திருமணம் செய்து கொள்வதால், அந்த பெண்ணின் மரணம் அவனை எந்த விதத்திலும் பாதிக்காது என்று எண்ணி இருந்தான் அவன். ஆனால், தான் கடைத்தெருவில் பார்த்த அதே பெண்ணை தான் அவன் மணந்து கொள்ள நேரும் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. அவளை பொம்மி என்று யாராவது அழைக்க மாட்டார்களா என்று அவன் எதிர்பார்த்த அந்தப் பெண்ணா இறக்கப் போகிறாள்? அவனது மனம் கனத்துப் போனது. தனக்கு முன் பின் தெரியாத அந்தப் பெண்ணுக்காக மனம் வருந்தினான் விக்ரம். அந்தக் கட்டிலில் கட்டி தொங்கவிடப்பட்டிருந்த அட்டையை எடுத்து பார்த்தான், அவளுடைய பெயரை தெரிந்து கொள்ளும் நோக்கில். ஆனால், அவனுக்கு ஏமாற்றத்தை அளிக்கும் வகையில், அந்த அட்டை காலியாய் இருந்தது. நாற்பத்தைந்து வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு பெண்மணி, அந்த அறையின் மூலையில் நின்று அழுது கொண்டிருந்தார். அவர் தான் அந்த பெண்ணின் அம்மாவாக இருக்க வேண்டும்.

"இவங்க பேர் என்ன?" என்றான் விக்ரம்.

"வேண்டாம் தம்பி. நீங்க அவ பேரை தெரிஞ்சிக்க வேண்டாம். இந்த கல்யாணம் ஒரு பரிகாரத்துக்கு தான் நடக்குது. இங்கேயே அவளை மறந்துட்டு போயிடுங்க" என்றார் அழுதபடி.

என்ன கொடுமையான நிலைமை இது என்று எண்ணினான் விக்ரம். அவன் திருமணம் செய்துகொள்ளப் போகும் பெண்ணின் பெயர் கூட அவனுக்கு தெரியவில்லை.

"அவங்களுக்கு என்ன ஆச்சு?" என்றான்.

"ஏணி மேலே இருந்து கீழ விழுந்து தலையில் அடிபட்டுடுச்சி. விழுந்தவ, விழுந்தவ தான்... உடம்புல எந்த அசைவும் இல்ல. அவ மூளை சாவு அடைஞ்சிட்டதா டாக்டர் சொல்றாங்க..."

தொண்டையை அடைத்தது அவனுக்கு.

"அவ நல்லா இருக்கும் போதே உடல் உறுப்பு தானம் பண்ணனும்னு விரும்பினா. ஆனா அது இவ்வளவு சீக்கிரம் நடக்கும்னு நான் நினைச்சிக்கூட பார்க்கல" என்று ஓவென அழுதார்.

விக்ரமின் முகபாவத்தை அமைதியாய் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார் நந்தினி. விக்ரமின் முகத்தில் தெரிந்த வேதனை, சாவித்ரிக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. அப்பொழுது அங்கு வந்து சேர்ந்தார் ஜோதிடர். திருமணத்திற்கு உண்டான சம்பிரதாயங்களை செய்யத் துவங்கினார் அவர்.

அந்தப் பெண்ணின் கழுத்தில் தாலி கட்டும்படி விக்ரம் பணிக்கப்பட்டான். அதை செய்யும் முன் அந்தப் பெண் அணிந்திருந்த ஆக்சிஜன் மாஸ்க்கை கீழே இறக்கிவிட்டான் அவன். அவனது மனம் ஏன் இப்படி தவியாய் தவிக்கிறது என்று அவனுக்கே புரியவில்லை. அந்தப் பெண்ணின் முகம் பார்க்கவே பாவமாய் இருந்தது. அவள் முகத்தைப் பார்த்தபடி தாலி கட்டிய விக்ரம், குங்குமத்தை இட்டு அவள் வகிட்டை நிரப்பினான். அதை செய்யும் பொழுது, அவள் முகத்தை பார்த்துக்கொண்டே செய்தான். அவளது வலது கண்ணத்தில் இருந்த அழகிய மச்சம் அவன் கருத்தைக் கவர்ந்தது. இப்பொழுது அவள் அவனது மனைவி. இன்னும் சிறிது நேரத்தில் அவள் இறக்கப் போகிறாள் என்பது ஏனோ அவனுக்கு மிகுந்த வேதனையை அளித்தது.

"போகலாம் விக்ரம்" என்றார் நந்தினி.

"கிளம்புங்க தம்பி... எல்லாத்தையும் இங்கேயே மறந்துடுங்க. இன்னும் ஒரு மணி நேரம் தான் அவ உயிரோட இருப்பா" என்றார் தன்னை அந்த பெண்ணின் அம்மா என்று கூறிக்கொண்ட அந்தப் பெண்.

கண்ணை மூடி தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டான் விக்ரம். அவனது தோளைத் தொட்ட சாவித்ரி, செல்லலாம் என்று சைகை செய்தார். கனத்த இதயத்துடன் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தான் விக்ரம், மறுபடி மறுபடி அந்த பெண்ணைப் பார்த்தபடி. அனைவரும் அந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். அந்தப் பெண்ணின் அம்மா உட்பட.

கிட்டத்தட்ட மருத்துவமனையை விட்டு வெளியே வந்துவிட்ட விக்ரம், ஏதோ நினைத்துக் கொண்டு, மறுபடி அந்த அறையை நோக்கி ஓடினான். காமினி, நந்தினியை ஒரு பார்வை பார்க்க அவர் அமைதியா இருக்கும்படி சைகை செய்தார்.

வைஷாலியை பார்த்தபடி சற்று நேரம் நின்றிருந்தான் விக்ரம். நாளை அவள் இந்த உலகில் இருக்க மாட்டாள். இன்னும் சிறிது நேரத்தில், அவள் உடலை கூறு போட்டு, அவளுடைய உடல் பாகங்களை எல்லாம் எடுத்துவிடுவார்கள். அவளால் சில பேர் வாழ்க்கை பெற போகிறார்கள். எதற்காக அவன் மனதிற்கு இவ்வளவு கஷ்டமாக இருக்கிறது? தனது பேனாவை எடுத்து, அவளது வலது கரத்தின் உள்ளங்கையில் VKM என்று தனது பெயரை சுருக்கமாய் எழுதினான்... அதை அவன் ஏன் செய்தான் என்று அவனுக்கு புரியவில்லை. தன்னுடைய செயல்களை எண்ணி தானே குழம்பிப் போனான். பொம்மி அல்லாத ஒரு பெண் கூட தன் மனதை சலனப் படுத்த முடியும் என்பதை அவன் இதுவரை எண்ணி பார்த்திருக்கவில்லை.

அப்போது கழிப்பறையின் கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. அவளது கையை போர்வைக்குள் வைத்து மூடினான் விக்ரம். கழிவறையில் இருந்து வெளியே வந்தார் ஒரு செவிலி. விக்ரம், வைஷாலியை பார்த்துக் கொண்டு நிற்பதை, அவரும் பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்.
மேலும் பலவீனம் அடையாமலிருக்க அங்கிருந்து நடந்தான் விக்ரம்.

காமினிக்கு தன் கண்களால் எதையோ உணர்த்தினார் நந்தினி. அதை புரிந்து கொண்டு விட்ட காமினி, சரி என்று தலையசைத்தார்

அவர்கள் அனைவரும் மருத்துவமனையை விட்டு வெளியே வந்தார்கள்.

"நான் என் ஃப்ரெண்ட் சுதாகரை பார்த்துட்டு வரேன்" என்றான் விக்ரம்.

"நீ வர லேட்டாகுமா?" என்றார் சாவித்ரி.

"லேட் ஆகும்னா, போன் பண்ணி சொல்றேன் மா"

" சரி "

தன்னுடன் அமெரிக்காவில் படித்த நண்பன் சுதாகரை சந்திக்க கிளம்பிச் சென்றான் விக்ரம்.

"சின்னா ரொம்ப அப்செட்டா இருக்கான்" என்றார் விமலாதித்தன்.

" ஆமாம்" என்றார் சாவித்ரி.

"எனக்கும் மனசு நிம்மதியாவே இல்ல. நான் கோவிலுக்கு போயிட்டு வரேன். நீங்க வீட்டுக்கு போங்க" என்றார் நந்தினி.

"நான் உங்களை கோவில்ல ட்ராப் பண்றேன் மா"

"வேண்டாம் நான் டாக்ஸியில் போய்க்கிறேன்"

"நீங்க கார் எடுத்துட்டு போங்க நாங்க வீட்டுக்கு கேப் புக் பண்ணி போறோம்" என்றார் சாவித்ரி.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு மருத்துவமனையை விட்டு கிளம்பினார் நந்தினி. விமலாதித்தனும் சாவித்ரியும் டாக்ஸியில் வீட்டுக்கு கிளம்பினார்கள். ஐந்து நிமிட பயணத்திற்கு பிறகு, மீண்டும் மருத்துவமனைக்கு செல்லும்படி ஓட்டுனரை பணித்தார் நந்தினி. வண்டியை திருப்பி, மருத்துவமனையை நோக்கி பயணமானார் ஓட்டுனர். அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகளை பற்றி காமினியுடன் கலந்தாலோசிக்க வேண்டும் அவருக்கு. அதனால் தான் கோவிலுக்கு செல்வதாக பொய் சொல்லிவிட்டு, விமலாதித்தனையும் தேவயானியையும் வீட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தார்.

வைஷாலி இருந்த அதே அறையில் அவருக்காக காத்திருந்தார் காமினி.

"இங்க வந்த விக்ரம் என்ன செஞ்சான்?" என்றார் நந்தினி அங்கிருந்த செவிலியிடம்.

"சும்மா தான் பாத்துக்கிட்டு இருந்தாரு" என்றாள் அவள், தான் கழிப்பறையில் இருந்த உண்மையை மறைத்து.

"இவளுக்கு எப்போ மயக்கம் தெளியும்?" என்றார் நந்தினி.

"இன்னும் ஒரு மணி நேரத்தில் தெளிஞ்சுடும். நீ தானே அவளுக்கு கம்மியான அளவு குளோரோஃபார்ம் கொடுக்க சொன்னே..."

 "ஆமாம். இடையில அவளோட அம்மா அவளுக்கு போன் பண்ணா, நமக்கு பிரச்சனை"

"கவலைப்படாத. உடனே திருப்பி அனுப்பிடலாம்"

"அவ கண் விழிக்கிறதுக்கு முன்னாடி, அவளை எங்கிருந்து கொண்டு வந்தியோ, அந்த இடத்துக்கு பக்கத்துல இருக்கிற ஏதாவது ஒரு சின்ன கிளினிக்குக்கு அனுப்பிடு. நம்மள பத்தியோ, நம்ம ஹாஸ்பிட்டல் பத்தியோ அவளுக்கு எந்த விவரமும் தெரிய கூடாது. ஒருவேளை, விக்ரம் அவளை சந்திச்சா கூட, அவன் எந்த விவரமும் இவகிட்ட இருந்து தெரிஞ்சுக்க கூடாது. அவன் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட பொண்ணு இவ இல்லன்னு அவன் நம்பணும். விக்ரம் சொல்றதையும் இவ நம்ப மாட்டா"

"இந்த நாடகமெல்லாம் தேவையா?" என்றார் காமினி.

"வேற என்ன செய்யறது? சாகும் போது என் புருஷன், என்னோட ராஜகுல கௌரவத்தின் மேல சத்தியம் பண்ணி, இவங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணுமன்னு சொல்லிட்டு செத்தாரு. என்னோட குல கௌரவம் எனக்கு எந்த அளவுக்கு முக்கியம்னு அவருக்கு நல்லாவே தெரியும். அதனால தான் அதை வச்சு என்னை மடக்க பார்த்தாரு. ஆனா நான் நந்தினி தேவி... அவருடைய கடைசி வார்த்தையையும் காப்பாத்திட்டேன்... என் ராஜ குல கௌரவத்தையும் காப்பாத்திட்டேன்..." என்றார் கர்வத்துடன்.

"ஒருவேளை உன் புருஷன் உன் கனவுல வந்து கேட்டா என்ன செய்வ?"

"இவங்க ரெண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் பண்ணி வைக்கணும்ங்குறது மட்டும் தான் அவருடைய ஆசை. அதை நான் நிறைவேத்திட்டேன். அதுக்கு மேல இதுல செய்ய எதுவுமில்லை. என் மகனும் நிறைய மாறிட்டான். முதல் தடவையா, அவன் என்னோட விருப்பத்துக்கு மாறா பேசினான். அவனுடைய சப்போர்ட்டை என்னால இழக்க முடியாது. எல்லாரையும் என்னுடைய கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வரணும்னா நான் இந்த நாடகத்தை நடத்தி தான் ஆகணும்"

"ஆனா இப்போ, விக்ரம் பொம்மியை பத்தி கேட்டா என்ன செய்வ? அவங்க அட்ரஸை அவன் கேட்டான் இல்லையா?"

"இன்னொரு நாடகத்தை நடத்திட்டா போச்சு..."

"ஆனா, இவ தான் பொம்மி, இவ சாகப் போறான்னு நீ சொல்லிருந்தா, இப்பவே எல்லாம் முடிஞ்சிருக்குமே?"

"நீ விக்ரமைப் பத்தி என்ன நெனச்சுக்கிட்டு இருக்க? அவன் அவ்வளவு முட்டாள் இல்ல. கோப்பெருந்தேவி எங்கன்னு கேப்பான். நம்மால எந்த பதிலும் சொல்ல முடியாது. எல்லாத்துக்கும் மேல, பொம்மி செத்துட்டா, அந்த சோகத்தில் இருந்து அவனால மீளவே முடியாது. இந்தியாவைவிட்டு ஒரேடியா போயிடுவான். சரியான பிடிவாதக்காரன்... அவங்க தாத்தாவை மாதிரி. எல்லாத்தையும் யோசிச்சி தான் நான் இதையெல்லாம் செஞ்சுக்கிட்டு இருக்கேன்"

 சரி அவர் சொல்வது சரி என்பது போல் தலையசைத்தார் காமினி.

"ஏதாவது ஒரு சின்ன கிளினிக்குக்கு இந்த பொண்ணை அனுப்பிடு. அவ மயங்கிட்டதாகவும், யாரோ அவளை கொண்டு வந்து சேர்த்ததாகவும் அவளை நம்ப வையுங்க..." என்றார் நந்தினி.

சரி என்று தலையசைத்தார் காமினி. ஸ்பிரிட்டை கொண்டு அவள் நெற்றி வகிட்டில் இருந்த குங்குமத்தை கலைத்தார் அந்த செவிலி. அவள் அணிந்திருந்த தாலிக்கயிறையும் நீக்கிவிட்டு, அவளை ஒரு போர்வையால் மொத்தமாய் போர்த்தி அங்கிருந்து எடுத்துச் சென்றார்கள். அவள் கொண்டு செல்லப்பட்ட அந்த சிறிய மருத்துவமனை, காமினிக்கு வேண்டப்பட்டவர்களின் மருத்துவமனை தான். எல்லாவற்றையும் திட்டமிட்டு அவர்கள் செயல்படுத்தி இருந்தார்கள்.

ஆம்... அவர்கள் தான் குளோரோஃபார்ம்மை நுகர வைத்து, வைஷாலியை மயக்கம் அடைய செய்து, அவளுக்கே தெரியாமல் அங்கு கொண்டு வந்திருந்தார்கள்.

.......

இன்னும் சில மணி நேரத்தில் மரணிக்கப் போகும் தனது தற்காலிகமான மனைவியை பற்றி யோசித்துக் கொண்டு காரை செலுத்தினான் விக்ரம். அந்த பெண்ணின் நினைவிலிருந்து அவனால் வெளி வரவே முடியவில்லை. இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு, அவளை கடைத்தெருவில் பார்த்த போது, அந்தப் பெண்ணை அவன் மணந்து கொள்வான் என்று அவன் நினைத்துக்கூட பார்த்திருக்கவில்லை. முதன்முறையாக அந்த பெண்ணை பார்த்த போது, அவனுக்கு ஏன் ஏதோ ஒரு வித்தியாசமான உணர்வு ஏற்பட்டது என்று யோசித்தான் விக்ரம்.

ஒரு அழகான வீட்டின் முன் காரை நிறுத்தினான். அவனுடைய கார் சத்தத்தை கேட்டு, விக்ரமின் சம வயதுடைய ஒருவன் வீட்டிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தான். விக்ரமை பார்த்து புன்னகைத்தான் அவன். அவன் தான் சுதாகராக இருக்க வேண்டும்.

"ஹாய் டூட்" என்றான்.

"ஹாய்..." என்று கூறிய விக்ரமின் வார்த்தை சோர்வாய் இருந்ததை உணர்ந்தான் சுதாகர்.

"என்ன ஆச்சு விக்கி? ஏன் உன்னோட குரலில் சுரத்தே இல்ல?"

தன்னிடம் ஏற்படும் எந்த ஒரு சிறிய மாற்றத்தையும் சுதாகரிடம் இருந்து மறைக்க முடியாது என்பது விக்ரமுக்கு தெரியும்.

"ஏதாவது பிரச்சனையா?"

நடந்தவற்றை அவனிடம் கூறினான் விக்ரம். அதைக் கேட்ட சுதாகர் அதிர்ச்சி அடைந்தான்.

"என்ன வேலை டா பண்ணிட்டு வந்து இருக்க நீ? இந்த நான்சென்ஸ்ஸை எல்லாம் நீ நம்புறியா?" என்றான் நம்பமுடியாமல்.

"நான் எதையும் நம்பல... ஆனா எனக்கு வேற வழியும் இல்ல. ஏன்னா, நான் பொம்மியை கல்யாணம் பண்ணியே ஆகணும். என்னோட தாத்தாவுக்கு செஞ்சு கொடுத்த சத்தியத்தை நான் காப்பாத்தி ஆகணும். எனக்கு அதைவிட வேறு எதுவுமே பெருசில்ல... எனக்கு பொம்மி வேணும்"

"ஆனா, உனக்கு தான் உங்க பாட்டியை பத்தி நல்லா தெரியுமே. நிறைய தடவை நீயே அவங்களுடைய *ராயல் ஆட்டிட்யூட்* பத்தி சொல்லியிருக்க. ஒருவேளை அவங்க இந்த விஷயத்துல ஏதாவது விளையாடி இருந்தா என்ன செய்வ?"

"அதைப் பத்தி எல்லாம் நான் யோசிச்சிருக்க மாட்டேன்னு நினைக்கிறாயா? என் பாட்டியை பத்தி எனக்கு தெரியாதா? பொம்மி விஷயத்துல மட்டும் அவங்க விளையாடினா, நான் எந்த அளவுக்கு போவேன்னு அவங்களுக்கு காட்டுவேன்..." என்றான் கோபமாக.

"ஒரு பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணதுக்கப்புறம் உன்னால் என்ன செய்ய முடியும்?"

"நான் இதைப் பத்தி வக்கீல்கிட்ட பேசினேன். ரெண்டு பேரோட முழு சம்மதத்தோட நடந்தா மட்டும் தான் அந்த கல்யாணம் செல்லுமாம்..."

"ஓஹோ "

"நான் டைவர்ஸ் பண்றதை என்னோட பாட்டியால தடுக்க முடியாது. ஆனா நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட பொண்ணை நெனச்சா எனக்கு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு. அவ முகம் ரொம்ப அப்பாவித்தனமா இருந்தது. பாவம் அந்த பொண்ணு"

பொம்மி அல்லாத வேறொரு பெண்ணை பற்றி விக்ரம் பேசுவதை முதன்முறையாக இப்போது தான் கேட்கிறான் சுதாகர். அவள் சாவை எதிர் கொள்ளப் போகிறாள் என்பதற்காக ஏற்பட்ட பரிதாபமாக அது இருக்கலாம் என்று எண்ணினான்.

"நீ பொம்மியை மீட் பண்ணிட்டியா?"

"அவ சென்னையில இல்ல. தஞ்சாவூருக்கு போயிட்டாளாம்"

"இது எப்போ நடந்தது? அவங்க ஏன் அங்க போனாங்க? "

"அவங்களுடைய எல்லா சொந்தக்காரங்களும் அங்க தான் இருக்காங்க. அதனால போனதா சொல்றாங்க"

"நீ அவளை சந்திக்க போறதில்லையா?"

"அவங்களுடைய அட்ரஸை வாங்கிக் கொடுக்கிறேன்னு பாட்டி சொல்லி இருக்காங்க. என்னோட பாட்டியை எந்த அளவுக்கு நம்பலாம்னு இதிலிருந்தே நம்ம தெரிஞ்சிக்கலாம்"

"அப்படின்னா நீ தஞ்சாவூர் போகப் போறியா?"

"நிச்சயமா போகப்போறேன்... அதுல என்ன சந்தேகம்?"

"நானும் உன் கூட வரேன்"

"தாராளமா"

"இந்தப் பத்து வருஷமா, நீ எவ்வளவு தூரம் அவளையே நெனச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்னு நான் அவகிட்ட சொல்லுவேன்" என்றான் கிண்டலாக.

புன்னகைத்தான் விக்ரம்.

"நம்ம எப்ப கிளம்புறோம்னு நான் உனக்கு சொல்றேன்"

"யா..."

விமலாதித்தன் தன்னை அலுவலகம் வரச் சொல்லி அழைத்ததை பற்றி கூட
விக்ரம், சுதாகருடன்  விவாதித்தான்.

இதற்கிடையில்,

கண்விழித்த வைஷாலி தன் தலை பாரமாக இருப்பதை உணர்ந்தாள். தான் ஒரு மருத்துவமனையில் இருப்பதை பார்த்து பதட்டம் அடைந்தாள்.

"நான் இங்க எப்படி வந்தேன்?" என்றாள்

"நீங்க மயங்கிட்டிங்கன்னு யாரோ உங்களை இங்க கூட்டிகிட்டு வந்து சேர்த்தாங்க" என்றார் அங்கிருந்த பெண் மருத்துவர்.

"நான் மயங்கிட்டேனா? என்னால நம்ப முடியல"

"சில சமயம் அப்படி நடக்கும்" என்றார் மருத்துவர்

தன் தலையை அழுத்திப் பிடித்தாள் வைஷாலி.

"கடவுளே... என் தலை ஏன் இவ்வளவு பாரமா இருக்கு?"

"நீங்க மயங்கிட்டிகன்னு சொன்னேன்ல...?" என்று அவளை நம்ப வைக்க முயன்றார் மருத்துவர்.
 
ஆமாம் என்று தலையசைத்த வைஷாலி, தன் உள்ளங்கையில் VKM என்று எழுதி இருப்பதை கவனித்தாள்.

தொடரும்...