இறுதி பாகம்

அரசு பொது மருத்துவமனையின் அவசர சிகிச்சை பிரிவில் அனுமதிக்கப்பட்டார் நந்தினி. சுயநினைவின்றி இருந்த அவர், யார் என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. இரண்டு நாள் ஆகியும் அவரை தேடி ஒருவரும் வரவில்லை. அதனால் பொது மருத்துவமனையின் மருத்துவர்கள், அவருடைய புகைப்படத்தை முகநூலில் பகிர்ந்தார்கள்.

மறுநாள்

முகநூலில் பொழுதை கழித்துக் கொண்டிருந்த வைஷாலி, நந்தினியின் புகைப்படத்தை பார்த்து திடுக்கிட்டாள்.

"விக்ரம்..." என்று கத்த, அவளை நோக்கி ஓடி வந்தான் விக்ரம்.

"என்ன வைஷாலி?"

தன்னுடைய கைபேசியை அவனிடம் கொடுத்தாள். விக்ரமின் விழிகள் அதிர்ச்சியில் விரிந்தன. அதிர்ச்சியுடன் நின்றிருந்த வைஷாலியை ஏறிட்டான்.

"பாட்டிக்கு கை போயிடுச்சு..."

அவளுடைய கைபேசியை எடுத்துக் கொண்டு விமலாதித்தன் அறையை நோக்கி விரைந்தான் விக்ரம். அவனைப் பின்தொடர்ந்து சென்றாள் வைஷாலி. அங்கு விமலாதித்தனும் சாவித்திரியும் பேசிக் கொண்டிருந்ததை கேட்டு அவர்கள் அப்படியே நின்றார்கள்.

"நீங்க ஒன்னும் கவலைப்படாதீங்க. அவங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகாது" என்றார் சாவித்திரி.

"இல்ல, அவங்களுக்கு உயிர் போற கண்டம் இருக்கு. அது தான் எனக்கு பதட்டமா இருக்கு. அவங்களை நான் ஆசிரமத்துக்கு அனுப்பிடப் போறேன்"

"செய்யுங்க"

"டாட்..." என்று அவரை மெல்ல அழைத்தான் விக்ரம்.

அவர்கள் இருவரும் அவனைப் பார்க்க,

"பாட்டி... கவர்ன்மென்ட் ஹாஸ்பிடல்ல..." என்று மென்று முழுங்கினான்.

"எனக்கு அப்பவே தெரியும்... நம்ம ஜோசியர் அப்பவே சொன்னாரு..." என்றவர் சாவித்திரியை நோக்கி திரும்பி,

"நான் தான் உன்கிட்ட சொன்னேனே, நிச்சயமா, நான் அவங்களை இழந்திடுவேன்னு எனக்கு தெரியும். நான் சொன்ன மாதிரியே அவங்க இறந்துட்டாங்க பாத்தியா" என்றார்.

கௌரவத்திற்கு பெயர் போன தன் அம்மா, அரசு மருத்துவமனையில் சென்று சேர வாய்ப்பே இல்லை என்பதால், அவருடைய பிரேதம் அங்கு வைக்கப்பட்டிருப்பதாய் தவறாய் நினைத்தார் விமலாதித்தன்.

"டாட், அவங்க உயிரோட தான் இருக்காங்க. ஒரு ஆக்சிடென்ட்ல அவங்களோட வலது கை போயிடுச்சு"

"நெஜமாவா?" என்றார் நம்ப முடியாமல் விமலாதித்தன்.

அந்த முகநூல் பதிவை அவரிடம் காட்டினான் விக்ரம்.

"நல்ல வேளை... " என்று நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டார் விமலாதித்தன்.

தன் அம்மாவிற்கு கை போன விஷயத்தை கேட்ட விமலாதித்தன், வீட்டை இரண்டாக்குவார் என்று எண்ணி இருந்தான் விக்ரம். அப்படி நடக்காததால் சாவித்திரியை அதிசயமாய் பார்த்தான் விக்ரம்.

தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்ட விமலாதித்தன்,

"விதி யாரை விட்டது? அவங்க செஞ்ச பாவத்துக்கான பலனை கடவுள் கொடுத்துட்டாரு பாத்தியா? அவங்களுக்கு இப்படிப்பட்ட தண்டனை தேவை தான். இல்லனா அவங்க தன்னுடைய தவறுகளை எப்பவுமே உணர மாட்டாங்க. வா போகலாம்" என்று வருத்தத்துடன் கூறிவிட்டு நடந்தார்.

"மாம்... இதை என்னால நம்பவே முடியல. எப்படி மாம் டாட் இதை இவ்வளவு சாதாரணமா எடுத்துக்கிட்டாரு?"

"இது ரொம்ப சிம்பிள் லாஜிக். அவங்க நேரம் ரொம்ப மோசமா இருந்ததுன்னு அவங்க உயிரே போயிடும்னு அவர் நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தாரு. அப்படி நடக்காம, அவங்களுக்கு கை மட்டும் போய், அவங்க உயிரோட இருக்கறதுல  அவருக்கு சந்தோஷம். தலைக்கு வந்தது, தலைப்பாகையோட போச்சு இல்லையா?"

பெருமூச்சு விட்டான் விக்ரம்.

"போ... அவர் உனக்காக காத்துக்கிட்டு இருக்காரு"

சரி என்று தலையசைத்து விட்டு அவரை பின்தொடர்ந்தான் விக்ரம்.

அரசு பொது மருத்துவமனை

இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு மெல்ல கண் திறந்தார் நந்தினி. வலி அவரது உயிரை தின்றது. டாக்டரை அழைத்து கூப்பாடு போட்டார். பணியில் இருந்த மருத்துவர் அவரிடம் வந்தார்.

"டாக்டர் ப்ளீஸ், எனக்கு பெயின் கில்லர் கொடுங்க"

"யாருமா நீங்க? உங்க பேர் என்ன?"

"என் பெயர் நந்தினி"

"உங்க குடும்பத்துல இருக்கிறவங்க ஃபோன் நம்பரை கொடுங்க"

 அவர் எதுவும் கூறும் முன்,

"அவங்க என்னோட பாட்டி" என்றான் விக்ரம்.

நந்தினியும், மருத்துவரும், அவனை நோக்கி திரும்பினார்கள். தன் கண்ணில் வழிந்த கண்ணீரை துடித்துக் கொண்டார் நந்தினி.

"ஹலோ... "என்றார் மருத்துவர்.

"நாங்க அவங்களை பிரைவேட் ஹாஸ்பிடலுக்கு ஷிப்ட் பண்ண நினைக்கிறோம்"

சரி என்று தலையசைத்தார் மருத்துவர். நந்தினியிடம் வந்த விக்ரம்,

"வாங்க பாட்டி போகலாம்" என்றான்.

 ஒவென்று அழுதார் நந்தினி.

"அழாதீங்க பாட்டி..."

எங்கோ பார்த்தபடி நின்று கொண்டிருந்த விமலாதித்தனை பார்த்தார் நந்தினி. அவர் முகத்தில் வேதனை குடி கொண்டிருந்தது. கட்டிலை விட்டு கீழே இறங்கிய நந்தினி, அவரை நோக்கி சென்றார்.

"விமலா..."

விக்ரமனை நோக்கி திரும்பிய விமலாதித்தன்,

"அவங்களை கூட்டிக்கிட்டு வா சின்னா" என்று கூறிவிட்டு விடுவிடுவென நகர்ந்தார்.

தன் அம்மாவின் நிலை கண்டு மனம் இறங்கி விட்டபோதிலும், தன்னுடைய பலவீனத்தை அவரிடம் காட்டி, மீண்டும் அவருக்கு இடமளித்து விடக்கூடாது என்று நினைத்தார் விமலாதித்தன். தங்கள் வாழ்வில், அவருடைய அம்மாவால் நடந்த தவறுகள் எதுவும் மீண்டும் நடக்க கூடாது என்பதில் அவர் திடமாய் இருந்தார்.

"வாங்க பாட்டி"

"விமலன் இன்னும் என் மேல கோவமா இருக்கான்"

அமைதியாய் நின்றான் விக்ரம்.

"என்னை நீங்க மன்னிக்க மாட்டீங்களா?"

"எல்லாம் ஒரு நாள் சரியாகும் பாட்டி... ஆனா ஒரே நாளில் சரியாகாது" என்று கூறிவிட்டு, அவரை அழைத்து வந்து காரில் ஏற்றினான் விக்ரம்.

சென்னையின் மிகச்சிறந்த மருத்துவமனையில் அவர் சேர்க்கப்பட்டார். நந்தினியின் கை புண் ஆற, பதினைந்து நாட்கள் தேவைப்பட்டது. மருத்துவ உலகத்தின் அசுர வளர்ச்சியால் தான் அதைக் கூட சாதிக்க முடிந்தது. சாவித்திரியும், வைஷாலியும், அவருடன் இருந்து, அவரை கவனித்துக் கொள்ள அனுமதிக்கப்படவில்லை. அவர்கள் அவரைப் பார்க்க மட்டும் அனுமதிக்கப்பட்டார்கள். அதுவும் கூட பார்வையாளர் நேரத்தில் மட்டும். அவர்களே எவ்வளவோ கேட்டுக் கொண்ட போதும், விமலாதித்தன் கடுமையாய் மறுத்துவிட்டார். ஏனென்றால், சாவித்திரியோ, வைஷாலியோ, உடனிருந்து கவனித்துக் கொள்ளும் அளவிற்கு, நந்தினி தகுதியானவர் என்று விமலாதித்தன் நினைக்கவில்லை. அதோடு மட்டுமல்லாது, உறவின் மகத்துவம் என்ன என்பதை நந்தினி உணர வேண்டும் என்று நினைத்தார் அவர். அவர் எண்ணம் பலிக்கவும் செய்தது. தன் குடும்பத்தாராளேயே தான் தவிர்க்கப்படுவதை கண்டு மனம் நொந்தார் நந்தினி. தனது வீட்டில் இருந்தபோதிலும், தனக்கென்று யாருமே இல்லாததை உணர்ந்தார் அவர். ஒற்றைக் கையுடன் அனைத்து பணிகளையும் தன்னந்தனியாய் செய்து விட முடியாது என்பது அவர் கற்ற மிகப்பெரிய பாடம். பணமும், அந்தஸ்தும் தனக்கு சோறு ஊட்ட வராது என்பதை உணர்ந்தார். வாழ்க்கை தத்துவத்தை, ஒரு கையை இழந்து கற்றார் அவர்.

அவரை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்த பிறகு, அவரை கவனித்துக் கொள்ள ஒரு பணிப்பெண்ணை ஏற்பாடு செய்தார் விமலன். நந்தினிக்கு தெரியும், அந்த ஏற்பாடு, தன்னை அந்த குடும்பத்திலிருந்து விலக்கி வைப்பதற்காக தான் என்று. அவர்கள் எண்ணத்திலும் தவறில்லையே. அவரை விலக்கி வைப்பதன் மூலம், அவர்கள் நிம்மதியாக இருக்க முடியும் அல்லவா? அவருடைய அறையில் தொலைபேசி இருக்கவில்லை. அவர் யாருடனும் பேசவும் அனுமதிக்கப்படவில்லை. அந்த வீட்டில், அவருக்கு, ஒரு இடம் மட்டும் தான் வழங்கப்பட்டிருந்தது. அவருக்கு தேவையான உணவும் தண்ணீரும் அவர் அறைக்கே வந்து சேர்ந்தது. தன்னைத்தானே மகாராணி என்று எண்ணிக்கொண்டிருந்த ராணி நந்தினி தேவி, தன் சொந்த வீட்டில் அனாதை ஆக்கப்பட்டார்.

அனைவரும் உணவருந்திக் கொண்டிருந்த நேரம் அங்கு வந்தார் நந்தினி. அருகில் செல்லாமல் தூரமாய் நின்றார். அவரைப் பார்த்தவுடன் அனைவருக்கும் சங்கடம் உண்டானது. அது தவிர்க்க முடியாததும் கூட.

"நீங்க எல்லாரும் என் மேல கோவமா இருக்கீங்கன்னு எனக்கு தெரியும். உங்க மேல தப்பில்ல. நான் செஞ்ச எல்லாமே தான் தப்பு. அதுக்காக என்னை மன்னிச்சிடுங்க. என்கிட்ட முன்ன மாதிரி பழகுங்கன்னு நான் சொல்ல மாட்டேன். ஆனா தயவு செய்து இப்படி இருக்காதீங்க. தயவுசெய்து என்கிட்ட பேசுங்க. என்னையும் உங்க கிட்ட பேச விடுங்க... வேற எதுவும் எனக்கு வேண்டாம்" கண்ணீர் மல்க நின்றார் நந்தினி.

விமலாதித்தனுக்கும் விக்ரமுக்கும் மனம் கனத்துப் போனது. சாவித்திரியும், வைஷாலியும் அவரை நோக்கிச் சென்றார்கள்.

"உன்னை நான் ரொம்ப கொடுமை படுத்திட்டேன். என்னை மன்னிச்சிடு வைஷாலி..." என்றார்.

அந்த சூழ்நிலையிலும், விக்ரமுக்கு வாய்விட்டு சிரிக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. யார், யாரை கொடுமைப்படுத்தியது? அவர்கள் இருவரில், நந்தினியை கொடுமைப்படுத்தியது வைஷாலி தானே?

விமலாதித்தனிடம் வந்த நந்தினி,

"நீங்கெல்லாம் என்னோட வாழ்க்கையில எவ்வளவு முக்கியமானவங்கன்னு நான் உணர்ந்துட்டேன். சத்தியமா இனிமே எந்த தப்பும் செய்ய மாட்டேன். என்னை நம்பு விமலா" என்றார் தொண்டை அடைக்க.

"உங்ககிட்ட ஏற்பட்டிருக்குற மாற்றம், நிரந்தரமானதாகவும் உண்மையானதாகவும் இருந்தா, எனக்கு சந்தோஷம்" என்றார் விமலாதித்தன்.

ஒரு மாதத்திற்கு பிறகு

அனைவரும் சாப்பிட அமர்ந்தார்கள்.

"பாட்டி எங்க மாம்?" என்றான் விக்ரம்.

"இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை இல்ல... அவங்க விரதம்."

"இந்த வயசுல இதெல்லாம் அவங்களுக்கு தேவையா? சந்தோஷமா சாப்பிட வேண்டியதுதானே மாம்?"

"வைஷாலியோட யூட்ரஸ் வீக்கானது அவங்களால தான்னு அவங்களுக்கு குற்ற உணர்ச்சி. அதனால உங்களுக்கு குழந்தை பிறக்கணும்னு  வாராவாரம் வெள்ளிக்கிழமை விரதம் இருக்காங்க"

அதைக் கேட்ட வைஷாலிக்கு புறையேறியது. சட்டென்று அவளுக்கு ஒரு தமளர் தண்ணீர் கொடுத்தார்  சாவித்திரி. அவள் முதுகை லேசாய் தட்டிக் கொடுத்தான் விக்ரம். தண்ணீர் குடித்த படி அவள் சாவித்திரியை பார்க்க, அவர், விழியை பெரிதாக்கி, சும்மா இரு என்று சைகை செய்தார். தன் சிரிப்பை அடக்கி கொண்டான் விக்ரம்.

சாப்பிட்டு முடித்து தங்கள் அறைக்கு  சென்றார்கள் இருவரும்.

"நமக்காக தான் பாட்டி விரதம் இருக்காங்க" என்றாள் வைஷாலி.

"ஆமாம். உன்னால மட்டும் தான் அவங்களை தடுத்து நிறுத்த முடியும்" என்றான் விக்ரம்.

"என்னால எப்படி முடியும்?"

"ஒரு குழந்தையை பெத்துக் கொடுத்து அவங்க விரதத்துக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வச்சிடு"

"நானும் அதையே தான் நினைச்சுக்கிட்டிருக்கேன். என்ன சொல்றீங்க?"

"வாய்ப்பே இல்ல" என்றான் விக்ரம்.

"ஏன்?"

"நீ பிரக்னன்ட் ஆயிட்டா, என்னை கிட்ட சேர்க்க மாட்ட"

"அதனால?"

"நீ ஒன்னும் பிரக்னன்ட் ஆக வேண்டாம்"

"நீங்க இப்படி எல்லாம் சொல்ல கூடாது. இங்க வாங்க"

"வரமாட்டேன் "

"நீங்க என் பக்கத்துல வராம இருக்கிறதுக்கு, நான் பிரெக்னன்ட் ஆனா உங்களுக்கு என்ன பிரச்சனை?"

"எப்ப உன் பக்கத்துல வரணும்னு எனக்கு தெரியும்"

அவனைப் பார்த்து முறைத்துக் கொண்டு நின்ற வைஷாலி, அங்கிருந்து செல்ல எத்தனித்த போது ஓடிவந்து அவளை பின்னாலிருந்து அணைத்துக் கொண்டான் விக்ரம்.

"எனக்கு குட்டி வைஷாலி வேணும்... உனக்கு ஓகேவா?"

"எனக்கு ஓகே தான்... ஆனா குட்டி விக்கிரமா இருந்தா?"

"குட்டி வைஷாலிக்காக இடைவிடாமல் உழைக்க வேண்டியது தான்..." என்று விக்ரம் சொல்ல, அவனை அணைத்துக் கொண்டு சிரித்தாள் வைஷாலி.

முற்றும்.