54 முற்பகல் செய்யின்...

"தப்பானவங்க யாருன்னு எல்லாருக்கும் தெரியும்... நந்து..." என்றாள் வைஷாலி.

அதைக் கேட்ட நந்தினி திகைப்படைந்தார்.

"இப்போ நீ என்னை என்ன சொல்லி கூப்பிட்ட?"

"ஏன்? நான் அப்படி கூப்பிடுறது ரொம்ப பிடிச்சி இருக்கா நந்து?"

"அப்படின்னா, அது நீ தானா?" என்றார் நந்தினி நம்ப முடியாமல்.

தனது தோள்களை லாவகமாய் குலுக்கினாள் வைஷாலி. அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்த விக்ரமை திகைப்புடன் பார்த்தார் நந்தினி.

"அது, சந்தேகமில்லாமல் நானே தான். நான் தான் உங்ககிட்ட ஃபோன்ல பேசினது"

"அப்பாவி பொண்ணு மாதிரி என்ன ஒரு நடிப்பு..." பல்லை கடித்தார் நந்தினி.

"உங்க நடிப்புக்கு முன்னாடி என்னுடையது ஒன்னுமே இல்லையே... நீங்க என்ன நினைச்சீங்க, எப்பவுமே பிடிபட மாட்டோம்னு தைரியமா இருந்தீங்களா?"

"அப்படின்னா இதையெல்லாம் நீ தெரிஞ்சே தான் செஞ்சியா?"

இல்லை என்று தலையசைத்தாள் வைஷாலி. முகத்தை சுளித்தார் நந்தினி. வைஷாலியின் அருகில் வந்த விக்ரம் அவள் தோளை சுற்றி வளைத்துக் கொண்டு,

"நாங்க சேர்ந்து செஞ்சோம்... ஆமாம், தெரிஞ்சு தான் செஞ்சோம்" என்றான்.

தன் தலையை நிமிர்த்தி நின்ற நந்தினி,

"என்னால மறுபடியும் இந்த வீட்டுக்குள்ள வர முடியாதுன்னு நினைக்கிறியா? எனக்கு விமலனை பத்தி நல்லா தெரியும். அவனை, எங்கே, எப்படி அடிக்கணும்னு அதைவிட நல்லா தெரியும்" என்றார் சற்றும் தலைகனம் குறையாமல்.

"ட்ரை பண்ணி பாருங்க பாட்டி... அவரை எங்கே எப்படி அடிக்கணும்னு எனக்கும் தெரியும்" என்றான்.

அங்கிருந்து வெளியேறினார் நந்தினி.

"அவங்க, அங்கிளை எமோஷனல் பிளாக் மெயில் பண்ண போறாங்கன்னு நினைக்கிறேன்."

"அப்படியா நினைக்கிற?"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் வைஷாலி.

"விடு, நான் பாத்துக்குறேன்"

"ம்ம்ம் "

"நீ நம்ம ரூமுக்கு போ நான் வரேன்"

தங்கள் அறைக்கு சென்றாள் வைஷாலி. விக்ரமோ தன் அப்பாவின் அறைக்கு சென்றான். தரையை வெறித்து பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தார் விமலாதித்தன். கதவு திறந்தே இருந்த போதிலும், கதவை தட்டி விட்டு உள்ளே நுழைந்தான் விக்ரம். விமலாதித்தன் அருகில் வந்து தானும் அவருடன் அமர்ந்து கொண்டான். அவனை ஏறிட்டுப் பார்த்த விமலாதித்தன், மீண்டும் தலை குனிந்து கொண்டார்.

"எனக்கு உங்க நிலைமை புரியுது டாட்"

மெல்ல கண்ணிமைத்தார் விமலாதித்தன்.

"நீங்க பாட்டி மேல எந்த அளவுக்கு பிரியம் வச்சிருக்கீங்கன்னு எனக்கு நல்லாவே தெரியும். அவங்க இல்லாம இருக்கிறது உங்களுக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கும். வயசானவங்க வேற. அவங்களை வீட்டை விட்டு வெளியே அனுப்புறது நல்லது இல்ல டாட்"

ஒன்றும் கூறாமல் அவனை அமைதியாய் பார்த்தார் விமலன்.

"நான், வைஷாலியை கூட்டிகிட்டு பொன்னகரத்தை விட்டு போறேன். நீங்க பாட்டியை இங்க அழைச்சுக்கிட்டு வந்துக்கோங்க" என்றான் விக்ரம்.

அதைக் கேட்டு அதிர்ந்தார் விமலாதித்தன்.

"நீ என்ன பேசுற சின்னா? நீ என்னோட பிள்ளை... எந்தத் தப்பும் செய்யாதவன். நான் ஒத்துக்குறேன் எங்க அம்மாவ நான் ரொம்ப நேசிக்கிறது உண்மை தான். ஆனா அதுக்காக அவங்க செய்ற எல்லா தப்பையும் நான் மன்னிச்சி ஏத்துக்குவேன்னு அர்த்தமில்ல"

"நான் அதுக்கு சொல்லல டாட் "

"எனக்கு உன்னையும் ரொம்ப பிடிக்கும் சின்னா. நீ எங்களை விட்டு பத்து வருஷத்துக்கு மேல தனியா இருந்திருக்க. நான் அதை நடக்க விட்டிருக்க கூடாது. எங்க அம்மா அந்த முடிவை எடுத்தப்ப, நான் அவங்க கிட்ட பேசி அவங்க மனசை மாத்தி இருக்கணும். ஆனா நான் அதை செய்யல. என்னால தான் சாவித்திரி கஷ்டப்பட்டா. எத்தனை ராத்திரி சத்தம் இல்லாம அவ அழுதான்னு எனக்கு தெரியும். அப்போ, கையாலாகாத தனமா நான் உன்னை தனியா இருக்க விட்டேன். மறுபடியும் அதே தப்ப செய்ய நான் விரும்பல. தயவுசெய்து எங்களை விட்டு தனியா போகணும்னு மட்டும் நினைக்காத" என்று கெஞ்சினார் விமலாதித்தன்.

மெல்ல தலையசைத்தான் விக்ரம்.

"எல்லாத்துக்கும் என்னை மன்னிச்சிடு சின்னா. எனக்கு தெரியும், உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேக்குறதுல கூட நான் ரொம்ப லேட்டு தான். ஆனா, இப்பவாவது உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்க எனக்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைச்சதுன்னு மனசுக்கு நிம்மதியா இருக்கு"

"அதையெல்லாம் விடுங்க டாட்..." என்றான் விக்ரம்.

அவர்கள் பேசுவதை கேட்டபடி, வாசலில் உணர்ச்சி பெருக்குடன் நின்றிருந்தார் சாவித்திரி. அவரைப் பார்த்து அப்பாவும், பிள்ளையும் புன்னகைத்தார்கள். அவர்களின் அருகில் வந்த அவரை  பார்த்து,

"நீயும் என்னை மன்னிச்சிடு சாவித்திரி" என்றார் விமலாதித்தன்.

"இப்பவாவது நீங்க எங்களுடைய உணர்வுகளை புரிஞ்சுக்கிட்டிங்களே அதுவே எனக்கு போதும்" என்றார் சாவித்திரி.

புன்னகைத்தபடி அங்கிருந்து நடையை கட்டினான் விக்ரம், இதுவரை எல்லாம் சரியாகத் தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது என்று எண்ணியபடி. அவர்கள் அறைக்கு வந்தவுடன் அவனை நோக்கி ஓடி வந்தாள் வைஷாலி.

"அங்கிள் எப்படி இருக்காரு?" என்றார் அவனுடன் நடந்தபடி.

"ரொம்ப அப்செட்டா இருக்காரு" என்றபடி கட்டில் மீது அமர்ந்தான்.

வைஷாலியும் அவன் அருகில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

"நீங்க அவரை இன்னும் அப்செட் ஆக்க மாட்டீங்கன்னு நம்புறேன்"

"நான் அவரை அப்செட் ஆக்கிட்டு தான் வரேன் எனக்கு வேற வழியில்ல. ஆனா அவர் இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்ல"

"நிஜமாவா?"

"ஆமாம், என்கிட்டேயும், மாம்கிட்டையும் எங்களை பிரிச்சு வச்சதுக்காக மன்னிப்பு கேட்டாரு"

"பாவம் அவரு. தான் செஞ்ச எல்லா பழைய தப்பையும் யோசிச்சு பார்த்துட்டு இருக்காரு போல இருக்கு"

"அவர் அதை செஞ்சி தான் ஆகணும். அப்போ தான் எங்க அம்மாவுடைய வலி என்னன்னு அவருக்கு புரியும்"

"எல்லாம் சீக்கிரம் சரியாகனும்"

"சரியாகும்னு நம்புவோம்"

"பாட்டி என்ன செய்யப் போறாங்கன்னு தெரியல"

"நான் அவங்க மேல  ஒரு கண்ணு வச்சிருக்கேன் நீ கவலைப்படாத"

"தேங்க் காட்... "

"கடவுளுக்கு தேங்க் பண்றதை விட, உன் புருஷனுக்கு தேங்க் பண்ணு" என்றான் விக்ரம் கிண்டலாக.

"நீங்க செய்யற எல்லா செயலுமே கடவுளால தான் நடக்குது. கடவுள் உதவி இல்லாம நீங்க எதையுமே செய்ய முடியாது. கடவுள் தான்  எனக்கு பாட்டியுடைய உண்மையான முகத்தை காட்டினது"

"அப்புறம்?"

"என்ன அப்புறம்?"

"உன் வாழ்க்கைக்கு பொருத்தமான நல்ல மனுஷனை கடவுள் உனக்கு காட்டலையா?" என்றான் பொடி வைத்து.

"நீங்க நல்லவர் தான். அதுல எனக்கு எந்த சந்தேகமும் இல்ல.  ஆனா, அதுக்காக நீங்க ஓவரா அலட்டிக்க வேண்டாம்"

"நான் அலட்டிக்கிறேனா?"

"பின்ன என்ன? உங்களைப் பத்தி நீங்களே பெருமையா பேசுகிறதுக்கு என்ன பேரு?"

"நான் என்ன செய்றது? என் பொண்டாட்டி என்னை பத்தி ஒரு வார்த்தை கூட பேச மாட்டேங்கிறாளே"

"இந்த உலகத்திலேயே நீங்க தான் ரொம்ப ரொம்ப ரொம்ப ரொம்ப நல்லவரு. போதுமா?"  என்றாள் அவன் கன்னத்தை கிள்ளியபடி.

"அவ்வளவு தானா?"

"நான் வேற என்ன சொல்லணும்னு எதிர்பார்க்கிறீங்க?" தன் கண்களை சுருக்கினாள் வைஷாலி.

"வார்த்தையால என்னை புகழ்ந்தது போதும். உன் நன்றியை கொஞ்சம் செய்கையில் காட்டேன்"

"விக்ரம், மறுபடியும் ஆரம்பிக்காதிங்க "

"நான் எப்ப முடிச்சேன்?"

"எனக்கு பசிக்குது. வாங்க சாப்பிட போகலாம்"

"எனக்கும் தான்" என்றான் இரட்டை அர்த்தத்தில்.

"போதும் நிறுத்துங்க. வாங்க போகலாம்"

எழுந்து நின்ற அவளை தன்னை நோக்கி பிடித்து இழுத்தான் விக்ரம். அவள் அங்கிருந்து செல்லாத வண்ணம் இறுக்கமாய் பற்றிக் கொண்டான். அவன் கரத்தில் இருந்து வெளியே வர போராடுவதை நிறுத்திவிட்டு,

"நெஜமா தான் சொல்றீங்களா?"

"நெஜமா தான் "

"சரி இருங்க, கதவை சாத்திட்டு வரேன்"

சரி என்று தலையசைத்த விக்ரம், அவள் கட்டிலை விட்டு எழுந்த போது,

"இரு நான் போய் சாத்திட்டு வரேன்" என்றான்.

"இல்ல விக்ரம், வேண்டாம் நான் போய் சாத்துறேன்"

அவள் கூறியதை காதில் வாங்காமல், அவனே சென்று கதவை சாத்திவிட்டு கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு, அதன் மேல் சாய்ந்து நின்றான் விக்ரம்.

"கதவை சாத்துற சாக்குல, அப்படியே ஓடிப் போகலாம்னு தானே நினைச்ச?" என்று எகத்தாளமாய் சிரித்தான்.

தான் பிடிபட்டு விட்டதை புரிந்துகொண்டுவிட்டாள் வைஷாலி.

"உன்னை பத்தி எனக்கு தெரியாது? திருடி... " என்று அவள் அருகில் நெருங்கியவனிடம் பிடிபடாமல் இங்கும் அங்கும் ஓடி, ஆட்டம் காட்டினாள் வைஷாலி.

இறுதியில் பிடிபட்டு போனாள்.

......

தூக்கம் வராமல் படுக்கையில் பிரண்டு பிரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தார் விமலாதித்தன்.

"என்னங்க உங்களுக்கு தூக்கம் வரலையா?" என்றார் சாவித்திரி.

"நம்ம ஜோசியர், அம்மாவை பத்தி என்ன சொன்னார் என்று உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா சாவித்திரி?"

அவருக்கு ஞாபகம் இருந்தது.

"அம்மாவுக்கு இப்போ நேரமே சரியில்ல. அவங்க உயிர் போகவும் வாய்ப்பு இருக்குன்னு சொன்னாரு."

ஆமாம் என்று தலையசைத்தார் சாவித்திரி.

"ஒருவேளை அவங்க உயிருக்கு ஏதாவது ஆபத்து வருமோன்னு கவலையா இருக்கு"

"உங்களுக்கு பயமா இருந்தா, நீங்க அவங்களை இங்க கூட்டிகிட்டு வந்துடுங்களேன்"

"எப்படி நான் அவங்களை கூட்டிக்கிட்டு வர்றது? எப்படி நான் சின்னா முகத்துல முழிக்கிறது?"

"அவங்க இப்ப எங்க இருக்காங்கன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா?"

"அவங்களோட ஃப்ரெண்ட் கமலா மூலமா அவங்களை ஆசிரமத்துக்கு அனுப்ப முயற்சி செஞ்சேன். ஆனா அவங்க போக மாட்டேன்னு சொல்லிட்டாங்க"

"அப்படியா?"

"அவங்களுக்கு பிடிவாதம் ரொம்ப ஜாஸ்தி" என்று அலுத்துக் கொண்டார் விமலாதித்தன்.

"நீங்க தயவுசெய்து உங்களை ஸ்ட்ரெஸ் பண்ணிக்காதீங்க. நான் நாளைக்கு காலைல நம்ம சின்னா கிட்ட இதை பத்தி பேசுறேன்"

சரி என்று தலையசைத்தார் விமலாதித்தன்.

மறுநாள்

ஏமாற்றத்திற்கு மேல் ஏமாற்றமாக கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது நந்தினிக்கு. அவருக்கு உதவ ஒருவரும் தயாராக இல்லை. விமலாதித்தன் நேரடியாகவே அவர்களை எச்சரிக்கை செய்த பிறகு, அவருக்கு விருப்பமில்லாததை செய்ய அவர்கள் விரும்பவில்லை. தன்னுடைய உண்மையான மதிப்பு என்ன என்பதை அன்று உணர்ந்தார் நந்தினி. அவரை விட உண்மையான சக்தி அவருடைய மகன் தான் என்பது அவருக்கு புரிந்தது. அசதியாய் இருந்ததால் ஒரு மர நிழலில் அமர்ந்தார். இப்போது அவரிடம் எதுவும் இல்லை. வாழ வீடில்லை... உறவு என்று கூறிக்கொள்ள யாரும் இல்லை... கையில் பணம் இல்லை... அவருடைய வங்கிக் கணக்கு விவரம் ஏதும் அவருக்கு தெரியாததால் அவரால் வங்கியிலிருந்து பணம் எடுக்க முடியவில்லை. கௌரவத்தை பிரதானமாய் எண்ணிக்கொண்டு, அகங்காரத்துடன் வளைய வந்த அவர், ஒன்றும் இல்லாமல் நடுத்தெருவில் நின்றார்.

தன்னுடைய மரியாதையை இழந்துவிட்ட இடமான தன் வீட்டிற்கு மறுபடியும் செல்ல அவருக்கு விருப்பமில்லை. ஆனால் அவர் வேறு எங்கு செல்வார்? அவருக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. மனம் போன போக்கில் நடந்து சென்றார். அவருக்கு தாகமாய் இருந்தது. சாலையின் மறு புறத்தில் தண்ணீர் குழாய் இருப்பதை கண்டார். அதை நோக்கி சென்றவர், பின்னால் இருந்து வேகமாய் வந்த லாரியை கவனிக்கவில்லை.

லாரியின் ஓட்டுனர் பிரேக்கை அழுத்தினார். ஆனால் நிலைமை கை மீறி விட்டிருந்தது. நந்தினியை இடித்து தள்ளிய லாரியின் முன் சக்கரம், அவரது வலது கரத்தில் ஏறி இறங்கியது. வலியில் கதறி துடித்த நந்தினி, வலி தாங்க முடியாமல் மயக்கமானார்.

தொடரும்...

குறிப்பு: அடுத்த பாகத்துடன், *உறவாய் வருவாய்* நிறைவடைகிறது. தங்களது மேலான ஆதரவுக்கு நன்றி🙏🏻🙏🏻.