46 எச்சரிக்கை உணர்வு

"என்ன விக்ரம் இப்படி செய்றீங்க?" என்றாள் வைஷாலி, தன்னை தூக்கிக் கொண்டு நடந்து சென்ற விக்ரமிடம்.

"என்ன செய்றேன்?"

"உங்க பாட்டி, கோவத்துல பல்லை கடிக்கிறாங்க... பாருங்க"

"கடிக்கட்டும்"

"அவங்க ரொம்ப ஆக்ரோஷமா மாற போறாங்க"

"மாறட்டும்"

"நீங்க இப்படி எல்லாம் அவங்களை வெறுப்பேத்தினா, அவங்க நிச்சயமா ஏதாவது செய்ய போறாங்க"

"எனக்கு அது தான் வேணும்"

திரு திருவென விழித்தாள் ஹரிணி.

"அவங்க கோபம் தலைக்கு ஏறட்டும். அப்போ தான் அவங்க ஏதாவது செய்வாங்க. அப்ப தான் நம்ம அவங்கள பிடிக்க முடியும்"

அவளை கையில் எந்திய படி தங்கள் அறைக்குள் வந்தான் விக்ரம்.

விக்ரம் நினைத்தது சரி தான். நந்தினி அதீத கோபத்துடன் இருந்தார். தன் அறைக்கு சென்று கதவை தாளிட்டுக் கொண்டு, காமினிக்கு போன் செய்தார்.

நந்தினியின் எண், தன் கைபேசியில் ஒளிந்ததை பார்த்து வியர்த்துப் போனார் காமினி. தங்களுடைய அனைத்து தொலைபேசி அழைப்புகளும் ஒட்டு கேட்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பது அவருக்கு தெரியும். நந்தினி இப்பொழுது அவரிடம் என்ன பேசி தொலைக்கப் போகிறாரோ. அந்த அழைப்பை அவர் ஏற்கவில்லை.

அடுத்த நிமிடம், காமினிக்கு சுதாகரிடம் இருந்து அழைப்பு வந்தது. அதை உடனடியாக ஏற்றார் காமினி.

"ஹலோ"

"எதுக்காக நீங்க பாட்டியோட காலை அட்டென்ட் பண்ணல?"

"ஒரு பேஷண்டை அட்டென்ட் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன். அவங்க இப்ப தான் வெளியே போனாங்க" பொய் கூறினார் காமினி.

"சரி, பாட்டிக்கு ஃபோன் பண்ணி, என்ன விஷயம்னு கேளுங்க"

"இதோ, இப்ப உடனே செய்றேன்"

அந்த அழைப்பை துண்டித்து விட்டு காத்திருந்தான் சுதாகர், காமினியிடம் நந்தினி பேசப்போவது என்ன என்பதை தெரிந்து கொள்வதற்காக. மீண்டும் நந்தினியே காமினிக்கு ஃபோன் செய்தார். இந்த முறை காமினி அந்த அழைப்பை ஏற்றார்.

"எதுக்காக நான் கால் பண்ணா நீ எடுக்கல?"

"என்னோட பேஷண்டை செக் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன்"

"கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி எங்கேஜ்டா இருந்துதே..."

"உனக்கு தான் ட்ரை பண்ணிக்கிட்டு இருந்தேன்" என்று சமாளித்தார் காமினி.

"சரி, அதை விடு, ஏன் வைஷாலிக்கு இன்னும் எதுவும் ஆகல?"

"எனக்கும் அது தான் ஒண்ணுமே புரியல"

"சென்னையில இருக்கிறதிலேயே நீ ஒரு பெஸ்ட் டாக்டர்னு சொல்லிக்காத" என்றார் எரிச்சலுடன்.

அமைதியாய் இருந்தார் காமினி.

"என்னமோ அந்த மருந்தை பத்தி வாய் கிழிய பேசினியே... வைஷாலி எப்பவும் கன்சீவ் ஆகவே முடியாதுன்னு சொன்ன...? இப்போ என்ன ஆச்சு?"

"நம்ம மருந்தை மட்டும் குறை சொல்ல முடியாது. சில சமயம் இப்படியும் ஆகிறதுண்டு. பேஷண்டோட மெட்டபாலிசம் வேற மாதிரி இருக்கலாம். அந்த மருந்தை எதிர்த்து போராடுற சக்தி, அவங்க உடம்புக்கு இருக்கலாம்..."

"இதுக்கு முன்னாடி எப்பவாவது இப்படி நடந்திருக்கா?"

"நடந்திருக்கிறதா ரெக்கார்ட்ஸ்ல இருக்கு"

"அந்தப் பொண்ண, என்னால இந்த வீட்ல சகிச்சுக்கவே முடியல. சாவித்திரியும் விக்ரமும் அவளை தலையில தூக்கி வச்சிக்கிட்டு ஆடுறதை பாக்கவே எரிச்சலா இருக்கு. இந்த வீட்ல இருந்து அவளை தூக்கி எறியனும். இல்லனா, குறைஞ்சபட்சம் அவ ஒரு உதவாக்கரை மாதிரியாவது மாறனும். இப்போ அதுக்கு என்ன செய்யறது?"

"எனக்கும் ஒன்னும் தெரியல"

"தெரியலன்னு சொல்றதை தவிர, வேற எதுவும் தெரியாதா உனக்கு?" என்றார் வெறுப்பாக.

"எனக்கு தெரியாததை கேட்டா, நான் வேற என்ன சொல்ல முடியும்?"

"யோசிச்சி ஏதாவது ஒரு வழியை கண்டுபிடி"

"சரி "

அழைப்பை துண்டித்தார் நந்தினி.

ஐயோ என்றானது காமினிக்கு. இது சித்திரவதை. வைஷாலியை பொன்னகரத்தில் இருந்து விரட்ட  அவருடைய உதவிய கோருகிறார் நந்தினி. மறுபக்கம், அவர் கழுத்தைப் பிடிக்க தயாராய் காத்திருக்கிறான் விக்ரம். இப்பொழுது அவர் என்ன செய்யப் போகிறார்? இருவரிடத்திலிருந்தும் எப்படி தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளப் போகிறார்? விக்ரமின் நண்பன் அவர்கள் பேசியதை நிச்சயம் கேட்டிருப்பான்.

ஆம். சுதாகர் கேட்கத்தான் செய்தான். கேட்டதை விக்ரமிடம் ஒப்பிக்கவும் செய்தான்.

"நீ அவங்க பேசுறதை கேட்டுகிட்டு இரு" என்றான் விக்ரம்.

"நிச்சயம் செய்றேன் ஆனா, எனக்கு ஒரு சந்தேகம்"

"என்ன?"

"ஒருவேளை, உங்க பாட்டி, காமினியை தனியா மீட் பண்ணாங்கன்னா என்ன செய்றது?"

"ஆமாம். அதுக்கு நிறைய சான்ஸ் இருக்கு" என்பதை ஒப்புக் கொண்டான் விக்ரம்.

"நமக்கு தெரியாம, அவங்க வேற பிளான் பண்ணா என்ன செய்றது?"

"அதுக்கும் வாய்ப்பிருக்கு"

"நான் சொல்ற நீ தப்பா நினைக்காதே, விக்கி"

"நீ என்கிட்ட என்ன வேணா சொல்லலாம்"

"வைஷாலி எதை சாப்பிட்டாலும் கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா சாப்பிட சொல்லு" என்றான் தயங்கியபடி.

அவன் எந்த அர்த்தத்தில் கூறுகிறான் என்பது புரியவே செய்தது விக்ரமுக்கு.

மென்று முழுங்கினான் விக்ரம். சுதாகர் கூறுவதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை. நந்தினி அப்படியெல்லாம் செய்யக் கூடியவர் தான். என்ன மோசமான சூழ்நிலை இது...! இது தான் வைஷாலியின் வீடு. அவளுடைய வீட்டில், அவளால் நிம்மதியாய் சாப்பிடக்கூட முடியவில்லை. எரிச்சலாய் இருந்தது விக்ரமுக்கு.

"நான் பாத்துக்கிறேன், சுதா" என்றான்.

அவர்கள் அழைப்பு துண்டிக்கப்பட்டது. யோசனையுடன் கட்டிலின் மீது அமர்ந்தான் விக்ரம்.

"என்ன ஆச்சு?" என்றாள் வைஷாலி அவன் அருகில் அமர்ந்து.

அவள் கையை பிடித்து லேசாய் அழுத்தினான் விக்ரம்.

"எனக்கு எப்படி சொல்றதுன்னு தெரியல"

"கருவை கலைக்க நந்தி பிளான் பண்றாங்களா?"

அவளை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தான் விக்ரம்.

"நான் சொன்னது சரியா?"

"இல்ல. ஆனா அப்படி நடக்கலாம்னு நாங்க சந்தேகப்படுறோம்"

"ஆனா, அவங்களை நீங்க கண்காணிச்சு கிட்டு தானே இருக்கீங்க?"

"நமக்கு தெரியாம அவங்க நேர்ல சந்திக்க வாய்ப்பு இருக்கு இல்லையா?"

"அவங்களை ஃபாலோ பண்ண நம்ம ஏன் யாரையாவது அப்பாயிண்ட் பண்ண கூடாது?"

"நானும் அதைப்பத்தி தான் யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். எது எப்படி இருந்தாலும் நீ ஜாக்கிரதையா இரு"

"நான் ஜாக்கிரதையா தான் இருக்கேன்"

"இது பத்தாது"

"சரி இன்னும் ஜாக்கிரதையா இருக்கேன்"

"நான் டேஸ்ட் பண்ணதுக்கு பிறகு தான், நீ எதுவா இருந்தாலும் சாப்பிடணும்"

"என்ன்னனது?" என்று அதிர்ந்தாள் வைஷாலி.

"ஆமாம்" என்றான் அமைதியாக.

"அவங்க எனக்கு விஷம் வைப்பாங்கன்னு நீங்க நினைக்கிறீங்களா?"

 ஆமாம் என்று தலையசைத்தான்.

"ஆனா அங்கிளும் ஆன்டியும் என்ன நினைப்பாங்க?"

"அவங்க எதுவும் நினைக்காத மாதிரி நம்ம பார்த்துக்கணும்"

"எப்படி?"

"என்னோட கோவாப்ரேட் பண்ணு. நான் பார்த்துக்கிறேன்"

"நீங்க என்ன செய்யப் போறீங்க?" என்றாள் பதற்றத்துடன்.

"நான் சொல்றதை மட்டும் கேளு. உன்னை குழப்பிக்காத"

அப்போது இன்டர்காம் அழைத்தது. எடுத்துப் பேசினான் விக்ரம்.

"சின்னா, இப்போ வைஷு எப்படி இருக்கா?"

"நல்லா இருக்காம் மாம்"

"சாப்பிட அவளால் கீழே வர முடியுமா? இல்ல, நான் கொடுத்து அனுப்பட்டுமா?"

"ஒரு நிமிஷம்"

 வைஷாலியை நோக்கி,

"கீழ வர முடியுமா உன்னால?" என்றான் ஏதோ அவளுக்கு உண்மையிலேயே உடல்நிலை சரியில்லை என்பது போல.

அவனைப் பார்த்து புன்னகைத்தாள் வைஷாலி

"நாங்க வரோம்மா"

"சரி" என்று அழைப்பை துண்டித்தார் சாவித்திரி.

"வா போகலாம்"

இருவரும் தரைதளம் வந்தார்கள். நந்தினி ஏற்கனவே அங்கு வந்து விட்டிருந்தார். இருவரும் அடுத்தடுத்த இருக்கைகளில் அமர்ந்து கொண்டார்கள். விமலாதித்தனும் அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டார். சமையலறையில் இருந்து வந்தார் சாவித்திரி. நந்தினிக்கு முன்னாள் இருந்த ஒரு கிண்ணத்தை எடுத்து வைசாலியிடம் கொடுத்தார் அவர்.

"வைஷு, இது உனக்காகத் தான்"

"என்ன மாம் இது?" அந்தக் கிண்ணத்தை வாங்கிக் கொண்டான் விக்ரம்.

அந்த கிண்ணத்தில் கருப்பு நிறத்தில் சிறு சிறு உருண்டைகள் இருந்தன.

"இது, நம்ம குடும்பத்துல, கர்ப்பமான பொண்ணுங்களுக்கு கொடுக்கிற வழக்கமான மருந்து தான்."

"அப்படியா?" அதிலிருந்து ஒரு உருண்டையை எடுத்து, வாயில் போட்டுக் கொண்டான் விக்ரம்.

நிச்சயம் அது நந்தினிக்கு பதட்டத்தை அளித்தது.

"சின்னா, அது கர்ப்பமா இருக்குறவங்க சாப்பிடுறது... கர்ப்பத்துக்கு காரணமானவங்க சாப்பிடறது இல்ல" என்று அவனை கலாய்த்தார் விமலாதித்தன்.

அதைக் கேட்டு வெட்கப்பட்ட  வைஷாலியை பார்த்து சிரித்தான் விக்ரம்.

சிரித்துக் கொண்டிருந்த விமலாதித்தன், நந்தினி தன்னை முறைப்பதை பார்த்து சிரிப்பை நிறுத்திக் கொண்டார். தன் உதடு மடித்து சிரித்தார் சாவித்திரி.

"நீ இதை சாப்பிடக் கூடாது" என்றார் நந்தினி.

"ஏன் பாட்டி? சாப்பிட்டா என்ன ஆகும்? வயிறு வலிக்குமா?" என்று கேள்விகளை அடுக்கினான் விக்ரம்.

இல்லை என்று தலையசைத்தார்.

"சின்னா, கர்ப்பமா இருக்குற பொண்ணே இதை சாப்பிடலாம்னா, அது எந்த அளவுக்கு சேஃபானதா இருக்கும்னு உனக்கு புரியலையா?" என்றார் சாவித்திரி.

"அப்புறம் ஏன் நான் இதை சாப்பிடக் கூடாது?"

அவனுக்கு என்ன பதில் கூறுவது என்று புரியவில்லை நந்தினிக்கு.

"இது சூப்பரா இருக்கு" என்று இன்னொரு உருண்டையை எடுத்து வாயில் போட்டு மென்றான் விக்ரம்.

"சாவித்திரி, நீ எதை செய்யறதா இருந்தாலும், நம்ம சின்னாவுக்கும் சேர்த்து டபுளா செஞ்சிடு. இல்லன்னா வைஷாலிக்கு எதுவும் கிடைக்காது" என்று சிரித்தார் விமலாதித்தன்.

"டாட், நீங்க வாழ்க்கையில நிறைய இன்ட்ரஸ்டிங்கான விஷயங்களை இழந்திருக்கீங்க. இதை சாப்பிட்டு பாருங்க"

அவர் வாயிலும் ஒரு உருண்டையை திணித்தான் விக்ரம்.

"எப்படி இருக்கு?"

"செமையா இருக்கு" என்றார் ஆர்வத்துடன்.

"நான் சொல்லல?"

"போற போக்கை பார்த்தா, நான் எல்லாத்தையும் மூணு பங்கா செய்யனும் போல இருக்கே" என்றார் சாவித்திரி சிரித்தபடி.

சிரித்தபடியே நந்தினியின் முகத்தை கவனித்தான் விக்ரம். அவர் முகத்தில் மிகுந்த ஏமாற்றம் தெரிந்தது. அவர் ஏதோ திட்டமிட்டு வைத்திருந்தார் என்பது நன்றாகவே புரிந்தது விக்ரமுக்கு. தான் மேலும் எச்சரிக்கையுடன் இருக்க வேண்டும் என்பதை உணர்ந்து கொண்டான் அவன்.

தொடரும்...