42 அதிரடியாட்டம்

அந்த முதல் முத்தத்திற்கு பிறகு, விக்ரமும் வைஷாலியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து, மீண்டும் மீண்டும் புன்னகைத்தபடியே இருந்தார்கள். ஆனால் விக்ரம் தனது அடுத்த அடியை எடுத்து வைக்க முயலவில்லை. ஏனென்றால் அவன் இந்த விஷயத்தில் அவசரப்பட நினைக்கவில்லை. அவனுக்கு என்ன வேறு சந்தர்ப்பம் கிடைக்காமலா போய்விடும்? தாங்கள் துவங்கிய நாடகத்தை மட்டும் அவன் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தான். அவர்களுடைய மதிய உணவைக் கூட அவர்கள் அறைக்கே அனுப்பி விட்டார் சாவித்திரி.

மாலை

விக்ரமும், வைஷாலியும் ஆக்சிஜன் மருத்துவமனைக்கு செல்ல தயாரானார்கள்.

"மாம், நாங்க கிளம்பறோம்"

"பாத்து, பத்திரமா போயிட்டு வாங்க" என்றார் சாவித்திரி அக்கறையுடன்.

சரி என்று தலை அசைத்தான் விக்ரம். நந்தினியோ கள்ளப் புன்னகை பூத்தார்.

"வா வைஷு"

வைஷாலி அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றாள். காரில் ஏறி அமர்ந்தவுடன், சுதாகருக்கு ஃபோன் செய்தான் விக்ரம்.

"சொல்லு விக்கி"

"நீ ரெடியா?"

"நான் ஆக்சிஜன் ஹாஸ்பிடல்ல தான் இருக்கேன்"

"நான் இன்னும் அரை மணி நேரத்தில் அங்க இருப்பேன்"

"சரி "

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு வண்டியை கிளப்பினான் விக்ரம்.

இதற்கிடையில்,

நந்தினி, காமினியை கைப்பேசி மூலம் அழைத்தார்.

"அவங்க ரெண்டு பேரும் கிளம்பி அங்க தான் வந்துகிட்டு இருக்காங்க" என்றார் நந்தினி.

"நான் ரெடியா தான் இருக்கேன் "

"அந்தப் பொண்ணு வைஷாலி, இதுக்கப்புறம் சிரிக்கவே கூடாது" என்றார் நந்தினி.

"நான் பாத்துக்குறேன்... அவளாவே பொன்னகரத்தை விட்டு ஓட போற பாரு..."

அவர் பேச்சை வெட்டிய நந்தினி,

"விக்ரம் வாழ்க்கையை விட்டும் ஓடணும்" என்றார்.

"நிச்சயம் நடக்கும். என்னோட பேத்தியை உங்க வீட்டுக்கு வரவேற்க தயாராகு"

"எப்பவுமே தயாரா தான் இருக்கேன்" என்றார் அகம்பாவ புன்னகையுடன்.

அவர்கள் அழைப்பை துண்டித்து கொண்டார்கள்.

அக்ஸிஜன் மருத்துவமனை 

விக்ரம் மற்றும் வைஷாலியின் வருகைக்காக காத்திருந்தார் காமினி. வைஷாலியுடன் அவரது அறைக்குள் நுழைந்தான் விக்ரம்.

"வா விக்ரம்" என்று அவனை வரவேற்றார் காமினி.

"வைஷாலிக்கு... "

 அவன் பேச்சைக் துண்டித்து,

"நந்தினி ஏற்கனவே என்கிட்ட சொல்லிட்டா"

"ஓ... என்ன சொன்னாங்க?"

"வைஷாலிக்கு உடம்பு சரி இல்லைன்னு சொன்னா "

"அப்புறம்? "

"தரோவா அவளை செக் பண்ண சொன்னா"

"அப்புறம்?"

"அப்புறம் ஒன்னும் இல்ல? "

"அவங்க, வைஷாலியோட கருப்பையை மலடாக்க சொல்லல?" என்ற விக்ரமின் கேள்வியைக் கேட்டு,

காமினி மட்டுமல்ல வைஷாலி கூட அதிர்ச்சி அடைந்தாள். நம்பமுடியாமல் விக்ரமை பார்த்தாள் வைஷாலி.

"வாட் நான்சென்ஸ் ஆர் யூ டாக்கிங்?" உரத்த குரல் எழுப்பினார் காமினி, தன் பயத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல்.

விக்ரம் சுதாகரை பார்க்க, அவன் கதவை சாத்தி தாளிட்டு விட்டு, தன் கையில் வைத்திருந்த கைப்பேசியில் பதிவாகியிருந்த அவர்களது உரையாடலை ஓடவிட்டான். அதில் நந்தினி, காமினியிடம் அதைத்தான் செய்யச் சொல்லி கூறியிருந்தார்.

விக்ரமின் அபாயகரமான பார்வையால், குளிர்சாதன வசதியுடைய அந்த அறையிலும் காமினிக்கு வியர்த்தது.

"சுதா, கமிஷனருக்கு போன் பண்ணு" என்றான் விக்ரம்.

"ஓகே விக்கி "

"நோ... ப்ளீஸ் அப்படியெல்லாம் செய்யாதீங்க" கெஞ்சினார் காமினி.

"என் பாட்டி சொல்றதெல்லாம் செய்வியா நீ?" என்றான் பல்லை கடித்துக் கொண்டு, மரியாதையை விட்டு.

"ஐ அம் சாரி... ஐ அம் ரியலி சாரி... என்னோட பேத்தி, உங்க வீட்டுக்கு மருமகளா வரணும்னு தான் இப்படி எல்லாம் செஞ்சேன்."

"உனக்கெல்லாம் கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லையா? நான் வைஷாலியை காதலிக்கிறேன்னு உனக்கு தெரியாது? எங்க வீட்டுக்கு மருமகளா வந்தா, உன் பேத்தி எப்படி சந்தோஷமா இருப்பா? என்னை பத்தி நீ என்ன நெனச்சிட்டு இருக்க? எதுக்கும் கையாலாகாத தற்குறின்னு நெனச்சியா?"

மென்று விழுங்கினார் காமினி.

"உன்னோட ஒட்டுமொத்த கௌரவத்தையும், மண்ணோட மண்ணா புதைக்க சில நிமிஷம் போதும் எனக்கு. உன்னோட ஹாஸ்பிடலை இழுத்து மூடிட்டு போய்கிட்டே இருப்பேன்..."

"ப்ளீஸ் விக்ரம். அப்படி எல்லாம் செஞ்சுடாத. என்னால வெளியில தலை காட்ட முடியாது..."

"வெளியில தலை காட்டுறதா? இன்னும் உனக்கு அந்த ஆசை வேற இருக்கா? நீ கம்பி எண்ண போற..." அதீத தைரியத்துடன் கூறினான் விக்ரம்.

"வேண்டாம் விக்ரம்... இனிமே நான் இப்படி எல்லாம் செய்ய மாட்டேன். என்னை நம்பு. என்னை ஜெயிலுக்கு மட்டும் அனுப்பிடாத. நந்தினி கூட பேசுறதையே விட்டுடறேன்." மன்றாடினார் காமினி.

"பேசணும்... நிச்சயம் நீ அவங்க கூட பேசணும்"

"என்ன்னனது...?" என்றார் நம்பமுடியாமல்.

"நான் என்ன சொல்றேனோ அதை மட்டும் தான் பேசணும் "

"நீ என்ன சொன்னாலும் செய்றேன்"

"இது தான் நான் உனக்குக் கொடுக்கிற முதலும் கடைசியுமான சந்தர்ப்பம். ரொம்ப ஸ்மார்ட்டா நடந்துக்கிறதா நினைச்சு, ஏதாவது ஏடாகூடமா செய்ய நினைச்ச, ஊரே கூடி நின்னு வேடிக்கை பார்க்குற மாதிரி உன்னை போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போக வைப்பேன். உன்னுடைய அத்தனை வழிகளையும் நாங்க ட்ராக் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கோம். உன்னுடையது மட்டுமில்ல, உன்னுடைய குடும்பத்தை சேர்ந்த அத்தனை பேரும் எங்க கட்டுப்பாட்டில் தான் இருக்காங்க. அதனால, எங்களுக்கு எதிரா தேவையில்லாத எந்த முயற்சியும் எடுத்து அசிங்க படாதே."

"இல்ல இல்ல... நிச்சயம் எதுவும் செய்ய மாட்டேன். சீக்கிரமே என் பேத்திக்கு வேற மாப்பிள்ளை பார்த்திடுவேன்."

"அது தான் உனக்கு நல்லது"

"இப்போ நான் என்ன செய்யணும்?" என்றார் கெஞ்சலாக.

"பாட்டி செய்யச் சொன்னதை செஞ்சிட்டதா அவங்ககிட்ட சொல்லு"

"ஆனா வைஷாலி பிரக்னண்ட் ஆனா நான் மாட்டிக்குவேனே"

"நீ கொடுத்த மருந்து, வைஷாலியோட மெட்டபாலிசத்தோட ஒத்துப் போய் வேலை செய்யலைன்னு சொல்லு"

சரி என்று தலையசைத்தார் காமினி.

"எப்பவும் போலவே பாட்டிகிட்ட பேசிக்கிட்டு இரு. அவங்களுக்கு எந்த சந்தேகமும் வரக்கூடாது. நீ எங்க கண்காணிப்பில் இருக்க அப்படிங்கறதை மறந்துடாத"

மெல்ல சரி என்று தலையசைத்தார் காமினி.

"வாங்க போகலாம்" வைஷாலியின் தோள்களை சுற்றி வளைத்து அங்கிருந்து அழைத்துச் சென்றான் விக்ரம்.

தனது நாற்காலியில் தொப்பென்று அமர்ந்தார் காமினி. என்ன தலைவலி இது? விக்ரமுக்கு தன் பேத்தியை திருமணம் செய்து வைக்க வேண்டும் என்று நந்தினியுடன் அவர் போட்டு வைத்திருந்த திட்டமே வேறு. ஆனால், விக்ரம் அதை வேறுவிதமாய் திருப்பி விட்டு விட்டான். இப்போது, அவர் ஒரு அடிமை. விக்ரம் கூறுவதைக் கேட்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் அவர் இருக்கிறார். யாருக்காகவும் எதற்காகவும் தன்னுடைய கௌரவத்தை அவரால் இழக்க முடியாது. நெஞ்சை நிமிர்த்திக் கொண்டு வலம்வந்த அவரால், தலைகுனிவதைப் பற்றி யோசிக்க கூட முடியவில்லை. தனது தலையில் அடித்துக்கொண்டார் காமினி.

"நான் ஆஃபீஸுக்கு போறேன் விக்கி" என்றான் சுதாகர்.

"சரி. நான் உனக்கு அப்புறமா கால் பண்றேன். காமினியை மட்டும் நழுவ விட்டுடாதே"

"நம்ம இதுக்குன்னு ஒரு தனி யூனிட்டை ஆரம்பிக்க வேண்டி இருக்கும் போல இருக்கே" என்றான் சுதாகர்.

வாய்விட்டு சிரித்தான் விக்ரம். சுதாகரும் அங்கிருந்து சிரித்தபடி கிளம்பி சென்றான். வைஷாலி ஏதோ தீவிர சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்ததை கவனித்தான் விக்ரம். மெல்ல அவளின்  தோளைத் தொட்டான்.

"என்னை யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்க?"

ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தாள்.

"இல்லையே... என்னமோ இருக்கு..."

"கிளம்புங்க. போகும் போது பேசலாம்"

சரி என்று தலையசைத்தான் விக்ரம்.

"நீ இரு. நான் காரை எடுத்துக்கிட்டு வரேன்"

பார்க்கிங் லாட்டுக்கு சென்று, காரை கொண்டு வந்த விக்ரம், தான் வந்தது கூட தெரியாமல் வைஷாலி, மீண்டும் எதையோ ஆழ்ந்து யோசித்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து, ஹாரன் அடித்தான். தனது சுய நினைவு பெற்ற வைஷாலி, காரில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டாள்.

"என்ன ஆச்சு வைஷூ? ஏன் இவ்வளவு டிஸ்டர்பா இருக்க?"

"நிஜமாவே நந்தி அப்படி செய்ய சொன்னாங்களா?" என்றாள் வருத்தத்துடன்.

காரை சாலையின் ஓரமாய் நிறுத்திய விக்ரம்,

"அவங்களை பத்தி நமக்கு ஏற்கனவே தெரிஞ்சது தானே? இதில் வருத்தப்பட என்ன இருக்கு?"

"அவங்க என்னை கொல்ல முயற்சி பண்ண போது கூட நான் வருத்தப்படல. ஆனா இது...? ஒரு பொம்பளை, இந்த அளவுக்கு இதயம் இல்லாதவங்களா இருப்பாங்களா?"

 மெல்ல அவள் தோளை தொட்டான்,

"அவங்களால எதுவும் செய்ய முடியாது. அவங்க நம்மளுடைய கட்டுப்பாட்டில் இருக்காங்க. அவங்களுடைய வலதுகையான காமினியை , உடைச்சாச்சு. நீ கவலைப் படாதே" என்றான் அனுசரணையாக.

சரி என்று தலையசைத்த வைஷாலி, நிமிர்ந்து நேராக அமர்ந்து கொண்டாள். விக்ரம் வண்டியை கிளப்பினான்.

அவர்கள் இல்லம் வந்து சேர்ந்தார்கள். அவர்களை பார்த்த சாவித்திரி, ஆர்வத்துடன் ஓடி வந்தார்.

"டாக்டர் என்ன சொன்னாங்க வைஷூ?"

உதடு கடித்து கொண்டு தன் முகத்தை கரங்களால் மூடிக்கொண்டாள் வைஷாலி. சாவித்திரி விக்ரமை பார்க்க, நந்தினியோ முகம் சுருக்கினார்.

"நீங்க பாட்டியாக போறீங்க, மாம்" என்றான் விக்ரம் உதட்டோர புன்னகையுடன்.

"மை.... காட்...." வைஷாலியை சந்தோஷமாய் கட்டிக்கொண்டார் சாவித்திரி.

நந்தினியின் அதிர்ச்சிக்கு அளவே இல்லை.

"மெதுவா மாம்" என்றான் விக்ரம்.

"வைஷூ, உனக்கு என்ன வேணும்னாலும் என்னை கேளு. நான் உனக்கு செஞ்சி தரேன்" அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டார்  சாவித்திரி.

போலியாய் வெட்கப்பட்டாள் வைஷாலி.

"இரு. இப்ப வரேன்"

"எங்க மாம் போறீங்க?"

"ஒரு நிமிஷம்... இதோ வரேன்" சமையலறையை நோக்கி ஓடினார் சாவித்திரி.

"என்னங்க" மெல்லிய குரலில் விக்ரமை அழைத்தாள்.

 அவளை நோக்கி குனிந்தான்.

"எவ்வளவு நாளைக்கு நம்ம இந்த நாடகத்தை நடத்த முடியும்?"

"ஏன் இப்படிக் கேட்கிற?"

"ஐயோ... " என்று பல்லைக் கடித்தாள் வைஷாலி.

"என்ன?"

"இங்க ஒன்னுமே இல்ல" என்று தன் வயிற்றைக் தொட்டாள் வைஷாலி.

ஏதோ அவன் சொல்ல வாய் எடுக்க, சாவித்திரி வருவதைப் பார்த்து நிறுத்திக் கொண்டான். உப்பும், காய்ந்த மிளகாயும் கொண்டு வந்து வைஷாலிக்கு திருஷ்டி கழித்தார் சாவித்திரி.

"போ டா ம்மா... போய் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ" என்றார்.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு தன் அறையை நோக்கி சென்றாள் வைஷாலி. விக்ரமும் அவளுடன் சென்றான். நடப்பதை நம்ப முடியாமல் அங்கேயே சிலை போல நின்று கொண்டிருந்தார் நந்தினி. அவர்கள் கூறியதில் அவருக்கு நம்பிக்கையே வரவில்லை. அதனால் மெல்ல அவர்களை பின்தொடர்ந்து சென்றார்.

அறையின் முகப்பில் சற்று நின்ற வைஷாலி, அவர் பின்தொடர்ந்து வருவதை உணர்ந்து கொண்டு பல்லை கடித்தாள்.

அவளிடம் ஏதோ கூற விக்ரம் முயன்ற போது அவனை தடுத்து,

"போய் செடிக்கு தண்ணி ஊத்திட்டு வாங்க" என்றாள் ரகசியமாக.

"இப்போவா?" என்று முகம் சுளித்தான் விக்ரம்.

"ஆமாம். காலைல நீங்க தண்ணியை விடலயே... போய் அதை செய்யுங்க." என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

எதையோ யோசித்த விக்ரம் தனது சட்டையின் கையை மடித்து விட்டுக்கொண்டு சென்றான்.

கதவிடுக்கில் வைஷாலி வெளியே பார்த்த போது, அவர்களது அறையின் அருகில் நின்று, தன் காதுகளை கூர் தீட்டி கொண்டிருப்பதை கவனித்தாள். தனது வழக்கமான நாடகத்தை துவக்கினாள்.

"விக்கி, நீங்க அப்பாவாக போறீங்க. இப்படி எல்லாம் என்னை அழுத்தமா பிடிக்காதீங்க... உங்க பிள்ளை அழப்போறான்...... சொன்னா கேக்க மாட்டீங்களா...... ஐயோ இப்படி எல்லாம் கண்ணா பின்னான்னு எனக்கு முத்தம் கொடுக்காதீங்க...... ராத்திரி வரைக்கும் கூட உங்களால பொறுக்க முடியாதா....? நீங்க இப்படி எல்லாம் செஞ்சா நான் என்னை எப்படி கட்டுப்படுத்துறது....? உங்களோட இடைவிடாத முயற்சியால என்னை இவ்வளவு சீக்கிரம் அம்மாவா ஆக்கிட்டீங்க......  இன்னும் என்ன?"

நந்தினியின் முகம் போன போக்கை பார்த்து தன் உதட்டை கடித்து சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள் வைஷாலி. நந்தினியை மட்டுமே கவனித்துக் கொண்டிருந்த வைஷாலி, அங்கு நின்று கொண்டிருந்த விக்ரமை கவனிக்கவில்லை. கிண்டலாய் சிரித்தபடி திரும்பிய அவள், பெயர் கூற முடியாத முகபாவத்துடன் நின்றிருந்த விக்ரமை பார்த்து விக்கித்து போனாள்.

தொடரும்...