40 குருஜியின் வருகை

இரவு உணவை முடித்துக் கொண்டு, தங்கள் அறைக்குத் திரும்பினார்கள் விக்ரமும் வைஷாலியும். வைஷாலியை பார்த்தபடி அமர்ந்தான் விக்ரம். அவன் முகத்தில் கவலை தெரிந்தது. என்ன? என்பது போல் அவனை பார்த்தாள் வைஷாலி.

"பாட்டி, உன்னை எமோஷனலா உடைக்க ட்ரை பண்றாங்கன்னு நினைக்கிறேன்" என்றான்.

"சந்தேகமே இல்ல. அதே தான்" என்றாள் வைஷாலி.

"குருஜி, உனக்கு சாபமே கொடுத்தா கூட அதைப்பத்தி எல்லாம் நீ கவலை படாத"

"அவர் ஏன் என்னை சபிக்க போறார்?"

"பாட்டி நாளைக்கு என்னமோ செய்யப் போறாங்க. ஆனா என்னனு தான் எனக்கு புரியல"

"தேவையில்லாம கவலைப்படுறதை விட்டுட்டு, தூங்குங்க. அவங்களை நான் பார்த்துக்கிறேன்."

"அவங்களை அண்டர் எஸ்டிமேட் பண்ணாத"

"என்னை விட அவங்களைப் பத்தி வேற யாருக்கு நல்லா தெரிஞ்சிட போகுது?"

"அப்படி இருக்கும் போது, நீ எப்படி இவ்வளவு கூலா இருக்க?"

"பதட்டப்பட்டு ஒன்னும் நடக்க போறது இல்ல. ரெண்டுல ஒன்னு பாத்துட வேண்டியது தான்"

தன்னை போர்வையால் போர்த்திக் கொண்டு படுத்துக்கொண்டாள் வைஷாலி. தன் உதடுகளை ஒன்றாய் அழுத்தி பெருமூச்சுவிட்டான் விக்ரம். நாளை வைஷாலி என்ன செய்யப் போகிறாளோ தெரியவில்லை. அதைப்பற்றி யோசித்தவாறே அவனும் படுத்துக்கொண்டான்.

மறுநாள் காலை

விக்ரம் தூக்கத்திலிருந்து கண் விழித்த போது, வைஷாலி அந்த அறையில் இல்லை. குளியலறையிலும் காணப்படவில்லை. குளியலறைக்கு விரைந்து சென்று, குளித்து முடித்து வைஷாலியை தேடிக்கொண்டு தரைதளம் வந்தான். அப்போது நந்தினியும் அங்கு வந்தார். சோபாவில் அமர்ந்திருந்த சாவித்திரி,  அவரை பார்த்து எழுந்து நின்றார்.

"வைஷாலியை கூப்பிட்டு இப்பவே  சமையலை ஆரம்பிக்க சொல்லு. அப்ப தான், குருஜி வர்றதுக்கு முன்னாடி சமைச்சு முடிக்க முடியும்"

"அவ எப்பவோ ஆரம்பிச்சுட்டா அம்மா"

"என்ன்னனது...?"

"காலையில சீக்கிரம் எழுந்து, தனியா சமைச்சுக்கிட்டு இருக்கா" என்றார் விமலாதித்தன் பெருமையாக.

சமையல் அறைக்கு சென்ற நந்தினி,  சமையலுக்கு தேவையான அனைத்து காய்கறிகளையும் வைஷாலி நறுக்கி கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தார்.

"என்ன சமைக்கப் போறே?" என்றார் நந்தினி.

"சஸ்பென்ஸ்" என்று சிரித்தாள் வைஷாலி.

தனது எரிச்சலை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல்,

"இன்னும் வெங்காயம் வெட்டலயா?" என்றார்.

காய்கறி நறுக்குவதை நிறுத்திவிட்டு,

"செய்வேன் பாட்டி" என்றாள்

தலையசைத்து விட்டு அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார் நந்தினி.

"வைஷு, வந்து சாப்பிட்டுட்டு போய் சமையல் செய்யேன்" உணவு மேஜையின் பக்கத்திலிருந்து குரல் கொடுத்தார் சாவித்திரி.

வெளியே ஓடிவந்த வைஷாலி, இரண்டு இட்லி, கொஞ்சம் வேர்க்கடலை சட்னியையும் எடுத்துக் கொண்டு மீண்டும் சமையல் அறைக்கு விரைந்தாள்.

"இங்கேயே சாப்பிடு" என்றான் விக்ரம்.

"ஆமாம் வைஷூ... உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுட்டு போய் வேலை செய்" என்றாள் சாவித்திரி.

"இல்ல ஆன்ட்டி. நான் கிச்சன்ல சாப்பிட்டுக்கிறேன்" நிற்காமல் நடந்தாள் வைஷாலி.

சரியாய் 12 மணிக்கு சமையலை முடித்து விட்டாள் வைஷாலி.

அப்போது சமையல் அறைக்குள் வந்த லட்சுமி,

"சின்ன எஜமான் உங்களை கூப்பிடுகிறார்" என்றார்

"இப்பவா? "

"ஆமாம் "

தன்னை இடையில் கூப்பிட வேண்டாம் என்று  அவள் தான் நேற்று இரவு குறிப்பாய் அவர்களிடம் கூறி இருந்தாளே. பிறகு எதற்காக இப்போது இவ்வளவு அவசரமாய் விக்ரம் அவளை அழைக்கிறான்? யோசித்தபடி தன் அறைக்குச் சென்ற வைஷாலி, அங்கு விக்ரம் தனது மடிக்கணினியில் வேலை செய்து கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தாள்.

"எதுக்காக என்னை கூப்பிட்டீங்க?" 

புன்னகையுடன் தன் தலையை உயர்த்திய விக்ரம்,

"உனக்கு என்னை பாக்கணும்னு ஆசையா இருந்தா, எந்த சாக்கும் சொல்லாமலே செய்யலாம்..." என்றான்.

"விளையாடறதுக்கு இது நேரம் இல்ல"

"நீ என்ன சொல்ற?"

"நீங்க என்னை கூப்பிடதா லக்ஷ்மி அக்கா சொன்னாங்க"

"இல்ல... நான் உன்னை கூப்பிடல"

அவனை கேள்விக்குறியுடன் அவள் பார்க்க, குதித்து எழுந்து நின்றான் விக்ரம்.

"வா போகலாம்"

அவள் கையை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு தரைதளம் வந்தான் விக்ரம். நந்தினி, சமையலறையிலிருந்து வெளியே வருவதைப் பார்த்த அவர்கள் இருவரும் விக்கித்து நின்றார்கள். இருவரும், ஒருவரை ஒருவர் திகிலுடன் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அவளைப் பற்றியிருந்த விக்ரமின் பிடி தளர்ந்தது. சமையலறைக்குச் சென்றாள் வைஷாலி. விக்ரம் அவளை பின்தொடர்ந்தான்.

சாம்பாரை ருசிபார்த்த வைஷாலியின் முகம் மாறியது, அதில் மிளகாய்தூள் நெடி வீசியது. ஒரு தேக்கரண்டி எடுத்து விக்ரமும் அதை ருசி பார்த்துவிட்டு, கோபத்தில் அந்த தேக்கரண்டியை விட்டெறிந்தான். அவனை சமாதானப் படுத்தும் விதத்தில் அவன் கரங்களை பற்றி, லேசாய் அழுத்தினாள் வைஷாலி.

சாப்பிட்ட உடனேயே சர்க்கரை வியாதி வரும் அளவிற்கு பாயசம் இனிப்பாய் இருந்தது. மற்ற பதார்த்தங்கள் அனைத்தும் வாயில் வைக்க முடியாத அளவிற்கு உப்பு கரித்தது. கண்ணை மூடி ஒன்றும் புரியாமல் பெருமூச்சுவிட்டான் விக்ரம்.

"இப்போ என்ன செய்யுறது?" என்றான் கவலையுடன்.

அவனைப் பார்த்து புன்னகை புரிந்தாள் வைஷாலி.

"பைத்தியமா உனக்கு? எதுக்காக இப்படி சிரிச்சுக்கிட்டு நிக்கிற?"

அவனை அழைத்துச் சென்று அலமாரியை திறந்து காட்டினாள் வைஷாலி. வெளியில் வைக்கப்பட்டிருந்த அதே வகை உணவுப் பொருட்கள் உள்ளேயும் இருந்தது. நம்பமுடியாமல் அவளைப் பார்த்தான் விக்ரம். தன் உதட்டை மடித்து புருவத்தை உயர்த்தி சிரித்தாள் வைஷாலி. அவள் எதிர்பார்க்காத விதமாய், அவளை தூக்கி காற்றில்  சந்தோஷ சிரிப்புடன் வட்டமடித்தான் விக்ரம். அதை எதிர்பார்க்காத வைஷாலி, திகைப்படைந்தாள் என்று கூறத் தேவையில்லை. அவளை கீழே இறக்கிவிட்டு, அவள் கன்னத்தில் பச்சென்று முத்தமிட்டான்.

"எப்படி உனக்கு இந்த ஐடியா வந்துச்சு?"

"உங்க பாட்டியைப் பத்தி எனக்கு தெரியாதா?"

"பிரில்லியன்ட்... "

"ஷ்ஷ்... அவங்க முகம் போற போக்கை பார்க்கலாம்" என்றாள் அலமாரியை மூடியவாறு.

அவர்கள் இருவரும் சமையலறையிலிருந்து வெளியே வந்த அதே நேரம், குருஜி வீட்டிற்குள் நுழைவதை கண்டார்கள். யாருக்காகவும் காத்திராமல், ஓடிச்சென்று அவர் பாதங்களைத் தொட்டு வணங்கிவிட்டு,

"வணக்கம் குருஜி, வாங்க... " என்றாள் கரங்களைக் குவித்து, நந்தினியை முந்திக்கொண்டு.

ஒன்றும் கூறாமல் உள்ளே நுழைந்தார் குருஜி. மேஜையின் அடித்தட்டில் மறைத்து வைத்திருந்த காவி நிற துணியை வெளியே எடுத்த வைஷாலி, அதை சோபாவின் மீது விரித்து,

"நீங்க கடவுளுக்கு இணையானவர், இதுல உட்காருங்க  குருஜி..." என்றாள் விஷாலி.

லேசாய் தலையசைத்துவிட்டு அதில் அமர்ந்தார் குருஜி. அவர் முன் மண்டியிட்டு அமர்ந்த வைஷாலி, *குரு மந்திரத்தை* அவர் முன் உச்சரித்து மீண்டும் அவர் பாதங்களைத் தொட்டு வணங்கினாள்.

"வாழ்க பல்லாண்டு" வாழ்த்தினார் குருஜி.

நந்தினி பேயறைந்தது போல் நிற்க, விமலாதித்தனும் சாவித்திரியும் பரவசம் அடைந்தார்கள். விக்ரமோ திகைப்புடன் நின்றிருந்தான்.

"சாப்பாடு தயாரா இருக்கு குருஜி" என்றார் நந்தினி.

சரி என்று தலையசைத்தார் குருஜி. பரபரவென ஓடிச்சென்று, பாய்விரித்து, அவர்களை சாப்பிட வரவேற்றாள் வைசாலி. அவள் சமையலறையை நோக்கி ஓடிச் செல்ல, அவளுக்கு உதவும் நோக்குடன் அவளுடன் சென்றான் விக்ரம். அவனும், வைஷாலியும் சமைத்து வைத்திருந்த அனைத்து உணவுப் பொருட்களையும் எடுத்து வந்தார்கள். அவள் சமைத்து வைத்திருந்த விதவிதமான உணவுப் பொருட்களை பார்த்து மலைத்து நின்றார் விமலாதித்தன். முருங்கைக்காய் சாம்பார், கத்தரிக்காய் வதக்கல், அவரைக்காய் பிரட்டல், புதினா துவையல், வெண்டைக்காய் பொரியல்,  புடலங்காய் கூட்டு, அவியல், மோர் குழம்பு, தயிர் வடை, கீரை பொரியல், பாயசம், கேசரி என, இலை நிரம்பி வழிந்தது.

வெற்றிச் சிரிப்புடன் காத்திருந்தார் நந்தினி.

அவர்கள் சாப்பிட துவங்கினார்கள். நந்தினியின் முகம் மாறியது. ஏனென்றால், அவர் எதிர்பார்த்தபடி எதுவும் நடக்கவில்லை. எந்த குறையும் சொல்லாமல் அவர்கள் சாப்பிட்டார்கள். அது எப்படி நடந்தது என்று அவருக்குப் புரியவில்லை. அவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்தார்கள். அவர்களுக்கு கை அலம்ப தண்ணீர் கொடுத்தாள் வைஷாலி. மீண்டும் வந்து வரவேற்பறையில் அமர்ந்தார் குருஜி.

"யார் சமைச்சது?" என்றார் குருஜி.

வைஷாலி பதில் கூறும் முன், விக்ரம் சாவித்திரி மற்றும் விமலாதித்தன் மூவரும் வைஷாலியை நோக்கி தங்கள் ஆள்காட்டி விரலை உயர்த்தினார்கள். ஆமாம் என்று பவ்யமாய் தலையசைத்தாள் வைஷாலி.

"யாருடைய உதவியும் இல்லாம, அவ தனியாவே சமைச்சா" என்றான் விக்ரம்.

"இவ்வளவையும் இந்த சின்ன பொண்ணு தனியா சமைச்சான்னு என்னால நம்ப முடியல" என்றார் குருஜி.

"நான் தனியா தான் சமைக்கணும்னு பாட்டி சொன்னாங்க. அதனால நானே சமைச்சேன். பாட்டி வெங்காயம் போட்டு சமைக்க சொன்னாங்க. ஆனா நீங்க வெங்காயத்தை விரும்புவீங்கன்னு எனக்கு தோணல. தவ வாழ்க்கை வாழுறவங்க, வெங்காயத்தையும், பூண்டையும் சேர்த்துக்க மாட்டாங்கன்னு கேள்வி பட்டிருக்கேன்" என்றாள் அடக்கமாக.

நந்தினியை விசித்திரமாய் பார்த்தார் குருஜி.

"நான் வெங்காயம் சாப்பிட மாட்டேன்னு நல்லா தெரிஞ்சிருந்தும் அந்த பொண்ணுகிட்ட வெங்காயத்தை சேர்க்க சொன்னீங்களா?" என்றார்.

"தாயே மகமாயி, நீங்க வெங்காயம் சாப்பிட மாட்டீங்களா குருஜி? பெரிய பாவத்திலிருந்து என்னை மகமாயி காப்பாத்திட்டாங்க" என்றாள் மேலே பார்த்தபடி.

"ஆமாம்மா... கடவுள் நல்லவங்களை கைவிடமாட்டார்" என்றார் குருஜியுடன் வந்திருந்த  ஒரு சிஷ்யர்.

அவர் கூறியதை கரங்களைக் குவித்து பணிவுடன் தலைகுனிந்து ஏற்றுக்கொண்டாள் வைஷாலி.

"உங்ககிட்ட நான் இதை  எதிர்பார்க்கல நந்தினி. இந்த குடும்பத்துக்கு நீங்க பெரியவங்க. எதை செய்யணும், எதை செய்யக் கூடாதன்னு நீங்க தானே அவங்களுக்கு சொல்லிக் கொடுக்கணும்?"

"நான் சொன்னதை அவ தப்பா புரிஞ்சுகிட்டான்னு நினைக்கிறேன்..."

" இல்லை இல்லை பாட்டி... நீங்க சொன்னதை நான் சரியா தான் கேட்டேன். *இன்னும் வெங்காயம் வெட்டலையான்னு* கேட்டீங்க. இதுல தப்பா புரிஞ்சுக்க என்ன இருக்கு குருஜி?" என்றாள் முகத்தை பாவமாய் வைத்துக்கொண்டு.

"இன்னும் வெங்காயம் வெட்டல இல்லன்னு? நான் கேட்டேன்" என்று சமாளித்தார் நந்தினி.

"மறுபடி இப்படி ஒரு தப்பு நடக்காம பாத்துக்கங்க" என்று எச்சரித்தார் குருஜி. சரி என்று தலையசைத்தார் நந்தினி.

வைஷாலியின் பக்கம் திரும்பிய குருஜி,

"உன்னுடைய சமையல் ரொம்ப பிரமாதமா இருந்தது. ரொம்ப காரம் இல்ல, எண்ணெய் இல்ல, வெங்காயம் இல்ல..."

அவர் முன் மண்டியிட்டு அமர்ந்து கரங்களை குவித்துக்கொண்டு, விக்ரமை பார்த்து தன் அருகில் வருமாறு சைகை செய்தாள் வைஷாலி. அவள் அருகில் சென்று நின்று கொண்டான் விக்ரம். அவரிடம் மஞ்சள் அரிசியை கொடுத்தாள் வைஷாலி.

"நீங்க ரெண்டு பேரும் சந்தோஷமா  நீண்ட நாள் வாழனும்" என்று மங்கல அரிசியை தூவி ஆசீர்வதித்தார்,

சாவித்திரியின் முகத்தில் நிம்மதி மலர்ந்தது. அவர்கள் இருவரும் எழுந்து நின்றார்கள்.

"என்னங்க, நீங்க நம்ம குருஜியோட ஆசிரமத்திற்கு டொனேஷன் கொடுக்கணும்னு சொன்னிங்க இல்ல?" என்றாள் வைஷாலி விக்ரமிடம்.

"அப்படியா?" என்பது போல் புருவம் உயர்த்தினான் விக்ரம். அவனைப் பார்த்து கண்ணடித்தாள் வைஷாலி.

"ஆமா ஆமா... வைசாலி தான் எனக்கு அந்த ஐடியாவை கொடுத்தா... வேலைய்யா, என்னோட ரூம்ல டேபிள் மேல செக்புக் இருக்கு, அதைக் கொண்டு வாங்க" என்று வேலைக்காரனிடம் கூறினான் விக்ரம்.

அவனது அறையை நோக்கி ஓடினான் வேலைய்யன்.

"வழக்கமா நாங்க யார்கிட்டயும் டொனேஷன் வாங்குறதில்ல" என்றார் குருஜி.

"இப்போ கூட நீங்க கேட்கலையே... நாங்க தானே தரணும்னு விருப்பப் படுறோம். நாங்க உங்க பிள்ளைங்க மாதிரி. நீங்க எங்ககிட்ட என்ன வேணும்னாலும் உரிமையா கேட்கலாம். அப்படித் தானேங்க?" என்றாள் விக்ரமிடம், வைஷாலி.

"நிச்சயமா... உங்களுக்கு ஏதாவது செஞ்சு கொடுக்கணும்னா தாராளமா செஞ்சு தருவோம்" என்றான் விக்ரம்.

"ஆசிரமத்தோட கூரை எல்லாம் ஒழுக ஆரம்பிச்சிருக்கு. அதையெல்லாம் மாத்தணும்னா எப்படியும் ஒரு லட்சம் தேவைப்படும்."

"அது போதுமா?" என்றான் விக்ரம்.

"போதும். எங்க ஆசிரமத்தில் இருக்கிறதெல்லாம் தென்னங்கீற்று வேய்யப்பட்ட  குடிசைகள் தானே..." என்றார் குருஜி

வேலைய்யன் காசோலைப் புத்தகத்தை விக்ரமிடம் கொடுத்தான். அதில் தொகையை நிரப்பிய விக்ரம் வைஷாலியிடம் கொடுத்து,

"நீயே இதை குருஜி கிட்ட கொடு. ஏன்னா, இது உன்னோட ஐடியா தானே... " என்றான்.

அதை குருஜியிடம் பணிவுடன் நீட்டினாள் வைஷாலி. அவளிடமிருந்து அதை பெற்றுக்கொண்ட குருஜியின் கண்கள் அகல விரிந்தது. அதிர்ச்சியுடன் விக்ரமை பார்த்த அவர்,

"அம்பது லட்சமா?" என்றார்.

"உங்க ஆசிரம விரிவாக்கத்துக்கு இதை யூஸ் பண்ணிக்கோங்க" என்றான்.

"ரொம்ப நன்றி" முகம் மலர்ந்த குருஜி,

"அப்போ நாங்க கிளம்பறோம்" என்றார்

அனைவரும் சரி என்று தலையசைக்க, ஓர் அடி எடுத்து வைத்த அவர், சற்று நின்று, வைஷாலியின் தலையில் கை வைத்து,

"நேரம் இருக்கும் போது எங்க ஆசிரமத்துக்கு வாங்க" என்றார்.

சரி என்று உடனே தலையசைத்தாள் வைஷாலி.

"உங்களுக்கு ரொம்ப நல்ல மருமகள் கிடைசிருக்கா" என்றார் நந்தினியை பார்த்து. அவர் தர்ம சங்கடத்துடன் நெளிந்தார்.

குருஜி அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றவுடன், வைஷாலியை அணைத்துக் கொண்ட சாவித்திரி,

"நீ இன்னைக்கு கலக்கிட்ட வைஷு" அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட்டார்.

"நான் எவ்வளவு பதட்டமா இருந்தேன் தெரியுமா?" என்றார் விமலாதித்தன்.

"அவர் மனசை கொள்ளை அடிச்ச முதல் பொண்ணு நீயா தான் இருப்ப" என்றார் சாவித்திரி பெருமையுடன்.

நந்தினி உள்ளுக்குள் புழுங்கிக் கொண்டிருந்தார். இந்தப் பெண்ணுக்கு எதிரான அவரது அத்தனை திட்டங்களும் எப்படி மண்ணைக் கவ்வுகிறது என்று அவருக்குப் புரியவில்லை.

"நான் சமைச்ச சாப்பாடை நீங்க எல்லாரும் சாப்பிட வேண்டாமா?" என்றாள் வைஷாலி.

"நீ அம்மாவுக்கு சாப்பாடு போடுமா. நான் சில ஃபோன் கால்ஸ் பண்ண வேண்டியிருக்கு. நான் வர கால் மணி நேரம் ஆகும்." என்றார் விமலாதித்தன்.

"ஆமாம் வைஷூ, அம்மாவுக்கு சாப்பாடு பரிமாறு. நான் இப்ப வந்துடுறேன்" என்று தனது அறைக்குச் சென்றார் சாவித்திரி.

"வாங்க பாட்டி" என்றாள் வைஷாலி.

நாற்காலியில் அமர்ந்து கொண்டாள் நந்தினி.

"நீங்க இருங்க. நான் கொண்டு வரேன்" என்று விக்ரமிடம் கூறி விட்டு சென்றாள் வைஷாலி.

நந்தினி தன் கைவண்ணத்தைக் காட்டி வைத்திருந்த உணவை கொண்டு வந்து அவருக்கு பரிமாறினாள் வைஷாலி. அவருக்கு எதிரில் அமர்ந்து கொண்டான் விக்ரம்.

"குருஜி ரொம்ப திருப்தியா சாப்பிட்டார். அதே மாதிரி நீங்களும் சாப்பிடுங்க பாட்டி" என்றான் விக்ரம்.

நந்தினி உணவருந்த துவங்கினார். அது தாங்க முடியாத அளவிற்கு காரமாகவும் உப்பாகவும் இருந்ததால், திணறிப் போனார்.

"சாப்பிடுங்க பாட்டி" என்று கூறிய வைஷாலியை ஏறிட்டார் நந்தினி.

இந்த உணவை குருஜி எப்படி அவ்வளவு ருசித்து சாப்பிட்டார் என்று அவருக்கு புரியவில்லை.

"காலையில இருந்து எனக்கு கொஞ்சம் வயிறு சரியில்ல" என்றார் நந்தினி.

"ஒ..."

"நான் குருஜிக்காக தான் கிழ இறங்கி வந்தேன் "

"ஓஹோ " என்றாள் முகத்தை சோகமாக வைத்துக்கொண்டு வைஷாலி.

"என்னால சாப்பிட முடியல"

"கொஞ்சமாவது சாப்பிடுங்க பாட்டி" என்றான் விக்ரம்.

"இல்ல. எனக்கு வேண்டாம்" அப்படியே விட்டு விட்டு சென்றார் நந்தினி.

தன் கையால் வாயை மூடிக்கொண்டு சிரித்தாள் வைஷாலி. அங்கு வைக்கப்பட்ட உணவிலிருந்து ஒரு தேக்கரண்டி உணவை  எடுத்து வாயில் போட சென்ற விக்ரமை தடுத்து நிறுத்தினாள் வைஷாலி.

"சாப்பிடாதீங்க" என்று அவன் கையில் இருந்து பிடுங்கினாள்.

அதைப் பார்த்து வெடித்து சிரித்தான் விக்ரம். அங்கு வைக்கப்பட்டிருந்த அனைத்து உணவுகளையும் எடுத்துச் சென்று குப்பையில் கொட்டிவிட்டு, குருஜிக்கு பரிமாறிய உணவை கொண்டு வந்து விக்ரமுக்கு பரிமாறினாள் வைஷாலி.

தொடரும்...