38 கடவுளின் விருப்பம்

கோபத்தில் கொதித்து கொண்டிருந்த காமினியை தயக்கத்துடன் பார்த்தார் நந்தினி.

"நீங்க நந்தினியை இன்னைக்கு சாயங்காலமே வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போகலாம்" என்றார் காமினி.

காமினிக்கு மட்டுமல்ல அங்கிருந்த அனைவருக்குமே அது அதிர்ச்சி தான்.

"நீங்க நிஜமாத் தான் சொல்றீங்களா?" என்றார் விமலாதித்தன்.

"ஆமாம். பெருசா ஒன்னும் பயப்பட வேண்டியதில்ல. சாதாரண நெஞ்சு வலி தான்" என்றார் காமினி.

நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டார் விமலாதித்தன். நந்தினிக்கு ஏமாற்றம் தாங்க வில்லை. விக்ரமையும் வைஷாலியையும் பிரிக்க வேண்டும் என்று அவர் எடுத்த எந்த முயற்சியும் பலிக்கவில்லை.

நந்தினியின் ஏமாற்றம் நிறைந்த முகத்தைப் பார்த்த போது, தரையில் விழுந்து உருண்டு உருண்டு சிரிக்க வேண்டும்  போல தோன்றியது வைஷாலிக்கு.

"நீங்க எல்லாரும் கொஞ்சம் வெளியே இருங்க. நந்தினி ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும் என்றார் காமினி.

அனைவரும் அவசர சிகிச்சை பிரிவை விட்டு வெளியே வந்தார்கள். நந்தினியை நோக்கி அமர்ந்தபடி அவர் மீது நெருப்பை உமிழ்ந்தார் காமினி.

"உன்னோட பேரன், அரச பரம்பரையை சேர்ந்தவன் அப்படிங்கற ஒரே காரணத்துக்காக தான் என் பேத்திக்கு நான் வாக்குக் கொடுத்தேன். அவ என்னை நம்புறா. அவ நம்பிக்கையை என்னால உடைக்க முடியாது. அவளோட நம்பிக்கையை எப்படி தக்க வச்சுக்கணும்னு எனக்கு தெரியும். நீ சும்மா இரு. அந்த பொண்ணை ( வைஷாலி ) நான் பாத்துக்குறேன்."

அமைதி காத்தார் நந்தினி. அவருக்கு தெரியும், காமினி அவர் மீது மிகுந்த கோபத்தில் இருக்கிறார் என்று. இப்பொழுது எது கூறினாலும் காமினி ஏற்கமாட்டார். ஏனென்றால், அவர் மனம் அமைதியிழந்து இருக்கிறது. ஏன், நந்தினியின் மனமும் அமைதி இழந்து தான் போயிருக்கிறது... அவருக்கு என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை.

ஒரு புது வித பயம் நந்தினியின் மனதை ஆட்கொண்டது.

*விக்ரமின் முதலிரவு, வைஷாலியுடன்  நடந்து முடிந்து விட்டது. ஒரு வேளை, அவள் கருவுற்று விட்டால் என்ன செய்வது? ராஜ பரம்பரையின் கரு ஒரு நடுத்தர வர்க்கத்து பெண்ணின் வயிற்றில் வளர்வதா? நிச்சயம் கூடாது. அவள் எப்படி பொன்னகரத்தில் நிம்மதியாய் இருக்கிறாள் என்று நானும் பார்க்கிறேன்* என்று மனதில் எண்ணினார் நந்தினி.

இதற்கிடையில்

அவசர சிகிச்சை பிரிவின் வெளியே இருந்த நாற்காலியில், உள்ளூர நகைத்தபடி அமர்ந்திருந்தாள் வைஷாலி. பேயறைந்தது போன்ற நந்தினியின் முகத்தை பார்ப்பது என்பது விருந்து தான்.

*கள்ள கிழவி... எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா எங்க முதலிரவை நிறுத்த நாடகமாடி இருக்கும்...! பொன்னகரம் வரட்டும், நான் யாருன்னு அவருக்கு காட்றேன்* என்று எண்ணினாள் வைஷாலி.

அவளது என்ன சங்கிலி அறுபட்டது, விக்ரம் குரல் கேட்டு.

"ஹாய்..." என்றான் விக்ரம்.

"பாட்டியை பார்க்க வந்தீங்களா?"

"உன்னைப் பார்க்க வந்தேன்" அவளருகில் அமர்ந்து கொண்டான்.

"பாட்டி ஃபிட் அண்ட் ஃபைனா இருக்காங்க." என்றாள் வைஷாலி.

"அது தான் எனக்கு ஏற்கனவே தெரியுமே... "

"அவங்களை சாயங்காலமே டிஸ்சார்ஜ் ஆக சொல்லிட்டாங்க"

"நெஜமாவா? நான் இன்னும் கொஞ்ச நாள் அவங்க நாடகத்தை கண்டினியு பண்ணுவாங்கன்னு இல்ல நினைச்சேன்..."

"அவங்க மனசுல என்ன ஓடுதுன்னு யாருக்கு தெரியும்?" என்றாள் வைஷாலி.

"நம்மளை ஒன்று சேர விடாம தடுக்க தான் அவங்க சீக்கிரம் டிஸ்சார்ஜ் ஆகுறாங்கன்னு நினைக்கிறேன்"

"நீங்க அப்படியா நினைக்கிறீங்க?"

"பின்ன என்ன? சரியான வினைப் பிடிச்ச கிழவி..." என்றான் விக்ரம் எரிச்சலுடன்.

"ஒருவேளை அது தான் காரணம்னா, அவங்க என்ன செய்யப் போறாங்களோ" என்றாள் போலியான வருத்தத்துடன்.

 அதைக் கேட்டு சிரித்தான் விக்ரம்.

"இதுல சிரிக்க என்ன இருக்கு?"

"நம்ம ரெண்டு பேரும் நம்ம ரூம்ல இருக்க போறோம். அவங்க என்ன செய்ய முடியும்?"

"நேத்து கூட, நம்ம, நம்ம ரூம்ல தானே இருந்தோம்? "

"நீ சொல்றதும் சரி தான். அதை பத்தி நம்ம யோசிச்சு தான் ஆகணும்"

"ம்ம் "

"சரி நான் கிளம்புறேன். சாயங்காலம் வீட்டில் பார்க்கலாம்"

"பை "

சாவித்திரி அவர்களை கவனித்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த வைஷாலி, நகத்தை கடித்து வெட்கப்பட்டாள், சாவித்திரியை கவனிக்காதது போல. அவள் வெட்கப்படுவதை பார்த்த சாவித்திரி, அவளுக்கும் விக்ரமுக்கும் இடையில் நடந்தது *ரகசிய* உரையாடல் என்று எண்ணிக் கொண்டார்.

*நான் நெனச்சதை விட விக்ரம் ரொம்ப வேகமா இருக்கான். கிடைச்ச சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி, முதல் ராத்திரியையே முடிச்சிட்டானே... வைஷாலியோட நினைவுகளை மனசில் தேக்கி வைச்சி வருஷக்கணக்கா காத்திருந்தவன் ஆச்சே...! நல்ல வேலை, அவனோட பொம்மி அவனுக்கு கிடைச்சுட்டா. அவ மட்டும் அவனுக்கு கிடைக்காம போயிருந்தா, அவனுடைய நிலைமை என்ன ஆயிருக்குமோ தெரியல" என்று மன நிறைவடைந்தார் சாவித்திரி.

மாலை

நந்தினியை வீட்டுக்கு அழைத்துச் செல்ல, செய்ய வேண்டிய சம்பிரதாயங்களை செய்து முடித்தாகிவிட்டது.

"எங்களுக்கு ஏதாவது இன்ஸ்ட்ரக்ஷன்ஸ் இருக்கா டாக்டர்?" என்றார் சாவித்திரி.

"ஒன்னும் தேவையில்லை... அவ விரும்புவதை செய்யலாம். மெடிசென்ஸை மட்டும் கரெக்ட்டா ஃபாலோ பண்ணுங்க"

"சரிங்க டாக்டர் "

"தினமும் வாக்கிங் போ" என்றார் நந்தினியிடம்.

"எனக்கு ரோட்ல நடக்கிறது பிடிக்காது" என்றார் நந்தினி.

"அரண்மனை மாதிரி வீடு இருக்கும் போது எதுக்காக நீ ரோட்டில நடக்கணும்?"

"அப்போ மொட்டை மாடியில நடக்கட்டுமா?"

"ஒரேடியா ரெண்டு மாடி ஏறாத... கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துகிட்டு ஏறு"

கண்களை சுருக்கி, உதடு கடித்து யோசித்தாள் வைஷாலி. நடப்பதை எல்லாம் பார்த்தால், அவர்களை வேவு பார்க்க நந்தினி தயாராவது புரிந்தது. இதற்காகத் தான் இவ்வளவு அவசரமாய் மருத்துவமனையிலிருந்து வீடு திரும்புகிறாரா நந்தினி? உள்ளுற புன்னகைத்துக் கொண்டாள் வைஷாலி. வரப்போகும் காலம் மிகவும் கடினமாய் இருக்கப் போகிறது. நிச்சயம் நந்தினி அவர்களை நிம்மதியாய் இருக்க விடப் போவதில்லை என்பதை புரிந்து கொண்டாள் வைஷாலி.

அனைவரும் பொன்னகரம் வந்து சேர்ந்தார்கள். அவர்களுக்கு முன்பாகவே, அலுவலகத்திலிருந்து வீடு திரும்பியிருந்தான் விக்ரம். அவன் சாதாரணமாய் நின்று கொண்டிருப்பதை பார்த்த வைஷாலி, நந்தினியை நலம் விசாரிக்கும்மாறு  சைகை செய்தாள்.

"எப்படி இருக்கீங்க பாட்டி?" என்றான் விக்ரம்.

லேசாய் தலையை அசைத்தார் நந்தினி. அவன் மீது கடும் கோபத்தில் இருந்தார் அவர். அவர் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்த நேரத்தில் கூட, அவரை பற்றி சிறிதும் கவலை இல்லாமல், அவன் தான் தனது முதலிரவை நடத்தி விட்டானே.
அவர் இருக்கமாய் இருந்ததை பார்த்த விக்ரம், காரணம் புரியாமல் புருவம் உயர்த்தினான். காரணம் புரிந்த வைஷாலி சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள்.

நந்தினி தனது அறைக்கு சென்ற பின், விக்ரமும், வைஷாலியும் தங்கள் அறைக்கு வந்தார்கள்.

"பாட்டிக்கு என்ன ஆச்சு? ரொம்ப விரைப்பா இருக்காங்க?"

"எனக்கு எப்படி தெரியும்? அவங்க காலையில இருந்தே இப்படி தான் இருக்காங்க"

"ஓஹோ...." என்றான் தன் கழுத்தில் இருந்த டையை பிடித்து இழுத்தபடி.

"பாட்டியை வாக்கிங் போகச் சொல்லி காமினி சொன்னாங்க"

"என்ன்னனது....??? வாக்கிங்கா? அவங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா? ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து டிஸ்சார்ஜ் ஆன உடனேயே வாக்கிங் போக சொல்ற டாக்டரை நான் இப்ப தான் பார்க்கிறேன்!"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தாள் வைஷாலி.

"ஏதோ சரி இல்லையே..."

"நானும் அப்படித் தான் நினைக்கிறேன். ஆனா எனக்கு ஒன்னும் பிடி படலை"

"பார்க்கலாம்"

நடைப்பயிற்சி செல்வது பற்றிய முழு கதையையும் அவள் விக்ரமிடம் கூறவில்லை. ஏனென்றால் நடைபயிற்சி செல்லும் சாக்கில், நந்தினி நிச்சயம் அவர்களை நோட்டம் விடுவார். அவருடைய எண்ணம் என்ன என்பதைப் பற்றி முழுமையாய் தெரியாமல் விக்ரமிடம் எதைப் பற்றியும் கூற வேண்டாம் என்று எண்ணினாள் அவள். அதேநேரம், நந்தினியை அவள் சும்மா விடுவதாக இல்லை. என்ன செய்வது என்பதைப் பற்றி யோசித்த படி உறங்கிப் போனாள்.

மறுநாள் காலை

விரைவாகவே எழுந்து குளித்து முடித்து தயாரானாள் வைஷாலி. நந்தினி அவர்களை நோட்டமிட எப்படியும் மாடிக்கு வருவார் என்று அவளுக்கு தெரியும். விக்ரம் தூக்கத்திலிருந்து எழுவதை கண்டாள்.

"குட் மார்னிங்" என்று புன்னகையுடன் எழுந்து அமர்ந்தான் விக்ரம்.

"குட் மார்னிங் " அவளும் புன்னகைத்தாள்.

"ஏன் இவ்வளவு சீக்கிரம் எழுந்துட்ட?"

"பழக்கமாயிடுச்சு"

"சரி, நான் குளிச்சிட்டு வரேன் "

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு திரும்பிய வைஷாலி, விக்ரம் தனக்கு வெகு அருகில் இருப்பதை உணர்ந்தாள். விழிகளை விரித்தபடி திரும்பிப் பார்க்காமல் அப்படியே சிலை போல் நின்றாள்.

"இந்த புடவையில நீ ரொம்ப அழகா இருக்க" என்றான் மயக்கும் குரலில்.

தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு திரும்பிய வைஷாலி, விக்ரம் புன்னகையுடன் குளியலறையை நோக்கி செல்வதை பார்த்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டாள். கட்டிலில் அமர்ந்து, அவள் முகத்தில் துளிர்த்திருந்த வியர்வையை சேலை முந்தானையால் ஒற்றி எடுத்தாள்.

சட்டென்று சுயநினைவு பெற்று தான் செய்ய வேண்டியது என்ன என்பதை உணர்ந்தாள். நீச்சல் குளத்தின் பக்கம் சென்று, செடிக்கு தண்ணீர் ஊற்றியபடி மாடிக்கு வரும் படிக்கட்டின் மீது கண் வைத்து காத்திருந்தாள். நந்தினி மெல்ல  படியேறி வருவதைப் பார்த்த அவள் புத்துணர்வு பெற்றாள். குழாயை மூடி விட்டு தங்கள்  அறைக்குள் ஓடினாள். அரை அங்குலத்திற்கு கதவை திறந்து வைத்தாள். நந்தினியின் நிழல் அவர்களது அறையை நெருங்கிய போது அவள் மெல்லிய குரலில் பேசத் துவங்கினாள்.

"ஷ்ஷ்ஷ்... என்னை விடுங்க... நான் போகனும். கொஞ்ச நேரம் கூட உங்களால சும்மாவே இருக்க முடியாதா? விடுங்க..." முத்தமிடுவது போல சத்தம் எழுப்பினாள்.

நந்தினி கோபத்தில் பல்லைக் கடித்தார். இந்த விக்ரம் ஒரு முட்டாள். அவனுக்கு சரசமாட வேறு பெண்ணே கிடைக்கவில்லையா? தகுதியற்ற ஒரு பெண்ணின் பின்னால் ஏன் இப்படி அலைந்து கொண்டிருக்கிறான்?

அவர் முகம் போன போக்கைப் பார்த்து தனது திட்டம் பலித்து விட்டதாய் நினைத்தாள் வைஷாலி. ஆனால் நந்தினி அவர்கள் அறையை நோக்கி வந்த போது அவள் திடுக்கிட்டாள். வேகமாய் உள்ளே ஓடினாள் வைஷாலி. அப்பொழுது குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்த விக்ரமின் மீது அவள் மோதிக்கொள்ள, கீழே விழுந்துவிடாமல் இருக்க, அவன் கழுத்தில் மாலை போல் அணிந்திருந்த துண்டை கெட்டியாய் பற்றினாள். ஆனால் நிலை தடுமாறி, அவள் கட்டிலின் மீது வீழ, விக்ரம் அணிந்திருந்த துண்டை அவள் பற்றி இருந்ததால், அவனும் அவள் மீது விழுந்தான். கண்களை இறுக்கமாய் மூடியிருந்த வைஷாலியை பார்த்து புன்னகைத்தான் விக்ரம்.

அதே நேரம் கதவு இடுக்கின் வழியாக உள்ளே எட்டி பார்த்தாள் நந்தினி.

அவள் நெற்றியில் புரண்ட குழல் கற்றையை அழகாய் ஒதுக்கி விட்டான். மெல்ல கண் திறந்த வைஷாலி, தன் கண்களை கதவின் பக்கம் ஓட்டினாள். நந்தினி அவர்களைத் தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவளை நோக்கி குனிந்த விக்ரம்,

"நான் சொன்னது சரி... நீ ரொம்ப அழகா இருக்க" என்றான் இரகசியமாக.

ஆனால் வெளியில் இருந்து பார்த்த நந்தினிக்கு அவன் அவளை முத்தமிடுவது போல் தோன்றியிருக்கும். எரிச்சலுடன் அந்த இடத்தை விட்டு அகன்றார் அவர்.

அவள் மூக்கை தன் மூக்கோடு உரசிவிட்டு, புன்னகைத்து எழுந்து நின்ற விக்ரம், அவளை நோக்கி தன் கையை நீட்டினான். அதை மறுக்கவில்லை வைஷாலி. அவன் கையைப் பற்றி எழுந்து நின்றாள். நந்தினி அங்கு இல்லாததை பார்த்து கள்ளப் புன்னகை பூத்தாள், கடவுளின் விருப்பமும் இது தான் என்பது போல் தெரிகிறது என்று எண்ணியபடி.

தொடரும்...