36 நந்தினியின் தந்திரம்

விக்ரம் எதுவும் கூறுவதற்கு முன்,

"சின்னா கதவைத் திற..." அவன் அறையின் கதவை முன்பை விட வேகமாய் தட்டினார் விமலாதித்தன்.

கதவை சென்று திறந்தான் விக்ரம். அங்கு விமலாதித்தன் திகிலுடன் நின்றிருந்தார்.

"என்ன ஆச்சி, டாட்?"

"உன்னை டிஸ்டர்ப் பண்றதுக்கு சாரி, சின்னா"

"பரவாயில்ல சொல்லுங்க"

"அம்மாவுக்கு ஹார்ட் அட்டாக். ப்ளீஸ் எனக்கு கொஞ்சம் ஹெல்ப் பண்ணு. என்னால அவங்கள தனியா காருக்கு கூட்டிக்கிட்டு போக முடியாது" கெஞ்சினார் விமலாதித்தன்

சரி என்று தலை அசைத்தான் விக்ரம். நந்தினியின் அறையை நோக்கி விரைந்தார் விமலாதித்தன். விக்ரமோ வைஷாலியை பார்த்து ஏளனப் புன்னகை வீசிவிட்டு விமலாதித்தனை பின்தொடர்ந்தான்.

அவனது அந்த ஏளன புன்னகைக்கு அர்த்தம் புரியாமல் முகத்தை சுருக்கினாள் வைஷாலி. அவளும் அவன் பின்னால் ஓடினாள். விக்ரமும் விமலாதித்தனும் சேர்ந்து நந்தினியை தூக்கிக் கொண்டு காரை நோக்கி சென்றார்கள். அவர்களுடன் சென்றார் சாவித்திரி. வைசாலியும் அவர்களுடன் இணைந்து கொண்டாள். நந்தினி ஆக்சிஜன் மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டு, அங்கு அனுமதிக்கப்பட்டார். காமினியும் அவர் குழுவை சேர்ந்த மருத்துவர்களும் நந்தினிக்கு சிகிச்சை அளிக்க துவங்கினார்கள். அவசர சிகிச்சை பிரிவுக்கு வெளியில் அனைவரும் காத்திருந்தார்கள்.

அருகில் நின்றிருந்த வைஷாலியின் கரத்தை லேசாய் அழுத்தி,

"சாரி டா, நாங்க உங்களை டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டோம்" என்றார் சாவித்ரி.

"பரவாயில்ல ஆன்ட்டி... இது எதிர்பாராத எமர்ஜன்ஸின்னு எங்களால புரிஞ்சுக்க முடியாதா?"

"ரொம்ப நேரம் நின்னுகிட்டு இருக்க வேண்டாம். போய் உட்கார்ந்துக்க" என்றார் சாவித்திரி.

சரி என்று தலையசைத்துவிட்டு, அங்கிருந்த இரும்பு நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்து கொண்டாள். அவளது அருகில் சென்று விக்ரமும் அமர்ந்துகொண்டான்.

"நான் இதைத் தான் சொன்னேன்" என்றான் ரகசியமாக.

"அப்படின்னா என்ன அர்த்தம்?" என்றாள் அவளும் மெல்லிய குரலில்.

"நமக்கு ஃபர்ஸ்ட் நைட் நடக்கக் கூடாதுன்னு தான் பாட்டி இப்படி எல்லாம் செய்யறாங்க"

அதை கேட்டு அதிர்ச்சியில் விழி விரித்தாள் வைஷாலி.

 "இது உங்களுடைய அனுமானமா?"

"ஆமாம். ஆனா, அது தான் உண்மை"

"நந்திதிதிதி..." என்று பல்லைக் கடித்தாள் வைஷாலி.

"பாவம் நந்தி... அவங்க இந்த நாடகத்தை எல்லாம் நடத்த வேண்டிய அவசியமே இல்லன்னு அவங்களுக்கு தெரியல. நமக்கு தான் இன்னைக்கு ஃபர்ஸ்ட் நைட் நடத்துற பிளானே இல்லையே..." என்று சிரித்தான்.

அந்த நேரம் விமலாதித்தன் அவர்களை நோக்கி திரும்பியதால் சிரிக்காமல் இருக்க தன் உதடுகளை அழுத்திக் கொண்ட வைஷாலி, முகத்தை சோகமாக வைத்துக் கொண்டாள்.

"இருந்தாலும் அவங்க நடிப்பு ரொம்ப ஓவர் தான்" என்றான் கிண்டலாக.

"ஷ்ஷ்... அவங்க அம்மா ஐசியூவில் இருக்கும் போது நீங்க இப்படி சிரிச்சுக்கிட்டு இருக்கிறதை  உங்க அப்பா பாத்தா, உங்களை தப்பா நினைக்க போறாரு..." என்றாள் வைஷாலி.

"நீ சொல்றதும் சரி தான். அவரைப் பொறுத்த வரைக்கும், இது சிரிக்கிற விஷயம் இல்ல. நம்ம கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையா தான் இருக்கணும்" என்றான் சீரியசாக.

 ஆம் என்று தலையசைத்த வைஷாலி,

"உங்க பாட்டி மாதிரி இவ்வளவு கேவலமான ஒரு பொம்பளையை நான் இது வரைக்கும் பார்த்ததேயில்ல" என்றாள்.

"நம்ம இனிமே தான் எல்லாத்துக்கும் தயாரா இருக்கணும். அவங்க இதோட நிறுத்திட மாட்டாங்க" என்றான் விக்ரம்.

எதையோ தீவிரமாய் யோசித்த வைஷாலி, தன் உதடு கடித்தபடி லேசாய் தலையசைத்தாள். அவர்களுடைய முதலிரவு நடக்கக் கூடாது என்பது தான் அவர் எண்ணம். அதற்காகத் தானே இந்த நாடகம் அனைத்தும்? *நந்தி, உனக்கு இருக்கு... நீ செத்த...* என்று மனதில் எண்ணிக் கொண்டாள் வைஷாலி.

சட்டென்று மாறிய அவளது முகத்தை பார்த்த விக்ரம் தன் புருவத்தை உயர்த்தி *என்ன?* என்றான். ஒன்றும் இல்லை என்று தலையசைத்தாள் வைஷாலி.

*அப்படியா?* என்பது போல் தன் உள் உதட்டை கடித்து சிரித்தான் விக்ரம். தன் முகத்தை வேறு பக்கமாக திருப்பிக் கொண்டாள் வைஷாலி. விக்ரமுக்கு புரிந்து போனது அவள் மனதில் ஏதோ ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டாள் என்று. அது என்னவாக இருந்தாலும், நல்ல வேடிக்கையாக இருக்கப் போகிறது என்று எண்ணியபடி உள்ளுக்குள் சிரித்துக் கொண்டான்.

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு

நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி தூங்கி வழிந்து கொண்டிருந்தாள் வைஷாலி. தூக்கத்தில் அவள் நாற்காலியில் இருந்து விழப் போக, அவள் அருகில் அமர்ந்து, அவள் தலையை தன் தோளில் சாய்த்துக் கொண்டான் விக்ரம். அவள் தன் தோளில் சாய்ந்து உறங்குவதைப் பார்த்து விக்ரம் புன்னகைதான்.

அந்த காட்சியை கண்ட சாவித்திரியும் புன்னகைத்தார். சாவித்ரியை தன்னிடம் வருமாறு சைகை செய்தான் விக்ரம். அவனை நோக்கி வந்தார் சாவித்திரி.

"நான் வைஷுவை வீட்ல கொண்டு போய் விட்டுட்டு வரேன்" என்றான் விக்ரம்.

"அதில்ல சின்னா..."

"மாம், நீங்களும் டாட்டும் இங்க இருக்கீங்க. எல்லாத்துக்கும் மேல, பாட்டியை நல்லா கவனிச்சுக்க டாக்டர் காமினியும் இருக்காங்க. வைஷூ இங்க இருந்து என்ன செய்யப் போறா? பாருங்க, அவ எப்படி தூங்கி வழியுறான்னு... கல்யாணமான முதல் நாளே தூங்குறதுக்கு அவ இவ்வளவு கஷ்டப்படணுமா?"

அப்போது அங்கு வந்தார் விமலாதித்தன்.

"நீ வைஷாலியை வீட்ல விட்டுட்டு வா" என்றார்.

அவரை ஆச்சரியமாய் பார்த்தார் சாவித்திரி.

"வைசாலி ரொம்ப டயர்டா இருக்கா. அவ முகத்தைப் பாரு... அதான் சின்னா திரும்பி வறேன்னு சொல்றேன் இல்ல...? அப்புறம் என்ன பிரச்சனை இருக்கு?" என்றார் விமலன்.

சரி என்று தலையசைத்த விக்ரம், வைஷாலியின் தூக்கத்தை கலைக்க மனமின்றி, தன் கையில் தூக்கிக் கொண்டான்.

"இரு சின்னா. நானும் உன்கூட பார்க்கிங் லாட்டுக்கு வரேன். வைஷாலியை கையில வச்சிகிட்டு உன்னாலே கார் கதவை  திறக்க முடியாது" என்றார் சாவித்திரி.

*ஆம்* என்று தலையசைத்தார் விமலன். அவர்களுடன்  சாவித்திரியும் வெளியே வந்தார். அவர்களுக்காக கார் கதவை திறந்து விட்டார். அவளைப் பின் சீட்டில் படுக்க வைத்தான் விக்ரம்.

"மாம், நான் சீக்கிரம் வரமாட்டேன்" என்று கண்ணடித்தான்.

அதைக் கேட்டு வாயை பிளந்தார் சாவித்திரி. சிரித்தபடி காரில் அமர்ந்து வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்தான் விக்ரம்.

"அடப்பாவி" என்றபடி உள்ளே சென்றார் சாவித்திரி.

பொன்னகரம் வந்து சேர்ந்த விக்ரம், மீண்டும் வைஷாலியை தன் கரங்களில் ஏந்திக் கொண்டான். அவளை கட்டிலில் படுக்க வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தவன், அவள் அவனது சட்டையை பற்றிக் கொண்டிருப்பதை பார்த்து புன்னகை புரிந்தான். அதன் பின் அங்கிருந்து செல்ல மனம் இல்லாததால், அவளை பார்த்தபடி  அவள் அருகில் அவனும் படுத்துக்கொண்டான். அவனும் சோர்வாக இருந்ததால், விரைவிலேயே உறங்கிப் போனான்.

மெல்ல கண் திறந்த வைஷாலி அவனைப் பார்த்து புன்முறுவல் பூத்தாள். அவள் கடிகாரத்தை பார்க்க மணி பன்னிரண்டே முக்கால் என்றது. குறைந்தது ஒரு மணி நேரமாவது அவள் காத்திருக்க வேண்டும். தூங்காமல் விழித்திருந்தாள். உண்மையைக் கூறப் போனால், அவளுக்கு தூங்கும் எண்ணமே இல்லை. நந்தினியின் திட்டத்தை முறியடிக்க வேண்டும் என்ற முனைப்போடு இருந்த அவளுக்கு தூக்கம் எம்மாத்திரம்?

சரியாய் ஒன்னரை மணி நேரம் கழித்து அவள் விக்ரமை எழுப்பினாள்.

"எழுந்திருங்க..." மெல்ல அவன் கன்னத்தை தட்டினாள்.

"என்ன ஆச்சு வைஷூ?" என்றான் தூக்கத்திலிருந்து திடுக்கிட்டு எழுந்த விக்ரம்.

"நம்ம இங்க என்ன செஞ்சுகிட்டு இருக்கோம்? நம்ம எப்படி இங்க வந்தோம்? பாட்டி எப்படி இருக்காங்க?" என்றாள் பதட்டத்துடன்.

"ஹாஸ்பிடல் சேர்ல உட்கார்ந்துகிட்டு நீ தூங்கி தூங்கி வழிஞ்ச. அதனால தான் உன்னை நான் இங்க கொண்டு வந்தேன்"

"ஆனா, அங்கிளும் ஆன்ட்டியும் நம்மளை பத்தி என்ன நினைப்பாங்க? ஹாஸ்பிட்டலுக்கு போகலாம்" கட்டிலை விட்டு கீழே இறங்கினாள்.

"நான் உன்கிட்ட ஏற்கனவே சொன்னேன். இதெல்லாம் எங்க பாட்டியோட நாடகம். எதுக்காக இப்படி டென்ஷன் ஆகுற?"

"நான் நந்தியைப் பத்தி கவலை படல. அங்கிளை  பத்தி தான் கவலைப்படுறேன். அதுக்கு தான் சொல்றேன். வாங்க போகலாம்"

"சரி, முகத்தை கழுவிட்டு வரேன்" என்றான் விக்ரம்.

"நானும் முகம் கழுவணும்"

"சரி நீ போ"

இருவரும் முகங்களை கழுவிக் கொண்டு மீண்டும் ஆக்சிசன் மருத்துவமனையை நோக்கி புறப்பட்டார்கள்.

ஆக்சிஜன் மருத்துவமனை

விமலனும் சாவித்திரியும் உறங்கவே இல்லை. விக்ரமுடன் வைஷாலியும் வருவதைப் பார்த்தார்கள்.

"நீ ஏன் மா திரும்பி வந்த? நீ ரொம்ப டயர்டா இருக்க. தூங்கி ரெஸ்ட் எடுக்கலாம் இல்ல?" என்றார் சாவித்திரி.

"அதைப் பத்தி மட்டும் கேட்காதீங்க மாம். அவ உங்க கூட தான் இருக்கணும்னு அடம் பிடிச்சு இங்க வந்துட்டா"

அதைக் கேட்ட விமலன் பெருமையுடன் புன்னகை புரிந்தார். சாவித்ரியிடம் சென்று நின்று கொண்டாள் வைஷாலி.

"காபி சாப்பிடுறீங்களா?" என்றார் விமலன்.

சரி என்று தலையசைத்தார் சாவித்திரி.

"நீங்க இருங்க, டாட். நான் போய் வாங்கிட்டு வரேன்." மருத்துவமனையின் கேன்டீனை நோக்கி சென்றான் விக்ரம்.

"பாட்டி எப்படி இருக்காங்க?"  என்றாள் வைஷாலி.

"இப்ப பரவாயில்ல" என்றார் சாவித்திரி.

"நீங்க எதுக்காக என்னை அவர் கூட வீட்டுக்கு அனுப்பி வச்சிங்க?" என்று சினிங்கினாள் வைஷாலி.

"நீ ரொம்ப தூக்கத்துல இருந்த"

"ஆனா, நான் தூங்கல" என்றாள் மெல்லிய குரலில்.

"ஏண்டா?"

"அவரு என்னை தூங்கவே விடல" என்றாள் சாவித்திரியின் தோளில் கோடுகளை வரைந்து கொண்டு.

அதிர்ச்சியுடன் அவளைப் பார்த்தார் சாவித்திரி. அவள் மெல்லிய குரலில் தான் கூறினாள் என்றாலும் சற்றே தொலைவில் நின்றிருந்த விமலாதித்தன் காதுகளிலும் அது விழுந்தது.

"நீ என்ன சொல்ற வைஷூ?"

"போங்க ஆன்ட்டி உங்ககிட்ட அதை நான் எப்படி சொல்றது?" அவரது தோளில் தன் முகத்தை மறைத்துக் கொண்டாள்.

மென்று விழுங்கியபடி விமலனை பார்த்தார் சாவித்திரி.

"நீ சொல்றது..."

"எங்க ஃபர்ஸ்ட் நைட் முடிஞ்சிடுச்சு ஆன்ட்டி" என்றாள் அவரது காதில்.

சாவித்ரியை நோக்கி தன் புருவத்தை உயர்த்தினார்  விமலன். அவரைப் பார்த்து மெல்ல *ஆம்* என்று தலையசைத்தார் சாவித்திரி முகத்தை சோகமாய் வைத்துக்கொண்டு.

இந்த விக்ரமை என்ன செய்தால் தகும்? என்பது போல் பெருமூச்சு விட்டார் விமலன். அவனை குற்றம் சொல்லி தான் என்ன பயன்? வைஷாலியை திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்று அவன் எவ்வளவு ஆவலாய் இருந்தான் என்பது தான் அவர்களுக்குத் தெரியுமே...! அப்படி இருக்கும் போது, அவனுக்கு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தால் அவன் வேறு என்ன செய்வான்?

வைஷாலியை ஒன்றும் கூற வேண்டாம் என்று சைகை செய்தார் விமலன். பாவம் அந்தப் அப்பாவிப் பெண், அவள் தான் என்ன செய்ய முடியும்? என்று எண்ணினார் விமலன்.

கேன்டீன் பையனுடன் காபி எடுத்து வந்த விக்ரம், அனைவருக்கும் காபி கொடுத்துவிட்டு, தானும் ஒரு தம்ளரை எடுத்துக் கொண்டு அமர்ந்தான். சாவித்திரி அவனை பார்த்து முறைத்த போது ஒன்றும் புரியாமல் *என்ன?* என்றான் செய்கையால். அவனுக்கு பதில் கூறாமல் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார் சாவித்திரி. அவர் அருகில் வந்து அமர்ந்து கொண்டான் விக்ரம்.

"எதுக்கு இப்படி ரியாக்ட் பண்றீங்க?" என்று சிரித்தான்.

"நீ என்ன சொல்லிட்டு போன?" என்றார் மெல்லிய குரலில்.

"என்ன?"

"வைஷாலியை வீட்டுல விட்டுட்டு திரும்பி வரேன்னு சொல்லிட்டு தானே போன? ஆனா நீ செஞ்சது என்ன?"

"ஓ... அதை கேக்குறீங்களா? நான் என்ன மாம் செய்றது? என்னை என்னால கண்ட்ரோல் பண்ண முடியல. சான்ஸ் கிடைச்சது யூஸ் பண்ணிக்கிட்டேன்"

அவன் பேசியது *தூக்கத்தைப்* பற்றி. ஆனால் சாவித்திரி அவன் முதலிரவைப் பற்றி பேசுவதாய் எண்ணினார்.

"உன்னோட பாட்டி ஐசியூவில் இருக்காங்க. அவங்க மேல உனக்கு கொஞ்சம் கூட அக்கறை இல்லையா?"

"நான் இங்கேயே உட்கார்ந்து இருந்தா அவங்க சரி ஆயிடுவார்களா?"

"இப்படியெல்லாம் பேசாத சின்னா"

"அவங்களுக்கு வந்தது உண்மையான ஹார்ட் அட்டாக் தானான்னு எனக்கு சந்தேகம் இருக்கு"

"வாயை மூடுடா. உங்க அப்பா கேட்டா அப்செட் ஆவாரு"

"உண்மையை தானே சொன்னேன்?"

"நீ செஞ்சது சரின்னு நிரூபிக்க அவங்க மேல பழி போடாதே"

"நான் செஞ்சது தப்புன்னு எனக்கு தோணவே இல்லையே..." என்று சர்வசாதாரணமாக தோள்களை குலுக்கிவிட்டு காப்பியை பருகினான் விக்ரம்.

அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வைஷாலி உதட்டை கடித்து தன் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டாள். நல்லவேளை இவர்கள் இருவரும் எதையும் வெளிப்படையாக பேசிக் கொள்ளவில்லை. நந்தினியை *வைத்து செய்ய*  இதுவே  போதுமானது என்று எண்ணி சிரித்தாள் வைஷாலி.

தொடரும்...