33 நந்தினியின் இயலாமை

கொதித்துக் கொண்டிருந்தார் காமினி. விக்ரமின் காதல் ரசம் சொட்டும் நடவடிக்கை அவருக்கு எரிச்சலைத் தந்தது.

"நல்லவேளை, நான் என்னோட பேத்தியை இந்த ஃபங்ஷனுக்கு கூட்டிக்கிட்டு வரல. இங்க நடந்ததை எல்லாம் அவ மட்டும் பார்த்திருந்தா, என் மூஞ்சிலேயே காரி துப்பியிருப்பா. என்னமோ ஊர்ல இல்லாத பொண்ணை பார்த்தவன் மாதிரி, உன் பேரன் இப்படி வழியறான்..." என்றார் கடுகடுவென.

"விக்ரம் இப்படி எல்லாம் செய்வான்னு நான் கொஞ்சம் கூட எதிர் பார்க்கவே இல்ல" கையை பிசைந்தார் நந்தினி.

"இன்னும் கல்யாணத்துக்கு ரெண்டு நாள் தான் இருக்கு. அதை நிறுத்த நீ என்ன செய்யப் போற?"

"நான் ஒரு திட்டம் போட்டு வச்சிருக்கேன். அது நாளைக்கு ராத்திரி நடக்கும். அதுக்குப் பிறகு வைஷாலி உயிரோடு இருக்கமாட்டா" என்றார் நந்தினி.

அதைக் கேட்ட காமினியின் முகம் மின்னியது.

"நீ உன்னோட பேத்தி ரோஷினி கிட்ட கல்யாணத்துக்கு தயாரா இருக்க சொல்லு. அவ தான் இந்த வீட்டுக்கு மருமகளா வர போறா" என்றார் மிடுக்குடன் நந்தினி.

"அதை நீ எப்படி நடத்த போற?" என்றார் காமினி நம்பிக்கை இல்லாமல்.

"நடத்த போறது நான் இல்ல, என்னோட ஆளுங்க. நாளைக்கு ராத்திரி, அவங்க எங்க வீட்டுக்குள்ள திருடனுங்க மாதிரி நுழைவாங்க. இங்கிருந்து  சில பொருளைத் திருடிக்கிட்டு, எங்களையும் அடிச்சு போடுவாங்க, என்னையும் சேர்த்து. அப்போ அவங்க வைஷாலியை கொன்னுடுவாங்க. யாருக்கும் என் மேல சந்தேகம் வராது. திருடனுங்க செஞ்ச வேலையா தான் எல்லாரும் நினைப்பாங்க"

"அருமையான திட்டம்" என்று குதூகலித்தார் காமினி.

பெருசுகள் இரண்டும் வைஷாலியின் அத்தியாயத்தை முடிக்க தீர்மானித்தனர். ஆனால் அவர்களுக்கு தெரியாது, விக்ரமின் வாழ்க்கையில், வைஷாலி ஒரு முடிவில்லாத தொடர்கதை என்று.

.........

கண்ணாடியின் முன் அமர்ந்து, தான் அணிந்திருந்த காதணிகளை அவிழ்த்துக் கொண்டிருந்தாள் வைஷாலி.

"விக்ரம் இப்படி அதகளம் பண்ணுவார்னு நான் நினைச்சு கூட பாக்கல" என்றார் கோப்பெருந்தேவி பெருமையுடன்.

தான் செய்து கொண்டிருந்த வேளையை சற்று நேரம் நிறுத்தி விட்டு, மீண்டும் தொடர்ந்தாள் வைஷாலி.

"உன்னை பார்த்த நாளில் இருந்தே அவர் உன் மேல இவ்வளவு பிரியமா இருந்தாருன்னு என்னால நம்பவே முடியல. பாரேன், எனக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆன நாளிலிருந்து அவர் உன்னையே நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தாராம்"

வைஷாலியிடம் வந்து, அவளை அன்பாய் தழுவிக் கொண்டார் கோப்பெருந்தேவி.

"உனக்கு இப்படிப்பட்ட வாழ்க்கைத் துணை கிடைச்சது எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம். அவர் எல்லா பிரச்சினைகளிலிருந்தும் உன்னைக் காப்பாத்துவார்னு எனக்கு நம்பிக்கை வந்திருக்கு. ஒரு நந்தினி என்ன, ஆயிரம் நந்தினி வந்தாலும் உன்னை ஒன்னும் செய்ய முடியாது"

மெலிதாய் புன்னகைத்தாள் வைஷாலி. அனைவரது முன்னிலையிலும், விக்ரம் தனது காதலை கூறிய நிமிடத்திலிருந்து அவளும் கூட அவனைப் பற்றித் தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். சின்ன முதலாளி அவளை காதலிக்கிறார்.  தனது கையில், மெஹந்தியால் வரையப்பட்டிருந்த அவனது பெயரின் முதல் எழுத்தை பார்த்து புன்னகைத்தாள். எல்லாம் சரி தான், ஆனால் அவ்வளவு பேர் முன்னிலையில் தன்னை அவர் அணைத்துக் கொண்டது எந்த விதத்தில் சரி? என்று எண்ணிக் கொண்டு முகத்தை சுளுக் என்று வைத்துக் கொண்டாள். பிறகு தானாகவே சிரித்துக்கொண்டாள்.

விக்ரமும் கூட அதே நினைவில் தான் இருந்தான். அவன் மனதில் இருந்ததை ஒரு வழியாய் அவளிடம் கூறிவிட்டான் என்ற திருப்தியுடன் அதை பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

அப்பொழுது அங்கு வந்தார் சாவித்திரி.

"என்னோட பையன் இவ்வளவு ரொமான்டிக்கானவன்னு எனக்கு தெரியாது" என்றார் கிண்டலாக.

"உலகத்தில் இருக்கிற எந்த அம்மாவுக்கும், தன் மகனோட ரொமான்டிக் பக்கம் தெரியாது மா. நீங்க அதை தெரிஞ்சுகிட்டதுக்காக பெருமைபடுங்க" என்று தன் பங்குக்கு அவனும் கிண்டலடித்தான்.

"எங்க எல்லாருக்கும் நீ பயங்கர அதிர்ச்சி கொடுத்துட்ட... இன்ப அதிர்ச்சி"

கலகலவென சிரித்தான் விக்ரம்.

"இப்படி எல்லார் முன்னாடியும் ஓப்பனா ப்ரொபோஸ் பண்ணதுக்கு ஏதாவது முக்கிய காரணம் இருக்கா?"

"வேற எதுக்கு? உங்க மருமக என்னை திரும்பி கூட பாக்க மாட்டேங்குறா. நான் எந்த அளவுக்கு போவேன்னு அவளுக்கு புரியவைக்க தான் அப்படி செஞ்சேன்"

"அவ புரிஞ்சுகிட்டான்னு நினைக்கிறியா?"

"யாருக்கு தெரியும்? அவளோட மனசு ஒரு அலிபாபா குகை. எந்த ஸ்லோகம் சொல்லி அதை திறக்கிறதுன்னு தான் எனக்கு தெரியல"

வாய்விட்டு சிரித்தார் சாவித்திரி.

"அது ரொம்ப சுலபமானது. ஒரு பெண்ணோட மனசை திறக்க, அன்பும் நம்பிக்கையும் தான் *சர்வதேச ஸ்லோகம்*"

"அப்படின்னா நான் ரொம்ப நாளைக்கு காத்திருக்கணும் போலிருக்கே..." என்றான் சோகமாக.

"அது நீ எடுக்கிற முயற்சியை பொறுத்த விஷயம்"

சிரித்தபடி அங்கிருந்து சென்றார் சாவித்திரி.

அடுத்த நாள், தான் செய்யவிருக்கும் விஷயத்தை யோசித்தபடி கட்டிலில் விழுந்தான் விக்ரம். தூங்குவதற்கு முன்னால் ஒரு முறை வைஷாலியிடம் பேச வேண்டும் என்று நினைத்தான் அவன். அதனால் அவளுக்கு போன் செய்தான். தன் கைப்பேசியில் ஒளிர்ந்த விக்ரமின் எண்ணை பார்த்தவுடன் புன்னகைத்தாள் வைஷாலி. தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு,

"சொல்லுங்க" என்றாள் திடமான குரலில்.

"நீ இன்னும் தூங்கலையா?"

"பெட்ல தான் படுத்திருக்கேன்"

"நாளன்னைக்கு ராத்திரி நீ என்னோட பெட்ல இருப்ப" என்றான் சிரிப்பை அடக்கிக் கொண்டு.

"என்ன்னனனது....????"

"என் கூட உட்கார்ந்து பேசிக்கிட்டிருப்பேன்னு சொன்னேன்"

"எதுக்காக எனக்கு கால் பண்ணீங்க?"

"நீ என்ன பர்ஃப்யூம் யூஸ் பண்ற?" என்றான் குழைவாக.

"எதுக்கு கேக்குறீங்க?"

"எல்லாம் ஒரு ஜெனரல் நாலேஜ்க்கு தான்" என்றான் ஒரு எகத்தாள சிரிப்பை உதிர்த்தபடி.

"என்னோட ரகசியத்தை எல்லாம் நான் வெளியே சொல்றதில்ல"

"எத்தனை நாளைக்கு?"

அமைதியானாள் வைஷாலி.

"உன்னோட பெர்ஃப்யூம் ஸ்மெல், செம கிக்கா இருந்தது. உன்னை அப்படியே கட்டிப்பிடிச்சிக்கிட்டு நிக்கணும்னு தோணுச்சு"

கண்களை மூடிக்கொண்டு நெற்றியைத் தேய்த்தாள் வைஷாலி.

"நம்ம கல்யாணத்து அன்னைக்கு நீ அதை போடாம இருக்கிறது ரொம்ப நல்லது. முக்கியமா என்னோட ரூமுக்கு வரும் போது"

அவன் என்ன அர்த்தத்தில் அதைக் கூறுகிறான் என்று அவளுக்கு புரிந்தது. தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்டு,

"நான் அதைத் தான் யூஸ் பண்ண போறேன்.  நீங்க என்ன செய்றீங்கன்னு நான் பாக்குறேன்"

"இருந்தாலும் உனக்கு தைரியம் ரொம்ப ஜாஸ்தி"

"வேணும்கற அளவுக்கு இருக்கு"

"உன் தைரியத்தோட அளவை பார்க்க, எனக்கு வாழ்நாள் மொத்தமும் இருக்கு"

"எனக்கு தூக்கம் வருது"

"ஆமாம், நல்லா தூங்கு. கல்யாணத்துக்கு பிறகு..."

அவன் என்ன கூற வருகிறான் என்பதை புரிந்து கொண்டு, அவனது  பேச்சை வெட்டி,

"வாயை மூடுங்க... நிறுத்துங்க உங்க நான்சென்ஸ்ஸை"

"நான்சென்ஸா? அந்த நான்சென்ஸ் தான் நம்ம இந்த உலகத்துக்கு வர காரணமா இருந்தது.  அதை மறந்துடாதே" என்று சிரித்தான்.

அதைக் கேட்டு தலையில் அடித்துக் கொண்டாள் வைஷாலி.

"குட் நைட். என்னை நெனச்சு, தலகாணியை கட்டிப்பிடிச்சிக்கிட்டு தூங்கு" என்று மேலும் சிரித்தான்.

அழைப்பை துண்டித்து விட்டு பதட்டத்துடன் நகம் கடித்தாள் வைஷாலி. அவளை நினைத்துக் கொண்டு, தலையணையை அணைத்துக் கொண்டு தூங்கினான் விக்ரம்.

மறுநாள் காலை

பொன்னகரத்தில் ஆயுதம் ஏந்திய போலீசாரை பார்த்து பிரமித்து நின்றார் நந்தினி. அவசரமாய் ஓடிச் சென்று அவர்களிடம் விவரம் கேட்டார்.

"நீங்க இங்க என்ன செய்றீங்க? எதுக்காக எங்க வீட்டுக்கு வந்திருக்கீங்க?"

"கமிஷனர் தான் எங்களை இங்க அனுப்பி வச்சாரு "

"எதுக்கு?"

"விக்ரம் சார் தான் பாதுகாப்பு வேணுமுன்னு கேட்டாரு. அவரோட கல்யாணம் முடிகிற வரைக்கும் நாங்க இங்க தான் இருக்கப் போறோம்"

தலையில் இடி விழுந்ததைப் போல் இருந்தது நந்தினிக்கு.

"நாங்க மட்டும் இல்ல, உங்க வீட்டை சுத்தி நிறைய பேர் இருக்காங்க. நீங்க எதைப் பத்தியும் கவலைப் படாம நிம்மதியா இருங்க"

இயலாமையுடன் திரும்பிய நந்தினி, விக்ரம் மாடியிலிருந்து இறங்கி வருவதைப் பார்த்தார்.

"என்ன விக்ரம் இதெல்லாம்?"

"நம்ம வீட்டுக்கு பாதுகாப்பு"

"இத பத்தி நீ என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லலையே?"

"நம்ம வீடு போலீஸ் பாதுகாப்புகுள்ள வர்றதுக்கு முன்னாடி, இந்த விஷயம் லீக் கூடாதுன்னு நினைச்சேன். அதனால தான் அதைப் பத்தி யார்கிட்டயும் முன்கூட்டியே சொல்லல"

"ஆனா இதெல்லாம் செய்ய வேண்டிய அவசியம் என்ன?"

" உங்களை யாரோ ஒரு பொண்ணு மிரட்டியதை மறந்துட்டீங்களா? அவ ஏதாவது செஞ்சா என்ன ஆகிறது? நம்ம கேர்லெஸ்ஸா இருக்கக் கூடாது பாட்டி. கல்யாணம் நடந்து முடியிற வரைக்கும் நம்ம வீட்டில் போலீஸ் இருப்பாங்க" அவனது குரல் மென்மையாய் ஆனால் உறுதியாய் ஒலித்தது

"ஒரு உதவாக்கரை பொண்ணை நீ இவ்வளவு சீரியஸா எடுத்துக்க வேண்டிய அவசியமில்ல"

"நீங்க என்ன பேசுறீங்க பாட்டி? மறுபடியும் நம்ம வீட்டுல அவ ஏதாவது பிரச்சனை பண்ணா என்ன ஆகுறது? அன்னைக்கு, அவ உங்களை எப்படி பதட்டப்பட வச்சா...! அப்படி மறுபடியும் நடக்க நான் விட முடியாது"

பேச்சிழந்து  நின்றார் நந்தினி. அவர் கூறிய பொய்யே, அவருக்கு எதிராக திரும்பி நிற்கிறது. அவர் இப்பொழுது என்ன செய்ய முடியும்? காமினிக்கு என்ன பதில் கூறுவார்? அவர் உயிரோடு நந்தினியை விழுங்க போவது நிச்சயம்.

"சரி. நான் கோவிலுக்கு போயிட்டு வரேன்"

"சாரி பாட்டி. கல்யாணம் முடியிற வரைக்கும் வீட்டை விட்டு வெளியே போக யாருக்கும் அனுமதி இல்ல. கல்யாணத்துக்கு கூட இன்விடேஷன் இருக்கிறவங்க மட்டும் தான் உள்ளே அனுமதிக்க படுவாங்க. "

நீண்ட பெருமூச்சை இழுத்துவிட்டார் நந்தினி.

"இது எல்லாமே உங்க நல்லதுக்காகத் தான் பாட்டி" என்றான் விக்ரம் அக்கறையோடு.

பொய் நகையை முகத்தில் பூட்டிக்கொண்டு, தன் அறையை நோக்கி நடந்தார் நந்தினி, காலை சிற்றுண்டியை சாப்பிடக் கூட விரும்பாமல். தன் பங்குக்கு பத்திரிக்கை எதுவும் வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டிருந்தார் அவர். இப்பொழுது தனக்கும் பத்திரிக்கை வேண்டும் என்று அவர் கேட்க முடியாது. இந்த திருமணத்தில் சிறிதும் உடன்பாடு இல்லை என்பதால், தன்னுடைய பங்கிற்கு தான் யாரையும் அழைக்க போவதில்லை என்று அவர் ஏற்கனவே கூறிவிட்டு இருந்தார். என்ன இக்கட்டான சூழ்நிலை இது?

அவருடைய இயலாமையை பார்த்து உள்ளூர புன்னகைத்தான் விக்ரம்.

தொடரும்...