17 அப்பாவிப் பெண்ணா?

வைஷாலி செல்வதையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றான் விக்ரம்.

"நீ சந்தேகப்பட்ட மாதிரியே, உன்னோட ஜாதகமும் கூட உன் பாட்டி ஏற்பாடு செஞ்ச நாடகம் தான் இல்லையா?" என்றான் சுதாகர்.

ஆமாம் என்று தலை அசைத்தான் விக்ரம்.

"இப்படிப்பட்ட ஒரு பொம்பளையை நான் பார்த்ததே இல்ல. டிவி சீரியலில் வர்ற வில்லி மாதிரி நடந்துக்கிறாங்க" என்றான் சுதாகர் வெறுப்புடன்.

"அவங்களை திட்டாத சுதா. அவங்க இதையெல்லாம் செஞ்சது எந்த எண்ணத்தில் வேணா இருக்கலாம். ஆனா, நிச்சயமா அவங்க எனக்கு சாதகமா தான் நடந்திருக்காங்க. எனக்கு அதிக சிரமம் வைக்காம, வைஷாலியை அவங்களே என் கண்ணு முன்னாடி கொண்டு வந்து காட்டிட்டாங்க இல்லையா?" என்றான் நமுட்டு சிரிப்புடன்.

"ஆனா அவங்களுடைய எல்லா நடவடிக்கையும் உனக்கு சாதகமா இருக்காது."என்றான் எச்சரிக்கும் தொனியில்.

"நிச்சயமா இருக்கப் போறது இல்ல. எனக்கு தான் அவங்களுடைய நிஜமுகம் தெரிஞ்சு போச்சே... என்னை ஏமாத்துறதா நினைச்சுக்கிட்டு, அவங்க முகமூடியை மாட்டிகிட்டு அலையட்டும். அவங்களைப் பத்தி யாரு கவலை பட போறது?"

"நீ என்ன செய்யப் போற?"

"வைஷாலியை என்னோட வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போகப் போறேன்... நிரந்தரமா... என்னுடைய மனைவியா"

"உன் பாட்டியோட தந்திரத்துக்கு முன்னாடி, வைஷாலியால நிக்க முடியும்னு நீ நினைக்கிறாயா? அவங்க ஒரு அப்பாவிப் பொண்ணு... நீ அவங்களை நெருப்பு மெல்ல நிறுத்தப் போறியா?" என்றான் பயத்துடன்.

"நீ என்னை பத்தி என்ன நினைச்சுகிட்டு இருக்க? என்னோட பாட்டி செய்யறதை எல்லாம் கையை கட்டிகிட்டு நான் வேடிக்கை பார்த்துக் கிட்டிருப்பேன்னு நினைக்கிறியா? என் பொண்டாட்டியை நான் பாதுகாக்க மாட்டேனா?" என்றான் சற்று கோபமாக.

"எல்லா நேரமும் உன்னால வைஷாலி கூட இருக்க முடியுமா?" என்ற தரமான கேள்வியை முன் வைத்தான் சுதாகர்.

"முடியும்... நான் இருபத்தி நாலு மணி நேரமும் அவ கூடத் தான் இருப்பேன். அவளையும் ஆஃபீஸ்ல சேர வச்சு என் கூட கூட்டிட்டு போவேன். அப்படினா அவ என்கூட தானே எல்லா நேரமும் இருந்தாகணும்?"

"அது நல்ல ஐடியாவா தான் தெரியுது"

"சரி, வா. உன்னை நான் கோவில்ல விடுறேன். உன்னோட பைக்கை நீ அங்க தானே நிறுத்திட்டு வந்த?"

"பரவாயில்ல விக்கி, நான் டாக்ஸியில் போய்க்கிறேன்"

"வா டா... "

காரில் ஏறி அமர்ந்தான் விக்ரம். சுதாகரும் அமர்ந்துகொள்ள, காரை *யூ டர்ன்* எடுத்துக் கொண்டு மீண்டும் கோவிலை நோக்கி சென்றார்கள் அவர்கள்.

அருகில் இருந்த பேருந்து நிறுத்தத்தை அவர்கள் கடந்த போது, அதற்கு அடுத்ததாக இருந்த ஒரு சிறிய தெருவினுள், வைஷாலி பயத்துடன் திரும்பி திரும்பி பார்த்தபடி செல்வதை அவர்கள் கவனித்தார்கள். அவளை ஒருவன் பின் தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தான். அவனைப் பார்த்து தான் அவள் பயந்தபடி சென்றாள்.

"விக்கி, அவன் நம்ம வைஷாலியை துரத்துற மாதிரி தெரியுது" என்றான் சுதாகர் பதற்றத்துடன்.

"ஆமாம். ஆனா, ஏன் இந்த பொண்ணு ஆள் இல்லாத அந்த தெருவுக்குள்ள போறா? யாரையாவது ஹெல்ப்புக்கு கூப்பிட வேண்டியது தானே? இந்த பொண்ணை நான் என்ன செய்றது?" என்றான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு.

காரை திருப்புவதற்கு அங்கு எந்த வழியும் இல்லை. *யூ டர்ன்* எடுக்க வேண்டும் என்றால், கிட்டத்தட்ட அரை கிலோ மீட்டர் செல்ல வேண்டும். அதனால் காரை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு, இருவரும் சாலையின் இடையில் வைக்கப்பட்டிருந்த சிமெண்டாலான தடுப்புச் சுவரை தாண்டி குதித்து ஓடினார்கள்.

வைஷாலியை தொடர்ந்து செல்பவன் யாரென்றும், எதற்காக அவன் அவளை தொடர்ந்து சொல்கிறான் என்றும் அவர்களுக்கு ஒன்றும் தெரியாது. ஆனால், நமக்கு அவனை தெரியும். நாம் ஏற்கனவே அவனை பார்த்து இருக்கிறோம். அவன் வேறு யாருமல்ல, அன்று ஒரு நாள், வைஷாலி ஹோட்டலில் ஒருவனுக்கு தர்ம அடி வாங்கி கொடுத்தாள் அல்லவா? அவனே தான்.

நமது நண்பர்கள் அந்த *அப்பாவி பெண்ணை* காப்பாற்ற விரைந்தார்கள். ஆனால் அங்கு எதிர்பாராத காட்சியைக் கண்டு திகைத்து நின்றார்கள். தனது கைப்பையிலிருந்து *பெப்பர் ஸ்பிரேவை* எடுத்து அவன் முகத்தில் அடித்தாள் வைஷாலி. எரிச்சல் தாங்காமல் அவன் கத்த துவங்கினான். அவன் முகத்தில், சரமாரியான குத்துக்களை விட்டாள் வைஷாலி.

விக்ரமும், சுதாகரும், பெரு வியப்புடன் பார்த்துக் கொண்டு நின்றார்கள். தன் பார்வையை மெல்ல விக்ரமை நோக்கித் திருப்பினான் சுதாகர். அவனோ அந்த காட்சியை வாயை பிளந்து கொண்டு பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தான்.

"அவங்க தெரியாம ஒன்னும் இந்த ஆளில்லாத தெருவுக்குள்ள வரல. அவனுக்கு பாடம் சொல்லிக்கொடுக்க, அவங்களே அவனை இங்க இழுத்துகிட்டுக்கு வந்திருக்காங்க" என்றான் சுதாகர் ஆச்சரியத்துடன்.

அவனை பிடித்து கீழே தள்ளிவிட்டு, தனது உடையை தூசு தட்டியபடி நடந்து வந்தாள் வைஷாலி. தன்னை, பேயைப் பார்ப்பது போல் பார்த்துக் கொண்டு நின்ற அந்த இருவரையும் பார்த்து, ஒரு கணம் நின்றாள். தன்னை சுதாகரித்துக் கொண்ட அவள், எதிரே வந்த ஆட்டோவை கையைக் காட்டி நிறுத்தி, ஒன்றுமே செய்யாதவள் போல ஏறி அமர்ந்தாள். அந்த ஆட்டோ அவர்களை கடந்த போது, விக்ரமை நோக்கி ஒரு எச்சரிக்கை பார்வை வீசி விட்டு சென்றாள் வைஷாலி.

அவளது அந்த பார்வையை பார்த்து வாய்விட்டு சிரித்தான் சுதாகர்.

"மச்சான், அந்த பார்வைக்கு என்ன அர்த்தம்னு தெரியுதா?" என்றான் கிண்டலாக.

பதில் கூறாமல் சிரித்தான் விக்ரம். அந்த பார்வையின் அர்த்தம் அவனுக்கு தெரிந்து தான் இருந்தது.

"அது உனக்கான வார்னிங். நீ அவங்ககிட்ட வாலாட்டினா, உனக்கும் இதே ட்ரீட்மென்ட் தான்" என்று அவன் சிரிக்க, விக்ரமும் சேர்ந்து சிரித்தான்.

"அவளால என் பாட்டிக்கு முன்னாடி நிக்க முடியாதுன்னு இப்பவும் நினைக்கிறாயா?" என்றான் விக்ரம்.

"உன் பாட்டியை நினைச்சா எனக்கு ரொம்ப பாவமா இருக்கு. அந்த பெப்பர் ஸ்பிரே வில் இருந்து உன் பாட்டியை கடவுள் தான் காப்பாத்தனும்" என்றான் சுதாகர்.

சிரித்தபடி அவர்கள் இருவரும் காரை நோக்கி நடந்தார்கள். வைஷாலியின் தைரியம், விக்ரமுக்கு புது தெம்பை தந்தது. சுதாகரை கோவிலில் இறக்கிவிட்டு, பொன்னகரம் நோக்கி சென்றான் விக்ரம்.

......

வைஷாலி வீடு வந்து சேர்ந்தாள். விக்ரமையும், அவன் ஜாதக விஷயத்தில் அவளுக்கு இருந்த சந்தேகத்தை நிவர்த்தி செய்த முறையையும் பற்றி அவளால் நினைக்காமல் இருக்கவே முடியவில்லை. அவருடைய பேரன், தன் பின்னால் சுற்றிக் கொண்டிருப்பது பற்றி ராணி நந்தினி தேவிக்கு தெரிய வந்தால் அவர் என்ன செய்வார்? அவர் வீட்டுக்குச் சென்று, அவருக்கு அதிர்ச்சி அளித்தால் அதை அவர் எப்படி எதிர் கொள்வார்? வைஷாலியின் முகத்தில் குறும்பு புன்னகை தவழ்ந்தது. நந்தினியின் நினைவு, வைஷாலிக்கு வந்தால் அவன் என்ன செய்வாள்? அவருக்கு போன் செய்து வெறுப்பேற்றுவாள். அதைத் தான் இப்பொழுதும் செய்ய நினைத்தாள். தனது கைப்பேசியை எடுத்து, பொன்னகரத்துக்கு போன் செய்தாள்.

பொன்னகரம்

அதேநேரம் வீட்டினுள் நுழைந்தான் விக்ரம்.

"அம்மா எங்க?" என்று வேலைக்காரன் குமரய்யாவிடம் கேட்டபடி தன் அறையை நோக்கி நடந்தான்.

"அம்மா இப்ப தான் கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி கோவிலுக்கு போனாங்க" என்றான் குமரய்யா.

தனது கோட்டை கழட்டி சோபாவின் மீது போட்டு விட்டு கட்டிலில் அமர்ந்தான் விக்ரம். அப்பொழுது லேண்ட் லைன் மணி அடிக்க, வழக்கம் போலவே நந்தினி அதை ஓடிச்சென்று எடுத்தார். அது தெரியாத விக்ரமும், தனது அறையில் இருந்த இன்டர்காமை எடுத்தான். அவன் *ஹலோ* என்று கூறுவதற்கு முன்,

"ஹாய் நந்தி பாப்பா... " என்று யாரோ கூறுவதைக் கேட்டு முகம் சுருக்கினான். நந்தி பாப்பா என்று யார் யாரை அழைப்பது? அவனுக்கு புரியவில்லை. அவனுக்கு ஆச்சரியம் அளிக்கும் வகையில் அவனுடைய பாட்டி, அதற்கு பதிலளித்தார்.

"எதுக்காக திரும்பத் திரும்ப எனக்கு போன் பண்ணிக்கிட்டு இருக்க?" என்று கோபமாய் நந்தினி கேட்க, தன் புருவங்களை நெறித்தான் விக்ரம்.

"ஏன்னு உனக்கு தெரியாதா?"

விக்ரமின் கண்கள் விரிவடைந்தது. அந்த பக்கத்தில் இருந்து பேசுவது யார் என்று அவனுக்கு புரிந்து போனது. அவள் குரலில் சற்று மாற்றத்தை காட்டி பேசிய போதிலும் விக்ரம் கண்டுபிடித்து விட்டான். அதிர்ச்சியுடன் நின்றான் விக்ரம். சற்று நேரத்திற்கு முன் அவள் கொடுத்த அடியின் அதிர்ச்சியில் இருந்தே அவன் இன்னும் மீளவில்லை. ஆனால் அவளுக்கு, தனது பாட்டியையே *நந்தி பாப்பா* என்று அழைக்கும் அளவிற்கு தைரியம் இருக்கும் என்று அவன் கனவிலும் நினைக்கவில்லை. இந்தப் பெண்ணுக்கு தான் எவ்வளவு தைரியம்? அவனுடைய ஆச்சரியம், சிரிப்பாய் மாறி வெளியே குதிக்க முயன்ற போது, அதை அப்படியே விழுங்கினான் விக்ரம். நந்தினிதேவியின் அடுத்த வார்த்தைகள் அவனை பேச்சிழக்கச் செய்தன.

"என்னோட மொபைல் நம்பரை குறிச்சிகிட்டு என்கிட்ட பிரைவேட்டா பேசு"

எதற்காக தன் பாட்டி வைஷாலியிடம் பிரைவேட்டாக பேச வேண்டும் என்று நினைக்கிறார்? இவர்கள் இருவருக்கும் என்ன சம்பந்தம்?
 
"அட... நான் என்ன உன்கிட்ட பணம் கேட்டு பிளாக்மெயில் பண்ணவா ஃபோன் பண்றேன்? நான் எதுக்காக திரும்பத் திரும்ப லேண்ட் லைனுக்கு ஃபோன் பண்ணிக்கிட்டு இருக்கேன்? ஒரு தடவையாவது உன்னோட பேரன் ஃபோனை எடுக்க மாட்டாரான்னு எதிர்பார்த்து தானே... என்னோட டார்லிங்கிட்ட பேசணும்னு ஆசையில தானே...?"

அவள் பேசுவதைக் கேட்டு வாய்பிளந்து நின்றான் விக்ரம்.

"இங்க பாரு, நான் உனக்கு பிளாங்க் செக் தரேன். உனக்கு எவ்வளவு வேணுமோ எழுதிக்கோ. எனக்கு ஃபோன் பண்ணுறதை நிறுத்து"

"அப்படியா..? எனக்கு நீ பிளாங்க் செக் தருவியா?"

"ஆமாம். நிச்சயம் தரேன். எனக்கு ஃபோன் பண்றதை நிறுத்து"

மென்று முழுங்கினான் விக்ரம். வைஷாலி தனது பாட்டியிடம் இருந்து பணம் வாங்கி கொள்வாளோ...? ஒருவித பயம் அவன் மனதை ஆட்கொண்டது.

"சரி, நான் இனிமே உனக்கு கால் பண்ண மாட்டேன்... என்னோட ஸ்வீட்ஹார்ட்... என் செல்ல குட்டி... விக்கிக்கு ஃபோன் பண்றேன்... இது தானே அவரோட நம்பர்?" என்று விக்ரமின் கைபேசி எண்ணை கூறினாள் வைஷாலி.

"வாயை மூடு... உனக்கு என்னை பத்தி தெரியாது. என்னுடைய பவரை பத்தியும் உனக்கு தெரியாது. நான் உன்னை அடியோட அழிச்சிடுவேன். சின்ன பொண்ணு நீ..."

"எனக்கு உன்னை பத்தி தெரியாதா? ஏன் தெரியாது? என்னை விட நல்லா, உன்னை பத்தி தெரிஞ்சவங்க வேற யாருமே கிடையாது. நீ எப்படி வைஷாலியை மயங்க வச்ச... அவ சாகப் போறான்னு உன்னுடைய  பேரனை எப்படி நம்ப வச்ச... எல்லாம் எனக்கு தெரியும். வைசாலி இன்னும் உயிரோட தான் இருக்கான்னு உன் பேரன்கிட்ட சொல்ல எனக்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?"

இவர்களுக்கு இடையில் ஓடிக்கொண்டிருப்பது என்ன என்பது, இப்போது புரிந்தது விக்ரமுக்கு.

"அந்த அப்பாவிப் பொண்ணு வைஷாலியை உண்மையிலேயே சாகடிச்சி, உன்னுடைய வார்த்தையை உண்மை ஆகிடலாம் நினைக்காதே. நீ என்கிட்ட பேசின எல்லாத்தையும் ரெகார்ட் பண்ணி வச்சிருக்கேன். அது எல்லாத்தையும் உன் பேரனுக்கு அனுப்பி வச்சிடுவேன் ஜாக்கிரதை"

அதை கேட்ட நந்தினிக்கு அதிர்ச்சியில் தலை சுற்றியது.

"யாருடி நீ?" பொறுமை இழந்தார் நந்தினி.

"உன் பேரனுக்கு நான் ஒரு தேவதை... உனக்கு நான் ஒரு ராட்சசி... அழகான ராட்சசி"

அழைப்பை துண்டித்தாள் வைஷாலி. தன் காதிலிருந்து போனின் ரிசீவரை கீழே இறக்காமல் சிலை போல் நின்றான் விக்ரம். நந்தினி தேவியோ சப்த நாடியும் ஒடுங்கிப் போனார்.

சற்று நேரத்திற்கு முன்பு, சுதாகர் தன்னிடம் கூறிய வார்த்தைகளை எண்ணி பார்த்தான் விக்ரம்.

*அந்த அப்பாவிப் பெண்ணை நீ நெருப்பு மேல நிறுத்தப் போறியா?*

கட்டிலின் மீது விழுந்து சிரித்தான் விக்ரம், அந்த *அப்பாவி பெண்ணை* எண்ணியபடி.

மாலை

திரும்பத் திரும்ப விக்ரமை பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள் வைஷாலி. தன் மீது அவன் தீவிரம் காட்டுவது அவளுக்கு புரிந்தது. அவள் நினைத்தது போல் அவன் பலவீனமானவன் அல்ல... அவனுடைய பாட்டியை போலும் அல்ல... அறியாமல் அவள் முகத்தில் புன்னகை பூத்தது. அவளுக்கே தெரியாமல் அவளுடைய மனதில், விக்ரம் தனக்கென ஒரு இடத்தைப் பிடித்து விட்டான் போல் தெரிகிறது.

ஆனால், அவன் கூறியது போல, தன் அம்மாவை அழைத்து வந்து, அவளுடைய அம்மாவிடம் பேச வைப்பானா? அவளுக்கு நிச்சயமாகத் தெரியவில்லை. அவன் அதை செய்யாத வரை அவனை நம்புவதற்கில்லை. அவனுடைய வார்த்தையை அவன் எந்த அளவிற்கு காப்பாற்றுகிறான் என்று தான் பார்ப்போமே.

வீடு திரும்பிய கோப்பெருந்தேவி, கதவை இரண்டு முறை தட்டினார். ஆனால் வைஷாலி கதவை திறக்காமல் போகவே, தன்னிடம் இருந்த மற்றொரு சாவியை பயன்படுத்தி கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்தார். அங்கு வைஷாலி, அவர் வந்தது கூட தெரியாமல் விட்டத்தை வெறித்து பார்த்தபடி சோபாவில் படுத்துக் கொண்டிருந்தாள். கோப்பெருந்தேவிக்கு ஆச்சரியமாய் போனது. வைஷாலி வீட்டில் இருந்தால், அவள் இது வரை கோப்பெருந்தேவியை கதவைத் திறக்க விட்டதே இல்லை. கதவைத் திறந்து வைத்துக் கொண்டு அவருக்காக காத்திருப்பது தான் வைஷாலியின் வழக்கம். அது மட்டும் இல்லாமல், கதவை திறக்கும் சத்தம் கூட கேட்காமல், சுயநினைவு இல்லாமல் அப்படி என்ன யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்?  என்ன ஆனது அவளுக்கு? என்ன அவ்வளவு ஆழமாய் சிந்தனை?

அவளது தோளைத் தட்டினார் கோப்பெருந்தேவி. அவரைப் பார்த்தவுடன் சோபாவில் எழுந்து அமர்ந்தாள் வைஷாலி.

"நான் வந்தது கூட தெரியாம அப்படி என்ன யோசிச்சுக்கிட்டு இருக்கே?"

"நான் ஏதோ யோசிச்சுகிட்டு இருந்தேன் மா" என்று தடுமாறினாள்.

"அது தான் என்ன யோசிச்சுகிட்டு இருக்கேன்னு கேட்டேன்"

"வேலை தேடுறதை பத்தி யோசிச்சுகிட்டு இருந்தேன்" என்று நிலைமையை சமாளித்தாள்

"நான் சொன்ன நேரத்துக்குள்ள நீ வேலை தேடிக்கலைன்னா, என்னோட கம்பெனியில் வந்து சேருவேன்னு சொல்லியிருக்க. அதை மறந்துடாத"

"அதை நான் மறக்கல மா. இன்னும் ஒன்றரை மாசம் இருக்கு. அதுக்குள்ள நான் எப்படியும் வேலை தேடிடுவேன்"

"பார்க்கலாம்" தனது அறைக்குச் சென்றார் கோப்பெருந்தேவி.

தங்கள் இருவருக்கும் காபி கலக்க சமையலறைக்குச் சென்றாள் வைஷாலி. யாரோ கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்கவே, மீண்டும் வெளியே வந்தாள். கதவை திறந்தவள், நமது கதாநாயகன் அங்கு நிற்பதை பார்த்து பெருமூச்சு விட்டாள்.

"எதுக்காக இப்படி விடாம என் பின்னாடியே சுத்திகிட்டு இருக்கீங்க? உங்களுக்கு தெரியாது நான் ரொம்ப மோசமான பொண்ணு..." என்று அவன் முகத்துக்கு நேராய் விரலை நீட்டினாள்.

நீட்டிய அவளது விரல், அனிச்சையாய் மடங்கியது. அவளது கண்கள் கோலி குண்டை போலானது. விக்ரமுக்கு பின்னால், சாவித்திரி நின்று கொண்டிருந்ததைப் பார்த்த போது.

தொடரும்...