16 கோவில் சந்திப்பு

 பொன்னகரம்

சாவித்திரி, சமையல் அறைக்கு செல்வதை கவனித்தான் விக்ரம்.

"மாம், ராத்திரி எத்தனை மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்தீங்க?"

"ராத்திரி ஒன்றரை மணி ஆயிடுச்சு"

அவர் கையைப் பிடித்து சமையலறைக்கு அழைத்துச் சென்றான் விக்ரம்.

"என்ன ஆச்சி, சின்னா? எதுக்காக என்னை இப்படி இழுத்துக்கிட்டு போற?"

"மாம், பொம்மி உயிரோட தான் இருக்கா"

"நீ தான் ஏற்கனவே சொன்னியே..."

"நேத்து நான் வைஷாலியோட அம்மாவை பார்க்க போயிருந்தேன். வைஷாலியோட அம்மா, வேற யாரும் இல்ல நம்ம கோப்பெருந்தேவி ஆன்ட்டி தான்"

"என்னடா சொல்ற நீ?" என்றார் உற்சாகமாக.

"வைஷாலியும் பொம்மியும் ஒருத்தி தான்"

"அப்படின்னா, நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டது நம்ம பொம்மியை தானா?" என்றார் உற்சாகமாக.

" அதே தான்..."

"கோப்பு எப்படி இருக்காங்க? இந்த கல்யாணத்தை பத்தி அவங்க என்ன சொன்னாங்க?"

"பாட்டி சொன்னதுக்காக, ஏதோ ஒரு பெண்ணை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டேன்னு, என் மேல ரொம்ப வருத்தப்பட்டாங்க "

"நிச்சயம் கோப்பு புரிஞ்சுக்குவாங்க"

"இல்ல மாம், பாட்டி அவங்களுக்கு ரொம்ப பெரிய அநியாயம் பண்ணியிருக்காங்க. அவங்களை அவமானப்படுத்தி வீட்டைவிட்டு துரத்தி இருக்காங்க"

இயலாமையுடன் பெருமூச்சு விட்டார் சாவித்திரி.

"ஆனா நான் சும்மா விடப் போறதில்ல. வைஷாலியை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு வந்தே தீருவேன்"

சரி என்று தலையசைத்த சாவித்திரி,

"தேவைப்பட்டா நான் கோப்புகிட்ட பேசுறேன்." என்றார்.

சந்தோஷமாய் தலையசைத்தான் விக்ரம்.

"எனக்கு ஒரு காபி வேணும்"

"அஞ்சு நிமிஷம் வெயிட் பண்ணு"

சாவித்திரி காபி கலக்கும் நேரத்தில், முதல் நாள் நடந்தவற்றை அவரிடம் கூறி முடித்தான் விக்ரம்.

இதற்கிடையில்

கோவிலுக்கு செல்வதற்காக ஆட்டோவில் ஏறி அமர்ந்தாள் வைஷாலி. தனது கைப்பேசியை எடுத்து, பொன்னகரத்தின் லேண்ட் லைன் நம்பருக்கு போன் செய்தாள். குளியலறையிலிருந்து அப்பொழுது தான் வெளியே வந்த நந்தினி, இன்டர்காமை எடுத்து  அந்த அழைப்பை ஏற்றார்.

"சொல்லுங்க"

"நீயே எடுத்துட்டியா பாப்பா? இந்த தடவையாவது விக்கி எடுப்பாருன்னு நெனச்சேன்." என்றாள் வைஷாலி.

"வாயை மூடு. எதுக்காக இப்படி எல்லாம் நீ செஞ்சுகிட்டு இருக்க? நான் தான் நீ கேட்கிற பணத்தை கொடுக்கிறேன்னு சொல்றேன்ல? பணத்தை வாங்கிக்கிட்டு மரியாதையா போயிடு."
 
"நந்தி செல்லம், ஏன் டென்ஷன் ஆகுற? நீ என்ன சின்ன பொண்ணா? உன்னோட பிளட் பிரஷர் ஏறிடாது? நான் விக்கியை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறதை நீ பார்க்க வேண்டாமா?"

"அவன் பெயரை சொல்ல கூட உனக்கு தகுதி இல்ல"

"அப்ப சரி, அப்படின்னா நான் அவரை டார்லிங்னு கூப்பிடுறேன்"

"உன்னை என்னால ட்ரேஸ் பண்ண முடியாதுன்னு நினைக்கிறாயா?"

"ஏன்? என்னை ட்ரேஸ் பண்ணி உன் பேரனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கப் போறியா?"

"உனக்கு என்ன தான் வேணும்?" அலுத்துக் கொண்டார் நந்தினி.

"என்னோட டார்லிங்கிட்ட பேசணும்"

"அது நிச்சயம் நடக்காது "

"அட, சின்ன குழந்தை மாதிரி என்கிட்ட சேலஞ்ச் பண்ற பாத்தியா? எல்லா நேரமும் நீயே ஃபோனை எடுத்துட முடியுமா?"

"உனக்கு நான் ஒரு கோடி ரூபாய் கொடுக்கிறேன். வாங்கிட்டுப் போயிடு"

சிரித்தபடி அழைப்பை துண்டித்தாள் வைஷாலி. நந்தினி எரிச்சலுடன் ரிசீவரை விட்டெறிந்தார். அவர் விலை கொடுத்து வாங்க நினைப்பது யாரை வைஷாலியையா? நடக்கிற கதையா அது?

காபியை குடித்து முடித்துவிட்டு சமயலறையிலிருந்து சாவித்திரியுடன் வெளியே வந்தான் விக்ரம். அதேநேரம், பூஜை அறைக்கு சென்றார் நந்தினி.

அப்பொழுது மீண்டும் லேண்ட் லைன் போன் மணி அடித்தது. அதை ஏற்பதற்காக ஓர் அடி எடுத்து வைத்தான் விக்ரம். ஆனால் அவன் எடுப்பதற்கு முன், ஓடிச்சென்று அந்த போனை எடுத்து பேசினார் நந்தினி. அவர் அப்படி ஓடி வந்து, மூச்சு வாங்க போனை எடுத்ததை பார்த்து முகம் சுளித்தான் விக்ரம். தன் புருவத்தை உயர்த்தி கேள்விக்குறியுடன் சாவித்திரியை அவன் பார்க்க, அவரும் ஒன்றும் புரியாமல் தோள்களை குலுக்கினார்.

" ஹலோ"

" விக்ரம் இருக்காரா?"

" நீங்க யாரு? "

" அவரோட ஃப்ரெண்ட் சுதாகர்"

ரிசீவரை விக்ரமை நோக்கி நீட்டினார் நந்தினி.

"எதுக்காக அப்படி ஓடி வந்தீங்க பாட்டி?"

"எனக்கு ஒரு ஃபோன் வரவேண்டி இருந்தது அதுக்காக தான் காத்திருந்தேன்"

"உங்களுக்கு வந்த காலா இருந்தா, உங்ககிட்ட கொடுக்க போறேன்..."

ஆம் என்று தலையசைத்துவிட்டு, சோபாவில் அமர்ந்து தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டார் நந்தினி.

"யாரு? " என்றான் விக்ரம்.

"விக்கி... " என்றான் சுதாகர்.

"சுதா? நீ எதுக்கு எனக்கு லேண்ட் லைன் நம்பருக்கு கால் பண்ற?"

"உன்னோட மொபைலுக்கு எத்தனை தடவை தான் கால் பண்றது? நீ ரெஸ்பாண்ட் பண்ணவே இல்ல"

"கிச்சனில் அம்மா கூட காப்பி சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருந்தேன்"

"அதனால தான் லேண்ட் லைனுக்கு வந்தேன்"

"சரி சொல்லு"

"வைஷாலி கோவிலுக்கு போறாங்க"

"எந்த கோவில்?"

நந்தினி மட்டுமல்ல சாவித்திரியும் ஆச்சரியமடைந்தார், விக்ரம் கோவிலை பற்றி பேசுவதைக் கேட்டு. அவனுக்குத் தான் கடவுள் நம்பிக்கையை இல்லையே... அவர்களுடைய முகபாவத்தை பார்த்து சுதாரித்துக் கொண்டான் விக்ரம்.

"ஓ... அந்தக் கோவிலுக்கு முன்னாடி தான் அந்த ஆஃபீஸ் இருக்கா?"

"அவங்க கோவில்ல பொய்யே சொல்ல மாட்டாங்களாம்"

"ஓஹோ "

"நீ இப்ப கோவிலுக்கு வந்தா அவங்ககிட்ட இருந்து ஏதாவது உண்மையை வாங்கலாம்"

"சரி, நான் உடனே வரேன். நீ எனக்காக காத்திரு"

"நான் வரணுமா? "

"ஆமாம். நான் வர்றதுக்கு முன்னாடி நம்ம *கிளையன்ட்* போயிட்டா என்ன செய்றது?"

அவன் கிளையன்ட் என்று கூறியது வைஷாலியை தான் என்று புரிந்து கொண்டான் சுதாகர்.

"ஓகே, ஓகே நான் போறேன் "

"நானும் உடனே கிளம்பறேன்"

அழைப்பைத் துண்டித்து விட்டு தனது அறையை நோக்கி ஓடினான் விக்ரம்,

"அம்மா, நான் ஒரு முக்கியமான கிளையன்ட்டை பாக்க போரேன்" என்று கூறியபடி

சரி என்று தலையசைத்த சாவித்திரி, அங்கிருந்து செல்ல நினைத்த போது, மீண்டும் லேண்ட்லைன் போன் மணி அடித்தது. இந்த முறையும் அவசரமாய் எடுத்து பேசினார் நந்தினி. அது சாவித்ரிக்கு சந்தேகத்தை ஏற்படுத்தியது.

"ஹலோ... "

"அது மெண்டல் ஹாஸ்பிடலா?"

"ராங் நம்பர்" என்று எரிச்சலுடன் அழைப்பைத் துண்டித்தார் நந்தினி.

அவருடைய எரிச்சலடைந்த குரலை கேட்டு, விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள் வைஷாலி. ராணி நந்தினி தேவியை வெறுப்பேற்றுவது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த விளையாட்டாய் போனது.

.......

கோவிலின் முன் காரை நிறுத்திவிட்டு இறங்கினான் விக்ரம். அங்கு அவனுக்காக காத்திருந்தான் சுதாகர்.

"இன்னும் அவ கோவில்ல தானே இருக்கா?"

" ஆமாம்"

கோவிலுக்குள் ஓடிவந்த விக்ரம், சாமி கும்பிட்டு முடித்து விட்டு திரும்பிய வைஷாலியை கண்டான். அவனை அங்கு எதிர்பார்க்காத வைஷாலி, திகைத்து நின்றாள்.

"எப்படி இருக்க பொண்டாட்டி?" என்றான்.

கோபத்தின் பல்லை கடித்தாள் வைஷாலி.

"உங்களுக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா என்னை அப்படி கூப்பிடுவீங்க? பாக்குறவங்க என்னை பத்தி என்ன நினைப்பாங்க?"

"நீ என்னோட பொண்டாட்டின்னு உண்மையை நினைப்பாங்க"

அவள் அங்கிருந்து செல்ல நடந்த போது அவள் வழியை மறித்தான்.

"நான் உன்கிட்ட பேசணும் "

"நான் உங்ககிட்ட பேச விரும்பல"

"உன்னோட மனசாட்சியை தொட்டு சொல்லு, நீ என்னை நம்பலைன்னு?"

பதில் கூறாமல் அவனைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் வைஷாலி.

"நீ கோவிலுக்குள்ள பொய் சொல்ல மாட்டேன்னு நான் நம்புறேன்"

"நான் பொய் சொல்ல மாட்டேன் தான். அதேநேரம், எல்லா உண்மையையும் பேசணும்னு எந்த அவசியமும் இல்ல"

"நீ என்னோட வைஃப், வைஷாலி"

"உங்களுக்கு மனைவியா இருக்க நான் விரும்பல"

"நீ எப்படி அந்த மாதிரி சொல்லுவ?"

"நீங்க தானே சொன்னீங்க, உங்க ஜாதகப்படி உங்க முதல் மனைவி இறந்து போய்விடுவான்னு? நான் சாகணும்னு நீங்க நினைக்கிறீங்களா?"

அவள் கையை பிடித்து, தன் காரை நோக்கி இழுத்துச் சென்றான் விக்ரம்.

"சுதா, காரை ஸ்டார்ட் பண்ணு" என்று கட்டளையிட்டபடி வைஷாலியுடன் வந்தான்.

எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல் காரை ஸ்டார்ட் செய்தான் சுதாகர்.

"கார்ல உட்காரு"

"முடியாது" என்றாள் பிடிவாதமாக வைஷாலி.

வலுக்கட்டாயமாய் அவளை உள்ளே தள்ளி அமர வைத்துவிட்டு, தானும் அவள் அருகில் அமர்ந்து கொண்டான். உடனடியாய் கியரை மாற்றி காரை ஸ்டார்ட் செய்தான் சுதாகர்.

விக்ரம் எதிர்பார்க்காத வண்ணம், அவனை அடிக்கத் துவங்கினாள் வைஷாலி.

"எவ்வளவு தைரியம் இருந்தா, நீங்க இப்படி எல்லாம் செய்வீங்க? மரியாதையா என்னை போக விடுங்க" கத்தினாள்.

அவளது இரு கரங்களையும் ஒன்றாய் சேர்த்து பிடித்துக்கொண்டு, தனது கைப்பேசியை எடுத்து சாவித்திரிக்கு போன் செய்தான் விக்ரம். அவனது அழைப்பை அவர் உடனே ஏற்றார் சாவித்திரி.

"மாம்..." என்று அவன் கூறியதை கேட்டு போராட்டத்தை நிறுத்தினாள் வைஷாலி.

"உடனே என்னோட ஜாதகத்தை போட்டோ எடுத்து அனுப்புங்க"

"எதுக்கு சின்னா? "

"பேக் செக் பண்ண"

"சரி "

அழைப்பை துண்டித்தான் விக்ரம். அவர்கள் போக வேண்டிய இடம் எது என்பதை அப்பொழுது புரிந்து கொண்டான் சுதாகர். ஏற்கனவே தான் பார்த்து வைத்திருந்த ஜோசியரின் வீட்டை நோக்கி வண்டியை செலுத்தினான்.

"என்னை எங்க கூட்டிட்டு போறீங்க?" என்றாள் வைஷாலி.

"உன்னோட சந்தேகத்தை தீர்த்து வைக்க"

அவர்கள் ஜோசியரின் இல்லத்தை சென்று சேர்வதற்கு முன், விக்ரமின் ஜாதகத்தை புகைப்படம் எடுத்து, வாட்ஸ் அப்பில் அனுப்பி வைத்தார் சாவித்திரி.

 ஒரு வீட்டின் முன் காரை நிறுத்தினான் சுதாகர்.

"இந்த வீடு தான்" என்றான்.

"கீழே இறங்கு" என்றான் விக்ரம், வைஷாலியிடம்.

"நான் எங்கேயும் வரமாட்டேன்"

"இங்க பாரு பொம்மி, உன்னை ரொம்ப அன்பா நடத்தணும்னு நான் நினைக்கிறேன். உன்னை கையை காலை கட்டிப்போடு தூக்கிட்டு போக வைக்காதே"

"என்னது? இப்ப நீங்க என்ன சொன்னீங்க?" என்று அவள் எகிற,

அவளுக்கு பதில் சொல்லாமல் காரை விட்டு கீழே இறங்கினான் விக்ரம். அவளை காரை விட்டு வெளியில் இழுத்து, அவன் தூக்க முயன்ற போது,

"நானே வரேன்" என்றாள் அவசரமாக.

"சமத்துப் பொண்ணு... வா" என்று நடந்தான் விக்ரம். அவனை பின் தொடர்ந்து சென்றாள் வைஷாலி

அவர்களை அமரச் சொன்னார் ஜோசியர். தனது ஜாதக புகைப்படத்தை, தனது கைபேசியுடன் அவரிடம் கொடுத்தான் விக்ரம். அதிலிருந்த குறிப்புகளை சேகரித்துக் கொண்டு, கைபேசியை அவனிடம் திரும்பக் கொடுத்தார் ஜோசியர்.

"உங்களுக்கு குறிப்பா ஏதாவது கேட்கணுமா?"

"இந்த ஜாதகக்காரரோட கல்யாண வாழ்க்கையை பத்தி தெரிஞ்சுக்க விரும்புகிறோம்" என்றான் விக்ரம், அந்த ஜாதகம் தன்னுடையது என்று கூறாமல்.

அந்த ஜாதகத்தை, கணிக்கத் துவங்கினார் ஜோசியர்.

"இவருடைய கல்யாண வாழ்க்கை அமோகமா இருக்கும். இவரும், இவர் மனைவியும் மனமொத்த தம்பதிகளாய் இருப்பாங்க. அவருடைய மனைவிக்கு பத்து *உயிர்* இருந்தா, அந்த பத்தையும் அவருக்காக கொடுப்பாங்க"

தன் புருவத்தை உயர்த்தி, *அப்படியா?* என்பது போல் வைஷாலியை ஆச்சரியமாய் பார்த்தான் விக்ரம். முகத்தை உம்மென்று வைத்துக்கொண்டு அவனை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தாள் வைஷாலி.

"இந்த ஜாதகப்படி, அவருக்கு இந்த நேரம் கல்யாணம் ஆகி இருக்கனுமே" என்றார் ஜோசியர்.

"ஆமாம், கல்யாணம் ஆயிடுச்சு" என்றான் புன்னகையுடன் விக்ரம்.

"ஆனா இந்த ஜாதகரோட முதல் மனைவி இறந்துடுவான்னு சொன்னாங்களே" என்றாள் வைஷாலி.

"வாய்ப்பே இல்லை... இந்த ஜாதகக்காரருக்கு ஒரே ஒரு மனைவி தான். நீண்ட ஆயுளோட, அவங்க இவரோட சந்தோஷமா இருப்பாங்க"

"அவரோட சின்ன வயசு வாழ்க்கையை பத்தி சொல்லுங்களேன்" அந்த ஜோசியர் கூறுவது உண்மை தானா என்பதை சோதிக்க நினைத்தாள் வைஷாலி.

"இவர் ஒரு ராஜ வாரிசு. தாய் தகப்பனுக்கு ஒரே மகன். தங்கத் தட்டில் சாப்பிட்டு வளர்ந்த பிள்ளை. பதினாலு வயசுக்கு பிறகு குடும்பத்தை விட்டு பிரிஞ்சி இருப்பாரு. வெளிநாட்டில் வாழும் வாய்ப்பு இருந்திருக்கும்." என்று நிறுத்தியவர், பேச்சிழுந்து அமர்ந்திருந்த வைஷாலியை பார்த்தார்.

"வேற ஏதாவது கேட்கணுமா?"

இல்லை என்று அவசரமாய் தலையசைத்தாள் வைஷாலி. இதற்கு மேல் கேட்க என்ன இருக்கிறது? அவருடைய பாட்டி எதற்காகவோ அவரிடம் பொய் சொல்லியிருக்கிறார். ஆனால் ஏன்? எதற்காக அந்த கிழவி இந்த வேலையை செய்து வைத்திருக்கிறார்?

"தேங்க்யூ" என்றான் விக்ரம் புன்னகையுடன்.

அவர்கள் வெளியே வந்தார்கள்.

"இப்போ உன்னோட சந்தேகம் தீர்ந்து போச்சா?"

வேறெங்கோ பார்த்துக் கொண்டு நின்றாள் வைஷாலி.

"என் கூட என் வீட்டுக்கு வா"

"முடியாது"

"இங்க உன்னை வலுக்கட்டாயமா கூட்டிக்கிட்டு வந்த மாதிரி, என் வீட்டுக்கு உன்னை என்னால கூட்டிக்கிட்டு போக முடியாதா?"

"தயவுசெய்து புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணுங்க. நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் ஒத்து வராது. நீங்க வேற, நாங்க வேற"

"நான் எங்க அம்மாவை கூட்டிக்கிட்டு வந்தா, அப்போ என்னை நம்புவியா?"

திகைத்து போன, வைஷாலி, மிரள விழித்துக் கொண்டு நின்றாள்.

"நாளைக்கு நான் எங்க அம்மாவை கூட்டிக்கிட்டு வந்து, உங்க அம்மாவை சந்திக்க வைக்கிறேன். இப்போ நான் உன்னை வீட்ல விட்டுட்டு போறேன்"

"நானே போயிடுவேன்"

மேலும் அங்கு நிற்காமல், விக்ரம் கூறியதைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டு நடக்கத் துவங்கினாள் வைஷாலி. உண்மையிலேயே அவர் தனது அம்மாவை அழைத்துக் கொண்டு வருவாரா? அவருடைய அம்மாவுக்கு இதில் விருப்பம் தானா? அல்லது அவளை சமாதானப்படுத்த இவ்வாறு கூறுகிறாரா? குழப்பத்துடன் சென்றாள் வைஷாலி.

தொடரும்...