14 வைஷாலியின் அம்மா

விக்ரமை பார்த்த வைஷாலி அங்கிருந்த ஒரு காரின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டாள். சிறிது நேரம் தாமதித்துவிட்டு, அவன் அங்கு இருக்கிறானா என்று மெல்ல எட்டிப் பார்த்தாள். அவன் அங்கு இல்லாமல் போகவே, நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டு, வெளியே வந்தாள். அவன் நின்றிருந்த பக்கம் செல்லாமல், வேறு பக்கமாக வெளியே செல்ல நினைத்து திரும்பியவள், விக்ரம் அவளுக்கு முன்னால் வந்து நின்றதை கண்டு அதிர்ச்சியடைந்தாள். அவனை கவனிக்காதவள் போல அவனை கடந்து செல்ல முயன்றாள்.

"நீ இங்க என்ன பண்ணிகிட்டு இருக்க?" என்றான்.

"தலைவலி... இருமல்" என்று அவனிடமும் இருமி காட்டினாள்.

"உங்களை மாதிரி மிடில்கிளாஸ் எல்லாம் இங்க வர முடியாதுன்னு சொன்ன?" என்று அவளை மடக்க முயன்றான்.

"இந்த ஹாஸ்பிடல் எப்படித் தான் இருக்குன்னு பார்க்க வந்தேன்" என்று பொய் உரைத்தாள்.

"பொய் சொல்லாத. நான் சொன்னது உண்மையா இல்லையான்னு செக் பண்ண தானே நீங்க வந்த?"

"நீங்க சொன்னதை செக் பண்ண வேண்டிய அவசியம் எனக்கு இல்ல. ஏன்னா, நீங்க சொன்னது எல்லாமே ஹம்பக்னு எனக்கு தெரியும்" என்றாள் அசறாமல்.

"அப்படியா?" என்று சிரித்தான்.

"எதுக்கு சிரிக்கிறீங்க?"

"நீ சொல்ற பொய்யை கேட்டா சிரிக்காம என்ன செய்றது?"

"நான் ஒன்னும் பொய் சொல்லல"

"அப்புறம் என்னை பார்த்து எதுக்கு காருக்கு பின்னாடி ஒளிஞ்சிகிட்ட?"

"இந்த மாதிரி தேவையில்லாத ஆர்கிவ்மெண்ட்டை தவிர்க்கத் தான்"

அங்கிருந்து செல்ல அவள் முயன்ற போது,

"நில்லு வைஷாலி" தன் கையை நீட்டி அவளை தடுத்தான்.

"இங்க பாருங்க, நீங்க இப்படி எல்லாம் என்கிட்ட நடந்துகிறதை யாராவது பார்த்தா, எங்க அம்மாகிட்ட போய் சொல்லிடுவாங்க. அவங்க ரொம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்டானவங்க தெரியுமா?" என்றாள் பதட்டத்துடன்.

"அப்படின்னா நான் உங்க அம்மாகிட்ட பேசிக்கிறேன்" என்றான் யோசிக்காமல்.

"என்னது???? உங்களுக்கு என்ன பைத்தியமா? இந்த விஷயம் எல்லாம் அவங்களுக்கு தெரிஞ்சா என்ன ஆகும் தெரியுமா?" என்றாள் கோவமாக.

"என்ன ஆகும்? "

"அவங்க என்னை கொன்னுடுவாங்க"

"மாட்டாங்க. அவங்களுக்கு ஏற்கனவே எல்லாம் தெரியும். நான் உன்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கும் போது அவங்களும் அங்க தான் இருந்தாங்க"

"என்னது..???? நீங்க சொல்றது வடிகட்டின பொய். ஆமாம், நான் இந்த ஹாஸ்பிடலுக்கு *பேக் செக்* பண்ண தான் வந்தேன். ஆனா, இனிமே செக் பண்ண வேண்டிய அவசியம் எதுவுமே இல்ல. ஏன்னா, நீங்க சொல்றது எல்லாமே பொய் தான்னு எனக்கு இப்போ நல்லா புரிஞ்சி போச்சி. நீங்களும் ஒரு பொய்யன்" அதற்கு மேல் அங்கு நிற்காமல் அங்கிருந்து ஓடிச் சென்றாள் வைஷாலி.

வைஷாலிக்கு தன்னை நிரூபிக்க வேண்டியது அவசியம் என்று உணர்ந்த விக்ரம், அதற்கு அவளுடைய அம்மாவை சந்திப்பது தான் ஒரே வழி என்று எண்ணினான். அவர் உண்மையை எடுத்துச் சொன்னால், அப்பொழுது வைஷாலி நிச்சயம் நம்புவாள்.

இதற்கிடையில்,

காமினி, நந்தினிக்கு ஃபோன் செய்தார்.

"எப்படி இருக்க காமினி?"

"என்னை எதுவும் கேட்காதே... நான் உன் மேலயும் உன்னுடைய முட்டாள்தனமான ஐடியா மேலயும் கொலைவெறியில் இருக்கேன்" சீறினார் காமினி.

"எதைப் பத்தி பேசுற?" என்றார் நந்தினி குழப்பத்துடன்.

"நீ உன்னோட பேரனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சியே அந்த பொண்ணு, அவ இன்னைக்கு எங்க ஹாஸ்பிடலுக்கு வந்தா"

"உங்க ஹாஸ்பிடலுக்கா? எதுக்கு?" அதிர்ந்தார் நந்தினி.

"தலைவலி, ஜலதோஷம்னு சொல்லிக்கிட்டு வந்தா"

"ஆனா, அவங்க வழக்கமா ஆக்ஸிஜன் மாதிரி பெரிய ஹாஸ்பிடலுக்கு போறவங்க இல்லையே"

"உன்னோட ஊகத்தை கொண்டு போய் உடைப்பில் போடு. அவ இப்படி சுத்தி திரிஞ்சுகிட்டு இருந்தா, அவ நிச்சயமா உன்னோட பேரன் கண்ணுல மாட்டுவா. அவளைப் பத்தின  உண்மை அவனுக்கு தெரிஞ்சு போயிடும்."

"சிக்கிரமே இதுக்கு ஒரு நிரந்தரமான முடிவை நான் எடுக்கிறேன்"

"நீ என்ன வேணா செஞ்சுக்கோ. என் பேத்தி தான் உன் வீட்டு மருமக. அதை மறந்துடாத"

"மறக்க மாட்டேன்"

அந்த அழைப்பை துண்டித்து விட்டு வேறு யாருக்கோ போன் செய்தார் நந்தினி.

"நீ எப்போ சென்னைக்கு திரும்பி  வருவ?"

"இன்னும் ரெண்டு மூணு நாள்ல வந்துவிடுவேன்"

"கோப்பெருந்தேவியையும், பொம்மியையும் நீ இங்க கவனிக்க வேண்டியிருக்கு. நீ உடனே இங்க வா."

"நீங்க சரின்னு சொன்னதுக்கு பிறகு தானே  ராணியம்மா நான் திண்டிவனம் வந்தேன்?"

"இங்க எல்லாம் இப்படி தலைகீழா மாறும்னு நான் எங்க எதிர்பார்த்தேன்?  சீக்கிரம் சென்னைக்கு வந்து, பணத்தை டபுளா வாங்கிக்கோ"

"இன்னைக்கு தான் எங்க அம்மாவுக்கு ஆப்ரேஷன். ரெண்டு நாள்ல நிச்சயம் வந்துடுறேன்"

எரிச்சலுடன் அழைப்பைத் துண்டித்தார் நந்தினி.

பொன்னகரம்

ஏமாற்றத்துடன் வீடு திரும்பினான் விக்ரம். அவனை பின்தொடர்ந்து அவனது அறைக்கு வந்தார் சாவித்ரி.

"என்ன ஆச்சி சின்னா? ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்க?" என்றார்.

கதவை சாத்தி தாளிட்ட விக்ரம், அவரை கட்டிலின் மீது அமர வைத்து தானும் அவர் அருகில் அமர்ந்து, அவரது கரத்தை பற்றிக் கொண்டான்.

"ஏதாவது பிரச்சனையா, சின்னா?"

"அந்தப்பொண்ணு உயிரோட இருக்கா மா" என்றான் தவிப்புடன்.

"எந்த பொண்ணு?" என்றார் யோசனையுடன்.

"நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டனே, அவ தான்"

அதைக் கேட்டு தூக்கி வாரிப் போட்டது சாவித்ரிக்கு.

"என்னடா சொல்ற?"

"நான் அவளைப் பார்த்தேன் மா. அவளோட வீடு எங்க இருக்குன்னு கூட கண்டுபிடிச்சிட்டேன்."

"அந்த பொண்ணு நல்லா இருக்காளா?"

"ரொம்ப ரொம்ப... அவளுக்கு எந்த குறையும் இல்ல"

"உங்களுக்கு நடந்த கல்யாணத்தை பத்தி நீ அவ கிட்ட கேட்டியா? அவ என்ன சொன்னா?"

"கேட்டேன். அவளுக்கு அதைப் பத்தி எதுவும் தெரியல" என்றான் உறுதியாக.

"ஒருவேளை, அவ பொய் சொல்லி இருக்கலாம்"

"நானும் அப்படித் தான் நினைச்சேன். ஆனா இன்னைக்கு, நான் சொன்னது உண்மையான்னு தெரிஞ்சுக்க அவர் ஆக்சிஜன் ஹாஸ்பிட்டலுக்கு போனா"

"அப்படியா? "

"ஆமாம். அங்கிருந்த நர்ஸ் அவளை அடையாளம் கண்டு பிடிச்சிட்டாங்க. ஆனா அவங்க அதை வைசாலிகிட்ட காட்டிக்கல"

"வைஷாலியா?"

"அது தான் அவளோட பேரு"

சாவித்திரிக்கு சுருக்கென்றது. சிவராமன் ஒரு முறை தன்னுடைய மகளின் உண்மையான பெயர் வைசாலி என்று கூறியது அவருக்கு நினைவுக்கு வந்தது.

"அவ பேரு உனக்கு எப்படி தெரியும்?"

"நம்ம கம்பெனிக்கு அவ இன்டர்வியூக்கு வந்திருந்தா. அங்க தான் நான் அவளை பாத்தேன். அவளோட பெயர் அப்ளிகேஷனில் இருந்துது"

"அவங்க அப்பா பேரு என்னன்னு பார்த்தியா?" என்றார் படபடப்புடன்.

"இல்ல"

"அவளோட பயோடேட்டாவை நீ செக் பண்ணலையா?" என்றார் ஏமாற்றமாக.

"அது ஒரு ப்ரொஃபஷனல் கரிக்குலம் விட்டே. அதுல பர்சனல் இன்ஃபர்மேஷன் எல்லாம் இருக்காது... அட்ரசை தவிர"

"நீ அவ வீட்டுக்கு போனியா?"

"ஆமாம். நேத்து போனேன்"

"அவளோட அம்மா, அப்பாவை நீ பாக்கலையா?" ஆர்வத்துடன் கேட்டார் சாவித்திரி.

"இல்ல. நான் போகும் போது அவங்க அம்மா வீட்ல இல்ல"

"அவளோட அப்பா?"

"தெரியல. அவ அவங்க அம்மாவை பத்தி மட்டும் தான் பேசுறா"

"நீ ஏன் அவங்க அம்மாவை சந்திக்க கூடாது?"

"ஆமாம், சீக்கிரமே நான் அவங்களை சந்திக்கப் போறேன்"

"அது நல்ல ஐடியா"

"ஆமாம், அதுக்கு பிறகு அவ என்கிட்ட பொய் சொல்ல முடியாது"

"அப்பவும் அவ உண்மையை ஒத்துக்கலனா, நான் அவளை வந்து மீட் பண்றேன்" என்றார் சாவித்திரி.

"தேங்க்ஸ் மா" என்று தயங்கினான் விக்ரம்.

"நீ ஏதாவது சொல்லனுமா?"

"உங்ககிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லணும் மா"

"என்ன விஷயம்?"

"பாட்டி என்னை ஏமாத்துறாங்க"

குறுக்கீடு செய்யாமல் அவன் கூறுவதை கேட்டார் சாவித்திரி.

"பொம்மி யார் கூடவும் ஓடிப் போகல"

"நிஜமாவா? " அவர் முகத்தில் சந்தோஷ ரேகை ஓடியது

"ஆமாம். நான் அவளைப் பத்தியும் கோப்பெருந்தேவி ஆன்ட்டியை பத்தியும் அங்க விசாரிச்சேன். அந்த சுத்து வட்டாரத்தில் இருந்த யாருக்குமே அவங்களைப் பத்தி தெரியல. ஆனா பாட்டி கொடுத்த அட்ரஸ்ல இருந்த எல்லாரும், பொம்மி ஓடிப் போனதாகவும், கோப்பெருந்தேவி ஆன்ட்டி இறந்து போனதாகவும், ஒரே கதையை திரும்ப திரும்ப சொன்னாங்க"

"அது உண்மையா இருக்காதுன்னு எனக்கு நிச்சயம் தெரியும்"

ஆமாம் என்று தலையசைத்தான் விக்ரம்.

"இதை ஏன் நீ என்கிட்ட முன்னாடியே சொல்லல?"

"அந்த கதையை நான் நம்பிட்டேன்னு பாட்டியை நம்ப வைக்கத்தான். நான் உங்ககிட்ட உண்மையை சொல்லி இருந்தா நீங்க வருத்தப்படாம இருந்திருப்பீங்க. அது நிச்சயம் பாட்டிக்கு சந்தேகத்தை உண்டாக்கி இருக்கும்"

உண்மைதான் என்பது போல் தலையசைத்தார் சாவித்திரி.

"நீ போய் வைஷாலியோட அம்மாவை பார்த்துட்டு வா"

" சரி நாளைக்கு போறேன்"

"ஏன் நாளைக்கு? இன்னைக்கு சாயங்காலம் ஏன் போக கூடாது?" என்றார் தனது எரிச்சலை காட்டிக் கொள்ளாமல்.

"சரி, இன்னைக்கு சாயங்காலமே போறேன்... போதுமா?"

" போதும்"

வைஷாலியைப் பற்றி யோசித்தபடி  அங்கிருந்து சென்றார் சாவித்திரி. அவள் சிவராமனின் மகளாக இருப்பாளோ? அவளுடைய அம்மாவை இன்று விக்ரம் சந்தித்தால் உண்மை தெரிந்துவிடுகிறது... அது விக்ரமின் தேடலையும் ஒரு முடிவுக்கு கொண்டு வரும் வழியாக அமையலாம்.

 மாலை

வைசாலிக்கு பிடிக்கும் என்று தான் வாங்கி வந்த மைசூர்பாகு டப்பாவை அவளிடம் கொடுத்தார் கோப்பெருந்தேவி. அதை வாங்கி திறந்து, சந்தோஷமாய் சாப்பிட தொடங்கினாள் வைஷாலி.

"தேங்க்யூ சோ மச், மா" என்றபடி

"நான் போய் முகம் கழுவிட்டு வரேன்"

உள்ளே சென்றார் கோப்பெருந்தேவி.

"நான் உங்களுக்கு சூப்பரா ஒரு காபி போட்டுதரேன்"

மைசூர்பாகு டப்பாவுடன் சமையலறைக்கு ஓடினாள் வைஷாலி. பாலை சூடேற்றும் நேரத்தில், மேலும் இரண்டு மைசூர்பாகுகளை சாப்பிட்டாள்.

அப்பொழுது அழைப்பு மணியின் ஓசை கேட்கவே, அடுப்பை *சிம்*மில் போட்டு விட்டு வெளியே வந்தாள்.

கதவை திறந்தவள், விக்ரமை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தாள். அவளது முகம் பயத்தில் வெளிறிப் போனது. பல்லைக் கடித்தபடி, கதவை சாத்திக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.

"எதுக்காக மறுபடி மறுபடி இங்க வரிங்க?" என்றாள் கோபமாகவும், படபடப்பாகவும்.

அவளுக்கு பதில் கூறாமல் அமைதியாக நின்றான் விக்ரம்.

"அம்மா வீட்ல இருக்காங்க. தயவுசெய்து போயிடுங்க" கைகூப்பி கெஞ்சினாள்.

"நான் உங்க அம்மாவை பார்க்கத் தான் வந்திருக்கேன்" அமைதியான குரலில் கூறினான்.

"முடியாது... எங்க அம்மாவை பார்க்க  நான் உங்களை விட மாட்டேன்"

"என்னால அவங்களை மீட் பண்ண முடியாதுன்னு நினைக்கிறாயா?"

"அவங்க என் மேல கோபப்படுவாங்க"

"பட மாட்டாங்க... அவங்களுக்கு எல்லாம் தெரியும். நான் அவங்களை மீட் பண்ணா உனக்கு எல்லாம் புரியும்"

அவள் மேலும் எதுவும் கூறுவதற்கு முன், அவளை அழைத்தார் கோப்பெருந்தேவி.

"வைஷு..."

கைகளையும் கண்களையும் இறுக்கமாக மூடிக் கொண்டாள் வைஷாலி.

அவள் எதிர்பாராத விதமாய், கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், கதவைத் திறந்துகொண்டு உள்ளே நுழைந்தான் விக்ரம்.

"வணக்கம் ஆன்ட்டி" கரம் கூப்பி சொன்னவன், தான் மருத்துவமனையில் பார்த்த பெண்ணுக்கு பதிலாக, அங்கு கோப்பெருந்தேவியை பார்த்து திகைத்து நின்றான்.

அவனை துரத்திக்கொண்டு பின்னால் வந்த வைஷாலி, அவன் தன் அம்மாவை பார்த்து விட்டதை பார்த்து, செய்வதறியாமல் நின்றாள்.

தொடரும்...