12 அழைத்தது யார்?

கண்களை மூடி யோசித்தாள் வைஷாலி. சின்ன முதலாளி திரும்பி வந்து விட்டாரா? எதற்காக அவர் சாக இருக்கும் பெண்ணை மணந்து கொண்டார்? என்ன நடக்கிறது பொன்னகரத்தில்? இந்த கேள்விகள் விஷாலியின் மனதில் எழுந்த போதிலும், இந்த விஷயங்களுக்கு பின்னால் இருப்பது யார் என்ற சந்தேகம் மட்டும் அவளுக்கு இல்லை. அது ராணி நந்தினி தேவியாகத் தான் இருக்கும். ஆனால் எதற்காக அவர் இதையெல்லாம் செய்கிறார்? தன் கணவனின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றவா? அவ்வளவு உறுத்தல் உள்ள பெண்மணியா அவர்? எப்போதிலிருந்து மற்றவர்களின் உணர்வுகளையும் விருப்பத்தையும் பற்றி யோசிக்கத் தொடங்கினார் ராணி நந்தினி தேவி? மண்ணாங்கட்டி...  அவருக்கு எவ்வளவு தைரியம் இருந்தால் இப்படி செய்திருப்பார்? என்னுடைய வாழ்க்கை அவருக்கு விளையாட்டாய் போய்விட்டதா? எனக்கே தெரியாமல் எவ்வளவு சுலபமாய் என்னை அவரது பேரனுக்கு திருமணம் செய்து வைத்து இருக்கிறார் அவர்...? தனது கணவனின் விருப்பத்தை நிறைவேற்ற வேண்டும். ஆனால், நடுத்தர வர்க்கத்து பெண் மட்டும் அவர் வீட்டுக்கு மருமகளாய் வரக்கூடாது... என்ன ஒரு நரித்தந்திரம்...! தன் பல்லை நறநறவென்று கடித்தாள் வைஷாலி.

கண்ணைத் திறந்த வைஷாலி,  விக்ரம்  VKM என்று எழுதிய தன் உள்ளங்கையை பார்த்தாள். எதற்காக அவள் கையில் அவரது பெயரின் சுருக்கத்தை அவர் எழுதினார்? எதற்காக மூளைச்சாவு அடைந்த ஒரு பெண்ணை அவர் மணந்து கொண்டார்? இதற்கு பின்னால் நிச்சயம் ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டும். அந்த காரணம், நிச்சயம் நந்தினி தேவியால் தான் உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். அவரைப் போன்ற அகங்காரம் பிடித்த பெண்மணியை அவள் இதுவரை பார்த்ததே இல்லை.

வைஷாலிக்கு தெரியும் ஆக்சிஜன்  மருத்துவமனையின் முதலாளியும் அரச வம்சத்தை சேர்ந்தவர். அவர் தான் இந்த நாடகத்தை நடத்தி முடிக்க நந்தினிக்கு உதவி இருக்க வேண்டும். பணக்கார குப்பைகள்...

தன் கை விரல்களை ஒன்றாய்ப் இணைத்து தன் தலைக்கு பின்னால் வைத்துக் கொண்டு, சோபாவில் சாய்ந்து அமர்ந்தாள் வைஷாலி. அவள் மனதில் ஏதோ ஒரு எண்ணம் உதிக்க குறும்பு புன்னகை பூத்தாள்.

"நந்தி செல்லம்... ( நந்தினியை தான் அவள் அப்படி பெயரிட்டு அழைத்தாள்) என்னை உன் பேர்னுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சி ரொம்ப பெரிய தப்பு பண்ணிட்டியே மா... எங்களை உன் வீட்டில் இருந்து எப்படி துரத்தி அடிச்சேன்னு  இன்னும் நான் மறக்கல. எங்களை மாதிரி நடுத்தர வர்க்கத்து மனிதர்களுடைய வாழ்க்கை எல்லாம் உனக்கு அவ்வளவு கேவலமா? உனக்கு தேவைப்பட்டா எங்க கூட எப்படி வேணா விளையாடுவியா? உனக்கு கல்யாணமே கூட விளையாட்டா போச்சா? இந்த அதிகாரத்தை உனக்கு யார் கொடுத்தது? நான் உன்கிட்ட பதிலுக்கு விளையாட ஆரம்பிச்சா நீ தாங்குவியா? நீ தாங்கித் தான் ஆகணும். உனக்கு வேற வழி இல்ல. நான் உன்னோட வழியில எப்பவுமே குறுக்கிட நெனச்சது இல்ல. ஆனா என்னை உன்னோட மருமகளாக்கி நீ ரொம்ப பெரிய தப்பு பண்ணிட்ட. எனக்கு நிச்சயமா தெரியும், ஏதாவது ஒரு அல்ப காரணத்துக்காகத் தான் நீ இப்படி செஞ்சிருப்ப. எதுவா இருந்தாலும் சரி. நான் உன்னை சும்மா விடப் போறதில்ல. உன்னை வியர்க்க வெச்சு தண்ணி குடிக்க வைக்கல, என் பேரு வைஷாலி இல்ல..." என்று சூளுரைத்தாள் வைஷாலி என்கின்ற பொம்மி.

ஆதித்யா குரூப்ஸ் ஆஃப் கம்பெனி பற்றியும், ஆதித்யர்கள் குடும்பத்தைப் பற்றியும், வலைதளத்தில் இருந்த ஒரு வரியையும் விடாமல் படித்து முடித்தாள் வைஷாலி. அவர்கள் நிறுவனத்தின் வலைதள பக்கத்தில் இருந்த விக்ரமின் புகைபடத்தை பார்த்தவுடன் அவள் கரங்கள் அசையாமல் நின்றன.

"மூஞ்சிய பாரு... கேள்வி கேக்குறார் கேள்வி... இன்னும் நீ உயிரோட தான் இருக்கியா...? பாட்டியை மாதிரி தானே பேரனும் இருப்பான்...?"

ஒருவேளை, அவளை பற்றி விக்ரம் தெரிந்துகொள்ள நினைத்தால் என்ன செய்வது? அவளைத் தேடிக்கொண்டு இங்கேயே வந்து விட்டால் என்ன செய்வது? அவளுக்கு திக்கென்றது. வீட்டின் வெளியே வந்து நோட்டம் விட்டாள். அங்கு சில பிள்ளைகள் கிரிக்கெட் விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள், தங்கள் பாடத்தில் இருக்கும் சந்தேகங்களை அவ்வப்போது வைஷாலியிடம் கேட்டு தெரிந்து கொள்ளும் அவளுடைய *தோஸ்த்து*க்கள் தான்.

"ராஜா, சலீம், விவேக், அர்ஜுன் இங்க வாங்க"

தங்கள் ஆட்டத்தை பாதியிலேயே விட்டுவிட்டு அந்த பிள்ளைகள் அவளை நோக்கி ஓடி வந்தனர்.

"என்னக்கா?" என்றான் சலீம்.

"எனக்கு உங்க ஹெல்ப் வேணும்"

"என்ன ஹெல்ப் கா? " என்றான் விவேக்

"யாராவது என்னை தேடி இங்க வந்தா,  நாங்க இங்கயிருந்து காலி பண்ணிட்டு போயிடோம்னு சொல்லணும்"

"ஏன் கா? "என்றான் ராஜா.

"என் ஃபிரண்டோட அண்ணனுங்க என்னை தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க. என்னோட ஃப்ரெண்டு ஒருத்தன் கூட ஓடிப் போயிட்டா. நான் தான் அவளுக்கு ஹெல்ப் பண்ணேன்னு அவங்க அண்ணன் நெனச்சுக்கிட்டு இருக்காரு. அதனால தான் அவங்க என்னை தேடிக்கிட்டு இருக்காங்க" என்றாள் சோகமாக.

" ஓஹோ "

"நான் சொன்ன மாதிரியே சொல்லிடுறீங்களா?"

"நீங்க கவலைய விடுங்க அக்கா. அவங்களை நாங்க பாத்துக்குறோம்" என்றான் சலீம்.

"அவங்க எப்படி இருப்பாங்க?" என்றான் அர்ஜுன்.

"அவங்க ரொம்ப பெரிய பணக்காரங்க"

"அவங்களை நாங்க திருப்பி அனுப்புறோம்" என்றான் விவேக்.

சிரித்தபடி வீட்டிற்குள் சென்றாள் வைஷாலி. கோப்பெருந்தேவியின் அறைக்குச் சென்று, அங்கிருந்த அலமாரியில்  எதையோ தேடினாள், அங்கிருந்த பொருட்களை எதையும் கலைத்து விடாமல். அங்கிருந்த ஒரு டைரி அவள் கண்ணில் பட்டது. அதை ஒரு பக்கம் விடாமல் புரட்டினாள் வைஷாலி. அவளுக்கு தேவையான ஒரு விவரம் கிடைத்தவுடன் அவள் முகம் பளபளத்தது. அதை, பேனாவால் தனது உள்ளங்கையில் எழுதிக் கொண்டு வெளியே வந்தாள்.

அவளுடைய கைப்பேசியை எடுத்து அவளுக்கு கிடைத்த பொன்னகரத்தின் லேண்ட் லைன் நம்பருக்கு போன் செய்தாள். பத்து வருடத்திற்கு முன்னால் இருந்த எண் என்பதால், அவளுக்கு தொடர்பு கிடைக்கவில்லை. டெலிபோன் எக்சேஞ்ச்க்கு போன் செய்து, அந்த எண்ணுக்குரிய தற்போதைய எண்ணை பிரயத்தனம் செய்து பெற்றாள். அந்த எண்ணுக்கு அவள் போன் செய்ய, யாரோ அந்த அழைப்பை ஏற்றார்கள்.

"நான் நந்தினி தேவிகிட்ட பேசணும்" என்றாள், ஏதோ நந்தினி தேவியுடன் அவள் ஒன்றாய் பிடித்தவளைப் போல.

"யார் பேசுறது?" என்ற மிடுக்கான குரல் ஒலித்தது.

வைஷாலிக்கு அலாரம் அடித்தது. அந்த பக்கம் பேசுவது நந்தினி தேவியாக தான் இருக்க வேண்டும்.

"ஏய் நந்தி... நீ தானே பேசுற...?" என்றாள் கிண்டலாக.

"யார் நீ? என்னோட பெயரை இப்படி சொல்ல உனக்கு எவ்வளவு தைரியம்?"

"நான் யாருன்னு சொல்றது ஒன்னும் முக்கியமில்ல. நான் உன்னை பத்தி  என்ன தெரிஞ்சுகிட்டேன் அப்படிங்கறது தான் முக்கியம்"

"என்ன தெரிஞ்சுகிட்டே?"

"அதை நான் அப்புறம் சொல்றேன். என்னோட டார்லிங் எப்படி இருக்காரு முதல்ல அதை சொல்லு"

இப்படிப்பட்ட சேட்டைக்கார பெண்ணுக்கு பதில் கூற நந்தினி தேதி விரும்பவில்லை. அவள் தன்னை பற்றி என்ன தெரிந்து கொண்டாள் என்று மட்டும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று நினைத்தார் அவர். ஏனென்றால், இப்படிப்பட்ட அழைப்பை அவர் இதற்கு முன் எப்பொழுதும் சந்தித்தது இல்லை.

"ஹலோ... நந்தி... நந்தி குட்டி..."

"வாயை மூடு. எதுக்காக எனக்கு ஃபோன் பண்ண? நேரா விஷயத்துக்கு வா"

"ஆமாம், நீ சொல்றதும் சரி தான். எனக்கும் நிறைய வேலை இருக்கு. நானும் நேரா விஷயத்துக்கு வந்துடுறேன். உன்னுடைய புது மருமகள் எப்படி இருக்கா?"

ஒரு நிமிடம் திகைத்து நின்றார் நந்தினி. இந்த பெண் யாரைப் பற்றி கேட்கிறாள்?

"நீ செஞ்ச வேலை எனக்கு தெரிஞ்சிடுச்சு"

"என்ன?" என்றார் தனது பட்டத்தை காட்டிக் கொள்ளாமல்.

"ஆக்சிஜன் ஹாஸ்பிட்டல்ல செஞ்சி வச்சியே ஒரு கல்யாணம், அதைப் பத்தித் தான் பேசறேன்"

நந்தினி தேவியின் அஸ்திவாரம் ஆட்டம் கண்டது. அதைப் பற்றி இந்தப் பெண்ணுக்கு எப்படி தெரிந்தது? யார் இவள்?

"என்ன கல்யாணம்? நீ சொல்றது எதுவும் எனக்கு புரியல"

"சரி விடு... நான் உன்னோட பேரன்கிட்ட பேசிக்கிறேன். அவருக்கு நான் சொல்றது நிச்சயம் புரியும்" என்றாள் கிண்டலாக.

"உனக்கு என்ன வேணும்?"

"இது தான் எனக்கு உன்கிட்ட ரொம்ப பிடிச்சது... வெட்டு ஒன்னு துண்டு ரெண்டுனு பேசுற பாத்தியா...!"

"விஷயத்துக்கு வா. நீ எதுக்காக இப்படியெல்லாம் செய்யறேன்னு எனக்கு தெரியும். உனக்கு எவ்வளவு பணம் வேணும்?"

"அய்யய்ய... எல்லா பிரச்சினையையும் பணத்தால தீர்த்திட முடியாது செல்ல குட்டி..."

"வேற என்ன வேணும் கேளு"

"பார்றா... நான் என்ன கேட்டாலும் குடுப்பியா?"

"கொடுப்பேன் "

"அப்படின்னா, உன் பேரனை எனக்கு கல்யாணம் பண்ணி கொடுத்துடு"

"வாய மூடு" என்று கத்தினார் நந்தினி.

"ஷ்ஷ்ஷ்.... நீ கத்தல்லாம் கூடாது செல்லம். நீ உன் பேரனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வச்சியே ஒரு பொண்ணு, அவ இன்னும் உயிரோட தான் இருக்கா. அவ மூளை சாவு அடஞ்சிட்டதா, நீ உன் பேரனை நம்ப வச்சுட்ட. உன்னோட நாடகத்தைப் பத்தி நான் அவர்கிட்ட சொன்னா என்ன ஆகும்? அவருடைய அன்பு *மனைவி* இன்னும் உயிரோடு இருக்கான்னு தெரிஞ்சா அவர் என்ன செய்வாரு?"

"அவ அவனோட பொண்டாட்டி இல்ல"

"ச்சோச்சோ... உன் கண்ணு முன்னாடி தானே கல்யாணம் நடந்தது? அவ அவரோட பொண்டாட்டி இல்லைன்னு சொல்ற...? சரி... உன்னோட பேரன் என்ன சொல்றாருன்னு பார்த்துடலாமே...!"

"பாரு, நீ என்ன கேட்டாலும் நான் கொடுக்கிறேன்..."

"உன் பேரனைக் கொடு"

"அவன் யாருன்னு தெரியுமா? அவன் ஒரு இளவரசன்"

"அதனால என்ன? அவரு ஒரு சாதாரண பெண்ணை  தானே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டாரு?"

"சரி, நேர்ல வா, நம்ம பேசிக்கலாம்"

"எதுக்கு? அந்த பொண்ணு வைஷாலியை மயக்கம் ஆக்கின மாதிரி என்னையும் செய்யப் போறியா? "

நந்தினிக்கு தூக்கிவாரிப் போட்டது. எப்படி இவளுக்கு எல்லாம் தெரிந்திருக்கிறது?

"ஏன் அமைதி ஆயிட்ட? இதைப் பத்தி எல்லாம் எனக்கு எப்படி தெரியும்னு யோசிக்கிறியா? உன்னால மட்டும் தான் மத்தவங்களை ட்ரேஸ் பண்ண முடியுமா? உன்னால யூகிக்க முடியாத பல விஷயங்கள் இருக்கு பாப்பா..."

"என்னை பாப்பான்னு கூப்பிடாதே" என்றார் வெறுப்புடன்.

"என்ன பாப்பா இப்படி சொல்ற? உன்னை இப்படி கூப்பிடுறது நான் மட்டும் தானே? பாவம் உன் புருஷன் கூட உன்னை அப்படி கூப்பிடலயே... அது சரி... உன் முன்னாடி எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனையை நான் வச்சிருக்கேன்? அதை கவனிக்கிறதை விட்டுட்டு, நான் உன்னை எப்படி கூப்பிடறேன்னு நீ யோசிச்சுகிட்டு இருக்க... வெரி பேட்... நான் கேட்டதை பத்தி யோசி. பை..."

அழைப்பைத் துண்டித்து, நந்தினி தேவியை திகிலடையச் செய்தாள் வைஷாலி. தன்னிடம் பேசியது யார் என்று ஒன்றுமே புரியவில்லை நந்தினிக்கு. யாரோ தங்களை கவனித்து இருக்கிறார்கள் என்று மட்டும் அவருக்கு புரிந்தது. ஒருவேளை இந்தப் பெண், விக்ரமை சந்தித்து விஷயத்தைக் கூறி விட்டால் என்ன ஆவது? எவ்வளவு அழகான திட்டம் அவருடையது...! கிட்டத்தட்ட அவர் அதில் வெற்றியும் கண்டு விட்டாரே... அவர் நடத்திய நாடகத்தை விக்ரம் பரிபூரணமாய் நம்பி விட்டான்... இது என்ன புதிய தலைவலி...! பரிதவித்துப் போனார் நந்தினி.

மறுபக்கம் வைஷாலி விழுந்து விழுந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். நந்தினி தேவியை கலாய்க்க இப்படி ஒரு சந்தர்ப்பம் தன் வாழ்நாளில் கிடைக்கும் என்பதை அவள் எப்போதும் எதிர்பார்க்கவில்லை. நந்தினி தேவியின் முகத்தை பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது அவளுக்கு. எங்கே போகப் போகிறார்? நிச்சயம் பேயறைந்த அவரது முகத்தை பார்க்கும் வாய்ப்பு அவளுக்கு ஒரு நாள் நிச்சயம் கிட்டத் தான் போகிறது.

 மாலை

திட்டமிட்டபடி விக்ரமும், சுதாகரும் பார்வதி நகருக்கு வந்து சேர்ந்தார்கள். அந்த இடத்தில் வசிக்கும் சுதாகரின் நண்பன், சுற்றுலா சென்றிருந்தான். அதனால் தாங்களே வைஷாலியை கண்டுபிடிப்பது என்று தீர்மானித்து அவர்கள் இருவரும் அங்கு வந்திருந்தார்கள்.

விக்ரமுடைய கப்பல் போன்ற கார் அங்கிருந்தவர்களின் கவனத்தைக் கவர்ந்தது. அடிபட்ட ஒரு காரை அவர்கள் இதற்கு முன் அந்த இடத்தில் பார்த்ததில்லை. அங்கு கிரிக்கெட் விளையாடிக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகளின் கவனத்தையும் அது கவர்ந்தது. அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு தங்களுக்குள் சமிஞ்சை செய்துகொண்டார்கள். அவர்கள் அனைவரும் அந்த காருக்கு பின்னால் ஓடத் துவங்கினார்கள். வந்திருப்பவர்கள் வேறு யாரிடமும் வைஷாலியை பற்றி விசாரிப்பதற்கு முன், அவர்கள் முந்திக் கொண்டார்கள்.

"நீங்க யாரு அண்ணா? யாரைப் பார்க்க வந்திருக்கீங்க?" என்றான் அர்ஜுன்.

விக்ரம், சுதாகரை பார்க்க,

"உங்களுக்கு பேர் சொன்னா தெரியுமா? " என்றான் சுதாகர்.

"இங்க இருக்கிற எல்லாரையும் எங்களுக்கு தெரியும்" விவேக்.

"உங்களுக்கு வைஷாலியை தெரியுமா?" என்றான் சுதாகர்.

"அவங்களை தேடி தான் நாங்க வந்திருக்கோம்" என்றான் விக்ரம்.

"வைஷாலி? வட்ட முகமா, ஸ்டைலா இருப்பாங்களே...?"

"ஆமாம் அவங்க தான். வலது கன்னத்தில் ஒரு மச்சம் கூட இருக்கும்" என்றான் விக்ரம்.

அந்தப் பிள்ளைகள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

"இவங்க நம்ம வைஷாலி அக்காவை தான்டா கேக்குறாங்க... "

"உங்களுக்கு தெரியுமா?"என்றான் விக்ரம் ஆர்வம் ததும்ப.

"தெரியுமே எங்களுக்கு ஸ்டடீஸ்ல நிறைய ஹெல்ப் பண்ணுவாங்க"

"டவுட் கூட கிளியர் பண்ணுவாங்க "

 அப்போது அங்கு வந்த ஒருவர்,

"என்னடா பேசிகிட்டு இருக்கீங்க?" என்றார் அந்த பிள்ளைகளிடம்.

"இவங்க நம்ம வைஷாலி அக்காவை பத்தி கேக்குறாங்க" என்றான் சலீம்.

"ஓஹோ... அப்படின்னா அவங்களுக்கு பதில் சொல்ல நீங்க சரியான ஆளுங்க தான்" சிரித்துக்கொண்டே அவர் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார்.

"அவங்க வீடு எங்க இருக்கு?" என்றான் விக்ரம்.

"அவங்க இங்க இல்லையே. வீட்டை காலி பண்ணிட்டு போய்ட்டாங்க" என்றான் விவேக்.

"ஆனா அவங்க பயோடேட்டாவுல இந்த அட்ரஸை தானே கொடுத்திருக்காங்க"

"அவங்களுடைய ஆதார் கார்டுல இன்னும் அந்த அட்ரஸை மாத்தியிருக்க மாட்டாங்க. அதனால அந்த அட்ரசை கொடுத்திருப்பாங்க" என்றான் சலீம் புத்திசாலித்தனமாக.

 ஏமாற்றத்துடன் கண்களை மூடினான் விக்ரம்.

"இப்போ அவங்க எங்க இருக்காங்கன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?" என்றான் சுதாகர்.

"அட்ரஸ் தெரியாது. ஆனா ஏரியா தெரியும்"

"எந்த ஏரியா?"

"நந்தவனம் அவென்யூ"

"தேங்க்யூ"

விக்ரமும் சுதாகரும் அங்கிருந்து சென்றார்கள்.

அந்த பிள்ளைகள் வைஷாலியின் வீட்டை நோக்கி ஓடிச்சென்று கதவை தட்டினார்கள். கதவைத் திறந்த வைஷாலி அவர்களுடைய முகங்களை பார்த்த உடனேயே அவர்கள் வேலையை முடித்து விட்டார்கள் என்பதை புரிந்து கொண்டாள்.

"அவங்க வந்தாங்களா?"

"ஆமாக்கா, இப்ப தான் போனாங்க"

"நீங்க சொன்னதை நம்பிடாங்களா?"

"நம்பிட்டாங்க"

"உங்க கண்ணத்தில் இருக்கிற மச்சத்தை கூட சொன்னாங்க"

"நாசமா போன மச்சம்" என்று முணுமுணுத்தாள் வைஷாலி 

"நாங்க எப்படியோ சமாளிச்சி அனுப்பிட்டோம்"

"தேங்க்யூ. உள்ள வாங்க"

உள்ளே சென்று அவர்களுக்கு பஜ்ஜி எடுத்து வந்தாள். அதை எடுத்து பிள்ளைகள் சுவைக்கத் தொடங்கினார்கள், அப்படி அவர்கள் விக்ரமையும் சுதாகரையும் சமாளித்தார்கள் என்று கூறியபடி.

இதற்கிடையில்...

இறுகிப்போன முகத்துடன் வண்டியை செலுத்திக் கொண்டிருந்தான் விக்ரம். சட்டென்று அவனுக்கு ஒரு உபாயம் உதித்தது. சாலையோரத்தில் வண்டியை நிறுத்தினான்.

"என்ன ஆச்சு விக்கி?"

பயோடேட்டாவில் இருந்த வைஷாலியின் கைப்பேசி எண்ணுக்கு போன் செய்தான். புதிய என்னை பார்த்து, சுதாகரித்துக் கொண்டு, லேசாய் குரலை மாற்றி பேசினாள் வைஷாலி.

"வைஷாலி இருக்காங்களா?"

பேசுவது யார் என்று புரிந்து போனது வைஷாலிக்கு.

"வைஷாலியா? யார் வைஷாலி?"

"எங்க கம்பெனிக்கு அவங்க இன்டர்வியூவுக்கு வந்திருந்தாங்க
இந்த போன் நம்பரை தான் கொடுத்தாங்க"

"சாரி. ராங் நம்பர்"

அழைப்பைத் துண்டித்து விட்டு, உடனடியாக மொபைலை ஸ்விட்ச் ஆஃப் செய்தாள் வைஷாலி. நல்ல வேளை, அவள் வீட்டு லேண்ட் லைன் எண்ணை கொடுக்கவில்லை.

ஆனால் எதற்காக அவர் அவளைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறார்? அவருக்கு என்ன வேண்டும்? அவருக்கு என்ன தெரிய வேண்டும்? அவள் யார் என்ற உண்மையை கூறினால் அவர் என்ன செய்வார்? ஒருவேளை அவரும் அவருடைய பார்ட்டியை போல் இருந்தால் என்ன செய்வது? அப்படித் தான் இருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால், அவருடைய பாட்டியின் பேச்சைக் கேட்டு, யார் என்றே தெரியாத ஏதோ ஒரு பெண்ணை அவர் எதற்காக திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும்? அவர் என்ன செய்கிறார் என்பதை பொறுத்திருந்து பார்க்கலாம். எப்படி இருந்தாலும், அவ்வளவு சீக்கிரம் அவள் விக்ரமை தன்னிடம் நெருங்க விடப்போவதில்லை.

தொடரும்...